Οι σκηνοθέτες και καλλιτεχνικοί διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, Ανέστης Αζάς και Πρόδρομος Τσινικόρης, παρουσιάζουν στην Πειραιώς 260 (Χώρος Ε), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μέχρι και απόψε, Πέμπτη 12 Ιουλίου, το "Ελλάς Μονάχου", μια παράσταση που εμπίπτει στο θέατρο ντοκιμαντέρ, με θέμα τη μετανάστευση των νέων ανθρώπων από την Ελλάδα στο Μόναχο της Γερμανίας.
Η πρεμιέρα έγινε στο Μόναχο στα μέσα Μαρτίου και έχει ήδη παρουσιαστεί συνολικά έντεκα φορές εκεί, αλλά την Τρίτη 10 Ιουλίου έκανε την επίσημη πρεμιέρα της επί ελληνικού εδάφους.
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη παράσταση, αυτή τη γεύση αφήνει, μαζί με πολλές-πολλές σκέψεις και προβληματισμούς, ειδικά για όλους-ες εμάς που ανήκουμε στη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της ελληνικής "ευμάρειας", αλλά πριν καν μπει στην ενήλικη ζωή, η περίφημη οικονομική κρίση έκανε με πάταγο την εμφάνισή της.
Επί σκηνής, βρίσκεται ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών, ο Πρόδρομος Τσινικόρης, που -όπως λέει και ο ίδιος ξεκινώντας- έχει μεταναστευτικό παρελθόν, γι' αυτό και βρίσκεται εκεί, μαζί με τους τρεις Έλληνες μετανάστες, την Κατερίνα, τον Άγγελο και τον Βαλάντη, που μιλούν για τις δικές τους μεταναστευτικές εμπειρίες, διαφορετικές μεν, αλλά με αρκετές δυσκολίες και μια κοινή άποψη, ότι δεν μετάνιωσαν που έφυγαν και δεν θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Τουλάχιστον, όπως συνεχίζει να είναι η εργασιακή και οικονομική κατάσταση εδώ.
Ενδιάμεσα, ακούγονται και άλλοι μετανάστες, ακόμη και παλαιότερων γενεών, όπως η μητέρα του Πρόδρομου, αλλά και ο κύριος Λαυρέντης που, μετά τη συνταξιοδότησή του, επιστρέφει στην Ελλάδα και είπε δύο από τα πιο συγκινητικά και δυνατά πράγματα που ακούστηκαν.
Το πρώτο ήταν ότι δεν ήταν ευτυχισμένοι εκεί, γιατί δεν ρίζωσαν ποτέ στον καινούργιο τόπο, ήταν πάντα σαν σε μια νοητή αίθουσα αναμονής για να επιστρέψουν στην Ελλάδα και συμβούλεψε τους νεότερους, να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Να φτιάχνουν ρίζες, να ζουν τη ζωή τους εκεί που συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει. Και το δεύτερο, ότι ευτυχία δεν είναι να έχεις χρήματα, αλλά να έχεις χρόνο.
Αυτός ο άνθρωπος που αισθάνεται ότι δεν έχει ρίζες στη Γερμανία, επιστρέφοντας για να μείνει στην Ελλάδα, αποφάσισε να φυτέψει μερικές δεκάδες ελιές, αλλά όχι για να τις αξιοποιήσει με κάποιο τρόπο άμεσα. Όσο ψυχαναλυτικό ή ρομαντικό κι αν ακούγεται, είναι σαν να αποφάσισε ότι θέλει να "ριζώσει" εδώ πια...
Ο πατέρας της Κατερίνας -μέσω ηχητικού μηνύματος- τής υπενθυμίζει ότι, ό,τι και να συμβεί, μπορεί πάντα να γυρίσει πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη (αχ, αθάνατη ελληνική οικογένεια που δεν έχεις μόνο παθογένειες, αλλά και μια δύναμη, μια θαλπωρή που ησυχάζει την ψυχή τις πιο κρίσιμες στιγμές).
