Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα...χαρά και μελαγχολία

Πότε ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα κι ούτε το κατάλαβα;! Σαν να πέρασε ο καιρός που τα περίμενα σαν νεράκι, σαν να έχασα αυτό το χρόνο που τους δίνει υπόσταση, την προσμονή...
Αγαπώ αυτή τη γιορτή, ειλικρινά, με γεμίζει χαρά κι ας με πιάνει και μένα κάποιες στιγμές αυτή η μελαγχολία που κρύβεται κάτω από τα φώτα και τα στολίδια. Μόνο που προσπαθώ να τη διώξω και να κρατήσω τη χαρά που με γεμίζει όπως τότε που ήμουν μικρή και πίστευα στον Άγιο Βασίλη...Ε, καλά εγώ πίστευα μέχρι και β' γυμνασίου, μην γελάτε!Ακόμη θα πίστευα αν ο μπαμπάς μου δεν έπαιρνε απόφαση πως πρέπει να σκάσει την υπέροχη ροζ φουσκίτσα μου και να με προσγειώσει στις πεζές γιορτές όλης της υπόλοιπης ζωής μου! Ίσως υποσυνείδητα να επέμενα στην πεποίθησή μου πως υπάρχει ο Άγιος, ό,τι κι αν έλεγαν τα άλλα παιδιά, γιατί αν χανόταν αυτή η ψευδαίσθηση θα χανόταν μαζί κι όλη η χαρά, η αθωότητα, το νόημα των γιορτών για μένα.
Χάθηκε αρκετά είναι η αλήθεια, αποφάσισα όμως πως οι γιορτές έχουν αξία από μόνες τους, μια ιδιαίτερη αξία που δεν πρέπει να προσπερνώ. Έρχονται να ταράξουν την καθημερινότητά σου, να σπάσουν τη ρουτίνα, να αλλάξουν τους ρυθμούς σου, να σου δώσουν άλλοθι να είσαι όσο χαρούμενος, εκδηλωτικός, αγαπησιάρης ή μουντρούχος, θλιμμένος, γκρινιάρης, επιθυμείς και τα δικαιολογούν όλα "λόγω των ημερών". Η υπερβολή δεν παραξενεύει, δεν ξενίζει, δεν μοιάζει παράταιρη, αλλά ταιριαστή, γι' αυτές τις μέρες μόνο, επομένως μπορούμε να αφεθούμε για λίγο πριν γυρίσουμε στην απαιτητική καθημερινότητά μας που είναι τόσο καταιγιστική που και να θέλουμε δεν προλαβαίνουμε να βρούμε τη μαγεία που κρύβεται γύρω μας.
Μπορεί ποτέ Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά να μην κάνω κάτι ιδιαίτερο, ούτε καν να πηγαίνω σε φιλικά σπίτια ούτε και να καλούμε στο δικό μας, είμαστε πάντα εμείς οι ένοικοι του σπιτιού όπως κάθε άλλη μέρα του χρόνου, όμως παλεύω πάντα να διατηρήσω τη χαρά μου και να νιώσω εγώ εκτός ρουτίνας για να αλλάξει κι αυτή. Οι γιορτές ναι, φέρνουν και μελαγχολία, δεν το αρνούμαι, αλλά θέλω να βρίσκω την πραγματική ουσία εκεί που πρέπει και δεν είναι σε ένα ρεβεγιόν κάπου ιδιαίτερα ούτε σε μια μεγάλη συνάθροιση. Είναι στις στιγμές που ζεις όπως επιθυμείς είτε έχεις κέφι είτε όχι, με την παρέα που θες ή μόνος, κάνοντας κάτι καθημερινό με διαφορετική διάθεση ή κάνοντας κάτι πρωτότυπο. Είναι στο συναίσθημα και σ' αυτούς που σου δημιουργούν όμορφα συναισθήματα.
