Μύρισε άνοιξη...

Αλλάξαμε ώρα, μπήκαμε πια στη θερινή, η μέρα μεγαλώνει ακάθεκτα, ε καλά μέχρι τις 21 Ιουνίου τουλάχιστον, μην έχουμε και τρελές απαιτήσεις, αλλά η άνοιξη είναι εδώ! Αυτή την εποχή την αγαπώ. Μ' αρέσει που το απόγευμα έχει ένα γλυκό πορτοκαλορόζ χρώμα, που το φως εισβάλλει στη διάθεσή μου και την κάνει να λάμπει, να γίνεται νοσταλγική, γλυκιά, που ο αέρας πλημμυρίζει ευωδιές από την ανθοφορία της φύσης, που έχουμε σχεδόν όλοι μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνουμε περιπάτους στο ιστορικό κέντρο, παραθαλάσσια ή σε πάρκα. Η μαγική αλλαγή που συντελείται στο να θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και δικαιολογημένο να αγαπάς όλο τον κόσμο, να το λες, να κρατάς σφιχτά το χέρι αγαπημένων ανθρώπων, να γέρνεις στον ώμο τους κι εκείνοι στο δικό σου, να γελάς στη μέση του δρόμου, το βάδισμά σου να γίνεται λίγο πιο χαρωπό, μια ασυναίσθητη αλλαγή που μοιάζει μεγάλη στην αύρα που αφήνεις στο πέρασμά σου.
Είναι η εποχή που όσους αγαπάς νιώθεις ότι τους αγαπάς ΠΟΛΥ κι ανοίγεις καρδιά κι αγκαλιά να χωρέσουν κι άλλοι, όσοι κάνουν την εμφάνισή τους και το αξίζουν. Θυμάσαι με τρυφερότητα πρόσωπα με τα οποία έχεις χαθεί και ρωτάς τί κάνουν, αν είναι καλά, γιατί έτσι βρε παιδί μου, απλώς το θέλησες. Οργανώνεις στο μυαλό εξορμήσεις ανέμελες, αθώες, παιδικές ίσως, αλλά χαρούμενες κι απαραιτήτως ανοιξιάτικες.  Δεν χωράνε ενοχές και απαισιόδοξες σκέψεις, ούτε μήπως πρέπει να δω τον τάδε, να μιλήσω με τον δείνα, τί θα γίνει με δουλειά κλπ κλπ. Όχι, όχι, δεν χωρούν τέτοια. Θα δεις όσους θελήσεις, όταν το θελήσεις. Η δουλειά είναι σημαντικό κεφάλαιο και θα το παλέψουμε, αλλά μπήκε η άνοιξη!Κι έχεις κι άλλα χαριτωμένα να κάνεις...
Περιμένεις να δεις πότε θα επιθυμήσεις ένα παγωτό, το πρώτο για φέτος (παιδικά κατάλοιπα μεν, ωραία "έθιμα" δε) και ξεσηκώνεσαι για ένα σωρό πράγματα που ακόμη κι αν δεν γίνουν δεν σε προβληματίζει.
Α, έχουμε και το άλλο, εν όψει καλοκαιριού και ανάλαφρων ενδυμάτων παθαίνουμε υστερία να αδυνατήσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί πρέπει να κυκλοφορήσουμε κουκλάκια ζωγραφιστά (μα αφού είμαστε ούτως ή άλλως, μωρέεεε!). Μετά όμως περπατάς, νιώθεις ένα ελαφρύ αεράκι στη ραχοκοκκαλιά που αρχίζει σε λίγο να παίζει με τα μαλλιά σου κι έρχεται η μυρωδιά από το μαγαζί με τους λουκουμάδες...Ε, τα ξεχνάς όλα.
Αρνούμαι αποφασιστικά να χαλάσω μια τόσο όμορφη εποχή με όλα όσα συμβαίνουν και τις εκλογές που ετοιμάζονται. Λυπάμαι, εγώ λείπω, είμαι στην Άνοιξη, ενημερώστε με πότε θα είναι και θα 'ρθω να ρίξω την ψήφο μου (η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται απολαυστικά, αργά και βασανιστικά).
Για να γυρίσω όμως στην ωραία ανοιξιάτικη διάθεσή μου. Ένα τραγούδι που νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα και σας προτείνω να το ακούσετε και να μπείτε στο χαρωπό κλίμα του είναι το εξής:

Νένα Βενετσάνου- Η μπαλάντα του καφέ

Να έχουμε μια υπέροχη άνοιξη!