Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ένα βράδυ αλλιώτικο απ' τα άλλα...το δικό μου!

Βράδυ Παρασκευής...διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, δεν είναι συνηθισμένο, έχει άλλον αέρα, άλλη προσμονή, άλλο νόημα. Αυτή την Παρασκευή γιόρταζα, ήταν τα γενέθλιά μου κι ήθελα να τα περάσω κάπως διαφορετικά, με τους αγαπημένους μου ανθρώπους πάντα, τον πυρήνα αυτών, αλλά και όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπήκαν πρόσφατα στη ζωή μου, χαίρομαι όμως πολύ να τους βλέπω και νιώθω πολύ γλυκά για εκείνους.
Μέχρι πριν λίγες μέρες η ανυπόμονη και ζωηρή διάθεσή μου για τον φετινό εορτασμό της προσωπικής μου πρωτοχρονιάς είχε παγώσει και μάλλον έσβηνε, ώσπου αποφάσισα ότι είναι η μέρα μου. Δικαιούμαι αυτή τη μία μέρα να την περάσω όπως θέλω και με όποιους επιθυμώ. Ιδέα όμως για το χώρο που θα φιλοξενήσει την παρέα δεν υπήρχε κι ό,τι κι αν έβλεπα δεν μ' άρεσε κι έβρισκα ελαττώματα. Εκεί ήταν που η αγαπημένη φίλη έδωσε την σωστή ιδέα! Ο χώρος βρέθηκε, κλείστηκε, οι καλεσμένοι ενημερώθηκαν κι εγώ ξεκίνησα να φτιάχνω την σοκολατένια τούρτα μου με τις κόκκινες φρέσκες φράουλες που θα φιλοξενούσαν τον ομοιόμορφο(για φέτος) διψήφιο αριθμό των κεριών που θα έσβηνα.

Όσο η ώρα πλησίαζε γινόμουν πιο ανυπόμονη κι αναποφάσιστη στα πάντα, από το τί θα φορέσω μέχρι τον τρόπο που θα πάω. Τελικά κατέληξα, στα απλά και συνηθισμένα φυσικά.
Η μαμά μου πήρε μια τούρτα από το ζαχαροπλαστείο να σβήσω και στο σπίτι, άρχισε να μου τραγουδά κι εγώ με μισοστεγνωμένο μαλλί έτρεχα να προλάβω να σβήσω τα κεράκια, μου ευχήθηκαν κι εγώ απ' την πλευρά μου ευχήθηκα να με χαίρονται και να μ' αγαπάνε...
Η ώρα να φύγουμε έφτασε, η τούρτα ανά χείρας και εγώ υπ' ατμόν. Μια αγαπημένη φωνή πήρε τηλέφωνο να ευχηθεί, αλλά δεν θα ερχόταν, δεν μπορούσε, τρέξιμο, προσωπικά θέματα, ναι θα έλειπε, έλειψε πολύ, αλλά καταλαβαίνω κι αγαπώ. Ένα άλλο μήνυμα έλεγε πως δεν θα τα καταφέρει να έρθει, να μη θυμώσω. Μα δεν θύμωσα, στεναχωρήθηκα κι απογοητεύτηκα μόνο λίγο. Ήθελα να έρθει, αλλά... Ακόμη ένα μήνυμα που εύχεται κι ενημερώνει πως δυστυχώς, δεν θα έρθει. Εκεί πια, αναφώνησα αποδεκατιζόμαστε σιγά-σιγά"!
Συναντώ τη φίλη (απαστράπτουσα), είμαι ήδη με τον αδερφό μου, πάμε στο σημείο συνάντησης. Κεντρικός σταθμός μετρό, κόσμος πάει κι έρχεται, σπρώχνει, πατάει, βιάζεται, μουγκρίζει, θυμώνει, αδιαφορεί, σκέφτεται άλλα πράγματα, ζει σ' ένα δικό του κόσμου. Κι εμείς εκεί να συγκεντρωνόμαστε ανά μονάδες ή σπάνια δυάδες.
