Όταν οι άνθρωποι παύουν να υποστηρίζουν τη φύση τους...

Χθες Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010 έλαβε χώρα η πανελλαδική απεργία ενάντια στις αλλαγές που επίκεινται το νέο έτος. Μια μέρα που χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, που δεν μάθαμε τίποτε γιατί στην απεργία συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί, μια μέρα που όσα συνέβησαν έκαναν το γύρο του κόσμου.

Κατά τη διάρκεια της πορείας ο πρώην υπουργός Ανάπτυξης, Κωστής Χατζηδάκης, δέχθηκε επίθεση από έναν πολύ μικρό αριθμό αγανακτισμένων πολιτών. Ο βουλευτής κατέληξε στο νοσοκομείο για να εξεταστεί με αίματα στο πρόσωπο και σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι. Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές έσπευσαν να τον βοηθήσουν.
Οι πολίτες έχουν απογοητευτεί κι εξαγριωθεί δικαίως. Η κυβέρνηση δεν συμμερίζεται τις δυσκολίες τους, βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν πως δεν αντέχουν, πως δεν μπορούν να ζήσουν, όχι αξιοπρεπώς, ούτε καν να επιβιώσουν. Κι όμως, αδιάφορη κι επίμονη η στάση των κυβερνώντων. Μόνο που στη βία και την αδιαφορία, δεν απαντάς με βία και εγκληματικότητα.
Φταίει κι ο κ. Χατζηδάκης και μάλιστα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης κι αυτός, αλλά δεν είναι ούτε λογικό ούτε λύση να γρονθοκοπούμε έναν άνθρωπο. Γιατί;
Βάλτε τους εαυτούς σας στη θέση του, να περπατάτε μέρα μεσημέρι σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας με προσωπική φρουρά, αστυνομικούς τριγύρω, συνεργεία τηλεοπτικών σταθμών, δημοσιογράφους που καλύπτουν την πορεία, ειρηνικούς διαδηλωτές(ειρηνικοί ήταν οι περισσότεροι για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι) και ξαφνικά να ορμάνε κατά πάνω σου 10 άνθρωποι να σε κολλήσουν σε μια γωνία και ν' αρχίσουν να σε χτυπούν χωρίς δισταγμό. Νιώστε τον τρόμο αυτού του ανθρώπου εκείνη τη στιγμή.
Αυτό είμαστε; Αποκτηνωμένα όντα; Τότε τί ξεχωρίζει την ανθρώπινη κοινωνία από τη ζούγκλα;
Δεν αντιλέγω ότι οι πολιτικοί μας μάς οδήγησαν προς αυτή την κατεύθυνση, επιδεικνύοντας πρωτοφανή αδιαφορία και σκληρότητα, αλλά όταν αγωνίζεσαι για το δίκιο σου, φροντίζεις να το τιμάς για να μην το χάσεις.

Όλοι έχουμε δίκιο κι εμείς οι νέοι έχουμε αγανακτήσει που ξεπουλάνε τη ζωή μας, το μέλλον μας, που καίνε τα όνειρά μας σαν χαρτοπόλεμο στο τζάκι, όμως δεν είναι λύση η βία. Υπήρχαν οι διαδηλωτές που τίμησαν με σεβασμό και αξιοπρέπεια τον αγώνα τους, αλλά υπήρξαν κι αυτοί που τον υποβάθμισαν...
Το να πετάξεις ένα γιαούρτι (προϋπόθεση χωρίς το κεσεδάκι μαζί) είναι μια πράξη που θίγει μεν τον εγωισμό του "δέκτη" και δείχνει την οργή του "πομπού", αλλά δεν σε κάνει έναν κοινό τραμπούκο κι εγκληματία. Το να επιτεθείς σε έναν άνθρωπο τηρώντας εν συγχύσει με αγελαία συμπεριφορά είναι κάτι πέραν του λογικού, άρα αγγίζει τα όρια του κτηνώδους.
Αν φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε λογικό το να ξυλοφορτώνουμε κάποιον που θεωρούμε ότι έχει ευθύνη για τα δεινά μας, τότε το μέτρο, η λογική και η ανθρώπινη φύση έχει εξανεμιστεί κι εξαλειφθεί.
Η ευαισθησία και η ανθρωπιά είναι ότι έχει απομείνει σε μια κοινωνία που έχει χάσει τόσα πολλά, αν απολέσει κι αυτά τότε οι μόνοι νόμοι που θα ισχύουν είναι της ζούγκλας. Εκεί όπου τα πάντα είναι θέμα επιβίωσης, επιβολής εξουσίας και άγριων ενστίκτων.
Λυπάμαι πολύ, δεν θέλω να ζήσω σε έναν τέτοιο κόσμο που οι υπεύθυνοι δεν νοιάζονται και δεν με λαμβάνουν υπόψη, αλλά και σ' έναν κόσμο που οι άνθρωποι παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται θηρία. Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός...φοβάμαι...
"Φοβάμαι" από Ρόδες και Ελευθερία Αρβανιτάκη:
http://www.youtube.com/watch?v=BoVWhZ9q5aA&feature=related