tag:blogger.com,1999:blog-23953539609085077662024-02-19T12:48:50.295+02:00Τα γραπτά μένουν...Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comBlogger450125tag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-49379503462960638632023-09-05T20:26:00.013+03:002023-09-06T18:50:22.112+03:00Τα καλοκαίρια ως ευφημισμός<p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE4ZNcdwt8yKd5xsJG26X43RletVtG94rxKJhrknzdCkLigAEQwDuJ3b0xX15wRNFg4NKVTXQVzAjF3-CrHUKfoJWHCFavD-XVK4jLtRn8hFe6GrfpEFlCuNjGWbPC0syBiY5OcRuDegfgx8OnVzAkRG43A2-sGaitv393VeDKzPqNwShAGBF4g2sktcg7/s1024/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-Reuters.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="684" data-original-width="1024" height="328" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE4ZNcdwt8yKd5xsJG26X43RletVtG94rxKJhrknzdCkLigAEQwDuJ3b0xX15wRNFg4NKVTXQVzAjF3-CrHUKfoJWHCFavD-XVK4jLtRn8hFe6GrfpEFlCuNjGWbPC0syBiY5OcRuDegfgx8OnVzAkRG43A2-sGaitv393VeDKzPqNwShAGBF4g2sktcg7/w491-h328/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-Reuters.jpg" width="491" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #999999; font-size: x-small;">ⓒΑλέξανδρος Αβραμίδης - Reuters<br /></span><br /></td></tr></tbody></table>Τη δεκαετία του '90 που μεγάλωνα, πολύ πριν μπουν στην καθημερινότητά μας τα κινητά, το ίντερνετ, τα social media, οι φτηνές αεροπορικές εταιρείες, τα all-inclusive ξενοδοχεία-γίγαντες, αλλά ακόμη και το μετρό, (αναφέρομαι στην εποχή που δεν υπήρχε καν η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και για να περάσεις από Πελοπόννησο στην δυτική Στερεά και στην Ήπειρο, έπρεπε να πάρεις το φεριμπότ, ω ναι), το καλοκαίρι είχε μια πολύ διαφορετική έννοια.<p></p><p></p><p>Δεν ήταν όλα υπέροχα ή εύκολα ακόμη και για ένα παιδί που δεν έχει τις ανησυχίες των ενηλίκων, υπήρχαν πάρα πολλά προβλήματα, αλλά δύο και πλέον δεκαετίες μετά, διαπιστώνουμε όλες και όλοι πως μέσα στα χρόνια χάθηκαν και αυτά που έκαναν το καλοκαίρι κάτι που άξιζε να περιμένεις. Δεν πρόκειται για το πέπλο νοσταλγίας που εξαφανίζει τα άσχημα. Και φωτιές και ναυάγια και συντριβές αεροπλάνων και ελικοπτέρων και θανάτους γνωστών κι αγνώστων και καταστροφικούς σεισμούς και την περίφημη εξάρθρωση της 17Ν σε απευθείας σύνδεση έχουμε να θυμόμαστε από τότε.</p><p>Η διαφορά ίσως να είναι ο καταιγιστικός ρυθμός των αποκαρδιωτικών, απογοητευτικών, καταστροφικών γεγονότων, το ότι αυτά έρχονται σωρευτικά σε μια -σχεδόν- 15ετία που έχει κλονίσει και υποβαθμίσει με τρομακτικό τρόπο την καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής μας, το όποιο αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας υπήρχε. Αυτή η διαρκής αγωνία για όλα, για το πώς θα βγει η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας, για το πώς θα πληρωθούν λογαριασμοί ενώ κάθε μέρα αλλάζουν και εμφανίζονται νέες, αυξημένες χρεώσεις, για το ποιες άλλες περικοπές μπορούν (ή δεν μπορούν) να γίνουν, για το ότι πρέπει να είμαστε/παραμείνουμε υγιείς, γιατί αν συμβεί κάτι σ' εμάς ή στους αγαπημένους μας δεν θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά και δεν θα έχουμε-ουν την περίφημη δωρεάν περίθαλψη που χρειαζόμαστε, αλλά η οποία δεν (υπο)στηρίζεται από εκεί που -και όπως- πρέπει. Κι αυτές είναι μόνο μερικές εκφάνσεις αυτής της αδιάκοπης αγωνίας και του άγχους που έχουν καταλήξει πια υπαρξιακά.</p><p>Μέσα σε αυτά τα καθημερινά πρακτικά, που είναι πάντα παρόντα, έρχονται και προστίθενται δυστυχήματα (ο φετινός Μάρτιος ήταν από τους πιο μαύρους), περιβαλλοντικές καταστροφές που στο όνομα της κλιματικής κρίσης (την οποία εμείς, ως ανθρωπότητα, αλλά κυρίως η ολιγωρία και απραξία των κυβερνήσεων παγκοσμίως προκάλεσε) προσπαθούν να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες των αρμόδιων, οι οποίες αφορούν το παρόν, αλλά φτάνουν και σε βάθος χρόνου· ενώ το μόνο που αφήνουν πίσω τους είναι στάχτη και πραγματική, ολοκληρωτική καταστροφή. </p><p>Σκάνδαλα υποκλοπών, το περίφημο "gentrification" <span style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(ο υποτιθέμενος εξευγενισμός)</span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;"> </span>και η "ανάπτυξη" που έχει κάνει αφόρητο και απλησίαστο το κέντρο της Αθήνας και όλα τα ανεξέλεγκτα υπερ-τουριστικοποιημένα μέρη της χώρας, νομοσχέδια που περνούν στα ψιλά εν μέσω πολυήμερων πυρκαγιών σε έναν ολόκληρο νομό και αφορούν το τί εγκαταστάσεις μπορούν να γίνουν σε καμένες περιοχές, ατυχήματα και δυστυχήματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχε στο ελάχιστο η οργάνωση και οι δικλείδες ασφαλείας που επιβάλλονται, πλημμύρες που δεν θα είχαν συμβεί εάν είχαν προστατευθεί αρχικά τα δάση και εν συνεχεία, αν είχαν γίνει όλες οι προβλεπόμενες εργασίες από τους φορείς (δήμους και περιφέρειες) όταν και όπως έπρεπε· ανεκτίμητης αξίας χλωρίδα-πανίδα, σοδειές, κτηνοτροφικές μονάδες και ιδιοκτησίες ανθρώπων κατεστραμμένες, ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων, λαϊκισμός και ακροδεξιές-ρατσιστικές-συνωμοσιολογικές κορώνες για να μετακυλήσουν τις ευθύνες σε φανταστικούς εχθρούς, κάνοντας την εκπεσούσα κοινωνία μας ακόμη χειρότερη. </p><p>Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, δεν έχω αποθέματα αισιοδοξίας, ελπίδας, ψυχικής αντοχής. Εξαντλήθηκαν μαζί με την αδιαφορία των ιθυνόντων, με την απανθρωποποίησή μας (ή να πω αποκτήνωση;*), με τους 44-45 βαθμούς Κελσίου επί μέρες, που οι ειδικοί λένε πως μπορεί να ήταν και το πιο δροσερό καλοκαίρι της υπόλοιπης ζωής μας, με την παντελή απουσία έστω και λίγης ησυχίας στο εργοτάξιο στο οποίο έχει μετατραπεί η Αθήνα σε δρόμους και οικοδομικά τετράγωνα· με τις πυρκαγιές παντού γύρω και τους εξουθενωμένους και τραυματισμένους πυροσβέστες, τις στάχτες και την αποπνικτική μυρωδιά καμένου που μπαίνει ακόμη και από σφραγισμένα παράθυρα, το μαύρο και τη νεκρή φύση, στα οποία δεν πρέπει να συνηθίσουν τα μάτια, ούτε και το μυαλό· με τους νεκρούς μετανάστες που κάηκαν ζωντανοί στο δάσος προσπαθώντας να πάνε κάπου καλύτερα απ' όπου έφευγαν και δεν θα τους αναγνωρίσει κανείς· με τους αυτόκλητους "πολιτοφύλακες" και την ακροδεξιά που βρίσκει διαρκώς έδαφος· με τον νεαρό μαυρόγυπα στο καμένο δάσος της Δαδιάς που προσπαθεί ν' αναγνωρίσει τη φωλιά, το σπίτι του (ένα απειλούμενο είδος που σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη υπάρχει μόνο στον Έβρο και πιθανώς, 1-2 ζεύγη του στον Όλυμπο). </p><p>Ζούμε σε μια μίζερη (ναι, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη) αναμονή για κάτι καλύτερο, το οποίο πολύ θα ήθελα να έρθει, αλλά η άρνησή μας να κάνουμε συντονισμένα και από τα πάνω κάτι γι' αυτό και αντ' αυτού συνηθίζουμε ότι έτσι είναι και δεν γίνεται τίποτα, δεν αφήνει πολλά περιθώρια.</p><p>Δεν είναι πια και πολύ καλο-καίρια, τα καλοκαίρια μας.</p><p><br /></p><p>Υ.Γ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν γράφονταν τα παραπάνω, ένας άνθρωπος πνιγόταν στο λιμάνι του Πειραιά, καθώς δύο εργαζόμενοι του Blue Horizon τον έσπρωξαν στη θάλασσα για να μην επιβιβαστεί και τον άφησαν αβοήθητο να πνιγεί, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα. </p><p>*Ναι, τελικά, αποκτήνωση ήταν η σωστή λέξη.</p>Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-59738493040221625742021-06-23T00:00:00.036+03:002021-06-23T17:10:26.442+03:00Μέσα από την επικαιρότητα φανερώνονται τα εγκλήματα της κοινωνίας κατά των γυναικών<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh67TeZSZnCQol3s2fIXX8Ky7DQ54948WbJfIeLWibJu5fwnWo6TSn-upzS_HYL4h0l-r7HuzGcgoFcx63yY5t6n029QzGgTcEJgMhp6sm2gPtcI0g_jSnxU94ug4a0epqPKczujVQQi3lI/s1930/4322.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1158" data-original-width="1930" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh67TeZSZnCQol3s2fIXX8Ky7DQ54948WbJfIeLWibJu5fwnWo6TSn-upzS_HYL4h0l-r7HuzGcgoFcx63yY5t6n029QzGgTcEJgMhp6sm2gPtcI0g_jSnxU94ug4a0epqPKczujVQQi3lI/w640-h384/4322.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Illustration: Eleanor Shakespeare (The Guardian)</span></td></tr></tbody></table><p></p><p class="MsoNormal"><br />Μερικές φορές (αν όχι τις περισσότερες), η επικαιρότητα γίνεται
δυσβάσταχτη, πόσο μάλλον στο ιδιαίτερο πλαίσιο στο οποίο ζούμε τον τελευταίο
ενάμιση χρόνο. Τα γεγονότα παίρνουν άλλες διαστάσεις, αλλά ειδικά, τα ειδεχθή
γεγονότα, τα οποία μας αγγίζουν με κάποιον τρόπο, είναι τα πιο δύσκολα
διαχειρίσιμα, τουλάχιστον ψυχολογικά και συναισθηματικά.</p>
<p class="MsoNormal">Μέσα στην τελευταία εβδομάδα, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον
παραλογισμό ενός συνεδρίου που θα γινόταν στα Ιωάννινα για τη γυναικεία γονιμότητα (γιατί, για κάποιον
ανεξήγητο λόγο, θεώρησαν ότι το θέμα της γονιμότητας δεν αφορά τους άνδρες)
γεμάτο με ιερείς (!) και άνδρες επιστήμονες, οι οποίοι θα τοποθετούνταν για το
γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα, αλλά όπως όλες και όλοι καταλάβαμε, κυρίως για
τις «λάθος επιλογές» των γυναικών που τις οδηγούν να μην γίνονται μητέρες
-εγκαίρως ή γενικώς. Ας μην γελιόμαστε, και μόνο το ότι οι γυναίκες έχουμε
επιλογές, κάποιους -πολλούς, δυστυχώς- ακόμη τους ενοχλεί.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα γυναικεία αντανακλαστικά, όμως, ήταν σε εγρήγορση. Ξέρετε
γιατί; Γιατί ακόμη και εμείς, που γεννηθήκαμε λίγο πριν την είσοδο στον 21<sup>ο</sup>
αιώνα και μεγαλώσαμε σε μια -θεωρητικά τουλάχιστον- πιο φιλική εποχή προς τις
γυναίκες και την αυτοδιάθεσή μας, έχουμε μάθει να είμαστε διαρκώς σε επιφυλακή
για όλες τις επικρίσεις, για όλα τα λάθη που έχουμε κάνει -σύμφωνα με τους
φωτεινούς παντογνώστες-, για εκείνες τις συστάσεις των άλλων, κυρίως ανδρών,
που ξέρουν καλύτερα από εμάς ποιο είναι το καλό μας, τι θέλουμε πραγματικά, τι
μας κάνει ευτυχισμένες, με τι πρέπει να νιώθουμε δυστυχείς και άτυχες και ποιες
πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μας. Και φυσικά, ξέρουν ποια είναι η
ταυτότητά μας. Εκείνοι ξέρουν, εμείς είμαστε οι αδαείς, αφελείς, ανόητες, οι
υπερευαίσθητες και υπερβολικές, αυτές που «από τη φύση» μας, έχουμε άλλες
προδιαγραφές.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να, λοιπόν, που οι αντιδράσεις έφεραν αποτέλεσμα. Αρχικά,
την απόσυρση των υποστηρικτριών-ών, μετά των ομιλητριών και των ομιλητών και
τέλος, την ακύρωση αυτού του αντιεπιστημονικού συνεδρίου που προσπαθούσε να μας
πείσει ότι τους αφορά η επιστημονική προσέγγιση, ενώ είχε επιλέξει μητροπολίτες
και άλλους ιεράρχες της ορθόδοξης εκκλησίας να μιλήσουν για πράγματα που
αγνοούν παντελώς.</p>
<p class="MsoNormal">Λίγες μέρες μετά, ένα ειδεχθές έγκλημα στην Αττική προ ενός
μήνα, με θύμα μία νεαρή γυναίκα και μητέρα, εξιχνιάζεται με την ομολογία του
συζύγου του θύματος. Γυναικοκτονία, λοιπόν. Από την αρχή της υπόθεσης, όταν
ακόμη η ιστορία αφορούσε ληστεία από τρεις δράστες, όπως υποστήριζε ο θρηνών
-τότε- σύζυγος και πλέον κατηγορούμενος, τα ελληνικά ΜΜΕ βρήκαν άλλο ένα θέμα
(όπως πέρυσι με την νεαρή γυναίκα που δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι) να το
αντιμετωπίσουν σαν σαπουνόπερα, τόσο μελό, τόσο φωσκολικό δράμα, για να
γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο, διαδικτυακό περιεχόμενο και σελίδες εφημερίδων και
περιοδικών.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φωτογενές θύμα, φωτογενής και οικονομικά ευκατάστατος
σύζυγος θύματος και ένα μωρό να συμπληρώνει την τέλεια και δραματική εικόνα για
να πουλήσουν περισσότερο. Φωτογραφίες τους από τον γάμο, από διακοπές σε νησιά,
με αγκαλιές, φιλιά και ηλιοβασιλέματα. Λεπτομέρειες που δεν χρειάζεται να
γίνουν γνωστές στο ευρύ κοινό, δίνονται στη δημοσιότητα, το απόρρητο των
συνεδριών καταρρίπτεται από μία γυναίκα που εργάζεται ως σύμβουλος, ενώ δεν
έχει καμία σχέση με την ψυχική υγεία, και οι τίτλοι των εκπομπών, των δελτίων
ειδήσεων, των <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">site</span> και
των εφημερίδων παίρνουν φωτιά μιλώντας για το δράμα ενός «πανέμορφου και τόσο
ευτυχισμένου ζευγαριού που το χτύπησε η μοίρα». <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η μοίρα δεν έπαιξε κανέναν ρόλο σε αυτή την περίπτωση,
βέβαια. Ένας άνδρας επέλεξε να σκοτώσει τη σύζυγό του και να εμπλέξει το μωρό
τους (κορίτσι κι αυτό, μην το ξεχνάμε) στην ειδεχθή πράξη του. Και όχι μόνο
αυτό, αλλά έφτιαξε και μια ιστορία για να μπορέσει να συνεχίσει ελεύθερος τη
ζωή του, σίγουρος ότι δεν θα τον ανακαλύψουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Επομένως, όχι, δεν ήταν χτύπημα της μοίρας, ήταν ακόμη ένας
άνδρας που, παρά το νεαρό της ηλικίας του (η ελπίδα, βλέπετε, ότι οι νεότερες
γενιές απεκδύονται τα άρρωστα κοινωνικά και έμφυλα στερεότυπα που τους
κληροδοτούνται), έχει μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι η σύντροφός του τού ανήκει
και αποφάσισε ότι μπορεί, για όποιον λόγο κι αν το έκανε -κι αυτό είναι δουλειά
της αστυνομίας και της δικαιοσύνης να το βρει-, να αφαιρέσει τη ζωή της
πιστεύοντας ότι δεν θα έχει καμία απολύτως συνέπεια.</p>
<p class="MsoNormal">Επί έναν μήνα, αντί για ειδήσεις, ακούγαμε, διαβάζαμε και
βλέπαμε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με φωτορομάντζο ή άρλεκιν. Κι αυτό είναι
μια παθογένεια της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ (όχι μόνο των ελληνικών, απλώς
εδώ, που ακόμη έχουμε τα κατάλοιπα μιας κουλτούρας κουτσομπολιού της γειτονιάς
και του χωριού, γίνεται σε ευρεία κλίμακα). Ξαφνικά, όταν ανακοινώνεται η
ομολογία του συζύγου και η σύλληψή του, ο «χαροκαμένος σύζυγος και πατέρας», ο
«πρίγκιπας του παραμυθιού της νεαρής κοπέλας» (μα, ακόμη να μάθουμε ότι στα
παραμύθια υπάρχουν δράκοι και πολλές φορές, ταυτίζονται με τους πρίγκιπες, ότι
καμία γυναίκα δεν χρειάζεται κανέναν πρίγκιπα να την σώσει, να την ορίζει και
να την εξουσιάζει και ότι η βασιλεία είναι ξεπερασμένη;), που μέχρι τότε τον
προσφωνούσαν με το μικρό του όνομα, μετατρέπεται σε στυγερό δολοφόνο, τέρας,
νάρκισσο, ψυχικά διαταραγμένο, παιδόφιλο (ενώ πριν, ασχέτως του πώς ορίζεται
νομικά η ηλικία συναίνεσης, φαινόταν φυσιολογικό ότι ένας ενήλικας έκανε σχέση με ένα
ανήλικο παιδί 12 χρόνια μικρότερό του; Α, ξέχασα, πριν ήταν «πρίγκιπας») και
ξεκινά άλλος ένας κύκλος της δραματικής σαπουνόπερας με στοιχεία Κοκκινόπουλου, με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αντιστροφή όλων όσων έλεγαν το προηγούμενο
διάστημα. Με την καταπάτηση ιδιωτικού απορρήτου μέσω της δημοσιοποίησης πληροφοριών
από το -όπως λέγεται ότι είναι- ηλεκτρονικό ημερολόγιο του θύματος, προσπαθώντας
να δώσουν στο αδηφάγο κοινό κι άλλες ζουμερές λεπτομέρειες από την
κλειδαρότρυπα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το θύμα για τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, όλο αυτό
το διάστημα, έχει μόνο μικρό όνομα και πολλές ανέμελες και γελαστές
φωτογραφικές πόζες, ο καθ’ ομολογίαν θύτης από την άλλη, έχει επαγγελματική
ιδιότητα, ηλικία, μικρό όνομα (αυτό της οικειότητας), γονική ιδιότητα, καθώς
προβάλλουν ξανά και ξανά πόσο νοιάζεται για το τι θα γίνει το παιδί του (όχι «τους»,
«του», ενικός -κτητικότατος). Κάποιοι προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν λέγοντας
ότι κάτι θα τoν εξώθησε, δεν μπορεί να έκανε κάτι τόσο ειδεχθές ένας τόσο
φωτογενής άνθρωπος κοροϊδεύοντας την οικογένειά του και του θύματος, την
αστυνομία, τα ΜΜΕ και φυσικά, τους τηλεθεατές. Άλλοι ζητούν κρεμάλες και άλλοι λένε
πως το είχαν καταλάβει από την αρχή ότι αυτός έκανε το έγκλημα. Ερωτώνται
ψυχίατροι, ψυχολόγοι, φυσιογνωμιστές, να απαντήσουν στο αν φαινόταν ότι το
έκανε εκείνος, από πού και αν είναι ψυχικά διαταραγμένος. Τηλεοπτικά
ψυχογραφήματα και ψυχολογικές αξιολογήσεις σε απευθείας μετάδοση, χωρίς κανείς
τους να έχει εξετάσει ποτέ το αξιολογούμενο υποκείμενο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Χρησιμοποιείται ακόμη και το μωρό, μπαίνει σε τίτλους, σε
άρθρα απόψεων, σε δελτία με το όνομά του και ειλικρινά, αναρωτιέμαι, γιατί
πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς ένα παιδί που βίωσε κάτι τέτοιο, για να
συγκινήσουμε τους τηλεθεατές, τους αναγνώστες, τους καταναλωτές πληροφορίας; Ή,
γιατί είμαστε οι αδηφάγοι καταναλωτές της;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όταν αυτό το έγκλημα ειπώθηκε με το όνομά του,
γυναικοκτονία, υπήρξαν άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που άρχισαν να μιλούν για
υστερία, για έξαλλες και υπερβολικές φεμινίστριες, ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει
και είμαστε άσχετες, γιατί τελικά είναι σεξιστικό να χρησιμοποιούμε άλλον όρο
από αυτόν της ανθρωποκτονίας και πολλά ακόμη τόσο θλιβερά, όσο και εξοργιστικά.
Εν έτει 2021, μετά από ένα πρώτο ξέσπασμα του ελληνικού #<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">MeToo</span> στις αρχές του χρόνου, δεν έχουμε
εμπεδώσει ακόμη βασικά πράγματα που είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Εν Ελλάδι,
βέβαια, αργούν να έρθουν, όχι μόνο οι πληροφορίες, αλλά και η ίδια η κοινωνική εξέλιξη.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο όρος γυναικοκτονία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τη
δεκαετία του ’70 από την εγκληματολόγο <a href="http://www.dianarussell.com/f/femicde%28small%29.pdf" target="_blank">Diana Russell</a> για να ορίσει αυτό το
εγκληματολογικό φαινόμενο. Η γυναικοκτονία ορίζεται από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο
για την Ισότητα των Φύλων (<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><a href="https://eige.europa.eu/el/taxonomy/term/1128" target="_blank">EIGE</a></span>)
ως εξής: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«δολοφονίες γυναικών και
κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές
τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων
τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον
βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία
γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» και λοιπές μορφές
δολοφονίας, τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων
συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες,
το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και
κοριτσιών. […] Η δολοφονία μιας γυναίκας από ερωτικό σύντροφο και ο θάνατος
μιας γυναίκας ως αποτέλεσμα πρακτικής που είναι επιβλαβής για τις γυναίκες. Ως
ερωτικός σύντροφος νοείται πρώην ή νυν σύζυγος ή σύντροφος, ανεξάρτητα από το
αν ο δράστης έχει μοιραστεί ή μοιράζεται την ίδια κατοικία με το θύμα</i>.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και σε αυτή την περίπτωση, δόθηκε η ευκαιρία να βγουν στην
επιφάνεια όλες οι κοινωνικές μας παθογένειες και ειδικά, με την ελευθερία που
μας δίνει η χρήση των <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">social</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">media</span>,
είναι ακόμη πιο εύκολο να έρθουμε σε επαφή με την τοξικότητα των άλλων, το
μίσος, την οπισθοδρομικότητα, τον μισογυνισμό τους, το σκοτάδι της ψυχής εν
ολίγοις. Η έλλειψη κοινωνικής παιδείας και μόρφωσης είναι πολύ σημαντικότερη ως
πρόβλημα από την έλλειψη ακαδημαϊκής μόρφωσης. Πολλές φορές, οι έχοντες/έχουσες
τη δεύτερη, δεν κατέχουν την πρώτη. Μέχρι και ψυχολόγος (όπως υποστηρίζει ο
ίδιος, εγώ ακόμη περιμένω την επιβεβαίωση από τους δύο συλλόγους ψυχολόγων
Ελλάδος όπου απευθύνθηκα) βρήκε ευκαιρία να βγάλει ένα άνευ λόγου και λογικής
μένος για το γεγονός ότι αντέδρασαν οι φεμινιστικές οργανώσεις μόλις ανακοινώθηκε η ομολογία
του κατηγορουμένου πια, για τη χρήση του όρου γυναικοκτονία και μίλησε μέχρι
και για «χαρά» των φεμινιστριών όταν γνωστοποιήθηκε πως καθ’ ομολογίαν δράστης
είναι ο σύζυγος του θύματος. Τέτοιοι άνθρωποι διαχειρίζονται ευαίσθητα κομμάτια
ψυχών κι αυτό είναι τρομακτικό και αποτελεί δείκτη των προβλημάτων μας ως
κοινωνία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το θύμα ήταν μία γυναίκα, μία νέα γυναίκα 20 ετών, με ολόκληρο
ονοματεπώνυμο, Καρολάιν Κράουτς, μητέρα ενός βρέφους και σε έγγαμη σχέση συμβίωσης με τον
καθ’ ομολογίαν δολοφόνο της, Χαράλαμπο Αναγνωστόπουλο, ο οποίος τη σκότωσε στις
11 Μαΐου στον ύπνο της. Ήταν γυναικοκτονία. Τα υπόλοιπα, οι λεπτομέρειες, είναι
περιεχόμενο της δικογραφίας και αφορούν τη δικαιοσύνη, όχι εμάς. Το μόνο που
μας αφορά είναι ότι μία ακόμη γυναίκα έχασε τη ζωή της από τα χέρια ενός
οικείου της, όπως επίσης και με ποιον τρόπο θα καταφέρουμε επιτέλους να
σταματήσουμε οριστικά τέτοια φαινόμενα, εκπαιδεύοντας τις ήδη υπάρχουσες και
μεγαλώνοντας τις επόμενες γενιές να κατανοούν και να σέβονται πλήρως τις
έννοιες έμφυλη ισότητα, ελευθερία, αυτοδιάθεση, συναίνεση, χωρίς να προσπαθούν
να επιβάλλουν οποιουδήποτε είδους εξουσία.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglcrWNQ2NYrE5B7U2CKokNWbzbheNl2z0qOO_MG4tTQftZAge9aqTlqnd7v09Pg02aUJybl60RSQ1i4_GCHXY65NPrnV4f3FX_cPfOZ4bGPDDUZSujvINtGMapFGsWC439dMc03fUAPJbc/s750/photo-1542619147-5f08dc1ef985+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="750" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglcrWNQ2NYrE5B7U2CKokNWbzbheNl2z0qOO_MG4tTQftZAge9aqTlqnd7v09Pg02aUJybl60RSQ1i4_GCHXY65NPrnV4f3FX_cPfOZ4bGPDDUZSujvINtGMapFGsWC439dMc03fUAPJbc/w555-h370/photo-1542619147-5f08dc1ef985+%25281%2529.jpg" width="555" /></a></div><p class="MsoNormal">Το τρίτο εξίσου ανατριχιαστικό γεγονός, ήταν η σεξουαλική
κακοποίηση μίας εργαζόμενης γυναίκας το περασμένο Σάββατο από έναν
καταδικασμένο από τη δικαιοσύνη βιαστή (το 2015) που αφέθηκε ελεύθερος μετά από
ολιγοετή φυλάκιση (το 2020). Μία γυναίκα πήγε στη δουλειά της, να καθαρίσει μία
πολυκατοικία στα Πετράλωνα, στην οποία διαμένει και ο -από τον νόμο
αποδεδειγμένα- βιαστής (το επαναλαμβάνω γιατί έχει σημασία). Μόλις η γυναίκα
βρέθηκε μπροστά στο διαμέρισμά του, την άρπαξε, την κλείδωσε μέσα και την
κακοποιούσε βάναυσα για ώρες, μέχρι που μπόρεσε να βγει στο μπαλκόνι, να
ζητήσει βοήθεια και να γλιτώσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ειδοποιήθηκε η αστυνομία, η οποία έφτασε στο σημείο, αλλά
μέχρι να υπογραφεί το ένταλμα και να μπορέσουν να μπουν στο διαμέρισμα για να
τον συλλάβουν, ο καταδικασμένος αυτός βιαστής είχε εξαφανιστεί και τη στιγμή
που γράφονται αυτές οι γραμμές, έγινε γνωστό ότι συνελήφθη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θέλω να ξαναδούμε και να καταλάβουμε τι συνέβη. Ένας βιαστής
(βιαστής!) καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης 12 ετών, εκτίει μόλις το 1/3, οπότε
δικαιούται να κάνει αίτηση αποφυλάκισης, η οποία γίνεται δεκτή (για τον
βιαστή!) με την αιτιολόγηση ότι έχει εκτίσει το πραγματικό 1/3 της ποινής του, δηλαδή
τα 4 χρόνια, και αφήνεται ελεύθερος με τον περιορισμό να μην βγει εκτός χώρας
μέχρι να περάσει το προβλεπόμενο χρονικό διάστημα επιτήρησης. Γιατί το
σημαντικό είναι οι τύποι, να έχει εκτίσει το 1/3 της ποινής του, όχι κατά πόσον
είναι επικίνδυνος για την κοινωνία με την εκ νέου διάπραξη των ίδιων
εγκλημάτων…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βγαίνει, λοιπόν, από τη φυλακή νωρίτερα και, ενώ δεν ξέρουμε
αν σε αυτό το διάστημα που έχει αποφυλακιστεί το έχει ξανακάνει χωρίς να
ταυτοποιηθεί ως δράστης, ξέρουμε ότι το περασμένο Σάββατο άνοιξε την πόρτα του
διαμερίσματός του γιατί θεώρησε ότι βρήκε εύκολο θύμα στο πρόσωπο μίας γυναίκας
που απλώς πήγε στη δουλειά της. Κανείς δεν άκουσε τίποτα, κανείς δεν έκανε
τίποτα ακούγοντας μια γυναίκα να κακοποιείται, μέχρι που βγήκε αιμόφυρτη στο
μπαλκόνι να ζητήσει βοήθεια. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και το ένταλμα καθυστέρησε τόσο να βγει, που ο βιαστής
πρόλαβε να εξαφανιστεί ανενόχλητος, ενώ οι αστυνομικοί ήταν απ’ έξω, με
αποτέλεσμα να αναζητείται για τέσσερις ολόκληρες μέρες.</p>
<p class="MsoNormal">Θα ήθελα κάποια
στιγμή, σύντομα, να ανοίξουμε τη συζήτηση για τα έμφυλα εγκλήματα που στο
νομικό μας σύστημα μοιάζει να είναι κάπως… μικρότερης σημασίας, τουλάχιστον ως
προς το κομμάτι της έκτισης των πραγματικών ποινών. Είναι πολύ καλά για να
γεμίζουν ρεπορτάζ με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά όπως βλέπουμε, ένας
βιασμός δεν είναι και τόσο σημαντικό έγκλημα για να αποτελεί λόγο να απορριφθεί
το αίτημα αποφυλάκισης του βιαστή. Οι φυλακές θα αποσυμφορηθούν με το να επιστρέφουν
στην κοινωνία όσοι βιαστές και καταδικασμένοι για ειδεχθή εγκλήματα έχουν
εκτίσει το 1/3 των ποινών τους; Υπάρχει κάποια απόδειξη σωφρονισμού ή δεν
απασχολεί κανέναν αυτό; Να σημειώσω, ωστόσο, ότι η αποφυλάκισή του, όπως <a href="https://www.ethnos.gr/ellada/162708_petralona-synelifthi-35hronos-gia-ton-biasmo-tis-katharistrias" target="_blank">διάβασα</a>, έγινε με βάση διατάξεις του προηγούμενου Ποινικού Κώδικα, οπότε έχει σημασία να μάθουμε τί ισχύει με τον νέο.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτό το έγκλημα θα έμενε στο σκοτάδι και δεν θα έπαιρνε τέτοια
