Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Η αγάπη αν είναι αυτό...

"Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά...μπορώ να μη βυθίζομαι αργά...κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο...λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο...έχω κοντά μου έναν άνθρωπο τα χρόνια μου να ενώσω...δε φοβού κανέναν, εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο...όταν έχω εσένα..."
Τίποτε πιο αληθινό, πιο βαθύ, πιο τρυφερό, πιο ουσιαστικό. Αυτό είναι η αγάπη σε όλες τις μορφές και τα είδη της. Και δεν το λέω εγώ. Τους παραπάνω στίχους τους έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης... κι εγώ τον Σταμάτη σ' αυτά τον εμπιστεύομαι.
Άνθρωποι είμαστε, με μια τεράστια ανάγκη για αγάπη, αληθινή, βαθιά, απόλυτη, που κατανοεί, αποδέχεται, συγχωρεί, επιτρέπει, σέβεται, χαμογελά, στηρίζει, πιστεύει, εμπιστεύεται, δεν μαλώνει, δεν πληγώνει, δεν πονά, αλλά γιατρεύει και λυτρώνει, παίρνει βάρη και δεν τα δημιουργεί, που σκουπίζει το δάκρυ, αλλά δεν το προκαλεί, που ηρεμεί, αλλά δεν θυμώνει, που αγκαλιάζει, αλλά δεν πνίγει. Σωστά;
Η αγάπη είναι το παν. Τουλάχιστον για μένα. Τα πάντα έχουν αγάπη. Η μουσική, το φαγητό που φτιάχνεις ή γεύεσαι, τα γλυκά, η δουλειά, το μάθημα όταν διδάσκεται με αγάπη, η γνώση, τα χαμόγελα, οι άνθρωποι που συναντάς, μια παράσταση, το πώς φροντίζεις το σπίτι, το αυτοκίνητο, το γραφείο, τους δικούς σου ανθρώπους, το βλέμμα, η σιωπή, το κεφάλι που γέρνει σ' έναν ώμο, το χέρι που τρυπώνει να κρυφτεί σε μια παλάμη, το δάκρυ που κυλά, η αγκαλιά που ανοίγει αυθόρμητα και κλείνει τρυφερά και σφιχτά, η ανάσα κοιτώντας τον ουρανό, ο ήλιος που ανατέλλει, η θάλασσα που γυαλίζει, η βόλτα που σε κάνει να ξεχνιέσαι, ένα τραπέζι με την οικογένεια, ένα καφεδάκι -ή ένας χυμούλης για μένα- με φίλους, ένα φιλί που σε κάνει να ξεχνάς και τ' όνομά σου και την παλιά ζωή σου (όπως άκουσα πρόσφατα σ' ένα τραγούδι και πολύ μ' άρεσε) γιατί αν δεν έχει αυτή την ένταση τότε δεν αξίζει,αφού δεν έχει αγάπη!
Με το πέρασμα των ετών και βλέποντας το πόσο αλλάζω εγώ, αλλά και οι άλλοι γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι αναπόφευκτα αυτά που θεωρούσες δεδομένα ανατρέπονται κι ακόμη κι αν πίστευες πως θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, εκπλήσσοντάς σε, το αποδέχεσαι και λες "μ' αρέσει δε μ' αρέσει έτσι είναι η ζωή", κυλάει κι αλλάζουν πολλά. Ε, και; Δεν θα πεθάνουμε κιόλας!
'Αλλωστε, υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που συμβιβάζονται με το μέτριο κι ας αφήνουν την ευτυχία να χάνεται. Αυτοί που αναζητούν διαρκώς το τέλειο και δεν συμβιβάζονται μέχρι να το βρουν, αν και όποτε το βρουν. Αυτοί που αναζητούν το ιδανικό, είναι πανευτυχείς όσο το έχουν και δεν μπορούν να φανταστούν πως θα ζήσουν αλλιώς, αλλά όταν πάψει να είναι ιδανικό καταλαβαίνουν πως έτσι είναι η ζωή και πάνε παρακάτω, σ΄αυτό που θα έρθει -για όσο- και θα' ναι το ιδανικό. Οι περισσότεροι ξεκινάμε με το "πάντα" και το "ποτέ", απλώς στην πλειοψηφία δεν υπάρχουν, ίσως και να μην είναι κακό αυτό. Άλλοι πάλι βάζουν ημερομηνία λήξης, γιατί τόσο μπορούν, τόσο διαθέτουν, τόσο αντέχουν και πάνε αλλού μόλις φτάσει η ώρα να φύγουν. Κι άλλοι θέλουν το τέλειο απαιτώντας το απ' τους άλλους χωρίς να το προσφέρουν, μάλλον όχι γιατί δεν θέλουν, απλώς έτσι είναι κι όταν δεν το έχουν γυρνούν την πλάτη και φεύγουν. Άλλοι πάλι είναι φτιαγμένοι να μην φεύγουν, να μην αποχωρούν, να περιμένουν ό,τι τους δώσουν οι άλλοι, αν ποτέ θελήσουν και να μην είναι ευτυχισμένοι ποτέ όπως θα έπρεπε.Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι, αλλά δεν τους έχω συναντήσει. Άλλωστε, είμαστε τόσοι πολλοί και διαφορετικοί που δεν θα συμπεριληφθούμε ποτέ όλοι σε καμιά κατηγοριοποίηση.
