Όταν ο Σταμάτης πήγε στην Επίδαυρο...κι εγώ μαζί!

Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος. Πολύ ταλαντούχος, γιατί όταν ο Θεός αποφασίζει να δώσει ταλέντο δεν το τσιγκουνεύεται καθόλου, το δίνει γενναιόδωρα. Όπως ακριβώς και στο Σταμάτη που αγαπάμε. Για τις μουσικές του, για τους στίχους του, για την απίστευτη ικανότητά του να διακρίνει το ταλέντο και να συνδυάζει πολλά ταλέντα σε μια παρέα σαν τη Σπείρα-σπείρα, αλλά και για την τρομερή και καυστική αίσθηση του χιούμορ. Τελικά, ένα ακόμη ταλέντο του είναι αυτό στην υποκριτική τέχνη, γιατί στη σκηνή είναι απλώς μια απόλαυση.
Μια έκπληξη μάς ετοίμασαν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ και σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης και οι συντελεστές της παράστασης "Αχαρνής" του Αριστοφάνη. Πρωταγωνιστής ως Δικαιόπολις είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης. Δύο ώρες επί σκηνής κυλούν σαν νεράκι και στο τέλος θες να τον καταχειροκροτήσεις, γιατί το αξίζει.

Απόγευμα Σαββάτου και η θερμοκρασία στα ύψη, η ατμόσφαιρα σχεδόν αποπνικτική, καθώς περιμένουμε να μας επιτρέψουν να μπούμε στο χώρο του θεάτρου. Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ετοιμάζεται να υποδεχθεί για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά το έργο "Αχαρνής" του Αριστοφάνη. Γύρω μας όλα καταπράσινα, ξεκουράζεται το βλέμμα και αδειάζει το μυαλό. Σε αντίθεση με το χώρο που γεμίζει όλο και περισσότερο. Στο χώρο αναμονής, στο δρόμο μπροστά από το Μουσείο, ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών από τα καμαρίνια να κάνουν τις τελικές πρόβες στα τραγούδια.
Η ώρα πάει 8:10μμ, ανοίγουν την είσοδο και προχωράμε προς το θέατρο. Ανεβαίνουμε αρκετά σκαλιά για να φτάσουμε στο άνω διάζωμα. Το λαχάνιασμα αναπόφευκτο. Ο ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να χαμηλώνει, ωστόσο οι τελευταίες ακτίνες ανεβάζουν τη θερμοκρασία. Καθόμαστε και οι πέτρες καίνε, ακόμη και μέχρι το τέλος της παράστασης. Οι προνοητικοί έχουν φέρει μαξιλάρια για να κάτσουν. Το γιατί το καταλαβαίνεις αν κάτσεις περισσότερο από ένα τέταρτο πάνω σε πέτρες. Πεζό, αλλά αληθινό.
Βγάζω τη βεντάλια μου, σε σχήμα λουλουδιού, ροζ, με λίγη ασημόσκονη στο κέντρο και μικρά χρωματικά μπαλωματάκια. Την κουνάω νευρικά ελπίζοντας να δροσιστώ, αλλά δεν ήταν όσο αποτελεσματική περίμενα. Λίγο αργότερα, οι κερκίδες γεμίζουν. Κοιτώ και βλέπω δεκάδες βεντάλιες, διαφορετικών αποχρώσεων και σχεδίων, από ανθρώπους όλων των ηλικιών, να κινούνται λες και είχαν συγχρονιστεί. Σαν να πετούν και να παίζουν μεταξύ τους πεταλούδες.
Ξαφνικά περνά από μπροστά μας ο Μηνάς Χατζησάββας, απλός, σεμνός, γλυκός και ντυμένος στα λευκά. Κάποια κυρία δίπλα τον σταματά και κάτι του λέει, εκείνος χαμογελά εγκάρδια κι ευγενικά, έχει κλείσει το χέρι της στα δικά του και την ευχαριστεί. Ύστερα, ανεβαίνει τα σκαλιά για να φτάσει στις κερκίδες. Στο άνω διάζωμα, στις μη αριθμημένες θέσεις, σ' αυτές των 15 ευρώ. Όχι στις κάτω, με το μαξιλαράκι στις θέσεις, χορηγία βλέπετε του θεάτρου για να τις χρεώνει 50 ευρώ. Αλλά ας αφήσουμε τα καταγγελτικά μου σχόλια.
Να κι ο Φωκάς Ευαγγελινός, ο χορογράφος της παράστασης. Τραβάει το κοινό με μια βιντεοκάμερα, το χώρο, τη σκηνή, μιλά με τους τεχνικούς που είναι υπεύθυνοι για τον ήχο και το φωτισμό. Δίνει τις τελευταίες οδηγίες, ελέγχει τις λεπτομέρειες λίγο πριν την έναρξη. Λίγα λεπτά αργότερα, περνούν από μπροστά μας και κάποιοι συνεργάτες του Σταμάτη Κραουνάκη από τη Σπείρα-σπείρα. Μία από τις τραγουδίστριες και δύο ηθοποιοί. Ανεβαίνουν κι αυτοί στο άνω διάζωμα.
Βλέπω και τον καθηγητή Γαλλικών που μου έκανε μάθημα στο Γυμνάσιο μετά της συζύγου, καθηγήτρια Γαλλικών κι εκείνη, αλλά του αδελφού μου, στο ίδιο Γυμνάσιο πάντα. Δεν μίλησα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά το να σηκωθείς από τη θέση σου και να την αφήσεις έρμαιο στους αδίστακτους κυνηγούς θέσεων με καλή οπτική, μέγα σφάλμα, για να ξέρετε. Μην το κάνετε ποτέ!
8:50μμ ο ήχος από το τύμπανο σε προειδοποιεί ότι σε λίγο ξεκινά η εμπειρία. 9:00μμ ο ήχος επαναλαμβάνεται, δέκα λεπτά αργότερα η στιγμή έφθασε με το τρίτο χτύπημα του τυμπάνου.

Οι ηθοποιοί έρχονται μέσα στο σκοτάδι από τον χωμάτινο δρόμο. Κάποια στιγμή χωρίζονται στις δύο εισόδους. Πρώτα μπαίνουν και παίρνουν θέσεις οι μουσικοί.  Κοιτώ τον κόσμο που έχει γεμίσει το θέατρο, πόσο μικροί μοιάζουν οι άνθρωποι σε τέτοιο μεγαλείο! Μια συγκίνηση φτάνει μ' έναν κόμπο στο λαιμό κι ένα ξαφνικό γέμισμα από δάκρυα στα μάτια. Βαθιά ανάσα, μην γίνουμε ρεζίλι, άλλωστε ξεκινά η παράσταση. Μετά, τα φώτα χαμηλώνουν, οι προβολείς στοχεύουν τη σκηνή και ένα κάρο που ακολουθείται από έναν ηθοποιό σκυφτό και κουρελή, το οδηγεί μια γνώριμη φιγούρα, πληθωρική, με λευκή μπλούζα-φόρμα και από πάνω μαύρο φόρεμα-χιτώνα (τέτοιο ένδυμα πάντως), γυαλιά μυωπίας και προς έκπληξη όλων, κούρεμα μοϊκάνα! Σφοδρός, καταιγιστικός, γεμάτος ενέργεια, κέφι, χαρά. Το καταλάβαινες ότι τη χαιρόταν τη στιγμή που βρισκόταν μπροστά στο κοινό και υποδυόταν τον πονηρό αγρότη Δικαιόπολι. Του πήγαινε. Αυτό το υποδόριο χιούμορ με την καυστικότητα που τσιμπά σαν φίδι, αστραπιαία κι αναπάντεχα, είναι ο Κραουνάκης, ποτέ δεν το έκρυψε άλλωστε. Έγινε ένα με τον ήρωα του Αριστοφάνη, ταίριαξε με τον μοναδικό Κώστα Βουτσά που σε κάνει να εκστασιάζεσαι από το ταλέντο του. Ναι, γεννημένος κωμικός. Όχι γιατί δεν είναι εξίσου καλός στην τραγωδία, αλλά γιατί ο καλός ηθοποιός στην κωμωδία φαίνεται. Το δράμα είναι πιο εύκολο, το να συγκινήσεις γίνεται ευκολότερα από το να κάνεις το κοινό να γελάσει. Ο κωμικός είναι πάντα καλός ηθοποιός, όχι όμως κι ο δραματικός. Και δεν το λέω εγώ, οι δραματικοί ηθοποιοί το έχουν πει. Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι ο στρατηγός Λάμαχος. Αυτή η υπέροχη φωνή στο Θέατρο της Επιδαύρου με την τέλεια ακουστική είναι αμελητέα μπροστά στον τρόπο που παίζει έναν κωμικό-σατυρικό ρόλο. Ταλέντο...Τί να πεις; Θείο δώρο.

