Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Στους 28 ανέρχονται οι νεκροί-Δύο νέα θύματα της γρίπης

Δύο νεκροί σήμερα από τη νέα γρίπη. Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Υγείας, στους 26 νεκρούς, που είχαν προσβληθεί από τον ιό Η1Ν1, προστέθηκαν δύο ακόμη άνθρωποι. 230 σχολεία κλείνουν στην Αττική λόγω της γρίπης.

Δύο γυναίκες που είχαν προσβληθεί από τη νέα γρίπη πέθαναν σήμερα, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Υγείας. Η μία εκ των οποίων, 47 ετών, δεν αντιμετώπιζε άλλα προβλήματα υγείας που να επιβαρύνουν την κατάστασή της. Το δεύτερο θύμα του ιού ήταν μια 67χρονη με ιστορικό καρδιακής ανεπάρκειας.
Το πρωί ανακοινώθηκε και ο θάνατος μιας 49χρονης με επιβαρυμένο ιστορικό, η οποία παρουσίασε πολυοργανική ανεπάρκεια και κατέληξε. Η γυναίκα έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη, στένωση της μιτροειδούς βαλβίδας της καρδιάς και παχυσαρκία.
Άλλοι τρεις ασθενείς εισήχθησαν και νοσηλεύονται διασωληνωμένοι σε κρίσιμη κατάσταση στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας των νοσοκομείων. Ένας άντρας 52 ετών χωρίς υποκείμενο νόσημα, ένας 74χρονος με ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη και μια γυναίκα 37 ετών, της οποίας το ιστορικό διερευνάται.
Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού θανάτων από τον ιό της γρίπης Η1Ν1, ο νομάρχης Αθηνών με απόφασή του αναστέλλει τη λειτουργία 230 σχολείων, νηπιαγωγείων, δημοτικών και γυμνασίων.
Η πρόεδρος της επιτροπής πανδημίας συνέστησε τον άμεσο εμβολιασμό, όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών, μέσα στις επόμενες δέκα μέρες, με στόχο να προληφθεί το πανδημικό κύμα της γρίπης που αναμένεται μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Όσον αφορά το εμβόλιο, έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα 110 παρενέργειες, στο σύνολο των 200.000 ανθρώπων που εμβολιάστηκαν. Η πλειοψηφία αυτών είναι ήπιες με είκοσι να αφορούν την εμφάνιση πυρετού, δώδεκα πονοκεφάλων, έξι εκδήλωσαν αϋπνίες και οι υπόλοιποι αιμωδίες. Σε μια μόνο περίπτωση καταγράφηκε παρατεταμένο τρέμουλο μετά τον εμβολιασμό. Η ασθενής όμως, έπασχε από νευρολογική ασθένεια και αναμένεται η γνωμάτευση του νευρολόγου εντός των ημερών, όπως δήλωσε η κ. Γιαμαρέλου..
Στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας νοσηλεύονται 31 άνθρωποι, εκ των οποίων δύο παιδιά και δύο έγκυοι. Οι ειδικοί εκτιμούν πως οι νεκροί από την νέα γρίπη θα φτάσουν τους ενενήντα. Υψηλότερη θνησιμότητα από τη νέα γρίπη παρατηρείται ως τώρα, στην ηλικιακή ομάδα 40-49 ετών. Οι οκτώ από τους 28 νεκρούς στην Ελλάδα ανήκουν σε αυτή.
Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών (ECDC) ανακοίνωσε το πρωί πως μέχρι σήμερα έχουν πεθάνει από τη νέα γρίπη 9.324 άνθρωποι. Εκ των οποίων Ευρωπαίοι είναι οι 947. Για την ακρίβεια, 250 Βρετανοί, 135 Ισπανοί, 114 Γάλλοι, 107 Ιταλοί και 61 Γερμανοί.


Πηγές Πληροφόρησης:
http://www.enet.gr/?i=news.el.ygeia&id=108441
http://www.enet.gr/?i=news.el.ygeia&id=108562
http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=8&ct=1&articleID=8338&la=1
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=8716815

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Η Χαρούλα Αλεξίου και η αισθαντικότητά της θα σε βρει όπου και να 'σαι!




Μέρες πριν γίνει η συνάντηση -όχι, δεν ήταν συνέντευξη, μια συνάντηση γενεών και ψυχών ήταν- τα μόνα συναισθήματα που με κατέκλυζαν ήταν άγχος, πανικός, φόβος και μια αμφιβολία για το αν έπραξα σωστά που θα ήμουν παρούσα και θα συμμετείχα σ' αυτή τη στιγμή. Κι όμως, η Χαρούλα δικαίωσε την απόφαση και γέμισε την ατμόσφαιρα με τη ζεστασιά και την αλήθεια της. Το μόνο συναίσθημα εντέλει ήταν ο ενθουσιασμός.
Τι μπορείς να ρωτήσεις μια γυναίκα που έχει τέτοια διαδρομή και που πιστεύεις πως τα έχει πει όλα. Ποια είναι η σωστή, έξυπνη και πρωτότυπη ερώτηση που να μην έχει ξανακούσει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνεις μέρος σε μια τέτοια συνέντευξη, πόσο μάλλον με την Χαρούλα Αλεξίου. Πώς να σταθείς μπροστά της και να της απευθύνεις ερώτηση. Τι αντίδραση μπορεί να έχει;
Όλα αυτά μέχρι που η Χαρούλα μπαίνει στην αίθουσα χαμογελαστή, κεφάτη και ακούς αυτή τη ζεστή, βραχνή φωνή να λέει με γλύκα: "Γεια σας, παιδιά. Τι κάνετε;" Το μόνο που ξεστομίζεις είναι ένα ενθουσιώδες "γεια" συγχρονισμένα με τους υπόλοιπους σαν να σε υπνώτισε το βλέμμα κι η φωνή της. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην αγαπάς την Χαρούλα Αλεξίου, ρωτά με έναν σχεδόν μεταδοτικό ενθουσιασμό "θα μου κάνετε ερωτήσεις;!"
και οι υπνωτισμένοι απαντούν δυνατά "ναι!". Γελάει ξαφνιασμένη και διαπιστώνει "αυτό ήταν λίγο σαν να είμαι σε τάξη". Μα είσαι, όχι μόνο γιατί η αίθουσα είναι γεμάτοι φοιτητές, αλλά γιατί όλοι περιμένουν να μάθουν κάτι από σένα, να μάθουν εσένα.
Αναβοσβήνουν φλας από φωτογραφικές μηχανές και κινητά, οι κάμερες στήνονται, η Χαρούλα ζητά να βγάλει φωτογραφίες με τα παιδιά, "να φαίνονται όλοι". Ψάχνει να βρει ποιο είναι το κατάλληλο σημείο για να βγουν όλοι, κάθεται σε μια άδεια καρέκλα στη γωνία χαμένη στις αγκαλιές των ανθρώπων, μετά πηγαίνει λίγο πιο μπροστά σηκώνει μια κοπέλα απ' την καρέκλα, κάθεται και την παίρνει αγκαλιά για να βγάλουν φωτογραφία με τους υπόλοιπους μέσα στο πλάνο. Στο τέλος ρωτάει αν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, για το facebook ας πούμε. Μα είναι δυνατόν να σου πούμε όχι; Μόνο μια είναι η απάντηση: ναι.
Την παρατηρούσα με δέος. Με εντυπωσίασε. Ήταν πολύ όμορφη. Την περίμενα πιο ψηλή και πιο απόμακρη. Δεν ήταν. Φόραγε μια μπορντό μπλούζα, ένα μαύρο φαρδύ παντελόνι, μαύρα αθλητικά παπούτσια και στο λαιμό της τυλιγμένο ένα ασπρόμαυρο μαντήλι. Χαμογελαστή, πρόθυμη να μιλήσει, να βγάλει φωτογραφίες, να υπογράψει αυτόγραφα με το όνομα, χωρίς το επίθετο. Μα η Χαρούλα, η Χάρις, είναι μία και δεν χρειάζεται το Αλεξίου ως προσδιορισμό.
Μόνο μην τη φιλήσεις. Αρνείται σχεδόν πανικόβλητη και η γλυκιά κυρία Όλγα Παυλάτου της EMI σπεύδει να εξηγήσει, ή να δικαιολογήσει, πως "είμαστε όλοι λίγο περίεργα, μην κολλήσουμε κι άλλους". Λογικό, κυκλοφορεί και μια γρίπη των χοίρων, αλλά και πάλι δεν θες να σε φιλάει ο κάθε άγνωστος. Εμείς το βλέπουμε αλλιώς, γιατί για μας είναι ο δικός μας άνθρωπος. Μ' εκείνη μεγαλώσαμε. Λίγο είναι;
Ανυπομονεί να τη ρωτήσουμε, θέλει να ακούσει και να απαντήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες ερωτήσεις. Ζητά τα τέσσερα τελευταία λεπτά της εκπομπής να μην ακουστεί τραγούδι, αλλά δικές μας ερωτήσεις, το θεωρεί καλύτερο και πιο χρήσιμο. Και το κάνει.
Είναι ειλικρινής κι αληθινή. Θέλει να μην ξεφεύγει, να απαντάει στις ερωτήσεις μας. Λέει πως όταν είσαι καταξιωμένος το έργο σου βρίσκει μεγαλύτερη δεκτικότητα στις καινοτομίες, γι' αυτό και πρέπει όλοι να στηρίζουμε τους νέους καλλιτέχνες, γιατί δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Αυτός ο δίσκος θα ήταν ίδιος ακόμη κι αν δεν συμμετείχε σε ομάδα αυτογνωσίας. Το μετανιώνει. Θέλει να λέει πάντα την αλήθεια. Θέλει να πιστεύει πως θα ήταν ίδιος. Έχει ζητήσει πολύ καιρό τη βοήθεια, δεν είναι κάτι τελευταίο. Είναι υπέρ της ψυχοθεραπείας. Έχει παίξει ρόλο στο να αποδέχεται τον εαυτό της. Στην Ελλάδα είναι λίγο ταμπού η ψυχανάλυση, πρέπει να είσαι ψυχοπαθής για να ζητήσεις βοήθεια. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Το προτείνει. Μόνο καλό μπορεί να μας κάνει να μιλάμε για τον εαυτό μας και να ζητάμε βοήθεια.

Μέσα από αυτή τη δουλειά, απ' τη μουσική, μπορεί να κάνει ταξίδια, να φεύγει από τον εαυτό της. Πράγματα που άλλοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν χρήση ναρκωτικών για να τα καταφέρουν.
Έχει εύκολο το δάκρυ. Κλαίει στις συναυλίες, είναι το καλύτερο κοινό, είναι προσηλωμένη σ' αυτό που βλέπει και ακούει.
Ο έρωτας δεν αφήνει ούτε άσπρο ούτε μαύρο χρώμα. Αφήνει κόκκινο.
Όταν δεν κοιτάμε κατάματα το θέμα που μας απασχολεί, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε: να ξεχνάμε. Ποτέ όμως δεν προσπερνάμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Το τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε από το δίσκο και δεν ήταν δική της δημιουργία ήταν το Ραντεβού του Μιχάλη Τούμπουρου.
Αναφέρεται στις δυσκολίες που περνά η ελληνική δισκογραφία, ο χρυσός δίσκος αντιστοιχεί πια σε μόλις 6.000 και ο πλατινένιος 12.000 πωλήσεις. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως θα κλείσουν τα δισκάδικα της πόλης της, δεν γίνεται. Θα υπερασπιστεί αυτή τη δουλειά πηγαίνοντας ακόμη και στο Metropolis να υπογράψει τον δίσκο της, την Τρίτη 1/12 στις 8:30μ.μ. στην οδό Πανεπιστημίου. Η συνεργασία με το γιο της, Μάνο Θεοφίλου, δεν κάνει τον δίσκο πιο προσωπικό, ούτε την επιδίωξαν. Απλώς, η δική του νεανική ματιά -ως παραγωγός- ταίριαζε σ’ αυτή τη δουλειά. Η σκέψη για την ενορχήστρωση του Κρυμμένου Μυστικού από τους Onirama ήταν ιδέα του γιου της, εκείνη δεν πίστευε ότι μπορούν, ότι είχαν να δώσουν κάτι επιπλέον στο τραγούδι. Κι όμως, είχαν. Το Μεγάλωσα είναι μια εξομολόγηση ότι κι εκείνη αφέθηκε στην εποχή, στον καναπέ, ότι δεν βγαίνει στους δρόμους, αλλά, χωρίς να δικαιολογείται, λέει πως χαίρεται όταν οι πορείες έχουν αποτέλεσμα. Μιλάει για την έντεχνη σκηνή. Είναι περήφανη που ανήκει σ’ αυτή. Είναι λαϊκή τραγουδίστρια, αλλά η λαϊκή μουσική έχει μπερδευτεί, έχει γίνει λίγο απ’ όλα. Αυτό δεν σημαίνει πως ο ακροατής που ακούει έντεχνο είναι καλύτερος απ’ αυτόν που ακούει Μαζωνάκη. Μπορεί να ακούς Αλεξίου, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη και να σ’ αρέσει ο Μαζωνάκης, πρέπει να τα ακούς όλα. Άλλωστε, απ’ ό, τι έχει μάθει είναι μια χαρά παιδί. Και γελάμε, λόγω της απουσίας συμπλεγμάτων και το αναπάντεχο σχόλιο.


Κλείνει με μια συγκινητική στιγμή, για τον άνθρωπό της, έναν άνθρωπο με μπέσα. Θέλει να αναφερθεί σε κάποιον που δεν υπάρχει πια, αλλά η ερώτηση διευκρινίζει, για κάποιον που ξέρει και τη διαθέτει ακόμη. Κι έτσι δεν απαντά. Όλοι όμως, συνωμοτικά κοιταχτήκαμε και είπαμε με τα μάτια αυτό που σκεφτήκαμε. Μάνος Λοΐζος.
Η κυρία Χάρις Αλεξίου, σήμερα έγινε η Χαρούλα μας και μας χάρισε ένα υπέροχο απόγευμα γεμάτο μελωδίες, αλήθειες, ζεστασιά, χαμόγελα και αγάπη.
Χαρούλα, η αγάπη μας θα σε βρει όπου και να 'σαι! Να το θυμάσαι. Και να το ξέρεις.

Την Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009, 6-8 το απόγευμα, η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε συνέντευξη στον Μελωδία 99,2 (Μαργαρίτα Μυτιληναίου) και το Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7(Οδυσσέας Ιωάννου) στο ραδιοτηλεοπτικό στούντιο του Πάντειου Πανεπιστημίου στην Πλάκα (οδός Χιλλ 3-5), με τη συμμετοχή των τελειόφοιτων του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού.

«Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι» Χάρις Αλεξίου, Εστία.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Ένα άκρως ταιριαστό...αταίριαστο ζευγάρι!




