Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Τα "αντίο" που μας φέρνουν κοντά...


Δεν θα μιλήσω για τη συγκεκριμένη μέρα και την εθνική εορτή μας. Βεβαίως γιορτάζουμε την επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στον επί 400 χρόνια τουρκικό ζυγό και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (νονούλα μου Χρόνια σου Πολλά, Υπέροχα και Λατρεμένα), αλλά αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Θέλω να μιλήσω για τα μικρά, απλά, αλλά τόσο ουσιαστικά που με γεμίζουν χαρά...τους ανθρώπους και τις στιγμές, σ' ενα δωμάτιο, με ένα σπιτικό γλυκό, με χαμόγελο, με πειρακτική διάθεση, με αγάπη.
Παρέα, ωραία έννοια, βαθιά, τη νιώθεις μόνο αν τη ζεις όπως πρέπει, με ανοιχτή καρδιά και καθαρό βλέμμα, χωρίς κριτική, επικρίσεις, χωρίς φόβο, χωρίς γιατί, πώς, δεύτερες σκέψεις και μη. Ωραία έννοια!
Και ακόμη ωραιότερη η αίσθηση να βρίσκεσαι με αγαπημένα πρόσωπα που σου έχουν λείψει και θες να δεις ή να συναντήσεις υπό πιο ευνοϊκές και γλυκές συνθήκες. Να τους φροντίζεις, να φτιάχνεις κάτι για αυτούς, ένα γλυκό (ε, ναι είμαι εξαρτημένη απ' τα γλυκά...και είμαι καλά -λέμε τώρα!), να σκέφτεσαι τί θα μπορούσε να τους αρέσει, να κουράζεσαι για να είναι όλα τέλεια, αλλά να μη σε νοιάζει η κούραση, γιατί κάνεις κάτι για ανθρώπους που αγαπάς, να γεμίζεις ανείπωτη χαρά όταν τους βλέπεις να πλησιάζουν την πόρτα της εισόδου και να χαμογελάς, να ανυπομονείς για εκείνους που κατεβαίνουν απ' το ταξί και φτάνουν σιγά-σιγά και να ξεχνάς πως η αφορμή είναι μια επικείμενη ορκωμοσία, γιατί η ουσία είναι οι άνθρωποι και το "μαζί", οι αφορμές θα' ναι πάντα αφορμές...

Έτσι λοιπόν, θα μου ευχηθώ καλή σταδιοδρομία, αλλά κυρίως υγεία, αγάπη, ευτυχία, όνειρα πολύχρωμα και φωτεινά, δημιουργικότητα, αισιοδοξία, καλοτυχία, πληρότητα, ισορροπία, ηρεμία, ελεύθερη ψυχή και ανθρώπους που να μ' αγαπούν αληθινά, όπως ακριβώς χρειάζομαι, να με ηρεμούν και να με κάνουν να χαμογελώ και να βλέπω πως η ζωή είναι ωραία, χωρίς ποτέ να παραδίδω τα όπλα αμαχητί.
Τα ίδια εύχομαι και σε όλους τους αγαπημένους μου, είτε θα παραλάβουν το πτυχίο τους, είτε θα γίνει κι αυτό σύντομα, είτε ετοιμάζονται για ένα καινούργιο κύκλο ζωής ξεκινώντας απ' την αρχή.
Τη Δευτέρα κλείνει ένας μεγάλος και σπουδαίος απ' όλες τις απόψεις κύκλος ζωής κι ελπίζω ν' ανοίξουν άλλοι ακόμη πιο ωραίοι, δημιουργικοί, ευχάριστοι, σημαντικοί κι επιτυχημένοι. Λέω αντίο σε 4 χρόνια που έφεραν εμπειρίες, εντάσεις, συγκινήσεις, δάκρυα, άγχη, χαμόγελα, χαλαρές, σουρρεαλιστικές, ξεκαρδιστικές και ξέγνοιαστες στιγμές, γέλια, θυμό, φόβο, αμφιταλάντευση, αμφισβήτηση, αληθινή αγάπη, αλλαγές μικρές και μεγάλες, ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν, ανθρώπους που έμειναν, ανθρώπους που ήρθαν ξαφνικά, αναπάντεχα προς το τέλος, αλλά όσοι είναι εδώ(συναισθηματικά) τώρα έκαναν πιο όμορφη την καθημερινότητα και δεν σκοπεύω να τους αποχαιρετήσω μαζί με το πανεπιστήμιο. Στα καλύτερα που έρχονται, λοιπόν!
Την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του αγαπημένου Αντώνη Ρέμου και άκουσα ένα τραγούδι που λάτρεψα και μας το αφιερώνω...
                                            "Κάνε να φύγεις"