Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Όταν με κοιτάς και γίνομαι παιδί...

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και τόσο μα τόσο διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Δύο άνθρωποι πανομοιότυποι δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη, μπορεί να μοιάζουν σε πολλά, αλλά ολόιδιοι δεν θα είναι κι αυτό είναι τόσο ωραίο!
Μ' αρέσει τόσο πολύ αυτή η μοναδικότητα, γιατί δεν θα ξανασυναντήσεις ποτέ κάποιον με τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι πιθανό να έχει πολλά κοινά με ανθρώπους που γνώρισες κι είχες στη ζωή σου, αλλά δεν θα επαναληφθεί ολόκληρος ούτε με τον ίδιο τρόπο. Ίσως να φαίνεται κάπως στενάχωρο αν το σκεφτείς έτσι έχοντας χάσει αγαπημένους ανθρώπους που θα ήθελες να ξαναβρείς όμοιους. Θα ξαναβρείς ίσως με κοινά ή παρόμοια κάποια στοιχεία, αλλά όχι τα ίδια κι είναι θετικό, γιατί είμαστε αναντικατάστατοι. Κάθε νέα γνωριμία θα' ναι σαν την πρώτη φορά, θα αρχίζεις από την αρχή, θα ντρέπεσαι, θα νιώθεις αμήχανα ή παραδόξως πολύ άνετα, θα υπάρχουν σιωπές και αναγνωριστικές συζητήσεις, θα ανακαλύπτεις κοινά σημεία και διαφορές, θα προσπαθείς να δείξεις τον εαυτό σου χωρίς να δώσεις κάτι περισσότερο απ' όσο θες, θα ζητάς να μάθεις για τον άλλο κάτι παραπάνω, θα προσπαθείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη, θα διαπραγματεύεσαι τη δική σου, θα χτίσεις μια σχέση από τα θεμέλια. Άλλες φορές η αρχή μπορεί να προδιαγράψει τη συνέχεια κι άλλοτε να σε ξαφνιάσει ευχάριστα ή δυσάρεστα κι είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να ξαναθέσεις τα όρια σου, όπως και στις ήδη υπάρχουσες σχέσεις.
Έχω μια περίεργη συνήθεια, κοιτάω τους ανθρώπους όταν μου μιλάνε πολύ προσεκτικά και συγκεντρωμένα στα μάτια, όταν όμως θέλω να πω κάτι εγώ, επειδή ντρέπομαι πολύ και νιώθω κάπως αμήχανα με το να στρέφονται τα βλέμματα των άλλων σε μένα, περνώ φευγαλέα με το βλέμμα μου στα ζευγάρια ματιών που με κοιτούν και δεν στέκομαι σ' αυτά. Νιώθω σαν να κρίνομαι μέσα τους και γίνομαι ξανά παιδί, σαν να βρίσκομαι στη σχολική αίθουσα μπροστά σε όλη την τάξη και ο δάσκαλος μου ζητά να πω μάθημα. Όσο καλά κι αν έχεις διαβάσει, δεν θα είσαι ποτέ σίγουρη για το αποτέλεσμα. Έτσι αισθάνομαι και τώρα που -αν μη τι άλλο- και με το σχολείο και με το πανεπιστήμιο τέλειωσα, αλλά με τους ανθρώπους όχι, μ' αυτούς θα 'μαι πάντα στην αρχή...
Προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες μου, οι οποίες κλονίστηκαν ξανά. Την Παρασκευή τέλειωσε η πρακτική στην εκπομπή κι αποχαιρέτησα κάποιους από όσους θα ήθελα (οι υπόλοιποι οσονούπω), έναν χώρο που ανέλπιστα αγάπησα και όσο κι αν κουραζόμουν πήγαινα με χαρά, γνώρισα ανθρώπους που με κάνουν να αισθάνομαι τυχερή για την χαρά να τους συναντήσω, άλλους που θεωρώ κλινικές περιπτώσεις κι όμως τους άντεξα, άλλους που άλλοτε μ' έκαναν να γελώ και να περνά πιο ευχάριστα η μέρα κι άλλοτε με εκνεύριζαν λόγω ασύστολου παλιμπαιδισμού και υπέρβασης ορίων, αλλά τους έβαλα στη θέση τους και προς μεγάλη μου έκπληξη το εκτίμησαν (!), ανθρώπους που αν και ανταλλάξαμε δυο λόγια μόνο μου είπαν ότι εκτίμησαν την ποιότητά μου ως άνθρωπο (κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση) και άλλοι που με έκαναν να νιώθω ότι προσφέρω κάτι απαραίτητο, όσο ασήμαντο κι αν έμοιαζε για κάποιους, άλλοι που όσο κι αν δεν το περίμενα όταν μου ανέθεσαν να κάνω μια δουλειά και είπα "σε δύο λεπτά θα σ' το έχω έτοιμο" με μεγάλη γενναιοδωρία είπαν "γι' αυτό είμαι σίγουρη, δεν έχω καμία αμφιβολία, ειδικά για σένα, ότι θα το κάνεις". Γι' αυτό θα μου λείψει αυτό το μέρος, αλλά όχι, γι' αυτό θα μου λείψουν οι άνθρωποι κι η δουλειά σε συνεργασία μαζί τους.