Μπαίνοντας στην αίθουσα του θεάτρου Αθηνά περιμένεις να δεις στη σκηνή δύο γυναίκες που αγαπούν και εκτιμούν σχεδόν όλοι, χωρίς να έχουν προκαλέσει ποτέ. Δυο ηθοποιούς που η γοητεία που ασκούν, είτε από το γυαλί της τηλεόρασης είτε από τη σκηνή του θεάτρου, είναι καθηλωτική. Αυτό τελικά είναι ταλέντο. Η Καίτη Κωνσταντίνου και η Υρώ Μανέ είναι αδιαμφισβήτητα δύο καλλιτέχνιδες που το ταλέντο τούς δόθηκε απλόχερα.
Πρωταγωνιστούν στην κωμωδία "Το αταίριαστο ζευγάρι" του Νιλ Σάϊμον, μαζί με τη Σάρα Γανωτή, την Γαλήνη Τσεβά, την Πένυ Σταθάκη, την Κατερίνα Νικολοπούλου, τον Γιώργο Κορμανό και τον Λευτέρη Λαμπράκη.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Δεν είναι "γυναικεία" ή "αντρική", είναι για τον άνθρωπο, τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις αδυναμίες, τα λάθη, τις αποφάσεις, τη συνειδητοποίηση, την αγάπη, τη μοναξιά, τις σχέσεις, κυρίως τη φιλία, τον έρωτα και τη ζωή μετά από αυτόν. Με έναν κωμικό, αλλά κάποιες στιγμές και συγκινητικό, τρόπο συγκεντρώνει όλους τους τύπους ανθρώπων και καταλήγει σε μια μεγάλη αλήθεια. Οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας στηρίζουν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς, μπορεί όσο τους αγαπάμε άλλο τόσο να μας εκνευρίζουν, αλλά ό, τι κι αν γίνει θα είναι πάντα εκεί για μας, να μας φέρνουν αντιμέτωπους με την αλήθεια που αρνούμαστε να δούμε.
Το σκηνικό είναι ιδιαίτερο, με γούστο και πολύ καλή αισθητική, με αληθινά αναμμένα κεριά που καίνε καθ' όλη τη διάρκεια του έργου και, πριν καν αρχίσει η παράσταση, σε προδιαθέτει πολύ θετικά.
Η Σάρα Γανωτή, ως αστυνομικός που δεν θέλει και πολύ για να τραβήξει όπλο όταν ακούει τα "μαργαριτάρια" που λένε οι φίλες της, είναι απολαυστική. Η Γαλήνη Τσεβά είναι η πιο..."ανάλαφρη" της παρέας, ερωτευμένη με έναν γυναικολόγο με τον οποίο κάνει διαρκώς σεξ. Η Πένυ Σταθάκη είναι η αφελής και αδαής της γυναικοπαρέας, πολύχρωμη και πληθωρική, με έναν σύζυγο μάλλον τσιγκούνη που τα συζυγικά του καθήκοντα δεν είναι προτεραιότητά του. Η Κατερίνα Νικολοπούλου έχει επιστρέψει στις παλιές φίλες μετά από 25 χρόνια στην Αμερική και δεν πολυκαταλαβαίνει όσα συμβαίνουν. Η Καίτη Κωνσταντίνου είναι η Αλέκα Πομόνη, διευθύντρια του μουσείου της Ακρόπολης, πρώην Ολυμπιονίκης, χωρισμένη εδώ και 2 χρόνια με τον Φίλιππο, ο οποίος της ζητά τηλεφωνικά διαρκώς δανεικά κι εκείνη του στέλνει επιταγές. Η Υρώ Μανέ είναι η Φλώρα Λαζάρου, μια γυναίκα με κρίσεις πανικού που την κάνουν να μην μπορεί να αναπνεύσει και να κινήσει τον αυχένα της, πρώην λογίστρια που τα τελευταία 19 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στον σύζυγό της Μάνο, ο οποίος είναι ένας κοντός που φοράει καουμπόικες μπότες με τακούνι, περουκίνι 2 νούμερα μεγαλύτερο απ' το κεφάλι του και δεν αντέχει την τρέλα της που ξεπερνά τον Μπιπ-μπιπ στο Κογιότ, στα δυο τους παιδιά, στην καθαριότητα του σπιτιού και στις προσφορές των καταστημάτων. Μετά από 19 χρόνια βρίσκεται μόνη, μακριά από το σπίτι, τα παιδιά και κυρίως την πολυθρόνα του μασάζ της και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια της και να βάλει τάξη στη ζωή της. Οι μόνοι που μπορούν να την βοηθήσουν είναι οι φίλοι και κυρίως η κολλητή της φίλη, η Αλέκα, που προθυμοποιείται να την φιλοξενήσει. Οι χαρακτήρες σε κάνουν να βρεις σημεία του εαυτού σου και να χαμογελάσεις πονηρά στην παρέα λέγοντας: κάτι μου θυμίζει αυτό. Είναι λίγο και ψυχανάλυση. Εξηγεί, βρίσκει τις αιτίες και τις δικαιολογίες για αυτές τις λεπτομέρειες του χαρακτήρα που όλοι ονομάζουμε απλά δικά μας χαρακτηριστικά, αδυναμίες ή ιδιοτροπίες. Τελικά, δεν είμαστε θύματα, επιλέγουμε και μας αρέσει, για δικούς μας λόγους, να είμαστε.
Οι επόμενοι δύο μήνες της συγκατοίκησης είναι αυτοί που θα κρίνουν τις σχέσεις, τις αντοχές, τους χαρακτήρες, τις αποφάσεις, την αγάπη και θα αναπροσδιορίσουν τα θέλω και τις ζωές των δύο γυναικών.
Οι Ισπανοί -που τελικά δεν είναι Ισπανοί- γείτονες θα τραβήξουν το ενδιαφέρον των κυριών και θα φλερτάρουν μαζί τους με ξεκαρδιστικό τρόπο και αποτέλεσμα. Ο Μανόλο και ο Χέσους φοβούνται την φίλη αστυνομικό και γοητεύονται από την Αλέκα και τη Φλώρα. Η "τριπλή βότκα" που βάζει η Αλέκα στον Μανόλο γίνεται ατάκα που φεύγοντας τη λες με την παρέα σου και γελάς, γιατί είναι σαν συνωμοτικό αστείο που το ξέρετε εσείς και οι ηθοποιοί. Η φράση που γίνεται αυτομάτως αγαπημένη είναι της Φλώρας: "Το πουλί μου κάηκε. Το πουλί σού λέει είναι 8:17 ψήθηκα, πρέπει να με βγάλεις και να με σερβίρεις..." Οι δύο κυρίες δέχονται το κοπλιμέντο: "Είστε μπολύ, μπολύ, γουστόζες". Στη συνέχεια ο Μανόλο-Γιώργος Κορμανός- μας ενημερώνει ότι όταν πίνει απλώνει χέρι σε στήθος, μπούτι, αρπάζει απ' το μαλλί, δίνει μια, κι άλλη μια και κάνει σκληρό έρωτα! Ο Χεσούς-Λευτέρης Λαμπράκης- πάλι δεν κάνει τέτοια.
Η Αλέκα δεν αντέχει άλλο τη Φλώρα και, πάνω στην ένταση, τη διώχνει απ' το σπίτι. Όταν φεύγει, η Αλέκα το μετανιώνει, δεν ήθελε να είναι τόσο σκληρή και δεν αντέχει τη μοναξιά γιατί:"...Κάνει τόση μοναξιά εκεί έξω. Οι φίλοι στις 12 φεύγουν, γυρίζουν στις δικές τους μοναξιές." Ο Φίλιππος τηλεφωνεί να της πει ότι της στέλνει μια επιταγή με όλο τα χρήματα που του είχε δανείσει και δεν θα την ξαναενοχλήσει, γιατί κέρδισε στο καζίνο και δεν χρειάζεται χρήματα. Συνειδητοποιεί πως αυτή η σχέση συναλλαγής ήταν για εκείνη κάτι, κάλυπτε το κενό της μοναξιάς με το να νιώθει ότι την χρειαζόταν.
Η Φλώρα γυρίζει για να την ευχαριστήσει για δύο πράγματα: που την φιλοξένησε και που την έδιωξε, γιατί έμαθε κάτι πολύ σημαντικό. Φεύγοντας, μαζί με το χαμόγελο που έχει μείνει και τον ενθουσιασμό γι' αυτό που είδες, το έχεις μάθει κι εσύ, ο θεατής.
Δεν πρέπει να χρειάζεσαι κάποιον, πρέπει απλώς να τον αγαπάς.















Απόδοση-Διασκευή: Αλέξανδρος Ρήγας, Δημήτρης Αποστόλου Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας.
Θέατρο Αθηνά
Πατησίων και Δεριγνύ 10
Τηλ. 210-8237330

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Όσα φέρνει η γρίπη, δεν τα παίρνει ο Έλληνας!

Η νέα γρίπη συνεχίζει να αποτελεί θέμα επικαιρότητας και θέμα που απασχολεί ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πιο επιφυλακτικοί στο θέμα του εμβολιασμού απ' ό,τι οι περισσότεροι πολίτες παγκοσμίως. Ίσως επειδή δεν έχουμε τόσο πολλά και ισχυρά κρούσματα πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος όσο λέγεται, αλλά και μόνο οι συζητήσεις για τις παρενέργειες του εμβολίου αρκούν για να απορριφθεί και μόνο η σκέψη να το κάνουμε. Το 63% των πολιτών δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει το εμβόλιο, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue για την Καθημερινή.
Υπολογίζεται από τους ειδικούς γιατρούς ότι μέχρι σήμερα έχει νοσήσει και εμφανίσει συμπτώματα της νέας γρίπης το 2-3% των κατοίκων της Ελλάδας. Με βάση διεθνή δεδομένα, πιθανολογείται ότι ένα 20% του πληθυσμού έχει νοσήσει χωρίς να εκδηλωθούν συμπτώματα.
Ο εμβολιασμός για το νοσοκομειακό προσωπικό θα ξεκινήσει την ερχόμενη Δευτέρα, στις 16 Νοεμβρίου, ενώ σήμερα ξεκίνησαν οι πιλοτικοί εμβολιασμοί σε νοσοκομεία. Οι ομάδες υψηλού κινδύνου θα εμβολιάζονται από τις 23 του μήνα, ενώ από 1η Δεκεμβρίου το σύνολο του -υγιούς- πληθυσμού. Μέχρι τις 16 Νοεμβρίου θα είναι διαθέσιμες 700.000 δόσεις, ενώ στις 7 Δεκέμβρη θα έχουν φτάσει τα 2,5 εκατομμύρια, σύμφωνα με δηλώσεις της υπουργού Υγείας. Οι εμβολιασμοί θα γίνονται κυρίως σε νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα και ΙΚΑ και μόνο το ένα τρίτο θα γίνεται σε νομαρχίες-κάτι που αρχικά είχε ειπωθεί για το σύνολο των εμβολιασμών.
Στη συνάντηση του διατομεακού συντονιστικού οργάνου για το επιχειρησιακό σχέδιο για την νέα γρίπη, η υφυπουργός Υγείας κ. Φ. Γεννηματά κάλεσε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να εμβολιαστούν για να ξεπεράσουν οι πολίτες το φόβο για το εμβόλιο. Η κ. Ελένη Γιαμαρέλλου, καθηγήτρια και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Πανδημίας, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον κόσμο, διαβεβαίωσε πως το εμβόλιο είναι ασφαλές. Άλλωστε, παρενέργειες έχει και το εμβόλιο της απλής γρίπης που κάθε χρόνο είναι καινούργιο, όπως είπε. Επίσης, ακόμη και όσοι έχουν προσβληθεί απ' τον ιό χωρίς να το γνωρίζουν δεν υπάρχει πρόβλημα στο να εμβολιαστούν.
Ο πρόεδρος του Κέντρου Ελέγχου Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) κ. Σαρόγλου, εξήγησε ότι ο εμβολιασμός γίνεται πρώτον, γιατί όσο περισσότερος κόσμος έχει αντισώματα και δεν μπορεί να μολυνθεί από τον ιό τόσο περιορίζεται η μετάδοση. Και δεύτερον, για να μην αρρωστήσουμε εμείς οι ίδιοι.
Τέλος, οι πολίτες μπορούν να ενημερώνονται για τα κέντρα εμβολιασμού της περιοχής τους από την τηλεφωνική γραμμή 1135 του ΚΕΕΛΠΝΟ, κατά την περίοδο των εμβολιασμών.




Πηγές πληροφόρησης:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100071_10/11/2009_336689
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100025_10/11/2009_336652
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100008_10/11/2009_336651
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4545282&ct=1
http://www.enet.gr/?i=news.el.ygeia&id=100334
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=8112815

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

De javu:Ο Παπανδρέου Πρωθυπουργός!Ποια χρονιά έχουμε;!

Έρχονται στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που συνειδητοποιεί ότι κάτι περίεργο συμβαίνει γύρω του κι είναι ο μόνος που το βρίσκει παράλογο. Τέτοια στιγμή ήταν η ώρα των αποτελεσμάτων χθες, βράδυ Κυριακής 4 Οκτώβρη 2009 που στην Ελλάδα είχαμε βουλευτικές εκλογές. Κι όμως. Δεν ήμουν η μόνη που βρήκε παράλογη την αύξηση των ποσοστών του ΛΑ.Ο.Σ., την μη είσοδο των Οικολόγων Πράσινων στη Βουλή και την εκλογική νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γύρω στις 12 το βράδυ μού τηλεφώνησε η μητέρα μου να με ρωτήσει αν έμαθα τα αποτελέσματα και μου ανακοίνωσε ότι βγήκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι Οικολόγοι Πράσινοι έμειναν απ' έξω και "παίζεται" ακόμη αν τρίτο κόμμα θα είναι το ΚΚΕ ή το ΛΑ.Ο.Σ. Εκεί ήταν που τα είδα όλα -συγνώμη για την αργκό, αλλά ήταν πολύ μεγάλο το σοκ- και όχι μόνο εγώ, αλλά και η παρέα στην οποία βρισκόμουν. Από τον Ιούνιο με τις Ευρωεκλογές οι συμπολίτες μας έχουν βαλθεί να κάνουν το νευρικό σύστημα πολλών από εμάς κλωστές και να γυρίσουν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Ευτυχώς, τρίτο κόμμα βγήκε το ΚΚΕ και όχι το-πιο δεξιά δεν έχει- ΛΑ.Ο.Σ. Αν έβγαινε σκεφτείτε έπαρση και τί αναχρονιστικές γραφικότητες θα ζούσαμε!
Χτες ήταν από εκείνες τις σπάνιες φορές που ντράπηκα που ζω στην Ελλάδα. Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου με τους χειρότερους και πιο κομπλεξικούς πολίτες στο σύμπαν!Μπράβο μας!Η κακομοιριά, η μιζέρια και η κλάψα έκαναν και πάλι το θαύμα τους.
Αυτό που από πολύ νωρίς με είχε καταπλήξει ήταν η έρευνα της Κappa Research για το Star, Το Βήμα και το in.gr που έδειχνε ότι οι νέοι 18-24 ετών σε ποσοστό 36,2 ψήφισαν Ν.Δ. και -οϊμέ- το 4,3 ΛΑ.Ο.Σ. Κατά τα άλλα: ΠΑ.ΣΟ.Κ. 39,5, ΚΚΕ 7,6, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 5,0 και Οικολόγους Πράσινους 3,2.
Η ηλικιακή ομάδα 18-44 όμως ήταν αυτή που με εξέπληξε ακόμη περισσότερο, καθώς το ποσοστό της Ν.Δ. ήταν 31,8(δηλαδή μικρότερο κατά 4,4 μονάδες από τις ηλικίες 18-24) και του ΛΑ.Ο.Σ. 6,6(υψηλότερο κατά 2,3 μονάδες), ΠΑ.ΣΟ.Κ. 42,9, ΚΚΕ 7,5, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 4,7 και Οικολόγοι Πράσινοι 3,5. Αυτά είναι τα ποσοστά που έδωσαν οι νέοι άνθρωποι στα κόμματα και είναι κατανοητό ότι φυσικά και δεν θα ψήφιζαν ξανά Νέα Δημοκρατία -ε, και ο μαζοχισμός έχει όρια!- ψήφισαν το έτερο κόμμα που το ξέρουμε, το έχουμε νιώσει στο πετσί μας, αλλά έχουμε την ελπίδα ότι θα έχει αλλάξει συνήθειες και νοοτροπία για την επανασύνδεσή μας. Άλλωστε, η αλήθεια είναι ότι κανένα άλλο κόμμα δεν θα μπορούσε να πείσει τον Έλληνα πολίτη ότι έχει την ικανότητα και την ισχύ να κυβερνήσει. Αλλά και μια στροφή στην πραγματική και ουσιαστική ανανέωση θα ήταν αν μη τι άλλο εποικοδομητική, τουλάχιστον μια μεγαλύτερη υποστήριξη στα μικρότερα κόμματα, σε διαφορετικές ιδέες, εφόσον μιλάμε για νέους ανθρώπους, εθεωρείτο αναμενόμενη, αλλά απεδείχθη λάθος εντύπωση. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι άνθρωποι συνομίληκοι και -όχι πολύ- μεγαλύτεροι από μένα θα έδιναν τις ψήφους τους σε τόσο μεγάλα ποσοστά σε κόμματα συντηρητικών έως ακραίων αντιλήψεων.
Η Ελλάδα αποφάσισε να επενδύσει στα φοβικά της σύνδρομα αντί να τα ξεπεράσει και να δει πως οι άνθρωποι εξελίσσονται και βελτιώνονται όταν πάψουν να σκέφτονται είτε σαν τον εκλεκτό λαό του Θεού είτε σαν τον κατατρεγμένο, φτωχό, αδύναμο και αδικημένο λαό που όλοι είναι εναντίον του και όλοι είναι εχθροί. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε πολίτες του κόσμου, ισότιμοι, ισάξιοι και ίσοι με όλους τους άλλους ανθρώπους, όπως κι εκείνοι σε σχέση μ' εμάς. Δεν είμαστε ανώτεροι από κανέναν και είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν είναι ανώτερος από εμάς, δεν μας απειλεί και δεν θέλει να μας ισοπεδώσει. Η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα είναι στοιχεία κάθε χώρας και κάθε λαού, ο πολιτισμός διαφέρει λόγω γεωγραφίας, συγκυριών και νοοτροπιών και είναι απόλυτα υγιές να συμβαίνει και να το προασπίζουν. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι η διαφορετικότητα ακυρώνει την ανθρώπινη υπόστασή μας.Ας το καταλάβουμε μπας και βγάλουμε αυτή την κακομοιριά και τη μιζέρια που κουβαλάμε ως λαός και ανοίξουμε τα -κατά τα άλλα πολύ όμορφα και εκφραστικά- μάτια μας να δούμε τον κόσμο χωρίς παραμορφωτικούς και σκονισμένους φακούς.
Ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά τον παππού και τον πατέρα του, να κυβερνήσει το ακυβέρνητο πλοίο Ελλάδα, όχι γιατί ο Καραμανλής δεν προσπάθησε να το κάνει, αλλά γιατί πρέπει να έχει γνώση ο καπετάνιος, να έχει λίγη φιλοτιμία για δουλειά το πλήρωμα και κυρίως να θέλει το καράβι, γιατί άμα δεν θέλει...Χαιρέτα μου τον πλάτανο και πες του πως θ' αργήσω!Πόσες φορές είπε ο Παπανδρέου-νέος πρωθυπουργός εκείνο το "θα σηκώσουμε τα μανίκια" και το ακόμη καλύτερο -που μου θύμισε το σουξέ της Έλλης Κοκκίνου- "πάμε μαζί, ελάτε να προχωρήσουμε";!Που να πάμε Γιώργο παιδί μου;Πες μου προορισμό να δω αν μ' αρέσει, τί καιρό θα κάνει για να πάρω τα απαραίτητα, για πόσο καιρό, μόνοι ή με παρέα και μετά να αποφασίσω αν θα πάμε μαζί ή μόνος σου-που και μαζί και μόνος , Γιώργο μου, ίδιος είναι ο πόνος και δεν το λέω εγώ, ο Στράτος Διονυσίου προ ετών το έχει πει. Δεν ήξερε ο αείμνηστος θες να μου πεις;!
Ο Κώστας Καραμανλής θα ρέψει, αφού δεν βγήκε θα σταματήσει να τρώει ή ακόμη χειρότερα, θα πνίξει τον πόνο του στα κοψίδια και το playstation και θα γίνει ο "Κώστας και τα 150 κιλά που τον συνοδεύουν Καραμανλής". Ας σκεφτούμε όμως το πλήγμα στο γόητρο του ανθρώπου Κώστα. Μέχρι χθες έλεγε στην Αλίκη και τον Αλέκο ο μπαμπάς σας είναι πρωθυπουργός, τώρα που παραιτήθηκε και από αρχηγός της Ν.Δ. τί θα λέει;Ο μπαμπάς σας ήταν πρωθυπουργός, ήταν πρόεδρος του κόμματος και πιο παλιά ήταν δικηγόρος;Τόσα τέως πώς να τα αντέξει ο χριστιανός; Εμ, μου ήθελες επικεφαλής των Αχιλλέα Καραμανλή, το είπε ο κ. Κακαουνάκης "αυτό δεν είναι ψηφοδέλτιο, ιατρικό ανακοινωθέν είναι" και η απόφανση των γιατρών η εξής:Η επέμβαση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Τα συλλυπητήριά μας. Να ζήσουμε, να ξεχάσουμε!
Θέλω να μείνω λίγο στον Παπανδρέου, ο οποίος έχει καταφέρει να είναι εξαιρετικά συμπαθής σαν άνθρωπος, άλλα δεν έχει κερδίσει την εκτίμηση ως πολιτικός. Είναι ο άνθρωπος που αν τον είχες θείο θα ήταν ο αγαπημένος σου, αν ήταν πατέρας σου δεν θα σου χάλαγε χατίρι, αν ήταν πατέρας φίλης-φίλου σου θα τον συμπαθούσες φοβερά, αλλά αν έπρεπε να του δανείσεις το αυτοκίνητό σου δεν θα το έκανες ποτέ. Όχι γιατί δεν τον θεωρείς φερέγγυο, αλλά δεν ξέρεις αν θα στο φέρει άθικτο ή αν ο ίδιος θα επιστρέψει σώος και αβλαβής. Εκπέμπει μια καλοσύνη, μια γλυκύτητα, αλλά βγάζει και μια αφέλεια, μια αφηρημάδα που όσο να πεις δεν σε κάνει να πιστεύεις ότι αν τον αφήσεις μια μέρα στο ταμείο του μαγαζιού σου θα μπορέσει να ολοκληρώσει έστω και μια συναλλαγή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έπειθε τόσο ως πολιτικός που επισκίαζε τη γνώμη που είχαν οι πολίτες για εκείνον ως άνθρωπο, έμοιαζε τόσο αδιάφορη μπροστά στην ηγετική του φυσιογνωμία. Αυτό δεν κληροδότησε στο γιο του. Ο Γιώργος είναι τόσο μετριοπαθής, δεν εγείρει συζητήσεις και πάθη, που υπερισχύει η μετριοπάθεια του χαρακτήρα του έναντι της πολιτικής του ικανότητας -αν και εφόσον υπάρχει. Αν αναλογιστούμε και τον παράγοντα Μαργαρίτα, τη γυναίκα που τη βλέπεις και σκιάζεσαι, καταλαβαίνεις ότι αν μεγαλώνεις με δύο τόσο ισχυρές και ισοπεδωτικές προσωπικότητες τον ευνουχισμό δεν τον γλιτώνεις. Είναι συμπαθής στα όρια της ανίας και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμστε είναι έναν ανιαρό πρωθυπουργό ή που να σε κάνει να πιστεύεις ότι κι ο ίδιος βαριέται.Ο Γιώργος μάλλον...δεν είναι πονηρός κι αυτά που λέει εκείνος τα τρώει, εσύ τί θα τρως δεν ξέρω!
Θα περιμένουμε και θα δούμε...ή θα περιμένουμε για να τα πιούμε να ξεχάσουμε!

