Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Μια ζωή χαμένη, πολλές καταδικασμένες...

Περίεργο πράγμα. Από εκεί που δεν γνώριζες έναν άνθρωπο, δεν τον είχες ακουστά, ξαφνικά μέσα σε μια μέρα μαθαίνεις γι' αυτόν τα πάντα, μόνο που πια δεν τα χρειάζεσαι, γιατί δεν ζει. Αναφέρομαι στον δημοσιογράφο και διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού Θέμα 98,9, ο οποίος δολοφονήθηκε σήμερα το πρωί στις 5:30πμ στην είσοδο της πολυκατοικίας του.
Οι λεπτομέρειες είναι λίγο-πολύ γνωστές. Ο δημοσιογράφος κοιμόταν όταν χτύπησε το κουδούνι κι ένας άνδρας υποκρινόμενος τον αστυνομικό του είπε ότι του κλέβουν το αυτοκίνητο. Εκείνος κατέβηκε και μόλις άνοιξε την εξώπορτα δέχθηκε διασταυρούμενα πυρά που σημαίνει ότι του είχαν στήσει ενέδρα για να σιγουρευτούν πως θα πέσει νεκρός. 16 σφαίρες σ' έναν 37χρονο δημοσιογράφο, σύζυγο, πατέρα ενός παιδιού κι ενός που δεν θα γνωρίσει ποτέ, που δεν πρόλαβε καν να το δει στο υπερηχογράφημα. Λαϊκισμός; Όχι. Οργή, απογοήτευση, κατάπληξη, θλίψη, απορία. Αλλά κυρίως, αλήθεια.
Άκουσα την είδηση, αλλά δεν ήξερα τίποτε γι' αυτόν, μέχρι που είδα ένα πλάνο έξω από την Εισαγγελία Αθηνών. Θυμήθηκα. Πάνε 1-2 χρόνια από τότε που είχα δει επανειλημμένως αυτό το πλάνο κι είχα ακούσει τις δηλώσεις. Θυμάμαι να βγαίνει -λίγο πριν ή λίγο μετά στη σειρά πλάνων του ρεπορτάζ- από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Δεν θυμάμαι αν ήταν για την υπόθεση του Βατοπεδίου(ναι με έψιλον, όχι -αι-  αγαπητό Mega!) ή για το σκάνδαλο της Siemens ή την ανάμειξη Αναστασιάδη στην υπόθεση Ζαχόπουλου, αλλά σίγουρα μου έχει μείνει πως τότε ήταν αρχισυντάκτης των εκπομπών του Τριανταφυλλόπουλου κι είχα κολλήσει σ' εκείνο το ψεύδισμα, κάπως συριστικό. Αν δεν έβλεπα αυτό το πλάνο θα ήταν ένας εντελώς άγνωστος που, όμως, σήμερα μ' έκανε να λυπηθώ και να εξοργιστώ με την αγριότητα των τεράτων που με τόση ευκολία αφαιρούν ζωές. Εκείνο, όμως, το πλάνο είναι που κάνει τη διαφορά. Έχω ακούσει τη φωνή του, τον είχα δει αμέτρητες φορές εκείνη την περίοδο να μιλάει στους συναδέλφους του έξω απ' το κτίριο της Εισαγγελίας, θυμάμαι να έχει βγει τηλεφωνικά στην εκπομπή που ήταν αρχισυντάκτης για να μιλήσει για εκείνη την υπόθεση και δεν ξεχνώ εκείνη την ανόητη, αλλά γυναικεία λόγω αισθητικής άποψης, απορία "μα πάει να καταθέσει με μπουφάν μηχανής; Ένα σακάκι, ένα παλτό, βρε παιδί μου, κάτι!Σε καλεί η δικαιοσύνη, στο κάτω-κάτω." Κι έτσι η comme il faut πλευρά μου είχε υπερισχύσει.
