Ξύπνησα μια λογική ώρα για τα δικά μου δεδομένα, πήρα το χρόνο που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω, να μπω σε διάθεση να βγω να περπατήσω μέχρι το εκλογικό κέντρο (το οποίο για έναν ανεξήγητο λόγο δεν είναι κανένα από όλα τα σχολεία-εκλογικά κέντρα που περνάω μέχρι να φτάσω στο δικό μου), ετοιμάστηκα και πήγα, κατά τις 2:30-3 παρά, να ρίξω με δόξα και τιμή την ψήφο μου. Η ζέστη ανυπόφορη, λίγο η υγρασία, λίγο το τόσο περπάτημα, λίγο ο μικρός χώρος του παραβάν, δεν θέλει πολύ. Η αίθουσα σχεδόν άδεια, ένας κύριος ήταν μόνο που ψήφιζε πίσω απ' το παραβάν. Ένας δικαστικός αντιπρόσωπος μιλούσε στο κινητό, οι δύο έφοροι δίπλα σημείωναν τα στοιχεία μου και τα συνέκριναν με τις λίστες τους. Ένας κύριος αυστηρός κι αμίλητος -μάλλον κακοδιάθετος που του έμελλε να περάσει μια τόσο όμορφη μέρα σε μια σχολική αίθουσα- μου έδειχνε επίμονα να περάσω στο παραβάν. Στην απορία μου για το αν θα μου δώσουν και τα ψηφοδέλτια για την περιφέρεια -πρώτη φορά σε εκλογές αυτοδιοίκησης βλέπετε- δεν μου απάντησε, αλλά μου ξαναέδειξε επίμονα και νευρικά με το χέρι να περάσω στο μπλε παραβάν να ψηφίσω.
Κοιτούσα τα ψηφοδέλτια με μια βαθιά ελπίδα να βρω σύντομα κάποιον που να ξέρω και να θέλω να ψηφίσω ή κάτι που να με κάνει να το ψηφίσω. Αυτά δεν ήταν ψηφοδέλτια, η καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου ήταν, η οικολογική συνείδηση άφησε την τελευταία της πνοή! Σε μήκος παπύρου μια σειρά από ονοματεπώνυμα που λέρωναν το κάτασπρο χαρτί δήλωναν την υποψηφιότητά τους και την ανάγκη της ψήφου μου, του σταυρού μου. Μέσα σ' αυτό το χαρτομάνι ένα πολύ μικρότερο, σχεδόν φοβισμένο κι αδιάφορο λευκό, χωρίς σημάδια και μαύρα τραύματα κρυμμένο μέσα στα άλλα ή στο τέλος.
Μια βδομάδα πριν είχα αποφασίσει να ψάξω για τους υποψήφιους της περιοχής μου, ώστε να αποφασίσω με απόλυτη βεβαιότητα και σιγουριά αυτόν που μου φαίνεται πιο ειλικρινής και άξιος. Δυστυχώς, βρήκα μόνο τα ονόματα των υποψηφίων δημάρχων των τριών από τις 6 ή 7 παρατάξεις που υπήρχαν κανονικά, όπως διαπίστωσα το μεσημέρι της Κυριακής. Μην φανταστείτε ότι βρήκα βιογραφικό, πολιτικό πρόγραμμα ή κάτι σχετικό, μόνο μερικές συνεντεύξεις που δεν πολυέβγαζαν και νόημα ή το προφίλ τους στο facebook που ενημέρωναν για τις ομιλίες και για άλλους πάλι, μόνο το όνομα, τίποτε άλλο. Τελικά, αν δεν είσαι κομματόσκυλο, δεν έχεις κολλητούς και γνωριμίες σε στρατηγικές θέσεις και δεν θες να ψηφίζεις σαν τυφλός που αφήνει να τον καθοδηγούν, δεν έχεις τύχη στην εκλογική ενημέρωση.