δημοσιότητα, αν δεν γινόταν αμέσως γνωστό σε φεμινιστικές οργανώσεις, με
αποτέλεσμα να αρχίσουν να συρρέουν στην περιοχή γυναίκες, ακτιβίστριες και μη, που
ενημερώθηκαν, αγανακτισμένες από τη βία της τοξικής αρρενωπότητας
-και ναι, της πατριαρχίας κι ας μην αρέσει σε πολλούς να το ακούν και να το
διαβάζουν- για να διαμαρτυρηθούν έξω από το σπίτι του βιαστή και να δείξουν
εμπράκτως τη συμπαράστασή τους στο θύμα. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει
πρακτικά τη γυναίκα να ξεχάσει ή να ξεπεράσει όσα φρικώδη έζησε, αλλά ήταν μία
πράξη αλληλεγγύης μεταξύ γυναικών, διαφορετικών, άγνωστων μεταξύ τους, που
υπενθυμίζει κάτι που έχουμε ανάγκη να ακούμε και να νιώθουμε όλες και δεν το
έκανε κανείς για εκείνη τη γυναίκα τη στιγμή που έπρεπε: Δεν είσαι μόνη. Καμία μόνη.</p><p class="MsoNormal">Το τελευταίο από τα γεγονότα, ήταν ο θάνατος ενός 14χρονου κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη, από μετεγχειρητικές επιπλοκές. Το κορίτσι σε αυτή την τόσο νεαρή ηλικία υποβλήθηκε σε επέμβαση τοποθέτησης γαστρικού δακτυλίου για να μπορέσει να αδυνατίσει. Σύμφωνα με τον πατέρα της, ο οποίος ως ενήλικας κηδεμόνας έπρεπε να δώσει τη συγκατάθεσή του για την επέμβαση, η κόρη του ήταν θύμα συνεχούς σχολικού εκφοβισμού για τα κιλά της, γι' αυτό και προέβησαν σε αυτή τη λύση. Ένα κορίτσι στην εφηβεία, σε μια τόσο ευαίσθητη και δύσκολη περίοδο για κάθε άνθρωπο, δέχεται bullying για τον αριθμό στη ζυγαριά, επειδή δεν ταιριάζει στα πρότυπα ομορφιάς -που ποιος άραγε τα έχει φτιάξει;- και βλέπει ως έσχατη λύση μια χειρουργική επέμβαση, με τεράστιο σωματικό πόνο και οικονομικό κόστος.</p><p class="MsoNormal">Το τραγικό αυτού του θανάτου, δεν είναι μόνο ότι ένα παιδί δεν πρόλαβε να ζήσει, αλλά και ότι ενώ ο γιατρός ενημερώθηκε ότι η 14χρονη έχει αφόρητους πόνους που δεν δικαιολογούνται, καθησύχασε την οικογένεια χωρίς να την εξετάσει και η δική του αδιαφορία και αμέλεια στοίχισε τη ζωή της.</p><p class="MsoNormal">Αν δεν δεχόταν τόσο μεγάλη πίεση, πιθανόν να μην είχε αποφασίσει ποτέ να προβεί σε κάτι τόσο ακραίο ως λύση ανάγκης και να ζούσε την εφηβεία και τη ζωή της με χαρά -με όσα κιλά είχε και ήθελε να έχει. Ξέρετε, είναι μεγάλη και διαρκής η συζήτηση για την αποδοχή του εαυτού μας, το λέμε, το ξαναλέμε, προσπαθούμε να το αφομοιώσουμε και να το κάνουμε πράξη, αλλά ζούμε σε μία κοινωνία, όπου από το σχολείο ακόμη (άρα τα παιδιά το μαθαίνουν από τις οικογένειές τους) κρίνουμε και κρινόμαστε με όρους photoshop-αρισμένων εξωφύλλων ανδρικών, γυναικείων περιοδικών ή διαφημίσεων. Με πορνογραφικούς όρους κι ας ακούγεται (γιατί είναι) βαρύ. Αλλά, είναι και αλήθεια. Όσο καλή σχέση κι αν αναπτύσσουμε με τον εαυτό μας και το σώμα μας, οι απρό(σ)κλητες παρατηρήσεις, προσβολές, υποτιμητικά ή επιθετικά σχόλια, έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι το σώμα μας, το σχήμα του, ο όγκος και οι ατέλειές του, η τριχοφυΐα, το χρώμα, η υφή του, "αστυνομεύονται" και (κατα)κρίνονται διαρκώς για το πόσο ελκυστικά ή μη είναι, χωρίς να ερωτηθούμε και κυρίως, χωρίς να το ζητήσουμε από οποιονδήποτε.</p>
<p class="MsoNormal">Είμαστε και αυτή τη φορά υπερβολικές όταν μιλάμε για μια
κοινωνία που εγκληματεί κατά των γυναικών; Όταν μιλάμε για την τοξικότητα της πατριαρχικής
δομής των κοινωνιών μας, για την τοξική αρρενωπότητα με τα πρότυπα της οποίας
μεγαλώνουν αγόρια και κορίτσια στη χώρα μας; Ή, όταν επιμένουμε να λέμε τα πράγματα
με το όνομά τους και να μην δεχόμαστε προσβλητικούς και υποτιμητικούς για τα ίδια
τα εγκλήματα και τα θύματα όρους, όπως «έγκλημα πάθους», «έγκλημα τιμής», «την
σκότωσε γιατί την αγαπούσε», σε μια διαρκή και μαζική προσπάθεια να ρομαντικοποιήσουν
τη βία; Όταν ζητάμε να μπει στα σχολεία το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής -σωστά-,
για να μάθουν τα παιδιά από νωρίς τι σημαίνει συναίνεση, τι αποτελεί κίνδυνο
για τον εαυτό τους και τους άλλους, τι συντελεί σεξουαλικό έγκλημα και τι είναι
η αυτοδιάθεση, η ισότητα και η οριοθέτηση; Όταν μιλάμε για την αναγκαιότητα εκπαίδευσης στην ενσυναίσθηση -που, ω, ναι, ακόμη κι αν δεν την έχεις, μαθαίνεται-; Είμαστε παράλογες, παραστρατημένες
και επικίνδυνες όταν αποφασίζουμε για τη ζωή, το σώμα και τη σεξουαλικότητά
μας, χωρίς να ζητάμε την έγκριση κανενός; Όταν επιλέγουμε εμείς και μόνο εμείς για το αν, πότε, με ποιον, πώς και
πόσα παιδιά θα κάνουμε ή αν δεν θα κάνουμε ποτέ; Είμαστε παράλογες και επικίνδυνες
όταν απαιτούμε επιτέλους να μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς στο σπίτι, στη δουλειά,
στο σχολείο, τη σχολή, το γυμναστήριο, στα ΜΜΜ, στα ταξί, στους δρόμους, στα πάρκα και τις πλατείες, στους κινηματογράφους,
τα θέατρα, στα μαγαζιά, στον γιατρό, σε κάθε δημόσιο και ιδιωτικό χώρο, το πρωί,
το μεσημέρι, το βράδυ, τα ξημερώματα; Να είμαστε ασφαλείς είτε είμαστε ολομόναχες,
είτε με κόσμο, όπου κι αν είμαστε, όπως κι αν είμαστε, ό,τι κι αν φοράμε, ό,τι ώρα κι αν είναι, όσο
νηφάλιες ή όχι κι αν είμαστε, είτε φλερτάρουμε είτε όχι, είτε πούμε ναι, είτε
ναι και μετά όχι, είτε πούμε όχι εξαρχής; Να είμαστε ασφαλείς σε μία σχέση και
ασφαλείς για να βγούμε από αυτήν; Να μην μας κακοποιούν και μας σκοτώνουν ψάχνοντας
όλοι να βρουν τι κάναμε και το αξίζαμε -γιατί πάντα θα υπονοείται ότι το αξίζαμε-;</p>
<p class="MsoNormal">Δεν θα ζητήσω συγγνώμη για την φόρτιση, γιατί ξέρω ότι δικαίως
τη νιώθω (μικρά βήματα κόντρα σε όσα μας έμαθαν μεγαλώνοντας, λοιπόν). <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα σας ζητήσω, όμως, να σκεφτείτε για λίγο, είτε είστε γυναίκες,
είτε άνδρες, είτε ενστερνίζεστε αυτές τις απόψεις, είτε όχι, αν θέλετε να ζείτε
σε έναν κόσμο που δεν θα σας επιτρέπεται (σ’ εσάς, όχι σε κάποιον άλλο διατηρώντας
έτσι απόσταση, αλλά σ’ εσάς τους ίδιους/τις ίδιες), δεν θα σας συγχωρείται να
επιλέγετε για τον εαυτό σας, θα επικρίνεστε διαρκώς, θα πρέπει να δέχεστε ότι
οποιοσδήποτε άλλος μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχει εξουσία πάνω σας επειδή έτσι
θέλει και θα σας λένε ότι φταίτε ακόμη κι αν σας συμβεί κάτι βάναυσο. Αν δεν
συμβεί, απλώς θα πρέπει να νιώθετε τυχεροί-ές και να συνεχίσετε να φοβάστε
διαρκώς μήπως συμβεί στο μέλλον…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τώρα, σκεφτείτε τι μπορούμε να κάνουμε για να πάψει να είναι αυτή η πραγματικότητα τόσων ανθρώπων.</p><p></p><p><br /></p>Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-21426242731772283492019-12-31T17:38:00.002+02:002021-05-18T00:47:44.117+03:00Τα μαθήματα της χρονιάς που φεύγει, περιμένοντας εκείνη που έρχεται...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9
]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning />
<w:ValidateAgainstSchemas />
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables />
<w:SnapToGridInCell />
<w:WrapTextWithPunct />
<w:UseAsianBreakRules />
<w:DontGrowAutofit />
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><!
[endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ygs0tCXjMwjy44vIHFn0GlL6VfgqQuNOxd2qLYSjKC5HGNeaBWX9IPETjc_ttma3877slk6Vh8H53JIEXhjG4e9sABQF9DU6Eo0w2tWqxBrS-XWqo9Lxz7k3G6B_MUAIMhMGRbX_G79U/s1600/novyi-god-golden-chernyi-fon-black-background-new-year-dec-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1332" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ygs0tCXjMwjy44vIHFn0GlL6VfgqQuNOxd2qLYSjKC5HGNeaBWX9IPETjc_ttma3877slk6Vh8H53JIEXhjG4e9sABQF9DU6Eo0w2tWqxBrS-XWqo9Lxz7k3G6B_MUAIMhMGRbX_G79U/s400/novyi-god-golden-chernyi-fon-black-background-new-year-dec-1.jpg" width="400" /></a>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br />
</div>
<!--[if !mso]>
<style>
v\:* {behavior:url(#default#VML);}
o\:* {behavior:url(#default#VML);}
w\:* {behavior:url(#default#VML);}
.shape {behavior:url(#default#VML);}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ο απολογισμός στο τέλος της χρονιάς είναι πια μια συνήθεια που εμπεριέχει
την ανάγκη να βάλω νοητά σε χρονολογική σειρά, αλλά και να αξιολογήσω όλα
τα γεγονότα, τις εμπειρίες, τα μαθήματα και τα παθήματα 365 ημερών, ώστε
να κρατήσω όσα αξίζουν και να τα αξιοποιήσω τον επόμενο χρόνο.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Το 2019 ήταν μια δύσκολη χρονιά -ποια από τις τελευταίες δεν ήταν,
βέβαια;- που θέλω να φύγει όσο πιο ήρεμα, αθόρυβα και χωρίς άλλες
δυσάρεστες εκπλήξεις γίνεται, όσο, δηλαδή, δεν κατάφερε να είναι μέχρι
τώρα.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μέτρησα δυνάμεις και φέτος, μέτρησα ανθρώπους, απώλειες, προβληματίστηκα
με το αν, τελικά, οι επιλογές μου ήταν σωστές και αν όχι, ποιες θα ήταν οι
σωστότερες, πόσο ουσιαστικές είναι οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους και αν
ανταποκρίνονται πια στις (συναισθηματικές) ανάγκες μου/μας ή γίνονται
επιφανειακές, τυπικές, απόμακρες, αν μοιάζουν να προσπαθούν να χωρέσουν
κάπου, ενώ περισσεύουν.
</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ένιωσα πολύ μόνη. Πολλές φορές. Πολύ συχνά μέσα σ’ αυτή την χρονιά. Και
το είπα σ’ εκείνους που μετρούν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε ούτε το
συναίσθημα, ούτε η κατάσταση. Όσο και να εκλογικεύω αυτό το κενό που
υπάρχει στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους που μπορεί να προκύπτει
λόγω δουλειάς, ωραρίων, γενικότερου προγράμματος, συντονισμού, υποχρεώσεων
(επαγγελματικών, προσωπικών, οικογενειακών κλπ), κούρασης ή διάθεσης,
είναι ένα πραγματικό κενό και όσο μεγαλώνει κινδυνεύει να γίνει αγεφύρωτο
χάσμα. Με απασχόλησε πολύ και ακόμη με απασχολεί, γιατί η αγάπη είναι
ανθεκτική, αλλά δεν είναι<span style="font-family: inherit;"> και </span>αδύνατον να ξεθωριάσει.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Αν μη τι άλλο, αυτή τη χρονιά άλλαξα δεκαετία, ένας αριθμός που (είναι
ένας απλός αριθμός, φυσικά, αλλά) σε κάνει να αναθεωρείς τον ίδιο σου τον
εαυτό -τουλάχιστον σ’ εμένα αυτό συνέβη- και να θέλεις να οργανώσεις τη
ζωή σου με έναν τρόπο ώστε να λείπουν τα περιττά βάρη, η τοξικότητα, η
μετριότητα στα συναισθήματα, αυτή η αίσθηση του «ούτε κρύο, ούτε ζέστη»,
που ειδικά όταν έχει να κάνει με ανθρώπους είναι λυπηρή. Ένας αριθμός που
σε προκαλεί να ξεβολευτείς, αλλά και σε κινητοποιεί να μην ανέχεσαι πια
συμπεριφορές, σχόλια, απόψεις που παλαιότερα ήταν δεδομένο και «πρέπον» να
αφήσεις να περάσουν έτσι. Όχι πια.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Έρχονται στιγμές που καλούμαστε να διαλέξουμε πού θέλουμε να ανήκουμε,
πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε και από τι ή ποιους δεν θέλουμε να
ετεροπροσδιοριζόμαστε. Όσοι/όσες εκφράζουν άποψη που δεν τους έχει
ζητηθεί, οφείλουν να δεχτούν τις συνέπειες της ανάλογης απάντησης και, αν
πρόκειται για σχετικά οικείους, της διακοπής «διπλωματικών σχέσεων». Απλά,
λιτά, απέριττα, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Δεν αξίζουν όλοι τον χρόνο, την
ενέργεια και το να καταναλώνουμε φαιά ουσία για να τους εξηγήσουμε, ή για
χάρη τους. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, ας μη γελιόμαστε, δεν
συμβαίνει ούτε τόσο εύκολα, ούτε έτσι ξαφνικά ως αναλαμπή, ούτε πλήρως,
αλλά είναι μια διαδικασία που όσο νομίζεις ότι χάνεις (ανθρώπους, για
παράδειγμα), άλλο τόσο κερδίζεις.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br />
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Με κούρασε αυτή η χρονιά αφόρητα, ένιωσα πολλάκις να ασφυκτιώ, έπαιξε με
τα νεύρα μου, με την αισιοδοξία μου, με την πίστη μου στο καλό και στο ότι
η λογική και το δίκαιο υπερνικούν τα πάντα (εμμ, όχι, δυστυχώς, όχι πάντα
και όχι τα πάντα), για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, η κοινή λογική… δεν
είναι τόσο κοινή όσο φανταζόμαστε ή θα θέλαμε· και δεύτερον, σε έναν κόσμο
που για τους περισσότρους το δίκαιο είναι αυτό που πιστεύει
καθένας/καθεμία γιατί τον/την συμφέρει και όχι το πραγματικά δίκαιο, η
ελπίδα βάλλεται αδιάντροπα (για να μην πω ότι αργοπεθαίνει) και ο
παραλογισμός εξαπλώνεται σαν ιός.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Συνειδητοποίησα ότι οι θεμελιώδεις για εμένα έννοιες, ώστε να
συνυπάρχουμε όσο πιο αρμονικά σε μια -θεωρητικά- πολιτισμένη κοινωνία
-όπως η ευγένεια, η καλοσύνη, ο σεβασμός στους άλλους, στην προσωπικότητα,
τα δικαιώματα, τις ελευθερίες τους, το ότι δεν ενοχλούμε για να μην μας
ενοχλούν, ότι όταν κάνουμε ένα σοβαρό λάθος ή προκαλούμε ένα ατύχημα που
θέτει σε κίνδυνο τη σωματική (και ψυχική, πιθανότατα) ακεραιότητα ενός
άλλου ανθρώπου, πρωτίστως ζητάμε συγγνώμη και εν συνεχεία, φροντίζουμε να
επανορθώσουμε, ώστε να μην επαναληφθεί, ή δεν επαναλαμβάνουμε τέτοιου
είδους αντικοινωνικές στην ουσία τους συμπεριφορές, όταν γίνει
σύσταση/παρατήρηση- δεν ισχύουν για τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν πολλές και
συνεχείς οι απογοητεύσεις από το ανθρώπινο είδος, σε σημείο να πω ότι
προτιμώ να πάω να μείνω μόνη μου κάπου μακριά από την ανείπωτη ηλιθιότητα
και ανθρώπινη γελοιότητα, αλλά θυμήθηκα ότι η βλακεία είναι ανίκητη και
είναι παντού. Οπότε, δεν θα υπήρχε ούτε στη μέση του πουθενά
σωτηρία.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Ναι, ξέρω, «πόσο αισιόδοξο μήνυμα!», αλλά το είπα εξαρχής, ήταν μια πολύ
δύσκολη χρονιά.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilaIoUXE8RMHhAAYB5_Vzp1ShqZUlqo5mq8MrSwRK1Htui5-afp8LnDysyXDRMZAaiP2boWV1Cq55ao1_X1sofaqcDOQThXkEb3ABadK8Dz_7Hjv0WGqK4pZa0XdnFgc8piVj1xZUbW_uE/s1600/new-year-2-1-min.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1500" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilaIoUXE8RMHhAAYB5_Vzp1ShqZUlqo5mq8MrSwRK1Htui5-afp8LnDysyXDRMZAaiP2boWV1Cq55ao1_X1sofaqcDOQThXkEb3ABadK8Dz_7Hjv0WGqK4pZa0XdnFgc8piVj1xZUbW_uE/s400/new-year-2-1-min.jpeg" width="400" /></a>
</div>
<div align="center" class="separator" style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy6A3QJ1XsKRHctNBz2qz9xjxuI-Uazpy3QYzETDIL1eE2eggYx_u-wxTuQN0ntBTmKFo5HFhWoaiHhF8f1Pa_Ote6YjfN5tL0ciysEy-_h-VE48ZyLgJ8uTmrw-ja48ReWols7f3ybiu1/s1600/072e48991d0681fa03b5c21d662f1f33--modern-calligraphy-new-years-resolutions.jpg"><span style="text-decoration: none; text-underline: none;"><span style="mso-ignore: vglayout;"><br /></span></span></a><span style="font-family: inherit;"></span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">Η άνοι<span style="font-family: inherit;">ξη</span></span>
<span style="font-family: inherit;">ήταν αρκετά περίεργη και αν μπορούσα,</span>
θα ήθελα να παραλείψω πολλά. Όλα όσα συνέβαιναν και με βάραιναν ήταν και
κάποιες από τις δικαιολογίες της καθημερινότητας που μας κάνει να αφήνουμε
να περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες χωρίς να έχουμε μιλήσει ή δει
αγαπημένους ανθρώπους και να λέμε τώρα δεν μπορώ ή είναι αργά, θα
<span style="font-family: inherit;">τηλεφωνήσω</span> αύριο και αυτά τα
αύριο έχουν μετατραπεί σε άπειρα χθες, προχθές, την περασμένη εβδομάδα,
πριν δύο μήνες κλπ. Μόνο που η ζωή δεν περιμένει πότε θα ευκαιρήσουμε (το
λέμε, το ξαναλέμε, αλλά δεν το εμπεδώνουμε).</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Κι έτσι, ενώ κάθε μέρα σκεφτόμουν «να θυμηθώ αύριο να πάρω τηλέφωνο τον
καλό μου τον κύριο Α.», δεν το έκανα και
<span style="font-family: inherit;">ένα</span> μεσημέρι στο τέλος Ιουλίου,
μαθαίνω ότι πέθανε, από ένα μήνυμα στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">fb</span><span style="font-family: inherit;">. Όταν το επιβεβαίωσα, ένιωσα σαν να άδειασα από κάθε συναίσθημα. Πώς
διαχειρίζεσαι κάτι που δεν χωράει ο νους σου, που δεν μπορείς να
συνειδητοποιήσεις ότι, πράγματι, συνέβη; Πώς πεθαίνει κάποιος που δεν
γίνεται να πεθάνει; Δεν γίνεται -όσο παράλογο κι αν ακούγεται, όλοι/όλες
το ξέρουμε και το νιώθουμε, οι δικοί μας άνθρωποι ΔΕΝ μπορούν να πεθάνουν,
γιατί αν πεθαίνουν εκείνοι, τότε σημαίνει πως πεθαίνουν και δικά μας,
δομικά, κομμάτια.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Θυμήθηκα όλες τις στιγμές που μέσα στην απλότητά τους ήταν μικρά
διαμάντια, με γέλια από την αυθεντικότητα και την αφιλτράριστη ευθύτητα
που τότε μπορεί να θέλαμε ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί, αλλά πέντε
λεπτά μετά και για πάντα, τις σκεφτόμαστε και γελάμε από καρδιάς. Τελικά,
έτσι πρέπει να τους θυμόμαστε τους ανθρώπους όταν φεύγ<span style="font-family: inherit;">ουν</span>, οι αναμνήσεις μας από αυτούς πρέπει να είναι όπως ακριβώς ήταν και οι
ίδιοι.
</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μέσα σ’ όλα αυτά τα δυσάρεστα, ωστόσο, υπήρξαν και πολλά ωραία. Ένας
γάμος που τον χαρήκαμε και τον χορέψαμε μέχρι το χάραμα όπως του άξιζε.
<span style="font-family: inherit;">Το θεατρικ<span style="font-family: inherit;">ό φεστιβάλ που αγαπώ<span style="font-family: inherit;">
και κάθε χρόνο περιμένω πώς και πώς εκείνο το επ<span style="font-family: inherit;">ταήμερο.</span></span></span></span>
</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Είχαμε γεννήσεις και εγκυμοσύνες που γέμισαν χαρά και ενθουσιασμό τους
ευτυχείς νέους ή μέλλοντες γονείς, τους πολύ κοντινούς τ<span style="font-family: inherit;">ους</span>, αλλά και τους λίγο εκτός του στενού κύκλου. Όταν έρχονται στον κόσμο
μωράκια από γονείς συνειδητοποιημένους ότι το θέλουν πολύ, καθώς
επίσης<span style="font-family: inherit;"> και</span> για το τι σημαίνει
αυτός ο ρόλος και ποια είναι η ευθύνη που φέρουν και είναι υπέροχοι οι
ίδιοι, τότε μάλλον όλα είναι σωστά και η χαρά δεδομένη.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Επίσης, σε πιο πεζά,
<span style="font-family: inherit;">ανακάλυψα νέα</span> παγωτο- και
γλυκο-μαγαζι<span style="font-family: inherit;">ά</span> στην πόλη, παρέα
με φίλες και αγαπημένους. [Αυτό, βέβαια, μας οδηγεί ξεκάθαρα σε δύο
προβληματισμούς: α. δεν θα αδυνατίσω ποτέ; (δεν θέλω απάντηση, ρητορική
είναι η ερώτηση. Αμέεεσως… μα τι άνθρωποι πια;! Τς τς τς) β. Το
σάκχαρό μου σε τι επίπεδο να βρίσκεται, άραγε;]
</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
Έφυγα από μια δουλειά που με εξουθένωνε ψυχικά και σωματικά, καθώς γινόταν
εξαιρετικά τοξική. Παρόλο που δεν μου ήταν το πιο εύκολο πράγμα, έθεσα τα
όριά μου όσο πιο καθαρά γινόταν, παρέμεινα επαγγελματίας, αλλά έβαλα σε
προτεραιότητα την υγεία μου και την ψυχική μου γαλήνη και παραμένοντας
σταθερή στην απόφασή μου, παραιτήθηκα. Δεν είπα, βέβαια, όλα όσα θα ήθελα
και άξιζε να ακούσει, αλλά δεν πειράζει, ήταν μια καλή αρχή.
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br />
</div>
<span style="font-family: inherit;">Το 2019, γνώρισα πολύ αξιόλογους και ενδιαφέροντες ανθρώπους, κάναμε ωραίες
εκπομπές, είδα ωραίες παραστάσεις και διαπίστωσα με χαρά (και μεγάλη
συγκίνηση -γιατί τέτοια είμαι) ότι μέσα στα χρόνια έχει αναπτυχθεί με
κάποιους υπέροχους ανθρώπους αλληλοεκτίμηση, σεβασμός, εμπιστοσύνη και μια
πολύ καθαρή και ειλικρινής συμπάθεια, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα είναι
αγάπη (κι ας μην είμαστε φίλοι-ες, ας μην μιλάμε συχνά ή για όλα) που
φαίνεται κάθε φορά που συναντιόμαστε. Να, αυτά είναι κέρδη, αυτά μετρούν
στον χρόνο που φεύγει. </span><br />
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τέλος, λίγο πριν τη λήξη του έτους και μετά από σκέψη, αρκετό
προβληματισμό και συζήτηση, αποφασίσαμε (δεν εννοώ εγώ και ο εαυτός μου)
και μια άλλη λήξη (λεπτομέρειες εν καιρώ). Δεν είναι κάτι κακό, είναι το
κλείσιμο ενός κύκλου που έπρεπε εδώ και καιρό να ολοκληρωθεί, για να
ανοίξει ίσως αργότερα ένας καινούργιος, πιο εξελιγμένος, βελτιωμένος, που
ανεβάζει μεν τον βαθμό δυσκολίας πολλαπλώς, αλλά αν καταφέρουμε να το
υλοποιήσουμε, θα κάνουμε πολύ ωραία και δημιουργικά πράγματα. Αν πάλι όχι,
<span style="font-family: inherit;">τότε κάποιος λόγο<span style="font-family: inherit;">ς θα υπάρχει.</span></span></span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν· θλίψη για το κλείσιμο, ανησυχία για το
αν είναι η σωστή απόφαση, φόβος αν θα τα καταφέρουμε στη μετάβαση, αλλά
και μια μικρή ανακούφιση ότι επιτέλους πήραμε την απόφαση, ενθουσιασμός
για την καινούργια ιδέα, δημιουργική διάθεση, αναζωογόνηση και μια
επιφύλαξη <span style="font-family: inherit;">γιατί</span> στη ζωή και
στην πορ<span style="font-family: inherit;">εία τα σχέδια αλλάζουν</span>.
Κάτι κινείται, <span style="font-family: inherit;">όμως</span>, άρα
ευτυχώς ακόμη ζούμε!</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Στο τέλος<span style="font-family: inherit;">
της χρονιάς,<span style="font-family: inherit;">
ξεκίνησα να ανακαλύπτω νέες προοπτικές και θα δ<span style="font-family: inherit;">είξει πού θα βγει, αλλά κι ένιωσα την αγάπη και το νοιάξιμο
αγαπημένων ανθρώπων τη στιγμή ακριβώς
<span style="font-family: inherit;">που το χρειαζόμουν. Μπορ<span style="font-family: inherit;">εί
<span style="font-family: inherit;">το γιορτινό πνεύμ<span style="font-family: inherit;">α να έχασε<span style="font-family: inherit;">
κατά κράτος φέτος, αλλά ελπί<span style="font-family: inherit;">ζουμε πάντα στις επόμενες γιορτές.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"> </span></span></span></span></span></span></span></span></span>
</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"></span>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidUiShKXDOGOtQkvtlj16FSZWcI3yGwG0uvkBHMacEZelrK4yJaJ5RqnyVFwfAtfJKP6j-P8NV5g-hW7IkFeChjq0QA5nkNU05v6kGDYsg7AdElpR9-qUWN-hrtOvbRuWLwuN7DdJSqj8H/s1600/iStock-840623032.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="833" data-original-width="1259" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidUiShKXDOGOtQkvtlj16FSZWcI3yGwG0uvkBHMacEZelrK4yJaJ5RqnyVFwfAtfJKP6j-P8NV5g-hW7IkFeChjq0QA5nkNU05v6kGDYsg7AdElpR9-qUWN-hrtOvbRuWLwuN7DdJSqj8H/s400/iStock-840623032.jpg" width="400" /></a>
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Οι στόχοι για το 2020, λοιπόν, πάνε μαζί με τις ευχές να είμαστε όλοι και
όλες εδώ και του χρόνου, πρωτίστως υγιείς, ασφαλείς και <span style="font-family: inherit;">ελεύθεροι-</span>ες </span><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">(ουσιαστικά, πνευματικά και ψυχικά)</span>. Να μας φροντίζουμε καλύτερα και περισσότερο. Να έχουμε εσωτερική ηρεμία
και ισορροπία, ψυχραιμία, υγιή και ειλικρινή αγάπη που να μας ταιριάζει
απόλυτα (σε όλα τα είδη των σχέσεών μας) και τρυφερότητα.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Με όνειρα και διάθεση να δουλέψουμε μεθοδικά για να τα υλοποιήσουμε. Να
αφιερώνουμε περισσότερο και ποιοτικότερο χρόνο (χωρίς τη διαρκή
αναβλητικότητα) σε όσους αγαπάμε και μας αγαπούν, χωρίς
διακοπές/παρεμβολές/περισπάσεις από κινητά, μηνύματα, </span><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">social media</span><span style="font-family: inherit;">, (εκνευριστικές) κλήσεις ανά 5λεπτο, συνεχή άγχη για το αν έγινε το τάδε
στη δουλειά κλπ.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Μεγαλύτερη ειλικρίνεια, ευγένεια, καλοσύνη και σεβασμό προς τον εαυτό
μας, αλλήλους και τον πολυ-τραυματισμένο μας πλανήτη. </span><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">Ο</span>υσιαστική και πραγματική
δημοκρατία και ειρήνη.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Να είμαστε πιο επιεικείς όσον αφορά τις ανθρώπινες αδυναμίες μας και το
δικαίωμα να κάνουμε λάθη (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να
βελτιωθούμε), να συνδεόμαστε πιο ουσιαστικά με τους γύρω μας, να
χαμογελάμε -από καρδιάς- περισσότερο, να γελάμε λυτρωτικά, να έχουμε
περισσότερη και… δικαιότερη δικαιοσύνη, να θέτουμε ορθότερες προσωπικές
προτεραιότητες και να έχουμε την τύχη με το μέρος μας. </span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;">Τέλος, να μην πάψουμε ποτέ να θέτουμε νέους στόχους, όχι εμμονικά, αλλά
για να μην βαλτώσουμε, να μην αρχίσουμε να μυρίζουμε ναφθαλίνη.</span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br />
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><i><span style="font-size: small;"><b>
Καλή, χαρούμενη, ειρηνική και δημιουργική νέα χρονιά!</b></span></i></span>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
</div>
<!--[if gte mso 9
]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning />
<w:ValidateAgainstSchemas />
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables />
<w:SnapToGridInCell />
<w:WrapTextWithPunct />
<w:UseAsianBreakRules />
<w:DontGrowAutofit />
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><!