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Σε έξι μέρες ξημερώνει Κυριακή...εκλογών!

Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν μπορώ! Ένα μήνα τώρα βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων και στις έκτακτες πολιτικές εκπομπές τον Κ. Καραμανλή, τον Γ. Παπανδρέου, όλους τους υποψήφιους βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και όλων των κομμάτων γενικότερα, να μας αναλύουν τί ΔΕΝ έκαναν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, να εκτοξεύουν κατηγορίες και να προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι είναι οι καταλληλότεροι να κυβερνήσουν τον τόπο. Τί λες τώρα;! Αλήθεια; Κι όταν κυβερνούσατε, γιατί δεν δείξατε την καταλληλότητά σας; Είκοσι χρόνια το ΠΑΣΟΚ και πεντέμισι η Ν.Δ. δεν είναι αρκετά, δηλαδή πόσο χρόνο χρειάζεστε, μια αιωνιότητα και μια μέρα; Για να μην υποψιαστώ -και τρομάξω- ότι κι αυτό λίγο θα τους φανεί...

Θεωρείται δεδομένο ότι λόγο επαγγέλματος οφείλω να παρακολουθήσω τα debates για να είμαι ενήμερη και να έχω άποψη πάνω στο θέμα. Και πολύ καλά κάνει και θεωρείται και δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξα να παρακολουθήσω ούτε το debate της περασμένης Δευτέρας με τους έξι πολιτικούς αρχηγούς, ούτε της Τρίτης με Καραμανλή -Παπανδρέου. Το ομολογώ, αλλά δεν ντρέπομαι. Ξεκίνησα για να δω τί θα ειπωθεί και νά 'σου... η καρδιά στο λαιμό της Παπαρήγα -που να τονίσουμε, όμως, ότι ήταν κόκκινη, στο χρώμα του κόμματος. Αυτό δεν ήταν στιλιστική δήλωση ή έστω παρέμβαση, αυτό ήταν χτύπημα της μοίρας! Πόσα ν' αντέξει ο Έλληνας τηλεθεατής παύλα πολίτης;

Και βλέπω ένα νέο πρόσωπο, ολόφρεσκο (δεν εννοώ ηλικιακά, μην παρεξηγηθώ, μυωπία έχω, όχι στραβισμό) και όχι γνώριμο, τον αρχηγό των Οικολόγων Πράσινων Ν. Χρυσόγελο, κάτι που ήταν όσο να πεις αισιόδοξο. Πάνω που είπα, επιτέλους, ένας άνθρωπος που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες θέσεις, που όλο τα ίδια και τα ίδια λένε, από τις λεκτικές επιθέσεις στους αντιπάλους, από το "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε" και το "μα δεν μ' αφήνετε να ολοκληρώσω, αλλιώς θα σας απαντούσα" κι έχει ένα πρόγραμμα το οποίο όντως είναι καινούργιο με άλλου είδους προσέγγιση και προοπτική και κυρίως, χωρίς πολιτικές φανφάρες και δήθεν πολιτικοποιήσεις, μου βγάζει το μπουκαλάκι με το μαύρο νερό του Ασωπού! Και τα πήγαινε τόσο καλά, μέχρι που έκανε το μέγα σφάλμα του λαϊκισμού. Γιατί, κύριε Χρυσόγελέ μου, γιατί;
Θα αναφερθώ κι αυτή τη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρωτοτυπία ήταν η παρουσία του Αλέξη. Ποιου Αλέξη;! Του Τσίπρα (αν αναφερόμουν στον Γεωργούλη, θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην το παρακολουθήσω;όχι βέβαια, αλλά ας επανέλθω γιατί δεν θέλω πολύ να ξεφύγω όταν πρόκειται για ΤΟΝ Αλέξη), του προέδρου του ΣΥνασπισμού ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς και όχι του Συνασπισμού σκέτο. Αυτή τη φορά ο Αλέκος Αλαβάνος άφησε τα ηνία στο sex-symbol (ο Θεός να τον κάνει) της πολιτικής. Αν εξαιρέσουμε την άνεση και την ψυχραιμία του σε κάτι που συμμετείχε πρώτη φορά, εντόπισα κάποια στοιχεία που ούτως ή άλλως είχε και δεν μου άρεσαν. Το μπλαζέ ύφος τύπου "Ελάτε τώρα, σε μένα μιλάτε τί ερωτήσεις είναι αυτές, ας είμαστε λίγο σοβαροί, χάρη σας κάνω που πολιτεύομαι" ευτυχώς δεν ήταν στη συνηθισμένη του έξαρση, αυτή η άρθρωση λες κι έχουμε βάλει το βίντεο σε αργή κίνηση, όμως, ήταν και πάλι αισθητή, όπως και το λεξιλόγιο που παραμένει ψυχρό πολιτικό με μια υποψία ότι θέλει να είναι στο πνεύμα της εποχής, αλλά και μόνο το πουκάμισο χωρίς γραβάτα ανταποκρίνεται στο σκοπό αυτό. Μην είμαι άδικη, ήταν καλός, τουλάχιστον αξιοπρεπής και αποτέλεσε έκπληξη αν αναλογιστούμε ότι, στις Ευρωεκλογές, ο Αλαβάνος -κατά μια έννοια- τον υποβάθμισε συμμετέχοντας ο ίδιος στο debate. Σαν να υπονοούσε ότι ο Τσίπρας είναι η βιτρίνα, το περιτύλιγμα του κόμματος, ενώ η ουσία, το περιεχόμενο παραμένει το ίδιο και είναι ο παλιός γνώριμος Συνασπισμός. Ο Τσίπρας, όμως, έκανε πράξη αυτό που έλεγε τον Ιούνιο. Φάνηκε σαν να πήρε πιο σοβαρά το ρόλο του και να δούλεψε για να αποδείξει τις ικανότητές του. Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και οι άνθρωποι να βελτιωθούν στο χώρο της πολιτικής που μοιάζει λες και έχει ξεχάσει μέχρι κι ο Θεός ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.Τελικά δεν είναι ο χρόνος που δεν περνά, είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν ν' αλλάξουν.
Δεν θα μιλήσω για Καρατζαφέρη με την περίφημη "ποσόστωση", τα νεύρα μου μετά απ' όλα αυτά δεν είναι σε κατάσταση να αναλύσουμε τα αμέτρητα προβλήματα του εν λόγω κυρίου. Ούτε για Καραμανλή και Παπανδρέου, τί να πεις;Όταν μάθανε στο Γιώργο τη φράση "θα σηκώσουμε τα μανίκια" τον εντυπωσίασε τόσο που την επαναλάμβανε συνεχώς σαν να ήταν ανώνυμος αλκοολικός στη συνάντηση Α.Α.: Είμαι ο Γιώργος και είμαι καλά. Προσπαθούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο να το πιστέψει -κι αυτό είναι που με ανησυχεί.
Ο Καραμανλής... άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, οπότε δεν θα 'θελα στην κατάσταση που βρίσκεται να φανώ σκληρή και να πω ακόμη μια φορά πόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκεται.
Η Αλέκα Παπαρήγα προσπάθησε να προβάλλει την -καλά κρυμμένη- γοητεία της για να συγκεντρώσει την προσοχή και να μας πει έμμεσα ότι..."ακόμη δεν έχετε δει τίποτε, σας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις ακόμη το ΚΚΕ". Από εκεί που δεν το περιμένεις θα σου' ρθει, φαντάσου ότι ήθελε να μας πει.
Μετά από αυτά, αποφάσισα να σταματήσω να αυτοτιμωρούμαι, να κόψω όσο ακόμη είναι νωρίς το μαζοχισμό και να κλείσω την τηλεόραση. Τελικά, ο κόσμος χωρίς δελτία ειδήσεων και πολιτικές εκπομπές δεν ξέρω αν είναι πιο όμορφος, αλλά σίγουρα είναι πιο ήσυχος και λιγότερο σουρεαλιστικός!
Άντε, να είμαστε καλά, να πάμε να ψηφίσουμε και να τα λέμε -να τα κλαίμε;... θα δείξει!

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Ένας μήνας και... δυο μέρες μόνο.

Ναι, ναι, ναι. Στις 4 Οκτώβρη θα τρέξουμε -τώρα το λέμε, δεν το δένουμε και κόμπο- πάλι στις κάλπες για να ψηφίσουμε(μάλλον να καταψηφίσουμε) ποιος θέλουμε να κυβερνήσει την πολύπαθη και λίγο σαδομαζοχιστική Ελλάδα μας. Τώρα, όσον αφορά το για πόσο θα κυβερνήσει δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα, καθώς τα τελευταία χρόνια η εκλογική διαδικασία είναι ό, τι και το depon για τον πονοκέφαλο. Μια εύκολη και θεωρητικά ακίνδυνη λύση. Κανένας δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει λόγος που το Σύνταγμα ορίζει την τετραετία ως χρόνο διακυβέρνησης και μετά το πέρας της προσφεύγουμε στις κάλπες; Έχουμε παρερμηνεύσει την έννοια της Δημοκρατίας, υπάρχουν νόμοι και ο μόνος λόγος να καταφεύγουμε σε τέτοιες λύσεις είναι ως προτροπή και απαίτηση του λαού. Αντιθέτως, στην κυβέρνηση Καραμανλή είναι ένα παιχνιδάκι με την αντιπολίτευση του τύπου:θες να πάμε σε εκλογές; πάμε!Μόνο που εγώ θα ξαναβγώ κυβέρνηση κι εσύ θα παραμείνεις στην αντιπολίτευση, γιατί δεν υπάρχουν άλλες επιλογές για τους ψηφοφόρους.
Μέσα σε διάστημα τριών ετών ψηφίσαμε για νομάρχες και δημάρχους, για κυβέρνηση, για ευρωπαϊκή εκπροσώπηση και ετοιμαζόμαστε ξανά για βουλευτικές σε ένα μήνα και δύο μέρες! Εάν δεν μπει η χώρα μας ή έστω η κυβέρνηση Καραμανλή στο βιβλίο Γκίνες, θα το πάρω προσωπικά, για να μη σας πω ότι ο πρωθυπουργός θα γίνει χορτοφάγος (vegetarian θα το πω, γιατί είστε και γλωσσομαθείς) και πείτε μου πώς θα παίρνει αυτές τις αποφάσεις που παίρνει, πώς θα σκέφτεται αυτούς τους -σχεδόν αριστοφανικής σύλληψης- ανασχηματισμούς και πώς θα είναι έτσι ζωηρός και γεμάτος ενέργεια, αν πέσει το επίπεδο σιδήρου στον οργανισμό του.
Θέλω πάνω απ' όλα να είμαστε ανθρωπιστές. Σκεφτείτε ότι πριν δέκα μέρες ήταν στο αρχηγείο της πυροσβεστικής να παρακολουθεί το συντονισμό των επιχειρήσεων για την κατάσβεση των πυρκαγιών που έκαναν χιλιάδες στρέμματα δάσους και περιουσίες στάχτες. Και θυμηθείτε ότι είχε ζήσει το ίδιο πριν δύο χρόνια, στις φωτιές που κατέστρεψαν τη μισή Πελοπόννησο. Αυτό και μόνο το γεγονός, οι μνήμες που του ξύπνησαν, δεν του έχουν αφήσει ψυχικά τραύματα νομίζετε; Δεν τον εξουθένωσαν ψυχολογικά; Βεβαίως! Ας το δούμε λογικά, έχει κλονιστεί η αυτοπεποίθησή του και ψάχνει έναν τρόπο να πιαστεί από κάπου, από εμάς εν προκειμένω, και να νιώσει ότι πιστεύουμε ακόμη στις δυνατότητες και ικανότητές του.
Το θέμα είναι:Πιστεύουμε; Ή μάλλον, έχει και τις έχει αποδείξει; Αυτή τη φορά η ψήφος μας θα πάει εκεί που πρέπει ή εκεί που συνήθισε να πηγαίνει; Σε ένα μήνα και κάτι θα ξέρουμε...Θα πούμε περισσότερα τότε.
Λίγο πριν γιορτάσουμε το εθνικό και επετειακό ΌΧΙ, σε ποιους θα πούμε ναι και σε ποιους όχι;
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έγραψε κι ερμήνευσε έναν από τους ωραιότερους κανόνες για τα ναι και τα όχι.Οι συγκεκριμένοι στίχοι του τραγουδιού "Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών" ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωσή μας:
"Στους απέξω λέμε ναι,
στους εντάξει λέμε ναι...
Στους δικούς μας λέμε ναι,
και στους ξύπνιους λέμε ναι
Στους μουσάτους λέμε ναι,
στους φευγάτους λέμε ναι...


