Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Στερέψανε τα όχι, στέρεψαν και τα ναι;

Διάβασα σήμερα ξανά την ομιλία του Γιώργου Σεφέρη στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το Δεκέμβρη του 1963. Ο Έλληνας ποιητής βραβεύτηκε και στην ομιλία του είπε τόσα ωραία, βαθιά κι ουσιαστικά πράγματα για τη χώρα μας, για τους ανθρώπους της, που συγκινείσαι, νιώθεις το μεγαλείο του πνεύματος και της ψυχής ενός ανθρώπου και μένεις έκθαμβος να αναλογίζεσαι. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι σχεδόν 50 χρόνια μετά τα ίδια ζητούμενα έχουμε κι αλλαγή δεν υπάρχει.
Ο Σεφέρης, ένας ποιητής με μια βαθιά ψυχή, ο άνθρωπος που έγραψε το "όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει", ύμνησε όσο λίγοι αυτή τη χώρα και μίλησε αληθινά για τον κόσμο και την πραγματική δύναμη μέσα σ' αυτόν: τον άνθρωπο.
Η δικαιοσύνη λέει είναι ποτισμένη στην ελληνική ψυχή τόσο που έγινε πια κανόνας του φυσικού κόσμου. Μίλησε για την ήττα και την διάλυση όταν αδικούμε και κατέληξε πως χρειαζόμαστε τους άλλους, όλοι μας, πρέπει να ψάξουμε να τους βρούμε όπου κι αν είναι αυτή είναι η μόνη δύναμη.
Αυτή τη μέρα που γιορτάζουμε ως έθνος το ΌΧΙ που είπε ο (δικτάτορας, ας μην το ξεχνάμε μες στη χαρά για τη μέρα, ήταν δικτάτορας) Ιωάννης Μεταξάς -ο λαός βέβαια είπε το όχι για να είμαστε και σωστοί, όχι μόνο ένας άνθρωπος- νομίζω ότι τα λόγια του αείμνηστου ποιητή μας είναι πιο επίκαιρα και αναγκαία από ποτέ.
Μετά το περίφημο "κούρεμα" μουδιασμένοι είμαστε, όχι δεν είναι για να πέσουμε να πλαντάξουμε στα πατώματα, όχι, έχουν γίνει μέσα στην χώρα μας, στην ίδια μας τη ζωή πολύ πιο οδυνηρά και τραγικά πράγματα για να μας καταβάλουν, όχι αυτό. Ούτε να πετάμε απ' τη χαρά μας, γιατί δεν σωθήκαμε, απλώς παράταση ζωής και μια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε να υπάρξουμε χωρίς απατεωνιές, χωρίς ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, χωρίς εκμετάλλευση και κοροϊδία, χωρίς τον εξευτελισμό της ύπαρξής μας. Ήρθε η ώρα να ενηλικιωθούμε και να πούμε ότι ένας τεράστιος φαύλος κύκλος έκλεισε κι ήρθε η ώρα να χτίσουμε την εμπιστοσύνη, τη δικαιοσύνη, την κοινωνία και την πολιτική απ' την αρχή, όχι με τα ήδη υπάρχοντα υλικά, αλλά με καινούργια, τα παλιά ήταν ελαττωματικά και χωρίς εγγύηση βλέπετε.
Θα μας επιτηρούν για αρκετά χρόνια ακόμη, εκτός αν δείξουμε καλή διαγωγή και τους αποπληρώσουμε νωρίτερα. Ωραία, λοιπόν, ας κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, ας αποδείξουν ότι μπορούν να είναι έντιμοι και με κοινωνικές ευαισθησίες, ας μην διαλύσουν τον λαό με τα συνεχόμενα μέτρα και ας φανούν για πρώτη φορά αντάξιοι των προσδοκιών και των συνθηκών. Τη μόνη ιστορία που θα μπορούσαν να αφήσουν είναι για την αναλγησία, την αδράνεια και τη σκληρότητά τους.