Στη διάρκεια της παράστασης υπάρχουν δύο σημεία που η πλοκή σταματά για να απευθυνθούν οι ηθοποιοί στο κοινό, μιλώντας, με βάση πάντα το κείμενο του Αριστοφάνη, για την πολιτική και ηθική κατάσταση της Ελλάδας του 2010. Μουσική, στίχοι δηκτικοί, λόγια που φτάνουν άμεσα στο μυαλό και την ψυχή. Απ' το κοινό, μια αντρική φωνή ακούγεται δυνατά "Μπράβο, μπράβο, πες τα!" και ένα χειροκρότημα διαρκείας από 15.000 θεατές αντηχεί στην Επίδαυρο. Οι ηθοποιοί στις θέσεις τους, περιμένουν, σέβονται, τιμούν. Συνεχίζουν. Πάλι χειροκρότημα. Στο δεύτερο σημείο της πολιτικής σάτυρας-στηλίτευσης, τραγουδούν, στέκονται ακίνητοι, σηκώνουν αργά φωτογραφίες Ελλήνων ποιητών, ζωγράφων, πολεμιστών. Ελύτης, Καβάφης, Σεφέρης, Θεόφιλος, Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Λαμπράκης. Επαναλαμβάνουν μια αλήθεια που ξεχνάμε: Η Ελλάδα είναι χώρα ποιητών, η μητέρα του θεάτρου, του πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Στο τέλος της παράστασης, μας υπενθυμίζουν πως η Ελλάδα γέννησε το θέατρο, πως δεν είμαστε η χώρα που έχουμε καταντήσει. Και σημειώνουν: Αυτό το έργο είναι του Αριστοφάνη που στη ζωή του άριστος εφάνη...
Δυο ώρες, πώς περνούν τόσο γρήγορα; Θέλω κι άλλο, περιμένω τη συνέχεια. Δεν έχει. Αυτό ήταν. Δύο ώρες που κύλησαν τόσο γρήγορα κι ευχάριστα. Το μόνο που μ' έκανε να καταλάβω ότι όντως διήρκεσε τόσο ήταν το πόσο είχα πιαστεί και πόσες φορές άλλαξα θέση. Ε, ποπός είναι, πιάνεται τόσες ώρες στην πέτρα!
Η στιγμή που ο Δικαιόπολις πάει να βρει τον Ευρυπίδη (συγκλονιστικός Γιάννης Σιαμσιάρης) και του φωνάζει να βγει, ενώ ο Ευρυπίδης λέει "δεν μπορώ, διδάσκω πάθη γυναικών" για να λάβει την πληρωμένη απάντηση "δεν πειράζει, έλα όπως είσαι" και εμφανίζεται ντυμένος Μαρινέλλα (ναι, η γνωστή κι αγαπημένη) είναι μόνο ένα από τα αμέτρητα στιγμιότυπα του έργου.
Ο Μεγαρίτης-Κώστας Βουτσάς φέρνει τις κόρες του, Κατίνα και Σαλαμάκι (καταλαβαίνετε τί έγινε μόλις τις φώναξε!) στην πόλη για να τις πουλήσει στο παζάρι του Δικαιόπολι. Τις ντύνει με σακιά και μουσούδα γουρουνιού για να τις πουλήσει ως γουρουνίτσες. Η μεγαλειώδης στιγμή που μπαίνει με μίνι φουστανέλα και αθλητικά άσπρα παπούτσια με μαύρη φουντίτσα σε κάνει να γελάς αβίαστα και να χειροκροτείς σχεδόν αυτόματα.

Ο Αμφίθεος-Δημήτρης Κοντός ντυμένος μισοανδρικά-μισογυναικεία με ρούχα της εποχής που στην Ευρώπη ήταν απαραίτητη η λευκή περούκα, η κάλτσα ως τη γάμπα, τα παντελόνια που έφταναν ως εκεί που τέλειωνε η κάλτσα, με φράκο και οι γυναίκες με κορσέ, υποδύθηκε μια..."θεάααα", όπως το όνομά του, Αμφί-θεος.
Φυσικά, το αριστοφανικό ίδιον με το ξύλινο ομοίωμα φαλλού δεν θα μπορούσε να λείπει. Ο Δικαιόπολις "ευλογεί" τις γυναίκες της πόλης μ' αυτό, αλλά η τελευταία παθιάζεται τόσο πολύ που δεν ξεκολλάει και χοροπηδάει μπροστά του με αποτέλεσμα ο Δικαιόπολις να την σπρώξει, "έλα καλή μου, τελείωνε!"Αλλά, μετά της το δίνει κι εκείνη καταχαίρεται και το χρησιμοποιεί ως όπλο.
 Όταν πάνε να τον πλησιάσουν οι συμπολίτες του για να του επιτεθούν, επειδή έκλεισε ιδιωτική συμφωνία ειρήνης με τη Σπάρτη -κάτι που αυτομάτως τον κάνει προδότη- ο Δικαιόπολις κρατά τον ξύλινο φαλλό και όποτε πάνε να τον πλησιάσουν, τον κουνά γύρω του λέγοντας "που-τσα-τσά" κι εκείνοι απομακρύνονται. Γέλιο πολύ.
Και για τους σεμνότυφους, για όσους σοκάρονται εύκολα με την αθυροστομία του Αριστοφάνη και των μεταφραστών του, μόνο ένα μπορεί να λεχθεί. Αυτό χρειαζόμαστε: αθυροστομία, δηλαδή όχι λογοκρισία. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Αριστοφάνης, γι' αυτό είναι διαχρονικός. Θα παραφράσω λίγο τα λόγια του Τζ. Έλιοτ, ο οποίος είπε πως οι ευτυχισμένες γυναίκες είναι όπως και τα ευτυχισμένα έθνη, δεν έχουν ιστορία. Θα πω, λοιπόν, πως οι λογοκριμένοι (και λογο-κρυμμένοι) άνθρωποι είναι όπως και τα σιωπηλά έθνη, δεν έχουν ούτε ιστορία, ούτε κάτι που ν' αξίζει να μείνει στην Ιστορία.
Τουλάχιστον, η Αριστοφανική αθυροστομία είναι απόλυτα δικαιολογημένη, υπάρχει λόγος που υφίσταται, έχει ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να καυτηριάσει, να στηλιτεύσει, να σατιρίσει την πραγματικότητα που είναι θλιβερή και τραγελαφική, να δείξει την πτώση των ηθών, του πνεύματος, της ψυχής, της πολιτικής, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Η ποιότητα, που είναι και της μόδας ως όρος, δεν είναι στο περιτύλιγμα, αλλά στην ουσία. Αν σταθείς στο πρώτο, έχασες τη δεύτερη. Άρα, είτε ενθουσιαστείς με το περιτύλιγμα είτε το απορρίψεις, αν μείνεις σ' αυτό, τότε και οι δύο είστε στην ίδια πλευρά, σ' εκείνους που δεν μπήκαν στον κόπο να δουν την ουσία. Για ένα τέτοιο έργο θα ήταν πολύ άδικο και κρίμα.
Μια παράσταση που μιλά για όλα. Το ΔΝΤ, τους κλέφτες κι απατεώνες πολιτικούς, τους εγωπαθείς πολίτες, αυτούς που νοιάζονται για το δικό τους το καλό κι ας χαθούν οι άλλοι, για εκείνους που κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια και μένουν υποταγμένοι σε μια παραίσθηση κι ένα ψέμα. Για όλους εμάς, που πότε αδιαφορούμε, πότε θυμώνουμε, πότε εξαπατούμε και πότε μας κοροϊδεύουν, που όλα τα ξέρουμε κι ας μην ξέρουμε πολλά, που έχουμε γνώμη για όσα δεν ξέρουμε και δεν έχουμε για όσα θα έπρεπε να ξέρουμε.Μια παράσταση που δεν χαϊδεύει αυτιά, αλλά πιάνει το συναίσθημα, την αγανάκτηση και την κάνει κάτι δημιουργικό, τέχνη.

