Πυροτεχνήματα γράφουν... Κλείνουμε λόγω ζημίας.

Η οικογένεια Αγγελοπούλου έριξε τα πυροτεχνήματα για το κλείσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού City 99,5, των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής κι έβαλε φωτιά στους εργαζόμενους και τον χώρο των ΜΜΕ.
Έχουν ταλέντο στα πυροτεχνήματα και τις φωτιές, το έχουν αποδείξει κατά το παρελθόν.
Βέβαια, αν θες να ονομάζεσαι επιχειρηματίας, οφείλεις να είσαι και υπεύθυνος επαγγελματίας και να κάνεις τις ανάλογες επιχειρηματικές κινήσεις ώστε να μην βρεθούν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενοι. Διανύουμε μια περίοδο ισχυρότατης οικονομικής κρίσης, πόσο μάλλον ο χώρος των ΜΜΕ, αυτό όμως πρέπει να αφυπνίζει και να κινητοποιεί τους ιθύνοντες, όχι να εφησυχάζουμε στις "πολλές οικονομικές ζημίες" και μ' ένα ευχαριστώ στους εργαζόμενους που μένουν άνεργοι να τους διώχνουμε και να κοιμόμαστε με τη συνείδησή μας ήσυχη.
Ως επιχειρηματίες παίρνουν ρίσκα, κάνουν επενδύσεις και περιμένουν κέρδη, όταν αντ' αυτού κοινώς "μπαίνουν μέσα" λαμβάνουν αποφάσεις για να σώσουν ό, τι μπορούν. Το θέμα είναι ότι αυτό που σώζουν είναι τα δικά τους και μόνον λεφτά, όχι του ανθρώπινου δυναμικού που κάνει όλη τη δουλειά για να έχουν έσοδα οι επιχειρηματίες. Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Ο επιχειρηματίας που έχει εκατομμύρια και πιθανόν χάνει κάποια από αυτά λόγω οικονομικών ζημιών στις επενδύσεις του ή ο εργαζόμενος που ένα ωραίο ηλιόλουστο και καλοκαιρινό πρωί μένει χωρίς δουλειά σε μια εποχή κρίσης που μόνο απολύσεις, και όχι νέες προσλήψεις, γίνονται;
Αν βγάζεις 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, επί παραδείγματι, (δεν γνωρίζω τα έσοδα της οικογένειας Αγγελοπούλου, μπορεί να είναι λιγότερα ή πολύ περισσότερα) και χάσεις 10 εκατομμύρια σίγουρα είναι μεγάλη διαφορά και χασούρα. Αν όμως βγάζεις 700-1500 ευρώ το μήνα και τα χάσεις, θα σου φανούν πολύ περισσότερα, γιατί ούτε καταθέσεις στην τράπεζα έχεις, ούτε άλλες πηγές οικονομικών πόρων. Έχεις λοιπόν, λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις, ενοίκιο ή δάνειο τράπεζας, έξοδα που μπορεί για τον επιχειρηματία των 50 εκατομμυρίων το χρόνο να μοιάζουν ασήμαντα, για τον εργαζόμενο όμως είναι θηλιά στο λαιμό.
Σ' έναν χώρο που αργοπεθαίνει, όπως ο χώρος των ΜΜΕ, λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως της τεχνολογικής εξέλιξης, πρέπει να προσανατολιστούμε στην εύρεση τρόπων να προσελκύσουμε το κοινό στα παραδοσιακά μέσα, όπως εφημερίδες, ή να αλλάξουμε τον τρόπο που τα μέσα αντιλαμβάνονται τον ίδιο τους τον ρόλο. Η κρίση είναι μια σημαντική αφορμή να δούμε με προσοχή και σοβαρότητα τα αίτια του προβλήματος και τους τρόπους αντιμετώπισής του.
Δύο εφημερίδες και ένας σχετικά νεοσύστατος ραδιοσταθμός έκλεισαν οριστικά. Κανείς δεν σκέφτηκε ή έστω δεν πρότεινε να πωληθούν με όρο να διατηρήσουν όλο το δυναμικό τους αντί να κλείσουν. Για μερικούς ανθρώπους τα πολλά χρήματά τους αξίζουν περισσότερο από τα πολύ λιγότερα πολλών άλλων ανθρώπων και από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Με ένα απλό ευχαριστώ δεν εξιλεώνεται και δεν καθαρίζει η συνείδηση κανενός. Ούτε καν με μια συγνώμη, που δεν ειπώθηκε κιόλας.
Ο κ. και η κα Αγγελοπούλου θα συνεχίζουν να ρίχνουν τα πυροτεχνήματά τους στον αθηναϊκό πρωινό και βραδινό ουρανό και θα κάνουν παρανάλωμα του πυρός δέντρα, εφημερίδες, σταθμούς και ανθρώπους.
Καλό καλοκαίρι...με πολλά πυροτεχνήματα! Μάλλον, ας ελπίσουμε χωρίς αυτά.

Τί μου έμαθαν οι Ευρωεκλογές.

Οι Έλληνες πολίτες μάλλον έχασαν το αρχαίο πολιτικό τους πνεύμα. Αυτό που στην αρχαία Αθήνα έκανε όλους τους πολίτες να συγκεντρώνονται και να συμμετέχουν ενεργά στην Εκκλησία του δήμου, με την ψήφο, με τις ιδέες, με τις πράξεις, με το λόγο και την ψυχή τους.
Στην Ελλάδα του 2009 οι πολίτες αδιαφόρησαν επιδεικτικά για τις Ευρωεκλογές, για το δημοκρατικό θεσμό των εκλογών και το δικαίωμα της ψήφου, που χρόνια ολόκληρα πάλευαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν. Σήμερα, το θεωρούμε περισσότερο αγγαρεία και βάρος παρά δικαίωμα και δώρο.
Δεν υπήρχαν ξεκάθαρες απόψεις και θέσεις από την πλειοψηφία των κομμάτων για το τί είναι, τί πρεσβεύουν και υποστηρίζουν. Έτσι, ψήφισαν -όσοι ψήφισαν- ό, τι ξέρουν ως δοκιμασμένο, αλλά και όποιον είχε μια καθαρή και απλή θέση, άσχετα με το αν θεωρείται, με βάση τη λογική, σωστή και υλοποιήσιμη ή δημοκρατική και φιλελεύθερη. Πολλές φορές ανάμεσα στα πολύπλοκα, όσο καλά ή μέτρια είναι, επιλέγεις το απλό, γιατί σε μπερδεύει λιγότερο και κάνει τη διαφορά.
Μάθαμε λοιπόν, πως δεν είμαστε τόσο ευσυνείδητοι και ενεργοί πολίτες όσο θέλαμε να πιστεύουμε. Ακόμη και στην απογοήτευση λειτουργούμε με έναν περίεργο σαδομαζοχισμό, να λέμε πόσο άτυχοι και δυστυχισμένοι είμαστε και είτε να μην πάμε να ψηφίσουμε για μια αλλαγή ξεκινώντας απ' την Ευρώπη, είτε να ψηφίζουμε τα ίδια και τα ίδια.
Μετά τις εκλογές, σειρά είχαν οι εμφανίσεις των πολιτικών στις εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων προσπαθώντας να κατηγορήσουν, αλλά και να δικαιώσουν τους πολίτες που απείχαν της διαδικασίας. Επίσης, όλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν πως όσοι απείχαν ήταν δικοί τους ψηφοφόροι, γι' αυτό τα ποσοστά των κομμάτων τους δεν ήταν αντιπροσωπευτικά του ρεύματος που έχουν. Χαμένα όμως, ουσιαστικά δεν ήταν τα κόμματα, χαμένο βγήκε το πολιτικό μας σύστημα και όλοι εμείς οι πολίτες που βάλαμε -ή μάλλον δεν βάλαμε- τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.
Σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα, οι δημοκρατικοί θεσμοί απαξιώνονται από τους πολίτες, πριν προλάβουν να τους απαξιώσουν ολοκληρωτικά οι πολιτικοί.
Από εδώ και πέρα, η συνέχεια είναι στα χέρια και τις αποφάσεις όλων μας. Αν θέλουμε να κερδίσουμε και να υπερασπιστούμε αυτό που αξίζουμε ή αν θα αδιαφορούμε κατάφωρα γι' αυτό.

