Αυτά είναι που δίνουν νόημα, αξία, μια νότα διαφορετική στη ζωή...οι στιγμές με τους ανθρώπους. Από εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί μερικοί να σε εκπλήξουν δυσάρεστα, αλλά άλλοι να σε συγκινήσουν, να σε εκπλήξουν ανέλπιστα, να σε κάνουν να αισθανθείς ασφάλεια, εμπιστοσύνη, αποδοχή, τρυφερότητα, σεβασμό, θαυμασμό, να νιώσεις πιο κοντά τους, αλλά και πιο κοντά σε κάτι επιθυμητό. Σε εκείνο το μέρος που θα 'θελες να υπάρχει και να περιλαμβάνει μόνο τέτοιες συμπεριφορές, προσωπικότητες, ψυχές, καρδιές και μυαλά. Ίσως, κάποιοι να ήθελαν και κάτι περισσότερο από αυτό, αλλά ποιός ξέρει; Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να ξέρει τί θα γίνει ή γιατί έγινε κάτι, η συνέχεια μόνο θα δείξει...
Βρίσκεσαι σ' ένα χώρο γεμάτο ανθρώπους, αγαπημένους, αγαπητούς, συμπαθείς, αδιάφορους, αλλά και αντιπαθείς, οι τελευταίοι μπορεί να σου χαλάνε λίγο και τη διάθεση, αλλά όταν υπάρχουν οι πρώτοι, ειδικά οι τρεις πρώτοι, τότε μπορεί να ισοσκελίσουν και να κερδίσουν το παιχνίδι! Εκεί είναι το θέμα, να κερδίζεις το παιχνίδι στο σύνολο, γιατί άσχημα ημίχρονα, όλοι έχουν.
Να νιώθεις ότι ανήκεις διατηρώντας και ακτινοβολώντας την ατομικότητα σου, αυτό που σε κάνει να διαφέρεις, να ξεχωρίζεις, να είσαι εσύ, ανάμεσα σε τόσους άλλους. Να έχεις δώσει κομμάτι απ' την καρδιά σου σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά να υπάρχουν κι άλλοι που το διαπραγματεύονται πολύ σωστά κι επάξια για να τους δώσεις ολόψυχα ένα, κάποια στιγμή στο μέλλον, αν οι διαπραγματεύσεις ευοδωθούν. Να αγκαλιάζεις και να τραγουδάς ψιθυριστά κάτι που καταλαβαίνεις εσύ κι ο άλλος, γιατί νιώθεις πως σε χρειάζεται, να συναντώνται τα γνώριμα βλέμματα και να επικοινωνούν, να αρχίσουν να γίνονται γνώριμα άλλα βλέμματα που κάποιες φορές συνεννοούνται κι άλλες αμήχανα ψάχνουν τη μετάφραση. Να πειράζεις και να σε πειράζουν, να γελάς και να σταματάς σ' ένα αστείο γιατί σκέφτεσαι κάποιον άλλον που μπορεί να το ακούσει, να γίνεσαι παιδί, να παίζεις σαν 5χρονο και να γίνεσαι ολίγον τι ρεζίλι, αλλά ποιός νοιάζεται; Να φροντίζεις, να δέχεσαι φιλοφρονήσεις κι ευχαριστίες από εκεί που περίμενες κι από εκεί που δεν περίμενες. Να επιμένεις να δοκιμάσουν το γλυκό σου και να λυπάσαι που δεν το κάνει κάποιος που θες πολύ, αλλά δεν πειράζει, έχει λόγους, δεν επιμένω άλλο.
Να δέχεσαι μοναδικές προτάσεις γάμου για ένα γλυκό (μα τί εύκολοι που είναι τελικά οι άντρες, τί κοιλιόδουλοι, ξεπουλούν την ελευθερία τους για ένα κομμάτι σοκολατίνα...αλλά ας το ξέρουμε για περιπτώσεις που θα μας ενδιαφέρουν στο μέλλον) και να σε πιάνουν στο φιλότιμο για να τους φτιάξεις τούρτα, αλλά τούρτα παγωτό, γιατί έχει γενέθλια Αύγουστο ο πρίτσας (κατάλαβαν όσες έπρεπε)!