Και οι τρεις πρωταγωνιστές που αντιμετώπισαν τις δυσκολίες της ελληνικής κρίσης και του πόσο δύσκολο είναι τελικά να προσπαθείς να υπάρξεις, να ζήσεις σε μια χώρα που όλα είναι υπό κατάρρευση, πήραν τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσουν και κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, επίσης, πολύ μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά, τα κατάφεραν και είναι καλά. Έχουν κι άλλα βήματα προς την επίτευξη των στόχων τους, αλλά είναι καλά, γιατί ξέρουν ότι ακόμη και με τις δυσκολίες που υπάρχουν στην Γερμανία, μπορούν να νιώθουν πιο ήρεμοι, να κοιμούνται πιο ήσυχοι.
Με μια θαυμαστή ισορροπία και προσέγγιση, οι δύο σκηνοθέτες έχουν καταφέρει να μην είναι τόσο βαρύ, τόσο φορτισμένο συναισθηματικά το κλίμα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά να υπάρχουν πολλές στιγμές πιο ανάλαφρες, με γέλιο απαραίτητο και βαθιές ανάσες.
Κλείνει με έναν πραγματικά απρόσμενο (με την πολύ καλή έννοια, της απαραίτητης ανάλαφρης ανάσας, όπως ανέφερα προηγουμένως) τρόπο, αλλά αυτό που επίσης, με συγκίνησε ήταν όταν -πριν το τέλος- ο Πρόδρομος μίλησε κι εκείνος ως μετανάστης -βέβαια, εν προκειμένω, εξ αντιστροφής, καθώς γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά σπούδασε, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Είπε, λοιπόν, ότι δεν μπορεί να πει ότι είναι ευτυχισμένος, αλλά ευτυχία δεν είναι το πού είσαι, η ευτυχία είναι εκεί όπου είναι οι άνθρωποι που αγαπάς. Κι έχει ένα οχυρό που δεν θα πέσει έτσι εύκολα -προσωπικά, συμφωνώ απολύτως επ' αυτού.
Μπορεί να φύγαμε με υγρά μάτια, αλλά και με χαμόγελο, μπορεί να υπήρξε ένα σφίξιμο στην καρδιά και στο στομάχι, καθώς επίσης να μας δημιούργησε αρκετούς προβληματισμούς, αλλά είναι μία πολύ δυνατή, καλοφτιαγμένη (αλλά καθόλου στυλιζαρισμένη) σε όλα τα συστατικά της και πραγματικά, καταπληκτική παράσταση.
Αν είστε τυχεροί και έχετε προμηθευτεί τα εισιτήριά σας, θα την απολαύσετε. Αν είστε πολύ-πολύ τυχεροί και βρείτε τελευταία στιγμή εισιτήρια (αν υπάρχουν), επίσης. Για τους υπόλοιπους, ας ευχηθούμε να μην τελειώσει στο Φεστιβάλ η πορεία της παράστασης στην Ελλάδα.
Τελευταία παράσταση: Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018, στις 9μμ, στον χώρο Ε της Πειραιώς 260.
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, Πρόδρομος Τσινικόρης
Δραματουργία: Christine Milz
Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Πάνος Μανουηλίδης
Συμμετέχουν: Πρόδρομος Τσινικόρης και Έλληνες πολίτες του Μονάχου: Άγγελος Γεωργιάδης, Βαλάντης Μπεΐνογλου, Κατερίνα Σόφτση.
Παραγωγή της Münchner Kammerspiele σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.
Δραματουργία: Christine Milz
Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Πάνος Μανουηλίδης
Συμμετέχουν: Πρόδρομος Τσινικόρης και Έλληνες πολίτες του Μονάχου: Άγγελος Γεωργιάδης, Βαλάντης Μπεΐνογλου, Κατερίνα Σόφτση.
Παραγωγή της Münchner Kammerspiele σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.