[endif]--><!--[if gte mso 9
]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles> </xml><!
[endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style> <!
[endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-24521919029175098672018-12-31T22:04:00.001+02:002018-12-31T22:18:45.424+02:00Μια χρονιά που περιμένουμε να σκορπίσει φως...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div data-contents="true">
<div class="" data-block="true" data-editor="68np7" data-offset-key="50hcv-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="50hcv-0-0">
<span data-offset-key="50hcv-0-0"><span data-text="true"><br />
</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span data-offset-key="50hcv-0-0"><span data-text="true"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfCIcjKD1CeAlaKwi2Fc_6uLIWZNAGQJG8HmurHCUEiozsa9uq7188fBnSAGi0d_aIBX3HJIMRTaX3bNMX1eDLGOLi0rTUcVSmQ4gDQw7714NIe9z-BtdkMFpfcAlfUEfOVqdANarhrQHK/s1600/ThinkstockPhotos-1047536074-915x510.jpg" imageanchor="1"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="915" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfCIcjKD1CeAlaKwi2Fc_6uLIWZNAGQJG8HmurHCUEiozsa9uq7188fBnSAGi0d_aIBX3HJIMRTaX3bNMX1eDLGOLi0rTUcVSmQ4gDQw7714NIe9z-BtdkMFpfcAlfUEfOVqdANarhrQHK/s400/ThinkstockPhotos-1047536074-915x510.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<span data-offset-key="50hcv-0-0"><span data-text="true">
</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="50hcv-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="50hcv-0-0">
<br />
<span data-offset-key="50hcv-0-0"><span data-text="true">Αγαπώ τους ετήσιους προσωπικούς απολογισμούς λίγο πριν την έλευση της νέας χρονιάς, κυρίως γιατί θέλω να θυμηθώ τι έμαθα, τι κέρδισα, τι κρατάω, τι αφήνω πίσω και ποια εκδοχή του εαυτού μου και όσων συνέβησαν εκτίμησα περισσότερο, αλλά και ποια με απογοήτευσε μέσα στην χρονιά που εκπνέει. Όχι ότι αυτό σημαίνει απαραιτήτως πως την καινούργια χρονιά δεν θα επαναληφθούν κάποια από τα λάθη, αλλά τουλάχιστον ας γίνει στον μικρότερο δυνατό βαθμό.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="50hcv-0-0">
</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="68np7" data-offset-key="1mqj6-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1mqj6-0-0">
<span data-offset-key="1mqj6-0-0"><span data-text="true">Κι αφού το 2018 μάς επιφύλασσε πολλές δύσκολες, θλιβερές στιγμές και μεγάλες, δυσβάσταχτες απώλειες, προσωπικά λέω να κρατήσω την αλληλεγγύη, την καλοσύνη, την αγάπη, την ελπίδα ότι μέσα στο ζοφερό σκοτάδι της κοινωνίας μας υπάρχει ένα φως που μπορεί και δυναμώνει όταν προσπαθούμε καθένας/καθεμία ξεχωριστά και όλοι/όλες μαζί να μην σβήσει και την επιμονή ότι ο κόσμος θα αλλάξει. Αλλά, θα τον αλλάξουμε προς το καλύτερο κι ας είναι δύσκολο και χρονοβόρο και με αντιξοότητες και σκοπέλους.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="68np7" data-offset-key="5330h-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5330h-0-0">
<span data-offset-key="5330h-0-0"><span data-text="true">Και φυσικά, τους ανθρώπους με τους οποίους νιώθω βαθιά χαρά που μοιραστήκαμε κι αυτή τη χρονιά, παρά τις όποιες δυσκολίες, διαφωνίες ή ακόμη και εντάσεις. Γιατί </span></span><span data-offset-key="5330h-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="5330h-0-0"><span data-text="true">κάθε χρόνο </span></span>συνειδητοποιώ ότι οι σχέσεις αλλάζουν, εξελίσσονται, επαναπροσδιορίζονται, κάποιες μένουν αναλλοίωτες, άλλες τροποποιούνται και άλλες λήγουν. Εκείνες που συνεχίζουν πιο δυνατές, γεμάτες πραγματική -δοκιμασμένη στα δύσκολα ή σε καίριες στιγμές- αγάπη είναι πάντα στα κερδισμένα. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5330h-0-0">
<span data-offset-key="5330h-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="68np7" data-offset-key="a6rvt-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="a6rvt-0-0">
<span data-offset-key="a6rvt-0-0"><span data-text="true">Για το 2019, λοιπόν, εύχομαι να είμαστε υγιείς εμείς κι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, ο καινούργιος χρόνος να μας βρει όλους και όλες εδώ και καλά, να γελάμε, να αγαπάμε/να μας αγαπούν και να το δείχνουμε, να ονειρευόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και περισσότερο, να προσπαθούμε γι' αυτό που θα μας κάνει ευτυχείς, αλλά και αυτό που θα κινήσει τον κόσμο έστω κι ένα χιλιοστό προς τη σωστή κατεύθυνση (κι ας μοιάζει ουτοπικό), να νιώθουμε και να είμαστε ελεύθεροι-ες, να σεβόμαστε εμάς και τους άλλους χωρίς αστερίσκους, να νοιαζόμαστε ουσιαστικά και πρακτικά για τους ανθρώπους που ξέρουμε και για εκείνους που μπορεί να μην έχουμε μπει στον κόπο να γνωρίσουμε, να τολμήσουμε να λέμε περισσότερα καλά, αντί για άσχημα, να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας έστω και λίγο, να μην χρειαστεί να μετανιώσουμε για τίποτε -είτε σωστό, είτε λάθος- και οι δυσκολίες που, αναπόφευκτα, θα έρθουν να είναι μικρές, ανώδυνες, διαχειρίσιμες, ήσσονος σημασίας, αλλά επιμορφωτικές. </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="68np7" data-offset-key="9ijd9-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9ijd9-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9ijd9-0-0">
<br />
<span data-offset-key="9ijd9-0-0"><span data-text="true">Εύχομαι το 2019 να είναι μια πολύ καλή χρονιά, γενναιόδωρη σε υγεία, αγάπη, ευτυχία, γέλια, ζεστασιά, καλοσύνη, καλοτυχία, άπλετο φως, προσωπική και κοινωνική πρόοδο και κυρίως, μια χρονιά χωρίς άλλες απώλειες.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9ijd9-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9ijd9-0-0">
<br />
<span data-offset-key="9ijd9-0-0"><span data-text="true">Φέτος, ας ανακαλύψουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, μαζί με τους γύρω μας. </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="68np7" data-offset-key="esdue-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="esdue-0-0">
<span data-offset-key="esdue-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="esdue-0-0">
<span data-offset-key="esdue-0-0"> <i>Τρύπες- Ακούω την Αγάπη</i></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="esdue-0-0">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Bf-c-CFlj-0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Bf-c-CFlj-0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="esdue-0-0">
<span data-offset-key="esdue-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-6486200560673011672018-07-25T19:24:00.002+03:002018-07-25T21:38:59.129+03:00Φωτιές που καίνε μέσα μας...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="" data-block="true" data-editor="7oo7d" data-offset-key="ebk2-0-0">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF-sSK8QZQ2tyCnwO_RxzXsewK2CKH6fQwgmtOKFfRm5oI6PqdRGiEapvkL-dZa69Z-IEblLF30jUyY8akLxKuYGAQGQv2DT-07YFNYVBVrvoIj4IIC9ja6_erlKxHbfKeky6iZ1nfaUrj/s1600/pyrkagia_attiki-750x510.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="750" height="433" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF-sSK8QZQ2tyCnwO_RxzXsewK2CKH6fQwgmtOKFfRm5oI6PqdRGiEapvkL-dZa69Z-IEblLF30jUyY8akLxKuYGAQGQv2DT-07YFNYVBVrvoIj4IIC9ja6_erlKxHbfKeky6iZ1nfaUrj/s640/pyrkagia_attiki-750x510.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ebk2-0-0">
<br />
<span data-offset-key="ebk2-0-0"><span data-text="true">Μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία που εκτυλίσσεται από τη Δευτέρα στην Αττική, η πρώτη στιγμή που πήρα μια βαθιά ανάσα ήταν χθες νωρίς το απόγευμα. Στο φαρμακείο, ζήτησα από τον φαρμακοποιό όσα ήταν απαραίτητα (σύμφωνα με τη λίστα που είχαν δημοσιοποιήσει οι φορείς) κι εκείνος με ένα σφιγμένο χαμόγελο μού είπε "να δω τί έχω, δεν ξέρω τί έχει μείνει. Θα σου δώσω αυτή την κρέμα, έχει την ίδια δραστική ουσία". Όταν του ζήτησα γάζες για εγκαύματα, μου έκανε ένα νόημα αρνητικό "δεν έχει μείνει τίποτα. Θα σου δώσω απλώς τις αποστειρωμένες. Ξέρεις πόσοι έχουν έρθει από το πρωί; Πόσα έχουν πάρει; Ούτε που ξέρω." Εκείνη την ώρα, δεν το επεξεργάστηκα και μου βγήκε αυθόρμητα και χωρίς καμία απόχρωση ένα "λογικό, τέτοια μέρα". </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ebk2-0-0">
</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="7oo7d" data-offset-key="7bkve-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
<br />
<span data-offset-key="7bkve-0-0"><span data-text="true">Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μόλις βγήκα, έβαλα τα κλάματα. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
<br />
<span data-offset-key="7bkve-0-0"><span data-text="true">Για την Αργυρούλα που έχασε το σπίτι της και κινδύνευσε η οικογένειά της, αλλά είναι όλοι καλά και οι φίλοι τους οργάνωσαν άμεσα μια εκστρατεία crowdfunding για να τους βοηθήσουν να ξαναχτίσουν ό,τι καταστράφηκε. Για τα παιδιά που έπαιζαν αμέριμνα στην αυλή ή στην παραλία και η φωτιά τα κυνήγησε, αλλά τελικά, γλίτωσαν και είναι ξανά με τους γονείς τους. Για τον άνθρωπο που εγκλωβίστηκε στο αυτοκίνητό του και κάποιος άγνωστος του άνοιξε την πόρτα και τον τράβηξε μαζί του. Για τους ηλικιωμένους που ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους και κάποιοι πυροσβέστες ή διασώστες πρόλαβαν και τους πήραν πριν φτάσει η φωτιά. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
<br />
<span data-offset-key="7bkve-0-0"><span data-text="true">Για το σκυλάκι που πανικοβλήθηκε, τραυματίστηκε και κάποιος το είδε, το πήρε αγκαλιά, έτρεξαν μαζί και ένας κτηνίατρος το φροντίζει τώρα. Για τον άνθρωπο που ήταν στον δρόμο μόνος και αποπροσανατολισμένος μέσα στον πανικό και τον καπνό, πηγαίνοντας προς την λάθος κατεύθυνση, και κάποιοι τον είδαν και τον φώναξαν να τους ακολουθήσει, σώζοντάς τον. Για τους ανθρώπους που κολυμπούσαν επί ώρες στα ανοιχτά για να γλιτώσουν, χωρίς να ξέρουν αν θα τα καταφέρουν, και τους πλησίασαν οι ψαράδες με τις βάρκες, τους πήραν και τους έβγαλαν στο λιμάνι. </span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWBHc303R2v0YME7XVTtzGB-IggeEjymDXyhb6ihPV3GWo7g6fyLKb3hSPMPcvpyMEbQiRJe8SmZYW0RGnORNwypSH1e04f23i65ua_3SJ5b9sS8MGRp2wml1kJeC6syQv-de0uPiEyZeN/s1600/720_586235_9bac968a9c-b809d232588a751c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWBHc303R2v0YME7XVTtzGB-IggeEjymDXyhb6ihPV3GWo7g6fyLKb3hSPMPcvpyMEbQiRJe8SmZYW0RGnORNwypSH1e04f23i65ua_3SJ5b9sS8MGRp2wml1kJeC6syQv-de0uPiEyZeN/s400/720_586235_9bac968a9c-b809d232588a751c.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
<br />
<span data-offset-key="7bkve-0-0"><span data-text="true">Για τον άνθρωπο που έχασε τα πάντα από τη φωτιά κι ένιωθε ανείπωτα μόνος και κάποιος άγνωστος τον πήρε αγκαλιά, χωρίς λόγο, για να ξέρει ότι δεν είναι μόνος. Για τους γονείς που μαζί με τα παιδάκια τους είναι ανέστιοι πια, χωρίς τα απαραίτητα, ενώ μια άλλη μαμά με τα παιδιά της έφτασε στον χώρο συγκέντρωσης των ειδών με τεράστιες σακούλες γεμάτες με τα απαραίτητα, αλλά και με παιχνίδια, που θα φτάσουν στους πρώτους. Για τον εγκαυματία που χρειάζεται επειγόντως αίμα και θα το έχει, σε λίγο καιρό θα γίνει καλά και θα βγει, γιατί τα τμήματα αιμοδοσίας των νοσοκομείων είναι γεμάτα με εθελοντές αιμοδότες που περιμένουν τη σειρά τους.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7bkve-0-0">
</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="7oo7d" data-offset-key="5n601-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5n601-0-0">
<br />
<span data-offset-key="5n601-0-0"><span data-text="true">Γιατί για όλα τ' άλλα, που μας έχουν αδειάσει σαν την άμμο από σακί, δεν υπάρχουν λόγια. Αλλά, αυτή η "ανθρωπίλα" στον αέρα κάνει το οξυγόνο λίγο περισσότερο. </span></span><br />
<span data-offset-key="5n601-0-0"><span data-text="true">Σ' αυτό το μαζί κρύβονται η δύναμη, το κουράγιο, η ζωή, η ουσία. (Ίσως μόνο, να έπρεπε αυτό το μαζί να φαίνεται καθημερινά.)</span></span></div>
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-45415279856716987762018-07-22T17:11:00.000+03:002018-07-22T20:43:26.899+03:00Μάνος Ελευθερίου, 80 χρόνια δημιουργίας (αρκούν;)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div data-contents="true">
<div class="" data-block="true" data-editor="ddfos" data-offset-key="8sh07-0-0">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf_gkko7118k8QiIfwB0l6AdU0H5fwJkIueNRg68XxHnECyRA8kyScTy_cZzYHPzX3tb-9qWdxRk_N3nTssv_YxvmF7yib2yUftDz6SWByz-etkpSjjF6Nry_lGKlVPPv1Pmk-m8t11yax/s1600/manos-eleutheriou.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="638" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf_gkko7118k8QiIfwB0l6AdU0H5fwJkIueNRg68XxHnECyRA8kyScTy_cZzYHPzX3tb-9qWdxRk_N3nTssv_YxvmF7yib2yUftDz6SWByz-etkpSjjF6Nry_lGKlVPPv1Pmk-m8t11yax/s1600/manos-eleutheriou.jpg" /></a></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8sh07-0-0">
<br />
<span data-offset-key="8sh07-0-0"><span data-text="true">Κοντά μια δεκαετία πριν, ο καθηγητής μας στο εργαστήριο ραδιοφώνου του τμήματος και τότε αναπληρωτής διευθυντής ειδήσεων στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, Μιχάλης Κυριακίδης, μας είχε πάει να επισκεφθούμε το Ραδιομέγαρο για να δούμε από κοντά τις εγκαταστάσεις του ραδιοφώνου. Περνώντας από τους διαδρόμους και κοιτώντας με αγνή, αυθόρμητη και αδηφάγα περιέργεια τις πόρτες που ανοιγόκλειναν, τα γραφεία, τον εξοπλισμό, τα στούντιο, βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, να κάθεται δίπλα σε μια πόρτα (στούντιο ή γραφείου, θα σας γελάσω), σε ένα σκαμπό, χαμογελαστός και ήρεμος, ο Μάνος Ελευθερίου. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8sh07-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8sh07-0-0">
<span data-offset-key="8sh07-0-0"><span data-text="true">Χαιρετήθηκαν με τον καθηγητή μας, τον οποίο ρώτησε ποιοι-ες είμαστε και αφού εκείνος του εξήγησε, χαμογέλασε, μας ρώτησε αν μας αρέσει το ραδιόφωνο και μετά τις δειλές ή ενθουσιώδεις απαντήσεις, μας ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8sh07-0-0">
<span data-offset-key="8sh07-0-0"><span data-text="true">Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που τον είδα, απολύτως πραγματικό και σε απόσταση μερικών βημάτων και τον ενθουσιασμό με τον οποίο ψιθύρισα στη φίλη μου "μπροστά μας είναι ο Μάνος Ελευθερίου, ο ποιητής!"</span></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZB2R3sUojWV33ljkbDPkAyCnrcjDM0f3DC6BFGCcj4GZnfauxTFmsZrZrI7jpgW_aKkoIoFYWGMswCNnBOizF9cvsVRFhv0z91KsT6-5ZRZG5MdQvbzFPVx9UlvGK1EdtNl1zXgHLGjvA/s1600/manos-eleftheriou.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="640" height="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZB2R3sUojWV33ljkbDPkAyCnrcjDM0f3DC6BFGCcj4GZnfauxTFmsZrZrI7jpgW_aKkoIoFYWGMswCNnBOizF9cvsVRFhv0z91KsT6-5ZRZG5MdQvbzFPVx9UlvGK1EdtNl1zXgHLGjvA/s400/manos-eleftheriou.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="8sh07-0-0">
<span data-offset-key="8sh07-0-0"><span data-text="true"> </span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="ddfos" data-offset-key="2grms-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true">Ακολούθησαν μερικές φορές ακόμη, μέσα στα χρόνια, που τύχαινε να τον συναντώ σε παραστάσεις ή παρουσιάσεις βιβλίων, πάντα χαμογελαστό και ευγενή σε κάθε βλέμμα με το οποίο διασταυρωνόταν το δικό του. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true">Μία από τις τελευταίες ήταν το φθινόπωρο του 2016, στο "Poems 'n' Crimes" των εκδόσεων Γαβριηλίδη, όπου παρουσίαζε (και τί πραγματική κι ανέλπιστη τιμή!) την πρώτη ποιητική συλλογή ενός νέου ποιητή, του Τάσου Θεοτόκη. Η γενναιοδωρία στα λόγια, αλλά και στον τρόπο του, η ενθάρρυνση προς τον νέο ποιητή (αλλά και εν γένει τους νέους), η γλυκύτητα, η σεμνότητα, ο αυτοσαρκασμός και το λεπτό, αν και οξύ, χιούμορ του, ο μαγικός τρόπος του να "γκρεμίζει" τον φόβο -αλλά όχι τα πρόσωπα και τις έννοιες- απέναντι στα αριστουργήματα, τους ανεπανάληπτους ποιητές, τις ιερές μορφές που χαρακτήρισαν την ποίηση και διαμόρφωσαν τον κόσμο, απέδειξαν εκ νέου γιατί αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να γίνει τόσο αγαπητός σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Όλοι-ες έχουμε σιγοτραγουδήσει τους στίχους του, κάποιοι προχώρησαν και στην μη μελοποιημένη ποίησή του, άλλοι στην πεζογραφία του και κάποιοι άλλοι τον ακολουθούσαν ως πιστοί ακροατές στις ραδιοφωνικές του εκπομπές.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMgpUimLscdLo_Om-7Jid4kRbsSZLDP9tf15afaO88ev2i5BSjZRG2mpZ9xUgI487DEFxE-TTk_bKLAmE532ZC5y2VXHA5aAZjOZlSXiji_6aNGI-HqofL2b4GaT3NIk8Y9FgF8fYklv1h/s1600/IMG_9550-660x440.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="660" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMgpUimLscdLo_Om-7Jid4kRbsSZLDP9tf15afaO88ev2i5BSjZRG2mpZ9xUgI487DEFxE-TTk_bKLAmE532ZC5y2VXHA5aAZjOZlSXiji_6aNGI-HqofL2b4GaT3NIk8Y9FgF8fYklv1h/s400/IMG_9550-660x440.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true">Ο Μάνος Ελευθερίου έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί, 22 Ιουλίου 2018, από καρδιακή ανακοπή, μετά από μία σοβαρή επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε, αφήνοντας ένα κενό που, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πράγματι δυσαναπλήρωτο. Πλήρης ημερών και έργων μεν, αλλά με πολλά ακόμη που θα μπορούσε να μας χαρίσει με την παρουσία και το ανήσυχο πνεύμα του.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span>
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true">Έχει γράψει υπέροχα, δυνατά, τραγούδια που έγιναν κτήμα όλων μας ("Μαλαματένια λόγια", "Ποιος τη ζωή μου", "Άλλος για Χίο τράβηξε" κλπ), αλλά εγώ θα αγαπώ πάντα λίγο περισσότερο αυτό:</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/5kYpkgjMc-E/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/5kYpkgjMc-E?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true">Τάνια Τσανακλίδου- Τυχαίες συναντήσεις (μουσική Γιάννης Σπανός, στίχοι Μάνος Ελευθερίου)</span></span><br />
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2grms-0-0">
<span data-offset-key="2grms-0-0"><span data-text="true">*Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 24 Ιουλίου, στις 12μμ, στο Α' Νεκροταφείο.</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-74380772382483141092018-07-12T03:40:00.001+03:002018-07-12T09:29:41.470+03:00"Ελλάς Μονάχου", μια γλυκόπικρη ωδή στο να τολμάς να φεύγεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5jPCMBIw1pFTojx29cv7CeDc3B_AtLNIjBlxG48KDdGmcOpJDQAN3cIantGr8k9qnFZ8pa_pB0aXaTJvJ4FmLyYxfvSXDt0Fjb48ZdVAGwgSgEhU2T3j5irJLas12mZoIZVAIRpfhrKj5/s1600/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_12_photo_Evi_Fylaktou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="996" data-original-width="1500" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5jPCMBIw1pFTojx29cv7CeDc3B_AtLNIjBlxG48KDdGmcOpJDQAN3cIantGr8k9qnFZ8pa_pB0aXaTJvJ4FmLyYxfvSXDt0Fjb48ZdVAGwgSgEhU2T3j5irJLas12mZoIZVAIRpfhrKj5/s640/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_12_photo_Evi_Fylaktou.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: small;">Οι σκηνοθέτες και καλλιτεχνικοί διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, <b>Ανέστης Αζάς</b> και<b> Πρόδρομος Τσινικόρης</b>, παρουσιάζουν στην Πειραιώς 260 (Χώρος Ε), στο πλαίσιο του <i>Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου</i>, μέχρι και απόψε, <u>Πέμπτη 12 Ιουλίου</u>, το <i><b>"<a href="https://www.facebook.com/Hellas-M%C3%BCnchen-1981179865475457/" target="_blank">Ελλάς Μονάχου</a>"</b></i>, μια παράσταση που εμπίπτει στο θέατρο ντοκιμαντέρ, με θέμα τη μετανάστευση των νέων ανθρώπων από την Ελλάδα στο Μόναχο της Γερμανίας.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Η πρεμιέρα έγινε στο Μόναχο στα μέσα Μαρτίου και έχει ήδη παρουσιαστεί συνολικά έντεκα φορές εκεί, αλλά την Τρίτη 10 Ιουλίου έκανε την επίσημη πρεμιέρα της επί ελληνικού εδάφους.</span><br />
<span style="font-size: small;">Πρόκειται για μια γλυκόπικρη παράσταση, αυτή τη γεύση αφήνει, μαζί με πολλές-πολλές σκέψεις και προβληματισμούς, ειδικά για όλους-ες εμάς που ανήκουμε στη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της ελληνικής "ευμάρειας", αλλά πριν καν μπει στην ενήλικη ζωή, η περίφημη οικονομική κρίση έκανε με πάταγο την εμφάνισή της.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Επί σκηνής, βρίσκεται ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών, ο Πρόδρομος Τσινικόρης, που -όπως λέει και ο ίδιος ξεκινώντας- έχει μεταναστευτικό παρελθόν, γι' αυτό και βρίσκεται εκεί, μαζί με τους τρεις Έλληνες μετανάστες, την Κατερίνα, τον Άγγελο και τον Βαλάντη, που μιλούν για τις δικές τους μεταναστευτικές εμπειρίες, διαφορετικές μεν, αλλά με αρκετές δυσκολίες και μια κοινή άποψη, ότι δεν μετάνιωσαν που έφυγαν και δεν θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Τουλάχιστον, όπως συνεχίζει να είναι η εργασιακή και οικονομική κατάσταση εδώ.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSaiR8vWfR1TAhgFrIi0r1lSdWpVbDVN0Xh2NZIxDHApDThZJ2R03KEysAQc-MgNlqnzZAEKOA3uPv3kIZTI2xdNX_hnbbrkPKw28K_uubta8dcwxPu9UsPoZ6mDOm_X_ydd8PVgnKXoZn/s1600/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_10_photo_Judith_Buss-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1500" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSaiR8vWfR1TAhgFrIi0r1lSdWpVbDVN0Xh2NZIxDHApDThZJ2R03KEysAQc-MgNlqnzZAEKOA3uPv3kIZTI2xdNX_hnbbrkPKw28K_uubta8dcwxPu9UsPoZ6mDOm_X_ydd8PVgnKXoZn/s640/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_10_photo_Judith_Buss-1.jpg" width="640" /></a></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Ενδιάμεσα, ακούγονται και άλλοι μετανάστες, ακόμη και παλαιότερων γενεών, όπως η μητέρα του Πρόδρομου, αλλά και ο κύριος Λαυρέντης που, μετά τη συνταξιοδότησή του, επιστρέφει στην Ελλάδα και είπε δύο από τα πιο συγκινητικά και δυνατά πράγματα που ακούστηκαν.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Το πρώτο ήταν ότι δεν ήταν ευτυχισμένοι εκεί, γιατί δεν ρίζωσαν ποτέ στον καινούργιο τόπο, ήταν πάντα σαν σε μια νοητή αίθουσα αναμονής για να επιστρέψουν στην Ελλάδα και συμβούλεψε τους νεότερους, να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Να φτιάχνουν ρίζες, να ζουν τη ζωή τους εκεί που συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει. Και το δεύτερο, ότι ευτυχία δεν είναι να έχεις χρήματα, αλλά να έχεις χρόνο.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Αυτός ο άνθρωπος που αισθάνεται ότι δεν έχει ρίζες στη Γερμανία, επιστρέφοντας για να μείνει στην Ελλάδα, αποφάσισε να φυτέψει μερικές δεκάδες ελιές, αλλά όχι για να τις αξιοποιήσει με κάποιο τρόπο άμεσα. Όσο ψυχαναλυτικό ή ρομαντικό κι αν ακούγεται, είναι σαν να αποφάσισε ότι θέλει να "ριζώσει" εδώ πια...</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbhVkliEWxVnE3RCMuUWEejtl73irZqJiHdhsSHt3B0yS1oUXqEvgRa5lZ3X0BGrb2Sk95ROWrM6G87FAivWwC68vthMSrKfOi8tU-qbpqnaNIZYVaQZSLRc4PmQl63ljZ-cbQxEiTUS9C/s1600/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_3_photo_Judith_Buss-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1500" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbhVkliEWxVnE3RCMuUWEejtl73irZqJiHdhsSHt3B0yS1oUXqEvgRa5lZ3X0BGrb2Sk95ROWrM6G87FAivWwC68vthMSrKfOi8tU-qbpqnaNIZYVaQZSLRc4PmQl63ljZ-cbQxEiTUS9C/s640/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_3_photo_Judith_Buss-1.jpg" width="640" /></a></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglL_64emPvPYXwzbXdEfRtDfuJddwANb8L1GX23d0kp6aQTAb6FPg8nimdD-voqoei7pnCvflV9aliJSb0U7ikChlAmTI4PrdkvE7Kuf6hJwd6MbqXhyphenhyphenL315ntaYx5o4FiTVJ4lnhJ_bWY/s1600/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_22_photo_Evi_Fylaktou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="996" data-original-width="1500" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglL_64emPvPYXwzbXdEfRtDfuJddwANb8L1GX23d0kp6aQTAb6FPg8nimdD-voqoei7pnCvflV9aliJSb0U7ikChlAmTI4PrdkvE7Kuf6hJwd6MbqXhyphenhyphenL315ntaYx5o4FiTVJ4lnhJ_bWY/s640/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_22_photo_Evi_Fylaktou.jpg" width="640" /></a></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Ο πατέρας της Κατερίνας -μέσω ηχητικού μηνύματος- τής υπενθυμίζει ότι, ό,τι και να συμβεί, μπορεί πάντα να γυρίσει πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη (αχ, αθάνατη ελληνική οικογένεια που δεν έχεις μόνο παθογένειες, αλλά και μια δύναμη, μια θαλπωρή που ησυχάζει την ψυχή τις πιο κρίσιμες στιγμές).</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Και οι τρεις πρωταγωνιστές που αντιμετώπισαν τις δυσκολίες της ελληνικής κρίσης και του πόσο δύσκολο είναι τελικά να προσπαθείς να υπάρξεις, να ζήσεις σε μια χώρα που όλα είναι υπό κατάρρευση, πήραν τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσουν και κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, επίσης, πολύ μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά, τα κατάφεραν και είναι καλά. Έχουν κι άλλα βήματα προς την επίτευξη των στόχων τους, αλλά είναι καλά, γιατί ξέρουν ότι ακόμη και με τις δυσκολίες που υπάρχουν στην Γερμανία, μπορούν να νιώθουν πιο ήρεμοι, να κοιμούνται πιο ήσυχοι.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Με μια θαυμαστή ισορροπία και προσέγγιση, οι δύο σκηνοθέτες έχουν καταφέρει να μην είναι τόσο βαρύ, τόσο φορτισμένο συναισθηματικά το κλίμα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά να υπάρχουν πολλές στιγμές πιο ανάλαφρες, με γέλιο απαραίτητο και βαθιές ανάσες.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Κλείνει με έναν πραγματικά απρόσμενο (με την πολύ καλή έννοια, της απαραίτητης ανάλαφρης ανάσας, όπως ανέφερα προηγουμένως) τρόπο, αλλά αυτό που επίσης, με συγκίνησε ήταν όταν -πριν το τέλος- ο Πρόδρομος μίλησε κι εκείνος ως μετανάστης -βέβαια, εν προκειμένω, εξ αντιστροφής, καθώς γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά σπούδασε, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Είπε, λοιπόν, ότι δεν μπορεί να πει ότι είναι ευτυχισμένος, αλλά <b>ευτυχία δεν είναι το πού είσαι, η ευτυχία είναι εκεί όπου είναι οι άνθρωποι που αγαπάς</b>. Κι έχει ένα οχυρό που δεν θα πέσει έτσι εύκολα -προσωπικά, συμφωνώ απολύτως επ' αυτού.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4JBxUaJrDEYVEb-FnPcMmT2G2Vn8DQzqmAW8nsIM5Bje9bHPM7IZY3tIucD_CotAcNZwA8CStzwwdi24N9_y77AFkwcDu1lPVMS_l_DOC0jfnpsH60Ok8a-E5Pv3P18Q7HX_Fpe0HD4_M/s1600/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_29_photo_Evi_Fylaktou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="996" data-original-width="1500" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4JBxUaJrDEYVEb-FnPcMmT2G2Vn8DQzqmAW8nsIM5Bje9bHPM7IZY3tIucD_CotAcNZwA8CStzwwdi24N9_y77AFkwcDu1lPVMS_l_DOC0jfnpsH60Ok8a-E5Pv3P18Q7HX_Fpe0HD4_M/s640/Anestis_Azas_Prodromos_Tsinikoris_Ellas_Monaxou_SITE_29_photo_Evi_Fylaktou.jpg" width="640" /></a></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Μπορεί να φύγαμε με υγρά μάτια, αλλά και με χαμόγελο, μπορεί να υπήρξε ένα σφίξιμο στην καρδιά και στο στομάχι, καθώς επίσης να μας δημιούργησε αρκετούς προβληματισμούς, αλλά είναι μία πολύ δυνατή, καλοφτιαγμένη (αλλά καθόλου στυλιζαρισμένη) </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">σε όλα τα συστατικά της </span>και πραγματικά, καταπληκτική παράσταση.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Αν είστε τυχεροί και έχετε προμηθευτεί τα εισιτήριά σας, θα την απολαύσετε. Αν είστε πολύ-πολύ τυχεροί και βρείτε τελευταία στιγμή εισιτήρια (αν υπάρχουν), επίσης. Για τους υπόλοιπους, ας ευχηθούμε να μην τελειώσει στο Φεστιβάλ η πορεία της παράστασης στην Ελλάδα.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Τελευταία παράσταση: Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018, στις 9μμ, στον χώρο Ε της Πειραιώς 260.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="responsive-tabs-placeholder cf">
