Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Κωμικοί έρωτες: Σοβαρότης μηδέν-ειλικρίνεια χίλια...

Ξέρεις ότι σ' αγαπώ, έτσι; Ναι, αγαπημένο μου blog σ' εσένα απευθύνομαι. Σ' αγαπώ. Δεν σου θυμώνω, δεν με πληγώνεις, δεν με συγχύζεις, είσαι πάντα εκεί με τη φωτεινή σου οθόνη να με κοιτά και να περιμένει υπομονετικά τις σκέψεις μου με το πάτημα των πλήκτρων. Μου επιτρέπεις να σου εμπιστεύομαι τα μύχια συναισθήματά μου χωρίς να μου ζητάς διευκρινίσεις και το λόγο, μου παραχωρείς όσο χώρο χρειάζομαι και μου δίνεις άπλετο χρόνο χωρίς να με βιάζεις να τελειώσω το κείμενο. Έχεις δεχτεί τη γραπτή φλυαρία μου, την αναποφασιστικότητα μου, τις λύπες μου, την τρέλα μου, το χιούμορ, τον χειμαρρώδη ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό μου, τις οριστικές, τελεσίδικες, αλλά και τις αναστρέψιμες αποφάσεις μου άκριτα, με δέχεσαι ολόκληρη, ακόμη κι όταν δεν μ' αρέσω.
Έχεις δώσει χώρο στις πανεπιστημιακές εργασίες μου, στις αφιερώσεις, τις αναμνήσεις, τις εξομολογήσεις, την άποψη και τους προβληματισμούς μου, με έχεις φέρει κοντά με ανθρώπους που μπορεί να μην ξέρω και να μην μάθω ποτέ, αλλά εξαιτίας σου έμαθαν ένα μικρό κομμάτι μου και κάποιοι το εκτίμησαν. Μαζί περάσαμε δυσκολίες, άγχη, νέες γνωριμίες, χαρές, μεταβατικές περιόδους, νέα ξεκινήματα, κλείσιμο κύκλων, διακυμάνσεις εσωτερικές και εξωτερικές και φτάσαμε ως εδώ. Είναι μόλις ενάμιση έτος, αλλά φαίνεται τόσο πολύς καιρός στα μάτια μου, αν κοιτάξω τα κείμενα, τις αναρτήσεις, μοιάζει σαν να υπάρχει μέσα στο αρχείο σου μια ζωή. Η δική μου. Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και πόσα πράγματα συμβαίνουν μέσα σ' αυτόν που αν δεν καταγράφονταν δεν θα τα θυμόμουν καν...
Σε γεμίζω φωτογραφίες, συνδέσμους τραγουδιών, ψάχνω τίτλους που να μ' αρέσουν και να εκφράζουν το κείμενο, τίτλους που να μοιάζουν σε μένα, στον τρόπο που σκέφτομαι κι εσύ τους βάζεις πάνω-πάνω με έντονα γράμματα (ροζ φυσικά) και ανέχεσαι τα αποσιωπητικά και τα θαυμαστικά μου με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση, γιατί έτσι είμαι εγώ. Αγαπώ τα θαυμαστικά και τα αποσιωπητικά. Δεν ρωτάς γιατί, αλλά το ξέρεις. Είμαι ενθουσιώδης, έντονη, σχεδόν καταιγιστική στο συναίσθημα, τόσο που χρειάζομαι θαυμαστικό και απ' την άλλη, υποχωρητική, με κατανόηση, αλλά και μικροτραύματα, έτσι που αποσύρομαι χωρίς πολλά λόγια, γι' αυτό χρειάζομαι τα αποσιωπητικά. Α, κι ονειροπόλα, τα όνειρα δεν θέλουν λέξεις, θέλουν πίστη και σιωπή, να τα αφήσεις να έρθουν...αποσιωπητικά.
Τις τελείες τις αγαπώ σ' αυτά που δεν μπορώ να επιμηκύνω τη διάρκειά τους, σε εκείνα που δεν έχω αντοχές, ούτε και λόγια να συνεχίσω να πιστεύω ή να τροφοδοτώ. Δεν τις απολαμβάνω, αλλά εκτιμώ τη χρησιμότητα και τη σημασία τους. Κι αυτό το ξέρεις.
