Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Παίρνοντας στο 2018 ό,τι μάθαμε φέτος...

                         Αποτέλεσμα εικόνας για 2018 new year


Τελειώνει κι αυτή η χρονιά και το 2018 είναι προ των πυλών ανυποψίαστο για τις προσδοκίες που είμαστε έτοιμοι να του φορτώσουμε και το βάρος της ευθύνης: όταν έρθει η σειρά του να λήξει, να το κάνει έχοντας θετικό πρόσημο. 
Το '17 ήταν μια χρονιά γεμάτη, με θετικά, όμορφα, χαρούμενα, αλλά και αρνητικά, δυσάρεστα, βαθιά απογοητευτικά. Εδώ και μέρες, σκέφτομαι ότι θα ήθελα στο κλείσιμο αυτής της χρονιάς, στον ετήσιο προσωπικό απολογισμό, να σταθώ στα καλά και σε όσα κέρδισα από τα δύσκολα, αφήνοντας όσα με ταλαιπώρησαν και όσα αποκαρδιωτικά συνέβησαν γύρω μου -στον κόσμο που είναι μακριά, αλλά και δίπλα- στο παρελθόν, μιας και αυτό θα είναι από αύριο αυτή η χρονιά.

Φέτος, έμαθα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω σε μη ευνοϊκές συνθήκες, αλλά θέλω να απέχω όσο γίνεται από αυτές, γιατί μου κοστίζουν σε ψυχική ηρεμία, καθώς ένα πολύ σημαντικό, το ουσιαστικότερο κομμάτι μου, αυτό της δημιουργικότητας, της διάθεσης για καλή και αρμονική συνεργασία με σεβασμό και ανοιχτότητα πνεύματος, καταπνίγεται. Επίσης, συνειδητοποίησα με λύπη και αγνό θυμό πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η νοοτροπία του σεξισμού, του ρατσισμού και πόση απύθμενη συμπλεγματικότητα κουβαλούν άνθρωποι που εργάζονται σε χώρους που αφορούν με έναν τρόπο το δημόσιο γίγνεσθαι. Πέρα από πολλούς, μικρούς και μεγάλους, προσωπικούς ή πανανθρώπινους στόχους, κατέληξα μετά από ένα 8μηνο συναναστροφής με βαριές και ανίατες περιπτώσεις τέτοιας βλάβης, ότι πρέπει να παταχθεί άμεσα η πατριαρχία, μπας και γλιτώσει η ανθρωπότητα, ξεκινώντας από τη σωτηρία των εγκεφαλικών μας κυττάρων. Γιατί με αυτά που βλέπουμε, δουλίτσα δεν γίνεται. Και μην ξεχνάμε πως η πατριαρχία έχει παρεισφρήσει ως στερεοτυπική αντίληψη σε μυαλά και των δύο φύλων.

Γνώρισα, ωστόσο, και αξιόλογους, γλυκύτατους και γεμάτους καλοσύνη ανθρώπους που χαίρομαι κάθε φορά που τους συναντώ κι έτσι, η ζυγαριά γέρνει προς αυτούς. Οι καλοί έχουν ειδικό βάρος και μαθαίνω όσο περνά ο καιρός ότι μέσα μου πρέπει να βαραίνουν περισσότερο από τους άλλους.
Αυτή τη χρονιά, έμαθα να κρατώ δυνάμεις και αποστάσεις -όταν και όπου ήτο εφικτό- για να διατηρήσω την ηρεμία μου και την κρίση μου ανεπηρέαστη. Κι έτσι, μείωσα τον ενθουσιασμό μου που, πολλές φορές, γίνεται παραμορφωτικός καθρέφτης, είδα πιο ψύχραιμα -ίσως και ψυχρά- κάποια πράγματα και συνειδητοποίησα αρκετά που πριν δεν μπορούσα να δω καθαρά. Δεν ήταν ευχάριστη διαδικασία, ήθελε χρόνο, είχε πολλές στιγμές δυσφορίας, σύγκρισης με το "τότε που κάναμε εκείνη η παρέα εκείνο και το άλλο και το παρα-άλλο, ενώ τώρα τίποτα" και απογοήτευσης, αλλά περιέργως πώς, στο τέλος, αυτό ήταν το σωστότερο.