<span style="font-size: small;">Κείμενο - Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, Πρόδρομος Τσινικόρης</span><br />
<span style="font-size: small;">Δραματουργία:<b> </b>Christine Milz<b><br />
</b>Σκηνικά - Κοστούμια:<b> </b>Ελένη Στρούλια</span><br />
<span style="font-size: small;">Μουσική: Πάνος Μανουηλίδης</span><br />
<span style="font-size: small;">Συμμετέχουν: Πρόδρομος Τσινικόρης και Έλληνες πολίτες του Μονάχου: Άγγελος Γεωργιάδης, Βαλάντης Μπεΐνογλου, Κατερίνα Σόφτση.</span><br />
<span style="font-size: small;">Παραγωγή της Münchner Kammerspiele σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.</span></div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-10396006670305603532018-04-29T22:06:00.000+03:002018-05-02T01:05:49.029+03:00Ένας "Μισάνθρωπος" πολύπλευρος και... με μέτρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX7gFij0bWFp-SS85Je3JFe-zRO2Ia8KRAfwIakXtcJJKi-WFVpbnaX7gHLzyoRtBUnuS_7R2B1agIdUQVhrSoMkwTiiEyTv35aPnBNSdy5R8ttdJZ00hs6t7XVKbSSdN6Yi2cFI0uoUmw/s1600/PAN180419_5D4_2923.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ6y2R6E8b23HyR-eVZqfe44yuOgX2aR6BsOu7iPhJiX7Z3slqz_XgLhIf_bHycyFSYAqPh4VA2MPgOpOkuL4Eq3WIwfMii5GjBhoWbJSabu46SGKOqui7kw7D8kF0pFJUSTMRLGuWeNKr/s1600/PAN180419_5D4_2949.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ6y2R6E8b23HyR-eVZqfe44yuOgX2aR6BsOu7iPhJiX7Z3slqz_XgLhIf_bHycyFSYAqPh4VA2MPgOpOkuL4Eq3WIwfMii5GjBhoWbJSabu46SGKOqui7kw7D8kF0pFJUSTMRLGuWeNKr/s640/PAN180419_5D4_2949.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Τη φετινή σεζόν παρουσιάστηκαν στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή δύο πολύ ωραίες, εντελώς διαφορετικές και ενδιαφέρουσες εκδοχές του έργου του Μολιέρου <i><b>"</b><b>Ο Μισάνθρωπος"</b></i>. Η πρώτη από την ομάδα 4Frontal ολοκληρωθηκε πριν μερικές εβδομάδες, ενώ η δεύτερη, σε έμμετρη διασκευή από την <b>Ιόλη Ανδρεάδη</b> και τον <b>Άρη Ασπρούλη</b>, σε σκηνοθεσία της πρώτης, παίζεται από την προηγούμενη εβδομάδα και θα συνεχίσει μέχρι τις αρχές Ιουνίου στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι).<br />
<br />
Πρόκειται για μία πολύ πρωτότυπη, καλοδουλεμένη προσέγγιση και σίγουρα, απαιτητική για τους ηθοποιούς που πρέπει να είναι άψογα συντονισμένοι καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης.<br />
<br />
Ο Άλκηστος είναι ο μολιερικός "μισάνθρωπος", είναι οδυνηρά ειλικρινής και εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα κρίνοντας τις συμπεριφορές και την υποκρισία των μελών της αστικής κοινωνίας και της βασιλικής αυλής της εποχής του. Και δεν έχει απολύτως άδικο, μόνο που ο ίδιος αντιφάσκει ως προς τις απόψεις και τις ιδέες του, μιας και έχει ερωτευτεί την επιτομή αυτής της υποκρισίας, τη νεαρή -και πολύ όμορφη- χήρα Σελιμένη, που αποτελεί και το αντικείμενο του πόθου πολλών άλλων ανδρών.<br />
<br />
Αυτός ο έρωτας -κατ' ουσίαν μονόπλευρος- είναι καταδικασμένος να οδηγηθεί σε αδιέξοδο, ξεσκεπάζοντας, όμως, στο μεταξύ όλα τα ψέματα που έχουν ειπωθεί κι όλες τις φρούδες υποσχέσεις που μοιράστηκαν σε περισσότερους του ενός παραλήπτες.<br />
<br />
Η έμμετρη διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη δίνει ρυθμό στον λόγο και περισσότερη βαρύτητα σ' αυτό που συμβαίνει επί σκηνής -και όχι μόνον στον ήρωα που κάθε φορά μιλά. Κάτι που σίγουρα ήθελε πολλή δουλειά, προσοχή και φροντίδα εκ μέρους τους και προσωπικά, πιστεύω πως το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πλήρως.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbdWaJTOL1uuGxPMgF7j_u9BzEpnUl7j9GzxOzTL-bV7vo1zNpVggdcx8G5-eTBKWAu8ecK2RrdTMx3Zp5WZVepwBQfnmKFLAJa4Ah_Sm3NaL3sbj9v_Te9641I3KTPG10Qm_DEZH-B2gS/s1600/PAN180418_5D4_2628.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbdWaJTOL1uuGxPMgF7j_u9BzEpnUl7j9GzxOzTL-bV7vo1zNpVggdcx8G5-eTBKWAu8ecK2RrdTMx3Zp5WZVepwBQfnmKFLAJa4Ah_Sm3NaL3sbj9v_Te9641I3KTPG10Qm_DEZH-B2gS/s400/PAN180418_5D4_2628.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αντίστοιχα, η σκηνοθετική προσέγγιση της Ιόλης -μαζί, φυσικά, με τη σκηνογραφία της <b>Δήμητρας Λιάκουρα</b>- δημιουργεί ένα ιδιαίτερο εικαστικό αποτέλεσμα επί σκηνής που προσελκύει το βλέμμα σε κάθε πρόσωπο και κάδρο ξεχωριστά. Η θεατρική σκηνή είναι το σαλόνι του σπιτιού της Σελιμένης και τα έξι ευμεγέθη κάδρα που φιλοξενούν τους ήρωες είναι η πινακοθήκη του σπιτιού και οι χώροι όπου σε αργή και μεγεθυμένη κίνηση ξεδιπλώνονται οι πραγματικοί τους χαρακτήρες, απογυμνωμένοι από την ψευδή συμπάθεια, ευγένεια, καλοσύνη που καλούνται να επιδείξουν στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Ο χώρος στον οποίο το υποσυνείδητο βγαίνει στην επιφάνεια, χωρίς λόγια μεν, αλλά με καταλυτικής δύναμης εικόνα.<br />
<br />
Ένα μικρόφωνο στη μέση της σκηνής λειτουργεί άψογα για όσα πρέπει να ειπωθούν από τους ήρωες ερχόμενα κατευθείαν από τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Ενώ, όταν οι χαρακτήρες βγαίνουν από τα κάδρα, δρουν σύμφωνα με όσα "επιτάσσει" ο κοινωνικός ρόλος που έχουν αναλάβει.<br />
<br />
Και οι έξι ηθοποιοί καταφέρνουν να συνθέσουν μια -κάτι περισσότερο από άρτια- συνολική εικόνα, δημιουργώντας προσεκτικά και μετρημένα τον χαρακτήρα τους. Ωστόσο, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ ξεχωριστά στην ερμηνεία του <b>Μιλτιάδη Φιορέντζη</b> που -ως <i>Άλκηστος</i>- είναι παραπάνω από εξαιρετικός. Έχοντας αποκομίσει την ίδια ακριβώς εντύπωση και από την προηγούμενη συνεργασία του με σκηνοθέτιδα την Ιόλη Ανδρεάδη, τον "<i>Young Lear</i>", θεμελιώνεται η τόσο καλή άποψή μου για εκείνον (ως απλή θεατής που αγαπά το θέατρο και τους ανθρώπους που του χαρίζουν σεβασμό και ταλέντο).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj3RScXIqun7lPI2PXs_A_L_azp1WAyKy7Y99m4fOp3FfrB7zWNO6Yw86U1-0X7fx00XkRQOVxVcrcSmGqI5Y91gcWrJE4RTZ-cqkPUFxDHGBOPFSE6Jwv5QJqdJSGwFKdWiU4S5W-OppG/s1600/PAN180418_5D4_2834.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj3RScXIqun7lPI2PXs_A_L_azp1WAyKy7Y99m4fOp3FfrB7zWNO6Yw86U1-0X7fx00XkRQOVxVcrcSmGqI5Y91gcWrJE4RTZ-cqkPUFxDHGBOPFSE6Jwv5QJqdJSGwFKdWiU4S5W-OppG/s400/PAN180418_5D4_2834.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3xDwGpVlyJo1yuqaM9gFSnEwKLRQoXzbQMaqWSO4Iy9P0w_sQ8FdkdZmyisO02n2BxpVFqVYjYDvScdWeKLuNnApiuEb0sLtB5OmeEsYUKFc9gWf2NMP0Tp8GQKm_AyNwL0RKsEvtsApb/s1600/PAN180418_5D4_2527.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3xDwGpVlyJo1yuqaM9gFSnEwKLRQoXzbQMaqWSO4Iy9P0w_sQ8FdkdZmyisO02n2BxpVFqVYjYDvScdWeKLuNnApiuEb0sLtB5OmeEsYUKFc9gWf2NMP0Tp8GQKm_AyNwL0RKsEvtsApb/s400/PAN180418_5D4_2527.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η υπέροχη <b>Μελίνα Θεοχαρίδου</b>, που πέρυσι μάς χάρισε πολύ όμορφες και συγκινητικές στιγμές με τα γλυκόπικρα "<i>Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα</i>" (επίσης, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη), και η οποία είναι ένας βαθιά γλυκός άνθρωπος, καταφέρνει να αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο την οξύτητα και την καταπιεσμένη προσωπικότητα της <i>Αρσινόης</i>. Σε τέτοιο βαθμό που, αν κάποιος δεν τη γνωρίζει, μπορεί να πιστέψει ότι της βγαίνει φυσικά, αν και πάντα με την απαραίτητη κωμική προσέγγιση στον ρόλο.<br />
<br />
Η <b>Δανάη Επιθυμιάδη</b> ως γλυκιά, ρομαντική και γεμάτη καλοσύνη και κατανόηση <i>Ελιάνθη</i>, ο <b>Ορέστης Καρύδας</b> ως φιλικός, ευγενής και καλοπροαίρετος <i>Φιλήντας</i>, ο <b>Θύμιος Κούκιος</b> ως αιθεροβάμων, επίδοξος ποιητής (παταγωδώς αποτυχημένος) και αντίζηλος για την καρδιά της νεαρής χήρας, <i>Ορόντης</i> και η <b>Βασιλική Τρουφάκου</b> ως το μήλον της έριδος, <i>Σελιμένη</i>, όμορφη, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τη γοητεία που ασκεί, χρησιμοποιώντας την για να διατηρεί έναν κύκλο θαυμαστών όσο κοντά και μακριά θέλει, εκπληρώνοντας τις κοινωνικές της φιλοδοξίες, είναι εκείνοι που καταφέρνουν με επιτυχία να αναδείξουν τους νικητές και τους ηττημένους αυτού του σαλονιού, αλλά και των όποιων σχεδίων τους.<br />
<br />
Μια πολύ ωραία παράσταση αυτή την άνοιξη στην Αθήνα! <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/y7GuI30wkWw/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/y7GuI30wkWw?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Trailer για τον "<i>Μισάνθρωπο</i>" σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><i><b>"Ο Μισάνθρωπος"</b></i> σε σκηνοθεσία Ιόλη Ανδρεάδη</span></span> <span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;"></span></span></div>
<div class="responsive-tabs-placeholder cf">
Μετάφραση: Γιάγκος Ανδρεάδης<br />
Έμμετρη διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης<br />
Σκηνοθεσία - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη<br />
Σκηνογραφία - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα<br />
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου<br />
Cover song: Κώστας Δαλακούρας<br />
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ & Νίκος Πανταζάρας | Video trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος<br />
Βοηθοί σκηνοθέτη: Γιάννης Παυλόπουλος & Μαρία Νικητοπούλου<br />
Κατασκευή Κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα & Σιμέλα Τουργαϊδου | Βοηθός Ενδυματολόγου: Αμαλία Αντώνη<br />
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης<br />
Παραγωγή: Constantly Productions – Βαγγέλης Κώνστας<br />
<br />
Παίζουν: Μιλτιάδης Φιορέντζης, Βασιλική Τρουφάκου, Θύμιος Κούκιος, Δανάη Επιθυμιάδη, Ορέστης Καρύδας, Μελίνα Θεοχαρίδου
</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι. Τηλ.: 2103464 380, 2105138067)</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.15. Διάρκεια 90 λεπτά </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητικό & ανέργων</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]--><br />
<span style="font-size: small;"></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<br /></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-72355378505186082022018-02-10T02:49:00.000+02:002018-02-10T13:13:28.280+02:00Ένας "Βαθύς αναστεναγμός" χωρίς περιττά λόγια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2395353960908507766" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSJ8Nw8KkgWmDcTWO11T7NPKc4dx5a1A11nMuRojxyLLT20J9cqHsDGbSWKByp4KfTE6c2nfJ0ZoHy7EI2jGyfUsmQPzSi6fUMqM2a5zvySisaeKrd_Ou01L39KPYeex0VVP3DEN5J9XM4/s1600/ADADASFASMMMNCBVH.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="767" data-original-width="1600" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSJ8Nw8KkgWmDcTWO11T7NPKc4dx5a1A11nMuRojxyLLT20J9cqHsDGbSWKByp4KfTE6c2nfJ0ZoHy7EI2jGyfUsmQPzSi6fUMqM2a5zvySisaeKrd_Ou01L39KPYeex0VVP3DEN5J9XM4/s640/ADADASFASMMMNCBVH.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ένας βαθύς αναστεναγμός είναι πάντα ένας καλός τρόπος αποσυμπίεσης. Ο "<b><i>Βαθύς αναστεναγμός</i></b>" της ομάδας <b><i>ΓΑΒ</i></b>, ωστόσο, είναι μια χορευτική παράσταση εμπνευσμένη από το βιβλίο της Nancy Huston, <i>"Dolce Agonia"</i> που παρουσιάζεται στον Κινητήρα.<br />
<br />
Η <b>Βίκυ Αδάμου</b> (συν-ιδρύτρια του Κινητήρα) είναι μια ηθοποιός και σκηνοθέτιδα που δεν επαναλαμβάνεται και κάνει διαρκώς πολύ διαφορετικές, αλλά πάντα εξίσου ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές δουλειές. Φέτος, δημιούργησαν μαζί με την επίσης συν-ιδρύτρια του Κινητήρα, χορογράφο και σκηνοθέτιδα, <b>Αντιγόνη Γύρα</b> και τον εικαστικό και περφόρμερ <b>Ιάσονα Βενετσανόπουλο</b>, την ομάδα "<b><i>ΓΑΒ</i></b>" (εκ των αρχικών των επιθέτων τους) και την πρώτη τους δουλειά, την παράσταση χορού "<i>Βαθύς αναστεναγμός</i>".<br />
<br />
Μια παρέα μεσήλικων συναντιούνται στο σπίτι κάποιων εξ αυτών για φαγητό. Εκεί, συνηθισμένα, καθημερινά πράγματα αποκτούν μεγαλύτερη σημασία και εικονοποιούνται στιγμές του παρόντος, του παρελθόντος ή και του μέλλοντος που για καθέναν από τους συνδαιτυμόνες έχουν διαφορετική σημασία, αλλά και βαρύτητα. Ο έξωθεν παρατηρητής-αφηγητής παρεμβαίνει για να μάς δώσει πληροφορίες για το τέλος της ζωής αυτών, χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα σε ποιον-α αναφέρεται. Μόνο το φύλο αναφέρεται, ώστε να γνωρίζουμε αν πρόκειται για γυναίκα ή άνδρα. <br />
<br />
Από αισθητικής άποψης, πρόκειται για κάτι πάρα πολύ όμορφο σε σχέση με τα σκηνικά, τα ρούχα, τη μουσική, αλλά και τον φωτισμό. Δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για ένα θέαμα που ο λόγος δεν έχει τον κύριο ρόλο. Αντιθέτως, χρησιμοποιείται με φειδώ και καίρια μέσω των παρεμβάσεων του εξωτερικού παρατηρητή και παντογνώστη, τις κατάλληλες στιγμές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img height="312" id="yui_3_16_0_ym19_1_1518223754777_3345" src="https://apis.mail.yahoo.com/ws/v3/mailboxes/@.id==VjN-_4f85dgF7_UI_rQUAFDRKTC4gv2elwsVI-hPQaL_9qRFPSmdWjksYJXUmwnNPTIqn8fgytJ1GNc0T3H8TCGhbA/messages/@.id==AClKyAoAAAGXWnLL0QyiYAM37l8/content/parts/@.id==1.2/thumbnail?appId=YahooMailNeo&downloadWhenThumbnailFails=true&pid=1.2" width="554" /></div>
<br />
Ένα ξύλινο τραπέζι είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο συμβαίνουν όλα. Ανεβαίνει ψηλά, ή κατεβαίνει ισοπεδώνοντας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τους ήρωες, αιωρείται σαν κούνια παίζοντας με την ισορροπία τους και άλλοτε αποκτά κλίση ανεβάζοντας τον βαθμό δυσκολίας να ισορροπήσουν ή δίνοντάς τους την επιλογή να τολμήσουν να πέσουν.<br />
<br />
Δεδομένου ότι δεν πρόκειται για μια θεατρική παράσταση, αλλά το βασικό μέσο της είναι το σώμα και όχι ο λόγος, μπορεί να μην γίνονται όλα απολύτως κατανοητά ή ξεκάθαρα, αλλά σίγουρα κρατά το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή χωρίς προσπάθεια, ο οποίος, ωστόσο, μπαίνει στην ατμόσφαιρα και αντιλαμβάνεται τη θεματική και το πλαίσιο, έχοντας την ελευθερία να το ερμηνεύσει όπως επιθυμεί.<br />
<br />
Είναι μια παράσταση που είναι φανερό ότι απαιτεί κόπο από τους ερμηνευτές (χορευτές και ηθοποιούς), από την άποψη ότι όσα συμβαίνουν επί σκηνής είναι απαιτητικά, θέλουν ρυθμό και συγχρονισμό όλης της ομάδας, χωρίς ωστόσο να φαίνεται στους θεατές όλος αυτός ο κόπος που καταβάλλεται. Το αποτέλεσμα μοιάζει να βγαίνει αβίαστα. Και είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πραγματικά όμορφο, θίγοντας -χωρίς περιττά λόγια- βαθιά ζητήματα που μας αφορούν, λιγότερο ή περισσότερο.<br />
<br />
Όσοι ενδιαφέρεστε για κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, αλλά θα σας αποζημιώσει πλήρως, έχετε μερικές εβδομάδες ακόμη μέχρι τις 4/3 οπότε και τελειώνει.<br />
<br />
*Η μασκότ του Κινητήρα, ο Άντρας, έκανε την εμφάνισή του αρκετές φορές μέσα στον χώρο κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά ήταν πραγματικός κύριος, περνώντας ήσυχα-ήσυχα πάντα γύρω από τον σκηνικό χώρο, κοντά ή κάτω από τα καθίσματα των θεατών και ποτέ μέσα απ' αυτόν ενοχλώντας τους ηθοποιούς. Ο Άντρας είναι -πολιτισμένος- γάτος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/k9DUK9hBeeg/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/k9DUK9hBeeg?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
"<i>Βαθύς αναστεναγμός</i>" Trailer<br />
<br />
Σκηνική σύνθεση: ΓΑΒ (Αντιγόνη Γύρα, Βίκυ Αδάμου, Ιάσονας Βενετσανόπουλος)<br />
Σκηνικά: Βίκυ Αδάμου, Ιάσονας Βενετσανόπουλος<br />
Επιμέλεια Κίνησης: Αντιγόνη Γύρα, Ιωάννα Καμπυλαυκά<br />
Μουσική Σύνθεση κι Επιμέλεια: Ορέστης Τάνης<br />
Σύμβουλος Δραματουργίας: Άννα Τσίχλη<br />
Φωτισμοί: Αnti Steve<br />
Βοηθός Ομάδας ΓΑΒ: Χριστίνα Παπαδάκη<br />
Βοηθός Σκηνογραφίας-Ενδυματολογίας: Φανή Κοκολάκη<br />
Φωτογραφίες: Ελένη Τάξερη<br />
Ερμηνεύουν: Βίκυ Αδάμου, Κωστής Δασκαλάκης, Νίκος Δραγώνας, Ιωάννα Καμπυλαυκά, Γρηγόρης Σερμπής, Κατερίνα Σκιαδά, Joe Tornabene<br />
Guest: Ana Sanchez Colberg<br />
<br />
<b>Κινητήρας Studio</b>,<b> </b>Ερεχθείου 22, Ακρόπολη.
<br />
Μέρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο 21.30, Κυριακή & Δευτέρα 20.30<br />
Διάρκεια: 70 λεπτά<br />
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 10€ (ανέργων, φοιτητικό)<br />
Κρατήσεις θέσεων: 210 9248328 και <a href="mailto:info@kinitiras.com" target="_blank">info@kinitiras.com</a></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-61170974820774537312018-01-09T03:49:00.000+02:002018-02-11T17:13:02.438+02:00"Ο_Μισ@νθρωπος" σ' έναν κόσμο γνώριμο...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="7l97c-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7l97c-0-0">
<div class="" style="clear: both; text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWPAu8h2NTZEc98BJgHEcyuPO1EGORYpQkfka82XIaadrpNOzcsdEwsr_mgPpSCuqFjkUJ6qwPQemyia-oe7S280TdhMnapbZhCMcgky7odCpGBhf827riP0lIrqwG-k8m507SeTBDPY_S/s1600/25660304_1123909897711761_4279255965210320879_n1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWPAu8h2NTZEc98BJgHEcyuPO1EGORYpQkfka82XIaadrpNOzcsdEwsr_mgPpSCuqFjkUJ6qwPQemyia-oe7S280TdhMnapbZhCMcgky7odCpGBhf827riP0lIrqwG-k8m507SeTBDPY_S/s640/25660304_1123909897711761_4279255965210320879_n1.jpg" width="640" /></a></div>
<span data-text="true" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></span></div>
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7l97c-0-0" style="text-align: justify;">
<span data-offset-key="7l97c-0-0"><span data-text="true">Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε η νέα χρονιά να ξεκινήσει θεατρικά με ωραιότερο τρόπο απ' ό,τι συνέβη. Η παράσταση "<i><b>Ο_Μισ@νθρωπος</b></i>" από τα χεράκια των </span></span><b><span class="_247o" data-offset-key="7l97c-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="7l97c-1-0"><span data-text="true">4Frontal</span></span></span></b><span data-offset-key="7l97c-2-0"><span data-text="true"> και με τη σκηνοθεσία του -ενός εκ των μελών της ομάδας- <b>Σταύρου Γιαννουλάδη</b>, είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική. Όλοι είναι ένας κι ένας, μία και μία, σε σημείο να μην μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον/α, αλλά το βλέμμα να πηγαίνει από τον ένα στον άλλο διαρκώς, καθώς είναι και οι οκτώ υπέροχοι.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="d5vg4-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both;">
<span data-text="true" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">Ένα κλασικό έργο, που κουβαλά το βαρύ όνομα του συγγραφέα του, Μολιέρου, και ολόκληρης της εποχής του, ιδωμένο με έναν πολύ σύγχρονο, ασυμπλεγματικό και οικείο, όσο και σουρεαλιστικό τρόπο (κάθε ρόλος φέρει χαρακτηριστικά συγκεκριμένου πτηνού, ενδυματολογικά, αλλά και ως στοιχεία συμπεριφοράς), αλλά καθόλου επιτηδευμένο ή "ασεβή". Έρχεται στο σήμερα με πολύ μεγάλη φροντίδα, ώστε οποιαδήποτε προσθήκη ή αλλαγή μέσα σ' αυτό να μην ξενίζει, αλλά να "δένει" αρμονικά.</span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="d5vg4-0-0">
<span data-offset-key="d5vg4-0-0"></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="2n9d6-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2n9d6-0-0">
<div class="" style="clear: both; text-align: center;">
<span data-text="true" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0DR4i3pQvjj8gFPBhQjhWEhd_SvmIttDs32hHV8J7-oVD67J9U_QshuXRi1HeFC8-dGbPkCPTkYxiETiUeaqJMhigmsMEYpNS5RZ3FMYYvIV-kRLE58VC4l3Fg2NgIoa-eEgX3PbxUvmO/s1600/2506978.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="540" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0DR4i3pQvjj8gFPBhQjhWEhd_SvmIttDs32hHV8J7-oVD67J9U_QshuXRi1HeFC8-dGbPkCPTkYxiETiUeaqJMhigmsMEYpNS5RZ3FMYYvIV-kRLE58VC4l3Fg2NgIoa-eEgX3PbxUvmO/s400/2506978.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
<span data-offset-key="2n9d6-0-0"><span data-text="true">Τα social media δεν παρεμβαίνουν στην παράσταση, αντιθέτως χρησιμοποιούνται ως εργαλεία απολύτως μετρημένα και σωστά ενταγμένα σ' αυτό το πλαίσιο, ώστε να λειτουργούν μεν ως ένα είδος παιχνιδιού με τους θεατές και να τους ιντριγκάρουν, αλλά να μην αποπροσανατολίζουν από το νόημα ή να φαίνονται παράταιρα. Καθόλου εύκολο εγχείρημα, αλλά προσωπικά, θεωρώ ότι το πετυχαίνουν εξαιρετικά καλά.</span></span><span data-text="true" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> </span></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilTrEs3r0jfQnUBvwMUHoGA-OeowZ0_Kr-_dQ_cM77jhJBd6zo7rVMNYwMNFFXGuMSvfnATzFxyARkvMPu6SN0JNqHHxUu-qCIqhRTVDT2LKYG7j0CGQNFKZTwdDy28pn5GBMxUWLb6SUP/s1600/25660304_1123909897711761_4279255965210320879_n1.jpg" imageanchor="1"></a><br /></div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="b1dv-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="b1dv-0-0">
<span data-offset-key="b1dv-0-0"><span data-text="true"> Είναι τόσα πολλά και καλά τα ξεχωριστά στοιχεία -η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, τα σκηνικά, η μουσική, η κινησιολογία, τα ρούχα, τα μαλλιά (ήρωες!), ο φωτισμός, ο ρυθμός και ο συντονισμός που έχουν μεταξύ τους, η ενέργεια, η επαφή με τους θεατές, το νόημα του έργου για τις όχι και τόσο ειλικρινείς, αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις- που, τελικά, είναι ένα σύνολο τόσο άρτιο και προσεγμένο που δεν βρήκα καμία παραφωνία -και πολύ το χάρηκα για αρχή του '18!</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="5lp1v-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5lp1v-0-0">
<span data-offset-key="5lp1v-0-0"><span data-text="true">Ελπίζω τόσο ωραίες δουλειές να έχει όλη η χρονιά!</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5lp1v-0-0">
</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="avrue-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="avrue-0-0">
<br />
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2395353960908507766" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2395353960908507766" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><span data-offset-key="avrue-0-0"><span data-text="true"> Δεν είναι μόνο που είναι αξιαγάπητα, είναι και τόσο ταλαντούχα και εργατικά πλάσματα. Αξίζουν πολλά-πολλά συγχαρητήρια.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="6qstp-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6qstp-0-0">
<br />
<span data-offset-key="6qstp-0-0"><span data-text="true"> Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ, στο </span></span><span class="_247o" data-offset-key="6qstp-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="6qstp-1-0"><span data-text="true">θέατρο "Θησείον, ένα θέατρο για τις Τέχνες"(Τουρναβίτου 7, Ψυρρή). </span></span></span><br />
<span class="_247o" data-offset-key="6qstp-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="6qstp-1-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="6qstp-0-0"><span data-text="true"> Μην χάσετε τον πιο απολαυστικό και αξιαγάπητο... Μισάνθρωπο! </span></span></span></span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6qstp-0-0">
</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="5qodd-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5qodd-0-0">
<br /></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5qodd-0-0">
</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="akhi3-0-0">
<span data-offset-key="5qodd-0-0"><span data-text="true">Ηθοποιοί: Θανάσης Ζερίτης (Αλσέστ), Ελένη Κουτσιούμπα (Σελιμέν), Χάρης Κρεμμύδας (Ορόντ), Γιώργος Κισσανδράκης (Φιλέντ), Αμαλία Νίνου (Αρσινοέ), Κωνσταντίνος Πλεμμένος (Ακάστ), Αριστέα Σταφυλαράκη (Ελιάντ), Πάνος Τοψίδης (Κλιτάντρ). </span></span><br />
<span data-offset-key="akhi3-0-0">Σκηνοθεσία - Μουσική Σταύρος Γιαννουλάδης</span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="akhi3-0-0">
<span data-offset-key="akhi3-0-0"></span>Μετάφραση: Νίκος Ζιώγας<br />
Σκηνικά - Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού<br />
Επιμέλεια κίνησης: Πατρίσια Απέργη<br />
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος<br />
Επιμέλεια μακιγιάζ: Ρούλα Λιανού<br />
Hair Styling: Κωνσταντίνος Κολιούσης<br />
Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης<br />
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου<br />
Γραφίστας: Αριστείδης Παναγόπουλος A.D.Visions</div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="akhi3-0-0">
</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="echt" data-offset-key="j9s3-0-0" style="text-align: justify;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="j9s3-0-0">
<span class="_5zk7" data-offset-key="j9s3-0-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="j9s3-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></span><span data-offset-key="j9s3-1-0"><span data-text="true"></span></span></div>
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-65793245289666777962017-12-31T04:30:00.001+02:002018-02-11T17:16:04.081+02:00Παίρνοντας στο 2018 ό,τι μάθαμε φέτος...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img alt="Αποτέλεσμα εικόνας για 2018 new year" class="irc_mi" height="280" src="https://dontgetserious.com/wp-content/uploads/2017/12/happy-new-year-2018-greetings.jpg" style="margin-top: 0px;" width="400" /></div>
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τελειώνει κι αυτή η χρονιά και το
2018 είναι προ των πυλών ανυποψίαστο για τις προσδοκίες που είμαστε έτοιμοι να
του φορτώσουμε και το βάρος της ευθύνης: όταν έρθει η σειρά του να λήξει, να το
κάνει έχοντας θετικό πρόσημο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το '17 ήταν μια χρονιά γεμάτη, με θετικά, όμορφα, χαρούμενα, αλλά και αρνητικά, δυσάρεστα, βαθιά απογοητευτικά. Εδώ και
μέρες, σκέφτομαι ότι θα ήθελα στο κλείσιμο αυτής της χρονιάς, στον ετήσιο
προσωπικό απολογισμό, να σταθώ στα καλά και σε όσα κέρδισα από τα δύσκολα,
αφήνοντας όσα με ταλαιπώρησαν και όσα αποκαρδιωτικά συνέβησαν γύρω
μου -στον κόσμο που είναι μακριά, αλλά και δίπλα- στο παρελθόν, μιας και αυτό θα είναι από
αύριο αυτή η χρονιά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Φέτος, έμαθα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω σε μη ευνοϊκές συνθήκες, αλλά θέλω να
απέχω όσο γίνεται από αυτές, γιατί μου κοστίζουν σε ψυχική ηρεμία, καθώς ένα πολύ
σημαντικό, το ουσιαστικότερο κομμάτι μου, αυτό της δημιουργικότητας, της
διάθεσης για καλή και αρμονική συνεργασία με σεβασμό και ανοιχτότητα πνεύματος,
καταπνίγεται. Επίσης, συνειδητοποίησα με λύπη και αγνό θυμό πόσο βαθιά ριζωμένη
είναι η νοοτροπία του σεξισμού, του ρατσισμού και πόση απύθμενη
συμπλεγματικότητα κουβαλούν άνθρωποι που εργάζονται σε χώρους που αφορούν με έναν τρόπο το δημόσιο γίγνεσθαι. Πέρα από πολλούς, μικρούς και μεγάλους, προσωπικούς ή
πανανθρώπινους στόχους, κατέληξα μετά από ένα 8μηνο συναναστροφής με βαριές και
ανίατες περιπτώσεις τέτοιας βλάβης, ότι πρέπει να παταχθεί άμεσα η πατριαρχία, μπας και
γλιτώσει η ανθρωπότητα, ξεκινώντας από τη σωτηρία των εγκεφαλικών μας κυττάρων.
