Κυριακή 8 Απριλίου 2012

"Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1"...Όταν νικητής είναι ο θεατής

Μέχρι να βρω κάποιον να με ακολουθήσει σ' αυτή την παράσταση είδα κι έπαθα, βλέπετε Σάββατο βράδυ οι περισσότεροι είχαν κανονίσει κάτι άλλο ή προέκυψε κάτι άλλο κι άλλοι εξ αρχής δεν πολυήθελαν. Ήταν όμως τυχερό να πάω. Πραγματικά τυχερό!
Μαζί με μια αγαπημένη φίλη παρακολουθήσαμε την προτελευταία παράσταση του "Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1" σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου και πρωταγωνιστές την Κατερίνα Λούρα και τον Δημήτρη Κουρούμπαλη. Χώρος το Bios επί της Πειραιώς, ένα μικροσκοπικό θεατράκι που χωράει-δεν χωράει 35-40 άτομα, χωρίς σκηνικά, μόνο δύο καρέκλες.
Στην αρχή εμφανίζεται ο σκηνοθέτης, ο οποίος, μετά από μια αστεία εισαγωγή, παίρνει θέση πίσω από την κονσόλα (ούτε 3 μέτρα από το χώρο που θα μπορούσες να πεις και σκηνή) να ρυθμίζει ήχο και φωτισμό. Ήταν ακριβώς πίσω μου, τον άκουγα να γελάει, σαν να άκουγε τις ατάκες των ηθοποιών πρώτη φορά, να ψιθυρίζει-μονολογεί προς το τέλος να το μαζέψουν λίγο γιατί ξεπέρασε τα 60 λεπτά, να νιώθει το ρυθμό, αλλά και το βλέμμα των ηθοποιών να στρέφονται προς το μέρος του κάποιες φορές.
Τί ήταν όμως αυτή η παράσταση; Δεν ξέρω πώς ακριβώς να τη χαρακτηρίσω, ήταν κάτι πρωτότυπο που εντέχνως ισορροπούσε ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό, την τραγωδία και την κωμωδία. Ομολογώ πως ο Δημήτρης Κουρούμπαλης με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, όσο για την Κατερίνα Λούρα που δεν την είχα ξαναδεί, την εκτίμησα και από εδώ και στο εξής θα την έχω υπόψιν.
Ο αυτοσαρκασμός, το παιχνίδι των ερωτήσεων μεταξύ τους που φαινόταν τόσο αυθόρμητος και σαν να γινόταν πρώτη φορά, κάτι σαν αυτοσχεδιασμός(μπορεί και να ήταν , ποιος ξέρει!), η εναλλαγή ρόλων, από τους εαυτούς τους που ετοιμάζουν μια τραγωδία στους ρόλους της Ηλέκτρας και του Ορέστη και στην ιστορία των ηρώων. Από τις προσωπικές τους ιστορίες σε μια παλιά και ευρέως γνωστή.
Η χημεία τους έδενε εκπληκτικά, το γέλιο διαδεχόταν το δάκρυ και το αντίστροφο κι η Κατερίνα Λούρα να κλαίει ξαφνικά, αληθινά, φυσικά, το πρόσωπό της γέμιζε δάκρυα που έμεναν μέχρι να στεγνώσουν από μόνα τους, ακόμη και σε κωμικά στιγμιότυπα, ή μέχρι να τα διαδεχτούν άλλα αργότερα.
Η κινησιολογία πρέπει να υπογραμμιστεί, ήταν πολύ ωραία και ιδιαίτερη, οι ηθοποιοί έκαναν δύσκολα πράγματα. Φανταστείτε ότι η κοπέλα σήκωσε στον ώμο της τον Δημήτρη Κουρούμπαλη -αφού εκείνος πρώτα είχε σκαρφαλώσει στον τοίχο!- και τον μετέφερε στο χώρο και λίγο αργότερα, εκείνος την έπιασε από το λαιμό και τη σήκωσε στον αέρα κάνοντας πως την πνίγει τόσο ώστε να έχει γίνει κατακόκκινη. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, πρέπει να την πετάξει μακριά, κάτι που κάνει, με αποτέλεσμα -επειδή το κάνει με δύναμη- να τη ρωτήσει (στα πλαίσια αυτού του "αυτοσχεδιασμού") αν το έκανε με πολλή δύναμη, γιατί το έχει έγνοια κάθε φορά κι εκείνη να του απαντά ότι το έχει καταλάβει μετά από τόσο καιρό.
Εκφραστικοί, δραστήριοι, γεμάτοι ενέργεια και συναίσθημα, ισορροπία και αρμονία στον τρόπο που ερμήνευαν σε κάθε εναλλαγή, μπαίνοντας σε κλάσματα δευτερολέπτου σε κάτι διαφορετικό και πάλι απ' την αρχή.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους δύο πρωταγωνιστές, στον σκηνοθέτη, αλλά και στην συνσκηνοθέτιδα και υπεύθυνη για την κίνηση των ηθοποιών, Φρόσω Κορρού.
Σε κάποια σημεία αυτή η εναλλαγή ίσως να μπερδεύει λίγο, αλλά η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι είδες κάτι πολύ καλοδουλεμένο, με πραγματική χαρά κι αγάπη για το αποτέλεσμα, με μεγάλη προσπάθεια για να βγαίνει τόσο φυσικά και αυθόρμητα με δύο μόνο ηθοποιούς επί περισσότερο από μία ώρα διαρκώς πάνω στη σκηνή, χωρίς να σε αφήσουν να κουραστείς ή να βαρεθείς λεπτό. Μια πολύ ωραία παράσταση.

*Στο θέατρο ανάμεσα στους θεατές βρίσκονταν ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Άρης Σερβετάλης και 2-3 ακόμη γνωστοί ηθοποιοί. Και νομίζω, ναι-ναι, νομίζω πως είδα και την αγαπητή psycho-babble...ή μήπως έκανα λάθος;;;