Τέσσερις γενιές ηθοποιών στη σκηνή της Επιδαύρου κι οι διπλάσιες στο κοινό, από 6 ως και 86 ετών-μπορεί και παραπάνω απ' ό,τι είδα- έγιναν ένα, μια ένωση τόσο αρμονική, τόσο αληθινή, δημιουργώντας αυτοστιγμεί την επαφή που αποζητούσε το έργο.
11:15μμ η παράσταση τελειώνει. Οι ηθοποιοί καταχειροκροτούνται. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με τον Κώστα Βουτσά και τον Γρηγόρη Βαλτινό πρώτα, μετά οι υπόλοιποι, ο Γιάννης Σιαμσιάρης, η Θεοδώρα Βουτσά(η κόρη του Κ. Βουτσά, πολύ καλή ηθοποιός και στο έργο εξαιρετική),τα παιδιά του υπόλοιπου θιάσου, όλοι ένας κι ένας, μοναδικοί. Μετά, ο σκηνοθέτης Σ. Χατζάκης κι ύστερα, ο χορογράφος Φ. Ευαγγελινός.
Ο Κώστας Βουτσάς βγαίνει μπροστά, το χειροκρότημα τον συγκινεί, υποκλίνεται με τόση σεμνότητα κι ευγνωμοσύνη, σαν να ευχαριστεί για την αγάπη που του δίνεται, λες και είναι η πρώτη φορά που το εισπράττει. Μα, έτσι είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες, σεμνοί, ούτε επηρμένοι ούτε υπερφίαλοι, αλλά ευγνώμονες, γιατί ξέρουν την αξία τους και δεν έχουν ανάγκη να περιφέρουν το εγώ τους σαν φορτίο, παρά μόνο την αγάπη σαν δώρο και φυλαχτό. Τιμούν, σέβονται τους ανθρώπους και τον εαυτό τους. Καλλιτέχνης. Το χειροκρότημα δεν σταματά μέχρι που αποχωρούν όλοι από τη σκηνή.
Φεύγοντας ο κόσμος πολύς περνώντας έξω από τα καμαρίνια των ηθοποιών, οι θεατές που είχαν πάει να συγχαρούν τους συντελεστές είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο. Αλλά, άξιζαν την αναμονή και την πολυκοσμία. Στο αυτοκίνητο βλέπουμε να περνά ο Κώστας Μακεδόνας, φυσικό να παρευρίσκεται, χρόνια συνεργάτης του Σταμάτη Κραουνάκη. Λίγο πιο κάτω, η Ματθίλδη Μαγγίρα (από κοντά πολύ όμορφη, τελικά η κάμερα μπορεί και να ασχημαίνει), όπου η αγαπημένη μου φίλη στο ίδιο κλίμα ενθουσιασμού από την παράσταση που είχαμε εκστασιαστεί, συγκινηθεί, συγκλονιστεί και λυτρωθεί, ανοίγει το παράθυρο και φωνάζει "Ματθίλδη, είσαι θεά", ξαφνιάζοντάς τη και κάνοντάς τη να χαμογελάσει και να κάνει μια ευχαριστήρια κίνηση.
Είναι πια 12 το βράδυ, μια αυτοκινητοπομπή αφήνει το Αρχαίο Θέατρο, την Επίδαυρο, τους Αχαρνής του Αριστοφάνη, του Σ. Χατζάκη, του Κραουνάκη, του Βουτσά, του Βαλτινού, του θιάσου και γυρνά όπου έχει ο καθένας να πάει.
Όπου κι αν βρεθείτε στην Ελλάδα και συναντήσετε το ΚΘΒΕ και τους "Αχαρνής", κάντε το δώρο στον εαυτό σας να δείτε αυτή την παράσταση. Θα έχετε απολαύσει δύο ώρες αληθινής τέχνης, χωρίς ψεύτικα στολίδια και λόγια, χωρίς φτηνή ποιότητα, αλλά με ατόφια και αποστομωτική αλήθεια, απενοχοποιημένο γέλιο και ειλικρινές συναίσθημα.Έχετε τίποτε καλύτερο κατά νου;
Μπορεί να μην την δείτε στην Επίδαυρο, όπου ομολογουμένως είναι περισσότερο συγκινησιακά φορτισμένος ο χώρος, αλλά και πάλι θα είναι υπέροχη.
Τέσσερις σημειώσεις:1. Δεν φοράμε τακούνια και δη, μυτερά στην Επίδαυρο (η Ματθίλδη Μαγγίρα φόραγε πέδιλα με τέτοιο τακούνι, παίρνει κίτρινη κάρτα, ειδικά εφόσον είναι ηθοποιός).
2. Πάντα ίσια και ει δυνατόν, αθλητικά παπούτσια (με το σανδάλι κόντεψα να σκοτωθώ, γιατί είχε ιδρώσει και το ποδαράκι και δεν κράταγε αντίσταση στην κατηφόρα- και στην ανηφόρα μη σας πω!).
3.Ποτέ δεν φεύγουμε πριν τελειώσει η παράσταση και είναι απαράδεκτο να σηκώνεσαι να φύγεις τη στιγμή που οι ηθοποιοί υποκλίνονται. Είναι ντροπή και ένδειξη ασέβειας, έλλειψης παιδείας και πολιτισμού (κι όμως, περίπου 30-40 θεατές συμπεριφέρθηκαν με τόση αγένεια!Οφείλουμε να σεβόμαστε το έργο, τον χώρο, τους καλλιτέχνες και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας κολλήσεις στην κίνηση μαζί με τους πολλούς, δεν πειράζει, αλλιώς μην πας καθόλου στην παράσταση. Με δαιμονίζει αυτή η συμπεριφορά).
4. Όσο και να ζεσταίνεσαι, δεν δικαιολογείται να αρχίσεις να γδύνεσαι στο χώρο του θεάτρου(ναι, ναι!Είδα τουλάχιστον τρεις μεσήλικες-ηλικιωμένους με μπυρόκοιλο να έχουν βγάλει μπλούζες και πουκάμισα και να περιφέρονται στις κερκίδες λες και είναι στο σπίτι τους ή στην παραλία. Τί πας, χρυσέ μου, στο αρχαίο μνημείο άμα δεν ξέρεις πώς να φερθείς; Είναι γυφτιά! Ας μην αναφέρω και τις κυρίες που ήρθαν λες και πάνε στη δεξίωση τού "μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη". Ως λαός δεν θα βρούμε ποτέ τη μέση λύση, ή θα τα πετάμε όλα, κανονικός γυμνισμός, ή θα βάζουμε την Άρτα και τα Γιάννενα, σαν να κάνεις τη Τζόαν Κόλινς στη "Δυναστεία").
Τα είπα κι αυτά και ξεθύμανα!
Είμαι ενθουσιώδης, το παραδέχομαι, αλλά πιστέψτε με, η παράσταση το προκάλεσε.
Υ.Γ. Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής που με φύσαγε το βραδινό αεράκι και έκλεινα τα μάτια έπαιζε στο μυαλό μου ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη που το άκουσα πρόσφατα κι έλεγε: "Το θυμάστε το...(έλεγε διάφορα προϊόντα, κουρέματα, μουσικές, γνωστά είδωλα, αναμνήσεις, μόδες που πέρασαν κι είχαν κάνει θραύση ή είχαν αποβλακώσει και στο τέλος λέει) ...δεν θυμάμαι τίπο-  τίποτα, δεν θέλω να θυμάμαι, θέλω μόνο να μιλάω μαζί σου για τίποτα και μαζί σου να' μαι!" Είχε ρυθμό, πάθος, θα ταίριαζε στην παράσταση. Αλήθεια.Ακούστε το:
http://www.youtube.com/watch?v=e5Nmmeuv01g

Πρόγραμμα επόμενων παραστάσεων:
Βύρωνας, Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη (28/07/2010)
Αρχαία Ολυμπία, Θέατρο Ολυμπία (30/07/2010)
Αμφιθέατρο Νέων Μουδανιών (07/08/2010)
Λάρισα, Κηποθέατρο 'Αλκαζάρ΄ (27/08/2010)
Αθήνα, Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (09/09/2010 - 10/09/2010)
Πετρούπολη, Θέατρο Πέτρας (11/09/2010)
Παραλία Ελευσίνας, Παλαιό Ελαιουργείο (12/09/2010)
Αττική, Δήμος Αχαρνών (14/09/2010)
Βασιλικό Θέατρο (24/09/2010 - 03/10/2010)

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Αριστοφάνης
Μεταφραστής: Μύρης, Κ.Χ.
Σκηνοθέτης: Χατζάκης, Σωτήρης
Σκηνογράφος: Πάτσας, Γιώργος
Ενδυματολόγος: Δρίνη, Έρση
Συνθέτης: Κραουνάκης, Σταμάτης
Χορογράφος: Ευαγγελινός, Φωκάς
Ενορχήστρωση: Βλάχος, Αρης
Μουσική διδασκαλία: Βλάχος, Αρης
Φωνητική προετοιμασία: Βουδούρης, Νίκος
Φωτιστής: Ντεκώ, Ελευθερία
Βοηθός σκηνοθέτη: Γκίντη, Μαριάντζελα
Βοηθός χορογράφου: Μύρκου, Τατιάνα
Βοηθός φωτιστή: Αλεξανδροπούλου, Ελίζα
Οργάνωση παραγωγής: Στεφανίδου, Ροδή
Ηθοποιοί: Κραουνάκης, Σταμάτης (Δικαιόπολις)
Αϊβάζογλου, Ιορδάνης (Κήρυκας, Χορός)
Κοντός, Δημήτρης (Αμφίθεος, Χορός)
Χαρίσης, Γιάννης (Πρέσβυς Α', Χορός)
Νίνης, Χρήστος (Πρέσβυς Β', Θηβαίος, Χορός)
Μαγδαληνός, Νίκος (Πρέσβυς Γ', Ξανθίας, Χορός)
Χατζησάββας, Κωνσταντίνος (Υπηρέτης Ευριπίδη, Χορός)
Τουρνάκης, Νίκος (Θέωρος, Χορός)
Σιαμσιάρης, Γιάννης (Ευριπίδης, Χορός)
Βαλτινός, Γρηγόρης (Λάμαχος)
Μυλωνά, Πάολα (Θεραπαινίδα Λάμαχου, Εταίρα Δικαιόπολι, Χορός)
Μύρκου, Τατιάνα (Θεραπαινίδα Λάμαχου, Ειρήνη, Χορός)
Σωφρονίδου, Εύα (Θεραπαινίδα Λάμαχου, Κορίτσι Μεγαρίτη, Εταίρα Δικαιόπολι, Χορός)
Βουτσάς, Κώστας (Μεγαρίτης)
Χοροζίδου, Παρθένα (Κορίτσι Μεγαρίτη, Χορός)
Τσακίρης, Αλέξανδρος (Συκοφάντης, Γεωργός, Β' Κήρυκας, Χορός)
Καραούλης, Γιάννης (Νίκαρχος, Χορός)
Σπυροπούλου, Πολυξένη (Άγγελος Λάμαχου, Κουμπάρα, Χορός)
Βουτσά, Θεοδώρα (Παράνυμφος, Χορός)
Νταρακτσής, Χρίστος (Παιδί, Χορός)
Καπέλιος, Νίκος (Άγγελος-Νοσοκόμα Λάμαχου, Χορός)
Καραθανάσης, Σάκης (Χορός)
Μουστάκας, Χρήστος (Χορός)
Ορτετζάτος, Νίκος (Χορός)
Παπαγεωργίου, Βασίλης Σ. (Χορός)
Σιώνας, Μιχάλης (Χορός)
Ερμηνευτές: Μουστάκας, Χρήστος (τραγούδι)
Μουσικοί: Βλάχος, Αρης (πιάνο)
Κακουλίδου, Σοφία (κρουστά)
Λάκη, Άννα (ακορντεόν)
Χατζόπουλος, Νίκος Κ. (ηλεκτρικό κοντραμπάσο)
Μπαχαρίδης, Νίκος (τρομπέτα)