Γιατί με αυτά που βλέπουμε, δουλίτσα δεν γίνεται. Και μην ξεχνάμε πως η
πατριαρχία έχει παρεισφρήσει ως στερεοτυπική αντίληψη σε μυαλά και των δύο
φύλων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Γνώρισα, ωστόσο, και αξιόλογους, γλυκύτατους και γεμάτους καλοσύνη ανθρώπους που
χαίρομαι κάθε φορά που τους συναντώ κι έτσι, η ζυγαριά γέρνει προς αυτούς. Οι
καλοί έχουν ειδικό βάρος και μαθαίνω όσο περνά ο καιρός ότι μέσα μου πρέπει να
βαραίνουν περισσότερο από τους άλλους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτή τη χρονιά, έμαθα να κρατώ
δυνάμεις και αποστάσεις -όταν και όπου ήτο εφικτό- για να διατηρήσω την ηρεμία
μου και την κρίση μου ανεπηρέαστη. Κι έτσι, μείωσα τον ενθουσιασμό μου που,
πολλές φορές, γίνεται παραμορφωτικός καθρέφτης, είδα πιο ψύχραιμα -ίσως και
ψυχρά- κάποια πράγματα και συνειδητοποίησα αρκετά που πριν δεν μπορούσα να δω
καθαρά. Δεν ήταν ευχάριστη διαδικασία, ήθελε χρόνο, είχε πολλές στιγμές
δυσφορίας, σύγκρισης με το "τότε που κάναμε εκείνη η παρέα εκείνο και
το άλλο και το παρα-άλλο, ενώ τώρα τίποτα" και
απογοήτευσης, αλλά περιέργως πώς, στο τέλος, αυτό ήταν το σωστότερο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Κάποιες σχέσεις έληξαν οριστικά, κάθε χρόνο κάποιοι μένουν πίσω, όπως
αντίστοιχα κι εγώ για άλλους, αλλά νομίζω πως έμειναν εδώ, στο μαζί, αυτοί που
έπρεπε. Κάποιες άλλες σχέσεις αναδιαμορφώθηκαν, πήραν άλλο σχήμα, άλλη
ποιότητα, άλλο βάθος, μπορεί και απόσταση, αλλά κι αυτό μπορεί να είναι για
καλό. Στην ψυχοθεραπεία λέμε πολύ συχνά, μιας και λόγω της ίδιας της φύσης της
διαδικασίας μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, ότι κάποιοι έρχονται μια
δεδομένη στιγμή και για μια χρονική περίοδο στη ζωή μας, ώστε να επιτελέσουν
έναν σκοπό, για να μας βοηθήσουν να δούμε από άλλη οπτική, να μετακινηθούμε, να
συμπληρώσουν ένα κομμάτι ή να μας μάθουν κάτι για τον εαυτό μας, για τη
συνέχεια και την αντιμετώπιση αντίστοιχων καταστάσεων. Όταν, λοιπόν, ο σκοπός
επιτευχθεί, η σχέση είτε λήγει, είτε αλλάζει πλαίσιο. Παρόλο που ήταν μια
μακρά, δύσκολη και -ουκ ολίγες φορές- επίπονη διαδικασία, ήταν απολύτως
χρήσιμη, απαραίτητη και βοηθητική ως προς την αυτογνωσία και την μεταπήδηση σε
νέο επίπεδο ωριμότητας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Φέτος, δάκρυσα, συγκινήθηκα, αλλά ένιωσα πολλά δύσκολα συναισθήματα και δη, σε μεγάλο βαθμό, τόσο που δοκίμασαν
την αντοχή και την αισιοδοξία μου. Αποφάσισα, όμως, ότι θα φροντίσω να τη
διατηρήσω αλώβητη μέσα σε μια πραγματικότητα που μας πληγώνει, μας απογοητεύει
και μας ματαιώνει διαρκώς. Συνέχισα να πιστεύω στη νίκη, όταν αγαπημένοι
άνθρωποι που αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες έχαναν την ελπίδα τους και ήμουν εκεί
για να τους υπενθυμίζω -πολλές φορές με πραγματικό εσωτερικό αγώνα και για μένα
την ίδια- ότι τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να παραιτηθείς και παραιτούμαστε μόνο
από ό,τι δεν αξίζει. Έξω απ' τον χορό, βέβαια, πολλά τραγούδια λέμε, αλλά όταν
κάποιος πάει να χάσει το κουράγιο του, οι αγαπημένοι οφείλουν να του δίνουν
περίσσιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Το 2017, μου έλειψαν λίγο οι άνθρωποί μου, δεν τους είδα όσο θα ήθελα, αλλά
τους είπα πόσο τους αγαπώ, ήμουν εκεί όπως και όπου μπορούσα και με χρειάζονταν
και τη νέα χρονιά θέλω να τους βλέπω και να τους το λέω συχνότερα και
περισσότερο. Και θέλω να το κάνουν κι εκείνοι για εμένα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μοιραστήκαμε μεγάλες, σφιχτές,
ζεστές, αληθινές, αγαπησιάρικες αγκαλιές, κοιταχτήκαμε βλέποντας πραγματικά ο
ένας τον άλλο, σφίξαμε τα χέρια όταν κάποιος ή και οι δύο το είχαμε ανάγκη,
εμπιστευθήκαμε σκέψεις, ανησυχίες, φόβους, χαρές, λύπες, παράπονα, γκρίνιες, προβληματισμούς,
παραλογισμούς, πειράγματα, γελάσαμε, δακρύσαμε, διαφωνήσαμε, μαλώσαμε, κατανοήσαμε, σιωπήσαμε, ακούσαμε, ρωτήσαμε,
απαντήσαμε ή παραδεχτήκαμε την παντελή έλλειψη ικανοποιητικής απάντησης.<br />
Αγαπιόμασταν και φέτος. Το '18 θέλω να αγαπιόμαστε, να
αγκαλιαζόμαστε, να έχουμε εξίσου ουσιαστικές και γεμάτες αλήθεια, ανθρωπιά και
τρυφερότητα σχέσεις -και ακόμη πιο πολύ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θέλω να είμαστε όλοι εδώ και
καλά, υγιείς, ήρεμοι, ευτυχισμένοι, ισορροπημένοι, αισιόδοξοι, δυνατοί και
γεμάτοι ελπίδα και επιμονή, ποτέ λιπόψυχοι και ματαιωμένοι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Αγάπησα την εκπομπή, το πιο
αγαπημένο και δημιουργικό πράγμα που κάνω και μετρά πια πολλά χρόνια
ζωής, λίγο
διαφορετικά, πιο ώριμα, πιο συνειδητοποιημένα και σ' αυτό βοήθησε η
ψυχική και
πνευματική απόσταση που αποφάσισα ότι έπρεπε να πάρω σε αρκετά θέματα
της ζωής
μου φέτος. Κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο ο ενθουσιασμός που υπήρχε όταν
ξεκίνησε
ή οι προσδοκίες για το τί μπορεί να γίνει (συναισθήματα αναπόφευκτα, ειδικά, δεδομένου ότι την
κάνουμε μαζί με μια
αγαπημένη φίλη), αλλά ότι είναι ένα κομμάτι μου μέσα σ' αυτή την εκπομπή
(δεν είναι μόνο
εκπομπή, αλλά πολλά περισσότερα), μια πτυχή αυτής που είμαι, που έπρεπε
να το
αναγνωρίσω και να το βάλω σε ένα πλαίσιο που θα το ξεχωρίζει, ώστε να
μην
μπλέκεται με τις υπόλοιπες υπαρξιακές μου ανησυχίες. Δεν ξέρω αν το
πέτυχα
πλήρως, σίγουρα χρειάζεται κι άλλη δουλειά, αλλά αισθάνθηκα πιο ήρεμη, η
οργάνωση έγινε καλύτερη, ευκολότερη και με βοήθησε να χαίρομαι και να
απολαμβάνω πολύ περισσότερο αυτό το δίωρο κάθε εβδομάδα. Το αγάπησα λίγο
πιο
σωστά. Είναι κάτι που θα ήθελα να συνεχίσει να συμβαίνει και τη νέα
χρονιά, και μάλιστα, σε περισσότερους τομείς. Να ξέρω τί είναι εκείνο
που αγαπώ, γιατί, πόσο/πού πρέπει να συνδεθώ και
να μπορώ να ξεχωρίζω/διαχωρίζω όσα πρέπει να είναι διακριτά.<br />
<br />
Αυτή τη χρονιά μέσα σε όλους τους λόγους που μας κάνουν να τρομάζουμε για την
χώρα, τον κόσμο, την εποχή που ζούμε, είχαμε μερικά πράγματα ανεκτίμητης αξίας
-μέσα σε όλα τα λάθη, τους παραλογισμούς και τις αδικίες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έχουμε ειρήνη, ζούμε σε μια
δημοκρατική χώρα (ναι, με όοολα τα σοβαρότατα λάθη και τα θλιβερά γεγονότα που περάσαμε
και συνεχίζουν να συμβαίνουν), έχουμε ελευθερία και οι περισσότεροι από εμάς
ένα σπίτι, μια οικογένεια που μας στηρίζει όσο μπορεί και δεν μας αφήνει επί
ξύλου κρεμάμενους, υγεία -τουλάχιστον τόση ώστε να μην πρέπει να
αντιμετωπίσουμε το αλγεινό πρόσωπο της κρατικής πρόνοιας και των νοσοκομείων-
και ανθρώπους που κάνουν την αβάσταχτη μοναξιά των υπαρξιακών μας προβληματισμών
μικρότερη, λίγο πιο ήπια, θέτοντάς την σε κατάσταση ύπνωσης, έστω για λίγο μέσα
στην ημέρα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η νέα χρονιά να συνεχίσει να έχει
αυτά τα καλά δεδομένα, ει δυνατόν σε ακόμη καλύτερη εκδοχή και φυσικά, να τα
έχουν όλοι, όπου γης, για να μπορούμε να προσπαθούμε και να επιδιώκουμε το
"και λίγο καλύτερα" έχοντας εξασφαλίσει τα αυτονόητα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Υπήρξαν αρκετές φορές μέσα στο '17, που ένιωσα δημιουργική, το χάρηκα, ένιωσα τόσο
περήφανη για μένα, πλήρης και χαρούμενη, που η επιβράβευση των άλλων, απλώς
ενέτεινε και επιβεβαίωσε αυτό το συναίσθημα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα
είναι το επετειακό έντυπο για τα 10 χρόνια του Bob Theatre Festival (ευτυχώς,
υπήρξαν/υπάρχουν κι άλλα) που, ενώ είχε μεγάλο όγκο δουλειάς, ήταν το
ωραιότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Ένα συνονθύλευμα βαθιάς συγκίνησης
και χαράς από τις συζητήσεις για τον σχεδιασμό μέχρι την εβδομάδα του ίδιου του
φεστιβάλ, γιατί είχαμε να συνεννοηθούμε με ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει
εδώ και χρόνια αληθινή αγάπη, ζεστασιά, σεβασμός, κατανόηση, εκτίμηση και εμπιστοσύνη, τα
οποία ανέβηκαν κλίμακα (πόσο πια;!). Όλα λειτουργούν πιο εύκολα, ήρεμα,
αποτελεσματικά και χωρίς ψυχική φθορά σε ένα τέτοιο πλαίσιο και αυτό θα έπρεπε να ισχύει πάντα και παντού.
Το 2018, λοιπόν, θέλω αυτό το ωραίο συναίσθημα να κατακλύσει το μεγαλύτερο
μέρος του χρόνου και να περιλαμβάνει πάντα τόσο ωραίες, δημιουργικές
συναντήσεις. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Μου φάνηκε πολύ μεγαλύτερη αυτή η χρονιά, σαν να ήταν δύο-τρία χρόνια σε ένα,
είχε άλλωστε και μεγάλη ψυχική κούραση, αλλά τώρα που τελειώνει -όχι, δεν
λυπάμαι, καθόλου!- νομίζω ότι το αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ψυχραιμία, απ' ό,τι
προηγούμενες χρονιές που ήταν ψιλοδύσκολες και ήθελα διακαώς και με λύσσα να
φύγουν. Μπορεί, τελικά, όσα έμαθα αυτή την τόσο γεμάτη, απαιτητική, κουραστική
χρονιά, που έπαιξε λίγο έως πολύ με τα νεύρα και την αντοχή μου, να άρχισαν ήδη
να πιάνουν τόπο, ποιος ξέρει; Οψόμεθα...</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το 2018 μακάρι να είναι -ας
είναι- μια καλή, μια πολύ καλή χρονιά για όλους μας, με υγεία (σωματική, ψυχική,
πνευματική), εσωτερική γαλήνη και ισορροπία, αγάπη αληθινή, ουσιαστική, γενναιόδωρη (και αμοιβαία), ευτυχία από
τα μικρά, τις λεπτομέρειες, μέχρι τα μεγάλα, δημιουργικότητα και δημιουργική
χαρά, όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν (την οικογένεια, τους
φίλους, τους συντρόφους, όσους μας νοιάζονται πραγματικά κι ας μην χωρούν σε
κατηγοριοποίηση), αισιοδοξία, επιμονή, πίστη στο καλό, δύναμη και ευκαιρίες, καλοτυχία,
πολλά εγκάρδια γέλια και αγκαλιές· ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ελευθερία, ειρήνη,
δημοκρατία, να νιώθουμε και να είμαστε ασφαλείς, αλλά ελεύθεροι<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><span style="font-family: "sylfaen"; font-size: 12.0pt;">·</span> να έχουμε τα αυτονόητα, που
ίσως πια και να μην είναι τόσο, αλλά πρέπει να ξαναγίνουν· και να δείχνουμε έμπρακτα περισσότερο
σεβασμό στα σημαντικά, στο περιβάλλον, στον συνάνθρωπο, στον εαυτό μας, στη δικαιοσύνη (ως έννοια), στη ζωή. Μια χρονιά με καλύτερες, πιο αισιόδοξες ειδήσεις και καθημερινότητα, αλλά με λιγότερες και ήσσονος σημασίας άσχημες. Το 2018, να φροντίσουμε ο κόσμος να μην γίνει χειρότερος, αλλά λίγο καλύτερος και να μας βρει όλους εδώ.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ό,τι δεν μας άρεσε το 2017,
σε εμάς ή στον κόσμο, να είμαστε ορεξάτοι, αποφασισμένοι και έτοιμοι να το αλλάξουμε. Αν το να
αλλάξουμε τον κόσμο φαντάζει δύσκολο, ε, ξεκινάμε από εμάς και θα φτάσουμε κι
εκεί! 😉</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/E_NZ_cfUexY/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/E_NZ_cfUexY?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"> <i>Sma Rag Da - 2017 Was Such A F*cking Crappy Year</i></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-28199621303441432492016-12-31T18:28:00.003+02:002016-12-31T18:36:47.027+02:00Το '17 που αξίζουμε, χωρίς προσδοκίες, αλλά με όρεξη για δημιουργία!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="" data-block="true" data-editor="f9dd2" data-offset-key="67n95-0-0">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5W95UrXRZ4rIesxQI_7cgjmiJXdAmp6a6jyHD8MvTj-uKX1tfcARbTm1NhuYMzZiE-zJ3a6ijfjrz6splUEa4fvGYJPNpHhHZEw1nW02FPCeXfDh6R1T8gSwbxkjEeDySfUe-IxPJTrq-/s1600/blue-background-with-fireworks-for-new-year_1035-5268.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5W95UrXRZ4rIesxQI_7cgjmiJXdAmp6a6jyHD8MvTj-uKX1tfcARbTm1NhuYMzZiE-zJ3a6ijfjrz6splUEa4fvGYJPNpHhHZEw1nW02FPCeXfDh6R1T8gSwbxkjEeDySfUe-IxPJTrq-/s400/blue-background-with-fireworks-for-new-year_1035-5268.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="67n95-0-0">
<span data-offset-key="67n95-0-0"><span data-text="true">Το 2016 φεύγει σε λίγες ώρες και μέχρι να μας αποχαιρετήσει θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου -μας ταλαιπώρησε, μην κρυβόμαστε! Ήταν μια χρονιά με πολλές δυσκολίες, κυρίως ψυχική φθορά, εμπόδια, αλλαγές, καθυστερήσεις και αναβολές, πίεση, αρκετά δυσάρεστα νέα (ζούμε σ' έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο τρομακτικός και πρέπει επιτέλους να βρούμε την σωστή ισορροπία για να πάψει να συμβαίνει), μπλοκάρισμα στην επικοινωνία, επαναπροσδιορισμούς σε σχέση με τους άλλους και με τον εαυτό, αλλά ευτυχώς, είχε και αρκετές στιγμές που θα συνεχίσουν να λάμπουν ως αναμνήσεις.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f9dd2" data-offset-key="40i4n-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="40i4n-0-0">
<span data-offset-key="40i4n-0-0"><span data-text="true">Από πολύ νωρίς στην χρονιά προέκυψαν διάφορα, ο προβληματισμός και η ψυχική ταλαιπωρία κράτησαν επί μακρόν, γιατί ποτέ δεν είναι εύκολη η αποδοχή ότι πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις και άνθρωποι που μας απογοητεύουν. Έμαθα, όμως, σημαντικά πράγματα, όπως καθένας θαρρώ, και αυτά κρατώ: ότι για εκείνους που αποχωριζόμαστε ή από τους οποίους αποστασιοποιούμαστε, υπάρχουν εκείνοι που είναι δίπλα μας, μας νοιάζονται, μας αγαπούν και μας στηρίζουν, γελάμε και συγκινούμαστε μαζί. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="40i4n-0-0">
<span data-offset-key="40i4n-0-0"><span data-text="true">Κάποιες πόρτες που πρέπει να κλείσουμε ή να μην ανοίξουμε καν, μας δίνουν λόγο να αναζητήσουμε μια άλλη, καλύτερη που θα μας φέρει πιο κοντά στο επιθυμητό.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f9dd2" data-offset-key="3l0db-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3l0db-0-0">
<span data-offset-key="3l0db-0-0"><span data-text="true">Έμαθα να αξιολογώ καλύτερα και ίσως, λίγο πιο αυστηρά, ώστε τα προσφερόμενα να έχουν τους σωστούς αποδέκτες και συνειδητοποίησα ότι πράγματι, ορισμένες φορές, η ελπίδα ότι όλοι κρύβουμε κάτι καλό που, ε, δεν μπορεί, θα φανεί, είναι μεγάλη παγίδα και φενάκη.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f9dd2" data-offset-key="9t9ku-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9t9ku-0-0">
<span data-offset-key="9t9ku-0-0"><span data-text="true">Έμαθα πια να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, πρωτοφανή ταχύτητα αντιδράσεων και με αυτοσαρκασμό όλες τις αναποδιές και τις καθυστερήσεις που προέκυψαν (και ήταν πολλές, στην αρχή ούτε την ψυχραιμία είχα, ούτε όρεξη για χιούμορ) -αλλά η κούραση συνεχίζεται. Και κυρίως, πότε πρέπει να κλείνουν οι κύκλοι (καθόλου εύκολο ή ανώδυνο, αλλά εξαιρετικά χρήσιμο).</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f9dd2" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Στις καλύτερες στιγμές του '16, κρατώ σε περίοπτη θέση τις δύο εβδομάδες του Bob Festival τον Μάιο κι αυτό χάρις στα υπέροχα, αξιαγάπητα και φωτεινά πλάσματα που απαρτίζουν τους AbOvo και τους 4Frontal. Αλλά, και τις συναντήσεις με ανθρώπους που είτε είναι ήδη αγαπημένοι και το επιβεβαίωσαν ξανά, είτε εκτίμησα και θαύμασα σ' αυτή την πρώτη γνωριμία.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Κρατώ τα πανέμορφα καλλιτεχνικά δημιουργήματα που μ' έκαναν να συγκινηθώ, να γελάσω λυτρωτικά, να θαυμάσω και να νιώσω περήφανη που έχω την τύχη να γίνομαι κοινωνός αυτών, αλλά και να συναναστρέφομαι τους δημιουργούς τους. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Και το σημαντικότερο, κρατώ τις στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, που μου απέδειξαν ότι άξιζαν που ήταν εδώ, που ήμασταν μαζί και αυτή τη χρονιά. Απλές, αλλά ουσιαστικές στιγμές, συζητήσεις, αναλύσεις, προβληματισμοί, διαφωνίες, σχέδια, όνειρα, γέλια, δάκρυα, αγκαλιές, γλυκά, αστεία, αγάπη. </span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Γι' αυτό και αποφάσισα ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες του χρόνου ήθελα να τις γεμίσω με συναντήσεις μαζί τους, είτε για μια απλή βόλτα, είτε ένα γρήγορο πέρασμα από τον χώρο εργασίας, είτε στο θέατρο (ως θεατές, αλλά και με μερικούς επί σκηνής), κάτι απλό, που κρύβει όλη την ουσία για να κλείσει όμορφα η χρονιά. Και το έκανα, με δυο-τρεις εξαιρέσεις που, ωστόσο, καταφέραμε να μιλήσουμε </span></span><span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">έστω </span></span>τηλεφωνικά. Γιατί όταν έχουμε γεμάτη καρδιά, όλα μοιάζουν καλύτερα.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Σε όσους δεν λείψαμε, όσοι δεν μας αναζήτησαν/σκέφτηκαν/έδειξαν να νοιάζονται για εμάς, ούτε μας εκτίμησαν και μας φρόντισαν όπως έπρεπε αυτή τη χρονιά, είναι όσοι θα φύγουν οριστικά τη νέα. Όσο μεγαλώνουμε οφείλουμε στον εαυτό μας να διώχνουμε τα βάρη, ό,τι μας κρατά πίσω και είναι -ή καταλήγει- επιφανειακό, τυπικό και ανούσιο, ώστε να έχουμε και να δίνουμε χώρο στα ουσιώδη.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuKPuo2ZL2OhlbUJWIbtHPpuIBVxZGKFGwrghibQfsgJ2RaAVH4yaWki-gUXNzr3G26dYTVlZyiMNE8uQlv148B4K0mNMK4_GRwLw6znyTbeAL6hDkD8PQsmP_00KruVVD1lIB3F7r1n4d/s1600/Happy-New-Year-Blue-Background-2016-HD-Wallpaper-04630.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuKPuo2ZL2OhlbUJWIbtHPpuIBVxZGKFGwrghibQfsgJ2RaAVH4yaWki-gUXNzr3G26dYTVlZyiMNE8uQlv148B4K0mNMK4_GRwLw6znyTbeAL6hDkD8PQsmP_00KruVVD1lIB3F7r1n4d/s400/Happy-New-Year-Blue-Background-2016-HD-Wallpaper-04630.jpg" width="400" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Εύχομαι λοιπόν, για το 2017, ό,τι καλό έχουμε να διατηρηθεί και να ανθίσει, το ίδιο και όλοι οι αγαπημένοι μας, να είμαστε όλες και όλοι υγιείς, τα δύσκολα που μας έφερε ο χρόνος που φεύγει να τα πάρει μαζί του και να μας αφήσει μόνο τη γνώση από αυτά. Κι αν έρθουν δυσκολίες, ας είναι μικρές, σύντομες, διαχειρίσιμες, ανώδυνες και να έχουμε τη δύναμη να βγούμε αλώβητοι, έχοντας δίπλα μας τους κατάλληλους ανθρώπους.</span></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bt4hr-0-0">
<span data-offset-key="bt4hr-0-0"><span data-text="true">Το 2017 να μας κάνει να ξαναπιστέψουμε στα θαύματα, σε έναν κόσμο που δεν θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος και θα φροντίσει τον άνθρωπο χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις. Να πάψουμε να είμαστε έτοιμοι να επικρίνουμε, κατακρίνουμε ή να στεκόμαστε -υπερτονίζοντάς τα μονίμως- στα αρνητικά και να δίνουμε γενναιόδωρα έναν καλό λόγο, να επιβραβεύουμε τον κόπο, την προσπάθεια, το ταλέντο, την επιμονή και την ενεργητική αισιοδοξία.</span></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="f9dd2" data-offset-key="7p9mk-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7p9mk-0-0">
<span data-offset-key="7p9mk-0-0">Να κάνουμε τη διαφορά, καθεμία/καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί και να έχουμε μια καλή χρονιά, που να μας φερθεί ωραία, με ευγένεια, σεβασμό και καλοσύνη. Να χαμογελάμε και να γελάμε πηγαία περισσότερο και να δυσανασχετούμε λιγότερο.</span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7p9mk-0-0">
<span data-offset-key="7p9mk-0-0">Ν' αγαπήσουμε με πάθος ανθρώπους, στόχους και ευγενείς σκοπούς, όνειρα, βιβλία, παραστάσεις, μουσικές, ταινίες, μέρη, γεύσεις, καινούργιες διαδρομές και ν' αγαπηθούμε όσο και όπως μας αξίζει. Να βρίσκουμε και να περνάμε χρόνο με τους αγαπημένους μας, αλλά και με τον εαυτό μας, γιατί αυτές είναι επενδύσεις ζωής.</span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7p9mk-0-0">
<span data-offset-key="7p9mk-0-0">Αυτή τη χρονιά ας μην έχουμε προσδοκίες που μπορεί να ματαιωθούν, αλλά διάθεση, δύναμη και πείσμα να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και ανοιχτή αγκαλιά σε κάθε καλό.</span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7p9mk-0-0">
<span data-offset-key="7p9mk-0-0">Καλή χρονιά!</span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7p9mk-0-0">
<span data-offset-key="7p9mk-0-0"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-67465209426486870002016-12-07T01:48:00.000+02:002016-12-07T01:48:55.092+02:00Ο Δεκέμβριος του '08, 8 χρόνια μετά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHs6fki_poxEjByTCjknLpHY_oHnbja_AMezNzfxDvkyzr8pOrkZqa3-vlORWhsmTkglwKE0zhBBpiC1WnsNHhWBKXHQOnoiQ_pgBK2BsHi4wg4cjUcXLvdAg2CcdmVK273NUfADixnjW7/s1600/grigoropoylos_728715460.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHs6fki_poxEjByTCjknLpHY_oHnbja_AMezNzfxDvkyzr8pOrkZqa3-vlORWhsmTkglwKE0zhBBpiC1WnsNHhWBKXHQOnoiQ_pgBK2BsHi4wg4cjUcXLvdAg2CcdmVK273NUfADixnjW7/s1600/grigoropoylos_728715460.jpg" /></a></div>
Το 2008 -τριτοετής στη σχολή- το πανεπιστήμιο ζούσε στιγμές κατάληψης
πολύ πριν την 6η Δεκεμβρίου. Εκείνο το Σάββατο, όμως, άλλαξε την Αθήνα,
όπως την ξέραμε, άλλαξε τους ανθρώπους που βρέθηκαν στις γειτονιές όπου μαινόταν επί μέρες πόλεμος μεταξύ μιας εξουσίας που δεν αναγνώρισε
ανθρώπινα όρια και μιας οργής που ξεχείλισε ενάντια στη βία, στη βία που 8 χρόνια
μετά μάθαμε να βλέπουμε σχεδόν απαθώς.<br />
Το ότι διέκοψε τη ζωή ενός
εφήβου, του οποίου η οικογένεια και οι οικείοι δέχθηκαν με<span class="text_exposed_show"> την απώλειά του επίσης ένα τεράστιο πλήγμα, δεν χρειάζεται να επισημανθεί, είναι αυτονόητο και ύψιστης σημασίας.<br />
Και η αλλαγή, δυστυχώς, ήταν προς το χειρότερο. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών,
Προκόπης Παυλόπουλος, είναι σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. </span><br />
<span class="text_exposed_show">Οι σπασμένες
βιτρίνες τού τότε είναι τα αναρίθμητα ξενοίκιαστα μαγαζιά τού σήμερα σε
μια πόλη που εξαθλιώνεται. </span><br />
<span class="text_exposed_show">Το απότομο τράνταγμα στη συνολική συνείδηση
τού τότε, είναι ο μαζικός λήθαργος του σήμερα. Το καμένο
χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη, που τόση σημασία είχε, έγινε
φωτιές σε καταυλισμούς προσφύγων, έγινε αμέτρητοι άστεγοι άνθρωποι σε
όλη την πόλη. </span><br />
<span class="text_exposed_show">Η οργή εκείνης της εποχής είναι η απάθεια ή η παραίτηση
των τελευταίων ετών. </span><br />
<span class="text_exposed_show">Μόνο η βία κατά παντός θεριεύει, όσο ημερεύουν οι
αντιστάσεις και τα αντανακλαστικά μας.</span><br />
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-1048011691825338992016-05-11T03:13:00.001+03:002018-02-11T17:22:11.887+02:00Bob Festival: Η ισχύς και το ταλέντο των AbOvo και 4Frontal εν τη ενώσει...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFB1Sd1UdYXS1h3rLMk9AREEbZzSMFe2XVi5sZQQACPHFCXvNvV4Cn0iA9O30ggRdOUzU2Ss4-sWemAeeSR18d0a8Cczbm7QOdyD07eSJV0j_1a1-ssUjjwte0NrDxzsub_5cIljJwk0zI/s1600/Bob2016.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFB1Sd1UdYXS1h3rLMk9AREEbZzSMFe2XVi5sZQQACPHFCXvNvV4Cn0iA9O30ggRdOUzU2Ss4-sWemAeeSR18d0a8Cczbm7QOdyD07eSJV0j_1a1-ssUjjwte0NrDxzsub_5cIljJwk0zI/s320/Bob2016.png" width="320" /></a></div>
Το <span data-offset-key="c5hhi-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="c5hhi-1-0"><span data-text="true"><a href="https://www.facebook.com/BobTheatreFestival/?fref=nf" target="_blank">Bob Theatre Festival</a> έχει ξεκινήσει από τη Δευτέρα 9/5 και μέχρι την Κυριακή 15/5, το πιο ζωηρό, χαρούμενο και λαμπρό φεστιβάλ θεάτρου θα ομορφαίνει τα απογεύματα και τα βράδια μας. Παράλληλα, καθημερινά οι <a href="https://www.facebook.com/Cultur%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-wwwradiorebootgr-246461095533025/?pnref=story" target="_blank"><i><b>Culturίστριες</b></i></a> στο <i><b>Radio Reboot</b></i> (<a href="http://www.radioreboot.gr/">www.radioreboot.gr</a>), 4-5μμ, παρουσιάζουν την "<b><i>Ώρα του Bob</i></b>" με συνεντεύξεις των συντελεστών από τις παραστάσεις της κάθε ημέρας.</span></span></span><br />
<span data-offset-key="c5hhi-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="c5hhi-1-0"><span data-text="true">Π</span></span></span><span data-offset-key="c5hhi-2-0"><span data-text="true">έρα από τις συνεντεύξεις
και τις εκπομπές, όμως, υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο και ουσιαστικότερο. </span></span><br />
<span data-offset-key="c5hhi-2-0"><span data-text="true">Είναι η
ατμόσφαιρα του Bob, που διακρίνεται από γιορτινή διάθεση, ζεστασιά, χαρά και
ενθουσιασμό, είναι οι τόσο ωραίες παραστάσεις που συμμετέχουν κι έχουν επιλεγεί
με προσοχή από τα παιδιά και τέλος, είναι οι άνθρωποι που κάνουν όλα τα
παραπάνω. Αν μια χρονιά γίνεις «κοινωνός» όλης αυτής της ομορφιάς και της χαράς, δεν γίνεται
να μείνεις μακριά, θα το περιμένεις σταθερά και με ανυπομονησία κάθε Μάιο.</span></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span data-offset-key="9ln3h-0-0"><span data-text="true">Μέσα σ'
αυτά, θυμήθηκα πώς γνωριστήκαμε με τους ανθρώπους που απόψε απολαύσαμε με τρομερό
ενθουσιασμό και θαυμασμό γι’ αυτό που έκαναν επί σκηνής στο </span></span><span data-offset-key="9ln3h-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="9ln3h-1-0"><span data-text="true"><i><b>«</b></i><span class="5u8u"><i><b><a href="https://www.facebook.com/%CE%95%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CF%84%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%92%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82-AbOvo-4Frontal-670450149764304/" target="_blank">Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς</a>»</b></i>, τους <a href="https://www.facebook.com/abovotheatre/?fref=ts" target="_blank"><i><b>AbOvo</b></i> </a>και τους
<a href="https://www.facebook.com/4Frontal/" target="_blank"><b><i>4Frontal</i></b></a></span></span></span></span><span data-offset-key="9ln3h-2-0"><span data-text="true">. Πρόκειται για μία από τις ωραιότερες και απολαυστικότερες παραστάσεις που έχω δει (κι ευτυχώς, έχω δει αρκετές και πάρα πολύ καλές).</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span data-offset-key="9ln3h-2-0"><span data-text="true">Ας ξεκινήσουμε την αναδρομή λοιπόν...</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span data-offset-key="b9li4-0-0"><span data-text="true">Τον
Οκτώβριο του 2012, ο αγαπητός συμπαραγωγός (τότε, επί εποχής Παντείου) Μανώλης
μού στέλνει ένα email στο οποίο, αφού μου εξηγεί ότι υπάρχει μια παράσταση με
την οποία έχουν κατενθουσιαστεί όσοι φίλοι-γνωστοί του την έχουν δει και ότι η
ομάδα που την ανεβάζει είναι εξαιρετική, έχει προσθέσει το link από την σελίδα
της παράστασης σε περίπτωση που θα μας ενδιέφερε για την εκπομπή. </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
Το επόμενο βήμα, αμέσως μόλις συμφωνούμε με το ραδιοφωνικό
μου ταίρι, είναι να τηλεφωνήσω στο θέατρο και να ζητήσω στοιχεία επικοινωνίας
με την ομάδα. Μου δίνουν το τηλέφωνο του σκηνοθέτη, ο οποίος απαντά βροντερά,
γρήγορα και ανυποψίαστα. Του εξηγώ τί θέλουμε, για πότε και μου λέει με
ενθουσιασμό και χαρά ότι θα μιλήσει πρώτα με την ομάδα και μετά θα μου πει
ποιοι θα έρθουν, γιατί είναι πολλοί. Τελικά, ήρθε εκείνος, η <b>Αμαλία Νίνου</b> και ο
<b>Χάρης Κρεμμύδας</b>. Άμα τη εμφανίσει, μας κέρδισε με το πόσο θετικός και ανοιχτός
άνθρωπος είναι. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία σ’ εκείνη την εκπομπή μαζί τους. </div>
<div class="MsoNormal">
Ο σκηνοθέτης ήταν ο <b>Θανάσης Ζερίτης</b>, η ομάδα η <span class="5u8u"></span><i><b><span data-offset-key="b9li4-1-0" spellcheck="false"><span data-offset-key="b9li4-1-0"><span data-text="true">4Frontal</span></span></span></b></i><span data-offset-key="b9li4-2-0"><span data-text="true"> και η παράσταση το <b><i>«Σσς...
