Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Κάηκαν τα λαμπάκια μου...αλλά θα τα ανάψω ξανά!

Καμιά φορά, εκεί που αρχίζει το κρύο να σε διαπερνά και να κάνει τη σπονδυλική σου στήλη να αναριγεί είναι που νιώθεις ξαφνικά πως άλλαξες εποχή και δεν εννοώ μόνο ότι μπήκε ο χειμώνας, αλλά ότι εσύ έχεις αλλάξει πράγματα, ανάγκες, επιθυμίες, όνειρα και συνήθειες.
Σ' εκείνη τη στιγμή που το ρίγος διαπερνά λάγνα και βιαστικά τη ραχοκοκκαλιά, περνούν εξίσου στιγμιαία και όλα όσα επαναπροσδιορίζονται, γιατί η ζωή έχει κι εκείνη εποχές, όπως εναλλάσσονται αυτές, αλλάζει και το περιεχόμενο στις ντουλάπες του μυαλού. Λίγο πριν τις γιορτές και την αλλαγή του χρόνου φτάνει η ώρα του απολογισμού, δύσκολη στιγμή, σ' απογυμνώνει. Άλλοτε σε βρίσκει να χαμογελάς για όσα έκανες κι έζησες κι άλλοτε σε βρίσκει να αφαιρείς και να προσθέτεις, να "περνάς" στην επόμενη τάξη ή να "κόβεις" αυτούς που δεν σου χρειάζονται.
Γιατί;
Γιατί όπως λέω τους τελευταίους πολλούς μήνες (γιατί τώρα το συνειδητοποιώ) δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να μείνουν στη ζωή μας κι εμείς στη δική τους. Εξελισσόμαστε, άρα αλλάζουμε, μετατρέπονται κι οι δεσμοί και τα αισθήματα, αλλά κυρίως οι ανάγκες κι οι επιθυμίες. Δεν υπογράφουμε συμβόλαιο εφ' όρου ζωής, εις την αιωνιότητα, να είναι ο ένας κομμάτι της ζωής του άλλου. Αυτά συμβαίνουν, προκύπτουν, δεν απαιτούνται, ούτε συμφωνούνται ες αεί.
Ως απόλυτα συναισθηματικός άνθρωπος που έχει βαθιά ανάγκη να αγαπά και ν' αγαπιέται πολύ, αυθόρμητα, ανενδοίαστα και απενεχοποιημένα, με αίσθηση σταθερότητας, εμπιστοσύνης και αφοσίωσης, ανακάλυψα για μένα κάτι τρομερό. Είμαι όλα αυτά, αλλά με τρεις όρους. Θέλω αμοιβαιότητα, που σημαίνει να με εμπιστεύονται όπως εγώ, να με αγαπούν όπως αγαπώ και να μου το εκφράζουν για να το νιώθω, χαρά, που σημαίνει να με γεμίζει η σχέση μου με τους ανθρώπους χαρά, κέφι, χαμόγελα, δροσιά, ανάσα, τέλος, ελευθερία, να μην με καταπιέζουν, να μην με κάνουν να απολογούμαι για το πώς νιώθω και πώς δρω, να μην απαιτούν να κινείται η ζωή μου γύρω από τις ανάγκες και τις διαθέσεις των άλλων. Εγωισμός είναι να νοιάζεσαι μόνο για σένα, αλλά το να νοιάζεσαι πρώτα για τις δικές σου ανάγκες κι επιθυμίες νομίζω πως είναι υγιές.
Σαφέστατα, θα είμαστε εκεί όταν μας χρειαστεί κάποιος κι ας μην το ζητήσει, αλλά δεν θα τον κάνουμε προτεραιότητα μας. Η αγάπη δεν χάνεται ούτε εξαφανίζεται έτσι απλά, μόνο που μερικές φορές όταν την παρακουράσεις, την παραφορτώσεις κι αρχίζεις να απαιτείς κι όχι απλώς να τη ζεις και να τη χαίρεσαι, εμφανίζεται ν' ασθενεί. Κι ίσως πρέπει να αξιολογήσεις πόσο αξίζει να την κρατήσεις και πόσο καλό θα σου κάνει να την τελειώσεις. Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τη δυσκολία. τότε θα ξέρεις αν πραγματικά άξιζε ή αν έδωσες μια παράταση ζωής. Αν όχι, θα μάθεις πόση δύναμη έχεις για τα ξεκινήματα και το κλείσιμο κύκλων, διαδρομών κλπ.