Όσο για τις παρελάσεις που δεν έγιναν με τον συνηθισμένο τρόπο και κυρίως για την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη όπου ο Κάρολος Παπούλιας έφυγε προσβεβλημένος, γιατί τον είπαν προδότη να του υπενθυμίσουμε ότι είναι Πρόεδρος μιας δημοκρατίας που πια μόνο κατ' ευφημισμόν χρησιμοποιεί αυτόν το χαρακτηρισμό. Ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας φροντίζει να διαφυλάσσει την Δημοκρατία. Λυπάμαι που το λέω, αλλά κυρίως που είναι αλήθεια, αλλά ο ο κ. Παπούλιας δεν μπόρεσε να τη διαφυλάξει κι αυτό είναι άσχετο με τον αγώνα του κατά των Γερμανών το 1940, γι' αυτό συγχαρητήρια, αλλά το '40 είναι 71 χρόνια μακριά από το σήμερα...
Ας θυμηθούμε μαζί λοιπόν την ομιλία του Γ. Σεφέρη εκείνο το Δεκέμβρη του 1963 στην Στοκχόλμη κι ας μάθουμε ποια είναι η ουσία από τα λόγια του λέγοντας ένα μεγάλο ναι σ' αυτή:

"Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μία αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία, έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μία γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να- ἐκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγνώμη ποὺ ζητώ πρώτα -πρώτα από τον εαυτό μου.
Ανήκω σε μία χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη μὲ τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες.
Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «... θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε ...». Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος. Είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ᾿ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα - και τί θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μία πράξη εμπιστοσύνης - κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις τής σύγχρονης ἐπιστήμης και στη λογοτεχνία. Παρατήρησαν πως ανάμεσα σ᾿ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δὲ μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν᾿ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή η φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει που να ῾βρει καταφύγιο, απαρνημένη, έχει τὸ ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν᾿ αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα, που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς, που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής, για να θυμηθώ τον Σέλεϊ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να ἐξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.
Σ᾿ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν᾿ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ὁ άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα."

Χρόνια μας πολλά, καλά, αξιοπρεπή κι ελεύθερα!

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Διαφάνεια... Τί είναι αυτό;

Μέσω ενός mail έλαβα το παρακάτω βίντεο και το μόνο μου σχόλιο είναι πως ή είμαστε πολύ εύπιστοι και κορόιδα ή μεγάλοι μαζοχιστές. Αναφέρεται πως τον Δεκέμβρη του 2009 ο κ. Παπανδρέου πούλησε ασφάλιστρα κινδύνου χρεωκοπίας ύψους 1,3 δις τα οποία με τα σημερινά δεδομένα αξίζουν 27 δις ευρώ. Δείτε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Κοσμικά φαινόμενα...


