Όλα ξεκίνησαν στις 8 Μαρτίου 1857 στην Νέα Υόρκη όταν εργάτριες σε εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού κινητοποιήθηκαν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους πολύ χαμηλούς μισθούς. Η αστυνομία μπορεί τότε να διέλυσε βίαια το πλήθος των διαμαρτυρόμενων γυναικών που ήταν ντυμένες στα λευκά, αλλά το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε γίνει ήδη πραγματικότητα.
Το 1859, δύο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στην πρώτη εκείνη κινητοποίηση οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν να αγωνίζονται για τη χειραφέτηση και τα δικαιώματά τους.
Το 1908 ήταν η στιγμή που 15.000 γυναίκες παρέλασαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης διεκδικώντας δικαίωμα ψήφου, λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερους μισθούς. Σύνθημα τους ήταν το "Ψωμί και Τριαντάφυλλα". Το ψωμί συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και σταθερότητα και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η πρώτη φορά που γιορτάστηκε η Ημέρα της Γυναίκας ήταν στις 28 Φεβρουαρίου 1909 από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ. Η καθιέρωση της γιορτής έγινε με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin στη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς το 1910.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η φεμινίστρια Alexandra Kollontai έπεισε τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση, ωστόσο μέχρι το 1965 αυτή παρέμεινε γιορτή των εργατών. Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος το 1960 αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Σήμερα, όμως, σε πολλές χώρες η Ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό της νόημα. Έγινε αντικείμενο εμπορευματοποίησης και ως μια μέρα που το αντίθετο φύλο οφείλει να αποδείξει την αγάπη και τα τρυφερά του αισθήματα απέναντι στις γυναίκες.
Πολύ όμορφο, αλλά δεν είναι αυτή η βασική πλευρά της ημέρας. Δεν είναι μια μέρα που πρέπει να δείχνουν οι άνδρες την αγάπη στη γυναίκα ή να θυμόμαστε ποιες γυναίκες διακρίθηκαν κάπου. Το νόημα είναι ότι μια γυναίκα αξίζει κάθε μέρα, κάθε λεπτό, σε κάθε μέρος αυτού του κόσμου το σεβασμό, την εκτίμηση και την ελευθερία να υπάρχει και να δημιουργεί χωρίς προκαταλήψεις, γιατί και σκέφτεται και δρα πολύ αποτελεσματικά μάλιστα.
Χρόνια μας πολλά υπέροχες κυρίες μου!Να μας χαιρόμαστε!
Γυναίκα
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι.
Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
Ινδικός Ωκεανός 1951Νίκος Καββαδίας
Από τη συλλογή Τραβέρσο (1975)
Γιάννης Κούτρας "Γυναίκα"
Ελένη Βιτάλη "Μια γυναίκα μπορεί"
Σωκράτης Μάλαμας "Γυναίκα"
Stavento "Μια γυναίκα όλα τα μπορεί"
Χρήστος Θηβαίος "Γυναίκα"
Κώστας Μακεδόνας "Γυναίκα"
Για τις γυναίκες του κόσμου...