Όχι στους τεχνοκράτες,
όχι στους λογικούς...
Όχι λέμε στους βλάκες,
όχι γ... τους άσχετους
Όχι λέμε στους βλάκες,
όχι στους χαζούς..."



Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Ήρθε κι η γρίπη και έδεσε(τα μυαλά μας στα κάγκελα)!

Καλό μήνα!Ήρθε κι ο Αύγουστος και μας φέρνει πολλά. Όσοι τα κατάφεραν ξεκίνησαν τις -ολιγοήμερες ή πολυήμερες, αν είναι τυχεροί-διακοπές τους με μεγάλη ταλαιπωρία στα οδικά δίκτυα, καθώς η έξοδος του Αυγούστου είναι η μεγαλύτερη όλου του χρόνου. Οι λιγότερο τυχεροί θα κάνουν μικρές και κοντινές αποδράσεις τα Σαββατοκύριακα κι εμείς οι υπόλοιποι που δεν τρελαινόμαστε για χωριά και ύπαιθρο μες στο κατακαλόκαιρο θα επωμιστούμε την ευθύνη να φυλάμε τις πύλες των Αθηνών. Τρόπος του λέγειν, Αύγουστος είναι, μην τα παίρνουμε κι όλα τοις μετρητοίς! "Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" όπως προ ετών έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης και τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου. Πολυφορεμένη και τετριμμένη έκφραση, αλλά στην Ελλάδα είναι πάντα επίκαιρη και ταιριάζει σε οποιοδήποτε θέμα και πρόβλημα. Το τελευταίο τρίμηνο μπήκε στη ζωή μας ένας νέος -όχι και τόσο αντιπροσωπευτικός της επιστήμης- όρος, η "γρίπη των χοίρων" που παρόλα αυτά προσβάλλει τους ανθρώπους και είναι εξαιρετικά επικίνδυνη καθώς εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσβληθεί σε όλον τον κόσμο και εκατοντάδες πέθαναν, έχοντας εξελιχθεί σε πανδημία, κατά τους επιστήμονες που βγαίνουν στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων για να μας ενημερώσουν. Κι όμως κάθε μέρα τον τελευταίο μήνα είναι σαν να βλέπουμε επανάληψη. Καμία νέα πληροφορία, τα ίδια και τα ίδια με υπεροδοσολογία τρομολαγνείας. Ωραία λοιπόν, άντε και τρομοκρατηθήκαμε, άντε και πάθαμε πανικό, άντε τρέχουμε στο νοσοκομείο για το βράχνιασμα που μας ταλαιπωρεί λόγω των κλιματιστικών, τι θα κερδίσουμε; Θα κλειστούμε στα σπίτια μας; Και να μπορούσαμε να το κάνουμε, σε τι θα ωφελήσει; Θα σταματήσουμε να ζούμε για να αποφύγουμε τον ιό που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή μας;
Να προσέχουμε, να παίρνουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις, να τρώμε υγιεινά για να μην είναι ευάλωτο το ανοσοποιητικό μας σύστημα και να μην βρισκόμαστε σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά, βέβαια το τελευταίο είναι δυσκολότερο καθώς τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι πάντα -εκτός από αργοπορημένα- και ασφυκτικά γεμάτα. Από την προσοχή και αυτοπροστασία στο άλλο άκρο του πανικού υπάρχει τεράστια απόσταση. Δυστυχώς, η απόσταση αυτή έχει διανυθεί προ πολλού.
Το κρατικό σχέδιο υγείας φαίνεται πως ως σχέδιο είναι πολύ ελπιδοφόρο, ως πρακτική πάλι...απέλπιδες προσπάθειες σωτηρίας χρειάζεται.
Προχθές διακόσια άτομα περίμεναν με πυρετό να εξετασθούν από τον ένα γιατρό του εφημερεύοντος νοσομείου. Αυτό είναι το σχέδιο; θ' αναρωτηθείτε. Και βέβαια, όχι. Έχουν στα σχέδια να κάνουν προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού. Ναι, ναι, καλά διαβάσατε, έχουν σχέδιο. Μετά από τρεις μήνες που ακούμε και διαβάζουμε για το μέγεθος της εξάπλωσης ο κ. Αβραμόπουλος κατέληξε ότι το προσωπικό των ελληνικών νοσοκομείων δεν επαρκεί!Τί μαθαίνει κανείς όσο μεγαλώνει σ' αυτή τη χώρα!
Μην έχουμε παράπονα πάντως, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Εγώ, επί παραδείγματι, ήμουν πεπεισμένη πως δεν θα βελτιωθεί ποτέ ο τομέας της υγείας στην Ελλάδα κι ότι κανείς δεν θα προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα. Κι όμως, να που διαψεύστηκα.
Γι' αυτό μ΄αρέσει που ζω στην Ελλάδα...Δεν πλήττω ποτέ. Όσο ζω, με εκπλήσσει(ακόμη κι αν με πιάνει εξ απίνης για να με πανικοβάλλει).

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Πυροτεχνήματα γράφουν... Κλείνουμε λόγω ζημίας.

Η οικογένεια Αγγελοπούλου έριξε τα πυροτεχνήματα για το κλείσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού City 99,5, των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής κι έβαλε φωτιά στους εργαζόμενους και τον χώρο των ΜΜΕ.
Έχουν ταλέντο στα πυροτεχνήματα και τις φωτιές, το έχουν αποδείξει κατά το παρελθόν.
Βέβαια, αν θες να ονομάζεσαι επιχειρηματίας, οφείλεις να είσαι και υπεύθυνος επαγγελματίας και να κάνεις τις ανάλογες επιχειρηματικές κινήσεις ώστε να μην βρεθούν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενοι. Διανύουμε μια περίοδο ισχυρότατης οικονομικής κρίσης, πόσο μάλλον ο χώρος των ΜΜΕ, αυτό όμως πρέπει να αφυπνίζει και να κινητοποιεί τους ιθύνοντες, όχι να εφησυχάζουμε στις "πολλές οικονομικές ζημίες" και μ' ένα ευχαριστώ στους εργαζόμενους που μένουν άνεργοι να τους διώχνουμε και να κοιμόμαστε με τη συνείδησή μας ήσυχη.
Ως επιχειρηματίες παίρνουν ρίσκα, κάνουν επενδύσεις και περιμένουν κέρδη, όταν αντ' αυτού κοινώς "μπαίνουν μέσα" λαμβάνουν αποφάσεις για να σώσουν ό, τι μπορούν. Το θέμα είναι ότι αυτό που σώζουν είναι τα δικά τους και μόνον λεφτά, όχι του ανθρώπινου δυναμικού που κάνει όλη τη δουλειά για να έχουν έσοδα οι επιχειρηματίες. Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Ο επιχειρηματίας που έχει εκατομμύρια και πιθανόν χάνει κάποια από αυτά λόγω οικονομικών ζημιών στις επενδύσεις του ή ο εργαζόμενος που ένα ωραίο ηλιόλουστο και καλοκαιρινό πρωί μένει χωρίς δουλειά σε μια εποχή κρίσης που μόνο απολύσεις, και όχι νέες προσλήψεις, γίνονται;
Αν βγάζεις 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, επί παραδείγματι, (δεν γνωρίζω τα έσοδα της οικογένειας Αγγελοπούλου, μπορεί να είναι λιγότερα ή πολύ περισσότερα) και χάσεις 10 εκατομμύρια σίγουρα είναι μεγάλη διαφορά και χασούρα. Αν όμως βγάζεις 700-1500 ευρώ το μήνα και τα χάσεις, θα σου φανούν πολύ περισσότερα, γιατί ούτε καταθέσεις στην τράπεζα έχεις, ούτε άλλες πηγές οικονομικών πόρων. Έχεις λοιπόν, λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις, ενοίκιο ή δάνειο τράπεζας, έξοδα που μπορεί για τον επιχειρηματία των 50 εκατομμυρίων το χρόνο να μοιάζουν ασήμαντα, για τον εργαζόμενο όμως είναι θηλιά στο λαιμό.
Σ' έναν χώρο που αργοπεθαίνει, όπως ο χώρος των ΜΜΕ, λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως της τεχνολογικής εξέλιξης, πρέπει να προσανατολιστούμε στην εύρεση τρόπων να προσελκύσουμε το κοινό στα παραδοσιακά μέσα, όπως εφημερίδες, ή να αλλάξουμε τον τρόπο που τα μέσα αντιλαμβάνονται τον ίδιο τους τον ρόλο. Η κρίση είναι μια σημαντική αφορμή να δούμε με προσοχή και σοβαρότητα τα αίτια του προβλήματος και τους τρόπους αντιμετώπισής του.
Δύο εφημερίδες και ένας σχετικά νεοσύστατος ραδιοσταθμός έκλεισαν οριστικά. Κανείς δεν σκέφτηκε ή έστω δεν πρότεινε να πωληθούν με όρο να διατηρήσουν όλο το δυναμικό τους αντί να κλείσουν. Για μερικούς ανθρώπους τα πολλά χρήματά τους αξίζουν περισσότερο από τα πολύ λιγότερα πολλών άλλων ανθρώπων και από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Με ένα απλό ευχαριστώ δεν εξιλεώνεται και δεν καθαρίζει η συνείδηση κανενός. Ούτε καν με μια συγνώμη, που δεν ειπώθηκε κιόλας.
Ο κ. και η κα Αγγελοπούλου θα συνεχίζουν να ρίχνουν τα πυροτεχνήματά τους στον αθηναϊκό πρωινό και βραδινό ουρανό και θα κάνουν παρανάλωμα του πυρός δέντρα, εφημερίδες, σταθμούς και ανθρώπους.
Καλό καλοκαίρι...με πολλά πυροτεχνήματα! Μάλλον, ας ελπίσουμε χωρίς αυτά.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Τί μου έμαθαν οι Ευρωεκλογές.

Οι Έλληνες πολίτες μάλλον έχασαν το αρχαίο πολιτικό τους πνεύμα. Αυτό που στην αρχαία Αθήνα έκανε όλους τους πολίτες να συγκεντρώνονται και να συμμετέχουν ενεργά στην Εκκλησία του δήμου, με την ψήφο, με τις ιδέες, με τις πράξεις, με το λόγο και την ψυχή τους.
Στην Ελλάδα του 2009 οι πολίτες αδιαφόρησαν επιδεικτικά για τις Ευρωεκλογές, για το δημοκρατικό θεσμό των εκλογών και το δικαίωμα της ψήφου, που χρόνια ολόκληρα πάλευαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν. Σήμερα, το θεωρούμε περισσότερο αγγαρεία και βάρος παρά δικαίωμα και δώρο.
Δεν υπήρχαν ξεκάθαρες απόψεις και θέσεις από την πλειοψηφία των κομμάτων για το τί είναι, τί πρεσβεύουν και υποστηρίζουν. Έτσι, ψήφισαν -όσοι ψήφισαν- ό, τι ξέρουν ως δοκιμασμένο, αλλά και όποιον είχε μια καθαρή και απλή θέση, άσχετα με το αν θεωρείται, με βάση τη λογική, σωστή και υλοποιήσιμη ή δημοκρατική και φιλελεύθερη. Πολλές φορές ανάμεσα στα πολύπλοκα, όσο καλά ή μέτρια είναι, επιλέγεις το απλό, γιατί σε μπερδεύει λιγότερο και κάνει τη διαφορά.
Μάθαμε λοιπόν, πως δεν είμαστε τόσο ευσυνείδητοι και ενεργοί πολίτες όσο θέλαμε να πιστεύουμε. Ακόμη και στην απογοήτευση λειτουργούμε με έναν περίεργο σαδομαζοχισμό, να λέμε πόσο άτυχοι και δυστυχισμένοι είμαστε και είτε να μην πάμε να ψηφίσουμε για μια αλλαγή ξεκινώντας απ' την Ευρώπη, είτε να ψηφίζουμε τα ίδια και τα ίδια.
Μετά τις εκλογές, σειρά είχαν οι εμφανίσεις των πολιτικών στις εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων προσπαθώντας να κατηγορήσουν, αλλά και να δικαιώσουν τους πολίτες που απείχαν της διαδικασίας. Επίσης, όλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν πως όσοι απείχαν ήταν δικοί τους ψηφοφόροι, γι' αυτό τα ποσοστά των κομμάτων τους δεν ήταν αντιπροσωπευτικά του ρεύματος που έχουν. Χαμένα όμως, ουσιαστικά δεν ήταν τα κόμματα, χαμένο βγήκε το πολιτικό μας σύστημα και όλοι εμείς οι πολίτες που βάλαμε -ή μάλλον δεν βάλαμε- τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.
Σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα, οι δημοκρατικοί θεσμοί απαξιώνονται από τους πολίτες, πριν προλάβουν να τους απαξιώσουν ολοκληρωτικά οι πολιτικοί.
Από εδώ και πέρα, η συνέχεια είναι στα χέρια και τις αποφάσεις όλων μας. Αν θέλουμε να κερδίσουμε και να υπερασπιστούμε αυτό που αξίζουμε ή αν θα αδιαφορούμε κατάφωρα γι' αυτό.

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Ελλάδα, η χώρα της απογοήτευσης και της αποχής.