Ελλάδα, η χώρα της απογοήτευσης και της αποχής.

Οι άνθρωποι κάνουμε ερωτήσεις, όχι για μας απαντήσουν οι άλλοι, αλλά για ν' απαντήσουμε εμείς οι ίδιοι. Το έχετε παρατηρήσει; Σκεφτείτε τη μητέρα σας με την ρητορική της -όπως στη συνέχεια αποδεικνύεται- ερώτηση: Τί έφαγες; Για να συνεχίσει δίνοντας τη δική της απάντηση:Σιγά μην έφαγες, αλλά και να ΄χεις φάει όλο αυτά τα σκουπίδια απ' έξω τρως.
Και για να θυμηθούμε και τους εαυτούς μας που λέμε διαρκώς δεν είμαι πολύ καλά σήμερα, τί να έχω; Φυσικά το ερώτημα το απευθύνουμε σε κάποιον άλλο, αλλά και πάλι απαντάμε εμείς. Να δεις που φταίει η κούραση απ' την εργασία, κάνει και ζέστη, πολύ θέλει; Εμ, δεν θέλει.
Αφού σας λέω, μετά από χρόνια παράνοιας αποφάσισα να το αποδεχτώ και συνειδητοποίησα ότι τελικά, είμαστε πολλοί στο κλαμπ της παράνοιας.
Ήρθαν και οι Ευρωεκλογές και με επιβεβαίωσαν για ακόμη μια φορά. Η τρέλα έχει μετοικήσει μόνιμα στην Ελλάδα. Τώρα τελευταία βέβαια, κάνει και κάτι ταξιδάκια στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά η βάση της είναι εδώ. Πού θα βρει αλλού ήλιο, θάλασσα και πρόσφορο έδαφος να ανθίσει; Πουθενά.
Προ εκλογών είχε τεθεί το ερώτημα κάλπες ή παραλία;Όλοι απαντούσαν μονομιάς παραλία. Και οι δημοσιογράφοι που έθεταν το ερώτημα, πριν αφήσουν τους άλλους να απαντήσουν, έδιναν μόνοι τους τη λύση με την ψήφο εμπιστοσύνης στην παραλία. Αν δεν θες να σου απαντήσει κάποιος άλλος γιατί όμως ρωτάς; Αφού δεν σ' ενδιαφέρει ν' ακούσεις την γνώμη του.
Ήρθε λοιπόν η Κυριακή και κόσμος ταλαιπωρήθηκε. Για να πάει στην παραλία, ξέρετε τι κίνηση είχε; Εγώ δεν ξέρω, γιατί πήγα να ψηφίσω. Κι άλλος κόσμος όμως, ταλαιπωρήθηκε. Όλοι οι άνθρωποι που ήταν στην εφορευτική επιτροπή κι ήταν αναγκασμένοι μες στη ζέστη να σπαταλήσουν όλη τους τη μέρα περιμένοντας τον κανένα ή το πολύ-πολύ, τον έναν.
Όσοι, εν πάση περιπτώσει, πήγαν να ρίξουν την ψήφο τους δεν έφεραν νέο αέρα, ούτε αλλαγή στο πολιτικό σύστημα. Έκαναν απλώς ένα μικρούλι ελιγμό. Αντί να ψηφίσουν ξανά Ν. Δ., ψήφισαν, έτσι για να μην πλήττουμε, ΠΑ. ΣΟ. Κ. Τόσο μεγάλη ήταν η πρωτοτυπία. Αλλά μην έχουμε παράπονα, τις είχε τις εκπληξούλες της η εκλογική διαδικασία. Πόσο καιρό λέγαμε κι ακούγαμε για τους Οικολόγους Πράσινους που περιμέναμε να βγούν άνετα τρίτο ή έστω τέταρτο κόμμα; Κι όμως, αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις, ή καλύτερα τις έδρες που χάνεις. Δεν μπορώ να καταλάβω, τόσα χρόνια το πράσινο ήταν το χρώμα μας σαν χώρα (20 χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και τώρα που η οικολογία βρίσκεται στην άνθισή της, δεν θέλουμε τους οικολόγους. Άλλη γλυκιά έκπληξη ήταν η άνοδος του ΛΑ. Ο.Σ. Σαν να περιμένεις να βγει απ' την τούρτα η Kαλομοίρα να σου τραγουδήσει το Happy Birthday to you και αντ' αυτού, να δεις την Έφη Σαρρή να σου τραγουδάει Αφρικανέ-Αφρικανέ τη μούρη μου' κανες πανέ. Όχι, μη μου πείτε, τη χαίρεσαι την έκπληξη, δεν τη χαίρεσαι; Έβαλα και την πρώην υποψήφια βουλευτή του εν λόγω κόμματος για να το νιώσεις καλύτερα αυτό που μας βρήκε.
Ένα πράγμα όμως καταλάβαμε, νομίζω, όλοι. Σε περιόδους κρίσεων, που ψάχνεις μια λύση, ένα χέρι να κρατηθείς, θέλεις κάποιον ή που ξέρεις ότι μπορεί να μην είναι και πολύ γερό στήριγμα, αλλά θα κάνει ό, τι μπορεί για να αποδείξει πως είναι ικανός να σε βγάλει ζωντανό, γιατί θέλει πίσω την εμπιστοσύνη σου, ή κάποιον που δεν θα ήθελες να βρεθείς απέναντί του, αλλά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει και επομένως, αρκετά αυτάρεσκος για να πιστεύει ότι μπορεί να σε σώσει. Υπάρχουν πάντα και οι συναισθηματισμοί, που δεν σ' αφήνουν να ρίξεις την ψήφο σου αλλού κι όχι στο κόμμα που πάντα στήριζες. Γιατί άνθρωπος είσαι, τόσα χρόνια σχέση, αγάπη, συνήθεια, οικειότητα, τόσες αναμνήσεις, ε, δύσκολα τα ξεχνάς για ν' αλλάξεις τη ζωή σου. Είναι σαν να απατάς τον σύζυγό σου. Μπορεί να φαίνεται δελεαστικό, αλλά στην πράξη, παραμεγάλωσες για τέτοια κόλπα. Η αλλαγή είναι πολύ εύκολο να θεωρηθεί προδοσία, καλή ώρα.
Έτσι λοιπόν, πήρε αρκετές ψήφους η Ν. Δ. , τόσες ώστε η διαφορά με το ΠΑ. ΣΟ. Κ. να είναι μικρή και όχι στα επίπεδα που ήλπιζε το δεύτερο ή προέβλεπαν πολλοί. Το ΚΚΕ, όσο κι αν χαρακτηρίζεται αναχρονιστικό, έχει σταθερές αξίες, μικρό ποσοστό, πιο μικρό από τις προηγούμενες εκλογές, αλλά παραμένει ενωμένο(ε, ας το πούμε) και δυνατό (όσο μπορεί) στο Ευρωκοινοβούλιο. Το ΛΑ. Ο. Σ. ανέβασε τα ποσοστά του αποδεικνύοντας την ανάγκη του απελπισμένου ανθρώπου σε κάτι ξεκάθαρο και αποφασιστικό, όσο ακραίο κι αν είναι. Οι Οικολόγοι Πράσινοι έμειναν πίσω με ένα πολύ μικρό ποσοστό, αλλά τουλάχιστον κάποιοι πείσθηκαν να δώσουν μια ευκαιρία σε κάτι διαφορετικό, εναλλακτικό, που οι επιρροές του δεν είναι πάντα ξεκάθαρες, αλλά εισάγουν μια νέα οπτική στην πολιτική. Όσο για τον ΣΥ. ΡΙΖ. Α., μάλλον έχασε τον προσανατολισμό του, μαζί κι οι ψηφοφόροι του. Δεν άλλαξαν πολλά στα αποτελέσματα για τα κόμματα, άλλαξε όμως η διαφορά μεταξύ τους. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε πέρυσι ως το νέο αίμα στην πολιτική και πολύ γρήγορα θεωρήθηκε μόδα. Κι όπως οι μόδες, περνάνε γρήγορα και το μόνο που θυμόμαστε είναι πόσο γελοίοι ήμασταν που την ακολουθούσαμε. Πρέπει να αποδείξει λοιπόν, πως δεν είναι μόδα, ούτε θα γελάνε οι ψηφοφόροι όταν θα σκέφτονται πως τον είχαν ψηφίσει. Έχει δρόμο, αλλά μάλλον το συνειδητοποίησε κι αρχίζει να το παλεύει.
Σχεδόν μια βδομάδα μετά, ψάχνουμε να βρούμε γιατί τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ήταν αυτά κι όχι άλλα. Ξαναβρήκαμε σκάνδαλα, συνεχίζουμε τα παλιά και οι πολιτικοί συχνά-πυκνά μας υπενθυμίζουν πως, όσοι απείχαν από την εκλογική διαδικασία, ήταν δικοί τους ψηφοφόροι που, μη θέλοντας να ψηφίσουν κάτι άλλο και θέλοντας να "στείλουν ένα μήνυμα" στους ίδιους, αποφάσισαν ν' απέχουν.
Είναι περίεργο να θεωρείται πολιτική πράξη η αποχή, το να ρίξεις λευκό ή άκυρο είναι μια πραγματικά έντιμη πολιτική πράξη, αν δεν σε ικανοποιεί τίποτε άλλο. Το να σκέφτεσαι το τριήμερο -που λογικό είναι- και γι' αυτό να μην πας, είναι μια ένδειξη αδιαφορίας προς το σύστημα, προς την κοινωνία που ζεις. Όσο αδιαφορείς γι' αυτήν, θα έχει νομιμοποιήσει το δικαίωμά της να μην ενδιαφέρεται κι αυτή για σένα.