Ψήφισα όμως, υπερήφανα, δυναμικά, δηλώνοντας με την ψήφο μου, με το αναφαίρετο δικαίωμά μου, ότι δεν θέλω τον κόσμο και τον τόπο που μου δείχνουν, θέλω έναν πολύ καλύτερο, γιατί το αξίζω. Κι εγώ κι εσύ κι όλοι.
Φεύγοντας από το εκλογικό κέντρο είδα μια κοπέλα κι έναν άντρα να προσπαθούν να φέρουν έναν ηλικιωμένο -και μάλιστα πολύ καταβεβλημένο- κύριο, ο οποίος με το ζόρι στεκόταν όρθιος και, υποβασταζόμενος, μετά βίας έκανε αργά και μικρά βήματα. Τότε, αφού ξαφνιάστηκα κι απόρησα, αναρωτήθηκα αν πρέπει να συγκινηθώ που ο άνθρωπος αυτός θέλει, έστω και σ' αυτή την κατάσταση να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα ή να θυμώσω, γιατί ίσως τον ταλαιπωρούν γιατί έχουν "υποχρέωση" σε κάποιον να ρίξουν τόσες ψήφους, άρα ας ξεσηκώσουμε και τον παππού μην χάσουμε το ψηφαλάκι. Δεν ξέρω, δεν μπήκα στον κόπο να ρωτήσω, ντράπηκα κιόλας να το κάνω κι έφυγα, αλλά δεν έφυγε από το νου μου. Να συγκινηθώ ή να θυμώσω;
Όχι σε μυαλά κολλημένα, κλεισμένα σε κουτιά, βουτηγμένα στη φορμόλη, η ζωή θέλει αέρα, φως, θέλει ν' ανοίγεις τα μάτια και να βλέπεις όχι απλώς να κοιτάς, να παίρνεις βαθιά ανάσα κι όχι μόνο ν' αναπνέεις. Πες το, μίλα με πράξεις, Απέχεις από τί; Από τη ζωή σου; Είναι δυνατόν; Με το να "ψηφίζεις αποχή"(τί κλισέ;!) είναι σαν να παραιτείσαι από την ίδια τη ζωή, από το δικαίωμά σου να επιλέγεις τον τρόπο που θα ζεις, να γυρίζεις την πλάτη στη δημοκρατία που χύθηκε αίμα για να την απολαμβάνουμε, στο δικαίωμα ψήφου που εμείς οι γυναίκες παλέψαμε αιώνες να το κατακτήσουμε και μόλις τον 20ο αιώνα επετεύχθη.
Η Αθήνα μαζοχιστικά ξαναψήφισε Κακλαμάνη, ωστόσο πάει και σε δεύτερο γύρο, όπως και πολλοί δήμοι και περιφέρειες. Ίδωμεν. Η τροχαία ήδη απ' το μεσημέρι της Κυριακής βγήκε στους δρόμους μπροστά στα εκλογικά κέντρα να κόβει κλήσεις στους εκλογείς. Διπλώματα και πινακίδες δεν παίρνουν, εκλογές και την άλλη Κυριακή βλέπετε, αλλά οι κλήσεις κλήσεις. Ε, να μην πάρει κάτι φεύγοντας ο προηγούμενος δήμαρχος, ή να μην βγάλει τα προεκλογικά του έξοδα ο νέος; Τίποτε δεν αλλάζει όσο δεν αλλάζουμε εμείς.
