Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ωραίες πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων!

Ηλιοβασίλεμα στο Δύστο

Πριν δύο σαββατοκύριακα στο Δύστο Ευβοίας ξεκίνησε μια πρωτοβουλία -που εύχομαι να γίνει θεσμός- με ανταλλαγή σπόρων. Γιατί όταν υπάρχουν νέοι άνθρωποι, με ιδέες και όρεξη να τις υλοποιήσουν συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα! Σας παραθέτω το ρεπορτάζ της Χρυσάνθης Μαστροκώστα από την εφημερίδα "Εποχή" και στο τέλος το σύνδεσμο για να διαβάσετε περισσότερα τέτοιου είδους νέα που δεν βλέπουμε και δεν μαθαίνουμε συχνά. Και πού ξέρετε, μπορεί να ανακαλύψετε κάτι πολύ-πολύ ενδιαφέρον!

Ο κάμπος του Δύστου

"Η επαρχία…ξαναφυτρώνει!
* Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η (πρώτη) γιορτή συνάντησης και ανταλλαγής παραδοσιακών σπόρων στο Δύστο Ευβοίας.
Με κύριο σύνθημα την επιστροφή σε εναλλακτικούς τρόπους ζωής και ανάπτυξης, έκλεισαν την εκδήλωση ανταλλαγής παραδοσιακών σπόρων, χωρίς χρήματα, τα περίπου 600 άτομα που βρέθηκαν την Κυριακή 10 Απριλίου στο Δύστο Ευβοίας. «Η Εύβοια είναι ένας τόπος ευλογημένος, έχει πάρα πολλές ποικιλίες», λέει η Γ. Παπαστυλιανού, γεωπόνος και καθηγήτρια στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν παλιές ντόπιες ποικιλίες φυτών και λαχανικών, όπως τομάτας, μπάμιας, καρπουζιού, πεπονιού, φασολιού ακόμη και σπόρο σιταριού που θεωρείται σπάνιος. Σπόρους που κρατούσαν οι αγρότες μετά τις καλλιέργειες κάθε εποχής. «Με τον τρόπο αυτό κινούμαστε προς την κατεύθυνση της τοπικής ανάπτυξης με δράσεις φιλικές προς το περιβάλλον και την οικολογία», λέει η Γ. Σίμωση, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Δύστου.
Ιδιαίτερα μεγάλη ήταν η συμμετοχή των νέων που δείχνουν να επιστρέφουν στην επαρχία και να ασχολόνται με τη ντόπια παραγωγή. «Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Θα ακολουθήσουν και άλλα πιο δυναμικά και δραστικά. Θα μιλάμε για κινήματα», προβλέπει η εθελόντρια Ξ. Μουστάκα.
Πρωτοβουλίες σαν την ανταλλαγή σπόρων, συμβάλλουν στην αποκέντρωση, τη στήριξη της ελληνικής παραδοσιακής διατροφής και των εγχώριων προϊόντων. «Τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε αύξηση 6-7% της γεωργικής απασχόλησης», σύμφωνα με τον Δ. Μαυράκο, πρόεδρο του περιβαλλοντικού και πολιτιστικού συλλόγου Παπάγου «Υμηττός». «Υπάρχει έντονη η επιθυμία να ξαναγυρίσουμε πίσω, να ξαναβρούμε τι μυρωδιές μας και τις γεύσεις μας που έχουν χαθεί», δήλωσε ο Β. Αβδελάς, γεωπόνος και εμπνευστής της εκδήλωσης. «Στόχος είναι να προωθήσουμε τον εθελοντισμό», λέει ο Α. Ζαμπέτας, μέλος του συλλόγου Ενεργών Πολιτών Ερέτριας.
Tο ενδιαφέρον του κόσμου υπήρξε μεγάλο ενώ στη γιορτή, που υποστήριξαν με την παρουσία τους τοπικές οικολογικές οργανώσεις και σύλλογοι από όλη την Ελλάδα, προσφέρθηκαν φέτα, ελιές, ψωμί, κρασί και τσίπουρο από τοπικούς παραγωγούς. Οι πολίτες που παραβρέθηκαν είχαν την ευκαιρία να πάρουν πληροφορίες για τις καλλιέργειες των σπόρων και τη φροντίδα των φυτών από γεωπόνους, επιστήμονες και εθελοντές.
Η γιορτή ανταλλαγής σπόρων πραγματοποιήθηκε από τον Εξωραϊστικό Σύλλογο του Δύστου σε συνεργασία με την εναλλακτική κοινότητα «Πελίτι» και υπήρξε η αρχή για περισσότερες μελλοντικές δράσεις. Μια μέρα νωρίτερα, το χωριό άλλαξε το «πρόσωπό» του. Τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου με την καθοδήγηση των εθελοντών πολιτών, καθάρισαν τους δρόμους."
Χρυσάνθη Μαστροκώστα

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.epohi.gr/portal/koinonia

Υ.Γ. Εύχομαι καλή επιτυχία ;-)

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Πλάι στο νερό, την ίδια πάντα ώρα...