Οι ακρο-βάτες της Ευρώπης.

Τα έλεγα, δεν τα 'λεγα χθες; Γι' αυτό άμα είσαι σαββατογεννημένη πρέπει να προσέχεις τί λες. Αναρωτιόμουν, πώς είναι δυνατόν να ψηφίζουν οι Έλληνες πολίτες σήμερα, ένα καθαρά (ακρο-)δεξιό κόμμα - όπως το ΛΑ. Ο. Σ.- με τόσο παρωχημένες ιδέες όταν η Ευρώπη ζητά ν' ανοίξουμε τους ορίζοντές μας. Ναι, καλά, μην κάνεις όρεξη... Η Αγγλία ψήφισε Συντηρητικούς, δεύτερο το εθνικιστικό-ακροδεξιό κόμμα και τρίτο με ποσοστό 16% το κυβερνών Εργατικό κόμμα. Αυτό θα πει εμπρός... πίσω. Αντί να θέλουμε και να επιδιώκουμε μια υγιή και καινοτόμα αλλαγή, επιστρέφουμε σε ό, τι πιο αποπνικτικό και κλειστοφοβικό παρέχει το πολιτικό σύστημα. Επιστρέφουμε σε μια λογική που κατά το παρελθόν πολλάκις απέδειξε την καταστροφική της επίδραση για τη ζωή και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Όταν δίνεις εξουσία σε έναν χώρο που εκπροσωπεί την ομοιογένεια και απεχθάνεται τη διαφορετικότητα, το μόνο που κάνεις είναι να ενθαρρύνεις ακόμη πιο ακραίες ιδέες και να υποστηρίζεις την πεποίθηση πως δεν έχεις δικαίωμα να σκέφτεσαι, να νιώθεις και να πράττεις αυτόνομα και με αυτοδιάθεση. Παύεις να υπερασπίζεσαι το δικαίωμά σου και δικαίωμα όλων των ανθρώπων στην διαφορετικότητα, την ισότητα και φυσικά, την ελευθερία. Ίσως και αυτή η άποψη να φαίνεται ακραία, αλλά είναι ανησυχητικό το γεγονός πως οι άνθρωποι στρέφουν τις ελπίδες τους σε ακροδεξιές αντιλήψεις. Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που κάνουμε και λανθασμένα δεν τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν που συσσωρευμένα κάνουν την πραγματικά μεγάλη διαφορά.
Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι τα μεγαλύτερα δώρα που έχουμε και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε ποιον και γιατί δίνουμε εξουσία. Υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που δεν μας ικανοποιούν από το σύστημα και θέλουμε αλλαγές που θα μας προστατεύουν καλύτερα και θα νιώθουμε πιο ασφαλείς. Ωστόσο, είναι λύση να διωχθούν από όλη την Ευρώπη οι μετανάστες; Ωραία λοιπόν, κι εγώ πολλές φορές νιώθω ανασφάλεια, φόβο και αγανάκτηση να περιμένω στη στάση του λεωφορείου με όλες της φυλές του κόσμου ή να περνάω από ένα πάρκο γεμάτο από αλλοδαπούς, μέρα, πόσο μάλλον βράδυ. Αν πας βράδυ στην πλατεία Ομονοίας και ειδικά αν είσαι γυναίκα, αν δεν έχεις κάποιον μαζί σου(αλλά ακόμη κι αν έχεις) τρέμεις και προσεύχεσαι να φτάσεις ζωντανή, σώα και αβλαβής στον προορισμό σου. Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο που υπάρχουν και πολλοί Έλληνες που σου προκαλούν τα ίδια συναισθήματα. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν οι προθέσεις των αλλοδαπών που μας τρομάζουν είναι κακές, αλλά αυτό που βλέπεις, το βλέμμα, το ξένο, η παρακμή -που προφανώς δεν επέλεξαν- δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα φόβου. Για την Ελλάδα μάλλον είναι πάρα πολλοί οι μετανάστες, αλλά αυτό είναι πρόβλημα του συστήματος, που δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει με σύνεση και χωρίς πανικό την κατάσταση. Δεν είναι λύση να διωχθούν όλοι οι ξένοι, μου θυμίζει τον Χίτλερ με την Αρία φυλή του που σκότωνε κόσμο για να "καθαρίσει" την ανθρωπότητα. Αν οι ευρωπαϊκές χώρες απελάσουν τους μετανάστες, έχετε φανταστεί πόσα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες θα χάσουν σπίτια, δουλειές και θα επιστρέψουν στην Ελλάδα; Έχετε σκεφτεί την οικονομική καταστροφή όλων των χωρών υποδοχής μεταναστών, αφού το οικονομικό σύστημα στηρίζεται στα υπάρχοντα δεδομένα. Μπορεί να μην πληρώνουν φόρους (που θα έπρεπε), να είναι ανασφάλιστοι (που θα έπρεπε να ασφαλίζονται)-αυτά όλα στην Ελλάδα πάντα-, αλλά στηρίζουν με τον τρόπο τους μια αγορά που οι ντόπιοι παραγκωνίζουν και υποτιμούν.
Αυτό ισχύει παντού. Τα προβλήματα δεν λύνονται με ακραίες λύσεις, αλλά με λογικές, καλά δομημένες, προσέχοντας κάθε παράμετρο και υπεύθυνες λύσεις. Σ' αυτές τις εκλογές κερδισμένα βγήκαν τα άκρα. Τελικά, κανείς δεν πήρε σοβαρά την φράση "μια μέση λύση", όταν δεν υπάρχει μια που να εξυπηρετεί το σύνολο, καταλήγουμε στη μέση, λόγω ισορροπίας.
Οι ισορροπίες όμως, χάνονται εύκολα...