Καμιά φορά αναρωτιέμαι πόσα παράλληλα σύμπαντα υπάρχουν -και πριν αρχίσετε να υποψιάζεστε ότι παρακολουθώ Χαρδαβέλλα κάνω την απαραίτητη επεξήγηση.
Φτιάχνουμε κόσμους και ζούμε σ' αυτούς, δικούς μας, αφήνουμε τους άλλους και ο,τιδήποτε συμβαίνει εκτός. Σηκώνουμε τείχη, άλλες φορές είναι μια διάφανη φούσκα(εύκολα σκάει και να 'σαι ξανά στην κοινή πραγματικότητα), άλλοτε είναι ένας ηλιόλουστος ροζ κόσμος, γεμάτος ροζ συννεφάκια, συντριβάνια σοκολάτας, δέντρα που καρποφορούν ζαχαρωτά, πολύχρωμες πεταλουδίτσες που πετούν χαρωπά, καρδούλες που γεμίζουν τον ουρανό και γλυκιές μουσικές(ναι, εντάξει αυτόν τον κόσμο θέλω, μην βρίζετε!) κι άλλες πρόκειται για φυλακές που δεν μπορείς να ξεφύγεις, είσαι εσύ που πρέπει να αναμετρηθείς με τον ίδιο σου τον εαυτό, με ό,τι κουβαλάς και πρέπει να νικήσεις. Κι είναι κι εκείνες οι φορές που ο κόσμος σου κι η πραγματικότητα βρίσκουν σημείο επαφής και μολύνεται ο κόσμος σου και γίνεται γκρι και ξαφνικά γεμίζει βαβούρα. Μα είναι κάποτε μαγικό που η πραγματικότητα έχει τόσο ωραία πράγματα να σου δώσει που ενσωματώνει τον κόσμο σου και μοιάζει όνειρο, αλλά είναι όντως αληθινό!
Εδώ ο κόσμος(ο πραγματικός, ο κοινός) καίγεται κι εσύ το χαβά σου θα μου πεις εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και θα σου έδινα δίκιο αν δεν κατέληγα σε κάτι άμεσα σχετικό. Σήμερα η Αθήνα έζησε μεγάλες στιγμές, μια πρωτοφανούς συμμετοχής πορεία στο κέντρο της πόλης για να διαμαρτυρηθούν οι πολίτες για τον εξευτελισμό, για την εργασιακή εκμετάλλευση και εξαθλίωση, για το ξεπούλημα των ανθρώπων που έπαψαν να μετρούν ως τέτοιοι κι έγιναν ξαφνικά αναλώσιμα προϊόντα που μπορείς να τα ρίξεις στο τζάκι σου για να ζεσταθείς. Κάπου εκεί βρέθηκαν αυτοί που μια ολόκληρη ζωή δεν καταλαβαίνουν, εκείνα τα ανθρωποειδή που δεν μπορούν να μάθουν πως ο άνθρωπος περπατά στα δύο πόδια εδώ και αιώνες και πως η βασική του διαφορά από τα τετράποδα είναι η λογική. Υπήρξαν λοιπόν αυτοί οι κακομοίρηδες-απεχθείς-γελοίοι-δήθεν επαναστάτες(χάνει κι η λέξη το νόημά της γι' αυτούς) που έκαψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, έσπασαν μάρμαρα από προσόψεις κτιρίων και τα εκσφενδόνιζαν προς πάσα κατεύθυνση με κύριο στόχο της αστυνομικές δυνάμεις που πρώτη φορά κάθονταν αμέτοχες. Φοβήθηκαν τόσο λαό ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει και δεν προέβησαν ούτε σε συλλήψεις των συγκεκριμένων ούτε σε συνήθεις και σχεδόν εθιμοτυπικούς θα χαρακτήριζα ξυλοδαρμούς; Εδώ, την προηγούμενη φορά έβγαλαν όλο τους το μένος σε μια γυναίκα ρεπόρτερ, αλλά τώρα που καιγόταν η πόλη ούτε καν να τους συλλάβουν!
Πόσο περίεργη χώρα είμαστε, περίεργοι άνθρωποι... Κατάφεραν μια μεγαλειώδη μαζική πράξη διαμαρτυρίας μερικές δεκάδες κουκουλοφόροι-επαγγελματίες αλήτες να την κάνουν εμπόλεμη ζώνη.
Αυτό όμως δεν είναι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια -και όσο περνάει ο καιρός οι εχθροπραξίες κλιμακώνονται; Σε πόλεμο είμαστε, στα χαρακώματα, να σώσουμε ό,τι σώζεται ή έστω να μην παραδοθούμε αμαχητί στον εχθρό. Κι αν με ρωτάτε δεν ξέρω αν ο εχθρός είναι ένας ή πολλοί, αν είναι η Ευρώπη και το ΔΝΤ ή οι πολιτικοί μας κι εμείς οι ίδιοι. Φοβόμαστε να περπατήσουμε στους δρόμους, να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μας, να περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου γιατί είναι κάποιος ή μια ομάδα περίεργων τύπων εκεί, να βγούμε το βράδυ, να κάνουμε παρατήρηση στον τρελό που έχει τη μουσική στη διαπασών με αποτέλεσμα να ακούγεται τρία τετράγωνα πιο πέρα μην τυχόν είναι όντως ψυχοπαθής και συμβεί κάτι από αυτά που φέρνει η ώρα εκεί που δεν το περιμένεις. Φοβόμαστε να μιλήσουμε και καταλήγουμε να ουρλιάζουμε σε άλλους που δεν φταίνε, φοβόμαστε να πούμε όχι και αρνούμαστε αναίτια εκεί που μπορούμε να το πούμε, φοβόμαστε να πούμε το όνομά μας και κρυβόμαστε στην αφάνεια, εκεί που η ανωνυμία μερικές φορές γίνεται θάλαμος αποσυμπίεσης, αλλά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: την ασυδοσία.