Οι άνθρωποι κάνουμε ερωτήσεις, όχι για μας απαντήσουν οι άλλοι, αλλά για ν' απαντήσουμε εμείς οι ίδιοι. Το έχετε παρατηρήσει; Σκεφτείτε τη μητέρα σας με την ρητορική της -όπως στη συνέχεια αποδεικνύεται- ερώτηση: Τί έφαγες; Για να συνεχίσει δίνοντας τη δική της απάντηση:Σιγά μην έφαγες, αλλά και να ΄χεις φάει όλο αυτά τα σκουπίδια απ' έξω τρως.
Και για να θυμηθούμε και τους εαυτούς μας που λέμε διαρκώς δεν είμαι πολύ καλά σήμερα, τί να έχω; Φυσικά το ερώτημα το απευθύνουμε σε κάποιον άλλο, αλλά και πάλι απαντάμε εμείς. Να δεις που φταίει η κούραση απ' την εργασία, κάνει και ζέστη, πολύ θέλει; Εμ, δεν θέλει.
Αφού σας λέω, μετά από χρόνια παράνοιας αποφάσισα να το αποδεχτώ και συνειδητοποίησα ότι τελικά, είμαστε πολλοί στο κλαμπ της παράνοιας.
Ήρθαν και οι Ευρωεκλογές και με επιβεβαίωσαν για ακόμη μια φορά. Η τρέλα έχει μετοικήσει μόνιμα στην Ελλάδα. Τώρα τελευταία βέβαια, κάνει και κάτι ταξιδάκια στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά η βάση της είναι εδώ. Πού θα βρει αλλού ήλιο, θάλασσα και πρόσφορο έδαφος να ανθίσει; Πουθενά.
Προ εκλογών είχε τεθεί το ερώτημα κάλπες ή παραλία;Όλοι απαντούσαν μονομιάς παραλία. Και οι δημοσιογράφοι που έθεταν το ερώτημα, πριν αφήσουν τους άλλους να απαντήσουν, έδιναν μόνοι τους τη λύση με την ψήφο εμπιστοσύνης στην παραλία. Αν δεν θες να σου απαντήσει κάποιος άλλος γιατί όμως ρωτάς; Αφού δεν σ' ενδιαφέρει ν' ακούσεις την γνώμη του.
Ήρθε λοιπόν η Κυριακή και κόσμος ταλαιπωρήθηκε. Για να πάει στην παραλία, ξέρετε τι κίνηση είχε; Εγώ δεν ξέρω, γιατί πήγα να ψηφίσω. Κι άλλος κόσμος όμως, ταλαιπωρήθηκε. Όλοι οι άνθρωποι που ήταν στην εφορευτική επιτροπή κι ήταν αναγκασμένοι μες στη ζέστη να σπαταλήσουν όλη τους τη μέρα περιμένοντας τον κανένα ή το πολύ-πολύ, τον έναν.
Όσοι, εν πάση περιπτώσει, πήγαν να ρίξουν την ψήφο τους δεν έφεραν νέο αέρα, ούτε αλλαγή στο πολιτικό σύστημα. Έκαναν απλώς ένα μικρούλι ελιγμό. Αντί να ψηφίσουν ξανά Ν. Δ., ψήφισαν, έτσι για να μην πλήττουμε, ΠΑ. ΣΟ. Κ. Τόσο μεγάλη ήταν η πρωτοτυπία. Αλλά μην έχουμε παράπονα, τις είχε τις εκπληξούλες της η εκλογική διαδικασία. Πόσο καιρό λέγαμε κι ακούγαμε για τους Οικολόγους Πράσινους που περιμέναμε να βγούν άνετα τρίτο ή έστω τέταρτο κόμμα; Κι όμως, αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις, ή καλύτερα τις έδρες που χάνεις. Δεν μπορώ να καταλάβω, τόσα χρόνια το πράσινο ήταν το χρώμα μας σαν χώρα (20 χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και τώρα που η οικολογία βρίσκεται στην άνθισή της, δεν θέλουμε τους οικολόγους. Άλλη γλυκιά έκπληξη ήταν η άνοδος του ΛΑ. Ο.Σ. Σαν να περιμένεις να βγει απ' την τούρτα η Kαλομοίρα να σου τραγουδήσει το Happy Birthday to you και αντ' αυτού, να δεις την Έφη Σαρρή να σου τραγουδάει Αφρικανέ-Αφρικανέ τη μούρη μου' κανες πανέ. Όχι, μη μου πείτε, τη χαίρεσαι την έκπληξη, δεν τη χαίρεσαι; Έβαλα και την πρώην υποψήφια βουλευτή του εν λόγω κόμματος για να το νιώσεις καλύτερα αυτό που μας βρήκε.
Ένα πράγμα όμως καταλάβαμε, νομίζω, όλοι. Σε περιόδους κρίσεων, που ψάχνεις μια λύση, ένα χέρι να κρατηθείς, θέλεις κάποιον ή που ξέρεις ότι μπορεί να μην είναι και πολύ γερό στήριγμα, αλλά θα κάνει ό, τι μπορεί για να αποδείξει πως είναι ικανός να σε βγάλει ζωντανό, γιατί θέλει πίσω την εμπιστοσύνη σου, ή κάποιον που δεν θα ήθελες να βρεθείς απέναντί του, αλλά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει και επομένως, αρκετά αυτάρεσκος για να πιστεύει ότι μπορεί να σε σώσει. Υπάρχουν πάντα και οι συναισθηματισμοί, που δεν σ' αφήνουν να ρίξεις την ψήφο σου αλλού κι όχι στο κόμμα που πάντα στήριζες. Γιατί άνθρωπος είσαι, τόσα χρόνια σχέση, αγάπη, συνήθεια, οικειότητα, τόσες αναμνήσεις, ε, δύσκολα τα ξεχνάς για ν' αλλάξεις τη ζωή σου. Είναι σαν να απατάς τον σύζυγό σου. Μπορεί να φαίνεται δελεαστικό, αλλά στην πράξη, παραμεγάλωσες για τέτοια κόλπα. Η αλλαγή είναι πολύ εύκολο να θεωρηθεί προδοσία, καλή ώρα.
Έτσι λοιπόν, πήρε αρκετές ψήφους η Ν. Δ. , τόσες ώστε η διαφορά με το ΠΑ. ΣΟ. Κ. να είναι μικρή και όχι στα επίπεδα που ήλπιζε το δεύτερο ή προέβλεπαν πολλοί. Το ΚΚΕ, όσο κι αν χαρακτηρίζεται αναχρονιστικό, έχει σταθερές αξίες, μικρό ποσοστό, πιο μικρό από τις προηγούμενες εκλογές, αλλά παραμένει ενωμένο(ε, ας το πούμε) και δυνατό (όσο μπορεί) στο Ευρωκοινοβούλιο. Το ΛΑ. Ο. Σ. ανέβασε τα ποσοστά του αποδεικνύοντας την ανάγκη του απελπισμένου ανθρώπου σε κάτι ξεκάθαρο και αποφασιστικό, όσο ακραίο κι αν είναι. Οι Οικολόγοι Πράσινοι έμειναν πίσω με ένα πολύ μικρό ποσοστό, αλλά τουλάχιστον κάποιοι πείσθηκαν να δώσουν μια ευκαιρία σε κάτι διαφορετικό, εναλλακτικό, που οι επιρροές του δεν είναι πάντα ξεκάθαρες, αλλά εισάγουν μια νέα οπτική στην πολιτική. Όσο για τον ΣΥ. ΡΙΖ. Α., μάλλον έχασε τον προσανατολισμό του, μαζί κι οι ψηφοφόροι του. Δεν άλλαξαν πολλά στα αποτελέσματα για τα κόμματα, άλλαξε όμως η διαφορά μεταξύ τους. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε πέρυσι ως το νέο αίμα στην πολιτική και πολύ γρήγορα θεωρήθηκε μόδα. Κι όπως οι μόδες, περνάνε γρήγορα και το μόνο που θυμόμαστε είναι πόσο γελοίοι ήμασταν που την ακολουθούσαμε. Πρέπει να αποδείξει λοιπόν, πως δεν είναι μόδα, ούτε θα γελάνε οι ψηφοφόροι όταν θα σκέφτονται πως τον είχαν ψηφίσει. Έχει δρόμο, αλλά μάλλον το συνειδητοποίησε κι αρχίζει να το παλεύει.
Σχεδόν μια βδομάδα μετά, ψάχνουμε να βρούμε γιατί τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ήταν αυτά κι όχι άλλα. Ξαναβρήκαμε σκάνδαλα, συνεχίζουμε τα παλιά και οι πολιτικοί συχνά-πυκνά μας υπενθυμίζουν πως, όσοι απείχαν από την εκλογική διαδικασία, ήταν δικοί τους ψηφοφόροι που, μη θέλοντας να ψηφίσουν κάτι άλλο και θέλοντας να "στείλουν ένα μήνυμα" στους ίδιους, αποφάσισαν ν' απέχουν.
Είναι περίεργο να θεωρείται πολιτική πράξη η αποχή, το να ρίξεις λευκό ή άκυρο είναι μια πραγματικά έντιμη πολιτική πράξη, αν δεν σε ικανοποιεί τίποτε άλλο. Το να σκέφτεσαι το τριήμερο -που λογικό είναι- και γι' αυτό να μην πας, είναι μια ένδειξη αδιαφορίας προς το σύστημα, προς την κοινωνία που ζεις. Όσο αδιαφορείς γι' αυτήν, θα έχει νομιμοποιήσει το δικαίωμά της να μην ενδιαφέρεται κι αυτή για σένα.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Οι ακρο-βάτες της Ευρώπης.

Τα έλεγα, δεν τα 'λεγα χθες; Γι' αυτό άμα είσαι σαββατογεννημένη πρέπει να προσέχεις τί λες. Αναρωτιόμουν, πώς είναι δυνατόν να ψηφίζουν οι Έλληνες πολίτες σήμερα, ένα καθαρά (ακρο-)δεξιό κόμμα - όπως το ΛΑ. Ο. Σ.- με τόσο παρωχημένες ιδέες όταν η Ευρώπη ζητά ν' ανοίξουμε τους ορίζοντές μας. Ναι, καλά, μην κάνεις όρεξη... Η Αγγλία ψήφισε Συντηρητικούς, δεύτερο το εθνικιστικό-ακροδεξιό κόμμα και τρίτο με ποσοστό 16% το κυβερνών Εργατικό κόμμα. Αυτό θα πει εμπρός... πίσω. Αντί να θέλουμε και να επιδιώκουμε μια υγιή και καινοτόμα αλλαγή, επιστρέφουμε σε ό, τι πιο αποπνικτικό και κλειστοφοβικό παρέχει το πολιτικό σύστημα. Επιστρέφουμε σε μια λογική που κατά το παρελθόν πολλάκις απέδειξε την καταστροφική της επίδραση για τη ζωή και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Όταν δίνεις εξουσία σε έναν χώρο που εκπροσωπεί την ομοιογένεια και απεχθάνεται τη διαφορετικότητα, το μόνο που κάνεις είναι να ενθαρρύνεις ακόμη πιο ακραίες ιδέες και να υποστηρίζεις την πεποίθηση πως δεν έχεις δικαίωμα να σκέφτεσαι, να νιώθεις και να πράττεις αυτόνομα και με αυτοδιάθεση. Παύεις να υπερασπίζεσαι το δικαίωμά σου και δικαίωμα όλων των ανθρώπων στην διαφορετικότητα, την ισότητα και φυσικά, την ελευθερία. Ίσως και αυτή η άποψη να φαίνεται ακραία, αλλά είναι ανησυχητικό το γεγονός πως οι άνθρωποι στρέφουν τις ελπίδες τους σε ακροδεξιές αντιλήψεις. Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που κάνουμε και λανθασμένα δεν τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν που συσσωρευμένα κάνουν την πραγματικά μεγάλη διαφορά.
Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι τα μεγαλύτερα δώρα που έχουμε και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε ποιον και γιατί δίνουμε εξουσία. Υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που δεν μας ικανοποιούν από το σύστημα και θέλουμε αλλαγές που θα μας προστατεύουν καλύτερα και θα νιώθουμε πιο ασφαλείς. Ωστόσο, είναι λύση να διωχθούν από όλη την Ευρώπη οι μετανάστες; Ωραία λοιπόν, κι εγώ πολλές φορές νιώθω ανασφάλεια, φόβο και αγανάκτηση να περιμένω στη στάση του λεωφορείου με όλες της φυλές του κόσμου ή να περνάω από ένα πάρκο γεμάτο από αλλοδαπούς, μέρα, πόσο μάλλον βράδυ. Αν πας βράδυ στην πλατεία Ομονοίας και ειδικά αν είσαι γυναίκα, αν δεν έχεις κάποιον μαζί σου(αλλά ακόμη κι αν έχεις) τρέμεις και προσεύχεσαι να φτάσεις ζωντανή, σώα και αβλαβής στον προορισμό σου. Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο που υπάρχουν και πολλοί Έλληνες που σου προκαλούν τα ίδια συναισθήματα. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν οι προθέσεις των αλλοδαπών που μας τρομάζουν είναι κακές, αλλά αυτό που βλέπεις, το βλέμμα, το ξένο, η παρακμή -που προφανώς δεν επέλεξαν- δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα φόβου. Για την Ελλάδα μάλλον είναι πάρα πολλοί οι μετανάστες, αλλά αυτό είναι πρόβλημα του συστήματος, που δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει με σύνεση και χωρίς πανικό την κατάσταση. Δεν είναι λύση να διωχθούν όλοι οι ξένοι, μου θυμίζει τον Χίτλερ με την Αρία φυλή του που σκότωνε κόσμο για να "καθαρίσει" την ανθρωπότητα. Αν οι ευρωπαϊκές χώρες απελάσουν τους μετανάστες, έχετε φανταστεί πόσα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες θα χάσουν σπίτια, δουλειές και θα επιστρέψουν στην Ελλάδα; Έχετε σκεφτεί την οικονομική καταστροφή όλων των χωρών υποδοχής μεταναστών, αφού το οικονομικό σύστημα στηρίζεται στα υπάρχοντα δεδομένα. Μπορεί να μην πληρώνουν φόρους (που θα έπρεπε), να είναι ανασφάλιστοι (που θα έπρεπε να ασφαλίζονται)-αυτά όλα στην Ελλάδα πάντα-, αλλά στηρίζουν με τον τρόπο τους μια αγορά που οι ντόπιοι παραγκωνίζουν και υποτιμούν.
Αυτό ισχύει παντού. Τα προβλήματα δεν λύνονται με ακραίες λύσεις, αλλά με λογικές, καλά δομημένες, προσέχοντας κάθε παράμετρο και υπεύθυνες λύσεις. Σ' αυτές τις εκλογές κερδισμένα βγήκαν τα άκρα. Τελικά, κανείς δεν πήρε σοβαρά την φράση "μια μέση λύση", όταν δεν υπάρχει μια που να εξυπηρετεί το σύνολο, καταλήγουμε στη μέση, λόγω ισορροπίας.
Οι ισορροπίες όμως, χάνονται εύκολα...

Οποία έκπληξις!