Οποία έκπληξις!

Αχ, τί καλά!Βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς... Ευτυχώς ο λαός μας έχει άφθονες παροιμίες για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Εμ, αφού μόνο εμείς τα κάνουμε κάτι τέτοια, έπρεπε να έχουμε και τις ανάλογες χαρακτηριστικές εκφράσεις για να τα περιγράφουμε.
Μυαλό δεν βάζουμε. Αλλά απορώ αν θα βάλουμε ποτέ... Πήγα να ρίξω την ψήφο διαμαρτυρίας μου -όπως πολύ λίγοι απ' ό, τι απεδείχθη- για πρώτη φορά, καθώς στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές προτίμησα να διαβάσω για την επαναληπτική εξεταστική παρά να τρέχω στο χωριό για να ρίξω λευκό. Πήγα στο εκλογικό κέντρο, το οποίο έψαχνα γιατί δεν ήξερα πού βρίσκεται, στις 2:25μμ και γύρισα έχοντας ψηφίσει στις 2:51μμ. Αυτό δεν σημαίνει ότι περπατάω γρήγορα ή πως έχω ενσωματεμένο GPS, αλλά πως δεν υπήρχε προσέλευση ψηφοφόρων. Οι κυρίες της εφορευτικής επιτροπής μαζί με την δικαστική επιμελήτρια ήταν τέσσερις, την ώρα που μπήκα στην αίθουσα γευμάτιζαν, καθώς άνθρωποι είναι, μες στο καταμεσήμερο, πείνασαν. Μόνο ένας κύριος γύρω στα 35 περίμενε να του δώσουν τα ψηφοδέλτια για να μπει στο μπλε παραβάν και να διαλέξει αν θα τιμωρήσει, αν θα υποστηρίξει ή αν θα μείνει ουδέτερος με την ψήφο του. Ομολογώ ότι μόλις πήρα το χαρτομάνι, τρόμαξα. Μα είναι λογικό να υπάρχουν τόσα κόμματα και όμως, να μην τα έχουμε ξανακούσει ποτέ; Πρώτο-πρώτο ήταν το λευκό με υποσημείωση "έγκυρο" και μετά, ήρθε το καλό:Χρυσή Αυγή. Θεέ και Κύριε! Κάποιος μου κάνει πλάκα. Πόσα χτυπήματα ν' αντέξει ένας άνθρωπος μέσα στο μεσημέρι, μια μέρα με καύσωνα, που μαγείρευε δυο ώρες και περπατούσε μες στον ήλιο για να ψηφίσει; Κι όμως, πολλά!
Είδα το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων σκέτο, ούτε SOS, ούτε Πράσινοι. Οι Οικολόγοι του Δημοσθένη Βεργή. Και αυτό -αν και ομολογουμένως δύσκολο- το κατάλαβα από την φωτογραφία του προαναφερθέντος πάνω από το όνομα του κόμματος. Κι έρχομαι να ρωτήσω: Σε μια χώρα που αρχηγός κόμματος γίνεται ο Δημοσθένης Βεργής και ο Γιώργος Καρατζαφέρης και που υπάρχει κόμμα με τα πιστεύω της Χρυσής Αυγής, τί άλλο μπορεί να δούμε;
Πρόσεξα τις ζωγραφιές των παιδιών στους τοίχους της αίθουσας και του διαδρόμου -το εκλογικό κέντρο ήταν σε δημοτικό σχολείο- και σκέφτηκα πόσο παράταιρη εικόνα είναι οι πεταλούδες και τα ανθισμένα λουλούδια με τα παραβάν και τα χαρτιά που το περιεχόμενό τους, τις περισσότερες φορές, σε κάνει να ντρέπεσαι που τα κρατάς. Ψηφίζουμε για το μέλλον το δικό μας κι αυτών των παιδιών κι όμως τα δικά τους όνειρα έχουν τόσο διαφορετικές και πολλές αποχρώσεις από αυτές των κομμάτων. Δεν είναι ούτε μόνο μπλε, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, ούτε έχουν ανόητους πυρσούς, ψεύτικους ήλιους, σφυροδρέπανα, πολύχρωμες σημαιούλες, πλαστικούς ήλιους(το λουλούδι), ούτε κάτι που θυμίζει σήμα αστυνομίας. Λένε ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα, το μυαλό μας δεν δείχνει χρώματα όταν κοιμόμαστε, αλλά έχουν φως. Εγώ πάντως, ονειρεύομαι με χρώματα, με ήχους, με μουσική και με συναισθήματα. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα ή για δική μου ψευδαίσθηση που βλέπω έτσι τα όνειρα, αλλά μάλλον δεν είμαι η μόνη και το κατάλαβα σήμερα το μεσημέρι σε μια σχολική αίθουσα. Εκεί που οι μόνοι ψηφοφόροι ήμασταν εγώ κι ο ένας κύριος, που μάλλον κι οι δυο προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τί θα ψηφίσουμε. Εκεί που φεύγοντας είδα μια γιαγιά με την κόρη και την μικρή εγγονή της να εύχεται να μην χρειάζεται ν' ανέβει σκάλες -δυστυχώς χρειαζόταν- και ένας απηυδισμένος κύριος έψαχνε να βρει σε ποια αίθουσα ψηφίζει.
Εκλογές. Τί αστεία λέξη! Σκεφτείτε τη συγγένεια της λέξης εκλέγω με την λέξη εκλογικεύω. Δεν θυμάμαι από την Ιστορία να υπήρξε κάποια στιγμή που να μπήκε η λογική στο παιχνίδι της εκλογής. Αν είχε γίνει, δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ ο Μπους ή ο Μπερλουσκόνι ή ο Μητσοτάκης(τί τάσεις αυτοκτονίας έχω βραδιάτικα!), άρα η λογική είναι η μόνη που απέχει σταθερά από την εκλογική διαδικασία. Λίγη σταθερότητα μας χρειάζεται εδώ που τα λέμε.