Μια ζωή χαμένη, πολλές καταδικασμένες...

Περίεργο πράγμα. Από εκεί που δεν γνώριζες έναν άνθρωπο, δεν τον είχες ακουστά, ξαφνικά μέσα σε μια μέρα μαθαίνεις γι' αυτόν τα πάντα, μόνο που πια δεν τα χρειάζεσαι, γιατί δεν ζει. Αναφέρομαι στον δημοσιογράφο και διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού Θέμα 98,9, ο οποίος δολοφονήθηκε σήμερα το πρωί στις 5:30πμ στην είσοδο της πολυκατοικίας του.
Οι λεπτομέρειες είναι λίγο-πολύ γνωστές. Ο δημοσιογράφος κοιμόταν όταν χτύπησε το κουδούνι κι ένας άνδρας υποκρινόμενος τον αστυνομικό του είπε ότι του κλέβουν το αυτοκίνητο. Εκείνος κατέβηκε και μόλις άνοιξε την εξώπορτα δέχθηκε διασταυρούμενα πυρά που σημαίνει ότι του είχαν στήσει ενέδρα για να σιγουρευτούν πως θα πέσει νεκρός. 16 σφαίρες σ' έναν 37χρονο δημοσιογράφο, σύζυγο, πατέρα ενός παιδιού κι ενός που δεν θα γνωρίσει ποτέ, που δεν πρόλαβε καν να το δει στο υπερηχογράφημα. Λαϊκισμός; Όχι. Οργή, απογοήτευση, κατάπληξη, θλίψη, απορία. Αλλά κυρίως, αλήθεια.
Άκουσα την είδηση, αλλά δεν ήξερα τίποτε γι' αυτόν, μέχρι που είδα ένα πλάνο έξω από την Εισαγγελία Αθηνών. Θυμήθηκα. Πάνε 1-2 χρόνια από τότε που είχα δει επανειλημμένως αυτό το πλάνο κι είχα ακούσει τις δηλώσεις. Θυμάμαι να βγαίνει -λίγο πριν ή λίγο μετά στη σειρά πλάνων του ρεπορτάζ- από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Δεν θυμάμαι αν ήταν για την υπόθεση του Βατοπεδίου(ναι με έψιλον, όχι -αι-  αγαπητό Mega!) ή για το σκάνδαλο της Siemens ή την ανάμειξη Αναστασιάδη στην υπόθεση Ζαχόπουλου, αλλά σίγουρα μου έχει μείνει πως τότε ήταν αρχισυντάκτης των εκπομπών του Τριανταφυλλόπουλου κι είχα κολλήσει σ' εκείνο το ψεύδισμα, κάπως συριστικό. Αν δεν έβλεπα αυτό το πλάνο θα ήταν ένας εντελώς άγνωστος που, όμως, σήμερα μ' έκανε να λυπηθώ και να εξοργιστώ με την αγριότητα των τεράτων που με τόση ευκολία αφαιρούν ζωές. Εκείνο, όμως, το πλάνο είναι που κάνει τη διαφορά. Έχω ακούσει τη φωνή του, τον είχα δει αμέτρητες φορές εκείνη την περίοδο να μιλάει στους συναδέλφους του έξω απ' το κτίριο της Εισαγγελίας, θυμάμαι να έχει βγει τηλεφωνικά στην εκπομπή που ήταν αρχισυντάκτης για να μιλήσει για εκείνη την υπόθεση και δεν ξεχνώ εκείνη την ανόητη, αλλά γυναικεία λόγω αισθητικής άποψης, απορία "μα πάει να καταθέσει με μπουφάν μηχανής; Ένα σακάκι, ένα παλτό, βρε παιδί μου, κάτι!Σε καλεί η δικαιοσύνη, στο κάτω-κάτω." Κι έτσι η comme il faut πλευρά μου είχε υπερισχύσει.

Εκείνος ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια. Δεν θα τον ξαναδούν οι γονείς, η σύζυγος, τα παιδιά του, οι φίλοι κι οι συνεργάτες του. Σκεφθείτε ότι η γυναίκα του χθες το βράδυ έπεσε για ύπνο ξέροντας πως το πρωί θα ξυπνήσει ο άντρας της για τον σταθμό κι εκείνη θα πρέπει να φροντίσει το γιο της και ν' ανησυχεί μόνο για τις πρωινές ναυτίες. Αντ' αυτού, ξύπνησε 5:30 τα ξημερώματα, είδε τον άντρα της να τρέχει για να δει τί συμβαίνει και η επόμενη εικόνα που είχε από αυτόν ήταν να είναι "γαζωμένος" σε μια λίμνη αίματος και νεκρός. Από σήμερα το πρωί έχει να ανησυχεί για περισσότερα πράγματα από ποτέ, γιατί τώρα είναι μόνη της και συγχρόνως, να φροντίζει τον εαυτό της διατηρώντας την ψυχραιμία της, καθώς έχει να φέρει στον κόσμο ακόμη ένα παιδί.
Βλέπετε όμως, οι εκτελεστές δεν σκέφτονται. Ούτε τον νέο αυτό άνθρωπο, ούτε την οικογένειά του. Για μερικούς είναι πολύ εύκολο να αφαιρούν ζωές κι αυτό με τρομάζει. Όταν κάποιος χαμογελάσει στην ιδέα του με πόση ευκολία μπορείς να αφαιρέσεις μια ζωή, τότε αυτομάτως κατατάσσεται στην κατηγορία "τέρας", θα ήταν προσβολή, άλλωστε, για τα ζώα να τους χαρακτηρίζαμε έτσι.
Τον τελευταίο χρόνο τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι τόσα πολλά, τόσο στυγερά και ειδεχθή που έχουμε φτάσει στο σημείο να επαναλαμβανόμαστε. Αυτό σημαίνει πως θα ξαναπώ ότι όταν δεν σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα για τίποτε και δεν μπορείς να υπερασπιστείς τίποτε. Αυτό δεν είναι επανάσταση, είναι έγκλημα του χειρίστου είδους.
Λέγεται ότι οι κάλυκες που βρέθηκαν ανήκουν σε όπλα που είχαν χρησιμοποιηθεί σε τρομοκρατικές επιθέσεις των οποίων την ευθύνη ανέλαβε η ΣΕΧΤΑ Επαναστατών-μη χ*σω!(συγνώμη, αλλά επαναστάτες οι δολοφόνοι;!Θα τρελαθούμε τελείως;)
Επομένως, η εν λόγω οργάνωση κάνει πράξει τά λόγια της ότι, όπως είχε τονίσει σε προκήρυξή της, σειρά μετά την αστυνομία έχουν οι δημοσιογράφοι και θα μιλήσουν με αίμα. Το έκαναν, με αθώο αίμα.
Αυτοί κι αυτές που αποτελούν μέλη αυτής της οργάνωσης, όπως και όλων των παρόμοιων σε τί πιστεύουν; Επανάσταση, δημοκρατία κι ελευθερία δεν ξέρουν τί σημαίνει, άρα λίγο δύσκολο να πιστεύουν σ' αυτά. Σκοτώνουν όποιον εκφράζει διαφορετική άποψη απ' αυτούς. όποιον τολμά να λέει κάτι διαφορετικό. Θα μου πείτε, αυτοί είναι τόσο κολλημένοι που το διαφορετικό είναι λόγος δολοφονίας. Σε μια δημοκρατία, όμως, οφείλουμε να σεβόμαστε όλες τις απόψεις, να διαφωνούμε υγιώς, να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, να ακούμε τις θέσεις των άλλων και κυρίως, να σεβόμαστε το δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία λόγου. Το σκέπτεσθαι και το λέγειν είναι δύο εκ των ων ουκ άνευ ελευθεριών.
Για κάποιους, βέβαια, το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι ταυτόσημο με τον Εφιάλτη και τους ρόλους του Αρτέμη Μάτσα στον ελληνικό κινηματογράφο. Λυπάμαι που τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο δεν γνώριζα ότι το επάγγελμα για το οποίο σπουδάζω τόσα χρόνια συγκαταλέγεται στα βαρέα και ανθυγιεινά και σε κατατάσσει αυτομάτως στους μελλοθάνατους!
Δεν ντρέπομαι για τη δουλειά που σπούδασα, είμαι περήφανη γι' αυτή. Γιατί; Γιατί την έχω στο μυαλό μου με έναν καθαρά ρομαντικό τρόπο, να ψάχνω την αλήθεια, τις διαφορετικές πλευρές, να αναδεικνύω την αλήθεια, να σχολιάζω την πραγματικότητα και την επικαιρότητα, να λέω την άποψή μου όποτε μου ζητείται ή όποτε το αισθάνομαι και να σέβομαι πρωτίστως εμένα. Έτσι, θα σέβομαι αυτό που κάνω και τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνομαι.
Το να σε σκοτώνουν, επειδή κάνεις τη δουλειά σου είναι τραγικό! Δεν είναι νταβατζής, βασανιστής, δικτάτορας, νονός της νύχτας, είναι ένας δημοσιογράφος που κάνει τη δουλειά του. Δουλειά μας δεν είναι να είμαστε αρεστοί σε όλους, είναι να ψάχνουμε την αλήθεια και να τη λέμε. Το αν διαφωνούμε με τον τρόπο, την άποψη και τις μεθόδους που ασκεί το επάγγελμά του κάποιος είναι απόλυτα αποδεκτό και συζητείται. Κι εγώ δεν συμπαθώ τον Πρετεντέρη και τις απόψεις του, αλλά αυτό σημαίνει ότι επειδή διαφωνώ δεν πρέπει να ζει; Είμαστε καλά; Η διαφωνία είναι υγεία. Υγεία!