Ζούμε ανάμεσα σε άλλα κατ' ευφημισμόν ανθρώπινα όντα -γιατί μόνο αυτό δεν είναι πραγματικά- που δεν σέβονται τον συνάνθρωπό τους, δεν νοιάζονται, νομίζουν πως είναι μόνοι στον κόσμο και μάλιστα πως τους ανήκει. Μερικοί έχουν μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση, αυτό-ορίζονται ανώτεροι όλων και καταπατούν ένα-ένα τα δικαιώματα των άλλων κι είναι οι ίδιοι που θα πουν πως δεν υπάρχει κράτος και δεν σέβεται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας!
Και μέσα σ' αυτούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι, αποκτηνωμένοι, θρασείς, επιθετικοί καλούμαστε να ζήσουμε και να διεκδικήσουμε το ζωτικό μας χώρο και τη δικαιοσύνη της δημοκρατίας που θεσπίσαμε. Κάθε μέρα απογοητευόμαστε, κάθε μέρα πολεμάμε να νικήσουμε δαίμονες, μικρούς και μεγάλους, τον τραμπούκο της γειτονιάς, τον κλέφτη έμπορο ή την αλυσίδα καταστημάτων, την τράπεζα και τους τόκους των δανείων, τον οδηγό στο δρόμο που νομίζει πως είναι στη Formula 1 και από θαύμα δεν δημιουργεί καραμπόλα, τη γραφειοκρατία που ρουφάει τη ζωή μας, τη ΔΕΗ που πληρώνουμε τα πάντα στο λογαριασμό της(μόνο το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουμε δεν μας έχουν χρεώσει ακόμη), τα ΜΜΜ που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους τη στιγμή που πληρώνουμε τα αυξημένα εισιτήρια και είναι πάντα γεμάτα, ενώ μας αντιμετωπίζουν σαν τσουβάλια με πατάτες και κάνουν συχνότατες απεργίες(γιατί μπορούν να καθηλώσουν τη χώρα, ταλαιπωρώντας όμως χιλιάδες ανθρώπους- η κυβέρνηση τίποτε δεν παθαίνει), τους όγκους σκουπιδιών που μας πνίγουν, τη βροχή που παραλύει τα πάντα και μετατρέπει τους δρόμους σε χείμαρρους, γιατί οι ιθύνοντες δεν φρόντισαν να κάνουν αυτά για τα οποία πληρώθηκαν. Τον απαιτητικό και περίεργο εργοδότη που ανέχεσαι για να έχεις δουλειά, τις περικοπές στον μισθό που είναι ανάλογες με την αύξηση της πίεσης στο πιεσόμετρο, τις υποχρεώσεις που τρέχουν και τέλος, τους πολιτικούς που αποφασίζουν να απομυζήσουν και την τελευταία σταγόνα απ' το αίμα σου και στο λένε μες στα μούτρα σου. Πάνω απ' όλα όμως με τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τις πράξεις σου, τί κάνεις εσύ για όλα αυτά ώστε να πάψουν να λειτουργούν έτσι; Εδώ σε θέλω.
Εδώ είναι που φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο για να μην τρελαθείς, για να μην πεις πως η ζωή σου δεν έχει νόημα. Το τραγικό είναι να σε κάνουν να πιστεύεις πως η ίδια η ζωή σου είναι ανυπόφορη. Τίποτε χειρότερο δεν μπορούν να κάνουν όταν έχουν πετύχει να μετατρέψουν τη ΖΩΗ -το δώρο που χάρη σ' αυτό όλα τα άλλα παίρνουν νόημα, που εξαιτίας του όλα τα άλλα έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης- σε βάρος, σε βάσανο, σε κάτι ανυπόφορο. Όταν σε αναγκάζουν να γκρεμίσεις ο ίδιος τα όνειρά σου πριν καν το κάνουν εκείνοι. Σ' αυτό είναι που πρέπει να αντισταθούμε, να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε τη ζωή μας, να κάνουμε όνειρα για αυτή.
Πολλοί κόσμοι, άλλοι φτιαγμένοι για να μας ισοπεδώνουν κι άλλοι για να μας σώζουν και να μας λυτρώνουν. Φτιάξτε το δικό σας κι ελάτε όλοι μαζί να φτιάξουμε αυτόν στον οποίο ζούμε μαζί, ξεκινώντας ο καθένας απ' τον εαυτό του και καταλήγοντας στο σύνολο.
Κοινωνική αλληλεγγύη το λένε θαρρώ, αλλά πολλοί την ξέχασαν, ας την ξαναθυμίσουμε όλοι μαζί κι ας την ξαναθυμηθούμε!