Αγάπησα τον τόπο μου, όταν έπαψα να θέλω να τον γνωρίσω. Αν συνέχιζα να προσπαθώ μάλλον θα τον μισούσα. Κι αν συνέχιζα να προσπαθώ να τον κατανοήσω, θα είχα τρελαθεί. Οπότε μια λύση μας μένει, να μη ζητάμε παραπάνω απ' όσα μπορεί να μας δώσει, αλλά να δώσουμε εμείς κάτι(και δεν εννοώ κι άλλους φόρους, αλλά ιδέες και πράξεις) για να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής και την μαζοχιστική νοοτροπία μας. Καλά τα έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης:Γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα. Γιατί οι άνθρωποι έχουν νοημοσύνη, αλλά δεν αλλάζουν, ενώ τα ζώα δεν έχουν, αλλά προσαρμόζονται κι εκτιμούν αναλόγως τις καταστάσεις. Ό, τι δίνεις, παίρνεις εν ολίγοις.
Εμείς φάγαμε τόση φόλα τα τελευταία χρόνια κι ακόμα τα ίδια χέρια γλείφουμε. Αυτή τη φορά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Θα δεχτώ ότι οι επιλογές μας δεν ήταν ούτε άπειρες ούτε εξαιρετικές, αλλά ακόμη και το άκυρο έχει αξία, ακόμη και μια ελάχιστα καλύτερη επιλογή σημαίνει κάτι, ακόμη και μια ευκαιρία σε κάποιον που έχει όραμα δεν πάει χαμένη. Έχουμε δώσει ευκαιρίες που έχουν πάει εν γνώσει μας στα χαμένα, αξίζει μία και κάπου που δεν πρόλαβαν να μας απομυζήσουν.
Η αποχή έφτασε το 50%. Λόγω τριημέρου, λόγω ζέστης ή λόγω απογοήτευσης. Το θέμα είναι ότι οι μισοί ενήλικες Έλληνες δεν ψήφισαν κι έτσι δεν άλλαξε κάτι στα ήδη υπάρχοντα δεδομένα. Απλώς αντί να βγει πρώτη η Ν. Δ. βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που στ' αλήθεια μου γεννά απορία είναι το ποιοί ψήφισαν ΛΑ. Ο. Σ. Μπορεί να φαίνομαι προκατειλημμένη απέναντι στο εν λόγω κόμμα και στο χώρο που εκπροσωπεί και ίσως έτσι είναι, αλλά δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου. Ποιοί άνθρωποι το 2009 υποστηρίζουν ιδέες και ψηφίζουν βουλευτές του ΛΑ. Ο. Σ. για το Ευρωκοινοβούλιο; Ο Θανάσης Πλεύρης θα εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Ευρώπη, το διανοείστε; Δεν μπορώ να πιστέψω πως ψηφοφόροι αυτού του κόμματος είναι μόνο ηλικιωμένοι με πιο στενόμυαλες ιδέες που σηκώθηκαν μες στη ζέστη να ταλαιπωρηθούν για να το υποστηρίξουν. Πήγαν και νεότεροι. Είναι ανησυχητικό, νέοι άνθρωποι να στηρίζουν τόσο απόλυτες, ανελεύθερες, εθνικιστικές και απάνθρωπες, πολλές φορές, ιδέες. Η Ευρώπη ζητά ν' ανοίξουμε το μυαλό μας κι εμείς το κλείνουμε, όπως αποδείξαμε περίτρανα με τις σημερινές εκλογές.
Αντίο Μακεδονική Συμμαχία, Δράση, Οικολόγοι, Οικολόγοι SOS, Κυνηγοί, Χρυσή Αυγή(ω, Θεέ μου, Θε μου, που εισήγαγε πρώτη, ως επιφώνημα για τους απανταχού απηυδισμένους, η Μ. Δαμανάκη) και οι υπόλοιποι συνδυασμοί. Ήταν μια σπάνια μέρα, με πολλά περίεργα και ευτράπελα, μέχρι και οι δημοσκοπήσεις , τα περίφημα exit polls, διαψεύστηκαν.
Γι' αυτό κι εγώ άφησα τον ρεαλισμό και την τηλεοπτική τρέλα και καλλιέργησα την ρομαντική μου πλευρά με την ταινία Το Ημερολόγιο, του Nick Cassavetes. Σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τομείς μπορεί να επανέλθεις στην πρώτη σου αγάπη και να προδώσεις τα ύστατα πιστεύω σου. Στην ταινία είναι το σωστό, στην πολιτική ζωή όμως; Μήπως κι εδώ πρέπει να αφήσεις τη συνήθεια και την υποτιθέμενη ασφάλεια και να ρισκάρεις για τη ζωή που αξίζει να ζεις; Μπορεί ο πολύς ρομαντισμός να μ' έχει επηρεάσει και για πιο κυνικούς τομείς, αλλά οι επαναστάσεις ξεκίνησαν όταν άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να επιλέγουν ελεύθερα και αυτόνομα για τη ζωή τους. Αποφάσισαν λοιπόν, να διακινδυνέψουν για ν' αλλάξουν τη ρουτίνα και τις περισσότερες φορές τους βγήκε σε καλό...
Εμείς, ακόμα να τ' αποφασίσουμε. Μάλλον πάθαμε ανοσία σε όσα συμβαίνουν. Αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνυνο.

Μίλα ελεύθερα, αν δεν μ' αρέσει αυτό που λες...θα το καταλάβεις.

