Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί κι ο κομμουνισμός θέλει τον Μπακού του...

Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μια ευφορία, μια χαρά, ένα κέφι που εμφανίζεται από το πουθενά... Απόψε λοιπόν στο Πάντειο διοργανώθηκε μια εκδήλωση στην οποία ομιλητές ήταν απόφοιτοι του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με θέμα την αγορά εργασίας και την εμπειρία τους σ' αυτή. Μίλησαν λοιπόν απόφοιτοι από την πρώτη χρονιά του τμήματος πριν 20 χρόνια μέχρι και προπέρσινους. Όλα ωραία και καλά. Μας μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες, μας είπαν ότι σαφώς και τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά στην κρίση υπάρχουν και ευκαιρίες, αρκεί να είσαι ευέλικτος, να έχεις στόχο και επιθυμία. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος τόνισε πως πρέπει να είσαι πεπαιδευμένος και να μην σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις, να διαβάζεις, να ασχολείσαι με τη γνώση και βέβαια να μην παίρνεις ποτέ μα ποτέ προσωπικά το καψόνι ή την ακύρωση από τον προϊστάμενό σου. Αυτό θα σήμαινε την αρχή του τέλους.
Κάποια στιγμή προς το τέλος (γιατί το τραβήξαμε κι απ΄τα μαλλιά) εκεί που πάνε να μας ευχαριστήσουν που παρευρεθήκαμε και να μας καληνυχτίσουν, τσουπ, ένας απόφοιτος που δουλεύει σε γνωστή κυριακάτικη εφημερίδα γνωστού παρουσιαστή ειδήσεων(ναι εντάξει μη βρίζετε, στη Real News, το είπα) έχοντας χάσει πάνω από τη μισή ομιλία επεμβαίνει και λέγοντας καμιά 40αριά φορές τη λέξη συνάδελφοι ξεκινάει με ύφος καταγγελτικό να λέει ότι οι ομιλητές παρουσιάζουν μια ψεύτικη πραγματικότητα και τα πράγματα είναι αλλιώς εκεί έξω κλπ. Συγχρόνως τρεις άνθρωποι λέμε ότι δεν είπαν οι άνθρωποι ότι είναι όλα τέλεια, κάθε άλλο, αλλά μας είπαν πώς πρέπει να δούμε το θέμα και πού πρέπει να επικεντρωθούμε. Ενίσταται και μας ζητά να τον αφήσουμε να τελειώσει. Τον αφήνουμε και σαφώς σε ένα μεγάλο μέρος δεν διαφωνήσαμε μαζί του, ότι δηλαδή κανείς νέος που ξεκινά να δουλεύει πια στα ΜΜΕ δεν δουλεύει με κατοχυρωμένα δικαιώματα, με μισθό που να ανταποκρίνεται και στην εργασία που προσφέρει και στις ανάγκες της καθημερινότητας. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είπαν το αντίθετο, αλλά πού να εξηγείς;!
Κι έρχεται η μαγική στιγμή, η στιγμή που οι λίγοι παρευρισκόμενοι είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε, η στιγμή που ενώ οι ομιλητές απαντούν στον νεαρό, ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος Νίκος Μπακουνάκης, μειδιώντας με έναν τρόπο που αν δεν τον έχετε δει δεν θα καταλάβετε το μεγαλείο του, απευθύνεται χαμηλόφωνα στον νεαρό και τον ρωτά με το χέρι να στηρίζει το πηγούνι σαν να ρεμβάζει:"Είσαι κομμουνιστής;" Καθόταν δύο σειρές πιο μπροστά και μ' έκανε να γελάσω τόσο αυθόρμητα, τόσο γάργαρα... Δεν ήταν μόνο η ερώτηση -εμείς στοιχηματίζαμε ότι επρόκειτο για συνδικαλιστή- η μαγεία ήταν ο τρόπος κι η στιγμή.