Αν η Ελληνική Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά της και να βρει όλους αυτούς τους ψευτοϊδεολόγους ρέμπελους που νομίζουν ότι είναι ο Μεσσίας και ήρθαν να σώσουν την ανθρωπότητα εξοντώνοντάς τη(!) τότε μάλλον υπάρχει ένα σοβαρό ρήγμα στην κοινωνία που πρέπει να μας απασχολήσει άμεσα, πριν οδηγηθούμε σε πολύ χειρότερα που τα βλέπουμε να έρχονται.
Μια κοινωνία σε κρίση από όλες τις πλευρές, όπως η ελληνική, πρέπει να βρει τις ισορροπίες της, διαφορετικά η ακρότητα θα γίνει καθεστώς. Θα έχουμε φοβισμένους και υποταγμένους πολίτες αμίλητους, σιωπηλούς, αόρατους και απ' την άλλη, εξαγριωμένους, διαρκώς θυμωμένους με τους πάντες, επικίνδυνους ανθρώπους που πιστεύουν πως με εγκληματικές πράξεις θα φέρουν τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Μόνο που το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο για να εμπιστευθούμε το μέλλον του σε τόσο παραλογισμό και τόση αιματοχυσία. Ειδικά, όταν δεν δημιουργήθηκε από αυτά τα συστατικά.
Δεν θα μείνουμε σιωπηλοί, ούτε φοβισμένοι, ούτε άπραγοι και καλό θα ήταν το Πολυτεχνείο και γενικά, οι χώροι Παιδείας και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, να θέσουν κάποια στάνταρ, όπως ελευθερία λόγου ναι, χώρος εγκληματικών ενεργειών και ανακοίνωσής τους όχι.  Αναφέρομαι το Indymedia στο οποίο αναρτώνται προκηρύξεις των τρομοκρατικών οργανώσεων. Πολλή αξία για άτομα χωρίς αξία δεν νοείται.
Συλλυπητήρια στους ανθρώπους του Σωκράτη Γκιόλια, που κάποιοι τούς τον στέρησαν, και εμείς οι υπόλοιποι ας μην επιτρέψουμε να μας εκφοβίσει κανείς, ούτε οι τρομοκράτες ούτε το κράτος. Είμαστε ελεύθεροι. Ο Καζαντζάκης είχε ζητήσει στον τάφο του να γράφει: "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Η ελπίδα είναι άχρηστη αν δεν κάνεις εσύ κάτι για να πετύχεις αυτό που επιθυμείς. Προφανώς, κάποιοι μετέφρασαν λάθος αυτή τη φράση του. Και ναι, όταν παύεις να φοβάσαι όσα σε πνίγουν είσαι ελεύθερος. Κι εδώ, όμως, κάποιοι έδωσαν λάθος ορισμό. Το φοβάμαι έχει να κάνει με όσα σε πνίγουν, καθώς το να έχεις την πίστη σε κάτι που να σε σταματά μπροστά στον όλεθρο και το χάος είναι απαραίτητο. Πάντα πρέπει να φοβάσαι κάτι για να σε προστατεύει, όχι να σε ακινητοποιεί ή να σε τρελαίνει. Όταν αρχίζεις να σπας όλα τα όρια είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα καταλήξεις ανεξέλεγκτος κι επικίνδυνος. Δυστυχώς, εκεί έξω υπάρχουν πολλοί...

Ένα προσωρινό αντίο, αλλά με σημασία...

Αγαπητά μου παιδιά, από 1-131 ετών, έχω να σας πω ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Καλά, θα μου πείτε για νέο μας το λες, εμείς πού ζούμε; Το θέμα δεν είναι αυτό, γιατί κι αυτό το ξέρετε κι ότι η ζέστη είναι αφόρητη επίσης, αλλά αλλού θέλω να καταλήξω.
Όπως σας είχα ενημερώσει μέσα από το blog, την Πέμπτη κάναμε με το spam radio ένα πολύ ωραίο πάρτι στο Γκάζι -όπου έβραζε ο τόπος ομολογουμένως- και βρεθήκαμε πολλοί άνθρωποι μαζί, άλλοι φίλοι, άλλοι γνωστοί κι άλλοι άγνωστοι. Στο τέλος της βραδιάς χαιρετούσαμε και αποχαιρετούσαμε για καλοκαίρι όλους τους γνωστούς στο χώρο και με εντυπωσίασε το συναίσθημα. Θα το έχετε νιώσει κι εσείς, είμαι σίγουρη. Όταν αποχαιρετάς, έστω και για ένα καλοκαίρι, ακόμη κι ανθρώπους με τους οποίους μπορεί οι σχέσεις να μην είναι ούτε φιλικές ούτε θερμές, αλλά τυπικές, ξαφνικά βγαίνει μια ζεστασιά κι ένας ενθουσιασμός-περίεργο συναίσθημα κι αυτό- και αγκαλιάζεις, φιλάς σταυρωτά, χαμογελάς σαν να έχεις καρφώσει τις άκρες των χειλιών σου, ώστε μόνο αυτό  μπορείς να κάνεις, μια προσμονή για κάτι -άγνωστο τί- στο βλέμμα τρεμοπαίζει και ξεχύνονται ευχές που βγαίνουν αβίαστα κι άλλες φορές επαναλαμβάνεις κλισέ γιατί δεν έχεις τί να πεις.

Κι έτσι μια ανεξήγητη λύπη αναμεμειγμένη με νοσταλγία, ενθουσιασμό, χαρά, ανυπομονησία και προσμονή σε κατακλύζει κι απορείς. Γιατί; Με τους περισσότερους θα τα πούμε σύντομα, με άλλους δεν είμαστε καν κοντά, δεν έχουμε βγει μαζί ποτέ, είναι απλώς γνωστοί, με άλλους δεν υπάρχει ούτε συμπάθεια, τότε γιατί αυτή η έκρηξη τόσο αγαπητικών συναισθημάτων;

Και τελικά κατέληξα. Γιατί σημαίνει τέλος εποχής κι όσο αναγκαίο κι ευεργετικό είναι κάποιες φορές, τόσο έντονη είναι η επίδραση της συνειδητοποίησης ότι αυτό που ήξερες μέχρι σήμερα τελειώνει, για όσο κι αν τελειώνει...