Αχ, τί καλά!Βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς... Ευτυχώς ο λαός μας έχει άφθονες παροιμίες για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Εμ, αφού μόνο εμείς τα κάνουμε κάτι τέτοια, έπρεπε να έχουμε και τις ανάλογες χαρακτηριστικές εκφράσεις για να τα περιγράφουμε.
Μυαλό δεν βάζουμε. Αλλά απορώ αν θα βάλουμε ποτέ... Πήγα να ρίξω την ψήφο διαμαρτυρίας μου -όπως πολύ λίγοι απ' ό, τι απεδείχθη- για πρώτη φορά, καθώς στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές προτίμησα να διαβάσω για την επαναληπτική εξεταστική παρά να τρέχω στο χωριό για να ρίξω λευκό. Πήγα στο εκλογικό κέντρο, το οποίο έψαχνα γιατί δεν ήξερα πού βρίσκεται, στις 2:25μμ και γύρισα έχοντας ψηφίσει στις 2:51μμ. Αυτό δεν σημαίνει ότι περπατάω γρήγορα ή πως έχω ενσωματεμένο GPS, αλλά πως δεν υπήρχε προσέλευση ψηφοφόρων. Οι κυρίες της εφορευτικής επιτροπής μαζί με την δικαστική επιμελήτρια ήταν τέσσερις, την ώρα που μπήκα στην αίθουσα γευμάτιζαν, καθώς άνθρωποι είναι, μες στο καταμεσήμερο, πείνασαν. Μόνο ένας κύριος γύρω στα 35 περίμενε να του δώσουν τα ψηφοδέλτια για να μπει στο μπλε παραβάν και να διαλέξει αν θα τιμωρήσει, αν θα υποστηρίξει ή αν θα μείνει ουδέτερος με την ψήφο του. Ομολογώ ότι μόλις πήρα το χαρτομάνι, τρόμαξα. Μα είναι λογικό να υπάρχουν τόσα κόμματα και όμως, να μην τα έχουμε ξανακούσει ποτέ; Πρώτο-πρώτο ήταν το λευκό με υποσημείωση "έγκυρο" και μετά, ήρθε το καλό:Χρυσή Αυγή. Θεέ και Κύριε! Κάποιος μου κάνει πλάκα. Πόσα χτυπήματα ν' αντέξει ένας άνθρωπος μέσα στο μεσημέρι, μια μέρα με καύσωνα, που μαγείρευε δυο ώρες και περπατούσε μες στον ήλιο για να ψηφίσει; Κι όμως, πολλά!
Είδα το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων σκέτο, ούτε SOS, ούτε Πράσινοι. Οι Οικολόγοι του Δημοσθένη Βεργή. Και αυτό -αν και ομολογουμένως δύσκολο- το κατάλαβα από την φωτογραφία του προαναφερθέντος πάνω από το όνομα του κόμματος. Κι έρχομαι να ρωτήσω: Σε μια χώρα που αρχηγός κόμματος γίνεται ο Δημοσθένης Βεργής και ο Γιώργος Καρατζαφέρης και που υπάρχει κόμμα με τα πιστεύω της Χρυσής Αυγής, τί άλλο μπορεί να δούμε;
Πρόσεξα τις ζωγραφιές των παιδιών στους τοίχους της αίθουσας και του διαδρόμου -το εκλογικό κέντρο ήταν σε δημοτικό σχολείο- και σκέφτηκα πόσο παράταιρη εικόνα είναι οι πεταλούδες και τα ανθισμένα λουλούδια με τα παραβάν και τα χαρτιά που το περιεχόμενό τους, τις περισσότερες φορές, σε κάνει να ντρέπεσαι που τα κρατάς. Ψηφίζουμε για το μέλλον το δικό μας κι αυτών των παιδιών κι όμως τα δικά τους όνειρα έχουν τόσο διαφορετικές και πολλές αποχρώσεις από αυτές των κομμάτων. Δεν είναι ούτε μόνο μπλε, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, ούτε έχουν ανόητους πυρσούς, ψεύτικους ήλιους, σφυροδρέπανα, πολύχρωμες σημαιούλες, πλαστικούς ήλιους(το λουλούδι), ούτε κάτι που θυμίζει σήμα αστυνομίας. Λένε ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα, το μυαλό μας δεν δείχνει χρώματα όταν κοιμόμαστε, αλλά έχουν φως. Εγώ πάντως, ονειρεύομαι με χρώματα, με ήχους, με μουσική και με συναισθήματα. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα ή για δική μου ψευδαίσθηση που βλέπω έτσι τα όνειρα, αλλά μάλλον δεν είμαι η μόνη και το κατάλαβα σήμερα το μεσημέρι σε μια σχολική αίθουσα. Εκεί που οι μόνοι ψηφοφόροι ήμασταν εγώ κι ο ένας κύριος, που μάλλον κι οι δυο προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τί θα ψηφίσουμε. Εκεί που φεύγοντας είδα μια γιαγιά με την κόρη και την μικρή εγγονή της να εύχεται να μην χρειάζεται ν' ανέβει σκάλες -δυστυχώς χρειαζόταν- και ένας απηυδισμένος κύριος έψαχνε να βρει σε ποια αίθουσα ψηφίζει.
Εκλογές. Τί αστεία λέξη! Σκεφτείτε τη συγγένεια της λέξης εκλέγω με την λέξη εκλογικεύω. Δεν θυμάμαι από την Ιστορία να υπήρξε κάποια στιγμή που να μπήκε η λογική στο παιχνίδι της εκλογής. Αν είχε γίνει, δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ ο Μπους ή ο Μπερλουσκόνι ή ο Μητσοτάκης(τί τάσεις αυτοκτονίας έχω βραδιάτικα!), άρα η λογική είναι η μόνη που απέχει σταθερά από την εκλογική διαδικασία. Λίγη σταθερότητα μας χρειάζεται εδώ που τα λέμε.
Αγάπησα τον τόπο μου, όταν έπαψα να θέλω να τον γνωρίσω. Αν συνέχιζα να προσπαθώ μάλλον θα τον μισούσα. Κι αν συνέχιζα να προσπαθώ να τον κατανοήσω, θα είχα τρελαθεί. Οπότε μια λύση μας μένει, να μη ζητάμε παραπάνω απ' όσα μπορεί να μας δώσει, αλλά να δώσουμε εμείς κάτι(και δεν εννοώ κι άλλους φόρους, αλλά ιδέες και πράξεις) για να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής και την μαζοχιστική νοοτροπία μας. Καλά τα έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης:Γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα. Γιατί οι άνθρωποι έχουν νοημοσύνη, αλλά δεν αλλάζουν, ενώ τα ζώα δεν έχουν, αλλά προσαρμόζονται κι εκτιμούν αναλόγως τις καταστάσεις. Ό, τι δίνεις, παίρνεις εν ολίγοις.
Εμείς φάγαμε τόση φόλα τα τελευταία χρόνια κι ακόμα τα ίδια χέρια γλείφουμε. Αυτή τη φορά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Θα δεχτώ ότι οι επιλογές μας δεν ήταν ούτε άπειρες ούτε εξαιρετικές, αλλά ακόμη και το άκυρο έχει αξία, ακόμη και μια ελάχιστα καλύτερη επιλογή σημαίνει κάτι, ακόμη και μια ευκαιρία σε κάποιον που έχει όραμα δεν πάει χαμένη. Έχουμε δώσει ευκαιρίες που έχουν πάει εν γνώσει μας στα χαμένα, αξίζει μία και κάπου που δεν πρόλαβαν να μας απομυζήσουν.
Η αποχή έφτασε το 50%. Λόγω τριημέρου, λόγω ζέστης ή λόγω απογοήτευσης. Το θέμα είναι ότι οι μισοί ενήλικες Έλληνες δεν ψήφισαν κι έτσι δεν άλλαξε κάτι στα ήδη υπάρχοντα δεδομένα. Απλώς αντί να βγει πρώτη η Ν. Δ. βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που στ' αλήθεια μου γεννά απορία είναι το ποιοί ψήφισαν ΛΑ. Ο. Σ. Μπορεί να φαίνομαι προκατειλημμένη απέναντι στο εν λόγω κόμμα και στο χώρο που εκπροσωπεί και ίσως έτσι είναι, αλλά δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου. Ποιοί άνθρωποι το 2009 υποστηρίζουν ιδέες και ψηφίζουν βουλευτές του ΛΑ. Ο. Σ. για το Ευρωκοινοβούλιο; Ο Θανάσης Πλεύρης θα εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Ευρώπη, το διανοείστε; Δεν μπορώ να πιστέψω πως ψηφοφόροι αυτού του κόμματος είναι μόνο ηλικιωμένοι με πιο στενόμυαλες ιδέες που σηκώθηκαν μες στη ζέστη να ταλαιπωρηθούν για να το υποστηρίξουν. Πήγαν και νεότεροι. Είναι ανησυχητικό, νέοι άνθρωποι να στηρίζουν τόσο απόλυτες, ανελεύθερες, εθνικιστικές και απάνθρωπες, πολλές φορές, ιδέες. Η Ευρώπη ζητά ν' ανοίξουμε το μυαλό μας κι εμείς το κλείνουμε, όπως αποδείξαμε περίτρανα με τις σημερινές εκλογές.
Αντίο Μακεδονική Συμμαχία, Δράση, Οικολόγοι, Οικολόγοι SOS, Κυνηγοί, Χρυσή Αυγή(ω, Θεέ μου, Θε μου, που εισήγαγε πρώτη, ως επιφώνημα για τους απανταχού απηυδισμένους, η Μ. Δαμανάκη) και οι υπόλοιποι συνδυασμοί. Ήταν μια σπάνια μέρα, με πολλά περίεργα και ευτράπελα, μέχρι και οι δημοσκοπήσεις , τα περίφημα exit polls, διαψεύστηκαν.
Γι' αυτό κι εγώ άφησα τον ρεαλισμό και την τηλεοπτική τρέλα και καλλιέργησα την ρομαντική μου πλευρά με την ταινία Το Ημερολόγιο, του Nick Cassavetes. Σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τομείς μπορεί να επανέλθεις στην πρώτη σου αγάπη και να προδώσεις τα ύστατα πιστεύω σου. Στην ταινία είναι το σωστό, στην πολιτική ζωή όμως; Μήπως κι εδώ πρέπει να αφήσεις τη συνήθεια και την υποτιθέμενη ασφάλεια και να ρισκάρεις για τη ζωή που αξίζει να ζεις; Μπορεί ο πολύς ρομαντισμός να μ' έχει επηρεάσει και για πιο κυνικούς τομείς, αλλά οι επαναστάσεις ξεκίνησαν όταν άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να επιλέγουν ελεύθερα και αυτόνομα για τη ζωή τους. Αποφάσισαν λοιπόν, να διακινδυνέψουν για ν' αλλάξουν τη ρουτίνα και τις περισσότερες φορές τους βγήκε σε καλό...
Εμείς, ακόμα να τ' αποφασίσουμε. Μάλλον πάθαμε ανοσία σε όσα συμβαίνουν. Αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνυνο.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Μίλα ελεύθερα, αν δεν μ' αρέσει αυτό που λες...θα το καταλάβεις.

Ζούμε σε μια χώρα που προάγει τον πολιτισμό, τη δημοκρατία και κατ' επέκτασιν, την ελευθερία λόγου και έκφρασης. Τώρα, τον ενεστώτα μην τον παίρνετε και πολύ σοβαρά. Είναι στα πλαίσια της αισιοδοξίας που -θέλω να- με διακατέχει αυτή την περίοδο.
Σ' αυτή την Ευρωπαϊκή χώρα -καλό είναι πού και πού να υπενθυμίζουμε ότι ανήκουμε στην Ευρώπη- εδώ και πολλά χρόνια έρχεται κι επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα της ελευθερίας του λόγου και κατά πόσον τίθενται όρια σ' αυτή την ελευθερία. Δεν θέλω να φανώ συντηρητική σε καμία περίπτωση, ωστόσο οφείλω να υπογραμμίσω πως πιστεύω ότι όλα τα πράγματα έχουν όρια. Και η ίδια η ζωή άλλωστε. Όταν σε μια κοινωνία με όρια και κανόνες, αυτά καταπατούνται με πολύ άσχημα συχνά αποτελέσματα, ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς αυτά. Μόνο στη σκέψη τρομάζω. Φυσικά, τα όρια οφείλουν να είναι εξαιρετικά ελαστικά και ευρύτατα, όχι άκαμπτα και στενά. Διαφορετικά δεν θα είχαμε δημοκρατία, αλλά δικτατορία, πράγμα που δεν θέλω να σκέφτομαι καν. Αλλά πρέπει να ξεχωρίζουμε τί είναι τι και γιατί το ονομάζουμε έτσι.
Πρόσφατα συνέβη στο κέντρο της Αθήνας ένα περιστατικό μεταξύ αστυνομικών και μουσουλμάνων μεταναστών που προκάλεσε εκατέρωθεν αντιδράσεις, με πιο ισχυρές αυτές των μουσουλμάνων. Ένας αστυνομικός έσκισε το Κοράνι ενός μουσουλμάνου. Η έκρηξη οργής που έφερε αυτή η κίνηση, έφερε στην επιφάνεια και το θέμα περί ελευθερίας λόγου και έκφρασης.
Ήρθε και η διακοπή της εκπομπής Η στιγμή της αλήθειας με απόφαση του Ελληνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης κι έτσι έγινε το πιο επίκαιρο θέμα μαζί με τις ευρωεκλογές, ίσως άμεσα σχετιζόμενο με αυτές. Με ποιο δικαίωμα και κριτήριο μια τυπικά ανεξάρτητη αρχή μπορεί να κόβει εκπομπές και να επιβάλλει πρόστιμα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την ελευθερία του λόγου; Ας μην ξεχνάμε ότι η εκπομπή ολοκληρώθηκε κανονικά, προβαλλόταν ολόκληρη την τηλεοπτική περίοδο και "κόβεται" μέσα Ιουνίου, οποία υποκρισία!
Το περιεχόμενο της εν λόγω εκπομπής ήταν -το λιγότερο- ευτελές και αναξιοπρεπές. Δεν ανταποκρίνεται ούτε στην αισθητική ούτε στο σκεπτικό μου και φυσικά, συμφωνώ πως δεν πρέπει να προβάλλεται, αλλά ως απόφαση του ίδιου του σταθμού που την φιλοξενεί. Το να πάει κάποιος με τη θέλησή του να βγάλει τα προσωπικά του στη φόρα για να κερδίσει χρήματα είναι μεν θλιβερό και αποκρουστικό, αλλά είναι επιλογή του. Το αν ένας τηλεοπτικός σταθμός επιβραβεύει οικονομικά τον εξευτελισμό είναι ένα σημάδι των καιρών που οφείλουν οι τηλεθεατές, οι συμμετέχοντες και οι ιθύνοντες να εξαλείψουν, ως επιλογή, όχι επιβολή.
Υποστηρίζω πως μπορούν να ειπωθούν τα πάντα, με τον κατάλληλο όμως τρόπο και έχοντας αποδεχτεί πως θα υπάρχουν συνέπειες. Τα πιστεύω είναι ιερά για όλους, κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του που μπορεί είτε να συμπίπτουν είτε να διαφέρουν από των υπολοίπων. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η διαφορά. Για μένα μπορεί να είναι ιερός ένας σταυρός, μια εικόνα της Παναγίας, ένα δώρο της μητέρας ή μιας φίλης μου, κάτι που στην καρδιά και το μυαλό μου έχει ιδιαίτερη αξία. Τα πρώτα είναι θρησκευτικά σύμβολα, τα δεύτερα συναισθηματικά, για μένα και τα δύο έχουν την ίδια σημασία. Αν καταστρέψεις κάτι απ' αυτά, το ίδιο συναίσθημα θα προκληθεί. Επομένως, ό, τι είναι ιερό για κάποιον πρέπει να προστατεύεται. Ας σκεφτούμε τί ακούν από τους φιλάθλους (ο Θεός να τους κάνει) κάθε Κυριακή οι ποδοσφαιριστές των ομάδων για τις μητέρες, αδερφές και συζύγους τους. Αυτά τα πρόσωπα είναι ιερά για εκείνους, ωστόσο δεν φυλακίζονται ή διώκονται όσοι εκτοξεύουν τις ύβρεις. Εδώ η ελευθερία λόγου δεν οριοθετείται, αν και θα' πρεπε. Αν όμως, βγει κάποιος στο Πασαλιμάνι και τραγουδάει τον ύμνο του Παναθηναϊκού, το λιγότερο που θα του συμβεί είναι να πάει στο ΚΑΤ με σπασμένα κόκκαλα. Η ελευθερία λόγου έχει όριο τον Ολυμπιακό.
Για τον Χριστιανό έχει σημασία το Ευαγγέλιο, για τον Μουσουλμάνο το Κοράνι, για τον Έλληνα η σημαία, για τον Γερμανό η δική του σημαία, για τον φίλαθλο του Ολυμπιακού η ομάδα, για τον ΑΕΚτζη ο δικέφαλος αετός, για τον μετανάστη η πατρίδα και ό, τι αυτή περιλαμβάνει, για τον άνθρωπο που πιστεύει στην ανιδιοτελή αγάπη η οικογένεια και η φιλία, για τον παιδεραστή η στιγμή που θα έχει το θύμα στα χέρια του, για τον δολοφόνο η στιγμή που αφαιρεί μια ζωή. Δεν θεωρούμε όλα τα παραπάνω ιερά, ώστε να αξίζουν την ανοχή και το δικαίωμα να μην οριοθετούνται και κρίνονται, ειδικά τα δυο τελευταία. Αλλά αυτά, όσο νοσηρά κι αν είναι, για κάποιους αρρωστημένους θεωρούνται ιερά. Πώς μπορούμε να ορίσουμε απόλυτα την ελευθερία λόγου; Αν ο παιδεραστής περιγράφει τι νιώθει ή τι κάνει, δεν το δείχνει όμως, έχει το ελεύθερο να το κάνει; Ο κατά συρροή δολοφόνος, το ίδιο;Αν δεν είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, έχω το ελεύθερο να το πω σ' έναν φανατικό φίλαθλο;
Η ελευθερία του λόγου και τα όριά της είναι ένα θέμα που έχει τόσες υποπεριπτώσεις, εξαιρέσεις, αντιφάσεις και προφανώς συνέπειες που είναι πολύ δύσκολο να είμαστε υπέρ ή κατά αυτής. Όλα σχετίζονται με το τι ισχύει κάθε φορά.
Εν ολίγοις, έχεις το δικαίωμα να λες ό, τι θέλεις. Αρκεί να μου αρέσει...

Καλοκαίρι χωρίς μουσική, είναι blog χωρίς λέξεις...Γι' αυτό τα συνδυάζουμε!

"Ό, τι δεν έχεις" από τους Onirama
http://www.youtube.com/watch?v=p6OXtCIOwvs
Ακούστε το, γιατί είναι άκρως καλοκαιρινό, "ανεβαστικό" και με πολύ ωραίο (και φιλοσοφημένο) στίχο:"Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι, ό, τι δεν έχεις δεν αξίζει ν' αγαπάς, ό, τι χαρίζεις είναι αυτό που θα μοιράζεσαι κι ό, τι σού λείπει μες στα χέρια το κρατάς..." Ε, καλοκαίρι είναι, να γράφουμε, να γράφουμε, αλλά ν' ακούμε και κανένα ωραίο τραγούδι για να μην ξεχνάμε τι εποχή, μήνα και ηλικία έχουμε! Είναι πρόταση που πιστεύω πως όχι απλώς είναι σωστή, αλλά ό, τι καλύτερο για να διασκεδάσουμε, να κάνουμε πολύ θετική τη διάθεσή μας και να ακούσουμε απολύτως λογικές και ορθότατες σκέψεις, καθώς δυστυχώς μες στην καθημερινότητα και τη δίνη των προβλημάτων ξεχνάμε να διευκολύνουμε τη ζωή μας και αντιθέτως την περιπλέκουμε. Αλλά πάντα υπάρχει κάποιος να μας υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι απλή και ωραία. Ποιος ήταν αυτός που είπε ότι το ωραίο πρέπει να είναι και πολύπλοκο, δεν ξέρω. Αλλά αν το μάθω, θα σας το πω, να του κάνουμε όλοι μαζί μια ομαδική μήνυση, να δει τι ωραία που είναι η πολυπλοκότητα!

Υ. Γ. Εξαιρετικά αφιερωμένο στις υπέροχες, αληθινές και σπάνιες φίλες μου! Αυτά τα χαρακτηριστικά από μόνα τους, εν έτη 2009, αποτελούν είδηση!
"Κι αν χάθηκαν όλα τ' αστέρια, κρύφτηκαν στη συννεφιά"...Αλλά πάντα εκεί θα είναι, όπως το καλοκαίρι!

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Όσα δεν ξέρεις για τις Σέρρες και ήρθε η ώρα να μάθεις.