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο τραγούδι που λατρεύω, με ταξιδεύει, αγγίζει βαθιά την ψυχή μου η τόσο γλυκιά και νοσταλγική του μελωδία κι οι λέξεις που πάντα έχουν κάτι ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό, αλλά βαθιά αληθινό.
Κάθε φορά που το ακούω φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες...Ένα ανοιξιάτικο βράδυ (ή καλοκαιρινό αν σας αρέσει περισσότερο) με ένα ολοστρόγγυλο φωτεινό φεγγάρι να καθρεφτίζεται στον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας, ξυπόλητοι στην άμμο ένας άντρας και μια γυναίκα αγκαλιασμένοι τρυφερά να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής κοιτώντας κατάματα ο ένας τον άλλον και τα πρόσωπά τους να λάμπουν από το φως του φεγγαριού...Έτσι, γλυκά, τρυφερά, ερωτικά κι απαλά όπως σ' αγκαλιάζει η μουσική, γιατί το ομολογεί:
"Είμαι ένας φάρος που ανόητα ελπίζει
 που χάνει το θάρρος και κλαίει σαν χωρίζει

 μ΄αγαπάει το κύμα αυτό σαν Θεό"

Αφεθείτε στο ταξίδι και φτιάξτε κι εσείς τις δικές σας εικόνες!

Καλή Ανάσταση και αληθινή!!!

"Πλάι στο νερό" Δήμητρα Γαλάνη με τους υπέροχους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και τη μελωδική μουσική του David Torrens...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Φεύγω είπε και φύσηξε ο βαρδάρης...

Ήταν -αν θυμάμαι καλά- άνοιξη πριν 10-12 χρόνια, πρωί-πρωί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να χαζεύω τον ήλιο ν' ανατέλλει, στο βάθος η θάλασσα κι αριστερά να πλησιάζουμε τη Χαλυβουργική. Εκείνο το πρωί ταξιδεύαμε για το χωριό κι ο οδηγός-πατερούλης είχε πιάσει στο ράδιο ένα σταθμό με λαϊκά. Ξαφνικά, εκεί που τα μάτια μισόκλειναν λίγο από τη νύστα και λίγο από τις ακτίνες του ήλιου που πλήθαιναν ακούω ένα πολύ ρυθμικό χορευτικό τραγούδι κι ανοίγω νωχελικά τα μάτια μου, μόλις φτάνει το ρεφραίν ξαφνιάζομαι, ρωτάω τί σημαίνει αυτό που άκουσα κι ο μπαμπάς μου ξεσπά σε γέλια." Όχι σκιούδας, βρε Παναγιώτα, πότε Ιησούς κι Ιούδας τραγουδάει ο άνθρωπος...Να δεις πώς τον λένε, κόλλησε το μυαλό μου, πες το μωρέ..." κι η μαμά μου δειλά "Παπάζογλου;". "Ναι μωρέ, ο Νίκος Παπάζογλου".
Εκείνο το πρωί γνώρισα το Νίκο Παπάζογλου, με έναν παράδοξο τρόπο. Αλλά οι σημαντικές γνωριμίες στη ζωή μας ως ευτράπελα ξεκινούν πάντα...
Αγάπησα τον "Υδροχόο", γιατί εκτός όλων των άλλων μίλαγε για το ζώδιό μου κι είχε μια φράση που με εκφράζει απόλυτα: "όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν..."
Τα τζιν πουκάμισα και το κόκκινο μαντήλι αναπόσπαστα κομμάτια της εικόνας του, έτσι θα τον θυμάμαι. Με μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο, σεμνότητα, κρατώντας το μικρόφωνο με σεβασμό και την ιδιαίτερη φωνή που δεν ξεχνιέται και δεν την μπερδεύεις, γιατί έχει μέσα τόση ψυχή που ίσως και να μην το αντέχεις, τόση αλήθεια είναι σχεδόν ντροπιαστική...
"Δεν θέλω να' μαστε ούτε φίλοι, ούτε εχθροί, θέλω να μη θυμάμαι" είχε τραγουδήσει κι υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που το ένιωθα έντονα κι ήθελα να το φωνάξω σε ανθρώπους, δεν θέλω να'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί, το μόνο που θέλω είναι να μη θυμάμαι. Κι ύστερα όταν όλα έχουν περάσει κι έχουν ξεχαστεί απορείς "μα γιατί το τραγούδι να'ναι λυπητερό, λες κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά, ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ' έπνιξε, φυλάξου ως το τέλος θα μου πεις..." Πόσος έρωτας μπορεί να χωρέσει σ' ένα τραγούδι, μια μελωδία, μια φωνή;
Πριν μερικούς μήνες σ' ένα μικρό ραδιοφωνικό στούντιο γιορτάζοντας το τέλος της χρονιάς βάλαμε το "Τρελή κι αδέσποτη", το τραγουδήσαμε, το αισθανθήκαμε και το αγαπημένο μου Κ. υπογράμμισε το "νοιώθω ποια είσαι όταν λες το σ' αγαπώ" και "είσαι εκείνη που αν μαζί της κοιμηθώ
θα 'χω ξεχάσει ποιος να είμαι και πού πάω" ως εξαιρετικής έννοιας στίχους. Θα συμφωνήσω, όλοι οι στίχοι του είναι υπέροχοι, ό,τι έχει πει ή γράψει έχει τη δική του ποιότητα.
Σήμερα εκείνο το "απόψε σιωπηλοί", αλλά και "εδώ κανείς δεν τραγουδά" παίρνει σάρκα και οστά, γιατί η ψυχή πέταξε για κάπου αλλού, μακριά...
Τραγούδησε την αγάπη του για την Ελλάδα, αλλά στηλίτευσε και τα κακώς κείμενα, μίλησε για τον πόνο που προκαλεί σ' όσους την αγαπούν κι έβαλε εκείνο το Αχ που μόνο ο Έλληνας ξέρει να το λέει με χίλιους δυο τρόπους. Κάπου εκεί ανάμεσα στη δήλωση "εγώ δεν είμαι ποιητής" και "φεύγω" έζησε ανάμεσα στην τέχνη, τη μουσική, την αλήθεια, τη Θεσσαλονίκη, τη γλυκύτητα, τις καρδιές των ανθρώπων, χωρίς προκλήσεις, χωρίς θόρυβο, χωρίς φώτα...δεν τα χρειαζόταν, είχε το δικό του φως.
Δυστυχώς, το πρωί έσβησε οριστικά κι έτσι έκανε πράξη το "φεύγω" του.
Φεύγουν άραγε ποτέ πραγματικά οι άνθρωποι που αφήνουν πίσω τους κάτι παραπάνω από έργο, ψυχή;
Ο Νίκος Παπάζογλου θα' ναι εδώ σε στιγμές τρυφερές και λεπτές, θα φωτίζει στη ρωγμή του χρόνου και θα τον ακούμε μόλις φυσήξει ο βαρδάρης...
Καλό ταξίδι κι ευχαριστώ για τις αναμνήσεις και τα αισθήματα.


