Για ένα τανγκό...κι ας είναι λάθος

                                   
Μ' αρέσει ο τόνος εκεί: "τανγκό". Και το "ν" που σε κάνει να στέκεσαι λίγο παραπάνω, να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή. Έχει μια άλλη σημασία, άλλο συναίσθημα, όταν ακούς τη δισύλλαβη λεξούλα με τονισμένη τη λήγουσα είναι σαν να μεγαλώνει, σαν να μακραίνει ξαφνικά στην εκφορά του λόγου. Σαν να χαμηλώνει ο τόνος της φωνής χωρίς ίχνος επιθετικότητας, αλλά με
 το πάθος και τον ερωτισμό που απαιτεί να κατεβαίνεις οκτάβες, σαν να το ψιθυρίζεις στο αφτί. Λες και φοβάσαι μην σβήσει το κερί από την ένταση της φωνής και το ημίφως που μαγεύει και μαγνητίζει γίνει ψυχρό σκοτάδι. Σαν να φλερτάρεις, διακριτικά, γλυκά, μία να προσεγγίζεις και μια ν' απομακρύνεσαι. Εκεί μ' αρέσει ο τόνος κι ας είναι λάθος, γιατί ταιριάζει στην αισθητική και τη λογική μου...

Και πόσο δίκιο είχε ο Γιάννης Ξανθούλης που έδωσε τον τίτλο Το τανγκό των Χριστουγέννων στο βιβλίο του. Με τον τόνο στη λήγουσα. Για τα οριστικά πράγματα και συναισθήματα κι όχι τα εν δυνάμει της παραλήγουσας, χωρίς ίσως, μάλλον, μπορεί. Τετελεσμένα, ξεκάθαρα, βαθιά. Για μια στιγμή που διαρκεί για μια ζωή...

Γιώργος Νταλάρας- Μια στιγμή για πάντα

από την ταινία Το τανγκό των Χριστουγέννων