Πρώτος, ένας φίλος να κρατά ένα τετράδιο με ένα μωρό στο εξώφυλλο(όχι, δεν ήταν δικό του, απλώς είχε αποστολή να το παραδώσει στην κάτοχό του) κι ένα σακουλάκι από γνωστό μαγαζί με γυναικεία αξεσουάρ...σοκ!Πήγε ο ίδιος σ' αυτό το κατάστημα; Συγχαρητήρια, ανεβαίνει κι άλλο στα μάτια μου!Ή απλώς, μπορεί να ανέθεσε σε κάποια εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου την αγορά δώρου. Σε κάθε περίπτωση, εντυπωσίασε. Λίγο αργότερα, μια φίλη από άλλη κατεύθυνση, κουρασμένη αλλά όμορφη, μετά από λίγο ο αγαπημένος ξάδερφος που έδινε μάθημα κι ήρθε κατευθείαν, δύο γλυκά κορίτσια κι ένα τελευταίο που από το πρωί έτρεχε από πρακτική σε δουλειά κι όμως, ήρθε. Ξέρω, το ζευγάρι μας θα έρθει αργότερα να μας βρει, αλλά κάποιος λείπει. Το τηλέφωνο καλεί, απαντά με φωνή ταλαιπωρημένη και με την εξουθένωση να βγαίνει σε κάθε εκπνοή. Ρωτώ αν θα έρθει για να τον περιμένουμε, η επικοινωνία κάπου χάνεται, αλλά στο τέλος βρίσκουμε άκρη ότι λόγω κούρασης μάλλον δεν θα έρθει, πριν μισή ώρα σχόλασε απ' τη δουλειά, αλλά θα τα πούμε σύντομα. Με ρωτά τα πόσα κλείνω και με την απάντηση, αναφωνεί, "α, εσύ είσαι μικρή" για να λάβει την απορία "ενώ εσύ είσαι μεγάλος;" Κι έτσι, με την ευχή "να περάσετε φανταστικά" κλείνει ο κύκλος των αναμονών και πάμε στο μπαράκι.
Ωραίος χώρος, με αισθητική, αλλά και ανθρωπιά, δεν είναι ο ένας πάνω στον άλλο, δεν ακούς τις συζητήσεις του διπλανού, δεν σπρώχνεις για να κάτσεις ή να περάσεις, δεν νιώθεις κλειστοφοβία, αναπνέεις. Λίγο βράχνιασε η φωνή βέβαια, γιατί Παρασκευή βράδυ η μουσική ήταν δυνατή, αλλά ευτυχώς ούτε σε ξεκούφαινε ούτε ένιωθες να δυσανασχετείς. Όμορφα πράγματα, λοιπόν.
Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία για το παρκάρισμα, έρχονται οι τελευταίοι, αλλά όχι έσχατοι, καλεσμένοι (χωρίς εκείνη ειδικά, θα έλειπε σε μένα κάτι να σβήσω τα κεράκια ενώ δεν είναι μαζί μου), η τούρτα έρχεται, στα κεράκια δύο φλογίτσες παίζουν, η φωτογραφική μηχανή είναι έτοιμη και τα αγαπημένα μου πρόσωπα μου τραγουδούν να ζήσω χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνω με άσπρα(μα γιατίιιιιιιι;) μαλλιά κλπ κλπ κλπ.
Έχω μια χαρά μικρού παιδιού, κοιτάω μία τα κεράκια στην τούρτα (δεν ξέρω γιατί, με μαγνήτιζε το φως), μία τους ανθρώπους μου φευγαλέα κι έψαχνα να δω χαμόγελα και βλέμματα να πιαστώ. Το τραγούδι τελειώνει κι εγώ πρέπει να φυσήξω για να σβήσουν τα κεράκια και να κάνω μια ευχή. Ένωσα τα χέρια σφιχτά να μη μου φύγει, να μη χαθεί, την σκέφτηκα αμέσως και φύσηξα σαν να εξαρτιόταν από αυτό αν θα γίνει ή αν έτσι θα έφευγαν όσα θέλω να φύγουν απ' τη ζωή μου και να μην έρθουν ποτέ ξανά. Τους κοίταξα όλους με ένα τεράστιο χαμόγελο και τους ευχαρίστησα, που ήταν εκεί μαζί μου, για τις ευχές τους, για την αγάπη τους, για την παρουσία τους στη ζωή και την πρωτοχρονιά μου. Ειλικρινά. Άρχισα να τους αγκαλιάζω, να τους φιλάω, να τους σφίγγω έναν-έναν και να βγάζω μαζί τους φωτογραφίες, λίγες, αλλά ουσιαστικές.