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Χειμερινές διαχρονικές μελωδίες...

Κρύο, πολύ κρύο, ξαφνικό, απότομο, αλλά είναι κι Οκτώβρης. Τώρα, μην με πείτε ολότρελη, αλλά εγώ αυτό τον καιρό τον έχω συνδυάσει με μερικά τραγούδια πολύ συγκεκριμένα, πάνε στο χειμώνα, του ταιριάζουν πολύ -τουλάχιστον κατ' εμέ. Ακούστε τα κι αποφασίστε μόνοι σας! Αν θέλετε φτιάξτε και τις δικές σας χειμωνιάτικες λίστες. Ωραία τραγούδια, ωραίες μελωδίες, φωνές, γενικά ό,τι πρέπει για να ζεσταθούμε εντός!

Η αγάπη είναι ζάλη- Χάρις Αλεξίου


Χίλιες σιωπές- Ελένη Τσαλιγοπούλου


3ος όροφος- Γλυκερία



Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε- Λαυρέντης Μαχαιρίτσας


Surround me with your love- 3-11 Porter


Sous le ciel de Paris- Edith Piaf (μαγικόοοοο!)


Something stupid- Frank Sinatra & Nancy Sinatra


Κάθε φορά που θα'ρθεις βρέχεις- Τάνια Τσανακλίδου


Ίσως φταίνε τα φεγγάρια- Ελένη Βιτάλη

 
Έκανες το λάθος- Κώστας Μακεδόνας
Δίδυμα φεγγάρια- Αλέκα Κανελλίδου & Δημήτρης Μητροπάνος

Killing me softly- Roberta Flack


Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Τύποις...αλλά και επί της ουσίας

Ένα ακόμη εξαιρετικό άρθρο του κ. Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή (kathimerini.gr), Το Σύνταγμα και ο κύριος Μεϊντάνης: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_09/10/2011_1296469
Για να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα, γιατί από σουρρεαλισμό άλλο τίποτε. Η κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα και όλοι εμείς οι πολίτες διατυπώνεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο και κρατώντας την ισορροπία στο συναίσθημα, η αλήθεια είναι πολύ σκληρή, ωστόσο διατηρεί την αξιοπρέπεια που αρμόζει χωρίς να καταφεύγει σε λαϊκισμούς. Τα θερμά μου συγχαρητήρια κύριε Μπουκάλα.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Ίσως...

Ένα τραγούδι τόσο οικείο που πια τραγουδάμε τους στίχους ακούγοντας μόνο τη μελωδία. Για εκείνα τα ίσως που δεν μας αρκούν ως απάντηση, αλλά κι εκείνα που λέμε αφήνοντας ανοιχτά ενδεχόμενα, γιατί ίσως(!) φοβόμαστε να τα κλείσουμε...
Καλό σαββατοκύριακο!


Doris Day- Perhaps, perhaps, perhaps

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Κυριακή στο χωριό…

Σε αρραβώνα δεν έχω ξαναπάει το ομολογώ, στο συγκεκριμένο χωριό πάλι είμαι μόνιμη θαμώνας, οικογένεια κι αγαπημένοι άνθρωποι βλέπετε. Έχω περάσει γιορτές Χριστουγέννων, απόκριες, Καθαρά Δευτέρα, Δεκαπενταύγουστο, και πολλές άλλες παραδοσιακές και μη γιορτές. Γενικά έχω περάσει υπέροχες, αλλά και δύσκολες στιγμές, με ανθρώπους που ευτυχώς αγαπώ και μ’ αγαπούν. Ακόμη έχω πάει σε γάμο και βάπτιση, αλλά σε αρραβώνα ποτέ. Ε, ήρθε η ώρα να γίνει κι αυτό.
Το τελετουργικό θυμίζει λίγο το γλέντι του γάμου, όλοι καθισμένοι στα τραπέζια ανά οικογένειες, και στο κέντρο ένα μακρόστενο τραπέζι για το ζευγάρι και τους γονείς τους, ο ασημένιος δίσκος με τα κουφέτα και μια εικόνα της βρεφοκρατούσας Παναγίας πάνω σ’ αυτό και οι βέρες που ευλογούνται από τον πεθερό σχηματίζοντας σταυρό πάνω από την εικόνα και τις περνά στο αριστερό χέρι των μελλόνυμφων. Μια τούρτα ολόλευκη εμφανίζεται έχοντας γραμμένα τα ονόματα του ζευγαριού. Την κόβουν και ταΐζουν ο ένας τον άλλον.
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι τα καλάθια στολισμένα με λουλούδια που έχουν μέσα τα δώρα της μιας οικογένειας για τον γαμπρό και της άλλης για τη νύφη. Κοσμήματα που τα φορούν ένας-ένας από την οικογένεια, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδερφός, η αδερφή στον αποδέκτη τους.
Μετά έρχεται η ώρα του φαγητού, υπέροχα φαγητά, σε χωριό άλλωστε, τι μουσακάς, τι παραδοσιακή τυρόπιτα με σπιτικό φύλλο, τι ντολμαδάκια με κιμά (τα γιαλαντζί βέβαια είναι πολύ καλύτερα κατ’ εμέ), μετά ποικιλία τυριών, τρία διαφορετικά είδη σαλάτες ολόφρεσκες σε τεραστίων διαστάσεων μπολ (ω, αθάνατη ελληνική περιφέρεια!) και το κυρίως που ήταν αρνάκι γάλακτος (λυπάμαι, εγώ κόκκινο κρέας δεν τρώω) με τις ωραιότερες λεμονάτες πατάτες που έχω δοκιμάσει, να λιώνουν στο στόμα και να σε πλημμυρίζουν με γεύση!


Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Μουσική και χορός! Μα δεν θα γιορτάσουμε τη χαρά των παιδιών;! Την αρχή την κάνουν οι γονείς και το ζευγάρι και εν συνεχεία ένας-ένας το τολμά και μπαίνει στον κύκλο. Τα πιτσιρίκια μας δίνουν άλλη χάρη στο όλο σκηνικό, χορεύουν, τρέχουν, κυνηγιούνται, κρύβονται, μοιράζουν αγκαλιές -για λίγα δευτερόλεπτα, ε, γιατί πρέπει να περάσουν απ’ όλα τα τραπέζια να μαζέψουν χάδια και φιλιά. Αυτά δεν είναι παιδιά επιστημονικό φαινόμενο είναι, έτρεχαν τουλάχιστον 10 ώρες κι όμως όταν πια εμείς είχαμε συρθεί στους καναπέδες του σπιτιού αφημένοι δίπλα-δίπλα με τα βλέφαρα να κλείνουν αυτοβούλως εκείνα έτρεχαν, τσίριζαν, σκαρφάλωναν πάνω μας, απαιτούσαν να σηκωθούμε να παίξουμε μπάλα και η μαμά τους τα κυνηγούσε απηυδισμένη. Πόσο ν’ αντέξει κι η δόλια μάνα όταν τα τέκνα της είναι λες κι έχουν πάρει αναβολικά(σας λέω για τρομακτική ενέργεια, το πεντάχρονο και το τρίχρονο! Γιατί να γίνω μάνα του δειλινού καμπάνα…)
Το κέφι κι η χαρά ξεκίνησαν από νωρίς, με το που φτάσαμε στο χωριό το μεσημέρι το σπίτι ήταν γεμάτο παραδοσιακές μουσικές που δήλωναν ξεκάθαρα πως υπάρχει γιορτή. Γλυκά παντού, οι λατρεμένες δίπλες που θεωρούνται παραδοσιακό γλυκό σε τέτοιες περιστάσεις, κουφέτα σκορπισμένα σε διάφορες πιατέλες, γαλακτομπούρεκο και ένα σωρό λιχουδιές. Η βεράντα γεμάτη με τραπέζια και καρέκλες για τους καλεσμένους μέχρι τη στιγμή που θα πηγαίναμε όλοι μαζί στην ταβέρνα. Φωνές, συζητήσεις, μουσική, γέλια, ανησυχίες να είναι όλα έτοιμα και χορός. Αρπάζω τον ένα πιτσιρικά, πιάνω αλά μπρατσέτα και τον ξάδερφο κι αρχίζουμε ένα σουρεαλιστικό χορευτικό. Η νύφη αφού έχει ετοιμαστεί και είναι ένα κουκλάκι ζωγραφιστό στο λευκό της φόρεμα με την μαύρη κορδελίτσα και τις μαύρες σατέν pip toe γόβες της, μπαίνει στο χορό, οι χορευτές εναλλάσσονται, τα τραγούδια κάπου-κάπου μας απογοητεύουν, βγάζουμε φωτογραφίες, τραγουδάμε και γενικά, χαιρόμαστε. Μας πιάνει μια βροχή, μια μπόρα απερίγραπτη, το κρύο απλώς θύμιζε χειμώνα, μέχρι τη στιγμή που η βροχή σταματά, ο ήλιος βγαίνει και η ζέστη χτυπάει κόκκινο.
