Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Οι ΜΕΝΤΑ μας δρόσισαν και γέμισαν με όμορφες μελωδίες την τελευταία Παρασκευή του Μαρτίου!

Ο Νίκος Παπαδημητρίου εκπροσώπησε τους ΜΕΝΤΑ την Παρασκευή 29 Μαρτίου στο Spame Πακέτο και μας μίλησε για πολλά κι ενδιαφέροντα. Αναφερθήκαμε αρχικά, στο αποψινό live τους στο s.i.x. dogs (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), στον δίσκο τους "ΜΕΝΤΑ" του οποίου την παραγωγή ανέλαβαν εξ ολοκλήρου χωρίς την υποστήριξη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, παρά μόνο με μια βοήθεια στη διανομή από την Inner Ear. Για να είμαστε πιο ακριβείς ο δίσκος κυκλοφόρησε σε βινύλιο και σε ψηφιακή μορφή, σε cd δεν θα το βρείτε! Μάλιστα, το ίδιο το βινύλιο, το εξώφυλλο και το mastering έγιναν στην Αγγλία. Αυτό, βέβαια δεν είναι κάτι περίεργο, καθώς ακόμη και τα βίντεο κλιπ τους, όπου στα τελευταία δεν πρωταγωνιστούν οι τέσσερίς τους, γυρίζονται στην Αμερική από τον σκηνοθέτη τους, τον Γρηγόρη Ρέντη, ο οποίος σπούδασε εκεί. Επομένως, από τη στιγμή που εκείνοι κάνουν την παραγωγή έχουν την ευχέρεια να επιλέξουν τί είναι το καλύτερο για τη δουλειά τους. Δεν σημαίνει πως δεν κάνουν λάθη, ή δεν έχουν κάνει και μάλιστα επαναλαμβανόμενα, αλλά προσπαθούν να τα διακρίνουν και να τα αποφύγουν στη συνέχεια. Όχι πάντα με μεγάλη επιτυχία όπως μας είπε ο Νίκος.
Για το συγκρότημα μετρά κυρίως η άποψη των ανθρώπων που τους ακολουθούν χρόνια, για παράδειγμα όταν τους είπαν πως στους δίσκους τους δεν βγαίνει η ζωντάνια του live αποφάσισαν αυτός ο δίσκος να έχει λίγη περισσότερη "φασαρία" και το έκαναν.
Οι ΜΕΝΤΑ θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να δημιουργούν μαζί, ωστόσο προέχουν άλλοι άνθρωποι και άλλα πράγματα, αυτός είναι και ο λόγος που δεν γράφουν τόσο συχνά ώστε να έχουν ένα μεγαλύτερο υλικό και να κυκλοφορούν πιο συχνά δίσκους. Βέβαια, παίζει ρόλο και το γεγονός πως από τη στιγμή που εκείνοι τους χρηματοδοτούν απαιτείται κι ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να συγκεντρωθούν τα χρήματα, αλλά και να οργανώσουν οι ίδιοι ό,τι χρειάζεται η εκάστοτε παραγωγή.
Εντούτοις, έχουν ένα σταθερό πρόγραμμα, αυστηρό και συγκεκριμένο που κάνουν πρόβες, γράφουν τραγούδια, δουλεύουν πάνω σ' αυτά. Έχουν, βέβαια, και άλλες δουλειές όχι μόνο το συγκρότημα, επομένως θέλοντας και μη ο χρόνος αναγκαστικά είναι περιορισμένος.
Τα τραγούδια τους μπορεί κανείς να τα βρει και σε ψηφιακή μορφή και να τα αγοράσει, χωρίς να σημαίνει ότι δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος, άλλωστε είναι απαραίτητο να συνεχίσουν να υπάρχουν, απλώς θεωρούν πως σε cd δεν έχει πια κανένα νόημα να κυκλοφορήσουν.
Απόψε στο s.i.x. dogs θα υπάρχουν τα τελευταία 20 βινύλια του δίσκου "ΜΕΝΤΑ" για όποιον θέλει να το αγοράσει.
Μάθαμε μάλιστα και τί σημαίνει mastering, ο Νίκος Παπαδημητρίου μας έλυσε όλες μας τις απορίες. Αν θέλετε κι εσείς να ακούσετε όλα όσα είπαμε και φυσικά, όλα τα καινούργια τραγούδια των ΜΕΝΤΑ, δεν έχετε παρά να κάνετε ένα κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-29-3-2013/

Οι ΜΕΝΤΑ live τοΣάββατο 30 Μαρτίου 2013, στις 9μμ στο s.i.x. dogs (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι)

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Οι ΜΕΝΤΑ έρχονται να δώσουν μια δροσερή pop πνοή στο Spame Πακέτο την Παρασκευή 29 Μαρτίου!

Μετρώντας 14 χρόνια ζωής στο χώρο της εναλλακτικής ποπ μουσικής, οι Μέντα (Κώστας Βλάχας, Νίκος Παπαδημητρίου, Πάνος Γαλάνης, Δημήτρης Λαϊνάς) έρχονται στο Spame Πακέτο μια μέρα πριν το live τους που θα πραγματοποιηθεί στο S.i.x. dogs (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) το Σάββατο 30 Μαρτίου. Έχουν ήδη στα χέρια τους εδώ και μερικούς μήνες το πέμπτο κατά σειρά album τους που κυκλοφόρησε ψηφιακά και σε βινύλιο με τίτλο το όνομά τους, «ΜΕΝΤΑ».
Την Παρασκευή 29 Μαρτίου στις 4μμ και για δύο ώρες, θα μας μιλήσουν για το τι πρόκειται να ακούσουμε στο live τους, για την τελευταία τους δουλειά, τις μουσικές επιρροές τους, τις διαφορές από τα προηγούμενα τέσσερα album και φυσικά, θα ακούσουμε τα τραγούδια τους καλωσορίζοντας την άνοιξη όπως της αξίζει, με ποπ, αισιόδοξη, γλυκιά, ρυθμική, νοσταλγική και δροσερή μουσική!
Διαλέξτε την κατάλληλη διάθεση και ελάτε να περάσουμε ένα κεφάτο απόγευμα Παρασκευής!

Σας περιμένουμε στις 4μμ.

Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr

Εσείς, πόσο alternative pop είστε;

Μέντα- Κρύβεται για πάντα

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Ανακρίναμε τον Γιάννη Σαρακατσάνη και μας τα είπε -σχεδόν- όλα. Αθώος, λοιπόν!

                     

Είναι ένας πολυάσχολος άνθρωπος, γύρω από την μεγάλη του αγάπη πάντα, που είναι η τέχνη του θεάτρου. Τον έχουμε συνδέσει με κωμικές στιγμές divised θεάτρου, συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές, διαφημιστικά, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές του "Ιδρύματος", αλλά πιθανότατα δεν συγκρατήσαμε το όνομά του. Ήρθε η ώρα να το κάνουμε.
Ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ιδρυτικό μέλος των AbOvo, ηθοποιός και σκηνοθέτης, βρέθηκε στην εκπομπή Spame Πακέτο για μία ώρα την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013.
Η ομάδα AbOvo ανεβάζει αυτή την περίοδο το "Έγκλημα στη γκαλερί" στο Thission Lofts (Πειραιώς 123) μέχρι την Κυριακή 31 Μαρτίου. Μια διαδραστική παράσταση που αξιοποιεί το μεγαλύτερο μέρος των πάνω από 1000 τ.μ του χώρου αναζητώντας μαζί με τους 50 θεατές τον ένοχο!
Ο ένοχος υπάρχει και είναι ένας, δεν αλλάζει κάθε φορά και ακολουθώντας στοιχεία, αλλά πραγματοποιώντας και ανακρίσεις στους υπόπτους όλοι μαζί καταλήγουν στο ποιος είναι ο υπαίτιος.
Παράλληλα, ετοιμάζει την παράσταση "Προσοχή κίνδυνος!" που θα ανέβει για δύο μέρες, 6 και 7 Απριλίου στο "Θέατρο του Ήλιου" (Φρυνίχου 10, Πλάκα) με τις ομάδες των σεμιναρίων "Spring People" όπου διδάσκει τα τελευταία 3 χρόνια, αλλά και το Bob Theatre Festival για νέες θεατρικές ομάδες που διοργανώνουν οι AbOvo για έκτη χρονιά από 15 έως 19 Μαΐου.
Δεν τελειώνουν εδώ οι ασχολίες, καθώς παράλληλα είναι και μέλος της SciCo, ενός εκπαιδευτικού προγράμμτος επικοινωνίας της επιστήμης. Ο Γιάννης βλέπετε είναι και μαθηματικός κι αφού δεν το άσκησε το επάγγελμα συμμετέχει ως σκηνοθέτης στις εκπαιδευτικές παραστάσεις για παιδιά, με στόχο να αγαπήσουν και να γνωρίσουν με ευχάριστο, οικείο και παραστατικό τρόπο τις θετικές επιστήμες. Εδώ που τα λέμε, αν αυτό υπήρχε όταν πήγαινα εγώ σχολείο μπορεί η σχέση μου με τα Μαθηματικά και τη Φυσική να ήταν τουλάχιστον τυπική, κάπως καλύτερη έστω και όχι μια σχέση μίσους...
Ως προς αυτό βέβαια, είπε πως είναι και θέμα καθηγητών και σχολείων, καθώς εκείνοι τους καλούν κι έκανε μια σύγκριση με τα σχολεία στην Αγγλία, όπου πέρυσι το καλοκαίρι είχε βρεθεί για πέντε εβδομάδες κάνοντας σεμινάρια σε δημοτικά σχολεία. Εκεί, η εξαίρεση είναι ο καθηγητής που βαριέται να κάνει μάθημα, όχι ο κανόνας.
Εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα είπαμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη, έναν πολύ ευχάριστο συνομιλητή και μπορείτε να το διαπιστώσετε κάνοντας ένα απλό κλικ:

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

O Γιάννης Σαρακατσάνης έρχεται την Παρασκευή 22 Μαρτίου στο Spame Πακέτο

Την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013 στις 4μμ και για μία ώρα έρχεται στο Spame Πακέτο ο Γιάννης Σαρακατσάνης, βασικό μέλος των AbOvo, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Θα μας μιλήσει για την διαδραστική παράσταση της ομάδας υπό τον τίτλο "Έγκλημα στη γκαλερί" που παίζεται στο Thission Lofts, αλλά και την παράσταση "Προσοχή Κίνδυνος!" που σκηνοθετεί και θα ανέβει 6 και 7 Απριλίου στο "Θέατρο του Ήλιου" (Φρυνίχου 10, Πλάκα) από τις ομάδες των σεμιναρίων των Spring People. Ακόμη, θα μιλήσουμε για το Bob Theatre Festival που οργανώνουν και για τη συμμετοχή του στο SciCO.

Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr στις 4μμ και θα μάθουμε όλα όσα μας ενδιαφέρουν για τη δουλειά του!

Καλή μας άνοιξη!

Λίγο Μελάνι...
Λίγο μελάνι και χαρτί και λίγοι πάλι στίχοι
είναι το μόνο δώρο μου οπού θα σου χαρίσω...
Καλά που μου ῾δωσε κι αυτούς η ακριβή μου τύχη,
γιατί αλλιως δε θά ῾ξερα πώς να σε χαιρετήσω.

Ως τώρα άλλο τίποτα απ᾿ το δικό μου χέρι,
παρά πολλούς νερόβραστους και κρύους στίχους είδες.
Αλλά κι οι στίχοι πού και πού, καμμιά φορά, ποιός ξέρει,
αν έχουν δώρα ζηλευτά και ζωντανές ελπίδες.

Οι ευτυχίες πού ῾ψαλλα τόσες φορές για σένα
αν έξαφνα φτερούγιζαν με την αυγή μπροστά σου,
θα έβλεπες τί είχανε οι στίχοι μου κρυμένα
κι άλλη χαρά δε θά ῾θελε στο κόσμο η καρδιά σου.
                                                                                Γεώργιος Σουρής

Δυο άνθρωποι
Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου
δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες
δεν αποκλείεται ο ένας να είμουν εγώ
που με ξαναστέλναν εξορία.

Και κείνο το πρωί είχα και σένα
τόσα όνειρα
για τη δουλειά που θα 'βρισκα,
για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,
για λίγο ήλιο...
Και κείνος
που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου
είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του
στο αυστηρό του πρόσωπο.
(Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του).

'Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους
με χειροπέδες
μη νομίσεις τίποτα περισσότερο
μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.

Δυο άνθρωποι.
Σαν και σένα.
                                   Τίτος Πατρίκιος

Οφειλή
Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ' έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.

Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.

'Ετσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.
                                                     Τίτος Πατρίκιος

Τέλος μιας ηλικίας
Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες
-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-
βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.

'Ορμησε τότε προς την έξοδο κινδύνου, βγήκε
στο πιο ψηλό διάζωμα κι άρχισε να φωνάζει:
"Διώχτε από μπρος μου το πνιγμένο πρόσωπό της,
με κυνηγάει σα μέδουσα, οι σάπιες τρύπες του κολλάν απάνω μου,
βυζαίνουν τα δίκαια όνειρά μου.
Δεν είναι αυτή η μοίρα μου. Γλυτώστε με. Δεν είναι".

'Οταν τον πρόλαβαν, είχε περίπου ηρεμήσει.
'Ηπιε λίγο νερό, μιαν ασπιρίνη,
του τίναξαν τους ασβέστες απ' τα ρούχα, τις στάχτες από τα μαλλιά...
Λίγον καιρόν αργότερα
σβήσαν κ' οι τελευταίες ανυπόταχτες χειρονομίες.

Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε,
άλλοι μιλήσαν για λύσεις πανικού,
δυο-τρεις επέμεναν πως αναγνώρισε επί τέλους τις ευθύνες του.
Κανείς δεν έμαθε.