Ζούμε σε μια χώρα που προάγει τον πολιτισμό, τη δημοκρατία και κατ' επέκτασιν, την ελευθερία λόγου και έκφρασης. Τώρα, τον ενεστώτα μην τον παίρνετε και πολύ σοβαρά. Είναι στα πλαίσια της αισιοδοξίας που -θέλω να- με διακατέχει αυτή την περίοδο.
Σ' αυτή την Ευρωπαϊκή χώρα -καλό είναι πού και πού να υπενθυμίζουμε ότι ανήκουμε στην Ευρώπη- εδώ και πολλά χρόνια έρχεται κι επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα της ελευθερίας του λόγου και κατά πόσον τίθενται όρια σ' αυτή την ελευθερία. Δεν θέλω να φανώ συντηρητική σε καμία περίπτωση, ωστόσο οφείλω να υπογραμμίσω πως πιστεύω ότι όλα τα πράγματα έχουν όρια. Και η ίδια η ζωή άλλωστε. Όταν σε μια κοινωνία με όρια και κανόνες, αυτά καταπατούνται με πολύ άσχημα συχνά αποτελέσματα, ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς αυτά. Μόνο στη σκέψη τρομάζω. Φυσικά, τα όρια οφείλουν να είναι εξαιρετικά ελαστικά και ευρύτατα, όχι άκαμπτα και στενά. Διαφορετικά δεν θα είχαμε δημοκρατία, αλλά δικτατορία, πράγμα που δεν θέλω να σκέφτομαι καν. Αλλά πρέπει να ξεχωρίζουμε τί είναι τι και γιατί το ονομάζουμε έτσι.
Πρόσφατα συνέβη στο κέντρο της Αθήνας ένα περιστατικό μεταξύ αστυνομικών και μουσουλμάνων μεταναστών που προκάλεσε εκατέρωθεν αντιδράσεις, με πιο ισχυρές αυτές των μουσουλμάνων. Ένας αστυνομικός έσκισε το Κοράνι ενός μουσουλμάνου. Η έκρηξη οργής που έφερε αυτή η κίνηση, έφερε στην επιφάνεια και το θέμα περί ελευθερίας λόγου και έκφρασης.
Ήρθε και η διακοπή της εκπομπής Η στιγμή της αλήθειας με απόφαση του Ελληνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης κι έτσι έγινε το πιο επίκαιρο θέμα μαζί με τις ευρωεκλογές, ίσως άμεσα σχετιζόμενο με αυτές. Με ποιο δικαίωμα και κριτήριο μια τυπικά ανεξάρτητη αρχή μπορεί να κόβει εκπομπές και να επιβάλλει πρόστιμα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την ελευθερία του λόγου; Ας μην ξεχνάμε ότι η εκπομπή ολοκληρώθηκε κανονικά, προβαλλόταν ολόκληρη την τηλεοπτική περίοδο και "κόβεται" μέσα Ιουνίου, οποία υποκρισία!
Το περιεχόμενο της εν λόγω εκπομπής ήταν -το λιγότερο- ευτελές και αναξιοπρεπές. Δεν ανταποκρίνεται ούτε στην αισθητική ούτε στο σκεπτικό μου και φυσικά, συμφωνώ πως δεν πρέπει να προβάλλεται, αλλά ως απόφαση του ίδιου του σταθμού που την φιλοξενεί. Το να πάει κάποιος με τη θέλησή του να βγάλει τα προσωπικά του στη φόρα για να κερδίσει χρήματα είναι μεν θλιβερό και αποκρουστικό, αλλά είναι επιλογή του. Το αν ένας τηλεοπτικός σταθμός επιβραβεύει οικονομικά τον εξευτελισμό είναι ένα σημάδι των καιρών που οφείλουν οι τηλεθεατές, οι συμμετέχοντες και οι ιθύνοντες να εξαλείψουν, ως επιλογή, όχι επιβολή.
Υποστηρίζω πως μπορούν να ειπωθούν τα πάντα, με τον κατάλληλο όμως τρόπο και έχοντας αποδεχτεί πως θα υπάρχουν συνέπειες. Τα πιστεύω είναι ιερά για όλους, κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του που μπορεί είτε να συμπίπτουν είτε να διαφέρουν από των υπολοίπων. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η διαφορά. Για μένα μπορεί να είναι ιερός ένας σταυρός, μια εικόνα της Παναγίας, ένα δώρο της μητέρας ή μιας φίλης μου, κάτι που στην καρδιά και το μυαλό μου έχει ιδιαίτερη αξία. Τα πρώτα είναι θρησκευτικά σύμβολα, τα δεύτερα συναισθηματικά, για μένα και τα δύο έχουν την ίδια σημασία. Αν καταστρέψεις κάτι απ' αυτά, το ίδιο συναίσθημα θα προκληθεί. Επομένως, ό, τι είναι ιερό για κάποιον πρέπει να προστατεύεται. Ας σκεφτούμε τί ακούν από τους φιλάθλους (ο Θεός να τους κάνει) κάθε Κυριακή οι ποδοσφαιριστές των ομάδων για τις μητέρες, αδερφές και συζύγους τους. Αυτά τα πρόσωπα είναι ιερά για εκείνους, ωστόσο δεν φυλακίζονται ή διώκονται όσοι εκτοξεύουν τις ύβρεις. Εδώ η ελευθερία λόγου δεν οριοθετείται, αν και θα' πρεπε. Αν όμως, βγει κάποιος στο Πασαλιμάνι και τραγουδάει τον ύμνο του Παναθηναϊκού, το λιγότερο που θα του συμβεί είναι να πάει στο ΚΑΤ με σπασμένα κόκκαλα. Η ελευθερία λόγου έχει όριο τον Ολυμπιακό.
Για τον Χριστιανό έχει σημασία το Ευαγγέλιο, για τον Μουσουλμάνο το Κοράνι, για τον Έλληνα η σημαία, για τον Γερμανό η δική του σημαία, για τον φίλαθλο του Ολυμπιακού η ομάδα, για τον ΑΕΚτζη ο δικέφαλος αετός, για τον μετανάστη η πατρίδα και ό, τι αυτή περιλαμβάνει, για τον άνθρωπο που πιστεύει στην ανιδιοτελή αγάπη η οικογένεια και η φιλία, για τον παιδεραστή η στιγμή που θα έχει το θύμα στα χέρια του, για τον δολοφόνο η στιγμή που αφαιρεί μια ζωή. Δεν θεωρούμε όλα τα παραπάνω ιερά, ώστε να αξίζουν την ανοχή και το δικαίωμα να μην οριοθετούνται και κρίνονται, ειδικά τα δυο τελευταία. Αλλά αυτά, όσο νοσηρά κι αν είναι, για κάποιους αρρωστημένους θεωρούνται ιερά. Πώς μπορούμε να ορίσουμε απόλυτα την ελευθερία λόγου; Αν ο παιδεραστής περιγράφει τι νιώθει ή τι κάνει, δεν το δείχνει όμως, έχει το ελεύθερο να το κάνει; Ο κατά συρροή δολοφόνος, το ίδιο;Αν δεν είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, έχω το ελεύθερο να το πω σ' έναν φανατικό φίλαθλο;
Η ελευθερία του λόγου και τα όριά της είναι ένα θέμα που έχει τόσες υποπεριπτώσεις, εξαιρέσεις, αντιφάσεις και προφανώς συνέπειες που είναι πολύ δύσκολο να είμαστε υπέρ ή κατά αυτής. Όλα σχετίζονται με το τι ισχύει κάθε φορά.
Εν ολίγοις, έχεις το δικαίωμα να λες ό, τι θέλεις. Αρκεί να μου αρέσει...

Καλοκαίρι χωρίς μουσική, είναι blog χωρίς λέξεις...Γι' αυτό τα συνδυάζουμε!

"Ό, τι δεν έχεις" από τους Onirama
http://www.youtube.com/watch?v=p6OXtCIOwvs
Ακούστε το, γιατί είναι άκρως καλοκαιρινό, "ανεβαστικό" και με πολύ ωραίο (και φιλοσοφημένο) στίχο:"Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι, ό, τι δεν έχεις δεν αξίζει ν' αγαπάς, ό, τι χαρίζεις είναι αυτό που θα μοιράζεσαι κι ό, τι σού λείπει μες στα χέρια το κρατάς..." Ε, καλοκαίρι είναι, να γράφουμε, να γράφουμε, αλλά ν' ακούμε και κανένα ωραίο τραγούδι για να μην ξεχνάμε τι εποχή, μήνα και ηλικία έχουμε! Είναι πρόταση που πιστεύω πως όχι απλώς είναι σωστή, αλλά ό, τι καλύτερο για να διασκεδάσουμε, να κάνουμε πολύ θετική τη διάθεσή μας και να ακούσουμε απολύτως λογικές και ορθότατες σκέψεις, καθώς δυστυχώς μες στην καθημερινότητα και τη δίνη των προβλημάτων ξεχνάμε να διευκολύνουμε τη ζωή μας και αντιθέτως την περιπλέκουμε. Αλλά πάντα υπάρχει κάποιος να μας υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι απλή και ωραία. Ποιος ήταν αυτός που είπε ότι το ωραίο πρέπει να είναι και πολύπλοκο, δεν ξέρω. Αλλά αν το μάθω, θα σας το πω, να του κάνουμε όλοι μαζί μια ομαδική μήνυση, να δει τι ωραία που είναι η πολυπλοκότητα!