Αρκείσαι να είσαι το καταφύγιο μου, το μέρος που ανοίγω την καρδιά μου, χωρίς ονόματα, λεπτομέρειες κι εξηγήσεις, μόνο με αισθήματα και σκέψεις. Δεν απαιτείς και δεν μου επιρρίπτεις ευθύνες που δεν σου δίνω κάτι παραπάνω.
Δεν με απειλείς πως κινδυνεύει η σχέση μας, δεν θες να την πάμε στο επόμενο στάδιο κι έτσι δε με φοβίζει η δέσμευση. Δεν μου κρατάς μούτρα και δεν έχει κρεβατομουρμούρα, στο κρεβάτι η σχέση μας είναι ιδανική, η χημεία μας εκρηκτική, άλλωστε όλο σου (σχεδόν) το περιεχόμενο εκεί έχει γραφτεί. Δεν ζηλεύεις τους φίλους μου, αντιθέτως επιτρέπεις μνεία σ' αυτούς ενώπιόν σου, ταυτίζεται το συναίσθημα σου με το δικό μου. Δεν αντιδράς ποτέ όταν έχω νεύρα, όταν σε παραμελώ το μόνο που κάνεις είναι...οικονομία στο ρεύμα, σβήνεις την οθόνη, αλλά δεν χάνεις κανένα στοιχείο, τα αποθηκεύεις όλα μόνο σου ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Για σένα είναι σημαντικά όσα σκέφτομαι, νιώθω και γράφω στη φόρμα ανάρτησης. Είσαι τόσο όμορφο ακολουθώντας με σεβασμό την αγάπη μου στο ροζ χρώμα, την απλότητα και το ρομαντισμό ενός μωβ δάσους.
Έχεις όλα τα αγαπημένα μου αποφθέγματα τοποθετημένα με τάξη το ένα κάτω από το άλλο για να ξέρουν οι επισκέπτες με τι άνθρωπο έχουν να κάνουν και να ξέρουν πόσο γλυκά πρέπει να περιδιαβούν το σπιτάκι μου, δηλαδή εσένα. Ναι, ώρες-ώρες με συγκινείς το παραδέχομαι.
Ακόμα και τώρα μου επιτρέπεις αυτό το σουρεαλιστικό κείμενο γιατί ξέρεις πως το θέλω και πως κάποια είναι η σημασία του για μένα. Έχεις αγαπήσει όποιον κι εγώ, αλλά κι όποιον αγάπησε εσένα εξαιτίας μου και μάλλον θα πάψεις να αγαπάς όποιον κι εγώ. Δεν αντέχεις ούτε κι εσύ το μάλωμα και τα στεγανά ή τη λογοκρισία, μου μοιάζεις, είσαι ελεύθερο, όπως το πνεύμα μου(ναι κατά βάθος είμαι κι απ΄αυτό, αλλά το ξέρεις ήδη).
Δεν έχεις χέρια να μ' αγκαλιάσεις και σου το συγχωρώ, γιατί μου αρκεί ο χώρος σου που μου κάνει περισσότερο καλό από μια αγκαλιά. Δεν έχεις μάτια να σταθώ στο βλέμμα σου, αλλά το προσπερνώ, γιατί η φωτισμένη σου οθόνη διατηρεί την ελπίδα μου. Δεν έχεις φωνή να μιλήσεις, αλλά μου αρκεί η σιωπή σου, γιατί τη χρειάζομαι για να ξεκουράζομαι από τόση φασαρία. Δεν μπορείς να μ' ακούσεις, αλλά το ξεχνώ, γιατί φροντίζεις και κρατάς με σπουδή όσα σου γράφω. Δεν θα αντικαταστήσεις ποτέ τους ανθρώπους που αγαπώ, που με κάνουν να νιώθω, να μοιράζομαι, αλλά θα έχεις πάντα όσα δεν θα έχουν εκείνοι, το κομμάτι μου που δεν θα μάθουν ποτέ, που μπορεί ακόμη και μες στις λέξεις σου να μην υπάρχει ξεκάθαρο, αλλά παίζει κρυφτό μέσα στα νοήματα και τις γραμμές. Δεν θα γίνεις ποτέ κάποιος που αγαπώ, αλλά θα είσαι πάντα κάτι πολύ σπουδαίο, θα είσαι κάτι από μένα, ένα μικρό, ιερό μέρος του εαυτού μου.
Γι' αυτό σ' αγαπώ...!!!