'Ηρθε η ζωή όπως συνήθως έρχεται και τα σκέπασε όλα.
                                                                               Τίτος Πατρίκιος

Φάση μιας μάχης
Είμαστε φάτσα με φάτσα
με τον εχθρό μου.
Ένα γραφείο μονάχα μας χωρίζει
σα χαράκωμα ή σαν τάφος.
Πίσω απ’ τις αξιοπρεπείς μας μάσκες
από πολύ βαθιά ανεβαίνει και μας καίει το μίσος.

Και να που τούτη τη στιγμή,
τώρα που παίζεται η ζωή μου,
ανακαλύπτω στη μορφή του πως
θα μπορούσα να τον είχα αγαπήσει.

Να που τούτη τη στιγμή ανακαλύπτει
στη μορφή μου
πως θα μπορούσε να με είχε αγαπήσει
                                                                        Τίτος Πατρίκιος
                                    (από τη συλλογή "Μαθητεία 1952-1962", Πρίσμα, 1978)

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

IV

Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε νά ῾χουμε μία πόρτα, έν᾿ άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδι.
Για νά ῾χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγγαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

V
Θά ῾θελα να φωνάξω τ᾿ ονομά σου, αγάπη, μ᾿ όλη μου την δύναμη.
Να τ᾿ ακούσουν οι χτίστες απ᾿ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν᾿ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ᾿ ακούσει η άνοιξη και νά ῾ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ᾿ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατα
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τ᾿ ακούσει ο χρόνος και να μην σ᾿ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
                                                                    Τάσος Λειβαδίτης

Της άνοιξης και του πολέμου
I
Δεν ξεχωρίζω πια τον ερχομό σου από την άνοιξη
Το βάδισμά σου απ’ το άνοιγμα των λουλουδιών
Τη νιότη από το χαμόγελό σου.
Δεν ξεχωρίζω το κορμί σου απ’ των περιβολιών το θρόισμα
Την αφή σου απ’ την αφή όλου του κόσμου

Τη γεύση σου απ’ τη γεύση των τρικυμισμένων μυστικών.
Δεν ξεχωρίζω πια τα μάτια σου
Μάτια; Ουρανός; Θάλασσα; Αστέρια;
- δεν ξεχωρίζω πια
Εσπαταλήθηκες πολύ μες στη ζωή μου.

III

Έξω από το χαράκωμα της μοίρας
Στόμα του τριαντάφυλλου
Μάτια της βροχής
Δάχτυλα που δεν έχουν αδερφούς
Και αδερφές στον κόσμο
Σφίγγουν τα ηνία του χαμόγελου, καθώς
Το αίμα στο χαράκωμα του ορίζοντα σαλπίζει
Σιωπητήριο καρδιάς.

VI

Πάθος ανθρώπινο
Δε γιατρεύεται τούτη η ομορφιά
Λουσμένη σε πληγές και ηφαίστεια…
Άνοιξη, άνοιξη!…κι αχ, δε γιατρεύεται
Τούτη η ελπίδα της ζωής, η ελπίδα της αγάπη…
                                                              Βύρων Λεοντάρης

Εαρινή συμφωνία
Τις νύχτες του έαρος
Που η γύρη των άστρων
Και των λουλουδιών
Αγρυπνούσε στο δέρμα μου
Μια λυπημένη ανταύγεια
Σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου
Γιατί αργούσες να ‘ρθεις, αγάπη
[…]
Άνοιξε τα παράθυρα
Να δεις τον κόσμο ανθισμένο
Μ’ όλες τις παπαρούνες του αίματός μας
- να μάθεις να χαμογελάς.
                                              Γιάννης Ρίτσος

Ρήση από το "Σηματολόγιον"
Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια
Είναι η Άνοιξη που δεν έφερες
                                              Οδυσσέας Ελύτης

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις.
Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι.
                                                Οδυσσέας Ελύτης

Όταν μιαν άνοιξη
Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μία καινούργια φορεσιά
και θα ῾ρθείς να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε
                                                         Μανώλης Αναγνωστάκης

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Τρέλα είναι, μην φοβάσαι!

Κι επειδή ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για να καθησυχάσουμε ο ένας τον άλλο: Το πρόβλημα δεν είναι πως όλοι οι άλλοι γύρω μας είναι τρελοί, απλώς είναι ότι εμείς το παρατηρούμε!

Γι' αυτό ας ακούσουμε ένα αγαπημένο τραγούδι από την Χαρούλα Αλεξίου, που αναφέρεται βέβαια σε μια πιο ωραία τρέλα, όχι αυτή την περιρρέουσα παράνοια, αλλά τέλος πάντων...

Χαρούλα Αλεξίου- Έι τρελάθηκα

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Η ώρα να πετάξουμε τις μάσκες...

