Μια μέρα ζεστή, πολύ ζεστή, Σάββατο στην καρδιά του Ιουλίου, στη μέση του καλοκαιριού κι ό,τι κι αν θες να σκεφτείς δεν μπορείς. Κάτι σε αποσυντονίζει. Η θερμοκρασία, το φεγγάρι, η θάλασσα που ενώ είναι μακριά ακούς τα κύματα στην παραλία(δεν είναι τίποτε, η Ζαν ντ'Αρκ χειρότερα άκουγε!), οι φωνές έξω από τα ανοιχτά παράθυρα, η μυρωδιά του καρπουζιού, η γεύση από το παγωτό στον ουρανίσκο, οι αναμνήσεις από περασμένα καλοκαίρια, η προσμονή των διακοπών, μια μικρή μελαγχολία που προσπαθείς να κρύψεις αφού δεν μπορείς να εξηγήσεις, ένας έρωτας που έχει καταλάβει το νου σου(αχ, εσείς οι ερωτευμένοι, αυτή είναι η εποχή σας, απολαύστε την!), όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και σε κάνουν να σκορπίζεις τη σκέψη σου στο άπειρο για να γλιτώσεις...Κάτι.
Εκεί ακριβώς, μέσα στην απόλυτη διάσπαση κοιτάς τον ουρανό και το συνειδητοποιείς: όλος ο κόσμος πατά στη γη, ζει, προβληματίζεται, αγχώνεται, ανυπομονεί, χαμογελά, δακρύζει, δυσφορεί, τρέχει, πανικοβάλλεται, ηρεμεί, περιμένει ν' ανάψει το φανάρι, προσπερνά, κοιτά την ώρα, κοιτά πίσω, δεξιά, αριστερά, μπροστά... κι από ψηλά, εσύ στα σύννεφα. Με μια στροφή κι άλλη μια να περιμένεις την ασημένια βροχή για να δροσίσει την ψυχή...
Τζίλντα- Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Σπείρα-σπείρα