Γιατί ο Νίκος Μπακουνάκης είναι ιδέα, δεν είναι απλώς άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που ερχόταν στο μάθημα σετάροντας πράσινη του γρασιδιού κάλτσα με πουλόβερ και το αντίστοιχο με κόκκινο της περούκας του κλόουν. Είναι ο άνθρωπος που με μια κίνηση γκρέμισε το αυτοσχέδιο γραφείο που στήριζε τον υπολογιστή της αίθουσας. Είναι αυτός που ξεστόμισε τη μνημειώδη φράση: "τί είναι ένα ρεπορτάζ; Τσάπα-τσαπ, τσάπα-τσαπ, τελειώωωωωωωσαμε..."
Είναι εκείνος που χαμογελά (σπάνια) κοιτώντας σε, χωρίς προφανή λόγο, σε σημείο ν' αρχίσεις ν' ανησυχείς. Είναι ο εφιάλτης στο δρόμο προς το πτυχίο θα μπορούσες να πεις. Μια εργασία να πει ότι ήταν καλή δεν έχει βρει. Με εξαιρέσεις συγκεκριμένες και προφανείς αδυναμίες, εξόφθαλμες θα λέγαμε. Είναι εκείνος που έβαλε ολόκληρη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να του βρει μια συγκεκριμένη εκτέλεση με βιολί κλασικής σύνθεσης για να το βάλει ringtone στο κινητό του. Και το πέτυχε!
Είναι ο άνθρωπος που θα χαρακτήριζες εύκολα αποστειρωμένο και συγχρόνως, εκείνος που την ώρα που μπαίνει στο γραφείο του στο Βήμα τραγουδάει Hi-5 "Ξέρω τί ζητάω" εν έτει 2011. Ο άνθρωπος που θεωρεί ότι το μεγαλύτερο έτος από το δικό μας και το μικρότερο τον δοξάζουν και για το δικό μας είχε ενημερώσει τα προαναφερθέντα έτη ότι είμαστε μια απογοήτευση, με αποτέλεσμα όποτε λέγαμε πως είμαστε τεταρτοετείς να μας κοιτούν οι τριτοετείς σαν εξωγήινους και να αναφωνούν: "Α, ώστε εσείς είστε!" Δεν μπορώ να πω, νιώθαμε σαν σπάνια ζώα της ζούγκλας που μας βλέπουν οι πολιτισμένοι λαοί πρώτη φορά... Α, όλα κι όλα!
Είναι ο άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο από τη δεκαετία του '50 (αντίκα, με πολλαπλή αξία βεβαίως-βεβαίως) με το οποίο και είχε μείνει μια φορά στο δρόμο προς τη σχολή και μόλις έφτασε και είπαμε ότι περιμέναμε τόση ώρα, αναφώνησε απηυδισμένος: "Μα γιατί δεν με πήρατε ένα τηλέφωνο να σας ενημερώσω;" Μα πώς να σας τηλεφωνήσουμε, πώς θα είχαμε το τηλέφωνό σας; ""Μα παιδιά, δεν έχετε το τηλέφωνό μου; Ααααα, για σημειώστε το!"
Είναι εκείνος που φορά πάντα σακάκι και πουκάμισο-παντελόνι Tomi Hilfiger κι έρχεται με σακίδιο ώμου στο μάθημα που κανείς δεν ξέρει τί μπορεί να υπάρχει εκεί μέσα (το παγουρίνο του ίσως;)!
Τέλος, είναι ο άνθρωπος-καθηγητής που θα μείνει ως Μπακού και ως η πιο γραφική φιγούρα σ' ένα τμήμα που βρίθει τέτοιων μορφών. Και φυσικά με την ερώτηση, το ύφος, τον τόνο φωνής, το μειδίαμα συγκατάβασης-απορίας-ρεμβασμού "είσαι κομμουνιστής;"
Όχι, βασιλόφρων, δεν φάνηκε;
Έτσι, γιατί ήταν το ατού της βραδιάς, μετά από εκείνο το σημείο όλα τα άλλα ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ.
Μπακού και τα μυαλά στα... έδρανα.

*Καμία σχέση με την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Ένας Νίκος Μπακουνάκης άλλωστε θα ήταν σαν σε άλλο πλανήτη στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν...