Οι άνθρωποι κάνουμε ερωτήσεις, όχι για μας απαντήσουν οι άλλοι, αλλά για ν' απαντήσουμε εμείς οι ίδιοι. Το έχετε παρατηρήσει; Σκεφτείτε τη μητέρα σας με την ρητορική της -όπως στη συνέχεια αποδεικνύεται- ερώτηση: Τί έφαγες; Για να συνεχίσει δίνοντας τη δική της απάντηση:Σιγά μην έφαγες, αλλά και να ΄χεις φάει όλο αυτά τα σκουπίδια απ' έξω τρως.
Και για να θυμηθούμε και τους εαυτούς μας που λέμε διαρκώς δεν είμαι πολύ καλά σήμερα, τί να έχω; Φυσικά το ερώτημα το απευθύνουμε σε κάποιον άλλο, αλλά και πάλι απαντάμε εμείς. Να δεις που φταίει η κούραση απ' την εργασία, κάνει και ζέστη, πολύ θέλει; Εμ, δεν θέλει.
Αφού σας λέω, μετά από χρόνια παράνοιας αποφάσισα να το αποδεχτώ και συνειδητοποίησα ότι τελικά, είμαστε πολλοί στο κλαμπ της παράνοιας.
Ήρθαν και οι Ευρωεκλογές και με επιβεβαίωσαν για ακόμη μια φορά. Η τρέλα έχει μετοικήσει μόνιμα στην Ελλάδα. Τώρα τελευταία βέβαια, κάνει και κάτι ταξιδάκια στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά η βάση της είναι εδώ. Πού θα βρει αλλού ήλιο, θάλασσα και πρόσφορο έδαφος να ανθίσει; Πουθενά.
Προ εκλογών είχε τεθεί το ερώτημα κάλπες ή παραλία;Όλοι απαντούσαν μονομιάς παραλία. Και οι δημοσιογράφοι που έθεταν το ερώτημα, πριν αφήσουν τους άλλους να απαντήσουν, έδιναν μόνοι τους τη λύση με την ψήφο εμπιστοσύνης στην παραλία. Αν δεν θες να σου απαντήσει κάποιος άλλος γιατί όμως ρωτάς; Αφού δεν σ' ενδιαφέρει ν' ακούσεις την γνώμη του.
Ήρθε λοιπόν η Κυριακή και κόσμος ταλαιπωρήθηκε. Για να πάει στην παραλία, ξέρετε τι κίνηση είχε; Εγώ δεν ξέρω, γιατί πήγα να ψηφίσω. Κι άλλος κόσμος όμως, ταλαιπωρήθηκε. Όλοι οι άνθρωποι που ήταν στην εφορευτική επιτροπή κι ήταν αναγκασμένοι μες στη ζέστη να σπαταλήσουν όλη τους τη μέρα περιμένοντας τον κανένα ή το πολύ-πολύ, τον έναν.
Όσοι, εν πάση περιπτώσει, πήγαν να ρίξουν την ψήφο τους δεν έφεραν νέο αέρα, ούτε αλλαγή στο πολιτικό σύστημα. Έκαναν απλώς ένα μικρούλι ελιγμό. Αντί να ψηφίσουν ξανά Ν. Δ., ψήφισαν, έτσι για να μην πλήττουμε, ΠΑ. ΣΟ. Κ. Τόσο μεγάλη ήταν η πρωτοτυπία. Αλλά μην έχουμε παράπονα, τις είχε τις εκπληξούλες της η εκλογική διαδικασία. Πόσο καιρό λέγαμε κι ακούγαμε για τους Οικολόγους Πράσινους που περιμέναμε να βγούν άνετα τρίτο ή έστω τέταρτο κόμμα; Κι όμως, αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις, ή καλύτερα τις έδρες που χάνεις. Δεν μπορώ να καταλάβω, τόσα χρόνια το πράσινο ήταν το χρώμα μας σαν χώρα (20 χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και τώρα που η οικολογία βρίσκεται στην άνθισή της, δεν θέλουμε τους οικολόγους. Άλλη γλυκιά έκπληξη ήταν η άνοδος του ΛΑ. Ο.Σ. Σαν να περιμένεις να βγει απ' την τούρτα η Kαλομοίρα να σου τραγουδήσει το Happy Birthday to you και αντ' αυτού, να δεις την Έφη Σαρρή να σου τραγουδάει Αφρικανέ-Αφρικανέ τη μούρη μου' κανες πανέ. Όχι, μη μου πείτε, τη χαίρεσαι την έκπληξη, δεν τη χαίρεσαι; Έβαλα και την πρώην υποψήφια βουλευτή του εν λόγω κόμματος για να το νιώσεις καλύτερα αυτό που μας βρήκε.
Ένα πράγμα όμως καταλάβαμε, νομίζω, όλοι. Σε περιόδους κρίσεων, που ψάχνεις μια λύση, ένα χέρι να κρατηθείς, θέλεις κάποιον ή που ξέρεις ότι μπορεί να μην είναι και πολύ γερό στήριγμα, αλλά θα κάνει ό, τι μπορεί για να αποδείξει πως είναι ικανός να σε βγάλει ζωντανό, γιατί θέλει πίσω την εμπιστοσύνη σου, ή κάποιον που δεν θα ήθελες να βρεθείς απέναντί του, αλλά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει και επομένως, αρκετά αυτάρεσκος για να πιστεύει ότι μπορεί να σε σώσει. Υπάρχουν πάντα και οι συναισθηματισμοί, που δεν σ' αφήνουν να ρίξεις την ψήφο σου αλλού κι όχι στο κόμμα που πάντα στήριζες. Γιατί άνθρωπος είσαι, τόσα χρόνια σχέση, αγάπη, συνήθεια, οικειότητα, τόσες αναμνήσεις, ε, δύσκολα τα ξεχνάς για ν' αλλάξεις τη ζωή σου. Είναι σαν να απατάς τον σύζυγό σου. Μπορεί να φαίνεται δελεαστικό, αλλά στην πράξη, παραμεγάλωσες για τέτοια κόλπα. Η αλλαγή είναι πολύ εύκολο να θεωρηθεί προδοσία, καλή ώρα.
Έτσι λοιπόν, πήρε αρκετές ψήφους η Ν. Δ. , τόσες ώστε η διαφορά με το ΠΑ. ΣΟ. Κ. να είναι μικρή και όχι στα επίπεδα που ήλπιζε το δεύτερο ή προέβλεπαν πολλοί. Το ΚΚΕ, όσο κι αν χαρακτηρίζεται αναχρονιστικό, έχει σταθερές αξίες, μικρό ποσοστό, πιο μικρό από τις προηγούμενες εκλογές, αλλά παραμένει ενωμένο(ε, ας το πούμε) και δυνατό (όσο μπορεί) στο Ευρωκοινοβούλιο. Το ΛΑ. Ο. Σ. ανέβασε τα ποσοστά του αποδεικνύοντας την ανάγκη του απελπισμένου ανθρώπου σε κάτι ξεκάθαρο και αποφασιστικό, όσο ακραίο κι αν είναι. Οι Οικολόγοι Πράσινοι έμειναν πίσω με ένα πολύ μικρό ποσοστό, αλλά τουλάχιστον κάποιοι πείσθηκαν να δώσουν μια ευκαιρία σε κάτι διαφορετικό, εναλλακτικό, που οι επιρροές του δεν είναι πάντα ξεκάθαρες, αλλά εισάγουν μια νέα οπτική στην πολιτική. Όσο για τον ΣΥ. ΡΙΖ. Α., μάλλον έχασε τον προσανατολισμό του, μαζί κι οι ψηφοφόροι του. Δεν άλλαξαν πολλά στα αποτελέσματα για τα κόμματα, άλλαξε όμως η διαφορά μεταξύ τους. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε πέρυσι ως το νέο αίμα στην πολιτική και πολύ γρήγορα θεωρήθηκε μόδα. Κι όπως οι μόδες, περνάνε γρήγορα και το μόνο που θυμόμαστε είναι πόσο γελοίοι ήμασταν που την ακολουθούσαμε. Πρέπει να αποδείξει λοιπόν, πως δεν είναι μόδα, ούτε θα γελάνε οι ψηφοφόροι όταν θα σκέφτονται πως τον είχαν ψηφίσει. Έχει δρόμο, αλλά μάλλον το συνειδητοποίησε κι αρχίζει να το παλεύει.
Σχεδόν μια βδομάδα μετά, ψάχνουμε να βρούμε γιατί τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ήταν αυτά κι όχι άλλα. Ξαναβρήκαμε σκάνδαλα, συνεχίζουμε τα παλιά και οι πολιτικοί συχνά-πυκνά μας υπενθυμίζουν πως, όσοι απείχαν από την εκλογική διαδικασία, ήταν δικοί τους ψηφοφόροι που, μη θέλοντας να ψηφίσουν κάτι άλλο και θέλοντας να "στείλουν ένα μήνυμα" στους ίδιους, αποφάσισαν ν' απέχουν.
Είναι περίεργο να θεωρείται πολιτική πράξη η αποχή, το να ρίξεις λευκό ή άκυρο είναι μια πραγματικά έντιμη πολιτική πράξη, αν δεν σε ικανοποιεί τίποτε άλλο. Το να σκέφτεσαι το τριήμερο -που λογικό είναι- και γι' αυτό να μην πας, είναι μια ένδειξη αδιαφορίας προς το σύστημα, προς την κοινωνία που ζεις. Όσο αδιαφορείς γι' αυτήν, θα έχει νομιμοποιήσει το δικαίωμά της να μην ενδιαφέρεται κι αυτή για σένα.