Έβλεπα τους αγαπημένους μου ανθρώπους κι ένιωθα μια βαθιά ευτυχία, κοίταζα στο χώρο κι έψαχνα να βρω μια γνωστή φυσιογνωμία να σταματήσει το βλέμμα, μου έλειπαν άνθρωποι που δεν ήταν εκεί, είτε λόγω διακοπών είτε λόγω υποχρεώσεων και τους ήθελα εκεί. Αγκάλιαζα σφιχτά και συχνά τις φίλες μου να τις αισθάνομαι όσο ήταν εκεί, άλλωστε φεύγουν και για διακοπές, τους χαμογελούσα, τους έκανα γκριμάτσες, τις πείραζα και κάποια στιγμή όταν η υπερένταση έκανε διάλειμμα απλώς καθόμουν και τις χάζευα. Είδα τις φίλες της δικής μου φίλης και χάρηκα τρομερά, είχα ενθουσιαστεί που ήμασταν τόσοι άνθρωποι μαζί. Χανόμουν, δεν ήξερα πού να πάω, να μην τους αφήσω μόνους στο ένα τραπέζι, να μιλήσω όμως και στο άλλο, να μην ξεχάσω να τα πω και στο άλλο κι έτσι κύλησε η βραδιά. 'Εψαχνα γνωστούς, τους μιλούσα για λίγο, άλλωστε δεν είχαμε να πούμε πολλά, αλλά και αυτά τα λίγα ήταν αρκετά.Βγάζαμε φωτογραφίες (μα ούτε σε μία να μη βγαίνω καλή;!), σχολιάζαμε, ενημερώναμε αυτούς που δεν ξέρουν για τους υπόλοιπους, κάναμε πλάκα, φωνάζαμε γιατί δεν ακουγόμασταν, επαναλαμβάναμε, δίναμε υποσχέσεις, κλείναμε ραντεβού που άλλα θα πραγματοποιηθούν κι άλλα λέγονται απλώς γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι πρέπει να το πεις. Δεν θα πας όμως, μάλλον ποτέ.
Στο τέλος, όταν έφευγαν οι περισσότεροι σταματούσαν ή τους σταματούσαμε στο τραπέζι, αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, αποχαιρετιζόμασταν, ευχόμασταν καλό καλοκαίρι και δίναμε ραντεβού το Σεπτέμβρη. Ναι και με ανθρώπους που δεν έχεις δώσει ποτέ μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια ραντεβού για έναν καφέ. Είναι βλέπετε που τελειώνει μια εποχή, κλείνει ένας κύκλος της ζωής μας κι η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν ο ωραιότερος.

Σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια έχασα και κέρδισα όλη μου τη ζωή, ό,τι με προσδιόριζε σαν άνθρωπο, πληγώθηκα, θύμωσα και στεναχωρήθηκα τρομερά, αλλά αγάπησα, ένιωσα, άντεξα και ένιωσα πρωτόγνωρη χαρά σε βαθμό που ούτε εγώ φανταζόμουν. Όχι, το χρόνο δεν θα τον γύριζα πίσω. Ποτέ, κι ας έχω πει πως νιώθω ότι έχω χάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου μέσα σε θλίψη, στεναχώρια, άγχος, φοβίες και πόνο. Δεν θα τον γύριζα πίσω, γιατί δεν θέλω ούτε να τα διορθώσω ούτε να τα ξαναζήσω. Θέλω να κερδίσω το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν δεν αλλάζει, δεν μπορείς να το κερδίσεις, αλλά μπορείς να κερδίσεις το χαμένο χρόνο ζώντας το παρόν με τον τρόπο που θες, όποιος κι αν είναι αυτός.

Ειδικά τον τελευταίο χρόνο ένιωσα τη μεγαλύτερη απογοήτευση, θλίψη, θυμό, αμφιβολία, αναδιαπραγμάτευση του εαυτού μου και των σχέσεων στη ζωή μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε μένα και την κέρδισα πίσω διπλή, συγχρόνως έζησα τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό, αγάπη, δόσιμο, τρυφερότητα, χαρά κι αισιοδοξία από ποτέ. Ο απολογισμός της χρονιάς για μένα είναι αυτός, μια τραμπάλα που προσπαθώ να ισορροπήσω γέρνοντας προς τα θετικά κι έρχονται πάντα στιγμές που σε τραβάνε τα αρνητικά. Αρκεί να είναι για λίγο.
Γνώρισα γλυκύτατους και υπέροχους ανθρώπους, συγκινήθηκα με άλλους, εκτίμησα συμπεριφορές, χαρακτήρες, μυαλό, έγινα πιο κοινωνική, πιο ανοιχτή και δεκτική στους ανθρώπους κι οι περισσότεροι δεν με απογοήτευσαν. Πάτησα πιο σταθερά στα πόδια μου και στάθηκα στο ύψος μου για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα. Έθεσα τα όρια μου και αποφάσισα να μην επιτρέπω να τα ξεπερνούν ακόμη και αν επέτρεψα κατά το παρελθόν να γίνει συνήθεια. Βρήκα εμένα, τους ανθρώπους γύρω μου, τους αναγνώρισα πιο καθαρά και τόλμησα να διαχωρίσω εμένα από αυτούς. Χάρηκα με τη χαρά αγαπημένων μου, λυπήθηκα με τη θλίψη τους, εμπιστεύομαι τη μοίρα που θα τους φέρει τα καλύτερα που είναι στο δρόμο και ξέρω ένα πράγμα σίγουρα. Αυτή τη χρονιά μεγάλωσα. Το παιδί που κρύβω μέσα μου έπαψε να φοβάται και μεγαλώνει γλυκά και όμορφα, αλλά δεν έχασε ευτυχώς-κι ελπίζω ποτέ να μην χάσει- την αθωότητα, την τρυφερότητα, τον ενθουσιασμό, το ονειροπόλο και ρομαντικό του χαρακτήρα του. Αυτό είναι μια μεγάλη νίκη. Δεν νομίζετε;
Ακούω ακόμη γνωστές φωνές να απορούν με παράπονο όπως κι εγώ: Πού ήμασταν τέσσερα χρόνια και τώρα βρεθήκαμε, τώρα γνωριστήκαμε, τώρα κάνουμε παρέα, γιατί χάθηκε τόσος χρόνος;
Θα συμφωνήσω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους η παρέα είναι πολύ ευχάριστη έγιναν δικοί μας άνθρωποι πολύ πρόσφατα, αλλά πάντα υπάρχει λόγος. Ίσως έτσι να έπρεπε να γίνει, ίσως νωρίτερα να μην ίσχυε ό,τι ισχύει τώρα, να μην είχαμε φτάσει ο καθένας προσωπικά εκεί που έπρεπε για να μπορέσουμε να συνδυαστούμε. Ίσως. Μια εικασία κάνω.
Η ζωή, απ' ό,τι έχω καταλάβει σ' αυτά τα 21 χρόνια και κάτι μήνες, μας επιφυλλάσσει εκπλήξεις δυσάρεστες, αλλά και πολύ ευχάριστες και συνήθως έχει λόγο που μας τις κάνει σε συγκεκριμένο χρόνο. Από κει και πέρα η ευθύνη είναι δική μας.

Κι όπως λέγαμε την Πέμπτη το βράδυ στον αποχαιρετισμό και αποχωρισμό: Καλό καλοκαίρι, να περάσετε πολύ όμορφα, να γυρίσετε ξεροψημένα φρατζολάκια από τον ήλιο. Θα τα πούμε το Σεπτέμβρη, δεν χανόμαστε!Πού θα πάτε διακοπές;...Α!Πολύ ωραία!Καλά να περάσετε!
Και σας το εύχομαι!

Υ.Γ.Δεν ξέρω, αλλά αυτά τα δύο τραγούδια έχουν κάτι καλοκαιρινό και μια γλυκιά, αγαπησιάρικη τρυφερότητα...Γι' αυτό μας τα αφιερώνω. Σε όλους μας!
Βαγγέλης Μαρκαντώνης, "20 ζωές":
http://www.youtube.com/watch?v=B4bk5F5x3Xk&feature=related
Ανοιχτή Θάλασσα (μέλος του εν λόγω συγκροτήματος είναι και ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης), "Άλεφ":
http://www.youtube.com/watch?v=GGLlJmWnZcQ&feature=related