Υ. Γ. Εξαιρετικά αφιερωμένο στις υπέροχες, αληθινές και σπάνιες φίλες μου! Αυτά τα χαρακτηριστικά από μόνα τους, εν έτη 2009, αποτελούν είδηση!
"Κι αν χάθηκαν όλα τ' αστέρια, κρύφτηκαν στη συννεφιά"...Αλλά πάντα εκεί θα είναι, όπως το καλοκαίρι!

Όσα δεν ξέρεις για τις Σέρρες και ήρθε η ώρα να μάθεις.

Οι Σέρρες είναι μια όχι και τόσο προβεβλημένη ως τουριστικός προορισμός πόλη. Αν την επισκεφθείς ωστόσο, την ερωτεύεσαι αμέσως. Δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω ποια είναι η γοητεία της. Μάλλον συνίσταται σε πολλές ιδιαίτερες λεπτομέρειες.
Οι ρυθμοί των ανθρώπων είναι πιο χαλαροί, ζουν τη ζωή, δεν την αφήνουν να τους προσπερνά. Η ερώτηση που κάνουν οι ντόπιοι σε κάθε επισκέπτη απ’ την Αθήνα και το αποδεικνύει είναι: «πώς ζείτε έτσι εκεί; Όταν κατεβαίνεις εδώ καταλαβαίνεις τη ζωή». Ναι, για τους βορειοελλαδίτες στην Αθήνα «ανεβαίνεις» κι εκεί «κατεβαίνεις». Λίγο παράδοξο, αλλά κι αυτό έχει τη γοητεία του.
Αν περάσεις λίγες μέρες στην πόλη αρχίζεις κι εσύ ν’ απορείς πώς μπορείς και ζεις στην πρωτεύουσα. Δεν σχετίζεται με το αν είναι επαρχία και όλα είναι πιο ήρεμα, γιατί η λεωφόρος Μεραρχίας, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και της εβδομάδας, κάνει την Κηφισίας σε ώρα αιχμής να ωχριά. Όλες οι γύρω περιοχές επισκέπτονται την πόλη είτε για αγορές είτε για καφεδάκι και φυσικά, μπουγάτσα, οπότε δεν είναι εύκολο να συναντήσεις άδειους δρόμους.
Το σημείο που αν δεν πας θα έχεις χάσει την ουσία της νοοτροπίας των Σερραίων είναι η πλατεία Ελευθερίας, η κεντρική πλατεία της πόλης, κάτι σαν το Σύνταγμα αλλά πολύ πιο ωραία και…πράσινη. Έχει πολλά δέντρα και ένα μεγάλο κυκλικό σιντριβάνι. Συνέχεια της πλατείας αποτελούν οι δύο πεζόδρομοι με εμπορικά καταστήματα. Στην πλατεία, ενδιάμεσα στους πεζόδρομους, βρίσκονται τα μαγαζιά σήμα-κατατεθέν της πόλης: τα μπουγατσάδικα. Η μπουγάτσα είναι ό, τι ωραιότερο έφτιαξε ανθρώπινο χέρι στη ζαχαροπλαστική. Εντάξει, μετά τη σοκολάτα.
Αυτό που λέμε εμείς «πάμε για καφέ», στις Σέρρες σημαίνει πάμε για καφέ και μπουγάτσα. Το πρωί στο διάλειμμα από τα ψώνια ή τη δουλειά, στην κοπάνα από το σχολείο, το απόγευμα στην βόλτα με φίλους υπάρχει πάντα καφές και μπουγάτσα, ο καφές όχι πάντα, αλλά η μπουγάτσα είναι σταθερή αξία. Η διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας φαίνεται ακόμα και σ’ αυτό. Εδώ στην Αθήνα, αν θες να φας κάτι στα γρήγορα θα πας σε κάποιον φούρνο ή ταχυφαγείο και θα πάρεις κάτι στο χέρι. Αντιθέτως, στις Σέρρες θα κάτσεις στο μαγαζί να φας, θα διαλέξεις γέμιση μπουγάτσας(κρέμα, τυρί, κιμάς, πατάτα-ελιά, σπανάκι, πράσο, κολοκύθα), θα την σερβίρουν σε πιάτο και θα την φας με μαχαιροπίρουνο. Για να την απολαύσεις.
Αν θες να δοκιμάσεις τη νοστιμότερη μπουγάτσα σε ολόκληρο τον νομό-για να μην πω χώρα και φανώ υπερβολική-θα επισκεφθείς το Ρεκόρ. Ένα μικρό- τόσο μικρό που θα εκπλαγείς- γωνιακό μαγαζί στην πλατεία Ελευθερίας απέναντι από το Μπεζεστένι που σήμερα στεγάζει το Σερραϊκό Μουσείο.
Η λεπτομέρεια που σε παραξενεύει είναι ότι τα μαγαζιά που βρίσκονται στην πλατεία δεν έχουν τουαλέτες! Μην γελάτε, δεν πρόκειται για αστείο, αλλά για κάτι αξιοπερίεργο. Αν ζητήσεις να σου δείξουν πού βρίσκεται, θα σε ενημερώσουν ότι δεν έχουν και θα σε οδηγήσουν στις δημόσιες τουαλέτες- που φυσικά και πληρώνεις- στη στοά πίσω από τα μαγαζιά. Το ποσό για την ικανοποίηση των φυσικών σου αναγκών στοιχίζει από 0,50 έως 2,00 ευρώ. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Αν έχεις δίνεις πενήντα λεπτά, αν όχι, ένα ή δύο ευρώ. Σαν τα καροτσάκια στο Βερόπουλο, που για να πάρεις ένα πρέπει να βάλεις τα ίδια ακριβώς ποσά, 0,50, ένα και δύο ευρώ. Στα μπουζούκια τουλάχιστον, έχεις την κυρία που κάθεται έξω και της δίνεις ό, τι έχεις ευχαρίστηση, εδώ υπάρχει τιμοκατάλογος. Αλλά θα μου πείτε κι εκεί, σιγά μη δώσεις τόσο λίγα, από πέντε ευρώ και πάνω, γιατί ντρέπεσαι. Αν δώσεις ψιλά θα σε περάσουν για τσιγκούνη και κακομοίρη και πού να κουβαλάς για το υπόλοιπο της βραδιάς-μη σου πω και της ζωής σου-το υποτιμητικό βλέμμα της κυρίας και των υπόλοιπων που το πιθανότερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ, αλλά και να τους δεις, δεν θα σε θυμούνται.
Πού είχα μείνει- γιατί μ’ έπιασαν οι κοινωνικές μου ανησυχίες-πριν ξεκινήσω το θέμα του WC… Στις μπουγάτσες. Ε, καλά σαν συνειρμός…ειρμό δεν έχει, αλλά ας το προσπεράσουμε. Μπήκε και η άνοιξη, λίγο η ζέστη, λίγο η γύρη, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να ζαλιστεί.
