Και στη ζωή και στη σκηνή...Φουρκέτα!

Το θέατρο είναι μαγικό. Σου φτιάχνει κόσμους, σε βάζει σ' αυτούς, σε ταξιδεύει, σε κάνει να νιώθεις τόσο μέσα σ' αυτούς, αλλά και τόσο προστατευμένος από ό,τι θα μπορούσε να σε πληγώσει. Σου δίνει μαθήματα ζωής, σε συγκινεί και σε κάνει να γελάς, σε λυτρώνει. Αυτό ένιωσα το Σάββατο το βράδυ στην παράσταση "Φουρκέτα" της Ελένης Γκασούκα στο θέατρο Εμπορικόν.
Η Μαρία Καβογιάννη σε μια μοναδική ερμηνεία σ' ένα έργο που η συγγραφέας του αξίζει συγχαρητήρια, καθώς με έναν αριστοτεχνικό τρόπο περνά σε κλάσματα δευτερολέπτου από τη συγκίνηση στο γέλιο και το αντίστροφο. Η Αλίκη (Μαρία Καβογιάννη) είναι μια γυναίκα που εργάζεται ως λογίστρια, μητέρα ενός χρήστη ναρκωτικών, σύζυγος ενός δικηγόρου, κόρη ενός πρώην κομμουνιστή μέθυσου που έχει άνοια και τον φροντίζει, αδελφή μιας κομμουνίστριας δημοσιογράφου που γράφει στο Άστρα και Όραμα και το αντικείμενο του πόθου ενός νεαρού γείτονα και φίλου του γιου της.

Μια γυναίκα που όλοι οι άλλοι είναι η προτεραιότητά της εκτός από τον εαυτό της. Άφησε το όνειρο να γίνει τραγουδίστρια της Λυρικής μόνο και μόνο γιατί της το είπε ο πατέρας της. Μια μάνα, σαν κάθε μάνα, που κάνει όνειρα, τα καθρεφτίζει στα παιδιά της, απογοητεύεται, θυμώνει, εθελοτυφλεί γιατί θέλει να πιστέψει πως θα απεξαρτηθεί κι ας ξέρει ότι κρύβει τα ναρκωτικά κάτω απ' το κρεβάτι. Μια μάνα που απ' τη μια θέλει να απογαλακτιστεί ο γιος της, αλλά δεν θέλει να πάει στο στρατό και γι' αυτό σκαρφίζεται και οργανώνει ολόκληρη επιχείρηση. Νοικοκυρά που κάνει τα πάντα για να είναι όλα στην εντέλεια, το φαγητό, το σπίτι, τα πουκάμισα και τα σακάκια του συζύγου. Κόρη ενός βίαιου πατέρα που όμως, τον θαύμαζε και τον λάτρευε και τώρα τον φροντίζει. Με υπομονή κι απέραντη αγάπη. Έχει το νου της σ' αυτόν, τον ταΐζει τον αλλάζει, τον πηγαίνει στην τουαλέτα, τον χτενίζει, μαζεύει τα μανταρίνια που του δίνει κι εκείνος τα πετά κάτω, τον σταματά για να μην βγει έξω, ξέρει τί εννοεί ακόμη και τώρα που έχει άνοια κι ανησυχεί.
Αδελφή μιας ελεύθερης και πολύ μοντέρνας γυναίκας που καταλήγει να γίνει η ερωμένη του συζύγου της. Σύζυγος ενός δικηγόρου που τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με διαζύγια και παρόλο που την αγαπάει, είναι άλλωστε από παιδιά μαζί, έχει ξεχάσει πως δεν είναι μια νοικοκυρά, αλλά η γυναίκα του.
Η φαντασίωση κι ο κρυφός πόθος του νεαρού (και ωραιότατου) γείτονα, που ενώ έχει καταλάβει τί αισθάνεται εκείνος, αποφεύγει να το συζητήσει, αλλάζει την κουβέντα και κάνει ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Α, και το αποκούμπι μιας νεαρής και ταλαιπωρημένης γειτόνισσας που αποφάσισε μετά από πολλές περιπέτειες να δώσει εξετάσεις για τη Λυρική. Η φωνή μαγική, η ερμηνεία συγκινητική, τα τραγούδια ένα κι ένα, δημιουργώντας μια ακόμη πιο επιβλητική ατμόσφαιρα.
Κάποτε, όταν όλη της η ζωή θα γυρίσει ανάποδα -όχι ότι δεν ήταν- αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια χωρίς να εθελοτυφλεί, θα πάρει δραστικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Θα διαγράψει απ' τη ζωή της την αδελφή της, θα εξομολογηθεί την αγάπη και τον έρωτά της στον άντρα της, αλλά θα του ανακοινώσει ότι δεν θέλει να τον ξέρει. Θα πει στο γιο της να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να απεξαρτηθεί μια για πάντα και θα ζητήσει απ' τον πατέρα της να μην βγάζει ακατανόητους φθόγγους όταν θέλει να πάει τουαλέτα, αλλά να της λέει wc κι εκείνη θα καταλαβαίνει. Τέλος, τους ανακοινώνει ότι έχει καρκίνο και της απομένουν δύο μήνες ζωής, τους οποίους έχει αποφασίσει να περάσει με το να ασχοληθεί επιτέλους και με τον εαυτό της.