Όχι όλοι, αλίμονο! Αλλά οι περισσότεροι ναι, γιατί έδειξαν σεβασμό, υποστήριξη, καλή θέληση, όρεξη να βοηθήσουν και να δώσουν χώρο και με αντιμετώπισαν ως συνάδελφο κι όχι ως ασκούμενη.
Ξαφνικά, πάνω που είχα αρχίσει να χαίρομαι όλη αυτή τη διαδικασία -κι ας είχα φτάσει στα πρόθυρα της υπερκόπωσης- πρέπει να αποχαιρετήσω όλους εκείνους με τους οποίους άρχισα να δένομαι, αλλά και την δουλειά με την οποία άρχισα να έχω μια πιο άμεση επαφή και να δω ξανά τη ζωή μου από την αρχή. Έκλεισε αυτός ο κύκλος και βρίσκομαι στο κενό μέχρι να ανοίξει ο επόμενος, στο ενδιάμεσο αυτό διάστημα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο κύκλος που θέλω να ανοίξω, τί ακριβώς θέλω να κάνω, πώς θα το καταφέρω και να φτιάξω το σχέδιο για να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται στην επίτευξή του. Το τρομακτικό είναι ότι δεν ξέρω τί ακριβώς πρέπει να θέσω ως προτεραιότητα, νιώθω να έχω παγώσει και μέσα στα πρέπει που ορθώνονται μπροστά μου έχω χάσει τις επιθυμίες μου, δεν μπορώ να τις δω και φοβάμαι, έχω παγώσει από το φόβο. Περιμένω να περάσει (γρήγορα) και να μπω δυναμικά στη δική μου ζωή.
Είναι που κλείνουν κύκλοι κι οι ήδη υπάρχοντες κάτι έχουν πάθει, δεν είναι όπως ήταν και νιώθω κάπως μουδιασμένη. Έχω χάσει τους φίλους μου, η λατρεμένη μου έχει εξετάσεις και δουλειά οπότε το δέχομαι, αν και νιώθω σαν να έχει μεταναστεύσει ο μεγάλος μου έρωτας σ' άλλη γη, σ'  άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει(όοοοοχι, για να δεις πόσο μου έχει στοιχίσει!), μετά οι άλλοι μια σχολή, μια έρωτες, μια ταξίδια, μια δουλειά, μια δεν συμπίπτουν τα προγράμματά μας, μια έχουν ήδη κανονίσει, μια το ένα, μια το άλλο κι αρχίζω να νιώθω ότι χανόμαστε... Δεν μ' αρέσει, είναι σαν να μεγαλώσαμε ξαφνικά και βάλαμε άλλες προτεραιότητες κι οι σχέσεις μας υπάρχουν μεν, αλλά στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των υποχρεώσεων.
Σε καμιά περίπτωση  δεν θα επιθυμούσα τη στασιμότητα, ούτε στη ζωή ούτε στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά λίγο στεναχωριέμαι, γιατί μου λείπουν πολύ. Έτσι είμαι εγώ, αγαπάω κι όταν αγαπώ θέλω να βλέπω, να μιλάω, να νιώθω, να φροντίζω, να ακούω, να μοιράζομαι στιγμές, γι' αυτό λυπάμαι που χανόμαστε κι ας χαίρομαι που οι ζωές τους πάνε μπροστά, προοδεύουν, βρίσκουν το δρόμο τους και νιώθουν καλά σ' αυτούς. Τί άλλο θα μπορούσα άλλωστε να νιώθω;!

Μόνο ο αγαπημένος μου τραυματίας είναι σχεδόν πάντα μέσα για συνάντηση και νιώθει κι εκείνος ότι έχουν χαθεί μες στις δουλειές οι υπόλοιποι και τους δικαιολογεί βέβαια, αλλά του λείπουν. Λέω, δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι μαζί πάντα, αλλά έστω και ξεχωριστά πρέπει να καταφέρουμε να ιδωθούμε! Πήγε Μάιος, καλοκαιριάζει κι είναι κρίμα να μας θυμάμαι μαζί με χειμωνιάτικα.
Να, μπροστά στην αγάπη γίνομαι παιδί, όταν με κοιτά μες στα μάτια με παράπονο, γίνομαι ανυπεράσπιστο παιδί και της δίνω όλα μου τα παιχνίδια αρκεί να μη λυπάται και να μη μ' αφήσει μόνη στο σκοτάδι...
Με συγκινεί πάντα η τρυφερότητα, η αγάπη, η έκφραση γλυκών συναισθημάτων και πάντα με πιάνουν τα κλάματα. Γραφική έχω καταντήσει πια, αλλά δεν μπορώ, συμβαίνει από μόνο του. Όταν αποχαιρετούσα τους ανθρώπους της εκπομπής έβαλα τα κλάματα όσο κι αν προσπάθησα να συγκρατηθώ. Με συγκίνησαν τα λόγια κι η αγκαλιά της Μαρίας, το -πρώτη φορά τόσο πλατύ και γλυκό- χαμόγελο του Θάνου, η αγκαλιά-πρωτοφανής έκφραση εγγύτητας του Αχιλλέα, οι αγκαλιές της Ερατώς και της Ελένης με την υπογράμμιση "θα πηγαίνουμε για καφέ, θα έρθεις σπίτι μου για φαγητό, θα κανονίσουμε έξοδο, θα έρθεις οπωσδήποτε να σε δούμε", η έκπληξη της Αλεξάνδρας όταν είπα ότι είναι η τελευταία μέρα και η αντίδραση "α-πο-κλεί-ε-ται!Ψέματα λες! Τί εννοείς τελευταία μέρα και φεύγεις; Θα μου δώσεις ΤΩΡΑ το τηλέφωνό σου, έλα πες τον αριθμό κι ελπίζω να ισχύει!(γέλασα τόσο πολύ, συγκινήθηκα και χάρηκα τόσο πολύ σαν μωρό, με όλη του την αθωότητα και τη γενναιοδωρία), αλλά και το μήνυμα της Λίας "σήμερα μου έλειψες πολύ!" Τελικά, οι άνθρωποι δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν ευχάριστα κι είναι κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένη! Τόση αγάπη από γνωριμίες 2μιση μηνών, τόσο αυθόρμητο συναίσθημα που σχεδόν με υπερβαίνει.
Ευχαριστώ.
Είχε δίκιο ένας φίλος που είχε πει ότι "σ' αυτή τη δουλειά, όπου κι αν είστε, φροντίστε να σας μείνουν άνθρωποι, εγώ έχω κερδίσει ανθρώπους κι ας μην το περίμενα". Αυτό είναι το σημαντικό για μένα, η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, η οικειότητα, η ζεστασιά κι η αγάπη. Κι η δουλειά, το ενδιαφέρον, η ενέργεια, το αίσθημα ότι είμαι χρήσιμη, παραγωγική, ότι τα καταφέρνω, ότι με θεωρούν συνάδελφο και σημαντική.
Αν φαίνεται πολύ παιδικό δεν με πειράζει, πιστεύω ότι όσο κι αν μεγαλώσουμε το μεγαλύτερο μας κέρδος είναι να έχουμε καρδιά και συναισθήματα τόσο αγνά, καθαρά, ειλικρινή κι αυθόρμητα όπως τότε που ήμασταν παιδιά και κοιτούσαμε όλο έκπληξη με ορθάνοιχτα μάτια καθετί που μας ήταν καινούργιο, ανοίγαμε αγκαλιές γιατί έτσι, χωρίς να μπορούμε να το δικαιολογήσουμε και κοκκινίζαμε από ντροπή γιατί δεν ξέραμε να λέμε ψέμματα.
Στα συναισθήματά μου -καλώς ή κακώς- είμαι άμεση και ξεκάθαρη, όταν αγαπώ αγαπώ, όταν συμπαθώ συμπαθώ, όταν αντιπαθώ αντιπαθώ και μπορεί να είμαι ευγενική, αλλά κρατάω και κάνω σαφές ότι θέλω να υπάρξουν αποστάσεις, όταν εκνευρίζομαι μπορεί προς στιγμήν να συγκρατούμαι, αλλά το λέω και το δείχνω. Γι' αυτό και προφανώς με ενοχλεί τρομερά όταν προσπαθούν να κάνουν πλάκα, ρωτούν ή εξάγουν οι άλλοι συμπεράσματα για το πώς νιώθω. Δεν συνηθίζω και δεν έχω ταλέντο στο να κρύβω τα αισθήματά μου, αλλά όταν έχω κάτι να πω το λέω, γιατί μόνο εγώ ξέρω πώς νιώθω κι όταν δεν μιλάω, μάλλον δεν υπάρχει κάτι να πω ή δεν θέλω.
Τα αισθήματα, αγαπητοί μου, είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που κανέναν άλλο δεν αφορούν και κανείς δεν μπορεί να σου μάθει το σωστό τρόπο. Για άλλους είναι πιο δύσκολο να τα δώσουν, για άλλους πιο εύκολο κι ίσως οι πρώτοι δεν καταλαβαίνουν τους δεύτερους, γιατί τους είναι άγνωστο, για μένα είναι θέμα ποιότητας κι όχι χρόνου, αν με κερδίσει ο άλλος δεν το φοβάμαι, το χαρίζω. Όσο πιο πολύ μοιράζεις, τόσο πιο πολύ δημιουργεί η καρδιά...Κι ας τραυματίζεται πού και πού, μυς είναι στο κάτω-κάτω, θέλει εξάσκηση ;-)