Ο σουρεαλισμός συνεχίζεται και γιγαντώνεται αγαπητοί μου φίλοι! Σίγουρα είδατε -δεν μπορεί!- τις δηλώσεις Παπανδρέου για το εκλογικό αποτέλεσμα, όταν ευχαρίστησε τους πολίτες που "ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ψήφισαν ΠΑΣΟΚ". Εντάξει, είπαμε, υπάρχουν κομματόσκυλα, βαμμένα στα χρώματα
Το 2010 σε μια έκρυθμη κατάσταση ή κάνε κάτι εφευρετικό να την εκτονώσεις ή άναψε το φιτίλι να γίνει ο κόσμος καινούργιος, αλλά μην κάθεσαι να κοιτάς τη ζωή να περνά μίζερα. Όχι, ούτε συμβουλές δίνω, ούτε μάθημα κάνω, με τί προσόντα άλλωστε; Απλώς, με πνίγει η απορία: Δεν ξέρω σε τί πιστεύεις, αλλά κάπου πρέπει να πιστεύεις, έτσι δεν είναι; Κάνε κάτι γι' αυτό, στήριξε την επιλογή σου, όποια κι αν είναι κι ας διαφωνώ μ' αυτήν, αλλά μην μένεις αδρανής κι αμέτοχος. Μην δίνεις το ελεύθερο να σ' εκμεταλλεύονται και να σε υπονομεύουν.
Μακάρι να ξέραμε πόση δύναμη έχουμε όλοι μας! Η ψήφος μας είναι δύναμη, μια μεγάλη δύναμη να αλλάξεις ό,τι δεν σου αρέσει. Γιατί δεν το κάνεις; Κι ας ρίξεις άκυρο, αλλά κάνε το! Βγες απ' το σπίτι σου κι αφιέρωσε 10 λεπτά απ' το χρόνο σου σε κάτι που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα λεπτά σου. Δεν είναι πολύ, είναι όμως αρκετό για να κάνεις αυτό που πρέπει για σένα.
Κι εκεί είναι που κάνω την κίνηση ματ: "Όταν λέει ότι οι μαύροι και όσοι δεν είναι Έλληνες δεν είναι άνθρωποι είναι χριστιανικό, αυτό μας δίδαξε ο Χριστός;" Με ένα μειδίαμα σχεδόν δηκτικό μου λέει: "Ναι." Ε, εκεί ήταν που σταμάτησα την κουβέντα και αποχώρησα αγανακτισμένη και σοκαρισμένη μεν, με το κεφάλι ψηλά δε, έχοντας πει την τελευταία λέξη: Λυπάμαι βαθύτατα που σκέφτεσαι έτσι, τόσο στενόμυαλα, ειδικά σ' αυτήν την ηλικία, γιατί δεν είσαι 80 χρονών. Το να σκέφτεσαι έτσι είναι ανεπίτρεπτο..." Το σκωτσέζικο ντους της μητέρας είναι πράγματι σοκαριστικό, από κει που λέγαμε ότι επιβάλλεται να πας να ψηφίσεις και να βγάλεις τα κομματικά απ' το μυαλό σου και τα κολλήματα που φέρεις ως κληρονομιά για να κάνεις τη διαφορά, μου πετάει μετά αυτό και μου γειώνει το πολύπριζο, ελληνιστί έκαψε όλα μου τα εγκεφαλικά κύτταρα μονομιάς.
Καλό μας ξημέρωμα, έκλεισα δίωρο να γράφω. Και χρόνια πολλά, όμορφα και δημιουργικά στην Αγγελική, τον Άγγελο, τον Μιχάλη, τη Μιχαέλα, τον Γαβριήλ, τη Γαβριέλλα, τον Ραφαήλ, το Σταμάτη και σε όποιον άλλον ξεχνώ.
Υ.Γ. Κι επειδή αγαπώ πολύ τον Διονύση Σαββόπουλου και έχει γράψει κι ερμηνεύσει πολλά τραγούδια που ταιριάζουν στην περίσταση μας αφιερώνω μερικά: Ο πολιτευτής, Τον χειμώνα ετούτο και Άγγελος Εξάγγελος.
http://www.youtube.com/watch?v=GnI072W9g0g
http://www.youtube.com/watch?v=vN9i4FkiNww&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=cUxUPtUalEQ&feature=related