Οι Σέρρες είναι μια όχι και τόσο προβεβλημένη ως τουριστικός προορισμός πόλη. Αν την επισκεφθείς ωστόσο, την ερωτεύεσαι αμέσως. Δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω ποια είναι η γοητεία της. Μάλλον συνίσταται σε πολλές ιδιαίτερες λεπτομέρειες.
Οι ρυθμοί των ανθρώπων είναι πιο χαλαροί, ζουν τη ζωή, δεν την αφήνουν να τους προσπερνά. Η ερώτηση που κάνουν οι ντόπιοι σε κάθε επισκέπτη απ’ την Αθήνα και το αποδεικνύει είναι: «πώς ζείτε έτσι εκεί; Όταν κατεβαίνεις εδώ καταλαβαίνεις τη ζωή». Ναι, για τους βορειοελλαδίτες στην Αθήνα «ανεβαίνεις» κι εκεί «κατεβαίνεις». Λίγο παράδοξο, αλλά κι αυτό έχει τη γοητεία του.
Αν περάσεις λίγες μέρες στην πόλη αρχίζεις κι εσύ ν’ απορείς πώς μπορείς και ζεις στην πρωτεύουσα. Δεν σχετίζεται με το αν είναι επαρχία και όλα είναι πιο ήρεμα, γιατί η λεωφόρος Μεραρχίας, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και της εβδομάδας, κάνει την Κηφισίας σε ώρα αιχμής να ωχριά. Όλες οι γύρω περιοχές επισκέπτονται την πόλη είτε για αγορές είτε για καφεδάκι και φυσικά, μπουγάτσα, οπότε δεν είναι εύκολο να συναντήσεις άδειους δρόμους.
Το σημείο που αν δεν πας θα έχεις χάσει την ουσία της νοοτροπίας των Σερραίων είναι η πλατεία Ελευθερίας, η κεντρική πλατεία της πόλης, κάτι σαν το Σύνταγμα αλλά πολύ πιο ωραία και…πράσινη. Έχει πολλά δέντρα και ένα μεγάλο κυκλικό σιντριβάνι. Συνέχεια της πλατείας αποτελούν οι δύο πεζόδρομοι με εμπορικά καταστήματα. Στην πλατεία, ενδιάμεσα στους πεζόδρομους, βρίσκονται τα μαγαζιά σήμα-κατατεθέν της πόλης: τα μπουγατσάδικα. Η μπουγάτσα είναι ό, τι ωραιότερο έφτιαξε ανθρώπινο χέρι στη ζαχαροπλαστική. Εντάξει, μετά τη σοκολάτα.
Αυτό που λέμε εμείς «πάμε για καφέ», στις Σέρρες σημαίνει πάμε για καφέ και μπουγάτσα. Το πρωί στο διάλειμμα από τα ψώνια ή τη δουλειά, στην κοπάνα από το σχολείο, το απόγευμα στην βόλτα με φίλους υπάρχει πάντα καφές και μπουγάτσα, ο καφές όχι πάντα, αλλά η μπουγάτσα είναι σταθερή αξία. Η διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας φαίνεται ακόμα και σ’ αυτό. Εδώ στην Αθήνα, αν θες να φας κάτι στα γρήγορα θα πας σε κάποιον φούρνο ή ταχυφαγείο και θα πάρεις κάτι στο χέρι. Αντιθέτως, στις Σέρρες θα κάτσεις στο μαγαζί να φας, θα διαλέξεις γέμιση μπουγάτσας(κρέμα, τυρί, κιμάς, πατάτα-ελιά, σπανάκι, πράσο, κολοκύθα), θα την σερβίρουν σε πιάτο και θα την φας με μαχαιροπίρουνο. Για να την απολαύσεις.
Αν θες να δοκιμάσεις τη νοστιμότερη μπουγάτσα σε ολόκληρο τον νομό-για να μην πω χώρα και φανώ υπερβολική-θα επισκεφθείς το Ρεκόρ. Ένα μικρό- τόσο μικρό που θα εκπλαγείς- γωνιακό μαγαζί στην πλατεία Ελευθερίας απέναντι από το Μπεζεστένι που σήμερα στεγάζει το Σερραϊκό Μουσείο.
Η λεπτομέρεια που σε παραξενεύει είναι ότι τα μαγαζιά που βρίσκονται στην πλατεία δεν έχουν τουαλέτες! Μην γελάτε, δεν πρόκειται για αστείο, αλλά για κάτι αξιοπερίεργο. Αν ζητήσεις να σου δείξουν πού βρίσκεται, θα σε ενημερώσουν ότι δεν έχουν και θα σε οδηγήσουν στις δημόσιες τουαλέτες- που φυσικά και πληρώνεις- στη στοά πίσω από τα μαγαζιά. Το ποσό για την ικανοποίηση των φυσικών σου αναγκών στοιχίζει από 0,50 έως 2,00 ευρώ. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Αν έχεις δίνεις πενήντα λεπτά, αν όχι, ένα ή δύο ευρώ. Σαν τα καροτσάκια στο Βερόπουλο, που για να πάρεις ένα πρέπει να βάλεις τα ίδια ακριβώς ποσά, 0,50, ένα και δύο ευρώ. Στα μπουζούκια τουλάχιστον, έχεις την κυρία που κάθεται έξω και της δίνεις ό, τι έχεις ευχαρίστηση, εδώ υπάρχει τιμοκατάλογος. Αλλά θα μου πείτε κι εκεί, σιγά μη δώσεις τόσο λίγα, από πέντε ευρώ και πάνω, γιατί ντρέπεσαι. Αν δώσεις ψιλά θα σε περάσουν για τσιγκούνη και κακομοίρη και πού να κουβαλάς για το υπόλοιπο της βραδιάς-μη σου πω και της ζωής σου-το υποτιμητικό βλέμμα της κυρίας και των υπόλοιπων που το πιθανότερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ, αλλά και να τους δεις, δεν θα σε θυμούνται.
Πού είχα μείνει- γιατί μ’ έπιασαν οι κοινωνικές μου ανησυχίες-πριν ξεκινήσω το θέμα του WC… Στις μπουγάτσες. Ε, καλά σαν συνειρμός…ειρμό δεν έχει, αλλά ας το προσπεράσουμε. Μπήκε και η άνοιξη, λίγο η ζέστη, λίγο η γύρη, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να ζαλιστεί.
Οι Σέρρες είναι κυριολεκτικά η πόλη των ζαχαροπλαστείων. Με το που μπαίνεις στην πόλη κατά μήκος του δρόμου βλέπεις αμέτρητα ζαχαροπλαστεία παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Είναι κυρίως παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία, με τους σερραϊκούς ακανέδες(περιέχουν φρέσκο βούτυρο, ζάχαρη, ολόκληρα αμύγδαλα, νερό από το Λαϊλιά και άμυλο αραβοσίτου) μοναδικό γλυκό που δεν υπάρχει σε άλλο μέρος της Ελλάδας, τα υπέροχα σιροπιαστά ρωξάκια (ζύμη βουτύρου βουτηγμένη στο σιρόπι και στο κέντρο κέικ σοκολάτας επίσης μες στο σιρόπι), τα τυλιχτά με σοκολάτα και γέμιση μαλακή μαστίχα και κάθε είδους λουκούμι (απλό, σουτζούκι με φιστίκι, τριαντάφυλλο, βανίλια και μαστίχα).
Απέναντι απ’ την πλατεία Ελευθερίας βρίσκονται δύο από τα παλαιότερα και φημισμένα για τον ακανέ τους ζαχαροπλαστεία. Ο Βασάκης και ο Ρούμπος. Λίγο πιο κάτω είναι και το ζαχαροπλαστείο Νικολαϊδης, επίσης πολύ γνωστό και με παράδοση στον ακανέ. Φεύγοντας δεν γίνεται να αντισταθείς και να μην εφοδιαστείς για την επιστροφή με τα απαραίτητα γλυκά.
Μια βόλτα στον Αι Γιάννη είναι ότι καλύτερο για να δροσιστείς και να ηρεμήσεις. Είναι μια καταπράσινη περιοχή με πολλά νερά, ποταμάκια που σχηματίζουν λίμνες και μικρούς καταρράκτες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να υπάρχουν καφετέριες και ταβέρνες, που δεν χαλάνε όμως το φυσικό τοπίο, και δίνουν την ευκαιρία να απολαύσεις τον καφέ ή το φαγητό σου ανάμεσα στους καταρράκτες πάνω σε πέτρινα γεφυράκια. Ομολογουμένως δεν είναι κάτι συνηθισμένο ή κάτι που σ’ αφήνει ασυγκίνητο. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις απ’ την καθημερινότητα χωρίς στ’ αλήθεια να απομακρύνεσαι από αυτήν.
Τώρα κάτι που αφορά κυρίως τον ανδρικό πληθυσμό, αλλά και κάποιες γυναίκες που λατρεύουν την ταχύτητα. Το Αυτοκινητοδρόμιο. Βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πόλης και φιλοξενεί αγώνες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών. Είναι το μεγαλύτερο αυτοκινητοδρόμιο στα Βαλκάνια και μπορεί να το επισκεφθεί το κοινό και να δοκιμάσει τη δεινότητά του στην οδήγηση. Οι Σερραίοι το τιμούν δεόντως και καμαρώνουν ιδιαιτέρως γι’ αυτό. Δικαίως. Είναι πολύ μεγάλο σε έκταση, σύγχρονο, με κατασκευή ευρωπαϊκών προδιαγραφών και μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλες διοργανώσεις. Μια επίσκεψη θα κάνει και τους πιο δύσπιστους να πεισθούν πως μια πόλη όπως οι Σέρρες μπορούν να έχουν κάτι τόσο εντυπωσιακό και σύγχρονο που ακόμη και η Αθήνα ζηλεύει που δεν διαθέτει. Οι λάτρεις αυτών των σπορ ταξιδεύουν από όλη την Ελλάδα για να συμμετάσχουν σε αγώνες που διεξάγονται στο αυτοκινητοδρόμιο των Σερρών.
Αν τα γλυκά, η φυσική ομορφιά και το Αυτοκινητοδρόμιο δεν σας κίνησαν την περιέργεια να γνωρίσετε την Σερραϊκή πρωτεύουσα, τότε το μόνο δέλεαρ είναι ότι είναι ξακουστή για τις πολύ όμορφες γυναίκες της. Εγώ θα προσθέσω και για τους άντρες, αλλά ας μείνω σ’ αυτά που είπαν και επανέλαβαν πολλοί πριν από μένα κατά το παρελθόν. Αυτό που κάνει ιδιαίτερους τους Σερραίους είναι η απλότητα, η χαλαρότητα, η οικειότητα που νιώθεις μαζί τους, η εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, η καλή τους κρίση και αισθητική: αγαπούν και προτιμούν το καλό φαγητό, την καλή παρέα, το καλό ντύσιμο, τις τέχνες, αλλά και τα αθλήματα. Τέλος, είναι άνθρωποι που κρατούν τις παραδόσεις με έναν τρόπο που συνδυάζει αρμονικά τον «έξω καρδιά», αυτοσαρκαστικό και ανεξάρτητο χαρακτήρα τους με την ουσία της ελληνικής οικογένειας, χωρίς να γίνεται καταπιεστικό. Είναι κάτι φυσικό να τρώνε όλοι μαζί τις Κυριακές, να περνούν οικογενειακά και πατροπαράδοτα τις γιορτές και βέβαια η οικογένεια είναι μυρωδιές και γεύσεις. Άρα, φαγητό. Μάλλον γι’ αυτό το εκτιμούν και το απολαμβάνουν τόσο.
Δεν ξέρω -αν την έχετε επισκεφθεί- τι σημαίνει για σας, αλλά για μένα είναι ένας μικρός παράδεισος μέσα στο χάος. Ίσως είναι που αν μένεις λίγο κάθε φορά γίνεται παράνομος δεσμός. Θέλεις να πας σ’ εκείνη όσο πιο συχνά γίνεται, να απολαύσεις κάθε στιγμή που είσαι εκεί, με όλες σου τις αισθήσεις, να μη χάσεις κάτι απ’ όσα μπορεί να σου προσφέρει και δεν θες ποτέ να φύγεις γιατί ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ποτέ δεν σταματά εκεί που θέλεις. Αλλά έτσι δεν προλαβαίνεις να δεις και τα ελαττώματα της, δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά. Άλλωστε, δεν ζεις την καθημερινότητα, είναι το διάλειμμα απ’ αυτήν. Και στα διαλείμματα όλα ωραία είναι.
Επισκεφθείτε την και ανακαλύψτε μόνοι σας όσα δεν ανακάλυψαν οι προηγούμενοι επισκέπτες κι εραστές της, τα όμορφα, αλλά ποιος ξέρει μπορεί να βρείτε και τα ψεγάδια. Αλλά ό, τι κι αν βρείτε θα αξίζει τον κόπο. Την επόμενη φορά μπορεί να βρω κι εγώ ψεγάδια, μέχρι τότε όμως όλα θα είναι τέλεια και θα είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτάς μου. Έστω, μέχρι να γνωρίσω κι άλλον τόπο που να το αξίζει.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Debate: Παιχνίδι συμφερόντων κι εντυπώσεων, παρά παρουσίαση απόψεων.

Μέχρι πρότινος πίστευα πως η Βουλή είναι ο χώρος ανταλλαγής πολιτικών απόψεων και αντίλογου, αλλά την κλείσανε. Υποψιάζομαι πως δεν γλίτωσε ούτε κι αυτή απ' την κρίση και κήρυξε πτώχευση, γι' αυτό και την αντικατέστησαν επάξια οι επτά τηλεοπτικοί σταθμοί που έκαναν την αναμετάδοση της λογομαχίας των έξι αρχηγών των κομμάτων της Βουλής. Πρώτη και καλύτερη η ΝΕΤ, που φιλοξένησε, σύμφωνα με τα όσα μας δίδαξε από την αρχαιότητα ο Ξένιος Ζευς, τους έξι πολιτικούς αρχηγούς και έθεσε την κα Μαρία Χούκλη συντονίστρια της συζήτησης. Αλλά και το Μega με την Όλγα Τρέμη, ο ANT1 με τον Νίκο Ευαγγελάτο, ο Alpha με τον Αντώνη Σρόϊτερ, το Star με τον Αιμίλιο Λιάτσο, το ALTER με τον Ανδρέα Κωνσταντάτο και ο ΣΚΑΪ με την Σία Κοσσιώνη που έθεταν τις ερωτήσεις.
Το debate διήρκησε δυόμιση ώρες και μάλλον όλοι το είδαν λίγο-πολύ, μιας και κατέκλυσαν τις τηλεοπτικές μας οθόνες τα πρόσωπα των πολιτικών και των δημοσιογράφων. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που πολλοί θα πίστεψαν πως ή χάλασε το τηλεχειριστήριο ή η συσκευή, μέσα σ' αυτούς και εγώ. Το παρακολούθησα ζωντανά, αλλά κι ένα μέρος από την επανάληψη μεταμεσονύχτια στον ΣΚΑΪ και μου γεννήθηκε η απορία (βρίσκω κι εγώ κάτι ώρες να απορώ!) για ποιον ακριβώς λόγο γίνεται κάθε φορά πριν τις εκλογές (βουλευτικές-νομαρχιακές-ευρωπαϊκές) αυτή η διακαναλική συνάντηση των πολιτικών. Δεν πήρα απαντήσεις σε φλέγοντα ζητήματα, δεν άκουσα απόψεις και προτάσεις, δεν είδα να υπάρχει πρόθεση για διάλογο ή έστω για ειλικρίνεια και καινοτομία, μόνο σταθερή κοινοτοπία και σχετική μετριοπάθεια. Δεν οξύνθηκαν τα πνεύματα- που αν εννοούμε φωνές και οχλαγωγία, καλύτερα που το αποφύγαμε- και δεν τέθηκαν ερωτήματα που όλοι περιμέναμε να απαντηθούν. Η υπόθεση Siemens, τα ομόλογα, το Βατοπέδι ήταν εκτός ύλης, εκεί που τα είχαμε για sos. Δεν μπορώ να πω όμως, ότι ήταν λάθος, καθώς πάμε σε ευρωεκλογές, τα θέματα που πρέπει να συζητηθούν είναι τι έχουν να προτείνουν για την Ευρώπη ως Έλληνες και ως δυνάμει ευρωβουλευτές.
Το πρόβλημα είναι πως ανάγουμε την τηλεόραση σε αξία και τα κανάλια σε θεσμό και δεν διακρίνουμε τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ ενός ενημερωτικού και ψυχαγωγικού μέσου από ρυθμιστή της πολιτικής ζωής. Όντως η λογομαχία είχε πολύ αυστηρούς κανόνες και όχι τόσο βοηθητικούς για τους δημοσιογράφους που ήθελαν να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και να επανέρχονται μετά τις απαντήσεις των πολιτικών. Και βέβαια, η απουσία διαλόγου μεταξύ των αρχηγών, εφόσον δεν επιτρέπεται, εξυπηρετούσε μάλλον τους Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου που δεν ήθελαν και δεν είχαν κάτι καινούργιο να αντιτάξουν στα θέματα που θα έθεταν οι υπόλοιποι. Τελικά, δεν είναι και πολύ δημοκρατική η πολιτική του debate, αν αναλογιστούμε πως ξεκίνησε για να έχουν βήμα όλα τα κόμματα στην καθολική προβολή και παρουσίαση των θέσεών τους μέσω της τηλεόρασης. Ο χρόνος για ερωτήσεις και απαντήσεις λίγος, οι θεματικές ενότητες περιοριστικές και οι πολιτικοί προετοιμασμένοι να υπεκφεύγουν ή έχοντας αποστηθίσει απαντήσεις. Κερδισμένοι βγαίνουν οι μέτοχοι των σταθμών που έχουν εφημερίδες και στενές σχέσεις με κόμματα. Στέλνουν τους δημοσιογράφους τους, έχουν εκ των έσω ενημέρωση και κερδίζουν την εύνοια των κομμάτων που στηρίζουν.
Οι πολίτες όμως δεν πολυβγάζουν άκρη και δεν ικανοποιούνται από τέτοιου είδους γεγονότα(happening θα το χαρακτήριζα)που εντέλει δεν έχουν ουσία. Τίποτε καινούργιο, αυθόρμητο, ειλικρινές και παραγωγικό.
Πριν αποφασίσουν πότε θα γίνει επόμενο debate είναι καλό να σκεφτούμε αν και γιατί πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο. Ποια δημοκρατία καθορίζεται από ένα καθαρά τηλεοπτικό-και όχι πολιτικό- προϊόν; Οι δημοκρατίες υπήρχαν ακόμη κι όταν δεν είχε εφευρεθεί η τηλεόραση, πώς ξαφνικά μια ηλεκτρική συσκευή γίνεται η συνείδησή μας;
Τότε μάλλον θα επιλέξω να την βγάλω από την πρίζα και να την κάνω πλυντήριο. Χρησιμότερη συσκευή για συνείδηση, καθαρίζει, λευκαίνει και εξαφανίζει τις "βρωμιές", δεν τις καλύπτει απλώς.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Πέρασε κι αυτό το debate, όπως όλα τα προηγούμενα.