Τελειώνουν κι οι απόκριες και κρύβονται οι μάσκες σιγά-σιγά, αν και δεν ξέρω κατά πόσον υπήρξαν πολλοί που κατάλαβαν αυτές τις γιορτές, αλλά και πόσοι θα αφήσουν τις μάσκες κατά μέρος. Τις μάσκες των σκληρών, των σίγουρων, των απόλυτων, των πολύξερων, που έχουν τα πάντα υπό έλεγχο, τις μάσκες των ευαίσθητων και συμπονετικών, των γεμάτων κατανόηση κι ενδιαφέρον, των συμμάχων. Ξέρετε, όλες αυτές οι μάσκες μας βοηθούν να επιβιώνουμε, να συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στον κόσμο χωρίς να εκτιθέμεθα, χωρίς να απογυμνωνόμαστε στα μάτια των άλλων. Είναι πάντα έτοιμα, άλλωστε,  να μας κρίνουν και να βρουν λάθη κι ατέλειες.
Αν αναλογιστούμε όλα όσα έχουμε μάθει από την Ιστορία, οι άνθρωποι απαρχής του κόσμου φορούν μάσκες, δημιουργούν προσωπεία και δικαιολογίες και κρύβονται πίσω απ' αυτά. Αρχέγονος φόβος, αρχέγονη αντίδραση. Αν, όμως, ρίξουμε τις μάσκες, θα φοβηθούμε, θα κατακρημνιστούμε, θα ξαφνιαστούμε ή θα ελευθερωθούμε επιτέλους;
Ακόμη και οι άλλοι είναι ένα είδος μάσκας, κρυβόμαστε στο πλήθος, στις παρέες, στην οικογένεια, στη μάζα, γιατί η μονάδα μπορεί και να μας φοβίζει. Να μην νιώθουμε επαρκείς για τους άλλους ή εκείνοι για εμάς.
Είναι, όμως, μια τεράστια ελευθερία να είσαι εσύ απέναντι σε κάποιον άλλο, όχι εσύ μέσα σε πολλούς ούτε ο άλλος μαζί με άλλους, δύο καθαρές μονάδες. Φτιάχνοντας λοιπόν τους σωστούς συνδυασμούς των μονάδων, μπορούν μετέπειτα αυτοί οι πολλαπλοί συνδυασμοί να συνυπάρξουν αρμονικά υπό συνθήκες και περιστάσεις.
Θα μου πείτε τί ακριβώς είναι αυτό που λέω... Αυτό που λέω είναι πως κάθε άνθρωπος κι εγώ συγκεκριμένα, χρειαζόμαστε το "εγώ" και το κτητικό "δικό μου, δικοί μου", ώστε το "εμείς" και το "δικό μας, δικοί μας" να είναι υγιή και ξεκάθαρα.
Δεν μπορεί να έχεις τους ίδιους φίλους με όλους σου τους φίλους, τους ίδιους γνωστούς με τους γνωστούς σου, ούτε την ίδια σχέση και τον ίδιο τρόπο σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι κουραστικό και άσκοπο να διεκδικείς τους ανθρώπους κάποιου άλλου, μα ποιος ο λόγος; Όποιος είναι να γίνει δικός σου άνθρωπος, φίλος κλπ γίνεται! Άσε που είναι και παιδιάστικο. Όσο κουραστικό κι ενοχλητικό είναι και το να μην σέβονται οι άλλοι τη σχέση σου με τους ανθρώπους και να θέλουν, ενώ δεν το έχουν πετύχει, γιατί προφανώς δεν γίνεται, να έχουν την ίδια σχέση που έχεις εσύ με τους δικούς σου ανθρώπους.
Για μένα τα πράγματα είναι πολύ καθαρά, ωστόσο, εντοπίζω ότι δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι συγκεκριμένοι, έχω χτίσει μια ξεχωριστή σχέση με τον καθένα και τη χαίρομαι για τη μοναδικότητά της. Κάθε σχέση και άνθρωπος καλύπτει κι ένα διαφορετικό κομμάτι στη ζωή μου. Μπορεί κάποιοι εξ αυτών να είναι φίλοι μεταξύ τους, πριν γίνω εγώ με τον καθένα, αυτό δεν σημαίνει ότι τους βλέπω ως ομάδα, ως παρέα, ως ένα. Γιατί απαιτώ πια να μην με βλέπουν κι εκείνοι έτσι. Το αν τύχει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί και να περάσουμε ωραία, δεν είναι η βάση της όποιας σχέσης μας. Απλώς, συγκυριακά μπορούμε να συνυπάρξουμε και να απολαύσουμε το όλον.
Το ίδιο, όμως, μπορεί να συμβεί και σε μια συνάντηση με έναν φίλο στην οποία μπορεί να ακολουθήσει και κάποιος άλλος φίλος μου, ο οποίος είναι απλώς γνωστός του έτερου. Όπως και να συναντηθώ με φίλο μου και να έρθει κάποιος δικός του φίλος, που για μένα είναι μόνο ένας γνωστός ή ένας καλός γνωστός που συμπαθώ.
Μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου κατάλαβα ότι απεχθάνομαι όσο λίγα πράγματα(όπως τα ρεβίθια, το γιαχνί, το αρνί, τη λακ, τη γαλάζια σκιά και δυο τρία άλλα) το να με θεωρούν "σιαμαία" με οποιονδήποτε άνθρωπο, να μην έχουν μια ξεχωριστή και ευκρινή εικόνα και σχέση μαζί μου. Κυριολεκτικά, το σιχαίνομαι.  Με εκνευρίζει, με πνίγει, με θυμώνει αφάνταστα. Όπως ακριβώς και το να θέλουν να παρέμβουν στη σχέση μου με έναν άνθρωπο. Όπως ακριβώς όταν πρέπει να ανεχθώ τη συνύπαρξή μου στον ίδιο χώρο με όσους δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ ξανά. Όπως όταν αισθάνομαι ότι υπερβαίνουν, καταπατούν τα όρια και το χώρο μου. Όπως όταν δέχομαι άνευ λόγου την επιθετικότητα, την επικριτικότητα και την αμφισβήτηση κάποιου, του οποίου δεν προτίθεμαι να λύσω τα προβλήματα, αλλά δεν είμαι και υποχρεωμένη να ανεχθώ την προσβλητική συμπεριφορά.
Αυτό, λοιπόν, που μάλλον με ενοχλεί περισσότερο και τα περιλαμβάνει όλα είναι να μην σέβονται τον ζωτικό, προσωπικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χώρο μου με όσους και όσα έχω επιλέξει να περιλαμβάνει. Εγώ, όχι οι άλλοι. Οι δικές μου επιλογές, οι δικοί μου άνθρωποι, οι δικές μου σχέσεις, οι δικές μου σκέψεις, οι δικές μου απόψεις, τα δικά μου αισθήματα, ξεχωριστά, προσωπικά, μοναδικά, αμοιβαία και με τους δικούς μου όρους ανάλογα με την κάθε περίπτωση.
Γιατί οι μάσκες πρέπει να πέφτουν για να μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε αλήθειες. Για να αγαπήσω την αλήθεια σου κι εσύ τη δική μου, αλλιώς δεν μιλάμε για αγάπη, αλλά για αναίμακτες μάχες, με πολλά αόρατα τραύματα και υφέρποντες ανταγωνισμούς που εξουθενώνουν ψυχή, μυαλό και σώμα.
Η αλήθεια μπροστά, λοιπόν, και οι μάσκες από τη Δευτέρα στο πατάρι. Ας κρατήσουμε τη μοναδικότητά μας και την ανεξαρτησία μας ως προσωπικότητες στην προθήκη για να ξέρουμε όλοι ποιοι είμαστε, τί θέλουμε, πώς θέλουμε να υπάρχουμε με τους άλλους ανθρώπους της ζωής μας.
Οι μάσκες δεν κάνουν ρυτίδες, δεν έχουν δυνατότητα πολλαπλών εκφράσεων, δεν έχουν και ατέλειες και προτερήματα για να μπορείς να ανοίξεις την γκάμα των συναισθημάτων σου σ' αυτές.

Καλό τριήμερο και να είστε πάντα εσείς, μην προσπαθείτε να προσποιηθείτε κάτι άλλο!

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

«Επιβιβαζόμαστε» για ένα ωριαίο ταξίδι με την Μαρία Ελευθεριάδη

Την Παρασκευή 15 Μαρτίου στις 4μμ και για μία ώρα έρχεται στο Spame Πακέτο η θεατρική συγγραφέας και ηθοποιός Μαρία Ελευθεριάδη για να μας μιλήσει για την τελευταία της συγγραφική δουλειά που παρουσιάζεται από τις 13 Μαρτίου και για δέκα Τετάρτες στο Black Box του «104» (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Η ίδια έχει γράψει, αλλά και πρωταγωνιστεί στην ιδιαίτερη αυτή παράσταση που διαδραματίζεται σε έναν σταθμό τραίνου περιμένοντας να υλοποιηθεί το μεγάλο ταξίδι που ονειρεύονταν οι τρεις ήρωες, μόνο που στο τέλος δεν είναι όλοι βέβαιοι αν θέλουν να το κάνουν…
«Επιβίβαση για μακρινό ταξίδι» είναι ο τίτλος της παράστασης για την οποία θα μας μιλήσει η Μαρία Ελευθεριάδη, αλλά και για την καλλιτεχνική εταιρεία «Εξ ονείρου» που έχει ιδρύσει με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Αντώνη Φουστέρη.
Σας περιμένουμε την Παρασκευή 15/3 στις 4μμ ακριβώς!
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr

Στα μικρόφωνα, σταθερές αξίες, η Κλεοπάτρα Γκατζάνη και η Παναγιώτα Κοντοδήμα.