Ένα κομμάτι του εαυτού μας θα είναι πάντα και μόνο δικό μας, δεν θα το ξέρει και δεν θα το δει ποτέ κανείς, όχι γιατί έχουμε κάτι να κρύψουμε, αλλά να, χρειαζόμαστε ένα μέρος του εαυτού μας μόνο για μας, για να ισορροπούμε μέσα μας, για να έχουμε πάντα κάπου να γυρνάμε και να ξαναβρίσκουμε εμάς, με τόση τρέλα και βιασύνη χάνουμε την αλήθεια και αυτό που είμαστε. Γι' αυτό πάντα πρέπει να κρατάμε κάτι μικρό μόνο δικό μας, ανέγγιχτο, κρυφό, μυστικό, προστατευμένο. Θα ' ναι το μόνο που θα μας ανήκει πραγματικά.
Έτσι η αγάπη θα υπάρχει πάντα μέσα μας, σ' αυτό το μικρό μέρος που κρατήσαμε μακριά απ' τους άλλους, σ' αυτό που φτιάξαμε για την καρδιά και το μυαλό μας, για κανέναν άλλον.
Κι αν έρθει η στιγμή να χαμογελάσεις και να πεις "λυπάμαι, δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν είμαι πια ευτυχισμένος-η, δεν μου αρκεί αυτό, δεν είναι ό,τι χρειάζομαι, ό,τι ήταν, ό,τι πίστευα, ό,τι ένιωθα, γι' αυτό προχωράω σε άλλη κατεύθυνση. Αντίο, να 'σαι καλά."Δεν πειράζει, θα έχεις εσένα και θα καταφέρεις να βρεις το δρόμο σου και την ελπίδα να βρεις αυτό που χρειάζεσαι, που σου αξίζει.Την αγάπη όπως ακριβώς τη θέλεις, ή μάλλον, όπως τη χρειάζεσαι.
Η διαφορετικότητα έχει να κάνει με τα πάντα και με όσα χρειαζόμαστε, όσα επιθυμούμε, όσα νιωθουμε και με όσα δεν θέλουμε. Δεν είναι κακό, το ωραίο στη ζωή είναι ότι όλοι διαφέρουμε, αλλά και το ότι δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους κι έτσι η ουσία κι η ποιότητα αποκτούν βαρύνουσα σημασία στις σχέσεις με τους φίλους, τους γονείς, τα αδέρφια, τους συντρόφους, τους συναδέλφους κλπ.
Αυτή την περίοδο, προτιμώ να μιλώ και να γράφω για την αγάπη, παρά ν' ασχολούμαι με τη μιζέρια και την καταστροφολογία των ειδήσεων, της επικαιρότητας, με τον Όλι Ρεν, τον Παπακωνσταντίνου, τον Παπανδρέου, την Μέρκελ, το Μουντιάλ που ξεκίνησε με ήττα η Εθνική μας(0-2 το σκορ με την Κορέα), την πιθανότητα να γυρίσουμε (και καλά) στη δραχμή και τις εκπληκτικές κραυγές: "Μέχρι και τα σπίτια θα μας πάρουν". Τουλάχιστον να μας αφήσουν τα εσώρουχα, γιατί άμα μας πάρουν και τα σώβρακα ν' ανησυχήσουμε.
Η αγάπη είναι μεγάλο πακέτο, που έγραψε κι η Μυρτώ Κοντοβά, στα σπίτια βάζει λουκέτο, στις λεωφόρους φωτιά!
Αν δεν σε κάνει ευτυχισμένο, ανέμελο, ασφαλή και ήρεμο, άαααααααααασ΄το...! Μαζί και τους ανθρώπους που δεν σε καλύπτουν, μια ζωή έχουμε, μην το ξεχνάμε ;-)
Α!Και να μην ξεχάσω να σας πω ότι η αγάπη όταν φεύγει, πάει απλώς παρακάτω, κάπου αλλού. Όχι τίποτε άλλο, για να μην αναρωτιόμαστε όλοι τσάμπα!

Υ.Γ. Και μια και δανείστηκα τον τίτλο, ας το απολαύσουμε από την Ελένη Τσαλιγοπούλου:
http://www.youtube.com/watch?v=jIIjcuxrCLI