Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Να χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου...

Μια μεγάλη καταστροφή, πρωτόγνωρη, ταρακούνησε κυριολεκτικά ολόκληρο τον πλανήτη. Μια φυσική καταστροφή μας θύμισε πως με τη φύση δεν πρέπει να παίζεις, γιατί εκείνη μας φιλοξενεί για όση ζωή έχουμε κι αν ποτέ καταστραφεί, πρώτοι εμείς θα χαθούμε. Βλέπετε, συχνά ξεχνάμε ότι αν δεν υπήρχε φυσικό περιβάλλον το είδος μας (το ανθρώπινο) δεν θα είχε εμφανιστεί ποτέ κι ίσως μαζί του να μην έφερνε κι όλα τα άσχημα που συνοδεύουν τα καλά κι όμως πολλές φορές τα ξεπερνούν.
Στην Ιαπωνία που η τεχνολογία αγγίζει τις εικόνες των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, η οργάνωση και η εκμηχάνιση όλων των λειτουργιών είναι δεδομένη και παραδειγματική, έγινε σεισμός ύψους 8,9 της κλίμακας ρίχτερ και εν συνεχεία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα με αποτέλεσμα χιλιάδες χαμένες ζωές, τον κίνδυνο πυρινικής καταστροφής και μια διαπίστωση: η φύση εκδικείται την έλλειψη σεβασμού των ανθρώπων.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος να φτιάχνει εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας και πυρηνικά όπλα τα οποία πέρα απ΄το ότι μπορούν να αποβούν μοιραία για την ανθρώπινη ζωή, είναι ευρέως γνωστό ότι καταστρέφουν ολοσχερώς το περιβάλλον και εξαφανίζουν τη ζωή στη Γη όπως την ξέρουμε. Δεν με ενδιαφέρει αν οι κυβερνήσεις θεωρούν οικονομικά προσοδοφόρα μια τέτοια κίνηση για λόγους που δεν γνωρίζω (δεν έχω απολύτως καμία γνώση επί του θέματος και τ' ομολογώ), ωστόσο θεωρώ απαράδεκτο να διακινδυνεύουν και να θυσιάζονται όχι μόνο ζωές, αλλά και η ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής ζωή (ίσως μόνο οι κατσαρίδες θα επιβιώσουν).
Ζήσαμε ένα Τσερνομπίλ με συνέπειες θανάτους, παραμορφώσεις, χρόνιες ασθένειες και τερατογενέσεις. Μέχρι και σήμερα δεν είναι εντελώς σίγουροι οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, αν ο υδροφόρος ορίζοντας έχει καθαρίσει εντελώς.
Σκεφτείτε τις ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις αυτού που γίνεται στην Ιαπωνία (νομίζω όλοι απευχόμαστε τα χειρότερα)... Κι η Τουρκία εν μέσω τέτοιας κρίσης επιμένει να εντάξει την πυρηνική ενέργεια στα "προϊόντα" της. Τόσο μυαλό!
Για τις ζωές κανείς δεν λυπάται, για τους ανθρώπους; Μόνο το χρήμα, η εξουσία και η παραγωγή τρόμου αφορά αυτά τα ανθρωποειδή;
Νομίζω πως ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης μπορεί να τα πει όλα, χωρίς εγώ να πω τίποτα:
«Ε κακομοίρη άνθρωπε», είπε δυνατά, «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»
Δεν υπάρχει δύναμη πιο ιμπεριαλιστική στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου. Καταχτάει, καταχτάται και όλο κι η αυτοκρατορία της φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο για να μπορεί ν' ανασάνει.
Για τις χαμένες ζωές θα πω μακάρι να είναι οι τελευταίες, αλλά για τις χαμένες ψυχές των ζωντανών θα πω ή να βρουν το δρόμο τους ή να πάρουν και το άδειο σώμα μαζί.
Να σεβόμαστε και ν' αγαπάμε τη φύση, γιατί είναι πολύ καλή οικοδέσποινα που την ταλαιπωρούμε, της λερώνουμε το σπίτι, της καταστρέφουμε τα υπάρχοντα κι εκείνη υπομένει, μόνο που όπως όλοι, κάποια μέρα φτάνει στο μη παρέκει και θα μας πετάξει έξω κλοτσηδόν. Τόσους αιώνες γίνονται ζυμώσεις στη Γη και θα συνεχίσουν, το ότι υπάρχουμε τώρα εμείς δεν αλλάζει την εξέλιξη και τις διεργασίες που πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται. Γι' αυτό λίγος σεβασμός και ταπεινοφροσύνη μπροστά στο μεγαλείο της είναι απαραίτητα, γιατί τίποτε δεν μας χρωστάει και της χρωστάμε τα πάντα...
Σ' έναν κόσμο που οι πόλεμοι, οι καταστροφές και οι κίνδυνοι καταστροφής θα ήταν άγνωστες λέξεις, οι άνθρωποι ή θα είχαν κάνει λοβοτομή ή θα άρχιζαν να είναι περισσότερο έξυπνοι και λιγότερο εξουσιομανείς.
Χιλιάδες χαμένες ζωές κι ακόμη εκατομμύρια να ανησυχούν για το τί μέλλει γενέσθαι...Ένα φυσικό φαινόμενο που συνταράζει και μας οδηγεί σε κάτι που φοβίζει περισσότερο...
Πόση παράνοια.

Υ.Γ. Για τις ψυχές που αναζητούν η μία την άλλη και πάντα θα βρίσκονται στην ελπίδα, στην επιθυμία, στην αλήθεια, στην καρδιά, στην ανθρωπιά, στη βαθιά πεποίθηση, στη ζωή εις το διηνεκές...


"Soulmate" Natasha Bedingfield