Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Φτάνει που κλαίμε και που είμαστε μαζί...

Τί μπορεί να πάθεις αν ξυπνήσεις ένα πρωί να πας για μάθημα στη σχολή...Σηκώθηκα, με βαριά καρδιά ομολογουμένως, να πάω να παρακολουθήσω ένα μάθημα, που αναγκαστικά επέλεξα-κατ' ευφημισμόν το ρήμα επιλέγω, καθώς συνήθως δεν συνοδεύεται απ' το αναγκαστικά-, καθώς στα προηγούμενα δεν παραβρέθηκα και ενημερώθηκα τελευταία στιγμή ότι έχει υποχρεωτική απαλλακτική εργασία. Άρα, τρεχάτε ποδαράκια μου και η ψυχή στο στόμα.
Αυτό είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Αντί να νιώθεις περηφάνια που, μετά από τόσα χρόνια άγχους, κόπου, διαβάσματος, εξόδων κλπ, κατάφερες να περάσεις στη σχολή που επιθυμούσες και, αισίως, διανύεις το τελευταίο έτος σπουδών, ντρέπεσαι και εξοργίζεσαι που αποτελείς μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας. Τουλάχιστον έτσι όπως κατάντησε να είναι. Το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Πάντειου Πανεπιστημίου έχει τρεις κατευθύνσεις: δημοσιογραφική, πολιτισμού και διαφήμισης. Πολύ ωραία. Ναι, πολύ ωραία θα ήταν αν υπήρχαν μαθήματα για τη δημοσιογραφία πέραν των δύο εργαστηρίων, διότι τα μαθήματα πολιτισμού και διαφήμισης απαρτίζουν ολόκληρο το πρόγραμμα. Αυτομάτως, κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν έχουμε ουσιαστικά επιλογή, απλώς μαθήματα δυο κατευθύνσεων που μας επιβάλλουν να παρακολουθήσουμε. Τώρα έρχονται τα καλύτερα. Υποτίθεται πως σ' αυτό το εξάμηνο πρέπει να κάνουμε πρακτική, η οποία συγκαταλέγεται στα μαθήματα επιλογής. Διαλέγουμε ένα μάθημα επιλογής και πρακτική. Τέλεια. Όχι, γιατί φέτος πρακτική δεν θα γίνει. Άρα, πρέπει να πάρουμε ένα άσχετο επιπλέον μάθημα και να ψάχνουμε πού μπορεί να έχουν θέσεις για να κάνουμε την πρακτική μας.
Αθάνατο ελληνικό Πανεπιστήμιο! Κάτι σαν τον Απέθαντο ένα πράγμα!
Ενημέρωση σαν να παίζουμε το χαλασμένο τηλέφωνο. Ρωτάμε τις υπαλλήλους στην Γραμματεία του Τμήματος, οι οποίες μας λένε ότι δεν θα υπάρξει πρόγραμμα πρακτικής, ρωτάμε μετά τον υπεύθυνο καθηγητή μας, ο οποίος απορεί με την επιμονή μας να ρωτάμε την Γραμματεία, αφού "η Γραμματεία δεν ξέρει τίποτα ποτέ", και μας ενημερώνει πως θα βγει μέχρι τον Μάιο. Πάμε να κάνουμε τις δηλώσεις και δηλώνω πρακτική, κάτι που αναστατώνει τις υπαλλήλους, καθώς δεν θα υπάρξει φέτος. Δίπλα βρίσκεται ο υπεύθυνος καθηγητής που στην ερώτηση "κ. Μπακουνάκη, έχουμε πρακτική;" απαντά "όχι" αφήνοντάς με αποσβολωμένη. Πλησιάζω και πολύ ευγενικά -έως και με τρόμο- του λέω πως προ δύο εβδομάδων μας είχε πει πως θα γίνει, για να ακούσω την ερώτηση "πότε σας είπα κάτι τέτοιο;" και, αφού του επαναλαμβάνω το χρονικό πλαίσιο, απαντά "είπα ότι την ετοιμάζουμε", άρα δεν μπορούμε να τη δηλώσουμε, "προφανώς!". Έτσι, η γραμματέας μού ζητά να διαλέξω ακόμη ένα μάθημα που ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ Σ' ΑΥΤΟ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ, ΝΑ ΔΩΣΩ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, ΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ. Κι όμως, διάλεξα. Το μη χείρον, αλλά όχι το βέλτιστον.