"Για το χαμόγελό σου τραγουδώ"

"Το όνειρο"


"Φύσηξε ο Βαρδαρης"
Υ.Γ. Πριν να τον χορτάσουνε τα μάτια και τ' αυτιά μας, τον άρπαξε θαρρείς μακριά το λεωφορείο...Και να'ταν λεωφορείο, θα περιμέναμε στη στάση να φανεί, μα δεν ήταν.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Όλα γίνονται ξαφνικά...

Κι εκεί που ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι να τραβήξει την προσοχή, το ενδιαφέρον σου, να νιώθεις δημιουργική, γίνεται αναπάντεχα κάτι και συμβαίνει ακόμη κι ασυνείδητα.
Άλλοτε πάλι εκεί που έρχεται κάτι νέο, ξαφνικό, ελπιδοφόρο, που σε γεμίζει όρεξη, χαρά, αισιοδοξία, δεν ανταποκρίνεται εντέλει στην αρχική αίσθηση και χαλάει τη διάθεση, αλλά κάτι σου δίνει. Τη γνώση, την εμπειρία, την άσκηση ν' αντέχεις στις ανατροπές, στις αναποδιές, στην απόρριψη του κόπου και της δοτικότητάς σου, στην ισοπέδωση της αισιοδοξίας, της αυτοπεποίθησης -που ούτως ή άλλως αμφιταλαντεύεται- και να συνεχίζεις προσπαθώντας να εξελίσσεσαι και να βελτιώνεσαι, χωρίς να το βάζεις κάτω. Γιατί όπως λέει κι η Ελένη Τσαλιγοπούλου:
"Ξαφνικά θα το δεις πως όλα αλλάζουν, όλα πέφτουν κι όλα φτιάχνονται ξανά. Ξαφνικά θα  το δεις πως όλα αλλάζουν, όλα αξίζουν κι όλα αρχίζουν ξαφνικά..."




Ξαφνικά- Ελένη Τσαλιγοπούλου

Κι ίσως έτσι ξαφνικά ό,τι είχε χαλάσει διορθώθηκε κι ό,τι ήταν σταθερό άρχισε να προχωρά. Ίσως απλώς έδωσε έναυσμα για κάτι καινούργιο. Αρκεί ό,τι συμβαίνει ξαφνικά είτε να είναι καλό είτε να είναι για καλό και να μπορούμε να το δούμε.

Καλό σαββατοκύριακο!

Υ.Γ, Και μην ξεχνάτε να προσέχετε τους πολύτιμους εαυτούς σας :-)