Αυτές τις μέρες θυμόμαστε απώλειες, είναι γεμάτες με αναμνήσεις των "αντίο" σε αναντικατάστατες προσωπικότητες που σημάδεψαν την Ελλάδα του 20ού αιώνα σε πολιτισμό, εν προκειμένω και στην πολιτική. Σαν σήμερα το 1994 αποφάσισε να παραδοθεί -γιατί ποτέ δεν επέτρεψε να χάσει τη μάχη- η Μελίνα. Δεν χρειάζονται διευκρινήσεις, για τους Έλληνες(και τους Γάλλους μάλλον) μία είναι η Μελίνα. Η Μελίνα Μερκούρη. Μεταξύ ελληνικού και γαλλικού θεάτρου, μεταξύ κινηματογράφου και πολιτικής, μεταξύ Ελλάδας κι Ευρώπης, Ευρώπης και Αμερικής, η Μελίνα είναι μια γυναίκα-σύμβολο, δυνατή ακόμη κι αν ένιωθε αδύναμη, τολμηρή, χωρίς να γίνεται προκλητική, γενναία αναλαμβάνοντας την ευθύνη, ευθύς κι ειλικρινής άνθρωπος ακόμη και στον χώρο της πολιτικής που διακρίνεται για το ψέμα και τη διπλωματία. Η γυναίκα που με το ίδιο πάθος που ερμήνευε ρόλους, στεκόταν μπροστά σε Ευρωπαίους ηγέτες και διεκδικούσε την πολιτισμική αναγνώριση, σεβασμό και δικαιοσύνη που μας αξίζει.
Πόσο λείπουν τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες γυναίκες...