Να συντροφεύεις σε μερικά σκαλιά και να εκπλήσσεται ευχάριστα που δεν ήθελες να κάνεις κάτι εσύ κι απλώς πήγες για παρέα, να σε συντροφεύουν σε πολλές και αντίθετης κατεύθυνσης στάσεις, γιατί έτσι, "θέλω να σας πάω μέχρι τον προορισμό σας". Να φωνάζεις, από την κορυφή της κυλιόμενης σκάλας που κατεβαίνει, κάνε αναπάντητη μόλις φτάσεις και ν' ακούς "ΕΣΥ κάνε αναπάντητη και πες και στην άλλη να κάνει, να ξέρω ότι είστε σπίτι σας" και μετά, δύο αναπάντητες κι ένα μήνυμα -που ποτέ δεν άκουσες τον ήχο ειδοποίησης- γιατί ανησύχησε για το αν έφτασες. Στην κλήση για να καθησυχάσεις, μια άλλη φωνή χαιρετά και δίνει εύσημα για το γλυκό κι η καθησυχασμένη φωνή να επαναλαμβάνει "σίγουρα έχει φτάσει; Είναι μέσα στο σπίτι της σίγουρα;"(εντάξει, μετά κάναμε και λίγο πλάκα)
Μια γλυκιά γραπτή κουβέντα ξημερώματα.. ή μάλλον διαπίστωση, "τελικά είσαι πάρα πολύ γλυκιά ρε...", ναι, ναι, αλλά μόνο γι' αυτούς που το αξίζουν, το κερδίζουν και μου το βγάζουν. Για τους άλλους είμαι απλώς και μόνον, ευγενική, άντε μέχρι σκέτο γλυκιά αν δεν με προκαλούν για το καθόλου.
Κι ύστερα αναλογίζεσαι στιγμές, συμπεριφορές, μικρές κινήσεις, φευγαλέες κουβέντες και βλέμματα και φτιάχνεις μια εικόνα. Για το ότι τελικά κάποιος έχει θάρρος, αλλά τελικά άδικα αγχωνόταν κι αναρωτιόταν, αλλά ανησυχείς αν στεναχωρήθηκε, αν ένιωσε άβολα, αν ένιωσε κάτι που βάρυνε την ψυχή. Κάποιος άλλος επέδειξε άξια θαυμασμού και σεβασμού συμπεριφορά και καταλήγεις ότι τελικά μπορεί κάποιος να συμπεριφερθεί
ως κύριος και όχι
σαν κύριος, γιατί μπορεί στη ζωή να μην έχουν όλα την κατάληξη που θα θέλαμε, αλλά το μετά και ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις είναι που ή κερδίζει τις εντυπώσεις ή τις γκρεμίζει. Κάποιος άλλος δημιούργησε την ανάγκη να πω "μου έλειψαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά σου που ομολογουμένως είναι ασύγκριτα" κι εννοώ τη διακριτικότητα, την ευγένεια και τη γλυκύτητα που επιδεικνύει. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο χαμηλών τόνων που σε ξαφνιάζει, όταν ανακαλύπτεις πτυχές τους σιγά-σιγά, πόσο πλούτο κρύβουν και πόσο μπορούν να σε κερδίσουν και να σε κάνουν να νιώσεις οικεία και ασφαλής.
Κάποια με έκανε να επαναλάβω "αχ πόσο πολύ σ' αγαπώ!Από χτες σ' αγαπώ όλο και περισσότερο!" προξενώντας το γέλιο, γιατί πρόκειται για ένα εσωτερικό αστείο που θυμίζει μια απίστευτη ατάκα με ανεπανάληπτο ύφος, την εξής :"Α..., κάνεις σεξ;;;;!!!" ισοπεδώνοντας τον άνθρωπο που ήταν ο αποδέκτης, αλλά κυρίως την ίδια την κουβέντα. Αχ πόσο σ' ευχαριστώ γι' αυτή τη φράση!Αλήθεια, σ' αγαπώωωω!