Έτσι, είμαι αναγκασμένη να κάνω απαλλακτική εργασία με παρουσίασή της σ' ένα μάθημα που δεν με ενδιαφέρει έστω και λίγο και να χάσω πολύτιμο χρόνο από ο,τιδήποτε ενδιαφέρον και χρήσιμο -κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα- με το οποίο θα μπορούσα να ασχοληθώ. Ακόμη μια καθηγήτρια έχει βάλει υποχρεωτική -αλλά όχι απαλλακτική- εργασία σ' ένα μάθημα που, πάλι δια της ατόπου επαγωγής, "επέλεξα" και ο χρόνος για την δήλωση εργασίας έληξε χθες. Οι δηλώσεις μαθημάτων -άρα το ποια θα παρακολουθήσουμε αυτό το εξάμηνο σήμερα καθοριζόταν οριστικά- έληξαν σήμερα κι όμως, οι καθηγητές έγιναν έξαλλοι που μέσα σε τρεις βδομάδες μαθημάτων(κι αυτά μισά) δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη και να δώσουμε εξετάσεις. Σε κανενός το μυαλό δεν περνά η ιδέα ότι μπορεί σ' αυτές τις 3 βδομάδες, άρα 3 μαθήματα, να θέλουμε να δούμε ποιες επιλογές έχουμε και τι είναι καλύτερο.
Κατά τα άλλα, οι φοιτητές έχουν το πρόβλημα στον τρόπο που αντιμετωπίζουν το Πανεπιστήμιο και όχι οι καθηγητές που απαιτούν να δεσμεύεσαι, θες δεν θες, με το μάθημά τους.
Γυρίζοντας, ψυχικά κουρασμένη, στο σπίτι, τηλεφώνησα για όλες τις εξελίξεις στην αγαπημένη φίλη και συμφοιτήτρια, την οποία όχι μόνο έριξα ψυχολογικά, αλλά νομίζω πως από εδώ και πέρα όταν βλέπει τον αριθμό του τηλεφώνου μου δεν θα απαντά. Πέσαμε μαζί σε μαύρη κατάθλιψη και ξεκινήσαμε τις γνωστές μας τρελο-ανοησίες για να αποφορτιστεί η ατμόσφαιρα. "Η ζωή είναι...πού κοιτάς; κέντραρε... -Περίμενε, κάτσε θα το βρω... - Κέντραρες; -Περίμενε να κεντράρω, ναι! -Ε, εκεί που κοιτάς... από πίσω είναι η ζωή, μη σε νοιάζει που δεν τη βλέπεις, υπάρχει. Απλώς, πρέπει να περάσεις πάνω από εκεί που κοιτάς. -Σώπα! - Κι όμως! Κι εγώ δεν το 'ξερα, κι εμένα πρόσφατα μου το 'πανε. -Έλα..." και συνεχίσαμε έτσι, συνειδητοποιώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα ότι δεν είμαστε καθόλου καλά. Κι όλα αυτά εξαιτίας μιας δήλωσης μαθημάτων.
Εμείς παίρνουμε πολύ σοβαρά τη ζωή, τη σχολή, τα προβλήματα, την παράνοια ή η ζωή παίρνει πολύ σοβαρά εμάς κι όλα όσα συνεπάγονται; Εκτός κι αν μας κάνει χοντρή πλάκα και γελάει πολύυυυ μαζί μας...
Πάλι καλά που έχουμε και πέντε ανθρώπους να καταλαβαινόμαστε, να αλληλοσυμπαραστεκόμαστε, να πουλάμε τρέλα παρέα, γιατί και στην τρέλα τον θες τον συνοδοιπόρο. Και στα όνειρα ακόμη, θες κάποιον να συμμετέχει, να πρωταγωνιστεί, έστω και κομπάρσο.
Μόνος δεν είναι κανείς, έχουμε πρώτα απ' όλα πάντα τον εαυτό μας. Αρκεί να τον βρούμε. Τότε κι οι άλλοι θα έχουν τη σωστή θέση στη ζωή μας.
Τέλοσπάντων, το θέμα είναι ότι μέσα στο χάος που αντικρύζουμε καθημερινά χιλιάδες Έλληνες φοιτητές, είναι αισιόδοξο να μοιράζεσαι ακόμη και τον πανικό σου με αγαπημένους ανθρώπους που μπορείς να αποτανθείς, να αισθανθείς, να αφεθείς, να κανιβαλίσεις και να είσαι πάνω απ' όλα εσύ. Ξαφνικά, όλα μοιάζουν λιγότερο τραγικά ή έστω, λιγότερο βαριά. Κι αυτό είναι κάτι.
Κι όπως λένε οι στίχοι αγαπημένων τραγουδιών:"Εμείς οι δυο πιο δυνατοί. Εμείς οι δυο ρωτάμε τι. Εμείς οι δυο τόσο κουτοί σταθερά. Θα ευχαριστιόμαστε που γινόμαστε κάτι αντίθετο απ' την απάτη κι αυτό είναι κάτι.Μετά θα βάλω το καλό μου παλτό. Κι ό,τι γύρω είναι βαλτό... Έτσι απλά, μες τα σκουπίδια θα πετώ."
"Να μ'αγκαλιάζεις για να σ'αισθάνομαι κι αν δεις να χάνομαι, να μ'ανεβάζεις. Να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι, να με χρειάζεσαι όπως κι εγώ."