κάποιος έρχεται».</i></b> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true">Επί
εποχής Reboot, έναν χρόνο και κάτι μετά, δηλαδή το 2014, έρχεται ο <b>Σταύρος
Γιαννουλάδης</b> και ο <b>Αποστόλης Κουτσιανικούλης</b> με αφορμή τρεις παραστάσεις, τον «<b><i>Μουνή</i></b>»,
την «<b><i>Αύξηση</i></b>» και τον «<i><b>Faust</b></i>». Τον Μάιο εκείνης της χρονιάς, στο πλαίσιο του
Bob, μας επισκέπτεται ο <b>Πάνος Τοψίδης</b> σε μια απολαυστική 15λεπτη συνέντευξη για τη συμμετοχή της παράστασης </span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><i><b><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><i><b><span style="font-family: "times new roman"; font-size: 12.0pt;">«</span></b></i></span></span>Η
αύξηση</b></i></span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><i><b><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true">»</span></span></b></i> στο φεστιβάλ. Πέρυσι, ανεβάζουν το </span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><i><b><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></b><b><span style="font-family: "times new roman"; font-size: 12.0pt;">«</span>Όλα τα μανιτάρια
τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μια φορά</b></i>)</span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true">»</span></span> και μας επισκέπτονται η <b>Αριστέα
Σταφυλαράκη</b> με τον Σταύρο. Φέτος, με την </span></span><b><i><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><span style="font-family: "times new roman"; font-size: 12.0pt;">«</span></span></span>Οικογένεια Μπες-Βγες</span></span></i></b><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><b><i><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true">»</span></span></span></span></i></b> η
Αμαλία και η Αριστέα επέστρεψαν στα γνώριμα, ενώ το ραδιοφωνικό </span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true">μας "βάπτισμα"</span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"> </span></span><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="3c8p6-0-0"><span data-text="true">παίρνουν </span></span>η <b>Ελένη Κουτσιούμπα</b> και η <b>Ευαγγελία Καρακατσάνη</b>.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZHI75bvKHOky5ZpFhoI4Mm3LSH59JNO5WJqkC63aEd-YJbbkPAf6yP_3AQRssQc-UyRkZxFdZUVvDNmwTtw2enHQmrQvpeTQGWuc1MPBQMWcOH_eCZMAH8U0S6O5hocKP_uIH1QoD_IhF/s1600/13096080_674578792684773_7057043109887243636_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZHI75bvKHOky5ZpFhoI4Mm3LSH59JNO5WJqkC63aEd-YJbbkPAf6yP_3AQRssQc-UyRkZxFdZUVvDNmwTtw2enHQmrQvpeTQGWuc1MPBQMWcOH_eCZMAH8U0S6O5hocKP_uIH1QoD_IhF/s400/13096080_674578792684773_7057043109887243636_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Με τους <i><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">AbOvo </span></b></i><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">τα</span> πράγματα ξεκίνησαν περίπου την ίδια εποχή, λίγους μήνες αργότερα. Είναι τέλος Μαρτίου του 2013 και με αφορμή το «<b><i>Έγκλημα στη
γκαλερί</i></b>» της ομάδας, αλλά και μια παράσταση στο πλαίσιο σεμιναρίων που κάνει εκείνος, ο
<b>Γιάννης Σαρακατσάνης</b> έρχεται για πρώτη -αλλά, φυσικά, όχι τελευταία- φορά στην
εκπομπή. </div>
<div class="MsoNormal">
Γενικά, εκείνη την ραδιοφωνική χρονιά γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους που
εκτιμήσαμε, θαυμάσαμε, αγαπήσαμε και συνεχίζουμε ακόμη.</div>
<div class="MsoNormal">
Την επόμενη χρονιά, πάλι Μάρτιο, έχουμε μετακομίσει
ραδιοφωνικά και ο Γιάννης ξανάρχεται στην εκπομπή για τα <i><b>«I will survive»</b></i>, <i><b>«H
μαφία δεν κοιμάται ποτέ» </b></i>και<i><b> «Πινόκιο»</b></i>, την ημέρα που ξεκινούν οι συζητήσεις
για το <i><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Bob 2014</span></b></i> στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Bios. </span>Έτσι, πάνω στη συζήτηση "πέφτει" η ιδέα να κάνουμε κάτι με την εκπομπή και τον σταθμό (και πράγματι, γίνεται). </div>
<div class="MsoNormal">
Μια
εβδομάδα αργότερα, ο <b>Φάνης Παυλόπουλος</b> έρχεται -μαζί με τον Χάρη Αττώνη και τον
Κωνσταντίνο Ασπιώτη- με αφορμή το <i>«<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Armadale</span>»</i>, εκτός ομάδας. Τον Ιούνιο, η <b>Βάσω Καβαλιεράτου</b> έρχεται
με αφορμή την «<i>Ηλέκτρα</i>». Τον Ιανουάριο του 2015, έχουμε μετακομίσει ως σταθμός και
στην τρίτη εκπομπή έρχεται ο <b>Γιώργος Αγγελόπουλος</b> με την παράσταση <i>«Ο
Κανίβαλος. Η ανείπωτη ιστορία ενός οικονομικού δολοφόνου»</i>. Τον Νοέμβριο του
2015 -μια εβδομάδα μετά τα κορίτσια της <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><i><b>4Frontal</b></i>- </span>έρχεται και πάλι ο Γιάννης για το <i>«Δάνειο»</i>. </div>
<div class="MsoNormal">
Όλες οι παραπάνω παραστάσεις
είναι εκτός ομάδας, μέχρι τον Δεκέμβριο, όπου η Βάσω, η <b>Σωσώ Χατζημανώλη</b> και η <b>Αλεξάνδρα
Ούστα</b> έρχονται να μας μιλήσουν για <b><i>«Το τελευταίο πανέρι»</i></b>.</div>
<div class="MsoNormal">
Μέσα σ’ αυτά τα -σχεδόν 4- χρόνια έχουμε όλοι αλλάξει,
βελτιωθεί και εξελιχθεί πολύ τολμώ να πω, αλλά συνεχίζουμε να συναντιόμαστε πάντα με ουσιαστικό σεβασμό και στήριξη και, από πλευράς μας, ειλικρινή θαυμασμό και εκτίμηση για τα υπέροχα πράγματα που κάνουν.</div>
<div class="MsoNormal">
Προφανώς, υπάρχουν οι άνθρωποι-αδυναμίες, ασχέτως χρόνου γνωριμίας, αλλά ο θαυμασμός και η συγκίνηση για το ταλέντο, την εργατικότητα και την επιμονή να κάνουν αυτό που αγαπούν αφορά και τις δύο ομάδες εν συνόλω.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQFRVCfLabT8Zk6U8eCQlvCqrLXx2bV1adcV77hnC-ipO4NRc0ZLI4674_2S9D0cvhgqq5IQcCh3dpAup8A99rcHVVlzBBXJvGW4-UpH4vujHiti3aKav2EaXuczNs7-WMsOfBZOFV-sqB/s1600/13177345_702727979829957_5290820531697516184_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQFRVCfLabT8Zk6U8eCQlvCqrLXx2bV1adcV77hnC-ipO4NRc0ZLI4674_2S9D0cvhgqq5IQcCh3dpAup8A99rcHVVlzBBXJvGW4-UpH4vujHiti3aKav2EaXuczNs7-WMsOfBZOFV-sqB/s400/13177345_702727979829957_5290820531697516184_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Με την αποψινή παράσταση -μια ευτυχής συγκυρία και συνεργασία των δύο ομάδων- απέδειξαν ακόμη μια φορά πως ελπίδα για ωραία πράγματα, για χαμόγελα, γέλια, σκέψεις, συναισθήματα, δημιουργία, ουσία, υπάρχει. Ευτυχώς, υπάρχει! Και μακάρι να μακροημερεύσουν οι ομάδες, οι συνεργασίες, το Bob, χωρίς εμπόδια (αποδεικνύουν, ούτως ή άλλως, εμπράκτως τόσα χρόνια πόσο αγαπούν αυτό που κάνουν και γίνονται χίλια κομμάτια για να συνεχίσουν να το κάνουν) και να "γεννούν" τόσο ωραία πράγματα (με την ετυμολογική σημασία του "ωραίου": ο σωστός συνδυασμός, την κατάλληλη στιγμή, με τον σωστό τρόπο). Και όπως είπαμε και στον Γιάννη: Είχαμε ανάγκη να γελάσουμε τόσο, αλλά ποιοτικά, όχι χαζοχαρούμενα. Με κάτι που είχε ωραία προσέγγιση, ωραίες ιδέες, πολλή δουλειά και αμέτρητο ταλέντο.</div>
<div class="MsoNormal">
Την Πέμπτη 12/5, η παράσταση "<b><i>Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς</i></b>" επιστρέφει στο Bob και στο Bios, μην το χάσετε, ειλικρινά!</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
ΥΓ. Με το χέρι στην καρδιά, δεν είναι υποκειμενικά υπέροχη η παράσταση, αλλά απολύτως αντικειμενικά -μόνο η συγκίνηση γι' αυτό είναι υποκειμενική, επειδή είναι από τους γλυκύτερους, πιο ταλαντούχους, εργατικούς, σεμνούς, ασυμπλεγματικούς και άξιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει (και αξιαγάπητοι!).</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-74978603582758428362016-04-30T22:53:00.001+03:002018-05-01T01:04:09.224+03:00Ξημερώματα στον Πειραιά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiGscSGh-9gRBH-Iy7GKE22WJklz3spDWmn2F-PvQUGcBxGdoqJXPGQf0yuaz_2hONc7UioaWDwB7r_I0GqSM5dSJXH8KgIe5uuLjUOu1D3F2Y7DLn0B3LTieK4dj1Jf_nrrfHDlBfDODh/s1600/INSOMNIA-GRECA_-02-c-Panagiotis-Labisweb.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiGscSGh-9gRBH-Iy7GKE22WJklz3spDWmn2F-PvQUGcBxGdoqJXPGQf0yuaz_2hONc7UioaWDwB7r_I0GqSM5dSJXH8KgIe5uuLjUOu1D3F2Y7DLn0B3LTieK4dj1Jf_nrrfHDlBfDODh/s400/INSOMNIA-GRECA_-02-c-Panagiotis-Labisweb.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μεσάνυχτα Μ. Πέμπτης προς ξημερώματα Μ. Παρασκευής όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο <a class="profileLink" data-hovercard="/ajax/hovercard/page.php?id=1175444995805432" href="https://www.facebook.com/dimotikopirea/">Δημοτικό Θέατρο Πειραιά/Municipal Theatre of Piraeus</a>, ζήσαμε κάτι πραγματικά εκπληκτικό στην <a class="profileLink" data-hovercard="/ajax/hovercard/event.php?id=939231456173507&extragetparams=%7B%22source%22%3A108%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D" href="https://www.facebook.com/events/939231456173507/?ref=108&action_history=null&source=108">INSOMNIA GRECA: The Christus Mortuus Insomnia - Η Αγρυπνία του Πάθους</a>.<br />
Ο Κωνσταντίνος Ντέλλας και οι συνεργάτες του από την ομάδα "Bouλouki
Project", κλείνοντας τον κύκλο των τριών μεταμεσονύχτιων performances
που ξεκίνησαν παραμονή Χριστουγέννων, δημιούργησαν μια εμπνευσμένη και
συγκινητική αλληλουχία δρώμενων στους χώρους του θεάτρου, με πάρα
πολλούς και πάρα πολύ καλούς ηθοποιούς και performers. Μας δόθηκαν οι
χάρτες του χώρου με το τί θα βλέπαμε σε καθέναν ξεχωριστά και ήταν στη
διακριτική μας ευχέρεια από ποιο θα ξεκινήσουμε. <br />
Το "ΑΩ" ήταν η
αρχή για εμάς και μια πολύ δυνατή εικόνα. Ο προβολέας να δείχνει ένα
νεογέννητο που το πλένουν και πίσω από το πανί, μια γυναίκα πλένει με
σεβασμό και φροντίδα το σώμα ένος νέου άνδρα που είναι νεκρός...<br />
"Οι
κήποι του Αδώνιδος" ήταν η επόμενη στάση, ένας χώρος γεμάτος με
πολύχρωμες κορδέλες να κρέμονται από το ταβάνι. Μια νεαρή γυναίκα
στεκόταν πάνω από μια κούκλα, δηλαδή τον νεκρό, και έλεγε ένα μοιρολόι
-από τις πιο δυνατές και συγκινητικές στιγμές της βραδιάς. Στη συνέχεια,
ηθοποιοί, φορώντας μαύρες κορδέλες από γάζα στα μάτια απήγγειλαν
κομμάτια από κείμενα με θέμα τον θάνατο και το πένθος. Μόνο που λόγω της
εγγύτητας μεταξύ θεατή και ηθοποιού, μου δημιουργήθηκε ένα αίσθημα
αμηχανίας.<br />
Στη συνέχεια, μπήκαμε στο φουαγιέ όπου η Δέσποινα
Σαραφείδου ετοίμαζε τον χώρο γι' αυτό που θα συνέβαινε στις 3:30πμ. Στην
αρχή, είδαμε μια γυναίκα να τακτοποιεί έναν αναστατωμένο χώρο, οπότε
προχωρήσαμε. <br />
Στην κεντρική σκηνή, προβαλλόταν μια τρικυμιώδης
θάλασσα και μπροστά στεκόταν ένας αστόλιστος επιτάφιος. Επρόκειτο για
"Το κενοτάφιο ή ενός λεπτού σιγή", όπου Πάνος Καμμένος μάς διάβαζε για
δημοκρατία, δικαιοσύνη, για την πόλη και τους κανόνες της που δεν μας
κάνουν πάντα ευτυχισμένους.<br />
Εκεί ήταν που συναντήσαμε και την κινούμενη performance "Κι ας πεθάνω... Οι τρεις αδελφές στη Μόσχα ή Πώς επιλέγω πατρίδα".<br />
Στις σκάλες συναντήσαμε την Ανδρονίκη Μαραθάκη, η οποία, ξεκινώντας από
το υπόγειο και μέχρι τον θόλο, ανέβαινε την "Οδό του μαρτυρίου". Αυτό
που έκανε επί τρεις ώρες, η συγκέντρωση που είχε και το πόσο
καταπονήθηκε το σώμα της γι' αυτό, ήταν κάτι που δεν χωρά σε λέξεις. <br />
Εδώ, θα ήθελα να σχολιάσω πόσο απαράδεκτη ήταν η συμπεριφορά των
υπευθύνων του θεάτρου που απείλησαν να διακόψουν την εν λόγω
performance, επειδή έπεσε αλάτι από τα σακουλάκια που είχε δεμένα πάνω
της η κοπέλα,επειδή υπήρχε "κίνδυνος να χαλάσουν τα μάρμαρα". Πρώτον,
ξέρεις εκ των προτέρων τί θα γίνει στον χώρο σου, οπότε προνοείς.
Δεύτερον, δεν νοείται να διαχειρίζεσαι έναν τέτοιο χώρο, αλλά να μην
κατανοείς και να μην σέβεσαι πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει η
καλλιτέχνις και πόσο χρόνο χρειάστηκε για να συγκεντρωθεί σ' αυτό.
Ελπίζω να ήταν μεμονωμένο ατυχές περιστατικό από πλευράς του θεάτρου,
γιατί είναι λυπηρό.<br />
Στη συνέχεια, ανεβήκαμε στο "Νυχτέρι", όπου
υπήρχαν λουλούδια επιταφίου και ένα βίντεο που έδειχνε το παραδοσιακό
στόλισμα ενός επιταφίου. Συνεχίσαμε στο Υπερώο, όπου οι φωτογραφίες του
Φώτη Πλέγα με θέμα τον αυτοτραυματισμό, την αυτοτιμωρία, ως δείγμα
θρησκευτικής πίστης μάς ήταν απολύτως μη κατανοητό ως πρακτική.<br />
Λίγο
πιο πάνω, στο πλαίσιο της ίδιας performance υπό τον τίτλο "Η θλίψη της
αυτοθυσίας και η αυτοθυσία της θλίψης", ακούγονταν οι φωνές των τριών
καλλιτεχνών να άδουν έναν ύμνο σε ελληνικά, αραβικά και αγγλικά (ο Χάρης
-μας- Αττώνης, στα αγγλικά). Ήταν τόσο μυστηριακό, καθηλωτικό και
συγκινητικό που μείναμε περισσότερο από μισή ώρα να ακούμε τους ύμνους
να επαναλαμβάνονται.<br />
Κατεβαίνοντας, βρεθήκαμε στην μεγάλη αίθουσα
που ήταν γεμάτη με μαύρες σακούλες νεκροτομείου στο πάτωμα και από μέσα
ακούγονταν φωνές γυναικών, ανδρών και κλάματα μωρού. Στην αρχή, το πρώτο
συναίσθημα ήταν ανατριχίλα και λίγο φόβος. <br />
Όταν, όμως, διαβάσαμε
τα στοιχεία για τους νεκρούς της 11ης Ιανουαρίου διαχρονικά, από το 1944
στον Πειραιά μέχρι και το 2016, αλλά και πώς τα συμμαχικά αεροπλάνα
βομβάρδισαν τον Πειραιά, κάτι που οι κάτοικοι της πόλης δεν περίμεναν
και δεν πίστεψαν ότι μπορεί να συμβεί, οδηγώντας τους στον θάνατο,
περνώντας ανάμεσα στις μαύρες σακούλες κι ακούγοντας τις φωνές που
ζητούν βοήθεια, δεν υπήρχε πια φόβος. Αλλά, βαθιά λύπη, γιατί τώρα ήξερα
τί είχε συμβεί και όμως, ούτε εγώ, ούτε κανείς μας μπορούσε να κάνει
κάτι. <br />
Κι αυτό είναι το χειρότερο, να σκέφτεσαι πως μια μέρα που
ξεκίνησε σαν οποιαδήποτε άλλη, για εκείνους τους ανθρώπους έγινε
εφιάλτης και κανείς δεν μπόρεσε να τους σώσει, κανείς δεν μπόρεσε να
τους βοηθήσει να μην φοβούνται τόσο.<br />
Κι έτσι, με αυτή την αναστάτωση
βρεθήκαμε στην "Κοινή Τράπεζα". Ο χώρος είχε πια τακτοποιηθεί κι ένα
τραπέζι, μάλλον πένθους, ετοιμαζόταν. Η ανησυχία της γυναίκας να είναι
όλα όπως πρέπει, να κοιτάζει με αγωνία από το παράθυρο περιμένωντας
κάποιον (που μπορεί και να μην έρθει), να μαζεύει το κουτί με τις παλιές
φωτογραφίες και να προσφέρει το κέρασμα με τρεμάμενα χέρια... Κοιτούσαμε
σιωπηλοί -σχεδόν σαν να ντρεπόμαστε που είμαστε παρατηρητές σε κάτι
προσωπικό- ένα γεύμα να ετοιμάζεται και τα πρόσωπά μας είχαν μια θλίψη.