Ένα σπίτι όλο φωνές, μια ταβέρνα αργότερα όλο κέφι και χαρά και τέλος, γυρνάμε μετά από πολλέεεεεεεεες ώρες πάλι στο σπίτι και συνεχίζουμε να εξοντώνουμε γλυκά, το ζευγάρι που πια έχει ηρεμήσει ανοίγει τα δώρα-ναι, ναι και στους αρραβώνες δώρα πάνε ό, τι και στο γάμο- διαβάζει κάρτες, κάνουμε όλοι μαζί πλάκα, έχοντας καταλάβει από μια πολυθρόνα ή καναπέ να σωριαστεί το ταλαίπωρο κορμί που αποφάσισε να χοροπηδά και να τρέχει «λόγω της ημέρας».
Στον αποχαιρετισμό συνειδητοποιούμε ότι 8:30 το βράδυ έχει κιόλας νυχτώσει από ώρα, χειμωνιάζει σιγά-σιγά. Το κρύο έχει επιστρέψει κι οι ζακέτες δεν αρκούν, φορτωνόμαστε όλοι με αμέτρητα γλυκά, γιατί δεν κάνει να φύγουμε με άδεια χέρια!
Αγκαλιαζόμαστε καμιά εικοσαριά άτομα στη βεράντα, χαιρετιόμαστε, ανταλλάσσουμε ευχές και ευτυχώς εμπέδωσαν ότι αν ξανακούσω «και στα δικά σου» θα προβώ σε βιαιότητες και έμειναν στο «ό, τι επιθυμείς» και «να’ σαι ευτυχισμένη» με την επεξήγηση «είδες, δεν λέω τίποτε άλλο, ό, τι θες!» και παίρνουμε μες στο σκοτάδι το δρόμο της επιστροφής.
Λίγα χιλιόμετρα μέσα σε στενούς δρόμους, δίπλα σε γκρεμούς, χαμένοι σε βουνά, περνώντας μέσα από χωριά και σε λίγο βρισκόμαστε στην εθνική οδό με τα κίτρινα φώτα. Επιστροφή στην Αθήνα και στο 2011.
Ένας αρραβώνας για μένα σήμερα είναι κάτι άνευ λόγου ύπαρξης, γραφικό και εξαιρετικά ξεπερασμένο, ειδικά για δύο νέους ανθρώπους που ζουν την εποχή τους. Δεν θα σκεφτόμουν και δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο, μου φαίνεται πολύ ξένο, αλλά ποιος ξέρει μπορεί ο χρόνος να με διαψεύσει(αν και ελπίζω πως δεν θα το κάνει). Ωστόσο, πέρασα εξαιρετικά -με μερικές εξαιρέσεις πάντα- γέλασα, χόρεψα, τραγούδησα, συζήτησα κι έζησα αυτές τις στιγμές με τη χαρά που έπρεπε για τον άνθρωπο που τον αφορούσε άμεσα. Άλλωστε, τόσο ωραία πράγματα φάγαμε, αυτό έλειπε να έχω και παράπονο!
Τελικά, ήταν ο τόπος που έδωσε νόημα σε αυτό το γεγονός, μια Κυριακή μεσημέρι στο χωριό έγινε ο αρραβώνας δύο πολύ ερωτευμένων, νέων και όμορφων ανθρώπων, που ειδικά τον ένα τον αγαπώ πολύ. Ε, ειδικά όταν άρχισαν να χτυπούν τα πιάτα κι αντί να ανταλλάξει φιλί το ζευγάρι το αντήλλαξαν τα πεθερικά, αλλά και όταν ο μπαμπάς της κοπέλας έβαλε στο cd player σέικ της δεκαετίας του ’60 και τα χόρευε με απίστευτη δεινότητα, ήταν ανεπανάληπτες κι αξιομνημόνευτες στιγμές.
Να ζήσετε παιδάκια, η ώρα η καλή!
Άντε και στα δικά σας οι λεύτεροι!(έεεεεετσι για να δείτε τί ωραία είναι να σου σπάνε τα νεύρα 22 χρονών άνθρωπος να παντρευτείς στα επόμενα 3 χρόνια της ζωής σου! Αμ δε!)