Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Απλά πράγματα...

Ξυπνάς ένα πρωί σαν από λήθαργο και λες πρέπει να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου. Σοβαρές, δύσκολες, φοβιστικές, αλλά αναγκαίες. Κοιτάς το πριν και οραματίζεσαι το μετά συνειδητοποιώντας ότι το τώρα είναι καθοριστικό.
Αναλογίζεσαι τις στιγμές, καλές και κακές, τις πράξεις, σωστές και λαθεμένες, τα όνειρα, υλοποιήσιμα ή στη σφαίρα του απραγματοποίητου, τις επιτυχίες και αποτυχίες, τις λοξοδρομήσεις, τις αλλαγές πλεύσης, τη διαδρομή, από πού ξεκίνησες, πού ήθελες να πας και πού κατέληξες κι αρχίζεις να σε μεγαλώνεις πιο γρήγορα, να ενηλικιώνεσαι και να απογαλακτίζεσαι από το ασφαλές μέσα στην ανασφάλεια και ανασφαλές μέσα στην ασφάλεια (που λέει κι η Βάσω) παρελθόν σου.
Φοβάσαι. Πάντα θα φοβάσαι, το θέμα είναι αν σε ακινητοποιεί ή παίρνεις το ρίσκο ξέροντας όλες τις πιθανές εκβάσεις και κάνεις το άλμα μπροστά. Μπορεί να υπάρξουν και απώλειες, αλλά είναι πάντα μες στο παιχνίδι κι αυτό, αν μη τι άλλο πρέπει να μάθουμε να τις δεχόμαστε, να τις κατανοούμε και να τις ξεπερνάμε.
Έτσι, κάνεις κάτι απλό. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, καθαρίζεις το μυαλό σου, συγκεντρώνεσαι, εκπνέεις, χαμογελάς και κάνεις το βήμα. Κι αν βγεις στην απέναντι όχθη, ακόμη και με μικρές εκδορές, σώος κι αβλαβής, τότε πέτυχες το σκοπό σου. Δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια, δεν χρειάζεται άλλωστε, είμαι αντίθετη στην τελειότητα, αρκεί να είναι όπως πρέπει για να είμαστε καλά με εμάς και μετά με τους υπόλοιπους. Κάποιες φορές θα ρισκάρουμε και θα χάσουμε, δεν έγινε και τίποτε, μαθαίνουμε να αντέχουμε και να προχωρούμε μπροστά ακόμη και στα δύσκολα.
Αυτό ισχύει στις προσωπικές αναμετρήσεις, αλλά και στις συνολικές. Έβλεπα νωρίτερα ότι στις δημοσκοπήσεις  προηγείται η Ν.Δ. και απόρησα ποιοι ήταν αυτοί που συμμετείχαν; Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο δίμηνο στο Σύνταγμα, στην Ελλάδα ολόκληρη, αυτή η αγανάκτηση που ξεχειλίζει από παντού για το σαθρό πολιτικό σύστημα πού πήγε; Στα δεξιά; Γύρισε σ' αυτούς που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την σημερινή κατάσταση; Όταν βλέπουν τα λόγια που μάλλον του αέρα είναι του κ. Σαμαρά βλέπουν έναν ηγέτη που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση; Αυτοί είμαστε; Φοβισμένα όντα που όσο κι αν τους κάνει κακό θα γυρίζουν πάντα ή για την ακρίβεια, θα μένουν πάντα στην ασφάλεια του ανασφαλούς που τους παρέχεται;
Λυπάμαι που επαληθεύτηκα. Είχα πει πριν μερικές εβδομάδες σε μια φίλη ότι είμαι σίγουρη πως όσο κι αν βγαίνουν στο δρόμο κι αν διαμαρτύρονται, όταν έρθει η ώρα της κάλπης πάλι τα ίδια θα ψηφίσουν, θα ξεχαστούν όλα για εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί το δίπλωμα του φηφοδελτίου μέχρι το κλείσιμο του φακέλου και μετά πάλι στα ίδια.
Έτσι, μάθαμε. Να υπάρχουμε μαζοχιστικά, υποδουλωμένοι, υποτελείς οικειοθελώς. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε, να αλληλοκατηγορούμαστε, να βιαιοπραγούμε, να πυροδοτούμε εκρήξεις ανεξέλεγκτες, να απαιτούμε τα δίκια μας, να κάνουμε ωραία σόου επαναστατικά και σχεδόν χολιγουντιανά και μετά μπρααααααααααφ, σκάνε σαν τσιχλόφουσκες... και γυρνάμε στα γνώριμα κι απλά.
Μα δεν είναι απλά, είναι περίπλοκα, είναι σύνθετα και κυρίως, είναι μια εμμονή σ' ένα παρελθόν καθόλου ένδοξο και καθ'όλα νοσηρό. Γι' αυτό προτείνω ό,τι και σε προσωπικό επίπεδο: βαθιά εισπνοή, συγκέντρωση, χαλάρωση, εκπνοή, χαμόγελο και αποφασιστικότητα για το μεγάλο βήμα. Αξίζει το ρίσκο, όταν είσαι ήδη στο χείλος του γκρεμού, αντί να ζητήσεις να σε σπρώξουν, να πάρεις φόρα και να προσπαθήσεις να φτάσεις μόνος σου απέναντι. Όπως λέει σ' ένα ποίημα κι ο Ελύτης: "κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά", γιατί εμείς τη φθορά την υιοθετήσαμε, ώρα λοιπόν να την ξεφορτωθούμε.
Ρισκάρεις ή φοβάσαι;
Τί φοβάσαι, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, την απολαμβάνει μέχρι να βγει ο ήλιος(και δεν εννοώ ο πράσινος, ούτε η φλόγα της Ν.Δ.)!