Εκείνος ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια. Δεν θα τον ξαναδούν οι γονείς, η σύζυγος, τα παιδιά του, οι φίλοι κι οι συνεργάτες του. Σκεφθείτε ότι η γυναίκα του χθες το βράδυ έπεσε για ύπνο ξέροντας πως το πρωί θα ξυπνήσει ο άντρας της για τον σταθμό κι εκείνη θα πρέπει να φροντίσει το γιο της και ν' ανησυχεί μόνο για τις πρωινές ναυτίες. Αντ' αυτού, ξύπνησε 5:30 τα ξημερώματα, είδε τον άντρα της να τρέχει για να δει τί συμβαίνει και η επόμενη εικόνα που είχε από αυτόν ήταν να είναι "γαζωμένος" σε μια λίμνη αίματος και νεκρός. Από σήμερα το πρωί έχει να ανησυχεί για περισσότερα πράγματα από ποτέ, γιατί τώρα είναι μόνη της και συγχρόνως, να φροντίζει τον εαυτό της διατηρώντας την ψυχραιμία της, καθώς έχει να φέρει στον κόσμο ακόμη ένα παιδί.
Βλέπετε όμως, οι εκτελεστές δεν σκέφτονται. Ούτε τον νέο αυτό άνθρωπο, ούτε την οικογένειά του. Για μερικούς είναι πολύ εύκολο να αφαιρούν ζωές κι αυτό με τρομάζει. Όταν κάποιος χαμογελάσει στην ιδέα του με πόση ευκολία μπορείς να αφαιρέσεις μια ζωή, τότε αυτομάτως κατατάσσεται στην κατηγορία "τέρας", θα ήταν προσβολή, άλλωστε, για τα ζώα να τους χαρακτηρίζαμε έτσι.
Τον τελευταίο χρόνο τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι τόσα πολλά, τόσο στυγερά και ειδεχθή που έχουμε φτάσει στο σημείο να επαναλαμβανόμαστε. Αυτό σημαίνει πως θα ξαναπώ ότι όταν δεν σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα για τίποτε και δεν μπορείς να υπερασπιστείς τίποτε. Αυτό δεν είναι επανάσταση, είναι έγκλημα του χειρίστου είδους.
Λέγεται ότι οι κάλυκες που βρέθηκαν ανήκουν σε όπλα που είχαν χρησιμοποιηθεί σε τρομοκρατικές επιθέσεις των οποίων την ευθύνη ανέλαβε η ΣΕΧΤΑ Επαναστατών-μη χ*σω!(συγνώμη, αλλά επαναστάτες οι δολοφόνοι;!Θα τρελαθούμε τελείως;)
Επομένως, η εν λόγω οργάνωση κάνει πράξει τά λόγια της ότι, όπως είχε τονίσει σε προκήρυξή της, σειρά μετά την αστυνομία έχουν οι δημοσιογράφοι και θα μιλήσουν με αίμα. Το έκαναν, με αθώο αίμα.
Αυτοί κι αυτές που αποτελούν μέλη αυτής της οργάνωσης, όπως και όλων των παρόμοιων σε τί πιστεύουν; Επανάσταση, δημοκρατία κι ελευθερία δεν ξέρουν τί σημαίνει, άρα λίγο δύσκολο να πιστεύουν σ' αυτά. Σκοτώνουν όποιον εκφράζει διαφορετική άποψη απ' αυτούς. όποιον τολμά να λέει κάτι διαφορετικό. Θα μου πείτε, αυτοί είναι τόσο κολλημένοι που το διαφορετικό είναι λόγος δολοφονίας. Σε μια δημοκρατία, όμως, οφείλουμε να σεβόμαστε όλες τις απόψεις, να διαφωνούμε υγιώς, να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, να ακούμε τις θέσεις των άλλων και κυρίως, να σεβόμαστε το δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία λόγου. Το σκέπτεσθαι και το λέγειν είναι δύο εκ των ων ουκ άνευ ελευθεριών.
Για κάποιους, βέβαια, το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι ταυτόσημο με τον Εφιάλτη και τους ρόλους του Αρτέμη Μάτσα στον ελληνικό κινηματογράφο. Λυπάμαι που τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο δεν γνώριζα ότι το επάγγελμα για το οποίο σπουδάζω τόσα χρόνια συγκαταλέγεται στα βαρέα και ανθυγιεινά και σε κατατάσσει αυτομάτως στους μελλοθάνατους!
Δεν ντρέπομαι για τη δουλειά που σπούδασα, είμαι περήφανη γι' αυτή. Γιατί; Γιατί την έχω στο μυαλό μου με έναν καθαρά ρομαντικό τρόπο, να ψάχνω την αλήθεια, τις διαφορετικές πλευρές, να αναδεικνύω την αλήθεια, να σχολιάζω την πραγματικότητα και την επικαιρότητα, να λέω την άποψή μου όποτε μου ζητείται ή όποτε το αισθάνομαι και να σέβομαι πρωτίστως εμένα. Έτσι, θα σέβομαι αυτό που κάνω και τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνομαι.