Ίσως, να ήταν απλώς η ανθρώπινη αντίδραση του συμπάσχω ή κάτι βαθύτερο,
οι δικές μας μνήμες απώλειας.<br />
Ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που έχω
δει στο θέατρο. Αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια σε όλους, για την
έρευνα, την έμπνευση, τη σύνθεση και την τελική παρουσίαση.<br />
Ήταν μια σπουδαία βραδιά και η λέξη συγκίνηση την περιγράφει απόλυτα.<br />
Καλή Ανάσταση!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiGscSGh-9gRBH-Iy7GKE22WJklz3spDWmn2F-PvQUGcBxGdoqJXPGQf0yuaz_2hONc7UioaWDwB7r_I0GqSM5dSJXH8KgIe5uuLjUOu1D3F2Y7DLn0B3LTieK4dj1Jf_nrrfHDlBfDODh/s1600/INSOMNIA-GRECA_-02-c-Panagiotis-Labisweb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br /></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-41847155855527946602015-12-31T03:17:00.000+02:002016-12-31T03:05:52.149+02:00Το '15 που θα θυμόμαστε και το '16 με το οποίο θα πορευτούμε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUFJkZxp_BktMPTQC8ClWALcIV0ndFKqiQH6Hc2Kh6cBVY9VGxD0YL2w0WVemwTdNT8Yqm_pULKC7RRvWqkPsiQFqTS9Vk-lF32J5EJmddUJY8HCUBd-T-CqtaJawY4nJpW16QV685yF_R/s1600/Happy-New-Year-Images-2016-advance.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUFJkZxp_BktMPTQC8ClWALcIV0ndFKqiQH6Hc2Kh6cBVY9VGxD0YL2w0WVemwTdNT8Yqm_pULKC7RRvWqkPsiQFqTS9Vk-lF32J5EJmddUJY8HCUBd-T-CqtaJawY4nJpW16QV685yF_R/s400/Happy-New-Year-Images-2016-advance.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Έφτασε το τέλος κι αυτής της χρονιάς, μιας χρονιάς πολύ ψυχοφθόρας, κουραστικής, που τέθηκαν πολλά ζητήματα επί τάπητος, με αναστάτωση προσωπική, εσωτερική, αλλά και γενικότερη, με ανατροπές όσων ξέραμε και είχαμε ως δεδομένα. Στη ζωή, βέβαια, διαπιστώνουμε διαρκώς ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο.<br />
Άνθρωποι πέθαναν στην προσπάθειά τους να σωθούν από έναν πόλεμο, άλλοι θυσιάστηκαν για τον δήθεν "ιερό πόλεμο" κάποιων νοσηρών και φανατισμένων εγκεφάλων έναντι σε όλους τους υπόλοιπους. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όπως την ήξεραν, άφησαν σπίτια, πατρίδα και ξεκίνησαν ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι για να πραγματοποιήσουν όνειρα ή να σωθούν από εφιάλτες. Έμαθαν πως αγαπούν αυτό που αφήνουν, αλλά δεν τους χωράει πια. Έμαθαν πως οπουδήποτε αλλού, όσο καλύτερα κι αν είναι, δεν θα είναι, δεν θα γίνει, ποτέ ακριβώς "το σπίτι τους", μα δεν τα παρατούν. Έμαθαν, δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο, πως είναι πολύ δυνατοί για να αντέχουν στα δύσκολα που δεν χωράει ανθρώπινος νους.<br />
Μέσα στο 2015, μάθαμε ως πολίτες αυτής της χώρας ότι συνεχίζουμε ακάθεκτοι να κάνουμε λάθη, ότι δεν αποκομίσαμε καμία γνώση από τα προηγούμενα πεπραγμένα, ότι είμαστε έτοιμοι να βρεθούμε στα διαδικτυακά, τηλεοπτικά και καφενειακού τύπου "ιδεολογικά χαρακώματα" μεταξύ μας, σε ένα εμφυλιακό κλίμα. Ανακαλύψαμε μικρούς φωτεινούς παντογνώστες ανάμεσά μας που κατέχουν τη μία, μοναδική και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Φοβηθήκαμε, ανησυχήσαμε, ξεβολευτήκαμε, ανακαλύψαμε με ποιους ζούμε, αλλά και ποιοι είμαστε εμείς τελικά. Κάποιοι δεν επαναλάβαμε τα λάθη, άλλοι επέμειναν. Μα, αυτά έχει η ζωή.<br />
Είδαμε για άλλη μία χρονιά, το φασισμό και τον ρατσισμό να δια- ή και συν-τηρείται, αλλά και κοινωνικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης -σε όσους έχουν ανάγκη- να υπερβαίνουν εαυτόν και δυνάμεις και να κάνουν αυτό που αρνείται (δεν πιστεύω ότι αδυνατεί) να κάνει το ελληνικό κράτος. Πιστέψαμε ξανά στον άνθρωπο.<br />
Μάθαμε να περπατάμε δίπλα σε άστεγους και να τους προσπερνάμε, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό, ή μάλλον, σαν να είναι κάτι που μας χαλάει την εικόνα του κόσμου που θέλουμε να έχουμε. Μόνο που αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει επειγόντως προς το καλύτερο, γιατί κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να ζει στο δρόμο, κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει ότι δεν χωρά στον κοινωνικό ιστό. Ίσως, λοιπόν, επειδή αυτός ο ιστός έχει διαρραγεί και αυτή τη χρονιά ακόμη περισσότερο, ήρθε η στιγμή να τον υφάνουμε από την αρχή, ανθεκτικότερο, για να προστατεύει τα μέλη του. <br />
Όσον αφορά σε πιο προσωπικό επίπεδο, δεν θα μπορούσαμε να μην επηρεαστούμε απ' όλο αυτό που συμβαίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι ίσως αυτό είναι και το δυσκολότερο προς διαχείριση, καθώς η ζωή μας είναι ένα σύνολο πραγμάτων, καταστάσεων και συνθηκών. Συζητήσαμε πολύ (αλλά δραματικά πολύ) για την επαγγελματική ανομβρία και πως ό,τι υπάρχει ή δεν πληρώνει για την προσφερόμενη εργασία ή το ωράριο, οι άνθρωποι, οι απαιτήσεις, οι συνθήκες εργασίας είναι απάνθρωπα, ανυπόφορα και απελπιστικά για ένα ποσό που δεν σου φτάνει να ζήσεις. Κι έτσι, η δημιουργικότητα εξαφανίζεται. Συνειδητοποιήσαμε ότι η τραγικότητα του Έλληνα εργοδότη που θέλει να δουλεύεις τζάμπα όχι απλώς δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά πολλαπλασιάζεται και βγαίνει σε διαφόρων ειδών συσκευασίες, εναλλακτικές, ιλουστρασιόν, απολιτίκ κλπ.<br />
Είδα πώς είναι να θέλουν να δουλεύεις σε κάτι που απεχθάνεσαι κάθε δευτερόλεπτο που το κάνεις κι αισθάνεσαι ότι χάνεις πολύτιμο χρόνο ζωής κάνοντας κάτι που μισείς -απολύτως μαζοχιστικό- χωρίς να σε ενημερώσουν ποτέ πόσο θα πληρώνεσαι εάν τελικά επιλεγείς, μετά το πέρας της "δοκιμαστικής" περιόδου και μ' ένα ωράριο που δεν σου επιτρέπει να ζεις. Κι ένιωσα περήφανη για μένα που είπα ότι εγώ δεν θέλω να το κάνω αυτό, δεν είναι αυτό που θέλω, έχω ονειρευτεί, φανταστεί, για τη ζωή μου. Από την άλλη, απογοητεύτηκα πολύ και πολλάκις στο επαγγελματικό κομμάτι, κυρίως από τη συμπεριφορά, τη στάση και τη νοοτροπία των ανθρώπων. Αλλά, όλα είναι μαθήματα, αρκεί να το θυμόμαστε και να έχουμε ευκαιρίες να θέσουμε σε πρακτική εφαρμογή τη γνώση.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIEkZ8Bc9LoC_7X5gdWijB_KrneOpGDruPvmaQB_-dUj8g7n9RHDtowaefoc4ZoJ2o8HMCjl9VVjjSes5gp3qnimypLw8DlYjZqWIwVLQECSgy_kp7EfwXupAgoVKlZothm8xlc_QocTxK/s1600/2016-new-year-ss-1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIEkZ8Bc9LoC_7X5gdWijB_KrneOpGDruPvmaQB_-dUj8g7n9RHDtowaefoc4ZoJ2o8HMCjl9VVjjSes5gp3qnimypLw8DlYjZqWIwVLQECSgy_kp7EfwXupAgoVKlZothm8xlc_QocTxK/s400/2016-new-year-ss-1920.jpg" width="400" /></a></div>
Φέτος, μεγάλωσα. Και δεν εννοώ μόνο σε ηλικία. Το 2015 ένιωσα ψυχικά βάρη που με εξουθένωσαν κι έπρεπε να διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα και παρόλο που τα αντιμετώπισα, με έφθειραν. Το αισθάνθηκα, το κατάλαβα, με θύμωσε. Υπήρξαν άνθρωποι που με απογοήτευσαν, με κούρασαν, μ' έκαναν να επαναπροσδιορίσω τη σχέση που είχαμε διαμορφώσει.<br />
Με κάποιους χαθήκαμε σε αποστάσεις, προγράμματα, υποχρεώσεις, ζητήματα που δεν άπτονται της διάθεσης, αλλά των αντικειμενικών δυσκολιών και το εξέφρασα ως παράπονο, γιατί για μένα οι άνθρωποί μου είναι σημαντικοί. Με άλλους χαθήκαμε στην επικοινωνία αρκετά συχνά. Γενικά, φέτος θύμωσα, διαφώνησα, ταράχτηκα, εξουθενώθηκα, προβληματίστηκα, ανέλυσα και επανεξέτασα πολλά πράγματα σε μεγάλο βαθμό -περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Και θύμωσα, κυρίως, μ' εμένα. Για όσα δεν είπα όταν έπρεπε, για όσα δεν διεκδίκησα, για το ότι δεν ύψωσα τον τόνο σε όσα άκουσα και έπρεπε να το κάνω για την δική μου ψυχική γαλήνη. Για όσα έκανα, ενώ ενδόμυχα ήξερα ότι δεν θα εκτιμηθούν, αλλά ήλπιζα το αντίθετο, ματαίως.<br />
Και μέσα από αυτά, κατάλαβα τί είχα ανάγκη αυτή τη χρονιά και δεν το είχα από όσους περίμενα, σε αντίθεση με ό,τι προσέφερα. Ήταν μία αφάνταστα κουραστική -ψυχικά- χρονιά. Ο οργανισμός μου αποφάσισε να μου το καταστήσει σαφές ουκ ολίγες φορές. Και τα δάκρυα, επίσης.<br />
Δεν είναι μια χρονιά που θέλω να ξεχάσω, όχι. Θέλω να κρατήσω όσα έμαθα και να έρθουν καλύτερες χρονιές -μόνο καλύτερες και μάλιστα, πολύ- έχοντας πια τη γνώση, την εμπειρία, τη δύναμη και τη σιγουριά που σου δίνουν οι δυσκολίες όταν βγαίνεις από αυτές, ότι μπορείς να τα καταφέρεις στο τέλος.<br />
Από το 2015, λοιπόν, θέλω να κρατήσω τους ανθρώπους που τόσα χρόνια μού επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο για ποιο λόγο έχουν μια περίοπτη, ευάερη, ευήλια και σταθερή θέση στην καρδιά και τη ζωή μου, εκείνους που ήρθαν και κέρδισαν επάξια μία, τις ωραίες και ουσιαστικές στιγμές που μοιραστήκαμε, τις αγκαλιές και τα βλέμματα που συνεννοούνται χωρίς λόγια όταν τα είχαμε ανάγκη και τα χέρια που πλέκονται την κατάλληλη στιγμή να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι μόνη-ος. Τους ανθρώπους που γνώρισα, εκτίμησα και με εκτίμησαν, τα βήματα που έκανα για μένα, την ικανοποίηση για τα όρια που έθεσα και τις αποστάσεις που πήρα από όσους έπρεπε για να καταλάβουν ότι τίποτε, όπως ανέφερα και στην αρχή, δεν είναι δεδομένο -ποσώ δε μάλλον, οι άνθρωποι. Γιατί η καλοσύνη, η ευγένεια, η δοτικότητα, το ενδιαφέρον, ο σεβασμός, η αγάπη και η στήριξη δεν είναι ανταλλακτικά στοιχεία, αλλά όταν δεν είναι αμφίδρομα, πρέπει να παύεις να τα προσφέρεις, γιατί τα σπαταλάμε σε λάθος ανθρώπους.<br />
Θα κρατήσω το γεγονός πως πραγματοποιήθηκαν οι ευχές των αγαπημένων να βρουν αυτό που τους έλειπε, αλλά και πως αν δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη, τουλάχιστον άντεξαν όσα τους κατέβαλαν και τους πλήγωσαν και είναι εδώ για να ζήσουν τα ωραιότερα που τους αξίζουν δυνατότεροι. Θα κρατήσω την ηρεμία και τη διαλλακτικότητα που είδα σε ανθρώπους που δεν το περίμενα, την προσωπική μου συνειδητοποίηση σε διάφορα θέματα και την σταθερότητά μου (αλλά όχι στασιμότητα) σ' αυτό που είμαι, νιώθω και πιστεύω, απαρέγκλιτα, είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν.<br />
Θα κρατήσω τα ωραία πράγματα που είδα στο θέατρο, το ταλέντο που γέμισε το βλέμμα, τη σκηνή, την καρδιά, τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις και σκέψεις, τις παραγωγικές διαφωνίες, τις βραδινές βόλτες στην πόλη με γέλια, αλλά και σοβαρές συζητήσεις. Το "μαζί" με τους άλλους που άλλοτε είχε ζεστασιά, χαρά, ουσία, μοίρασμα, εσωτερική ξεκούραση κι άλλοτε είχε σοβαρές δυσκολίες, που οδήγησαν σε εποικοδομητικές διαπιστώσεις και συμπεράσματα.<br />
Αυτή η χρονιά μπορεί να αποχωρήσει και να μας αφήσει επιτέλους, ώστε να υποδεχτούμε το 2016 που εύχομαι, ελπίζω και επιθυμώ διακαώς να είναι μία μακράν καλύτερη, παραγωγικότερη, ευκολότερη, πιο χαρούμενη και ανάλαφρη χρονιά για όλους μας απ' ό,τι αυτή, με τη γνώση, την εμπειρία, τις συνειδητοποιήσεις, τους επαναπροσδιορισμούς και τους ανθρώπους μας για τους νέους στόχους που θέτουμε. Με υγεία πρωτίστως για εμάς, τους αγαπημένους μας και όλους, ψυχική ηρεμία, αγάπη αληθινή, ουσιαστική, υγιή και βαθιά, και πολλές χαρές, μικρές και μεγάλες με τους αγαπημένους μας.<br />
Όσες λύπες, δυσκολίες και απώλειες έφερε το '15 να τελειώσουν μαζί του και η νέα χρονιά να μας φέρει πληρότητα και ισορροπία. Κι αν οι λύπες κι οι δυσκολίες είναι απαραίτητες, τουλάχιστον να είναι μικρές, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες, διαχειρίσιμες και χωρίς να αφήνουν σημάδια.<br />
2016, να είσαι καλό μαζί μας, με όλους μας, γιατί ακόμη προσπαθούμε να ανασυνταχθούμε, όπως και όσο μπορούμε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWoo2_ew_sTzyU_ornWxTqhKfGKKMQfF9SxmFaPbCEM6iG0__NVP8Bv-LzD1TAji7Uj-Jfq8_YfWppp0srZ48Hmwj9jthKaZESDZkOwyWeN6jOvnM1nQdFzxVM4xQNAbW72UJMWCxEFlsX/s1600/Vintage-Christmas-Pictures-Black-And-White2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="313" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWoo2_ew_sTzyU_ornWxTqhKfGKKMQfF9SxmFaPbCEM6iG0__NVP8Bv-LzD1TAji7Uj-Jfq8_YfWppp0srZ48Hmwj9jthKaZESDZkOwyWeN6jOvnM1nQdFzxVM4xQNAbW72UJMWCxEFlsX/s400/Vintage-Christmas-Pictures-Black-And-White2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κι εσείς, αγαπητοί μου, να έχετε υγεία, ηρεμία, να βρείτε την ισορροπία που χρειάζεστε και κρατήστε εκείνους που το αξίζουν, δώστε ευκαιρίες σε εκείνους που τις κερδίζουν, αφιερώνετε χρόνο σε ό,τι και όποιους έχουν σημασία και ουσία και σας κάνουν να γαληνεύετε, να χαμογελάτε, να μοιράζεστε, να εξελίσσεστε και να είστε ο εαυτός σας. Ανοίξτε την καρδιά και την αγκαλιά σας στα καλά ενδεχόμενα, όχι σαν να πέφτεις δίχως αλεξίπτωτο, αλλά αφού έχει δυναμώσει η καρδιά και προσέχοντας τα αγκάθια πριν αγκαλιάσετε. Κι ό,τι μας βαραίνει, ας μείνει στη χρονιά που φεύγει. Όσα δεν μας κάνουν, να έχουμε το θάρρος, τη σοφία και την ψυχραιμία να τα αποχωριζόμαστε, χωρίς δράματα, με αποφασιστικότητα και ηρεμία. Κι όσα ονειρευόμαστε κι επιθυμούμε, να έχουμε την τόλμη να τα προσπαθούμε και να τα διεκδικούμε με σιγουριά, επιμονή και υπομονή, αλλά όχι εμμονικά. Και κυρίως να νιώθουμε ζεστασιά -αυτό που λείπει περισσότερο- να ενώνει τις καρδιές μας. Όλα αυτά είναι όσα λέω σ' εμένα πρώτα, για να μην χάσω το νόημα.<br />
Να έχουμε μία πραγματικά καλή χρονιά, όλοι. Μια πολύ καλή χρονιά!<br />
<br />
Υ.Γ. Και όπως λέει και ο Σαββόπουλος στο τραγούδι:<br />
"Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς<br />
[...] Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν,<br />
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν."<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ee_9kClbkrE/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ee_9kClbkrE?feature=player_embedded" width="320"></iframe><br />
Διονύσης Σαββόπουλος- Ο χρόνος που μετράει <br />
<br /></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-10811395908360178372015-09-03T21:14:00.002+03:002015-10-08T22:26:32.053+03:00Όταν η τραγωδία δεν θέλει θεατές, αλλά αποτελεσματική δράση...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div data-contents="true" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0">
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="ae8o5-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$ae8o5">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH_O-2ohO3XzrCK96KiiRO8R6EcyX0lz-FCYzu58REBsp5QbGBNEXAxmaN4k_LKnod9VnKz3jjaKK1FvmpA0_kdhfL4CypqPGh9wcA8tbRTJ_yuPBGi0XsdZhQLjiHyYAufsrcF7atDQt2/s1600/slide_449850_6010122_free.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH_O-2ohO3XzrCK96KiiRO8R6EcyX0lz-FCYzu58REBsp5QbGBNEXAxmaN4k_LKnod9VnKz3jjaKK1FvmpA0_kdhfL4CypqPGh9wcA8tbRTJ_yuPBGi0XsdZhQLjiHyYAufsrcF7atDQt2/s400/slide_449850_6010122_free.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span data-offset-key="ae8o5-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$ae8o5.0:$ae8o5-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$ae8o5.0:$ae8o5-0-0.0">Οι τραγωδίες που συμβαίνουν στην πραγματικότητα και δεν αποτελούν μέρος ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου, δημιουργούν διαφόρων ειδών αντιδράσεις και συναισθήματα, αλλά κυρίως, ένα μούδιασμα. </span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="1jcba-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1jcba">
<span data-offset-key="1jcba-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1jcba.0:$1jcba-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1jcba.0:$1jcba-0-0.0">Η είδηση του θανάτου των δύο νηπίων και η φωτογραφία του άψυχου σώματος του τρίχρονου Aylan έκαναν τον γύρο του κόσμου και προκάλεσαν από συναισθήματα απίστευτης θλίψης μέχρι ανείπωτης οργής. Υπήρξαν, βέβαια, και όλοι αυτοί που θεωρούν "λαθραίους" τους πρόσφυγες και επομένως, άξιους της μοίρας τους, ή θεωρούν εαυτούς άξιους να κρίνουν και να κατακρίνουν τους γονείς των παιδιών που τα "καταδίκασαν σε βέβαιο θάνατο".</span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="agfq8-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$agfq8">
<span data-offset-key="agfq8-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$agfq8.0:$agfq8-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$agfq8.0:$agfq8-0-0.0">Πριν, λοιπόν, συγκινηθούμε ως ευαίσθητοι άνθρωποι ή κάνουμε τους δικαστές όλοι μας, πίσω από την ευκολία και την άνεση που μας παρέχει μια οθόνη υπολογιστή, θα ήταν καλό να σκεφτούμε ποια είναι η κατάσταση και τί συμβαίνει στ' αλήθεια.</span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="dcu5m-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$dcu5m">
<span data-offset-key="dcu5m-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$dcu5m.0:$dcu5m-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$dcu5m.0:$dcu5m-0-0.0">Αν η επιλογή ενός ανθρώπου είναι να μείνει στην χώρα του η οποία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και να περιμένει να πεθάνει αυτός και η οικογένειά του ή να προσπαθήσει να φύγει παίρνοντας το ρίσκο της πιθανότητας πάλι να χάσουν τη ζωή τους, αλλά έχοντας και την ελπίδα ότι μπορεί να σωθούν, ποια θα ήταν η πιο σωστή; </span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="ajrv-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$ajrv">
<span data-offset-key="ajrv-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$ajrv.0:$ajrv-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$ajrv.0:$ajrv-0-0.0">Η ζωή μας ολόκληρη είναι γεμάτη με επιλογές που δεν ξέρουμε αν θα μας δικαιώσουν, αλλά τη δεδομένη στιγμή είναι οι καλύτερες που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Το να ψέγεις τον πατέρα (και πρόσφυγα) που έχασε τα παιδιά και τη σύζυγό του, επειδή πήρε το ρίσκο να προσπαθήσει να τους σώσει από τον πόλεμο, είναι σαν να λέμε τρελούς και εγκληματικά ανόητους τους ανθρώπους που το '22 στην καταστροφή της Σμύρνης έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν από τις φλόγες και προσπαθούσαν να πιαστούν από τις βάρκες, τα κουπιά ή τα "συμμαχικά" πλοία που τους έσπρωχναν να βυθιστούν στο νερό. </span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="d6d4h-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$d6d4h">
<span data-offset-key="d6d4h-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$d6d4h.0:$d6d4h-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$d6d4h.0:$d6d4h-0-0.0">Δεν έχεις την πολυτέλεια να διαλέξεις κάτι καλύτερο, αλλά έχεις ένστικτο επιβίωσης που σου επιβάλλει να προσπαθήσεις ανάμεσα στο να μείνεις και να καείς ζωντανός ή να πέσεις στο νερό και να προσπαθήσεις για τη ζωή σου μ' αυτή τη μία παραπάνω πιθανότητα επιβίωσης που σου δίνεται. Όλοι αυτό θα κάναμε, αν δεν είχαμε την πολυτέλεια να κρίνουμε, όπως κι εγώ τώρα, από το πληκτρολόγιο μας.</span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="96cmf-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$96cmf">
<span data-offset-key="96cmf-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$96cmf.0:$96cmf-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$96cmf.0:$96cmf-0-0.0">Μας ενοχλούν οι πρόσφυγες που δεν επέλεξαν να αφήσουν τη ζωή στη χώρα τους για να έρθουν να αναστατώσουν τη δική μας, αλλά γιατί έχουν πόλεμο, κινδυνεύουν και τους απαγορεύουμε να μπουν στη χώρα (εν προκειμένω, οι άνθρωποι ήθελαν να πάνε σε συγγενείς τους, στον Καναδά, ούτε καν απλώς σε άλλη χώρα, αλλά σε άλλη ήπειρο, που τους αρνήθηκε το αίτημα επειδή το κατέθεσαν από την Τουρκία). Δεν μας ενοχλεί, όμως, η εισροή δεκάδων χιλιάδων θυμάτων σεξουαλικού trafficking -ακόμη και κάτω των 10 ετών!- από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ή της Αφρικής που κακοποιούνται διαρκώς και δουλεύουν ως σκλάβες και σκλάβοι του σεξ σε κάθε ελληνική πόλη, στην ελληνική περιφέρεια και το ξέρουμε όλοι, ακόμη και οι πελάτες τους, αλλά σιωπούμε. </span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25">
<span data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0.0">Είναι περίεργο πράγμα, τελικά, σε τί είμαστε ευαίσθητοι, τί ανεχόμαστε και τί απεχθανόμαστε. Τον άνθρωπο που μας έχει ανάγκη και πρέπει να τον βοηθήσουμε τον διώχνουμε, γιατί μας βαραίνει, αλλά τον άνθρωπο που μας έχει, επίσης, ανάγκη και μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε παντοιοτρόπως, τον δεχόμαστε γι' αυτό ακριβώς, μα δεν τον συμπονούμε...</span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5SYeVNo4HDW4AVkC8MmDBlrMlZTZIykws-W7OuaEl_5BtL9TZuPrxbIWeDKTCmBKSqfUEtJdBLfWE1LOpeCM_cv3ZITeAEG7dMmph93VlHVjEyN4sucGlcJqc1hxR7DzZgAmSCUigPfku/s1600/585x412_0309-johnantono-papastratis-aylan-syrian-refuggees-small.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5SYeVNo4HDW4AVkC8MmDBlrMlZTZIykws-W7OuaEl_5BtL9TZuPrxbIWeDKTCmBKSqfUEtJdBLfWE1LOpeCM_cv3ZITeAEG7dMmph93VlHVjEyN4sucGlcJqc1hxR7DzZgAmSCUigPfku/s400/585x412_0309-johnantono-papastratis-aylan-syrian-refuggees-small.jpg" width="400" /></a></div>
<span data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0.0">Είχα την μεγάλη τύχη (και το εννοώ, γιατί ευτυχώς δεν το έζησα εγώ, αλλά εκείνοι που το έζησαν δεν βυθίστηκαν στη μιζέρια ή την μισανθρωπιά) να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με ανθρώπους, τις πολυλατρεμένες μου γιαγιάδες, που έζησαν πολέμους, διωγμούς, που ανήκαν σε διαφορετικά γεωγραφικά τμήματα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά στρώματα και μου έμαθαν αυτοί οι διαφορετικών καταβολών άνθρωποι ένα μόνο πράγμα: δεν είμαι καλύτερη από κανέναν, δεν είμαι χειρότερη από κανέναν, δεν έχω το δικαίωμα να λυπάμαι κάποιον ούτε να επιτρέψω να με λυπούνται, αλλά μόνο να λυπάμαι για τη δυσκολία του άλλου, ποτέ αυτόν. Γιατί πίσω από τραπεζικούς λογαριασμούς, χρώμα, φυλή, φύλο, θρησκεία, εθνικότητα, μόρφωση, ευκαιρίες, γεωπολιτική κατάσταση, υπάρχει κάτι που μας ενώνει, το ότι είμαστε άνθρωποι.</span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25">
<span data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0.0">Όσο για την ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, να θυμίσω μόνο ότι τη δεκαετία του 2000 ο Μπερλουσκόνι βύθιζε πλοία ως λύση για να μην δέχεται η Ιταλία μετανάστες. Ζούμε ΚΑΙ σ' αυτή την Ευρώπη, για να μη μιλάμε μόνο για την Ευρώπη του Διαφωτισμού. Υπάρχει κι η πλευρά του σκότους, η Ευρώπη του φασισμού, του ναζισμού, των ηγεμονιών, που πάνω από τον άνθρωπο βάζει μικρο- και μεγαλο-συμφέροντα. </span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25">
<span data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0.0">Όταν ευρωπαϊκοί όμιλοι, επί παραδείγματι, εκμεταλλεύονται, καταστρέφουν (μιλάμε για τεράστια και μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική καταστροφή) και απομυζούν τη γη της Αφρικής και εκτοπίζουν τους πληθυσμούς από τη γη τους δεν υπάρχει πρόβλημα, όταν όμως, αυτοί οι εκτοπισμένοι άνθρωποι έρχονται να ζητήσουν άσυλο ή δικαίωμα εργασίας στην Ευρώπη, η Γηραιά ήπειρος τους κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Κι εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης, συγκινούμαστε μπροστά σε μια οθόνη ή κρίνουμε. Μόνο που δεν είναι μυθοπλασία, δεν είναι σαπουνόπερα ή η αγαπημένη μας δραματική σειρά, είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα.</span></span></div>
<div class="_209g _2vxa" data-block="true" data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25">
<span data-offset-key="1qs25-0-0" data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0"><span data-reactid=".4e.1.0.1.0.0.$editor0.0.0.$1qs25.0:$1qs25-0-0.0">Κάτι κάνουμε πολύ λάθος.</span></span></div>
</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-54136928451354112932015-08-13T22:53:00.003+03:002015-10-08T22:26:41.998+03:00Οι μέρες του Αυγούστου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif2A-rVx27WjPb84dhZsm-nnSmQ6etAJYzIOy8e4fsiIB-yLT2hbf6Q-EPkLtnvP4N_59GDcUVeZsW44cOzlb-k1KnJNl3fIoyzxBDLvwRB-99MNFIJ_PHTZ0NXS0FtWQlifEpbRVK9UXk/s1600/314034_10151950076840571_1804763939_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif2A-rVx27WjPb84dhZsm-nnSmQ6etAJYzIOy8e4fsiIB-yLT2hbf6Q-EPkLtnvP4N_59GDcUVeZsW44cOzlb-k1KnJNl3fIoyzxBDLvwRB-99MNFIJ_PHTZ0NXS0FtWQlifEpbRVK9UXk/s400/314034_10151950076840571_1804763939_n.jpg" width="400" /></a></div>
Αυτός ο μήνας θέλει να διαλέξεις τη μουσική που θα σηματοδοτήσει το soundtrack του καλοκαιριού -χωρίς περιορισμούς, όποιο αρέσει σε καθεμία/καθένα. Να δεις οπωσδήποτε μια γαλλική ταινία (κατά προτίμηση κωμωδία με μερικές ρομαντικές πινελιές και σουρεαλιστικούς διαλόγους), ακόμη καλύτερα, σε θερινό σινεμά και να γελάσεις βροντερά, αλλά και να δακρύσεις από συγκίνηση ανερυθρίαστα παρακολουθώντας την.<br />
Να διαβάσεις βιβλία-έρωτες από συγγραφείς* που θα είναι έρωτες ζωής κι όχι απλώς του καλοκαιριού. Να δοκιμάσεις φαγητά και γλυκά που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, αλλά θα ξετρελαθείς μαζί τους. Ν' ανακαλύψεις νέες γωνιές του κόσμου γενικά, ή έστω της πόλης και να δεις ένα ηλιοβασίλεμα σε μια σχεδόν άδεια μικρή παραλία διαβάζοντας το βιβλίο-έρωτα που λέγαμε.<br />
Να σκεφτείς μέσα στη ραστώνη του Αυγούστου όσους αγαπάς και σου λείπουν (αλλιώς μάλλον από Σεπτέμβρη πρέπει να αναθεωρηθούν κάποια πράγματα). Να περπατήσεις στην εκπληκτικά ήσυχη και με πιο αργούς ρυθμούς πόλη, χωρίς να υπάρχει λόγος -κρατώντας ένα παγωτό χωνάκι, γίνεται ακόμη καλύτερο. <br />
<img border="0" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrp6EmO1s5HF7uniGe0V0A__899OoFkUZYWbSFJa_2Sr5hU0AhUHcU3NryE6rt9NRxHr8OB08R3nCmtii5u1iKKPUvuLbgm7zEQIndRzI0oSeqTeLiVARx5QOAqQQwDniw7Mm9OtdYSAsw/s400/22324637_august.limghandler.jpg" width="400" /><br />
Να τραγουδήσεις, έστω μία φορά, δυνατά περπατώντας στο δρόμο ενώ ακούς ένα αγαπημένο τραγούδι στο mp3 player σου, γιατί πιστεύεις ότι τα σπίτια είναι άδεια και όμως, να σε κοιτά απορημένος άνθρωπος από μπαλκόνι κι εσύ να του χαμογελάς και να συνεχίζεις, ενώ μέσα σου η ντροπή έχει χτυπήσει κόκκινο.<br />
Να φας καρπούζι σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί σε λίγο θα αντικατασταθεί από τα φθινοπωρινά σταφύλια (δεν συγκρίνονται).<br />
Να παρατηρήσεις ότι αρχίζει να μικραίνει η μέρα και κάτι μέσα σου να επιστρέφει στη σχολική περίοδο που σκεφτόσουν τον Σεπτέμβρη και μουρτζούφλιαζες.<br />
Να σου έχουν λείψει οι δικοί σου, επειδή κάνετε ξεχωριστά διακοπές, και μόλις ξαναβρεθείτε να ρίξετε έναν μεγαλειώδη καβγά, έτσι για το καλό.<br />
Να περάσεις μια ολόκληρη μέρα χωρίς να κάνεις απολύτως τί-πο-τα.<br />
Να σου λείψουν όσα -υπό κανονικές συνθήκες- δεν αντέχεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο.<br />
<br />
Τώρα, όσον αφορά το "να ερωτευθείτε", όποια-ος το πράξει καλώς, αλλιώς, όλος ο χρόνος προσφέρεται για κάτι τέτοιο. :-)<br />
<br />
*Μάτεσις, Κούντερα, Κορτώ, Καρυστιάνη, Καμύ, Σάλιντζερ, Ζατέλη...<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/E-2hSF7VJVI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/E-2hSF7VJVI?feature=player_embedded" width="320"></iframe><br />
<span class="_3c21"> Marvin Gaye and the Grant Lazlo orchestra - I heard it through the grapevine</span></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-12481757700407415852015-07-22T23:25:00.001+03:002016-12-31T02:58:41.321+02:00Όταν μάθαμε πως -για τον Χρ. Θηβαίο- το ραδιόφωνο δεν είναι δουλειά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διαφωνώ από την αρχή ως το τέλος με όσα είπε ο Χρήστος Θηβαίος στο
δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος δεν ξέρω σε τί σύγχυση
βρέθηκε. Ακόμη και ψήγματα δίκιου που προσπαθούσα να βρω, γιατί έως ένα
σημείο υπάρχουν αυτά που ανέφερε, ο τρόπος του, η έλλειψη ειρμού, η
ελιτίστικη από την αντίθετη, όμως, πλευρά στάση του, η ισοπέδωση ενός
συνόλου ανθρώπων, δεν το επιτρέπει.<br />
Το πρόβλημα είναι οι καφετέριες
που είναι γεμάτες -και στις οποίες, ενημερωτικά, εργάζονται άνθρωποι!-,
αλλά όχι η ανεργία και οι διαρκείς απολύσεις ή οι επιχειρήσεις που
κλείνουν. Το πρόβλημα είναι όσοι απασχολούνται σε κάτι που κατ' αυτόν
"δεν είναι παραγωγική εργασία", δηλαδή χειρωνακτική, γιατί ως γνωστόν η
μόνη επαγγελματική ομάδα που χρειάζεται μια κοινωνία είναι οι
χειρώνακτες! Δεν χρειάζονται δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, νοσοκόμοι,
καλλιτέχνες -και επομένως, τραγουδοποιοί- επιχειρηματίες κλπ. Αυτό που
λέω, φυσικά, δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της παραγωγικής -γεωργικής και
κτηνοτροφικής- αυτάρκειας μιας χώρας, άρα και το εργατικό δυναμικό σ'
αυτή, αλλά αν δεν υπάρχει ο γεωπόνος κι ο κτηνίατρος, να μας πει ο κ.