Σουέλ: Ένα βουβό κύμα μιας αιώνιας αγάπης, γιατί "σ' αγαπώ" σημαίνει σε υπολογίζω...

Μια γυναίκα λίγο πριν τα εξήντα, κομμώτρια στην Ελευσίνα, αριστερή, γεμάτη ταμπεραμέντο και έναν μεγάλο έρωτα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια με τον καπετάνιο Μήτσο Αυγουστή. Μια γυναίκα που έφτιαξε μια ζωή στα διαλείμματα της οποίας εμφανιζόταν ο Μήτσος, ή μάλλον, μια ζωή με άξονα εκείνον.
Γνωρίστηκαν κάπως παράδοξα, αλλά τα γαλάζια μάτια του την μάγεψαν κι από εκείνη τη στιγμή, έγινε το κέντρο του κόσμου της. Α, ξέχασα να σας πω το όνομά της. Λίτσα Τσίχλη. Στρουμπουλή, χαριτωμένη, φύσει σέξι, με "έμφυτη αταλαντοσύνη στο γούστο και έμφυτο ταλέντο στη χαρά" όπως λέει κι η ίδια. Αφοπλιστικά ειλικρινής στο λόγο της και ποιητική στο συναίσθημα. Άκουγε ΕΡΑ στο ραδιόφωνο και Μητσιά, Αλεξίου, Μητροπάνο, αλλά και Μπετόβεν που όταν έμαθε πως ήταν κωφός ενθουσιάστηκε και πήγε και αγόρασε έναν δίσκο με συνθέσεις του που έπαιζε ακατάπαυστα στο πικ-απ.
Το σαλόνι του σπιτιού της στην Ελευσίνα είναι ο τόπος του δράματος. Μην αναρωτιέστε ποιο είναι το δράμα. Ο καπετάνιος της την χώρισε δεκαετίες πριν με αφορμή μια μίνι φούστα. Λίγο μετά ξαναγύρισε κοντά της, μόνο που πια ήταν παντρεμένος και πατέρας. Όσο ζούσε στη σκιά της επίσημης οικογένειάς του, είχε ευκαιρίες να φτιάξει κι εκείνη τη δική της, μα κάθε φορά που εκείνος την παρότρυνε να το κάνει και να μην τον περιμένει άλλο, ένας ερωτικός μαραθώνιος αναιρούσε όσα είχε πει.
Κι έτσι η Λίτσα έμενε ερωτευμένη και πιστή να περιμένει τον καπετάνιο της. Του έστελνε γράμματα, της απαντούσε, της έστελνε φωτογραφίες, του έστελνε κι εκείνη κι όταν γύριζε από το ταξίδι περνούσαν λίγες μέρες μαζί μέχρι να επιστρέψει στην οικογένειά του. Η σχέση τους ήταν δομημένη γύρω από ένα άσβεστο πάθος με πολλά στοιχεία συζύγων. Τον φρόντιζε, του μαγείρευε, έκανε δουλειές κι εκείνος διάβαζε εφημερίδα και την κοιτούσε. Τον έκανε να γελάει, κάθε φορά που ήταν σκυθρωπός έκανε τον γελωτοποιό γελοιοποιώντας τον εαυτό της.  Κάθε φορά που της ζητούσε να κάνει κάτι για να γελάσει, εκείνη το έκανε. Είχε αναλάβει να είναι η χαρά της ζωής του, ακόμη κι αν δεν είχε καμία διάθεση. Αλλά τον αγαπούσε, αυτό είχε σημασία.
Τα τελευταία χρόνια δεν είχε σημεία ζωής από τον καπετάν-Αυγουστή, απογοητεύτηκε, πίστεψε πως είτε η θάλασσα, που τόσο αγαπούσε, τον κράτησε κοντά της σε αμέτρητα ταξίδια ή αποφάσισε να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, για την οποία δεν μιλούσε ποτέ όταν ήταν μαζί.
Μια μέρα χτυπά την πόρτα της ο γιος του και τότε η Λίτσα αρχίζει να εξιστορεί έναν μεγάλο έρωτα, μια βαθιά κι ανιδιοτελή αγάπη, με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς να εξωραΐζει τα γεγονότα, να αγιοποιεί τα πρόσωπα, αλλά ούτε και να τα δαιμονοποιεί. Είναι όλοι άνθρωποι, με πάθη, με τρωτά σημεία, με ελαττώματα, με λάθος αποφάσεις κι επιλογές και με την ευθύνη των συνεπειών τους. Για την Λίτσα πρέπει ν' αγαπάς έναν άνθρωπο ξέροντας την αλήθεια γι' αυτόν, ποιος είναι πραγματικά. Για να τον αγαπάς ολόκληρο.
Ο γιος θα παραμείνει βουβό πρόσωπο όσο θα την παρακολουθεί να ξετυλίγει το νήμα μιας σχέσης που ένωσε τόσες ζωές χωρίς να το ξέρουν, θα ακούει τη Λίτσα να διηγείται με πάσα λεπτομέρεια κομμάτια από τη ζωή με τον πατέρα του, ακόμη και τα πιο προσωπικά. Αλλά και τη δική της ζωή όσο εκείνος ταξίδευε.
Ένα σπίτι εκκωφαντικά σιωπηλό που τον περίμενε κι εκείνη μίλαγε μόνη της, τραγουδούσε, είχε τη γάτα της και κάποτε άρχισε να ασχολείται με τα φυτά, να έχει κάτι να φροντίζει, κάποιον να φροντίζει. Να έχει μια παρέα. Τα μεσημέρια έβαζε πάντα δύο ποτήρια κρασί, το ένα για εκείνον. Δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να της λείψει, ζούσε σαν να ήταν μαζί, σαν να ήταν πάντα εκεί. Χωρίς, όμως, κανείς να ξέρει την ύπαρξή του.
Ονειρευόταν μια ζωή με παιδιά, με φωνές, με έρωτα, με αγάπη, μια κοινή ζωή με τον Μήτσο του οποίου λάτρευε το μπράτσο και το λάτρευε ακόμη κι όταν άρχισε να βγάζει άσπρες τρίχες, γιατί ήταν το μπράτσο του, το ίδιο που την αγκάλιαζε.
Μια δεκαετία έχει να μάθει για εκείνον, "Σουέλ" κι ο τίτλος της παράστασης, το βουβό κύμα του ωκεανού στη ναυτική γλώσσα. Η Ελένη Καστάνη υπέροχη, ζεστή, γλαφυρή, να ξεχειλίζει συναίσθημα και εικόνες. Πότε με τη ζωντάνια της σε κάνει να χαμογελάς και να παίρνεις βαθιές ανάσες κι άλλοτε με την εξιστόρηση δημιουργεί εικόνες που γεμίζουν τη σκηνή με πρόσωπα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εκεί και η αλήθεια της ηρωίδας της είναι τόσο αφοπλιστική και λυρική που δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει.
Μια φράση που κρύβει μέσα της το μεγαλείο, το βάθος και την αλήθεια της αγάπης είναι δια στόματος Λίτσας Τσίχλη: "Σ' αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω. Θα 'μαι καλά, έρθεις-δεν έρθεις. Να 'σαι καλά, γυρίσεις-δεν γυρίσεις."