Διαφάνεια, πολιτική ευθύνη, ατιμωρησία, αγανάκτηση, κρίση, ανεργία και πολλά αυτο-εύσημα...
Αυτά είχε η τηλεοπτική αναμέτρηση των πολιτικών αρχηγών και έξι δημοσιογράφους να ρωτούν-μάλλον όχι επαρκώς- κάτι (μέσες-άκρες) από όλα όσα θέλει να ρωτήσει ο ελληνικός λαός.
Τί είδαμε, τί ακούσαμε και εντέλει, τι ζήσαμε πάλι οι πολίτες-τηλεθεατές-ψηφοφόροι-μαζοχιστές(γιατί είμαστε, μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, δεν θέλω τέτοια χαζά) που αντί να βγούμε να χαρούμε το καλοκαιράκι, μείναμε σπίτι να παρακολουθήσουμε ό, τι πιο βαρετό, αλλά τουλάχιστον αξιοπρεπές, έχουμε δει. Παράπονο δεν έχω. Για πρώτη φορά, (καθώς δεν έχω αντέξει να δω προηγούμενο debate)δεν με έκανε να νιώσω την ανάγκη να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ε, είναι σημαντικό και αξιοσημείωτο. Βέβαια, θα έπαιρνα έναν υπνάκο ευχαρίστως.
Θέλω να ρωτήσω κι εγώ κάτι. Ποιον ικανοποίησε αυτή η αναμέτρηση; Ποιος έλαβε απαντήσεις για τα φλέγοντα θέματα; Ποιος μπήκε στην ουσία; Και μήπως τελικά οι πολιτικοί αρχηγοί θέλησαν να κάνουν μαθήματα στους δημοσιογράφους και οι τελευταίοι να κάνουν εντύπωση χωρίς κάτι ουσιαστικό ως αντίλογο στους πρώτους;
Ας ξεκινήσουμε με το γενικότερο θέμα του debate. Δυόμιση ώρες είναι αρκετές για να παρακολουθήσεις ένα τηλεοπτικό προϊόν και πιθανόν να καταλήξει κουραστικό. Δεν είναι όμως όσες χρειάζονται για να δώσουν απαντήσεις έξι πολιτικοί αρχηγοί που πρέπει να δώσουν το στίγμα των απόψεων των κομμάτων τους. Δεχόμαστε όλοι νομίζω πως πρέπει οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις να είναι σύντομες και σαφείς. Δυστυχώς ούτε οι ερωτήσεις ήταν σύντομες, ούτε οι απαντήσεις σαφείς. Δεν υπήρχε διάλογος, αντίλογος και το λυπηρό είναι ότι συνδέουμε το μαλλιοτράβηγμα και τον ορυμαγδό με την υγιή ανταλλαγή απόψεων. Αυτό μας έμαθαν τα δελτία που παρουσιάζουν ή συμμετέχουν οι δημοσιογράφοι που υπέβαλαν τις ερωτήσεις. Αλλά θα ήθελα να ακούσω τον Κ. Καραμανλή να απαντά στα ερωτήματα του κ. Αλαβάνου, χωρίς φωνές, κλαυθμούς, οδυρμούς, προσβολές και αποπροσανατολισμό, το γνωστό "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε". Δεν είχαμε τέτοιες αντιδράσεις ευτυχώς, αλλά δεν είχαμε και διάλογο, δυστυχώς.
Αυτό θέλαμε να δούμε. Να ανοίξουν το θέμα του Βατοπεδίου, της Siemens, των δομημένων ομολόγων, του Παυλίδη. Αντ' αυτού, ο κ. Καραμανλής πήρε ακόμη μια φορά την πολιτική ευθύνη, είπε ότι έχει γίνει ό, τι καλύτερο θα μπορούσε και μας διαβεβαίωσε πως κανείς υπουργός από την δική του κυβέρνηση, αλλά και του ΠΑΣΟΚ δεν καταχράστηκε ηθελημένα δημόσιο χρήμα. Έγινε εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ ή απλούστατα βλέπει την άνοδο του Γ. Παπανδρέου και τις αντιδράσεις για τη διαφήμιση με τα παπαγαλάκια και αποφάσισε να ισοσκελίσει τη χασούρα ψήφων;
Από την άλλη ο κ. Καρατζαφέρης ακόμη μια φορά ξεδίπλωσε όλο του το ταλέντο στον λαϊκισμό και την εφετζίδικη ευγένεια. Ως πολιτικός αρχηγός, είναι δυνατόν να απευθύνεσαι στον δημοσιογράφο προσφωνώντας τον "συνάδελφε"; Προσπαθούσε να κερδίσει την εύνοια των δημοσιογράφων, των πολιτών με το πρόσωπο του "είμαι ένας από σας" και να κερδίσει την συμπάθεια των πληγέντων με την απόδειξη της τράπεζας ότι έβαλε ΈΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΥΡΩ στο ταμείο φτώχειας; Ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζω πάντως δεν είναι, καθώς δεν διαθέτουν ένα εκατομμύριο, όχι σε ευρώ, ούτε και με το παλιό νόμισμα, σε δραχμές. Μετά, σου λέει, τέλος ο διαχωρισμός των κομμάτων σε αριστοκρατία-αστούς, μικροαστούς και εργατική τάξη. Μα αν δεν είναι το ΛΑ.Ο.Σ το κατεξοχήν αστικό κόμμα, ποιο θα μπορούσε να είναι με αρχηγό καναλάρχη, εκδότη κλπ;
Τι να δείξει, την φιλευσπλαχνία του, την ανθρωπιά του; Με τι; Με τα δημόσια χρήματα που παίρνει από τους πολίτες (με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο εν ολίγοις) για να τα δώσει στους πληγέντες του προπερασμένου καλοκαιριού και να φτιάξει το προφίλ του πολιτικού με αισθήματα, γενναιοδωρία και αλτρουισμό. Το κακό δεν είναι τόσο τι κάνει ο κ. Καρατζαφέρης για να κερδίσει ψήφους, το κακό είναι ότι υπάρχουν πολίτες που βλέποντας να σηκώνει την απόδειξη πείστηκαν να τον ψηφίσουν και μάλλον θα το κάνουν. Ακόμα δεν μάθαμε να βλέπουμε πίσω από τα προφανή, να διαβάζουμε τα ψιλά γράμματα στα συμβόλαια που βάζουμε την υπογραφή μας. Συμβόλαιο είναι η ψήφος μας και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το υπογράφουμε για τέσσερα χρόνια και θα πληρώνουμε τις δόσεις της απόφασής μας ανάλογα με το πόσο κοστολογούν τον εαυτό τους οι εκλεγμένοι βουλευτές και ευρωβουλευτές μας.
Η κα Α. Παπαρήγα απ' την άλλη πλευρά, δείχνει να αδιαφορεί για την πολιτική διαμάχη. Δεν είναι κακό να είσαι ψύχραιμος και να μην οδηγείσαι σε ακρότητες που θα σε φθείρουν και δεν θα φέρουν αποτέλεσμα, αλλά από αυτό μέχρι να επαναπαύεσαι στο ρόλο του τρίτου κόμματος της Ελληνικής Βουλής, με μονοψήφια ποσοστά, είναι μεγάλη απόσταση και αρχίζει να γίνεται γραφικό. Ήταν ήρεμη και χωρίς πανικό να φανεί χαλαρή, διαλλακτική και σίγουρη, κάτι που οι τρεις εκ των τεσσάρων κυρίων πάσχιζαν να μας πείσουν. Εκτιμήθηκε το γεγονός πως, όταν ο κ. Ευαγγελάτος τη ρώτησε για τις κατηγορίες πως το ΚΚΕ έχει δοσοληψίες με τον ΟΠΑΠ, εκείνη απάντησε πως εκείνος που κατηγορεί πρέπει να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, όχι αυτός που κατηγορείται και πως δεν θα φτάσει σε δικαστική διαμάχη, γιατί η πολιτική ζωή δεν πρέπει να απασχολεί τη δικαιοσύνη. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε Δημοκρατία(όρκο δεν παίρνω), τουλάχιστον αυτό ορίζει το Σύνταγμα. Ελευθερία του λόγου, της σκέψης και διακίνησης των ιδεών, το αν κάποτε γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταχράται η ελευθερία είναι ένα θέμα που θέλει μεγάλη κουβέντα και δεν είναι της παρούσης.
Η κα Παπαρήγα έδινε σχετικά σύντομες απαντήσεις, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να πείσει για κάτι, αλλά ούτε και να επιτεθεί στα δυο μεγάλα κόμματα πέραν μερικών αναμενόμενων αιχμών. Ή ξαφνικά γίναμε πολιτισμένοι (αν υποψιαστώ πως γίναμε Ευρωπαίοι σε χρόνο μηδέν δεν θα το αντέξω, το δηλώνω. Εγώ πού ήμουν;) ή δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί έφτιαξαν μια ωραία συντεχνία για να υπάρχει η ισορροπία που βολεύει όλους, να μην διαταραχθεί η ηρεμία που έχουν.
Φαντάζεστε να γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου και τον Καραμανλή αξιωματική αντιπολίτευση; Καλά, ο Καραμανλής μπορεί και να ξέρει να το διαχειριστεί, αν όμως βγουν σκάνδαλα στον Παπανδρέου πώς θα καλύψει τους υπουργούς του και όχι μόνον; Ο Σημίτης μες στα σαρδάμ έκρυβε κι άλλα που ίσως δεν μάθουμε και ποτέ, ο Καραμανλής επέλεξε να μην εμφανίζεται για να μην πέφτει το βάρος των σκανδάλων σ' εκείνον, ο κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ με δηλώσεις:το κόμμα με το σήμα του δείχνει τον οικολογική του ευαισθησία, έχουμε τον ήλιο και είναι πράσινος, τι θα μπορούσε να καταφέρει; Το γεγονός πως δυο γενιές Παπανδρέου αποτελούσαν την αφρόκρεμα της πολιτικής ζωής του τόπου, δεν σημαίνει πως μπορούν να ακολουθήσουν όλοι οι επόμενοι τα βήματα των προγόνων τους. Δεν αμφισβητώ ότι είναι ένας έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος με καλές προθέσεις, αλλά μάλλον δεν αρκούν για να γίνει κάποιος πολιτικός ηγέτης. Η λέξη ηγέτης χρειάζεται άλλα στοιχεία και ορισμό. Διαφορετικά όλοι οι έξυπνοι, μορφωμένοι και καλοί άνθρωποι θα διέπρεπαν στην πολιτική. Και ιδίως τα τελευταία χρόνια δεν συναντήσαμε πολλούς έξυπνους ή καλούς πολιτικούς στην διεθνή πολιτική σκηνή (για παράδειγμα Τζορτζ Μπους, Νικολά Σαρκοζί, Σίλβιο Μπερλουσκόνι).
Μόνο ο κ. Αλ. Αλαβάνος ήταν οξύτερος, ανέβαζε τον τόνο της φωνής του και απηύθυνε ευθείες ερωτήσεις στον πρωθυπουργό που, φυσικά, στα πλαίσια της λογομαχίας, καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα αλλά ούτε και η διάθεση προφανώς, δεν έπαιρνε απάντηση. Η παρουσία του κ. Αλαβάνου αντί του Αλ. Τσίπρα εγείρει ερωτήσεις και συζητήσεις, αλλά πιστεύω πως οι δημοσιογράφοι που έθεταν τις ερωτήσεις στάθηκαν περισσότερο απ' ό, τι θα έπρεπε σ' αυτό. Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πέρσι πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος και πως έχει χρόνια εμπειρίας και στο Ευρωκοινοβούλιο. Δόθηκε η εντύπωση πως η λογομαχία έγινε στα πλαίσια των βουλευτικών εκλογών και όχι των Ευρωεκλογών. Δεν ακούστηκε κάποιο σχέδιο από τους εκπροσώπους των κομμάτων που θα προτείνουν στο Ευρωκοινοβούλιο, έμειναν στα στεγανά των εγχώριων θεμάτων κι αυτά επιφανειακά.
Το είδαμε, το σχολιάσαμε, κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε, απογοητευθήκαμε ακόμα λίγο και ο καιρός χάλασε...
Να δείτε που έχουν μέσον και στον καιρό(κι ο Μητσοτάκης μια χαρά την κάνει τη δουλειά), για να μας χαλάσει η διάθεση, να βρέχει το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος και αντί να πάνε στην παραλία οι ψηφοφόροι να πάνε στις κάλπες.
Αχ, βρε Έλληνα, μια ζωή...και κερατάς(μετά συγχωρήσεως) και δαρμένος(μετά θλίψης)!

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις. Ένα σκίτσο του ΚΥΡ πολύ περισσότερες...

Γιάννης Κυριακόπουλος.
Ίσως αυτό το όνομα σε πολλούς να μην θυμίζει κάτι. Αν όμως, σας πω το όνομα ΚΥΡ τότε σίγουρα θα το αναγνωρίσετε, μιας και αναφέρομαι στον γνωστό σκιτσογράφο-γελοιογράφο της εφημερίδας Το Βήμα. Έχουν δημοσιευτεί σκίτσα του σε πολλά έντυπα κατά το παρελθόν με καυστικό περιεχόμενο πάντα.
Οι χαρακτήρες του είναι σταθεροί και προφανώς αγαπημένοι, κάθε σκίτσο έχει πρωταγωνιστές τους απλούς ανθρώπους, το κοινό που απευθύνονται άλλωστε και τα έργα του. Μορφές γνώριμες που σου θυμίζουν κάποιον δικό σου, κάποιον γνωστό, κάτι που άκουσες ή σκέφτηκες. Αυτό που κάνει τη διαφορά λοιπόν, είναι οι διάλογοι. Εκείνα τα συννεφάκια που δίνουν το στίγμα της επικαιρότητας και της πολιτικής κριτικής που ασκεί ο ΚΥΡ μέσα από τους ήρωές του.
Πρόσφατο παράδειγμα η γρίπη των χοίρων που αναστάτωσε όλο τον πλανήτη και ακόμη περισσότερο την Ελλάδα. Ε, είμαστε και λίγο επιρρεπείς στην υπερβολή και την τρομολαγνεία ως λαός. Παραλλήλισε με εξαιρετικό τρόπο την άρνηση ενός χοίρου -που είχε προσβληθεί από τον ιό της γρίπης- να φύγει από το χοιροστάσιο, με την άρνηση του Παυλίδη να παραιτηθεί από το αξίωμά του. Και όλο αυτό με ένα μόνο σκίτσο να δείχνει δύο γουρούνια, το ένα να ρωτά το άρρωστο γιατί δεν φεύγει και να παίρνει την απάντηση:"Δεν παραιτούμαι!" τρις. Τις περισσότερες φορές το καλύτερο σχόλιο δεν χρειάζεται πολλά λόγια, αλλά τα κατάλληλα λόγια και φυσικά το απαραίτητο ταλέντο και την απαιτούμενη οξύνοια.
Είναι από τους καλύτερους σκιτσογράφους, καθώς τα έργα του είναι δηλώσεις πολύ πιο ισχυρές και αποτελεσματικές από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο. Η καυστικότητα και το χιούμορ του ΚΥΡ στα σκίτσα του για την πολιτική κατάσταση της χώρας, την απογοήτευση των Ελλήνων, την απάθεια που έχουμε πια ό, τι κι αν συμβεί, το ότι μπορούμε να θεωρήσουμε φυσιολογικά και τα πιο παράλογα, η ανοσία στην τραγελαφική μας πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση ότι, όσο κι αν αντιλαμβανόμαστε και εξοργιζόμαστε με το τέλμα της πολιτικής και της κοινωνίας, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης κάτι παθαίνουμε και μένουμε στα ίδια, είναι όχι απλώς εύστοχα, αλλά σφάζει με το βαμβάκι.
Χτυπά στο κόκκαλο, για να δούμε την άλλη πλευρά των γεγονότων, την πραγματική. Τον παραλογισμό και την αστειότητα που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας. Οι διάλογοι στα σκίτσα είναι έξυπνοι, εύστοχοι και περιεκτικοί. Όλη η ουσία ενός πολιτικού γεγονότος ή μιας εξέλιξης χωρά και διαγράφεται σ' αυτά.
Ο ΚΥΡ δεν γράφει Ιστορία, την σκιτσάρει.