Ύστερα, έφτασε η τούρτα στα πιάτα, άρεσε, πήρε θετικές κριτικές και σχόλια, άνοιξαν συζητήσεις για την παρασκευή της, ανταλλάξαμε ιδέες, συνταγές, κάναμε πλάκα. Είχαμε ήδη από νωρίς τελειώσει με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας και δεν μας κάνουν να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας, η καθημερινότητα βλέπετε έχει - όπως σε όλους- κάποιες εκφάνσεις που μας προβληματίζουν και μας δημιουργούν εκνευρισμό και περίεργη διάθεση. Αυτά όμως, νωρίτερα, τώρα απολαμβάνουμε, χαλαρώνουμε, κάνουμε αστεία χορευτικά, αναρωτιόμασταν τί γεύση έχουν τα πατατάκια και κάνουμε αναλύσεις γι' αυτό. Πάω χοροπηδώντας από τη μία πλευρά στην άλλη και αδιαφορώ για το πώς μπορεί να φαίνομαι στους άλλους. Ναι, έχω γενέθλια, είμαι καλά, έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ και, όπως αποδείχθηκε από την ανταπόκριση, μ' αγαπούν, έχω κάθε λόγο να είμαι χαρούμενη, αυτή την παιδική χαρά, την παιχνιδιάρικη, τη γεμάτη αθωότητα, τρυφερότητα, αυθορμητισμό και απώλειας δεδομένων. Δεν υπάρχουν όλα τα μικρά, ασήμαντα, πεζά, εκνευριστικά, υπάρχει μόνο το αίσθημα της στιγμής κι ήταν χαρά!
Γύρισα σπίτι κρατώντας  πολλές-πολλές σακούλες με δώρα που είχαν σκέψη και φροντίδα, αλλά κυρίως, γύρισα χαρούμενη, κεφάτη, ανέμελη και για αυτές τις στιγμές το ομολογώ, ευτυχισμένη! Δεν ήθελα και δεν περίμενα δώρα. Όλοι χαιρόμαστε με τα δώρα κι εγώ το ίδιο, μόνο που φέτος δεν υπήρχε στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, δεν το περίμενα και δεν το επιθυμούσα. Η τελική ενημέρωση άλλωστε, έγινε μια μέρα πριν, δεν υπήρχε λόγος ή χρόνος(σκέφτηκα η "γενεθλιάζουσα" αδαής) να πάρει κάποιος δώρο, όπως είχα πει και στην αγαπημένη μου φίλη, δεν με νοιάζει να γεμίσω τη ντουλάπα ή τα συρτάρια μου, φέτος θέλω να γεμίσω την καρδιά μου με αγάπη, χαρά και θετική ενέργεια από τους ανθρώπους που θέλω και χαίρονται να μοιράζονται στιγμές μαζί μου. Κι έγινε.
Κάποιοι έλειπαν, αλλά πάλι, εγώ απήλαυσα κάθε στιγμή, τους ανθρώπους, τις κουβέντες, τις αγκαλιές, τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τις σιωπές, τους αστείους χορούς, τα χαμόγελα κι εκείνα τα "μα αφού είσαι εσύ, υπήρχε περίπτωση να μην ερχόμουν;" στον αποχαιρετισμό για καληνύχτα.
Με συγκίνησαν πάλι. Άλλοι όλη μέρα στους δρόμους, κατευθείαν από δουλειά, άλλοι εν μέσω εξεταστικής και διαβάσματος, όμως ήρθαν. Κι ήρθαν για μένα. Ανεκτίμητο συναίσθημα, ασύγκριτη πληρότητα στην ψυχή.
Η ωραιότερη φράση νομίζω πως ήταν εκείνο το γεμάτο τρυφερότητα, αγάπη, οικειότητα και ζεστασιά "να σε χαιρόμαστε", πρώτο πληθυντικό. Μ' αρέσει, να με χαίρεστε λοιπόν! Να χαίρομαι και να χαίρεστε που με χαίρεστε.
Την επόμενη μέρα μια εξήγηση για την απουσία, τη σέβομαι, την κατανοώ, το εκτιμώ, αλλά θα 'θελα να έρθει, τα δύο πρώτα δεν θα έπρεπε καν να τα σκεφτεί, το τρίτο το δέχομαι, όπως και το πώς ένιωθε κι εγώ το ίδιο θα αισθανόμουν. Αλλά, αφού ήθελα και ήθελε να έρθει, θα ήταν ό,τι καλύτερο να είναι μαζί με μένα πρωτίστως και με τους υπόλοιπους εν συνεχεία. Εύχομαι να έχουμε πολλά-πολλά χρόνια και να γιορτάζω τέτοιες στιγμές με όσους επιθυμώ και θέλουν να "με χαίρονται"...χωρίς να μας κρατούν σε απόσταση τα προβλήματα της καθημερινότητας που ζούμε όλοι.
Και του χρόνου να είμαστε καλά, αγαπημένοι, χαρούμενοι να γιορτάζουμε μαζί (κι ίσως με νέες αφίξεις)!
ΈΚΛΕΙΣΑ ΤΑ 22!
Να είμαι καλά, με ελεύθερη ψυχή κι ευτυχισμένη, να με χαίρομαι κι εσείς να με χαίρεστε... και να Μ' ΑΓΑΠΑΤΕ!
:-)
Τάνια Τσανακλίδου "Αλλιώτικη μέρα"