Αν καθίσεις να δεις τα πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα χριστουγεννιάτικα δέντρα θα παρατηρήσεις πως το ένα ακολουθεί ρυθμικά το άλλο, με μια αρμονική ροή φωτός, χωρίς να πέφτει το ένα πάνω στο φως του επόμενου. Έτσι είναι κι οι σχέσεις των ανθρώπων. Πρέπει να αφήνεις το φως του άλλου να λάμψει στο χώρο και το χρόνο του κι εσύ στο δικό σου. Όλοι θα βρεθούμε έστω για λίγο στο σκοτάδι, αλλά το σημαντικό είναι ότι αυτή η αρμονία στη διαδικασία επιτρέπει την ισορροπία, την ισοτιμία, αλλά κυρίως, την αγάπη να κυλά χωρίς "βραχυκύκλωμα".
Έκπληκτη έλεγα σε μια φίλη πόσο με χαροποίησε η φράση δύο προσώπων -που δεν προλάβαμε να πούμε κάτι ιδιαίτερο- "από τώρα φεύγεις, γιατί; Πραγματικά, χαρήκαμε πολύ που σε είδαμε, να είσαι καλά!" με δύο διάπλατα χαμόγελα και απόρησα: "Μα είναι δυνατόν; Δεν προλάβαμε να μιλήσουμε!" Τότε μου απαντά, "μα βέβαια και είναι! Και μόνο που σε βλέπει κάποιος χαίρεται κι εγώ χαίρομαι πάντα όταν σε βλέπω" με ένα πάρα πολύ γλυκό και τρυφερό χαμόγελο. Σ' αυτή τη σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ισχύει αυτό που ανέφερα. Μου δίνει το χώρο και το χρόνο να μοιράσω το φως μου, γιατί ξέρει πως τώρα είναι η ώρα που θέλω και μπορώ να το κάνω. Παρατήρησα λοιπόν, ότι τον τελευταίο καιρό μιλάω πολύ για τη χαρά που χρειάζομαι και για όσα με στεναχωρούν και μου την παίρνουν, αφήνοντας στην αγαπημένη φίλη λιγότερο από όσο χρόνο και χώρο αξίζει. Ωστόσο, παρόλο που το ξέρει, χαίρεται με τη δική μου χαρά κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει την ισορροπία, τί σχέση έχουμε, τί αγάπη και ότι είμαστε δύο διαφορετικοί κι ελεύθεροι άνθρωποι που δεν δεσμεύουμε, αλλά μοιραζόμαστε συναισθήματα και στιγμές...Σπουδαίο πράγμα. Ειδικά, όταν αναγνωρίζει τη σημασία του να είσαι ευτυχισμένος και να κάνεις ό,τι μπορείς για να το πραγματώσεις.
Στο πιο αγαπημένο μου Ε, λοιπόν, που ξέρει να φωτίζει, αλλά και να περιμένει όταν είναι η σειρά σου για το φωτισμό, χωρίς να σε "βραχυκυκλώνει"...
Στις γιορτές που θέλω να αξίζουν πιο πολλά από όσα προσδοκώ και στους ανθρώπους...το ίδιο.

Υ.Γ. "Και του χρόνου" Φοίβος Δεληβοριάς(Προσέξτε τους στίχους..."γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει, γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι..."):
http://www.youtube.com/watch?v=M7Oz38cJGdw
"Τα Χριστούγεννα με σένα" Θάνος Καλλίρης:
http://www.youtube.com/watch?v=nJN-HKUi2wk&feature=related