Οι Σέρρες είναι κυριολεκτικά η πόλη των ζαχαροπλαστείων. Με το που μπαίνεις στην πόλη κατά μήκος του δρόμου βλέπεις αμέτρητα ζαχαροπλαστεία παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Είναι κυρίως παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία, με τους σερραϊκούς ακανέδες(περιέχουν φρέσκο βούτυρο, ζάχαρη, ολόκληρα αμύγδαλα, νερό από το Λαϊλιά και άμυλο αραβοσίτου) μοναδικό γλυκό που δεν υπάρχει σε άλλο μέρος της Ελλάδας, τα υπέροχα σιροπιαστά ρωξάκια (ζύμη βουτύρου βουτηγμένη στο σιρόπι και στο κέντρο κέικ σοκολάτας επίσης μες στο σιρόπι), τα τυλιχτά με σοκολάτα και γέμιση μαλακή μαστίχα και κάθε είδους λουκούμι (απλό, σουτζούκι με φιστίκι, τριαντάφυλλο, βανίλια και μαστίχα).
Απέναντι απ’ την πλατεία Ελευθερίας βρίσκονται δύο από τα παλαιότερα και φημισμένα για τον ακανέ τους ζαχαροπλαστεία. Ο Βασάκης και ο Ρούμπος. Λίγο πιο κάτω είναι και το ζαχαροπλαστείο Νικολαϊδης, επίσης πολύ γνωστό και με παράδοση στον ακανέ. Φεύγοντας δεν γίνεται να αντισταθείς και να μην εφοδιαστείς για την επιστροφή με τα απαραίτητα γλυκά.
Μια βόλτα στον Αι Γιάννη είναι ότι καλύτερο για να δροσιστείς και να ηρεμήσεις. Είναι μια καταπράσινη περιοχή με πολλά νερά, ποταμάκια που σχηματίζουν λίμνες και μικρούς καταρράκτες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να υπάρχουν καφετέριες και ταβέρνες, που δεν χαλάνε όμως το φυσικό τοπίο, και δίνουν την ευκαιρία να απολαύσεις τον καφέ ή το φαγητό σου ανάμεσα στους καταρράκτες πάνω σε πέτρινα γεφυράκια. Ομολογουμένως δεν είναι κάτι συνηθισμένο ή κάτι που σ’ αφήνει ασυγκίνητο. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις απ’ την καθημερινότητα χωρίς στ’ αλήθεια να απομακρύνεσαι από αυτήν.
Τώρα κάτι που αφορά κυρίως τον ανδρικό πληθυσμό, αλλά και κάποιες γυναίκες που λατρεύουν την ταχύτητα. Το Αυτοκινητοδρόμιο. Βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πόλης και φιλοξενεί αγώνες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών. Είναι το μεγαλύτερο αυτοκινητοδρόμιο στα Βαλκάνια και μπορεί να το επισκεφθεί το κοινό και να δοκιμάσει τη δεινότητά του στην οδήγηση. Οι Σερραίοι το τιμούν δεόντως και καμαρώνουν ιδιαιτέρως γι’ αυτό. Δικαίως. Είναι πολύ μεγάλο σε έκταση, σύγχρονο, με κατασκευή ευρωπαϊκών προδιαγραφών και μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλες διοργανώσεις. Μια επίσκεψη θα κάνει και τους πιο δύσπιστους να πεισθούν πως μια πόλη όπως οι Σέρρες μπορούν να έχουν κάτι τόσο εντυπωσιακό και σύγχρονο που ακόμη και η Αθήνα ζηλεύει που δεν διαθέτει. Οι λάτρεις αυτών των σπορ ταξιδεύουν από όλη την Ελλάδα για να συμμετάσχουν σε αγώνες που διεξάγονται στο αυτοκινητοδρόμιο των Σερρών.
Αν τα γλυκά, η φυσική ομορφιά και το Αυτοκινητοδρόμιο δεν σας κίνησαν την περιέργεια να γνωρίσετε την Σερραϊκή πρωτεύουσα, τότε το μόνο δέλεαρ είναι ότι είναι ξακουστή για τις πολύ όμορφες γυναίκες της. Εγώ θα προσθέσω και για τους άντρες, αλλά ας μείνω σ’ αυτά που είπαν και επανέλαβαν πολλοί πριν από μένα κατά το παρελθόν. Αυτό που κάνει ιδιαίτερους τους Σερραίους είναι η απλότητα, η χαλαρότητα, η οικειότητα που νιώθεις μαζί τους, η εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, η καλή τους κρίση και αισθητική: αγαπούν και προτιμούν το καλό φαγητό, την καλή παρέα, το καλό ντύσιμο, τις τέχνες, αλλά και τα αθλήματα. Τέλος, είναι άνθρωποι που κρατούν τις παραδόσεις με έναν τρόπο που συνδυάζει αρμονικά τον «έξω καρδιά», αυτοσαρκαστικό και ανεξάρτητο χαρακτήρα τους με την ουσία της ελληνικής οικογένειας, χωρίς να γίνεται καταπιεστικό. Είναι κάτι φυσικό να τρώνε όλοι μαζί τις Κυριακές, να περνούν οικογενειακά και πατροπαράδοτα τις γιορτές και βέβαια η οικογένεια είναι μυρωδιές και γεύσεις. Άρα, φαγητό. Μάλλον γι’ αυτό το εκτιμούν και το απολαμβάνουν τόσο.
Δεν ξέρω -αν την έχετε επισκεφθεί- τι σημαίνει για σας, αλλά για μένα είναι ένας μικρός παράδεισος μέσα στο χάος. Ίσως είναι που αν μένεις λίγο κάθε φορά γίνεται παράνομος δεσμός. Θέλεις να πας σ’ εκείνη όσο πιο συχνά γίνεται, να απολαύσεις κάθε στιγμή που είσαι εκεί, με όλες σου τις αισθήσεις, να μη χάσεις κάτι απ’ όσα μπορεί να σου προσφέρει και δεν θες ποτέ να φύγεις γιατί ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ποτέ δεν σταματά εκεί που θέλεις. Αλλά έτσι δεν προλαβαίνεις να δεις και τα ελαττώματα της, δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά. Άλλωστε, δεν ζεις την καθημερινότητα, είναι το διάλειμμα απ’ αυτήν. Και στα διαλείμματα όλα ωραία είναι.
Επισκεφθείτε την και ανακαλύψτε μόνοι σας όσα δεν ανακάλυψαν οι προηγούμενοι επισκέπτες κι εραστές της, τα όμορφα, αλλά ποιος ξέρει μπορεί να βρείτε και τα ψεγάδια. Αλλά ό, τι κι αν βρείτε θα αξίζει τον κόπο. Την επόμενη φορά μπορεί να βρω κι εγώ ψεγάδια, μέχρι τότε όμως όλα θα είναι τέλεια και θα είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτάς μου. Έστω, μέχρι να γνωρίσω κι άλλον τόπο που να το αξίζει.