Το επόμενο έρχεται...κάποια στιγμή στο μέλλον

'Ολα τα είχαμε οι αυξήσεις στα εισιτήρια των ΜΜΜ, η αλλαγή δρομολογίων, οι συγχωνεύσεις των οργανισμών συγκοινωνιών (ΕΘΕΛ, ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, ΤΡΑΜ, ΜΕΤΡΟ κλπ) και η διαγραφή και ακύρωση δρομολογίων προς το κέντρο, μας έλειπαν.
Είναι και που διακρίνονται από τόση συνέπεια και συχνότητα, τόσο εξαιρετικά ανθρώπινες και γεμάτες σεβασμό προς το επιβατικό κοινό συνθήκες που όσο να πεις έχουν περιθώρια χειροτέρευσης.
Oh mon dieu!Impossible!Δεν είναι τίποτα, απλώς όταν ταράζομαι το εκφράζω στα γαλλικά για έναν μη διερευνημένο μέχρι στιγμής λόγο.
Κάθομαι όμορφα-όμορφα μπροστά στον υπολογιστή μου, ακούω Spam radio -εννοείται- κι έχω ανοιχτή τηλεόραση στις ειδήσεις να παίρνει καμιά ενδιαφέρουσα είδηση το αυτάκι μου. Εκεί, λοιπόν, είναι που ρίχνω το βλέμμα μου σ' ένα γνωστό τρόλεϊ στο ρεπορτάζ του δελτίου, το 12 και διαβάζω τον τίτλο που με κάνει να δυναμώσω την ένταση και να μείνω ενεή ακούγοντας.
Οι οργανισμοί συγκοινωνιών χρωστούν υπέρογκα ποσά -δεν σας τα λέω γιατί με τόση ζέστη και άζωτο στην ατμόσφαιρα, δεν το γλιτώνουμε το εγκεφαλικούλι- και το υπουργείο σκέφτεται σοβαρά να αυξήσει την τιμή του εισιτηρίου, γιατί είναι τόοοοοοοοσο φθηνό ήδη, ώστε να αυξήσει τα έσοδα και να μπορέσει να ξεχρεώσει. Επίσης, υπάρχει έντονα η σκέψη να συγχωνευθούν όλοι οι επιμέρους οργανισμοί, ΕΘΕΛ, ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ, ΗΣΑΠ κλπ, αλλά και να μειωθούν δρομολόγια, να ακυρωθούν άλλα, ώστε να μειωθεί το κόστος.
Απορία: Πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρέη απ' τη στιγμή που πληρώνουμε τα εισιτήρια και τις μηνιαίες κάρτες απεριορίστων, δεν έχουμε δει νέες αγορές σε τρόλεϊ, συρμούς ή λεωφορεία που να δικαιολογούν έξοδα και δεν έχουν υπάρξει νέες προσλήψεις, καθώς τα δρομολόγια αντί να είναι πιο συχνά όλο και αραιώνουν. Ποιος πήρε όλα αυτά τα χρήματα; Πού ακριβώς πήγαν, πού κατέληξαν και κυρίως, για ποιο πράγμα ξοδεύτηκαν;

Από 25 Ιουλίου αναστέλλονται τα δρομολόγια του ΗΣΑΠ 12 με 2πμ, τώρα οι λόγοι μπορεί να είναι ότι είναι καλοκαίρι και φεύγουν για διακοπές οι Αθηναίοι, είναι περίοδος αδειών και για τους εργαζόμενους στα μέσα, οπότε γιατί να συνεχίσει;
Κανείς, βέβαια, δεν έχει σκεφτεί ότι μια πόλη με 2-2,5 εκατομμύρια κατοίκους δύσκολα αδειάζει και ακόμη δυσκολότερα οι εναπομείναντες παύουν να μετακινούνται, καθώς είναι καλοκαίρι!Θέλουν λογικά να βγουν, να χαρούν τον καιρό, να ξενυχτίσουν, μια και η εποχή είναι η καταλληλότερη για άνευ ωραρίων και ορίων διασκέδαση, βόλτες και γενικά, τέτοια ωραία πράγματα.
Όχι, σου λέει, να κάτσεις μέσα να σκάσεις ή να φας όλη τη ζέστη και να πάθεις ηλίαση περιμένοντας το λεωφορείο ή το τρόλεϊ να έρθει, ή να γίνεσαι κονσερβοποιημένη σαρδέλα μέσα στον ΗΣΑΠ και το μετρό -όταν έρχονται πια- και να μην έχουν και κλιματισμό!
Ελπίζω να λειτουργήσει η όποια λογική υπάρχει στους ιθύνοντες και να σκεφτούν λίγο το επιβατικό κοινό που και πληρώνει και περιμένει μια αιωνιότητα και μια μέρα (κατά την ομώνυμη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου -την ήθελε την ποιότητα της η στιγμή) για να μετακινηθεί, στριμώχνεται σαν λαθρομετανάστης στο πλοίο των λαθρέμπορων και αντιμετωπίζεται σαν τσουβάλι με πατάτες που και να πέσει και να ποδοπατηθεί, δεν έγινε και τίποτα μωρέεεεεεεεεεεεεεεε...!
Ο ωχαδερφισμός σ΄αυτή τη χώρα είναι καθεστώς, δυστυχώς...
Και ποιός τη πληρώνει πάντα; Εμείς οι πολίτες.
Έτσι, για να ξέρετε, το λεωφορείο, το τρόλεϊ, το βαγόνι που περιμένετε, θα έρθει. Κάποια στιγμή.

Το Spam Radio κάνει PARTY...και σας προσκαλεί!

Το πάρτι του Spam Radio ξεκινά!
Έναρξη: Πέμπτη, 15 Ιουλίου 2010 στις 9:30 μ.μ.
Λήξη: Παρασκευή, 16 Ιουλίου 2010 στις 3:00 π.μ.
Τοποθεσία: GLAM BAR
 Οδός: Δεκελέων 40, Γκάζι


Το Spam Radio (http://www.spamhill.org/) -το διαδικτυακό ραδιόφωνο του Πάντειο Πανεπιστημίου- και οι παραγωγοί του γιορτάζουν τον 1ο χρόνο λειτουργίας του σταθμού και σας προσκαλούν να γιορτάσετε μαζί τους στο Glam Bar, στο Γκάζι. Ελάτε με την παρέα σας, όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα.(Η είσοδος είναι δωρεάν, πληρώνετε μόνο το ποτό σας).
Κλείνουμε τον ένα χρόνο μας, αλλά και τη σεζόν, γιορτάζοντας την επίσημη έναρξη των διακοπών!

Όσοι πιστοί προσέλθετε, με καλοκαιρινή διάθεση φυσικά!

Το καλοκαίρι η ποίηση επιτρέπει τη μελαγχολία-για λίγο, όμως...

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Μου σφίγγει ο καημός σα θηλειά το λαιμό
και μες στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι
Παράξενο θέλω ν΄αρχίσω ταξίδι
χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ,
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό.

Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,
και κάτου γυναίκα καμιά

Ε! ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ,
ατέλειωτο, έρμο, σ΄αγνώριστη χώρα,
δε θά΄χω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα,
αγάπη, από σε να χαθώ!

Απρίλιος 1883
Κώστής Παλαμάς

Ψάχνοντας σε μια αναζήτηση μελαγχολική και ταξιδιάρα-όπως κάθε αναζήτηση άλλωστε- βρήκα αυτό το ποίημα του Κωστή Παλαμά και μια και φεύγουν σιγά-σιγά όλοι, ενώ εγώ μένω εδώ, όχι γιατί δεν μπορώ να φύγω, αλλά γιατί δεν θέλω ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, με πιάνει μια ελαφρά μελαγχολία κι έτσι νομίζω πως ταιριάζει σ' αυτό το κλίμα. Το καλοκαίρι νομίζω ότι όλοι πάντα θέλουμε να είναι ονειρεμένο, αλλά μερικές φορές αρκεί να λες ότι ήταν ένα καλό και ήρεμο καλοκαίρι. Αν δεν μπορείς να έχεις το ονειρεμένα αναπάντεχο, ας μην έχεις τίποτε που να σε εκπλήσσει, αλλά μονάχα ηρεμία και ισορροπία.
Το παραπάνω ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον -όπως φαντάζομαι έχετε καταλάβει- αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη σε μια πολύ ιδιαίτερη εκτέλεση, απολαύστε το.
http://www.youtube.com/watch?v=d44DU7IbgCY

Δικαιοσύνη- Ελληνικός Παραλογισμός 0-2...(και όχι μόνο)

Διάβασα στο protagon.gr ένα άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για δύο πρώην χρήστες ναρκωτικών, οι οποίοι πριν 13 χρόνια συνελήφθησαν με τις κατηγορίες κλοπής για μια ζάντα ο ένας και εμπορία ναρκωτικών για 1,5 γραμμάριο ηρωίνης ο άλλος. Ήταν κάτι που με έκανε να καταλάβω ότι ακόμη και όση λογική μας είχε απομείνει χάθηκε οριστικά.
Οι άνθρωποι αυτοί, αφού πήγαν στο "18 Άνω" για απεξάρτηση, τα κατάφεραν να μείνουν καθαροί. 13 χρόνια μετά, η ελληνική δικαιοσύνη εκδίκασε στο Εφετείο την υπόθεση καταδικάζοντας τους σε 4 χρόνια φυλάκιση έκαστος για μια κλεμμένη ζάντα κι 1,5 γραμμάριο ηρωίνης που θεωρήθηκε εμπορία.
Τελικά, η Δικαιοσύνη ασχολείται μόνο με τις υποθέσεις της πορνοστάρ και του "στιγμιαίου λάθους"; Το να εκδικάζεις μια υπόθεση τόσα χρόνια μετά για το οτιδήποτε, όχι μόνο γι'αυτό, τί νόημα έχει; Πού είναι η ουσία της όλης διαδικασίας; Όταν κάποιος κάνει ένα φόνο, ή είναι βιαστής ή έχει διαπράξει κλοπές, απάτες κλπ, το να δικαστεί για τις πράξεις του τόσα χρόνια μετά και εν τω μεταξύ να συνεχίζει τη δράση του ή ακόμη χειρότερα να είναι αθώος και να έχει προφυλακιστεί μέχρι τη δίκη, πόσο δίκαιο είναι; Το να καταστρέφεις τη ζωή τόσων ανθρώπων, είτε θυμάτων είτε θυτών, με και χωρίς εισαγωγικά, χωρίς λόγο, χωρίς να υπάρχει μια αιτιολόγηση που να σε πείθει, είναι ανήκουστο και απάνθρωπο. Για ποια διαφάνεια συζητάμε, όταν η σημαντικότερη εξουσία δεν παίρνει σοβαρά το ρόλο και τη σημασία της.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στη διεύθυνση που παραθέτω:
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3100&reftab=61&t=%CE%A4%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1

Μακάριοι, τελικά, οι πτωχοί τω πνεύματι... Γιατί οι πλούσιοι σ' αυτό, μάλλον ξεπουλάνε για να πτωχεύσουν, μπας και γλιτώσουν την παράνοια.

