Χθες ένας άνθρωπος έφυγε από τη ζωή παίρνοντας μια πολύ σκληρή απόφαση και κάνοντας μια τρομερή πράξη, αυτοκτόνησε. Στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από τη Βουλή. Άφησε ένα σημείωμα και μιλούσε για την εξαθλίωση στην οποία αρνείται να ζήσει. Κι "έφυγε".
Δεν θα κρίνω την πράξη, δεν έχω ούτε το δικαίωμα ούτε τα προσόντα να το κάνω. Θα πω ότι λυπάμαι βαθιά για τον άνθρωπο αυτό που πια δεν είναι ανάμεσά μας, για την οικογένειά του που θρηνεί και για ολόκληρη την κοινωνία που δεν μπορεί να δείξει ανθρωπιά και ψυχραιμία και το μόνο που επιδεικνύει είναι υστερία, μικροψυχία, ψυχρότητα, καιροσκοπισμό, βία και αναλγησία.
Μέσα σ' αυτά συμπεριλαμβάνονται όλες οι ομάδες, οι περαστικοί, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι, οι συνδικαλιστές, οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι τηλεθεατές, οι "επαναστάτες", οι μπαχαλάκηδες, οι αγανακτισμένοι, οι λεγόμενοι ειδικοί που βγαίνουν και κρίνουν ποια αίτια τον οδήγησαν στην αυτοκτονία και εκείνες οι εκπληκτικές έρευνες που μετρούν τη δυστυχία με ποσοστά αυτοκτονιών στις χώρες.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, δεν είναι ποσοστά, δεν είναι "δείγματα" σε επιστημονικές ή ακαδημαϊκές έρευνες. Οι άνθρωποι είναι σάρκα και οστά, ψυχή, καρδιά και μυαλό, μην το ξεχνάμε.
Έχουμε πάψει να εξελισσόμαστε ως είδος και επιστρέφουμε στο παρελθόν, Ή δεν έχει πιο πέρα ή κάποιοι δεν θέλουν άλλη πρόοδο. Μπορεί βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, να πρέπει η ανθρωπότητα να κάνει κύκλους, σαν την Ιστορία της. Μήπως τελικά χάσαμε το στόχο; Αντί να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής όλων των ανθρώπων, είναι σαν μια μικρή μερίδα να αποφασίζει να βασανίζει -εξουσιάζοντας πάντα- τους άλλους, οι οποίοι είναι και ασύγκριτα περισσότεροι. Κι είναι τέτοια η αλλοτρίωση που μπροστά και σ' ένα τέτοιο γεγονός υπάρχουν "υπεύθυνοι" που συγκρίνουν τα ποσοστά αυτοκτονιών σε άλλες χώρες...
Κι άλλοι που βγαίνουν να κάψουν. Όχι δεν μιλάω γι' αυτούς που βγήκαν ήρεμα να διαμαρτυρηθούν, αλλά γι' αυτούς τους τύπους που βάζουν φωτιές και καταστρέφουν υπό το λάβαρο μιας δικαιοσύνης και μιας δήθεν επανάστασης. Για όλους αυτούς που καθημερινά αναζητούν μια αφορμή να εκτονώσουν τον θυμό που δεν έχουν καν ψάξει να βρουν την αιτία του. Για όλους εκείνους που είμαι πεπεισμένη πως είναι οι ίδιοι που σε μια δημόσια υπηρεσία βρίζουν τους υπόλοιπους πολίτες και τους υπαλλήλους που δεν τους εξυπηρετούν, που παίρνουν τη σειρά του άλλου, που πετούν στο δρόμο το χαρτάκι ή το άδειο μπουκάλι, γιατί θεωρούν ανεπίτρεπτο να το κρατούν μέχρι να βρουν κάδο. Οι ίδιοι που φτύνουν στη μέση του δρόμου, γιατί έτσι, που περνούν με κόκκινο, που βάζουν τέρμα τη μουσική αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, που αφήνουν τα κατοικίδια τους να αφήνουν τα "δωράκια" τους όπου βρουν και σιχαίνονται να τα μαζέψουν με μια σακουλίτσα και να τα πετάξουν. Οι ίδιοι που θεωρούν ότι είναι ανώτεροι όλων, απλώς οι άλλοι δεν το έχουν καταλάβει. Εκείνοι που φωνάζουν στο διπλανό τραπέζι στην καφετέρια λες κι έχεις καμιά όρεξη να τους ακούς. Εκείνοι που μονίμως κρίνουν και θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους, χωρίς βεβαίως να ακούν την αντίθετη άποψη, αλλά που στην ζωή τους πιθανότατα κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά και κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψη. Εν ολίγοις, άνθρωποι με νοημοσύνη και πνευματική διαύγεια αντίστοιχη του πόσο καθαρά μπορεί να δει κάποιος με 12 βαθμούς μυωπίας χωρίς γυαλιά.
Δεν θα μιλήσω για τους αστυνομικούς που με ή χωρίς λόγο(και κυρίως χωρίς) αρχίζουν να "καταστέλλουν" τις περίφημες μάζες, κάτι που δεν γίνεται όταν θα έπρεπε. Μεγάλη ιστορία.
Γι' αυτό συνεχίζουμε να είμαστε στη μιζέρια που είμαστε και μπορεί να γίνουμε και πολύ χειρότερα -κάτι που απεύχομαι. Έχουμε πολύ βραχεία μνήμη και πολύ ευέξαπτο θυμικό, ένας καταστροφικός συνδυασμός, γιατί λείπει η αυτοκριτική και η επανόρθωση.
Αυτές τις μέρες έτυχε πολλάκις να προσέξω πόσο απολίτιστοι άνθρωποι είμαστε, στο θέατρο, στο μετρό, στο δρόμο, στα μαγαζιά, σε αμφιθέατρα και συνεδριακούς χώρους. Και λαός χωρίς πολιτισμό είναι λαός καταδικασμένος.
Δεν είναι απελπιστικό η χώρα που πριν τόσους αιώνες γέννησε πολιτισμό και μέχρι σήμερα αυτό πουλάει, να μην διαθέτει ούτε στάλα; Τουλάχιστον ως επί το πλείστον, γιατί ευτυχώς -καλέ μου Θεέ σ' ευχαριστώ!- υπάρχουν ακόμη φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά είναι σπάνιες κι αυτές...
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... ή μήπως η Ελλάδα πότε πεθαίνει;
Μάλλον μαζί με την ανθρωπιά, τον πολιτισμό και τη λογική.
