Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

2011, σήμερα μ' αρέσεις! Συνέχισε έτσι (και καλύτερα), μπορείς...

Κόσμος στο κέντρο της πόλης σήμερα, όμορφη μέρα και το νιώθεις αν την περπατάς, αν έστω κι έτσι βιαστικά νιώθεις τον παλμό της, διαφορετικό απ' τις άλλες μέρες, με ρυθμό, αλλά χωρίς ένταση. Σήμερα είχαν βγει για να χαρούν χωρίς βιασύνη.
Ωραία που είναι να αποφορτίζονται όλα μέσα σου...αυτή η αίσθηση που παίρνει μακριά όλα όσα μπορεί να έκαναν τη διάθεσή σου να χαλάει, είναι ανεκτίμητη. Περίμενα αυτή τη μέρα σαν στρατιώτης που μετρά τις μέρες για ν' απολυθεί, τόσο αγχωμένη και κακοδιάθετη που ήμουν ήξερα πως αν βρεθώ για μερικές ώρες με αυτούς τους ανθρώπους θα εξαφανιστεί η αρνητικότητα, θα γελάσω, θα τεθούν νέα θέματα στο τραπέζι, θα ζήσουμε (συνειδητά) σουρεαλιστικές στιγμές, θα επέλθει η αποσυμπίεση. Κι ήρθε. Μέτραγα τις ώρες κι όχι μόνο εγώ απ' ό,τι είπαμε με μια φίλη μόλις βρεθήκαμε.
Ένα πανέμορφο και ηλιόλουστο Σαββατιάτικο μεσημέρι είναι ιδανική συγκυρία για έναν πολύωρο καφέ που συνεχίστηκε με σοκολατάκια-δώρο από αγαπημένα χέρια ερχόμενα απευθείας από Βουδαπέστη(ούτε χαρτί δεν έμεινε) και κατέληξε σε φαγητό (καλά, φαστ-φουντ έστω).
Και τί δεν ειπώθηκε, τί δεν αναπολήσαμε, τί χαζομάρες δεν ξεφουρνίσαμε και δεν κάναμε, πόσο γέλιο ρίξαμε και τελικά, πόσο θεότρελοι είμαστε και συναντηθήκαμε όλοι μαζί!
Καινούργιες γνωριμίες που στέφθηκαν με επιτυχία (πολύ μεγάλη χαρά γι' αυτό!), οι πιο πρόσφατοι γνώριμοι πολύ ευχάριστη συναναστροφή ξανά (ναι, μου έλειψαν δυο βδομάδες το λέω πια επίσημα), οι γνωστοί κι αγαπημένοι, σταθερή αξία να συνεννοούμαστε με τα μάτια, να πιάνουμε τις ατάκες και τα υπονοούμενα, να "συνωμοτούμε" σιωπηλά για παρουσίες ξένες που δεν ήταν στην αρχική παρέα και κυρίως, να αφηνόμαστε σε ένα κλίμα που δεν έχει όλα όσα βρίσκονταν έξω από την πόρτα της καφετέριας. Εμείς εκεί στο βάθος, ήσυχα, απομακρυσμένοι και ασφαλείς από τον πανικό της καθημερινότητας, έστω γι' αυτές τις ώρες, που συζητήθηκαν πολλά γι' αυτή, αλλά με έναν τρόπο σαν να μην μπορούσε πια να μας αγγίξει.
Κάναμε πλάκα, κάναμε ένα μικρό πέρασμα από αυτά που δεν υπήρχε διάθεση να συζητηθούν-μα τώρα για την πρακτική θα μιλάμε;!- αλλά μιλήσαμε και για συναισθήματα, ερωτικά βεβαίως-βεβαίως, πώς έχει καθένας στο μυαλό του το θέμα κι εκεί όλο και στον αέρα έπιανες ότι κάποιοι μπορεί και να έχουν ένα μικρό αγκαθάκι ή μια προσμονή για κάτι. Ε, κουτσομπολέψαμε λιγάκι, αλλά πάντα με πολύ γέλιο, τονίσαμε την πεποίθηση ότι στην επόμενη ζωή θα' μαι αμοιβάδα (εδώ που τα λέμε, ελπίζω να γίνω κάτι πιο ενδιαφέρον, χρήσιμο και καλύτερο, ελπίδες είναι αυτές...) και οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι ο καθένας έχει τα προβλήματα και τη διαστροφή του. Απορούμε ακόμη τί μπορεί να σημαίνει να δεις στον ύπνο σου ότι βοηθάς τον Μπιν Λάντεν να φτιάξει βόμβες(;!). Αν κάποιος ξέρει ας μας βοηθήσει, μην το' χει κι η κοπέλα ανησυχία.
Αχ, βρε κορίτσι...πάλι ως τη στάση του μετρό που κατεβαίνουμε μας έφερε, περίμενε και στη στάση λεωφορείου, πήρε και τηλέφωνο να δει αν φτάσαμε και κλείσαμε το αμέσως επόμενο ραντεβού για κρέπες στα μέρη μας. Με συγκίνησε πάλι, έτσι είναι εκείνη, σκληρή επιφανειακά (και με βαρύ χέρι, αφήστε!), άλλά από μέσα βούτυρο (σε μικρές δόσεις κι όχι για όλους, γι΄αυτό με συγκίνησε). Ένα πολύ ωραίο απόγευμα, πραγματικά.
Αν κερδίσει κι η ομάδα της φίλης στο επιτραπέζιο θα είναι ακόμη καλύτερη!Bonne chance, mon amie!!!