Μέχρι τέλος Μαρτίου η παράσταση "Σουέλ" βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη και σε σκηνοθεσία Χρήστου Παληγιαννόπουλου θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου 7, στην Πλάκα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Ελένη Καστάνη σε μια ερμηνεία που θα κουβαλά σαν παράσημο για χρόνια.

"Σουέλ", δραματοποιημένο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη

Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλ.: 2103222464
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Χρήστος Παληγιαννόπουλος
Ερμηνεύει: Ελένη Καστάνη. Συμμετέχει: Ηλίας Αδάμ
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 9.15 μ.μ.
Εισιτήρια: € 15, 10.
Διάρκεια: 70'

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια: Μια διαφορετική ιστορία αγάπης, ανάγκης κάι παράδοσης...

Αν η αγάπη και ο έρωτας βασίζονται στην παραδοξότητα, τότε μια ιστορία αγάπης δεν μπορεί παρά να έχει ως κύριο στοιχείο το παράδοξο.
Μια γυναίκα φτάνει σ' ένα αρχοντικό στην εξοχή. Εκεί την περιμένει ένας άντρας γεμάτος προσμονή, αλλά και συστολή. Έχουν δώσει ραντεβού. Από το στερεοφωνικό ακούγεται το τραγούδι τους: Historia de un amor.
Πού είναι το παράδοξο θα μου πείτε. Αν, όμως, σας πω ότι η γυναίκα είναι μία πόρνη πολυτελείας με ειδίκευση στα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια και ο άνδρας ο πελάτης, ίσως γίνει πιο ξεκάθαρο. Ίσως πάλι και όχι.
Όλα ξεκινούν με την πληρωμένη οικειότητα, με την απαίτηση να αλληλοαποκαλούνται "αγάπη μου". Εκείνη θα δεθεί με χειροπέδες στο μεταλλικό κεφαλάρι ενός τεράστιου κρεβατιού όπως της ζήτησε, εκείνος θα θελήσει να την αλείψει με μέλι, αυστηρώς σφραγισμένο και μόλις αγορασμένο από το σούπερ μάρκετ κατά τις απαιτήσεις της και μετά...δεν ξέρει τί θέλει να κάνει μετά. Ξέρει μόνο πως θέλει να μπει στη θέση της, να νιώσει όπως αυτή κι έτσι για να το καταφέρει θα δεθεί μόνο για ένα λεπτό με τις χειροπέδες στο απέναντι κεφαλάρι.
Όλο αυτό θα μπορούσε να μοιάζει με ερωτικό παιχνίδι ενηλίκων, ένα παιχνίδι ρόλων. Και ποιος ξέρεις, μπορεί και να 'ναι. Μπορεί και όχι.
Οι χειροπέδες θα κλείσουν και θα βρεθούν παγιδευμένοι σ' ένα τεράστιο μεταλλικό κρεβάτι χωρίς να μπορούν να αγγιχτούν. Ο χρόνος κυλά αντίστροφα και περιμένουν τη σωτηρία.
Θα ξεκινήσει η αναδρομή στην πορεία μιας σχέσης που θα μπορούσε να ήταν αγάπη, αν ήταν αμοιβαία, αλλά και αληθινή. Αγάπη σημαίνει να πεθαίνεις μαζί με τον άλλο. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά;
Τότε θα μπουν στη μέση τα μυρμήγκια, που έχουν την ικανότητα να σε αφανίζουν, αρκεί μόνο να σε σκεπάσουν. Τα μυρμήγκια θα γίνουν το νήμα που ξετυλίγει την ιστορία, προσθέτοντας κι άλλες αφηγήσεις, νέα στοιχεία στην ήδη υπάρχουσα πλαστή(;) ιστορία και θα κινήσει αισθήματα, φόβους κι ανησυχίες στους ήρωές μας.
Όταν όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι τότε ανατραπούν το μόνο που θα έχει μείνει είναι η ανάγκη των ανθρώπων να αγγίξουν ο ένας τον άλλο, σε ψυχή και σώμα. Η ανάγκη να αγαπήσουν, να εμπιστευθούν ο ένας τον άλλο, να πιστέψουν μια ιστορία, να δημιουργήσουν τη δική τους ιστορία αγάπης. Γιατί αγάπη είναι να πεθαίνεις μαζί με τον άλλο...
Η παράσταση "Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια" του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Πέμυς Ζούνη και Κώστα Φιλίππογλου είναι πολύ ξεχωριστή από άποψη ατμόσφαιρας και συνθηκών. Η ιστορία θέλει επί μιάμιση ώρα τους δύο πρωταγωνιστές δεμένους στα κάγκελα του κρεβατιού, αυτό θα μπορούσε να είναι περιοριστικό, εν προκειμένω, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Ο Κώστας Φιλίππογλου έχει δώσει ηχηρά σκηνοθετικά δείγματα καινοτόμα για τα ελληνικά δεδομένα, αν και επέστρεψε στην Ελλάδα σχετικά πρόσφατα. Η κοινή σκηνοθετική οδός που ακολούθησαν μαζί με την Π. Ζούνη, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία στις οπτικές τους, είναι διαφορετική από τις μέχρι τώρα παραστάσεις του, αλλά εξίσου δυνατή.
Οι ερμηνείες τους γεμάτες συναίσθημα, εσωτερική ένταση που καταφέρνει να φτάσει στο κοινό και το εύρημα να αλλάζει το πού είναι δεμένοι άκρως ενδιαφέρον. Η στιγμή της ανατροπής γίνεται με τέτοια φυσικότητα που σαστίζεις, επιτυγχάνοντας το απαραίτητο ξάφνιασμα των θεατών.
Το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη είναι προκλητικό, τολμηρό, δημιουργεί μια νοσηρή ατμόσφαιρα, κάπως κλειστοφοβική και οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας με μεγάλη επιτυχία την αποτύπωση και μετουσίωση αυτού.
Πέμυ Ζούνη και Κώστας Φιλίππογλου, εξαιρετικοί επί σκηνής και η επικοινωνία που έχουν μεταξύ τους συμβάλλει στο αποτέλεσμα.
Μια διαφορετική παράσταση για την αγάπη, τον φόβο, την σκοτεινή και ακραία πλευρά των ανθρώπων και τον πόνο μέχρι τη λύτρωση.

"Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια" του Θανάση Τριαρίδη
Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 και Φαλαισίας 7, Γκάζι)
Τηλ.: 2103414118

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00μμ και κάθε Κυριακή στις 18:30μμ.
Διάρκεια: 90'

Εισιτήρια: €Κανονικό: 15 €
Μειωμένο-Σύλλογοι: €12 €
Φοιτητικό, Κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ: 10 €
Για ΑΜΕΑ και σπουδαστές σχολών θεάτρου: 7 €

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Πέμυ Ζούνη, Κώστας Φιλίππογλου
Σκηνικά: Μανώλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Μανώλης Γαλετάκης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτογραφίες: George Alexandrakis
Art Work: Amarildo Topalis
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καμένου
Παίζουν: Πέμυ Ζούνη, Κώστας Φιλίππογλου

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Ο Κώστας Φιλίππογλου μιλώντας για ιστορίες ερώτων, αγάπη και πρόκληση, δηλαδή για θέατρο

Ο Κώστας Φιλίππογλου είναι ένας εκπληκτικός και πρωτοπόρος για τα ελληνικά δεδομένα σκηνοθέτης, καθώς η σκηνοθετική του οπτική βασίζεται στο "σωματικό θέατρο", να αναδεικνύονται, δηλαδή, όλα τα συναισθήματα μέσα από τις κινήσεις του σώματος, να δημιουργεί μια χορογραφημένη ιστορία που λέγεται.
Πέρασε πάνω από μια δεκαετία σε θέατρα του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε ευρωπαϊκές θεατρικές ομάδες που περιόδευσαν και παρουσίασαν τις παραστάσεις τους σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία. Ασχολήθηκε επισταμένως με το σωματικό θέατρο και θήτευσε δίπλα σε κορυφαίους σκηνοθέτες του είδους. Η επιστροφή στην Ελλάδα ήρθε φυσικά, καθώς έπρεπε λόγω του παιδιού να υπάρχει μια βάση κι έτσι ξαφνικά, εμφανίζεται στην ελληνική θεατρική σκηνή προτείνοντας κάτι καινούργιο που ξεφεύγει από τα όρια του κλασικού θεάτρου που είχαμε συνηθίσει. Παραμένει ένας γλυκύτατος και φύσει ευγενικός άνθρωπος, ένας ενδιαφέρων συνομιλητής κι ένας καλλιτέχνης που αγαπάει επί της ουσίας το θέατρο.
Συν-σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί με την Πέμυ Ζούνη στην παράσταση "Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια" του Θανάση Τριαρίδη στο Olvio και μας μίλησε για όσα τον δίχασαν ή τον φόβισαν αρχικά. Η αλήθεια, όπως παρεδέχτηκε, είναι πως ενώ το κείμενο μόλις το διάβασε του άρεσε πολύ , φοβήθηκε να το σκηνοθετήσει, καθώς πρόκειται για ένα -φαινομενικά- στατικό έργο. Στη συνέχεια, ωστόσο, το αντιμετώπισε ως πρόκληση κι έτσι μαζί με την Πέμυ Ζούνη κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα άρτιο αποτέλεσμα. Σεβάστηκαν ο ένας τη σκηνοθετική οπτική και τις επιθυμίες του άλλου και βρήκαν τη μέση λύση, την ισορροπία. Υποδύεται τον πελάτη κι η Πέμυ Ζούνη την πόρνη πολυτελείας ειδικευμένη στα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια. Θα την δέσει στο κρεβάτι, θα την αλείψει με μέλι κι εκείνη θα τον προσφωνεί "αγάπη μου" δημιουργώντας μία πληρωμένη οικειότητα.
Όταν, όμως, εκείνος θα δεθεί κατά λάθος(;) και έτσι βρεθούν κι οι δύο δεμένοι ο ένας στην μία άκρη του τεράστιου κρεβατιού κι ο άλλος στην άλλη, χωρίς να μπορούν να αγγιχτούν, τα επαγγελματικά πλαίσια θα εξαφανιστούν και ο φόβος μιας ουσιαστικής και απογυμνωμένης ψυχικής και συναισθηματικής επαφής θα κάνει την εμφάνισή του. Τα μυρμήγκια είναι το μέσο για να επιτευχθεί η επικοινωνία, ο καταλύτης για ό,τι συμβεί στη συνέχεια...
Με την Πέμυ Ζούνη γνωρίζονται πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα ο Κώστας Φιλίππογλου είχε διδάξει πριν κάποια χρόνια σε μια δραματική σχολή στην οποία ήταν διευθύντρια και μάλιστα, εκείνη τον είχε προτείνει για τη θέση.
Πέρα από την παράσταση "Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια", φέτος σκηνοθέτησε και την παράσταση "Χάρτινα λουλούδια" με πρωταγωνιστές τον Άρη Σερβετάλη και την Κατερίνα Λέχου. Μια δουλειά για την οποία είναι πολύ περήφανος και όπως χαρακτηριστικά είπε έβγαλε όλο του το άχτι για τη σκηνοθεσία με βάση το σωματικό θέατρο, μιας και η σκηνοθετική μέθοδος που ακολούθησε βασίστηκε στο έπακρο σ' αυτό.
Τέλος, βρίσκεται στην τελική φάση των γυρισμάτων της ταινίας "Για πάντα" της Μαργαρίτας Μαντά, όπου υποδύυεται τον οδηγό τραίνου του ΗΣΑΠ. Ξεκινά, ωστόσο, και τον προγραμματισμό των σχεδίων για τον επόμενο χειμώνα.
Για να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη με τον Κώστα Φιλίππογλου δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ εδώ:
http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-8-3-2013/

Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια
Θέατρο OLVIO, Ιεράς Οδού 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι
Τηλ.: 2103414118

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Π. Ζούνη, Κ. Φιλίππογλου Ερμηνεύουν: Π. Ζούνη, Κ. Φιλίππογλου.
Σκηνικά: Μ. Παντελιδάκης.
Μουσική: Θ. Οικονόμου
Φωτισμοί: Κ. Μαραγκουδάκη.

Παραστάσεις:
Απογευματινή: Κυριακή 6.30 μ.μ.
Βραδινή: Πέμπτη-Σάββατο 9 μ.μ.
Εισιτήρια: € 15, 10.
Διάρκεια: 90'

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Ένα ζωηρό, ζεστό, γεμάτο χαρά κύμα: η Ελένη Καστάνη!

