Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

"Μια νύχτα μόνο τάξε μου..."

Άλλο ένα τραγούδι ερχόμενο από μια απ' τις καλύτερες μουσικές περιόδους και των τριών συντελεστών: Λίνα Νικολακοπούλου, Σταμάτης Κραουνάκης και Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Η ατμόσφαιρα, το συναίσθημαη αλήθεια κι η ουσία είναι τα βασικά συστατικά για την αντοχή του στο χρόνο.

Μαρόκο
Μια νύχτα στο Μαρόκο
λαχτάρησα να ζήσω
με μυρωδιές κι αρώματα
φωτιά στα χρώματα.

Μία νύχτα με φεγγάρι
καινούριο κι αναμμένο
μετάξι μαύρο να φορώ
να βάφω το νερό.
Μια νύχτα μόνο τάξε μου
φαρμάκι, αν θέλεις, στάξε μου μετά.

Μια νύχτα μόνο τάξε μου
να φέγγω στα ματάκια σου μπροστά.
Μια νύχτα σαν κι αυτή
θάνατο κι αρχή - σου ζητώ
Μια νύχτα στη Βεγγάζη
να βγω φωτογραφία
στα φώτα κάποιου βαποριού
στα χέρια τ' αγοριού.

Μια νύχτα με τραγούδι
πεντάρφανο και ξένο
κι αν πιάσουν τ' άστρα πυρκαγιά
θα πέσουν στην καρδιά.


Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Μαρόκο

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Επιστροφή στα θρανία...