Πίσω απ'τα κάγκελα κι όχι μόνο τα μυαλά...

Έχω μια μανία, όταν ανοίγω τον υπολογιστή να ψάχνω στις ιστοσελίδες, τα portal και τα blogs κάτι που να μου κινεί το ενδιαφέρον να διαβάσω. Δυστυχώς, το καλοκαίρι δεν είναι καλή εποχή για κάτι τέτοιο, ακόμη και οι ειδήσεις κάνουν διακοπές, είναι ράθυμες κι αυτό είναι καλό αν πρόκειται οι όποιες ειδήσεις να είναι άσχημες. Τότε προσέχεις μερικές που σε κάνουν να γελάς και να εξοργίζεσαι συνάμα.
Συζητούσα νωρίτερα την απίστευτη γελοιότητα με ονοματεπώνυμο, την πορνοστάρ Tζ.Α., η οποία δεν γνωρίζει, όπως δήλωσε, τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη, γιατί εκείνη ξέρει την Τζ.Α. που την ξέρει και όλη η Ελλάδα και όχι τον άνθρωπο αυτόν που δεν τον ξέρει κανείς!
Οϊμέ, οϊμέ! Τί ακούν τα ροζ μου αυτάκια!
Μάλιστα, δήλωσε με στόμφο ότι θα τον μηνύσει και αυθόρμητα βγήκε από μέσα μου το "μηνύστε με, μηνύστε με, σε δίκες ξεφτιλίστε με" του αγαπημένου Λάκη Λαζόπουλου. Τί λες μαντάμ, που έχει περάσει το ντεκαπάζ στα εγκεφαλικά κύτταρα, τα έχει κάνει παρανάλωμα του πυρός και αυτό που βλέπουμε για τρίχες είναι ο καπνός που βγαίνει!Δεν φτάνει που, ενώ δεν έχει καν διαβάσει τί έγραψε ο άνθρωπος στο protagon.gr, λέει, χωρίς να ξέρει το παραμικρό, ότι θα του κάνει μήνυση, αλλά μηνύει και όλους τους άλλους, όπως την παρουσιάστρια Σταματίνα Τσιμτσιλή, που έτρεχε το μεσημέρι της Κυριακής να φυγαδευτεί από το Alter, γιατί της είχε κάνει μήνυση η ξανθιά πορνοστάρ και είχαν πάει οι αστυνομικοί να τη συλλάβουν με τη διαδικασία του αυτόφωρου!
Θα με ρωτήσετε γιατί τη μήνυσε και θα σας απαντήσω. Γιατί η παρουσιάστρια του TV Weekend είχε γράψει σε στήλη της στην εφημερίδα Αποκαλύψεις για το θέμα του υιού Ζαγορίτη μετά της ξανθιάς και σε νυχτερινά κέντρα και στο χώρο στάθμευσης του Πολεμικού Μουσείου αποδίδοντας σκοπιμότητα στις πράξεις της ξανθιάς, ώστε να επανεμφανιστεί στη δημοσιότητα μετά την έκταση που πήρε το σκάνδαλο με το ξέφρενο γλέντι στο Αβέρωφ που της πήρε πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο. Α!Να μην ξεχάσω το σημαντικότερο, την χαρακτήρισε πορνοστάρ και την προσέβαλε. Ερώτηση: Γιατί δεν είναι, τότε τί ακριβώς είναι;
Εντέλει, ποιός σοβαρός δικηγόρος ασχολείται με την ανάληψη των νομικών υποθέσεων της εν λόγω; Ποιός σοβαρός άνθρωπος συντάσσει και καταθέτει αβέρτα μηνύσεις προς πάσα κατεύθυνση;
Αν ήθελε να μην χαρακτηρίζεται πορνοστάρ ή πόρνη, θα μπορούσε απλούστατα ή να μην είναι ή να μην το κάνει τόσο απροκάλυπτα και με τόσο ντόρο. Αν θες να φαίνεσαι για να ανεβάσεις το κασέ σου, τότε μάθε να δέχεσαι και τα σχόλια γι' αυτό που επαγγέλλεσαι, αυτό που κάνεις και είσαι κι άσε τις μηνύσεις γι' αυτούς που έχουν σοβαρούς λόγους να τις κάνουν.
Τώρα, να ασχολείται η ελληνική δικαιοσύνη με τις ανοησίες και τις φαιδρότητες κάθε ανθρώπου με προβληματική συμπεριφορά, νοημοσύνη, συνείδηση και συναίσθηση είναι, όπως λέει και ο καθηγητής μου, ο κ. Λέανδρος για τα λάθη στις εργασίες, επιπόλαιο και τραγικό! Η ξανθιά δεν ξέρω για επιπολαιότητα, αλλά για τραγικότητα-μη σας πω είναι και τραγελαφική- χίλια τοις εκατό.
Ας αποδεχτούμε ότι σε έναν κόσμο που δέχεται να επιτηρείται, να οριοθετείται, να δανείζεται, να χρωστά, να ξεπληρώνει, να εξευτελίζεται, να σκύβει το κεφάλι, να κρύβεται στο σκοτάδι, να ζει στη σιωπή, να πνίγεται κι όμως να λέει πως όλα είναι καλά, να συνηθίζει τη μιζέρια, την απαισιοδοξία, τη γκρίνια, την ανασφάλεια, να δίνει αξία στο μηδέν γιατί μόνο σ' αυτό μπορεί να δώσει και να προσπερνά τα ουσιώδη, ναι, τότε μπορεί να αυτοχαρακτηρίζεται σταρ μια ξανθιά πορνοστάρ, να θεωρείται είδηση μια βίζιτα κι εντέλει να μπορεί να μηνύει όλον τον κόσμο που δεν μπορεί να καταπιεί με ευκολία τόση κατάντια. Προφανώς, η ελευθερία του λόγου και η ελευθεροτυπία δεν ισχύουν πάντα και δεν γίνονται σεβαστές από όλους.

Μία υποσημείωση: Δεν αναφέρομαι στο να μπορεί ο καθένας να εξαπολύει ύβρεις και προσβολές, αλλά όταν προκαλείς να σχολιαστεί η αλήθεια των πράξεών σου δεν γίνεται να γίνει αλληγορικά, αλλά με το να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Σ' όποιον δεν αρέσει το όνομα των δράσεών του, ας μην προβαίνει σ' αυτές. Το πρόβλημα είναι δικό του, όχι όσων τις αναφέρουν και τις αναπαράγουν λεκτικά.
Καλοκαίρι-καλοκαίρι, αλλά τουλάχιστον τα δικά μας μυαλά δεν έχουν γίνει ούτε φλαμπέ ούτε ομελέτες, αν και κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να συμβεί.
Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε πως θεωρώ αστείο να ασχοληθώ με έναν κακομοίρη υιό πολιτικού που νομίζει ότι με τις γνωριμίες και τα λεφτά του μπαμπάκα η ζωή του είναι εξασφαλισμένη και μπορεί να είναι όσο ανεγκέφαλος και ζώο θέλει, γιατί το μυαλό δεν θα του χρειαστεί ποτέ. Το θεωρώ αστείο, γιατί περιμένω τη στιγμή -που ξέρουμε όλοι ότι θα έρθει- και θα ξυπνήσει στην πραγματικότητα που δεν θα του αρέσει καθόλου, καθώς βλέπετε, εκεί δεν θα του χαριστεί τίποτε και θα πληρώσει και όλη την προηγούμενη υπερφίαλη και ανόητη συμπεριφορά του. Τότε, μπορεί και ν' αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ, τώρα απλώς μειδιώ και τον οικτίρω... όχι από ανωτερότητα, να, όμως, όταν ξέρεις ότι δεν σου συγχωρούνται όλα λειτουργείς αναλόγως-έτσι κι εγώ-, όταν νομίζεις ότι οφείλουν να σου συγχωρούνται, έχει να πέσει πολύ γέλιο κι από εκείνον... πολύ κλάμα.