Το να σε σκοτώνουν, επειδή κάνεις τη δουλειά σου είναι τραγικό! Δεν είναι νταβατζής, βασανιστής, δικτάτορας, νονός της νύχτας, είναι ένας δημοσιογράφος που κάνει τη δουλειά του. Δουλειά μας δεν είναι να είμαστε αρεστοί σε όλους, είναι να ψάχνουμε την αλήθεια και να τη λέμε. Το αν διαφωνούμε με τον τρόπο, την άποψη και τις μεθόδους που ασκεί το επάγγελμά του κάποιος είναι απόλυτα αποδεκτό και συζητείται. Κι εγώ δεν συμπαθώ τον Πρετεντέρη και τις απόψεις του, αλλά αυτό σημαίνει ότι επειδή διαφωνώ δεν πρέπει να ζει; Είμαστε καλά; Η διαφωνία είναι υγεία. Υγεία!
Αν η Ελληνική Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά της και να βρει όλους αυτούς τους ψευτοϊδεολόγους ρέμπελους που νομίζουν ότι είναι ο Μεσσίας και ήρθαν να σώσουν την ανθρωπότητα εξοντώνοντάς τη(!) τότε μάλλον υπάρχει ένα σοβαρό ρήγμα στην κοινωνία που πρέπει να μας απασχολήσει άμεσα, πριν οδηγηθούμε σε πολύ χειρότερα που τα βλέπουμε να έρχονται.
Μια κοινωνία σε κρίση από όλες τις πλευρές, όπως η ελληνική, πρέπει να βρει τις ισορροπίες της, διαφορετικά η ακρότητα θα γίνει καθεστώς. Θα έχουμε φοβισμένους και υποταγμένους πολίτες αμίλητους, σιωπηλούς, αόρατους και απ' την άλλη, εξαγριωμένους, διαρκώς θυμωμένους με τους πάντες, επικίνδυνους ανθρώπους που πιστεύουν πως με εγκληματικές πράξεις θα φέρουν τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Μόνο που το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο για να εμπιστευθούμε το μέλλον του σε τόσο παραλογισμό και τόση αιματοχυσία. Ειδικά, όταν δεν δημιουργήθηκε από αυτά τα συστατικά.
Δεν θα μείνουμε σιωπηλοί, ούτε φοβισμένοι, ούτε άπραγοι και καλό θα ήταν το Πολυτεχνείο και γενικά, οι χώροι Παιδείας και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, να θέσουν κάποια στάνταρ, όπως ελευθερία λόγου ναι, χώρος εγκληματικών ενεργειών και ανακοίνωσής τους όχι.  Αναφέρομαι το Indymedia στο οποίο αναρτώνται προκηρύξεις των τρομοκρατικών οργανώσεων. Πολλή αξία για άτομα χωρίς αξία δεν νοείται.
Συλλυπητήρια στους ανθρώπους του Σωκράτη Γκιόλια, που κάποιοι τούς τον στέρησαν, και εμείς οι υπόλοιποι ας μην επιτρέψουμε να μας εκφοβίσει κανείς, ούτε οι τρομοκράτες ούτε το κράτος. Είμαστε ελεύθεροι. Ο Καζαντζάκης είχε ζητήσει στον τάφο του να γράφει: "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Η ελπίδα είναι άχρηστη αν δεν κάνεις εσύ κάτι για να πετύχεις αυτό που επιθυμείς. Προφανώς, κάποιοι μετέφρασαν λάθος αυτή τη φράση του. Και ναι, όταν παύεις να φοβάσαι όσα σε πνίγουν είσαι ελεύθερος. Κι εδώ, όμως, κάποιοι έδωσαν λάθος ορισμό. Το φοβάμαι έχει να κάνει με όσα σε πνίγουν, καθώς το να έχεις την πίστη σε κάτι που να σε σταματά μπροστά στον όλεθρο και το χάος είναι απαραίτητο. Πάντα πρέπει να φοβάσαι κάτι για να σε προστατεύει, όχι να σε ακινητοποιεί ή να σε τρελαίνει. Όταν αρχίζεις να σπας όλα τα όρια είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα καταλήξεις ανεξέλεγκτος κι επικίνδυνος. Δυστυχώς, εκεί έξω υπάρχουν πολλοί...