Αυτή η διαδοχή των εποχών και η επανάληψη των κύκλων είναι αναπόφευκτη, αλλά το καλό μέσα σ' όλα είναι πως ποτέ δεν γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι έτσι μέσα στην αδιατάραχτη (κι αυτό δεν είναι κακό) σειρά συμβαίνουν πράγματα όμορφα, αναπάντεχα, που σε ξαφνιάζουν δίνοντας στην ρουτίνα μια νότα χαράς, ελπίδας κι αισιοδοξίας, κάνοντας όλα εκείνα που ξέρεις μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο να μοιάζουν ολοκαίνουργια, πρωτόφαντα και γοητευτικά. Αυτή είναι αξία ανεκτίμητη.
Σήμερα ξεκινά η σχολική χρονιά για μικρούς, λίγο μεγαλύτερους, αλλά και για όλους. Κάποιοι φοβούνται το άγνωστο, άλλοι προσδοκούν το καινούργιο εναγωνίως, άλλοι μουτρώνουν για το καλοκαίρι που πέρασε (κι όμως είναι ακόμη εδώ), άλλοι αγχώνονται για τη χρονιά που έρχεται, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που κουβαλά, άλλοι χαίρονται που ξαναβρίσκουν τους φίλους τους κι άλλοι περιμένουν να τελειώσει επιτέλους αυτή η δωδεκαετής επανάληψη της επιστροφής σε ένα χώρο που μόνο χαρά δεν τους προκαλεί για να ξεκινήσει η ζωή τους. Για αυτούς τους τελευταίους βλέπετε αυτά τα δώδεκα χρόνια είναι απλώς μια ανυπόφορη, αλλά υποχρεωτική παρένθεση μέχρι τα 18 και την εισαγωγή σε μια σχολή και τη ζωή που θεωρητικά την ορίζεις με τον δικό σου τρόπο και όχι με τα μέτρα της μικρής κοινωνίας που λέγεται σχολείο.
Μιλώντας για μένα, ειλικρινά δεν νοσταλγώ τα σχολικά χρόνια, δεν θα γύριζα ποτέ ξανά σ' αυτά, για κανέναν λόγο. Είμαι ευτυχής που τέλειωσαν και η σκέψη να επαναληφθούν με γεμίζει τρόμο, ένας εφιάλτης.
Προφανώς και υπήρξαν ευχάριστες, όμορφες και σημαντικές στιγμές, όπως και άνθρωποι αντίστοιχα, αλλά το γενικό συναίσθημα δεν είναι όμορφο. Δεν μου έλειψε και δεν μου λείπει, χαίρομαι αφάνταστα που κάθε 11η του Σεπτέμβρη δεν χρειάζεται να πάω στο σχολείο και να συναντήσω ένα σωρό ανθρώπους που δεν με ενδιαφέρουν, να επιστρέψω στα άγχη για τα μαθήματα και τους βαθμούς (είμαι και αγχώδης άνθρωπος τί να κάνω;!) και να είμαι υποχρεωμένη για τους επόμενους εννέα μήνες να περνώ τη μισή μου μέρα εκεί και την υπόλοιπη διαβάζοντας μέσα στο άγχος για αυτό.
Γνώρισα -ελάχιστους είναι η αλήθεια, αλλά- καταπληκτικούς δασκάλους-καθηγητές και ανθρώπους, που μέσα στο σύνολο έκαναν τη διαφορά, γίνονταν το κίνητρο κι ο λόγος να προσπαθώ όλο και περισσότερο και να χαίρομαι που πηγαίνω στο σχολείο, ένα μέρος που ειλικρινά με αρρώσταινε λόγω άγχους, γιατί ως τέτοιο και μόνο το έβλεπα.
Όπως. λοιπόν, γίνεται εύκολα κατανοητό δεν ανήκω σε εκείνους που χαίρονταν κάθε Σεπτέμβρη, αλλά από την άλλη, θεωρούσα απαράδεκτο από τη στιγμή που το σχολείο μπορεί να σου προσφέρει ό,τι τέλος πάντων μπορεί, να μην εμφανίζεσαι, να κάνεις "κοπάνες", να είσαι ασυνεπής, να μην σέβεσαι τον χώρο, τους ανθρώπους, τον ρόλο που διαδραματίζει, ακόμη κι αν θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, ουσιαστικός, ενδιαφέρων και χρήσιμος.
Αυτό, λοιπόν, ας κρατήσουμε. Εκμεταλλεύσου τη γνώση, την παιδεία, τις δυνατότητες που μπορεί να σου προσφέρει, αλλά και τους ανθρώπους που έχουν όλοι την καλή διάθεση, ικανότητα και μεταδοτικότητα να σου ανοίξουν νέους γνωστικούς ορίζοντες και να σου δείξουν νέους τρόπους θέασης των πραγμάτων.
Στο κάτω-κάτω, κάποτε τελειώνει κι έρχεται η πραγματική ζωή με τις απομυθοποιήσεις, αλλά και τις δυσκολίες να σου διδάξει πως όλα για κάποιο λόγο είναι χρήσιμα, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο.
Να έχετε μια δημιουργική χρονιά λοιπόν, εσείς οι μικροί κι εσείς οι μεγάλοι. Όσο για εσάς τους γονείς, μην πανικοβάλλεστε, μην συγκρίνετε τα παιδιά σας με τα υπόλοιπα, μην τα φορτώνετε με τις δικές σας προσδοκίες και απωθημένα. Να τα αγαπάτε, να τα στηρίζετε, να τους δείχνετε σεβασμό και να τους δίνετε κίνητρο, όχι την επιβράβευση, αλλά τον ανεκτίμητο πλούτο της γνώσης. Γιατί δυνατός είσαι όταν ξέρεις αυτά που οι ισχυρότεροι θα ήθελαν να αγνοείς. Εμφυσήστε τους την όρεξη να μαθαίνουν, να εμβαθύνουν στη γνώση πέρα από το σχολείο, όχι σαν υποχρέωση ή βαθμοθηρία, αλλά σαν μια εσωτερική ανάγκη.
Αυτά τα παιδιά θα είναι και ευτυχισμένα και χρήσιμα.
Και κάτι εξίσου σημαντικό: στο σχολείο μαθαίνεις να ξεχωρίζεις σιγά-σιγά τους ανθρώπους που θέλεις συνοδοιπόρους στη ζωή σου και εκείνους με τους οποίους δεν μπορείς να συμπορευτείς. Συνήθως δια της ατόπου, αλλά όταν είσαι μικρός -μη σου πω κι όταν μεγαλώσεις- έτσι μαθαίνεις, κάνεις επιλογές κι αν βγουν λαθεμένες την επόμενη φορά ξέρεις να τις αποφεύγεις. Εκτός πια κι αν δεν είσαι θιασώτης της ρήσης "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού", αλλά ολίγον τι μαζοχιστής.
Κι όποιος είναι να μείνει, θα μείνει κι όποιος πρέπει να φύγει καλά θα κάνει. Μέσα σ' όλα αυτά μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, να αντέχεις τη διαφορετικότητά σου και να μην γίνεσαι μάζα, αλλά να μπορείς να συνυπάρχεις όσο πιο αρμονικά γίνεται στο σύνολο.
Καλή σχολική χρονιά!