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που στα πλαίσια μιας συναναστροφής θα είναι ευχάριστοι, αλλά έχοντας πάρει απόφαση πως δεν είναι για να τους πολυπαίρνεις στα σοβαρά, είτε λόγω απόψεων, είτε λόγω ανωριμότητας, είτε γιατί απλώς δεν συγκλίνει πουθενά ο τρόπος σκέψης σας. Έτσι όμως, η ειδοποιός διαφορά γίνεται πιο έντονη ανάμεσα σε εκείνους που η επαφή κι η συναναστροφή είναι πιο στενή κι ουσιαστική και σ' εκείνους που αρκεί να λες καμιά χαζομάρα και να κρατούν τις απαραίτητες αποστάσεις από τα όρια που τους θέτεις, ώστε να μην τα παραβιάζουν. Όλοι έχουν ένα συγκεκριμένο ρόλο στη ζωή μας κι εμείς στη δική τους, μπορούμε να είμαστε τα πάντα, αλλά όχι συγχρόνως κι όχι για τον ίδιο άνθρωπο.
Βεβαίως, είναι κι οι αντιπαθητικοί, που έχουν μια μόνιμη ξινίλα-τατουάζ στο πρόσωπο, που κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω με μισό μάτι, που σε κοιτούν όταν τους απευθύνεσαι λες και είσαι Αρειανός και δεν καταλαβαίνουν τί γλώσσα μιλάς και από πού ξεφύτρωσες. Προβλήματα που έχει ο κόσμος! Κι εσύ απορείς, "τι ζόρι τραβάει με μένα συγκεκριμένα"; Αλλά δεν φταις εσύ, είναι να το έχει ο άλλος στο
DNA του, πώς με είπε ο αγαπητός φίλος γλυκιά, ε, μάλλον κάποιοι είναι γεννημένοι ξινοί! Και να φανταστείτε ότι εγώ είμαι που λατρεύω το χυμό λεμόνι(Αmita σας παρακαλώ, όχι φυσικό. Δεν θα 'θελα...).
Η αποτίμηση της βραδιάς; Ωραίοι άνθρωποι, αληθινοί, κανονικοί, ευγενικοί, αξιοπρεπείς, αξιοθαύμαστοι, αξιαγάπητοι, αξιολάτρευτοι, αγαπημένοι, αστείοι, σοβαροί, χαριτωμένοι, χαρούμενοι, μελαγχολικοί, αισιόδοξοι, προβληματισμένοι, ευαίσθητοι, πειραχτήρια, γενναιόδωροι, διακριτικοί, οικείοι, αισθαντικοί που ανοίγουν αγκαλιά για να σε κλείσουν ζεστά και τρυφερά, χαμογελαστοί, δοτικοί, αυθεντικοί και σπάνιοι. Για τους άλλους, δεν χαλάω λέξεις ούτε χρόνο.
Α! Δύο προτάσεις γάμου, εκ των οποίων η μία επαναλήφθηκε με υπόσχεση συνοδείας χρυσού δαχτυλιδιού της γιαγιάς το οποίο θα παραδοθεί μόλις φτιάξω το μιλφέϊγ... Το γλυκό θα γίνει, αλλά η πρόταση είχε αρνητική απάντηση (ναι, ναι και το δαχτυλίδι μαζί, ισοσκελίζει αξία το γλυκό με το χρυσό; Ε, όχι! Βεβαίως, καταλήξαμε ότι δεν είμαι υλίστρια. Oh mon dieu, τόσες φιλοφρονήσεις δεν θα τις αντέξω!). Πολύ εύκολο να κατακτάς το στομάχι ενός άνδρα, το θέμα είναι με την καρδιά του τί γίνεται(ειδικά, αυτού που θα σ' ενδιαφέρει, όχι γενικά ενός άνδρα)...Κι εμένα το αγαπημένο μου μέρος είναι αυτό της καρδιάς, που την νιώθεις να χτυπά όταν σε κλείνει μια αγκαλιά, όχι το στομάχι που το ακούς να γουργουρίζει και από τον απέναντι καναπέ. Ευχαριστώ.
Σε ωραίες στιγμές, λοιπόν, με ωραίους ανθρώπους και ωραία αισθήματα...Για αυτούς που ήταν κι αυτούς που έλειπαν, αλλά αγαπώ και ισχύουν τα ίδια...Και εις άλλα με υγεία!
Δύο τρυφερά τραγούδια, για να σας γλυκάνω έστω κι έτσι.
"Love you till the end" από The Pogues:
http://www.youtube.com/watch?v=8mwEdSZZG6E
"Something stupid" από τον υπέροχο Frank Sinatra:
http://www.youtube.com/watch?v=PoSbnAFvqfA