Μελαγχολώ, για παράδειγμα, πάντα στους αποχαιρετισμούς λόγω των γιορτών. Κάποιοι φεύγουν με προορισμό το πατρικό τους, κάποιοι με προορισμό κάποια πόλη του εξωτερικού ή του εσωτερικού, αλλά όλοι φεύγουν. Αυτό με θλίβει. Μπορεί να λείψουν μόνο πέντε μέρες, μπορεί και να ήταν εδώ να μην βρισκόμασταν για περισσότερες, αλλά αυτή η απόσταση μου δημιουργεί την αίσθηση της μοναξιάς. Αυτό με μελαγχολεί, μάλλον είναι κάτι ενδόμυχο που δεν έχω εντοπίσει ακόμη, αλλά σίγουρα δεν είναι τα φωτάκια, η χαρά, οι ετοιμασίες ή όλο το γιορτινό κλίμα. Είναι οι μικροί αποχωρισμοί που με κάνουν να νιώθω μόνη.
Η απόσταση πάντα χρειάζεται βέβαια, για να παίρνεις ανάσα από τους ανθρώπους, να μην πνίγεσαι απ' αυτούς και να μην τους πνίγεις. Πολύ συχνά την αναζητάμε κι εμείς οι ίδιοι, αλλά φέρει μια βαριά ατμόσφαιρα. Όπως στους σταθμούς τρένων και λεωφορείων. Εκεί πάντα βουρκώνω, νιώθω ένα βάρος στο στήθος κι ένα σφίξιμο στο στομάχι. Δεν ξέρω γιατί, δεν θυμάμαι να έχει φύγει κανείς για να πάει κάπου μακριά ή για καιρό, ώστε να μου δημιουργείται αυτή η αίσθηση, απλώς το νιώθω. Είναι λίγο η ιστορία του λαού μας που οι μετανάστες έμπαιναν σε πλοία και τρένα για να βρουν τη γη της επαγγελίας, αλλά δεν με στενοχωρούν τα λιμάνια. Στα πλοία παθαίνω κλειστοφοβία, αλλά δεν λυπάμαι, δεν σκέφτομαι να κουνούν μαντήλια στους ταξιδιώτες. Στα λεωφορεία και τα τρένα με πιάνει.
Ίσως είναι που πρέπει τόσοι άνθρωποι να βρίσκονται σε έναν τόσο μικρό χώρο, ξένοι μεταξύ ξένων(χειρότερο από το άγνωστοι μεταξύ αγνώστων). Η λέξη ξένος κουβαλάει πόνο και μοναξιά, γι' αυτό δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς, ειδικά όταν γίνονται στους θορυβώδεις σταθμούς με το ρολόι να γίνεται φόβητρο μην τυχόν καθυστερήσουμε και το χάσουμε, με ανθρώπους όλων των ηλικιών να κουβαλούν σακ βουαγιαζ, βαλίτσες, τσάντες με ταπεράκια, άλλοι να γελούν κι άλλοι να κλαίνε, να σκουπίζουν δάκρυα, να ρουφάνε τη μύτη τους και να καταπίνουν λυγμούς, να καθαρίζουν με μαντήλια τα γυαλιά τους, να κρέμονται στα παράθυρα και τις πόρτες, να νιώθουν αμηχανία, να βιάζονται να πουν τόσα, μα να μην ξέρουν από πού ν΄αρχίσουν και τί λέξεις να βρουν. Τα χέρια αμήχανα να προσπαθούν ν' αποφασίσουν αν πρέπει ν' αγκαλιάσουν, να χαϊδέψουν, να σφίξουν, να χτυπήσουν απαλά στον ώμο, να μπλεχτούν με τα χέρια του άλλου, να σηκώσουν βάρη ή να μείνουν αγκυλωμένα στο κορμί τους, αυτό που δεν φεύγει, αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει. Εκείνες οι στιγμές που μπροστά στον αποχωρισμό το μυαλό διαγράφει όσες λέξεις ξέρει σε όλες τς γλώσσες που έχει καταγεγραμμένες και μένει ακόμη και το βλέμμα σιωπηλό, ανήσυχο ν' αναζητά κάπου να σταθεί, από κάπου να πιαστεί και καταλήγει είτε καρφωμένο κάπου, είτε βουρκωμένο γεμάτο ντροπή γι' αυτό, είτε αεικίνητο να διερευνά τον απέναντι προσπαθώντας να αποστηθίσει την εικόνα ολόκληρη, χωρίς να χάσει ούτε χιλιοστό.
Οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, η μηχανή που ανάβει, οι ράγες που προκαλούν ένα συριστικό ήχο στην τριβή με τα βαγόνια, η επιτάχυνση όσο απομακρύνεται, η στροφή που μόλις την περάσει χάνεται η οπτική επαφή, η μοναξιά κι η ησυχία μόλις φύγει το τρένο και το λεωφορείο και πρέπει να επιστρέψεις πίσω με κάποια θλίψη, αλλά και με ανακούφιση ότι πάει, πέρασε, αλλά τώρα τί; Επιστροφή κάπως αλλιώς στα ίδια.
Μπορεί λίγες μόνο μέρες μετά να είσαι πάλι σ' ένα σταθμό για να παραλαμβάνεις όσους αποχαιρέτισες, αλλά η θλίψη στον αποχωρισμό δεν έχει να κάνει με τη χιλιομετρική ή χρονική απόσταση. Είναι κάτι πιο ευαίσθητο, πιο τρυφερό, πιο ευάλωτο, είναι ο φόβος που νιώθει κάθε άνθρωπος για τους μεγάλους αποχαιρετισμούς και αποχωρισμούς της ζωής του που έρχονται πάντα στο νου υποσυνείδητα και βασανίζουν την ψυχή. Είναι σαν να κάνει εξάσκηση στα μικρά για να αντέξει στα μεγάλα...
Εντάξει, όχι άλλη μελαγχολία και αρνητικές σκέψεις σήμερα. Ξημερώνει Χριστούγεννα! Πριν χιλιάδες χρόνια μια έγκυος γυναίκα κι ο σύζυγός της αποχαιρέτησαν την πατρίδα τους για να φέρουν στον κόσμο τον Θεάνθρωπο κι όμως σήμερα γιορτάζουμε εκείνη τη γέννηση. Αν δεν είχαν φύγει τότε, δεν θα είχαμε να συζητάμε για την μελαγχολία των Χριστουγέννων...
Χρόνια πολλά, χρόνια όμορφα, με ωραίες στιγμές, αγαπημένους ανθρώπους που να γεμίζουν την καρδιά, την αγκαλιά και τη ζωή με φως κι αγάπη. Να είναι όλα όπως ακριβώς πρέπει για να είμαστε ευτυχισμένοι, ήρεμοι και πλήρεις!
Με αγάπη και πολλές ευχές, αφιερωμένα:
"Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε" Διονύσης Σαββόπουλος:
 http://www.youtube.com/watch?v=b0BtPs4M0PU
"Χριστούγεννα" Φοίβος Δεληβοριάς:
http://www.youtube.com/watch?v=EJmGym7Ag9I
"Κάθε φορά που θα'ρθεις βρέχει" Τάνια Τσανακλίδου:
http://www.youtube.com/watch?v=u35LdGPOZmI
"Κρύβομαι στο αντίο" Ελευθερία Αρβανιτάκη:
http://www.youtube.com/watch?v=CPkWt_h4DsM&feature=related
"Τα τρένα" Μανώλης Μητσιάς:
http://www.youtube.com/watch?v=Eig3Q4dYjys
"Στον ίδιο σταθμό" Γιάννης Σαββιδάκης:
http://www.youtube.com/watch?v=-RdxCQzqtx0