Ο Μάρτιος ξεκίνησε με έναν πολύ ευχάριστο και ζεστό τρόπο. Μια ηλιόλουστη Παρασκευή στο ιστορικό κέντρο της πόλης ένας πολύ γλυκός και ζεστός άνθρωπος έκανε το απαιτούμενο ποδαρικό για τον νέο μήνα, τον πρώτο μήνα της άνοιξης! Η Ελένη Καστάνη, η ταλαντούχα ηθοποιός, που μας έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές αυθόρμητου γέλιου, αλλά και κάποιες συγκινητικές ερμηνείες, ήρθε στην εκπομπή Spame Πακέτο να μας μιλήσει για την παράσταση "Σουέλ" στην οποία πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα).
Ο λόγος της χειμαρρώδης, ζεστός, γεμάτος εικόνες, αλήθεια και συναίσθημα. Ακόμη και οι δύο ώρες δεν ήταν αρκετές μαζί της. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες, κάτι που σημείωσε κι εκείνη, ειδικά γι' αυτή την παράσταση με την οποία έχει κατενθουσιαστεί. Είναι η πρώτη φορά που παίζει σ' έναν μονόλογο, αλλά από τη μία θεωρεί ότι είναι πιο ξεκούραστο από μια κωμωδία με πολλούς ηθοποιούς και συνεχείς εναλλαγές μέσα σ' αυτό το κωμικό πλαίσιο. Από την άλλη, είναι πιο δύσκολο λόγω του ότι όταν έχεις κάποιον άλλο απέναντί σου είναι διαφορετική η επαφή, έχεις κάποιον να σου δίνει την ατάκα για να συνεχίσεις. Αυτή τη φορά, όμως, έχει αγαπήσει τόσο πολύ το κείμενο της Ιωάννας Καρυστιάνη, το βιβλίο της από το οποίο έχει παρθεί ο μονόλογος, αλλά και τον ρόλο της Λίτσας Τσίχλη. Θαυμάζει την ηρωίδα της, την γενναιοδωρία ψυχής, την έλλειψη μιζέριας, την αγάπη της για ζωή, ότι δεν είναι στερημένη από χαρά κι από αγάπη, το ταμπεραμέντο της, αλλά και τη δικαίωση του έρωτά της με τον καπετάνιο Μήτσο Αυγουστή. Στη δικαίωση αυτής της σχέσης, η Ελένη Καστάνη βλέπει την ελπίδα για όλους τους ανεκπλήρωτους έρωτες που μπορεί να έζησαν, να ζουν ή να ζήσουν οι άνθρωποι. Την ελπίδα πως καμιά φορά μπορεί και να εκπληρωθούν...
Αναφέρθηκε στην εποχή που αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό και τελικά, δεν την πήραν. όταν είδε τα αποτελέσματα άρχισε να κλαίει περπατώντας από την Αγ. Κωνσταντίνου προς την Ομόνοια. Κάπου εκεί την είδε έναν ηλικιωμένος κύριος και την ρώτησε γιατί κλαίει, αν της συμβαίνει κάτι, όταν του είπε ότι έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό και δεν πέρασε, εκείνος την συμβούλευσε να μην στεναχωριέται, γιατί για να κλαίει, σημαίνει ότι το θέλει πάρα πολύ και άρα θα τα καταφέρει να γίνει και θα πετύχει!
Εκείνη την κουβέντα δεν θα την ξεχάσει ποτέ, ήταν αυτό που χρειαζόταν για να σκεφτεί πως μπορεί ο κύριος αυτός όντως να έχει δίκιο. Ύστερα, μπήκε στη σχολή Βεάκη και ξεκίνησε η πορεία στην υποκριτική, με δυσκολίες φυσικά στο ξεκίνημα. Για πέντε χρόνια δεν έβρισκε δουλειά, ειδικά στην Αθήνα, στις οντισιόν δεν την επέλεγαν και έφευγε πάλι κλαίγοντας. Έτσι, αποφάσισε να πάει στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης, για ένα μεγάλο διάστημα πέρναγε από ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. χωρίς να μπορεί να έρθει στην Αθήνα μέχρι τη στιγμή που πηγαίνει στο Θεσσαλικό θέατρο και την βλέπει η Σμαρούλα Γιούλη(ηθοποιός και σύζυγος του θεατρικού συγγραφέα κι επιχειρηματία Βαγγέλη Λειβαδά). Η Σμ. Γιούλη ενθουσιάστηκε μαζί της και ρωτούσε ποια είναι αυτή η νεαρή ηθοποιός, το μαθαίνει η Ελένη Καστάνη και παίρνει την απόφαση να τολμήσει να της τηλεφωνήσει. Ακόμη, απορεί με το θάρρος και το θράσος εκείνης της κίνησης. Χάρη σ' αυτή τη νεανική ορμή, όμως, έρχεται επιτέλους στην Αθήνα και συγκεκριμένα, στο θέατρο Παρκ, σ' ένα υπέροχο θερινό και με μεγάλη ιστορία θέατρο. Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους.
Αισθάνεται τυχερή, πολύ τυχερή, γιατί ακόμη και το ξεκίνημά της στην τηλεόραση, πρώτον, έγινε στο ξεκίνημα, άρα στην ακμή της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης και δεύτερον, διότι έπαιξε σε 8 επεισόδια της σειράς "Οι τρεις χάριτες" και ο σκηνοθέτης της την έπαιρνε να κάνει guest εμφανίσεις στις επόμενες σειρές του.
Η γνωριμία της με τον Μιχάλη Ρέππα μετρά πολλά χρόνια, από το λύκειο, τότε που οι δυο τους ονειρεύονταν το θέατρο και πήγαιναν χωρίς να έχουν χρήματα στα θέατρα ζητώντας από την Λαμπέτη και τον Κατράκη να τους επιτρέψουν να δουν την παράσταση. Κι εκείνοι τους άφηναν.
Έχουν περάσει πολύ δύσκολες εποχές οικονομικά, περιόδους που ο Μ. Ρέππας της ζήταγε ένα αβγό ή πήγαινε να φάει σπίτι της και δεν είχαν κανέναν γνωστό, αλλά δεν τα παράτησαν ποτέ και κατάφεραν να γίνουν αυτό που είναι σήμερα.
Η καριέρα της χτίστηκε στα όχι που είπε, καθώς από την τηλεόραση είχε πάρα πολλές προτάσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο για τηλεοπτικές σειρές, αλλά και για εκπομπές, πρωινές ή μαγειρικής. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έκανε υποχωρήσεις, στο 99% των παραγωγών που έχει συμμετάσχει έχει κάνει έστω μία υποχώρηση,αλλά αυτό είναι μέσα στη δουλειά του ηθοποιού.
Όπως είπε χαρακτηριστικά, δεν υπάρχουν ταλέντα που πήγαν χαμένα στο θέατρο, σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να αντέξουν τις συνθήκες, τις περίεργες και υπερφίαλες συμπεριφορές συναδέλφων, ότι βρήκαν μια άλλη δουλειά με περισσότερα χρήματα. Το όποιο ταλέντο, λοιπόν, πρέπει να περιλαμβάνει και το να μπορείς να αντέχεις όλα αυτά.
Επίσης, αυτό που συμβούλευσε όλους τους νέους ανθρώπους είναι να έχουν επιμονή κι υπομονή σ' αυτό που αγαπούν, γιατί αν πράγματι έχεις κάτι να πεις, θα έρθει σίγουρα η ώρα να το πεις.
Για να ακούσετε όλα τα άκρως ενδιαφέροντα που μας είπε η Ελένη Καστάνη δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο και να την απολαύσετε: http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-1-3-2013/

"Σουέλ", δραματοποιημένο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη
Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλ.: 2103222464

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Χρ. Παληγιαννόπουλος
Ερμηνεύει: Ελ. Καστάνη. Συμμετέχει: Ηλ. Αδάμ.
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Παραστάσεις: Βραδ: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ.
Εισ.: € 15, 10.
Διάρκεια: 70'