Η σκηνή μπροστά στον στρατιωτικό γιατρό για να πάρει ο γιος το απαλλακτικό στράτευσης είναι απολαυστική, γελάς αβίαστα, οι διάλογοι ολοζώντανοι, σαν να ακούς τί θα μπορούσε να πει σε αντίστοιχη περίπτωση η δική σου μητέρα. Οι σκηνές με τον παππού γεμάτες χιούμορ και συγκίνηση. Ο νεαρός γείτονας που θέλει να ζήσει τον έρωτά του γλυκός, χαριτωμένος, αστείος. Ο γιος σε μια εκπληκτική ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.  Ο Θανάσης Αλευράς σ' αυτόν το ρόλο κάνει τη διαφορά, μαζί με την υπέροχη Μαρία Καβογιάννη σ ένα ρόλο ζωής που αποδεικνύει έμπρακτα το ταλέντο αυτής της ηθοποιού. Ο Κώστας Κόκλας, όπως ακριβώς έπρεπε, μετρημένος, σ΄εκείνη την ουδέτερη ζώνη που μπορεί να φωτίσει το συναίσθημα. Ο Μπάμπης Γιωτόπουλος ως παππούς με άνοια λέγοντας μόλις 3-4 λέξεις σε όλο το έργο καταφέρνει να παίζει με το πρόσωπο και τις κινήσεις, ταλέντο. Όλοι μαζί χορεύουν είτε υπό τις μουσικές και τη φωνή της Βικτώριας Ταγκούλη που τραγουδά ζωντανά, είτε σε σημεία όπου η ένταση κορυφώνεται.
Τα σκηνικά λιτά, σημασία έχει το έργο και οι ερμηνείες, αυτές γεμίζουν τη σκηνή.
Όλο το έργο είναι μια διαρκής εναλλαγή συγκίνησης και γέλιου, όμως η στιγμή που με συγκίνησε περισσότερο ήταν όταν ο γιος ανεβαίνει στην ταράτσα να βρει τον Θεό για να προσευχηθεί για τη μητέρα του και λέει: "τώρα κατάλαβα γιατί μας έδωσες τις μάνες, γιατί εκείνες είναι πάντα εκεί όταν Εσύ δεν είσαι...Από όλες τις μάνες του κόσμου τη δική μου βρήκες να πάρεις;" Αυτή η φράση αν σκεφτείτε ότι έπεται από το: "Άφησες το γιο σου να πεθάνει για μας τους μαλ...ες και αφού πέθανε, μετά ούτε ξαναφάνηκες κι ο πατέρας μου το ίδιο..." και προηγείται του:" Εσύ, ο Υιός Σου κι η μπεκάτσα που όλα μαζί είστε Θεός...", νομίζω καταλαβαίνετε ότι οι εναλλαγές στο συναίσθημα είναι καταιγιστικές.
Όταν πια φτάνει στο τέλος η παράσταση η Αλίκη λέει την πιο ουσιαστική φράση: "Η ζωή κάνει ξαφνικά μια κίνηση και σε πετάει, φουρκέτα. Η οικογένειά μου έγινε περήφανη με αυτό που φοβήθηκα να τολμήσω (με το τραγούδι, όταν η νεαρή γειτόνισσα περνάει στις εξετάσεις της Λυρικής)...Πέταξαν όλες μου τις φωτογραφίες και κράτησαν μόνο μία, αυτή που τραγουδάω. Δεν ήξεραν πως έτσι με ήθελαν. Ούτε κι εγώ το ήξερα." Γιατί για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να κάνεις αυτό που επιθυμείς και αγαπάς για να έχει νόημα η ζωή.

Όπως είπε κι η Μαρία Καβογιάννη, εκεί που πας χωρίς αναταράξεις, η ζωή κάνει μια κίνηση και σε ταρακουνά, σε βγάζει από το δρόμο...φουρκέτα! Όσα σχέδια και συμβιβασμούς κι αν κάνουμε, αν δεν αποφασίσουμε να ρισκάρουμε για τα όνειρά μας θα έρθει αργά ή γρήγορα η στιγμή που θα καταλάβουμε πως αυτά είμαστε εμείς, αυτά μας κάνουν ευτυχισμένους, ώστε ό,τι κι αν συμβεί να μην μετανιώσουμε ποτέ και για τίποτε. Είναι η δικιά μας δικλείδα ασφαλείας.
Μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να αφήσετε να περάσει έτσι. Έχει κοινωνικά μηνύματα, βάζει την καθημερινή ζωή στο μικροσκόπιο με χιούμορ, λυρισμό, αλλά και ρεαλισμό. Όταν βγαίνεις από την αίθουσα δεν νιώθεις ότι είδες κάτι ακόμη, αλλά ότι είδες κάτι πραγματικά δυνατό κι έντονο. Κάτι που σου πρόσφερε τη δυνατότητα για ένα βήμα παραπάνω στο πνεύμα και την ψυχή.
Γιατί τελικά η ζωή είναι γυναίκα, είναι μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά, κόρη, αδελφή, φίλη, έρωτας, αγάπη, φροντίδα, όνειρα, δάκρυ, χαμόγελο, αγκαλιά, μουσική, χορός, συναίσθημα.

Πρωταγωνιστούν:
Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κόκλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Ματίνα Νικολάου.
Τραγουδάει η Βικτώρια Ταγκούλη.
Σκηνοθεσία Ελένη Γκασούκα

"Φουρκέτα" της Ελένης Γκασούκα

Θέατρο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ

Σαρρή 11, Ψυρρή
Τηλ.: 2103211750