Θηβαίος πώς θα υπάρξει και θα συνεχίσει να υπάρχει ελληνική παραγωγή.<br />
Το ελληνικό δημόσιο πάσχει δεκαετίες τώρα, αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι
το σύνολο των ανθρώπων που εργάζονται σ' αυτό είναι τεμπέληδες και
βολεμένοι, γιατί πολύ απλά, έχω ίδιαν γνώση και έχω δει και τις δύο
κατηγορίες να συνυπάρχουν, όπως ακριβώς και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί
κι εκεί, αν είσαι γνωστός γνωστού και "καλοπερασάκιας", πάλι δεν θα
ζοριστείς για να είσαι συνεπής στην εργασία σου.<br />
Όσο για το πόσο
παραγωγική δουλειά είναι να δουλεύεις σε ραδιόφωνο, θα έπρεπε να ξέρει,
λόγω ιδιότητας, ότι η πλειονότητα δουλεύει με playlist για ψίχουλα, ενώ
οι υπόλοιποι που το αντιμετωπίζουν πιο δημιουργικά και ελεύθερα με
πραγματικό κόπο, δυστυχώς, δεν πληρώνονται καν, γιατί τα χρήματα
έρχονται από συγκεκριμένες πηγές. Αν λοιπόν, υπήρχε λίγη δικαιοσύνη, την
μερίδα του λέοντος θα την έπαιρναν οι δεύτεροι. Επομένως,
παραγωγικότατη δουλειά είναι -και εξαιρετικά συμφέρουσα για τον ίδιο ως
καλλιτέχνη που προβάλλεται- μόνο που γίνεται τζάμπα.<br />
Κι επειδή
εκνευρίστηκα πραγματικά, δεν είδα να κάνει τέτοια επίθεση πηγαίνοντας
καλεσμένος σε εκπομπή του ANT1 και συγκεκριμένα στον Αρναούτογλου(!),
λέγοντάς του να πάει να δουλέψει ως υδραυλικός, αλλά στην κυρία
Αυγερίδου, κάνοντάς της μάλιστα και υποδείξεις να πάει να δουλέψει στα
βιοκαύσιμα ως χημικός που έχει σπουδάσει.<br />
Αυτή η επιλεκτική και
παραληρηματική αριστεροσύνη -να μην της δώσω τον χαρακττηρισμό που θα
της ταίριαζε, γιατί έχω και μια ανατροφή- προσβάλλει μια ολόκληρη
κατηγορία ανθρώπων που ανήκει στην αριστερά.<br />
Υ.Γ. Και δεν ρίχνω
καν στο τραπέζι το όνομα Θάνος Μικρούτσικος, γιατί θ' ανοίξει μια άλλη
μεγάλη συζήτηση που έχει να πει πολλά για το πώς σου ανοίγονται
επαγγελματικές πόρτες. Κι άλλοι έχουν (και μάλιστα πολύ) ταλέντο, αλλά
τους βγαίνει η ψυχούλα να κάνουν άλλες δουλειές για να συνεχίζουν να
δημιουργούν καλλιτεχνικά. Έχω πολλούς υπ' όψιν, να του τους συστήσω αν
θέλει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Kg67qQYZoQA/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Kg67qQYZoQA?feature=player_embedded" width="320"></iframe> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Τηλεφωνική συνέντευξη-παραλήρημα Χρήστου Θηβαίου στον FM 100 και την Δέσποινα Αυγερίδου</div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-22960470013373874022015-07-19T18:50:00.001+03:002015-07-19T18:50:19.826+03:00Ο Δον Κιχώτης συναντά τον Τσε Γκεβάρα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjn_WWOvy4RJ41kwuSGK34uOndfpfYw5Cs9pE8bUL2lnixfZ6hNUxncHDlhkz6XRuqV4SrmX2DL-glql2DXrO7auz3jDxdwJd9H2ZU3Sa2LGbLvuGiL1BZPIIZmwLFQaYO1Q6foDWEpSR_O/s1600/11226560_716817785114371_3435460796872945931_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjn_WWOvy4RJ41kwuSGK34uOndfpfYw5Cs9pE8bUL2lnixfZ6hNUxncHDlhkz6XRuqV4SrmX2DL-glql2DXrO7auz3jDxdwJd9H2ZU3Sa2LGbLvuGiL1BZPIIZmwLFQaYO1Q6foDWEpSR_O/s400/11226560_716817785114371_3435460796872945931_o.jpg" width="266" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Η φόρτιση, η απογοήτευση, ο σκεπτικισμός που υπάρχει τον τελευταίο καιρό
και οι στιγμές που η αισιοδοξία δεν επαρκεί για να εξισορροπήσει την
βαριά ατμόσφαιρα κάνουν κείμενα αιώνων να μοιάζουν σαν να γράφτηκαν
χθες, σήμερα, τώρα και να γεννούν ολοκαίνουργια. Κι είναι λυπηρό να
συνειδητοποιείς πως σε κάθε εποχή οι άνθρωποι ζητούν επίμονα,
παθιασμένα, ακόμη κι απελπισμένα, τα ίδια πράγματα. Κι είναι ακόμη πιο
λυπηρό να συνειδητοποιείς πως ποτέ δεν κερδίζουν ολοκληρωτικά, ακόμη <span class="text_exposed_show">κι
όταν νικούν έχουν χάσει κάτι σημαντικό, ακόμη κι όταν νικούν, η Ιστορία
θα θέσει εκ νέου το κεκτημένο ως διακύβευμα. Αυτές ήταν οι σκέψεις που
γεννήθηκαν παρακολουθώντας την παράσταση <a class="profileLink" data-hovercard="/ajax/hovercard/event.php?id=840694582679637&extragetparams=%7B%22source%22%3A22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D" href="https://www.facebook.com/events/840694582679637/?ref=22&action_history=null&source=22">Ο Δον Κιχώτης των Φαναριών: Μεταμορφώσεις του περιπλανώμενου από τον Θερβάντες στον Γκεβάρα</a>, σε κείμενα και σκηνοθεσία του Γιάγκου Ανδρέαδη. <br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7LZ506N2BFwaIhpdW3Gol7raENPGZ4AuruNNUrvMmTEyhojrbpfDbasidG5SHECap6alz_RJQ5CfZIg-7BF7SeLjknYzMOeI1-BFebQoYKm2MYbGqD1Wdh4ffKl-HYA6VB8XxrEK1Tj-Q/s1600/11755262_716816795114470_2528203815606781458_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7LZ506N2BFwaIhpdW3Gol7raENPGZ4AuruNNUrvMmTEyhojrbpfDbasidG5SHECap6alz_RJQ5CfZIg-7BF7SeLjknYzMOeI1-BFebQoYKm2MYbGqD1Wdh4ffKl-HYA6VB8XxrEK1Tj-Q/s400/11755262_716816795114470_2528203815606781458_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Ο Σάντσο μέσα στην αθωότητα και την αφέλειά του κάνει το σφάλμα να ζητά
δικαιοσύνη και προάσπιση των φτωχών κι αδύναμων, μα κανείς δυνατός δεν
θα του επιτρέψει να το πραγματοποιήσει. Ο Δον Κιχώτης μαθαίνει, έστω κι
αργά, πως όσα ονειρευόταν δεν ανήκαν παρά στη σφαίρα της φαντασίας, μα
πώς να αντέξεις να είσαι μέρος ενός κόσμου ξένου; Ο Τσε παλεύει
ελπίζοντας, ή μάλλον πιστεύοντας ακράδαντα, πως ο κόσμος θ' αλλάξει κι
από μια χούφτα ανθρώπους, για να μάθει με τον σκληρότερο τρόπο πως ακόμη
κι οι δίκαιες νίκες τιμωρούνται, καταδικάζονται να λερωθούν από την
ανάγκη επιβολής εξουσίας των άλλων, από την παράνοια της απολυταρχίας,
από το αίμα των πολεμιστών της... <br /> Γιατί πώς ν' αλλάξεις τον τρόπο
που γυρίζει η Γη, όταν το μόνο που σου επιτρέπουν να κινήσεις -κι αυτό
με φειδώ- είναι τα πτερύγια ενός ανεμόμυλου;<br />
<span class="text_exposed_show">Αξίζει να τη δείτε.</span><br />
<span class="text_exposed_show">Απόψε είναι η τελευταία πράσταση στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων 101).</span><br />
<br />
<span class="text_exposed_show"> </span><span class="fsl"><span class="text_exposed_show">Κείμενο – σκηνοθεσία: Γιάγκος Ανδρεάδης <br /> Διδασκαλία Φλαμένκο, χορογραφία: Νατάσα Ντέκα <br /> Κιθάρα, μουσική επιμέλεια: Σπύρος Καρβέλας <br /> Βοηθός σκηνοθέτη: Κώστας Μητράκας <br /> Φωτογραφίες: Αντρέας Σιμόπουλος <br /> Παίζουν: Ευτυχία Βαϊμάκη, Μίμης Καπέρδος, Τζωρτζίνα Κώνστα, Αργυρώ Λογαρά, Εβίτα Λύκου, Κώστας Μητράκας, Διονύσης Χριστόπουλος<br /> <br /> Στο κινηματοθέατρο ΤΡΙΑΝΟΝ, Κοδριγκτώνος 21 Πατησίων 101 – πλησίον ΗΣΑΠ «Βικτώρια»<br /> Είσοδος: 7 ευρώ <br /> τηλ επικοινωνίας: 2108215469</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAowJMXhWy0A1vUhZsyUoryius8HyjFUalxvAvPSNCxTpr2W5KoUkzFWewabv00RZ5jVSA9ehRM29zIX6IZv6FfwJKzcoYzROoqNpxsOukGZ1PZOfZnKy-7JE5lA9Of7AQpeTjRn76JPzH/s1600/11169154_10153443905207232_6718098922704062415_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAowJMXhWy0A1vUhZsyUoryius8HyjFUalxvAvPSNCxTpr2W5KoUkzFWewabv00RZ5jVSA9ehRM29zIX6IZv6FfwJKzcoYzROoqNpxsOukGZ1PZOfZnKy-7JE5lA9Of7AQpeTjRn76JPzH/s640/11169154_10153443905207232_6718098922704062415_n.jpg" width="452" /></a></div>
<span class="text_exposed_show"><br /></span></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-16607413976937594212015-07-06T19:11:00.002+03:002015-07-06T22:50:24.522+03:00Δεν ξεχνιέται, βρε Σάκη...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο Σάκης ό,τι ζημιά αποσοβήθηκε τότε με τη συναυλία στην Πράσινη γραμμή, την επανέφερε πολλαπλασιασμένη δεκάκις, με το βίντεο της περασμένης εβδομάδας στο οποίο υποστήριζε ενθέρμως και με δραματικό τόνο την επιλογή του "Ναι" στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.<br />
Όχι για την επιλογή της ψήφου του, αυτό δεν έχει κανείς δικαίωμα να το κρίνει (και δεν μας αφορά, όπως ακριβώς δεν μας απασχόλησε και καλλιτεχνικά το ότι τραγούδησε προ δύο μηνών το "Άξιον εστί" από τη στιγμή που ήταν επιλογή του Μίκη Θεοδωράκη), αλλά για το ότι μπήκε στη διαδικασία για δικούς του -και όχι μόνο- λόγους να κάνει ένα βίντεο προσπαθώντας από τη μία να πείσει προς μία κατεύθυνση και από την άλλη, ότι είναι στην ίδια δεινή θέση με τον μέσο πολίτη της χώρας.<br />
Ενώ προφανώς και δεν είναι. Δεν έχει ούτε τα ίδια εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία, ούτε τα ίδια οικονομικά προβλήματα, που για την πλειονότητα είναι ζήτημα επιβίωσης και βεβαίως, ούτε το ίδιο βιοτικό επίπεδο. Καλό θα ήταν λοιπόν, όλα αυτά να τα έχει σκεφτεί επισταμένως πριν προβεί στη δημιουργία ενός τέτοιου βίντεο που τον εκθέτει ανεπανόρθωτα και δίνει αφορμή για διαφόρων ειδών επικριτικά σχόλια -και όχι άδικα.<br />
Η προσωπική του ιστορία, καθώς φαίνεται, δεν του έμαθε ότι η πολιτική δεν είναι το δυνατό του σημείο, ακόμη κι αν οι "φίλοι" του έχουν άμεση εμπλοκή στο πολιτικό σύστημα της χώρας, καθώς οι μεγάλοι επιχειρηματίες/εφοπλιστές κλπ πάντα εμπλέκονται με τον έναν ή άλλο τρόπο στο πολιτικό γίγνεσθαι.<br />
Τώρα, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν έχει τον Ηλία Ψινάκη μάνατζερ για να σώσει ό,τι μπορεί από την εικόνα του.<br />
Κρίμα για τον -κατά τα λοιπά, χάρμα οφθαλμών- Σάκη.<br />
<br />
Να, ένα επίκαιρο τραγούδι του προ ετών, τον τίτλο του οποίου θα θέλει να κάνει πράξη σ' εμάς, αλλά δεν γίνεται.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/oRughbDNVNo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/oRughbDNVNo?feature=player_embedded" width="320"></iframe> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Σάκης Ρουβάς- Ξέχασέ το </div>
<br /></div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-8460501987151991812015-07-03T16:11:00.003+03:002015-07-05T00:41:18.366+03:00Οι μέρες της κρίσεως…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOQ35nUTeqacOPPp3M1BQ3_J0PjkA5l-BRQFTtueCwoMFVr3CcojihjgJIGfuMfYjAfm8jRgkwgK3VNFz2QvRYNjfvk7rycU3_koRPm0EWqwErshHNUxX0n3UgLN4dmugGfiLgyS3JH30m/s1600/%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2588%25CF%258D%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOQ35nUTeqacOPPp3M1BQ3_J0PjkA5l-BRQFTtueCwoMFVr3CcojihjgJIGfuMfYjAfm8jRgkwgK3VNFz2QvRYNjfvk7rycU3_koRPm0EWqwErshHNUxX0n3UgLN4dmugGfiLgyS3JH30m/s400/%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2588%25CF%258D%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Σε δύο ημέρες θα έχουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος,
όποιο κι αν είναι αυτό. Σε δύο ημέρες όλη αυτή η ένταση θα κορυφωθεί. Τότε, θα
πρέπει να αφήσουμε τη σιωπή να καθαρίσει όλη τη βουή, να απολυμάνει τα αφτιά
μας από την ηχορύπανση του παραλογισμού και της πόλωσης. Όποιο κι αν είναι το
αποτέλεσμα.</div>
<div class="MsoNormal">
Γιατί από τη Δευτέρα θα ζούμε και πάλι μαζί σ’ αυτή τη χώρα
και θα ‘ναι πιο δύσκολα απ’ όσα ζούμε σήμερα -όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.</div>
<div class="MsoNormal">
Ο Σεφέρης στην ομιλία του παραλαμβάνοντας το Νόμπελ, το
1963, είχε πει το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχει λεχθεί στην ανθρώπινη Ιστορία:
«Σ’ <span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, καθένας μας χρειάζεται όλους τους
άλλους.<b> </b>Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKWeRGN8FfKKqjA_udTXu4Nd4DmVw4Ac3nK06jno6Q3jchKMgKpc3i-VMeDSkSlJaZgggJ1PQieyRiDZl8TWK2yZ83VtT8UExLaWmyZgdgq8LtHVg18oShFmqnVMPtEOf8ts1lPVPdbHT9/s1600/%25CE%2591%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25B3%25CF%2585%25CE%25B7-%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1-%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="147" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKWeRGN8FfKKqjA_udTXu4Nd4DmVw4Ac3nK06jno6Q3jchKMgKpc3i-VMeDSkSlJaZgggJ1PQieyRiDZl8TWK2yZ83VtT8UExLaWmyZgdgq8LtHVg18oShFmqnVMPtEOf8ts1lPVPdbHT9/s200/%25CE%2591%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25B3%25CF%2585%25CE%25B7-%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1-%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2582.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Τη Δευτέρα, λοιπόν, θα είμαι εδώ για να σου απλώσω
το χέρι και θέλω να το κάνεις κι εσύ. Όχι, δεν θα το κάνω για σένα, ούτε εσύ
για μένα. Θα το κάνω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό θέλω να το κάνεις κι
εσύ. Γιατί όσο κι αν δεν το πιστεύεις μέσα στην ένταση, την πόλωση, τις
πληροφορίες που σε βομβαρδίζουν τόσες μέρες, με χρειάζεσαι, όπως κι εγώ
χρειάζομαι εσένα. Θα ζήσουμε δυσκολότερα απ’ ό, τι έχουμε ζήσει οι άνθρωποι της
γενιάς μου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε βάθος χρόνου δεν θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες) και με φοβίζει, όσο φοβίζει κι εσένα. Αισθάνομαι ότι δεν μας αξίζει
αυτό που ζούμε επτά χρόνια τώρα και με κάνει να αγανακτώ, όσο κι εσένα. Μόνο
που σέβομαι τον φόβο σου, σέβομαι την αγανάκτησή σου, ακόμη κι αν διαφωνώ με
κάποιο από αυτά ή την έκφρασή τους. Μα περισσότερο σέβομαι εσένα, πίσω από κάθε
φόβο και κάθε αγανάκτηση, γιατί όταν όλα αυτά καταλαγιάσουν θα μείνεις μόνο εσύ,
ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, και θα σου απλώσω το χέρι για να μη νιώσεις μόνος
μέσα στον νέο κόσμο που θα δεις -γιατί με ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι», ο κόσμος
μας θα αλλάξει άρδην. Θα τον δούμε μαζί.</span></div>
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Όποιον απειλεί, λοιδορεί και επιτίθεται χυδαία και
φανατισμένα ή ασχολείται αυτιστικά και με κραυγές μόνο με τα μεγαλοσυμφέροντά του έναντι μιας ολόκληρης κοινωνίας, δεν δύναμαι να σεβαστώ, γιατί ξεχνά την ανθρώπινη ιδιότητα που όλοι
φέρουμε. Όπως και όλους τους "συναδέλφους" μου δημοσιογράφους που μπροστά στα συμφέροντα του καναλάρχη ή εκδότη τους καταπατούν την αλήθεια σαν σκουπίδι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Μα σου υπόσχομαι πως αν καταφέρεις να διατηρήσεις
την ψυχραιμία σου, να δείξεις σεβασμό απέναντι στη διαφορετική άποψη, να δεις
τα πράγματα σφαιρικά, χωρίς διθυράμβους ή αναθέματα, θα έχεις βγει κερδισμένος.
Περισσότερο απ’ όσο θα σου πει με αριθμούς μια τράπεζα ή το ΔΝΤ.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Η εθνική μας Ιστορία έχει αποδείξει πως ο διχασμός
είναι περασμένος στο </span><span lang="EN-US" style="font-style: normal; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">DNA</span><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">
μας, αλλά αυτή τη φορά δεν έχουμε δικαιολογία. Δεν μπορούμε να πούμε «δεν
ήξερα», γιατί ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το αύριο δεν ξέρουμε τί θα φέρει
στην οικονομική μας ζωή μόνο, γιατί στην κοινωνική εμείς θα το επιλέξουμε.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο τέλος του Εμφυλίου,
μεγαλώνοντας είχε ζωντανές μνήμες από τις πληγές που άφησε πίσω του. Τα
τραύματα στις ψυχές και τις σχέσεις των ανθρώπων. Σε μια συζήτηση νωρίτερα τον
άκουσα πολύ αγχωμένο και τον ρώτησα αν μεταξύ αυτών που έχει ζήσει μεγαλώνοντας
και αυτής της επταετίας της κρίσης φοβάται κάτι περισσότερο. Με ξάφνιασε όταν
μου είπε ότι αυτή η επταετία τον τρομάζει. Του είπα, λοιπόν, πως έχοντας ζήσει
τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια, με φτώχεια πραγματική, σοβαρή, με δυσκολίες
επιβίωσης, με πολιτικές διώξεις, με μια δικτατορία στη συνέχεια, το να τον
φοβίζει αυτό μου φαίνεται παράλογο. Εγώ και οι άνθρωποι της γενιάς μου, που
χάρις στους γονείς μας ζήσαμε μια παιδική ηλικία πραγματικά καλή, όχι πλούσια,
αλλά χωρίς στερήσεις, ανήκαμε στη μεσαία τάξη, αυτή που πια δεν υπάρχει. Εμείς,
λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως δικαιούμαστε να φοβόμαστε τα χειρότερα, γιατί εκεί που θα ξεκινούσε η
ζωή μας, μπήκε στον πάγο κ</span><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">αι επλήγη από την ύφεση, αλλά<b><u> δεν πρέπει να μας
υποκινεί ο φόβος.</u></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-Y_ywztOFFpWAoGHyhaSd0Zbl3HIVT4JvewaQW_UELTHOtUcWhNpiYU9yxoL66EadwsDlTTQQDKKbeU9nxTefhgMPawMn0XxKOpxnq2VAgpHOfa8_14ZMYWr8UHRLUGZJaFrRmmKJhLGr/s1600/kanis+den+xehna.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-Y_ywztOFFpWAoGHyhaSd0Zbl3HIVT4JvewaQW_UELTHOtUcWhNpiYU9yxoL66EadwsDlTTQQDKKbeU9nxTefhgMPawMn0XxKOpxnq2VAgpHOfa8_14ZMYWr8UHRLUGZJaFrRmmKJhLGr/s320/kanis+den+xehna.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Και τότε μου ανέφερε πόσο τoν ανησυχούν όσα λέγονται στην τηλεόραση και
ότι τον τρομάζει ότι οι περισσότεροι γεμίζουν τις πλατείες για το «ναι». Το
μόνο που του πρότεινα είναι να ακούει, να βλέπει, αλλά να μην τα κουβαλάει μέσα
του άκριτα, σαν την απόλυτη αλήθεια. Αυτή, άλλωστε, δεν θα την μάθουμε ποτέ,
μόνο πτυχές της. Τα κανάλια, άλλωστε, έχουν συμφέροντα, που σε μεγάλο βαθμό καλούνται
να εξυπηρετήσουν, είναι γνωστό. Δεν είναι πρωτόφαντο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Δεν θέλω να μας βλέπω φοβισμένους, ούτε διαρκώς
θυμωμένους, έτοιμους για καβγά και ανθρωποφαγία. Θα πω, λοιπόν, και σ’ εσένα,
αυτό που είπα στον μπαμπά μου: την Κυριακή δεν θέλω να είσαι φοβισμένος, αλλά
δεν θέλω να γίνεις ήρωας, δεν μας χρειάζονται ήρωες, άνθρωποι ψύχραιμοι,
συνειδητοποιημένοι, με λογική και συναίσθηση της πραγματικότητας μάς
χρειάζονται, όχι "εύφλεκτοι" και φανατισμένοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.</span><br />
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Θέλω να μην φοβάσαι και να μην βλέπεις τον εαυτό σου σαν σωτήρα. Θέλω να είσαι υπεύθυνος πολίτης. Να μη φοβάσαι την ευθύνη που σου αναλογεί. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-font-weight: bold;">Τη Δευτέρα θα είμαστε πάλι μαζί. (Θα είμαστε;)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-34336634802504040822015-03-12T12:57:00.000+02:002015-03-12T16:17:10.746+02:00Ένα αφιέρωμα στις γυναίκες της τέχνης που δίνουν ρυθμό και έμπνευση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtSV-iSd7WahVtgRAldv0eHhZDHd6swiXlTx12EvApVUmI4mwxSqbmnxwe3qoqPNk_Kf2UJtchbGAMZt3AYPsC_M9GKtrO0ilZTzO-8koSyksnVl9zM1jGOi7QtpWbAAiVwvuaNNX8vCzu/s1600/10978702_10153042046513232_1813378385502952822_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtSV-iSd7WahVtgRAldv0eHhZDHd6swiXlTx12EvApVUmI4mwxSqbmnxwe3qoqPNk_Kf2UJtchbGAMZt3AYPsC_M9GKtrO0ilZTzO-8koSyksnVl9zM1jGOi7QtpWbAAiVwvuaNNX8vCzu/s1600/10978702_10153042046513232_1813378385502952822_n.jpg" height="400" width="380" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Τη Δευτέρα 9/3, η εκπομπή Culturίστριες ήταν αφιερωμένη στις
γυναίκες. Την πρώτη ώρα φιλοξενήσαμε δύο υπέροχες γυναίκες και καλλιτέχνιδες,
την Γιούλα Μπούνταλη που υπογράφει τα κείμενα και τη σκηνοθεσία, και την
Ευγενία Δελιαλή, που αυτή τη φορά είχε τον ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη στην
παράσταση "Χορός Ξανά" που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Bios.</div>
<div class="MsoNormal">
Μας μίλησαν για την αγάπη τους για το χορό, τη γνωριμία με
τις έξι πρώην χορεύτριες που συμμετέχουν στην παράσταση, τα όρια που επί της
ουσίας δεν υπάρχουν στη σχέση τους με την τέχνη, αλλά και τις γυναίκες που
αποτέλεσαν πρότυπα για εκείνες.<br />
Τη δεύτερη ώρα, μιλήσαμε για γυναίκες που άφησαν το σημάδι τους στην
καλλιτεχνική ιστορία διεθνώς με την αντισυμβατική ζωή και στάση τους, με το
ταλέντο, την επιμονή και το θάρρος των επιλογών, αλλά και την ανάληψη της
ευθύνης των λαθών τους: Σοφία Βέμπο, Άλκη Ζέη, Ingrid Bergman και Billie
Holiday.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μπορείτε να απολαύστε το αφιέρωμά μας στις γυναίκες εδώ.</div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.mixcloud.com/Culturistries/%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-cultur%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-9-3-2015/">https://www.mixcloud.com/Culturistries/%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-cultur%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-9-3-2015/</a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-56067711550601451212015-03-08T15:30:00.001+02:002015-03-08T15:31:40.482+02:00Δύο γυναίκες μάς βάζουν στο «Χορό Ξανά» και στο κέντρο έχουν πάντα… τη γυναίκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0rLFcIggKqb_27inFwGmWUywVzw9XGKTFEEPyHISApdtriIO8q6iAZ5UWCjC8zrquhLgdpj_HEWas1lIfhqsW0IlEYVD16WRDy_EAP710C2tcjbZg2jxmBjO2LBcHjuvOgwktwuz0OeSM/s1600/%CE%A7%CE%BF%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0rLFcIggKqb_27inFwGmWUywVzw9XGKTFEEPyHISApdtriIO8q6iAZ5UWCjC8zrquhLgdpj_HEWas1lIfhqsW0IlEYVD16WRDy_EAP710C2tcjbZg2jxmBjO2LBcHjuvOgwktwuz0OeSM/s1600/%CE%A7%CE%BF%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%AC.jpg" height="170" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δευτέρα 9/3</b>, την
επομένη της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">6μμ</b>, υποδεχόμαστε δύο γυναίκες με πολλούς ρόλους -ηθοποιοί,
χορεύτριες, σκηνοθέτιδες- που ισορροπούν με χάρη και δεξιοτεχνία στις πουέντ
και τα όνειρά τους.</div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Η Γιούλα Μπούνταλη</b>
συνέλαβε την ιδέα, έγραψε το κείμενο και σκηνοθετεί έξι πρώην χορεύτριες στην
περφόρμανς «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χορός Ξανά</b>» που
παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Bios</span> και η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ευγενία Δελιαλή</b>
είναι η βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης, οι οποίες θα μας μιλήσουν γι’ αυτή την
ιδιαίτερη δουλειά. </div>
<div class="MsoNormal">
<span class="fsl">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χορός Ξανά</b> είναι ένα ιμπρεσιονιστικό
ντοκιμαντέρ για την τέχνη του χορού που βυθίζεται στο σώμα και συνεχίζει να</i></span><span class="textexposedshow"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> το ορίζει ακόμα
και όταν αυτό σταματήσει να χορεύει και θέλει να μείνει ακίνητο από την
κούραση, την ανεργία, την ακηδία, τους τραυματισμούς, τον έρωτα, τη μητρότητα,
την ηλικία. Είναι μια παράσταση για κάθε όνειρο που είχες από παιδί και κανένας
δεν πίστευε ότι θα κρατήσει μια ζωή</i>».</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKBWq_4IUoaPHerMq6NLY7rKJPfTRLZKWN94o6uTwpA-Re9zWhgU5o_E3PS9ploXeWLRIoA1A08EoaB4oaAJs7C9PcXEBro2nZFp4h4Af0pwhAy2HaYU7-PwBjbYWJO4U9lFzR3RarDX9R/s1600/youla-eugenia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKBWq_4IUoaPHerMq6NLY7rKJPfTRLZKWN94o6uTwpA-Re9zWhgU5o_E3PS9ploXeWLRIoA1A08EoaB4oaAJs7C9PcXEBro2nZFp4h4Af0pwhAy2HaYU7-PwBjbYWJO4U9lFzR3RarDX9R/s1600/youla-eugenia.jpg" height="187" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Οι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Cultur</span>ίστριες</b> αγαπούν τις γυναίκες,
όχι μόνο γιατί είναι και οι ίδιες, αλλά γιατί η γυναίκα είναι ένα αξιοθαύμαστο
πλάσμα. Καταφέρνει να ισορροπεί σε εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους, ανταποκρίνεται
με θαυμαστό τρόπο στις προσδοκίες που έχει εκείνη, αλλά και οι άλλοι από αυτήν
και τέλος, διαψεύδει τις Κασσάνδρες σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο που έχει
συνηθίσει να τρέφεται από αυτές.</div>
<div class="MsoNormal">
Για τις γυναίκες, λοιπόν, θα μιλήσουμε αυτή τη Δευτέρα.</div>
<div class="MsoNormal">
Συντονιστείτε στο www.radioreboot.gr </div>
<div class="MsoNormal">
Σας περιμένουμε στις 6μμ!</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2395353960908507766.post-35576488593268946552015-03-08T15:21:00.001+02:002015-03-08T15:21:01.797+02:00Η δύναμη των γυναικών...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDO285XSV3LkokdDGMNVnR9imE2Gs4TrEsSkMVx8HtwzcOnMucdaaSI6UzsCVPZThsjf4IqYKd6ECfNzi_ce31aAnXD_SKetUciUSMCOgernH9JuHbAEStKvIJwwfC4NBnyS3dpVSexwev/s1600/Happy+Womens+Day+Quotes+Wallpaper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDO285XSV3LkokdDGMNVnR9imE2Gs4TrEsSkMVx8HtwzcOnMucdaaSI6UzsCVPZThsjf4IqYKd6ECfNzi_ce31aAnXD_SKetUciUSMCOgernH9JuHbAEStKvIJwwfC4NBnyS3dpVSexwev/s1600/Happy+Womens+Day+Quotes+Wallpaper.jpg" height="225" width="400" /></a></div>
Σήμερα γιορτάζουμε, για την ακρίβεια σήμερα οι γυναίκες τιμούν τις άλλες
γυναίκες για τους αγώνες και τις προσπάθειες που κατέβαλλαν, ώστε να
απολαμβάνουμε κάποια -δεδομένα πλέον- κεκτημένα. Και θυμόμαστε ότι
-δυστυχώς- είναι ένας διαρκής αγώνας, μια συνεχής μάχη σ' έναν κόσμο που
στο μεγαλύτερο μέρος του αντιμετωπίζει τη γυναίκα σαν άνθρωπο δεύτερης
κατηγορίας (στην καλύτερη περίπτωση) ή απλώς, άψυχο αντικείμενο.<br /> Χρόνια μας πολλά λοιπόν, ελεύθερα, δημιουργικά, με σεβασμό, αξιοπρέπεια, δικαιώματα, άπλετο χώρο και βαθιές ανάσες ελευθερίας!<br />
Να χαμογελάμε περισσότερο, να διεκδικούμε με λιγότερη συστολή και περισσότερο πάθος ό,τι αξίζουμε, να μην φοβόμαστε ούτε λίγο, να ζούμε σ' έναν κόσμο -και γι' αυτό να τον φτιάξουμε εμείς- που θα μας χωρά χωρίς προσθαφαιρέσεις, καλούπια, δάχτυλα προτεταμένα να ψέξουν, να στηλιτεύσουν, να κατηγορήσουν, να φοβίσουν, να ενοχοποιήσουν, να τιμωρήσουν. Σ' έναν κόσμο που η γυναίκα είναι ένας άνθρωπος με όλα όσα δικαιούται κάθε άνθρωπος, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.<br />
Το δικαιούμαστε, το αξίζουμε, δεν χρειάζεται καν να το κερδίσουμε, είναι κερδισμένο, γιατί είμαστε άνθρωποι!</div>
Παναγιώτα Κ.http://www.blogger.com/profile/17076333261040759314noreply@blogger.com