Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Γίναμε ανέκδοτο και μάλιστα πολύ κακό...

Δεν είμαι ψύχραιμη, το παραδέχομαι, δεν αντέχω αυτή την απογοήτευση, τη ματαίωση... Μια απελπισία, είμαστε στ' αλήθεια τόσο ηλίθιος λαός; Τόσο; Γιατί;
Πέρασα σήμερα 15 ολόκληρα λεπτά πίσω από το μπλε παραβάν, να προσπαθώ ν' αποφασίσω τί θα ψηφίσω. Τί δεν θα ψήφιζα το γνώριζα ήδη. Με το που τα έβλεπα, καθώς φυλλομετρούσα τον πάκο με τα ψηφοδέλτια, τα πέταγα στη μεγάλη σακούλα σκουπιδιών δίπλα μου. Κι έμειναν τέσσερα ψηφοδέλτια και το λευκό, μετά τρία και το λευκό. Έβαλα κι έβγαλα απ' το φάκελο τα ψηφοδέλτια διαφορετικών κομμάτων άπειρες φορές, δεν ήμουν σίγουρη. Ναι, αυτό το κόμμα το θέλω στη Βουλή, πρέπει να είναι δυνατό, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω 100% με όλες τις απόψεις και τις λύσεις που προτείνει, το άλλο έχει έναν σοβαρό αρχηγό, πράο, ήρεμο, χωρίς μεγαλοστομίες, αλλά έλα που απαρτίζεται απ' όσους έφυγαν απ' το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου; Ε, όχι! Το άλλο μικρό, πολύ, άσχετοι άνθρωποι με την πολιτική, άγνωστοι, δεν είμαι πολύ σίγουρη αν πρέπει. Κοιτάω το λευκό, αλλά όχι, το λευκό δεν είναι μια πράξη σοφή εν προκειμένω. Είναι κρίσιμες εκλογές, γι' αυτό και δεν θέλω να χαραμίσω την ψήφο μου. Δεν θέλω, είμαι υπεύθυνη για τη μοίρα μου, για τη μοίρα κι άλλων, η ψήφος μου μετρά, όπως και καθένα ξεχωριστά. Έτσι, νόμιζα αφελώς πως θα σκέφτονται κι οι άλλοι, με βάση το καλό, το γενικό καλό, με σοβαρότητα, με ψυχραιμία, ζυγίζοντας καταστάσεις και προτάσεις, αλλά έκανα λάθος.
Έβαλα με κρύα καρδιά το ψηφοδέλτιο στο φάκελο και τον έκλεισα, βγήκα απ' το παραβάν και το έριξα στη διάφανη κάλπη, νιώθοντας ότι ψήφισα κάτι που δεν με κάνει να ντρέπομαι, να νιώθω ενοχές ή ηλίθια, ούτε κάτι επικίνδυνο, αλλά θα ήθελα να υπάρχει κάτι που να ψηφίσω με όλη μου την καρδιά, γιατί θα ήταν ελπιδοφόρο.
Γύρισα σπίτι, μίλησα με τους γονείς μου, μοιράστηκα το μούδιασμα κι όταν είδα τα πρώτα exit poll σκέφτηκα ότι ίσως να έπρεπε να ψηφίσω ένα από τα γνωστά κόμματα (δεν εννοώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προφανώς!) μπας και μεγάλωνε το ποσοστό τους και δεν έμπαιναν τα κτήνη στη Βουλή.
Ο πατέρας μου να προσπαθεί να με ηρεμήσει ότι δεν υπάρχει ακόμη λόγος να στεναχωριέμαι, μπορεί μέχρι το τέλος να έχουν αλλάξει τα αποτελέσματα και να μην γίνουμε η πρώτη χώρα -που έχει υπάρξει θύμα ναζισμού- που βάζει στον οίκο της Δημοκρατίας νεοναζί!!!
Άκουσα ότι η αποχή φέτος ήταν μεγαλύτερη από το 2009. Μετά από το χαμό που έχει ξεσπάσει 3 χρόνια τώρα, μετά την εξαθλίωση, τις πορείες, την απόλυτη εξαχρείωση, ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό πολιτών δεν πήγαν να ψηφίσουν κι αποφάσισαν να πάνε για μπανάκι στην παραλία.
Και πόσοι άλλοι ξαναψήφισαν τα δύο μεγάλα κόμματα που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφισε Χρυσή Αυγή, τα δίποδα με νοημοσύνη μηδέν που είναι χειρότεροι κι από θηρίο στη ζούγκλα, για να μην πω ότι στην τροφική αλυσίδα βρίσκονται κάτω από την αμοιβάδα!
Όλοι εσείς λοιπόν, που δεν πήγατε να ψηφίσετε, γιατί θεωρήσατε ότι αν πηγαίνατε θα ήταν μια χαμένη Κυριακή που λέει και το τραγούδι, όλοι εσείς που ξαναψηφίσατε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά κυρίως, όλοι εσείς που ψηφίσατε Χρυσή Αυγή (ανακατεύομαι και μόνο που το γράφω) είστε άξιοι της μοίρας σας!
Από 'δω και στο εξής δεν έχετε κανένα απολύτως δικαίωμα να παραπονιέστε, να γκρινιάζετε,να διαμαρτύρεστε, να δυσανασχετείτε για ο,τιδήποτε συμβαίνει, για σκληρά μέτρα, για ψεύτες πολιτικούς, για ρατσισμό, φόβο, εξαθλίωση, ήταν δική σας επιλογή και δική σας η ευθύνη. Δικές σας κι οι συνέπειες.
Βγάλτε το σκασμό και κολυμπήστε στα σκατά που διαλέξατε! Είστε αξιοθρήνητοι.
Α, ξέχασα. Τις συνέπειες της δικής σας βλακείας (άλλη λέξη έχω κατά νου) θα τις λουστούμε κι οι υπόλοιποι.
Πόσο περήφανοι νιώθετε Ελληναράδες μου, πολύ; Μην σκέφτεστε, τόσο λίγο μυαλό αν το κουράσεις καίγεται.
Σήμερα με κάνατε να ντρέπομαι. Δεν σας το συγχωρώ..."πατριώτες".