Κάποιες σχέσεις έληξαν οριστικά, κάθε χρόνο κάποιοι μένουν πίσω, όπως αντίστοιχα κι εγώ για άλλους, αλλά νομίζω πως έμειναν εδώ, στο μαζί, αυτοί που έπρεπε. Κάποιες άλλες σχέσεις αναδιαμορφώθηκαν, πήραν άλλο σχήμα, άλλη ποιότητα, άλλο βάθος, μπορεί και απόσταση, αλλά κι αυτό μπορεί να είναι για καλό. Στην ψυχοθεραπεία λέμε πολύ συχνά, μιας και λόγω της ίδιας της φύσης της διαδικασίας μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, ότι κάποιοι έρχονται μια δεδομένη στιγμή και για μια χρονική περίοδο στη ζωή μας, ώστε να επιτελέσουν έναν σκοπό, για να μας βοηθήσουν να δούμε από άλλη οπτική, να μετακινηθούμε, να συμπληρώσουν ένα κομμάτι ή να μας μάθουν κάτι για τον εαυτό μας, για τη συνέχεια και την αντιμετώπιση αντίστοιχων καταστάσεων. Όταν, λοιπόν, ο σκοπός επιτευχθεί, η σχέση είτε λήγει, είτε αλλάζει πλαίσιο. Παρόλο που ήταν μια μακρά, δύσκολη και -ουκ ολίγες φορές- επίπονη διαδικασία, ήταν απολύτως χρήσιμη, απαραίτητη και βοηθητική ως προς την αυτογνωσία και την μεταπήδηση σε νέο επίπεδο ωριμότητας. 

Φέτος, δάκρυσα, συγκινήθηκα, αλλά ένιωσα πολλά δύσκολα συναισθήματα και δη, σε μεγάλο βαθμό, τόσο που δοκίμασαν την αντοχή και την αισιοδοξία μου. Αποφάσισα, όμως, ότι θα φροντίσω να τη διατηρήσω αλώβητη μέσα σε μια πραγματικότητα που μας πληγώνει, μας απογοητεύει και μας ματαιώνει διαρκώς. Συνέχισα να πιστεύω στη νίκη, όταν αγαπημένοι άνθρωποι που αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες έχαναν την ελπίδα τους και ήμουν εκεί για να τους υπενθυμίζω -πολλές φορές με πραγματικό εσωτερικό αγώνα και για μένα την ίδια- ότι τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να παραιτηθείς και παραιτούμαστε μόνο από ό,τι δεν αξίζει. Έξω απ' τον χορό, βέβαια, πολλά τραγούδια λέμε, αλλά όταν κάποιος πάει να χάσει το κουράγιο του, οι αγαπημένοι οφείλουν να του δίνουν περίσσιο.

Το 2017, μου έλειψαν λίγο οι άνθρωποί μου, δεν τους είδα όσο θα ήθελα, αλλά τους είπα πόσο τους αγαπώ, ήμουν εκεί όπως και όπου μπορούσα και με χρειάζονταν και τη νέα χρονιά θέλω να τους βλέπω και να τους το λέω συχνότερα και περισσότερο. Και θέλω να το κάνουν κι εκείνοι για εμένα.
Μοιραστήκαμε μεγάλες, σφιχτές, ζεστές, αληθινές, αγαπησιάρικες αγκαλιές, κοιταχτήκαμε βλέποντας πραγματικά ο ένας τον άλλο, σφίξαμε τα χέρια όταν κάποιος ή και οι δύο το είχαμε ανάγκη, εμπιστευθήκαμε σκέψεις, ανησυχίες, φόβους, χαρές, λύπες, παράπονα, γκρίνιες, προβληματισμούς, παραλογισμούς, πειράγματα, γελάσαμε, δακρύσαμε, διαφωνήσαμε, μαλώσαμε, κατανοήσαμε, σιωπήσαμε, ακούσαμε, ρωτήσαμε, απαντήσαμε ή παραδεχτήκαμε την παντελή έλλειψη ικανοποιητικής απάντησης.
Αγαπιόμασταν και φέτος. Το '18 θέλω να αγαπιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, να έχουμε εξίσου ουσιαστικές και γεμάτες αλήθεια, ανθρωπιά και τρυφερότητα σχέσεις -και ακόμη πιο πολύ.
Θέλω να είμαστε όλοι εδώ και καλά, υγιείς, ήρεμοι, ευτυχισμένοι, ισορροπημένοι, αισιόδοξοι, δυνατοί και γεμάτοι ελπίδα και επιμονή, ποτέ λιπόψυχοι και ματαιωμένοι.

Αγάπησα την εκπομπή, το πιο αγαπημένο και δημιουργικό πράγμα που κάνω και μετρά πια πολλά χρόνια ζωής, λίγο διαφορετικά, πιο ώριμα, πιο συνειδητοποιημένα και σ' αυτό βοήθησε η ψυχική και πνευματική απόσταση που αποφάσισα ότι έπρεπε να πάρω σε αρκετά θέματα της ζωής μου φέτος. Κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο ο ενθουσιασμός που υπήρχε όταν ξεκίνησε ή οι προσδοκίες για το τί μπορεί να γίνει (συναισθήματα αναπόφευκτα, ειδικά, δεδομένου ότι την κάνουμε μαζί με μια αγαπημένη φίλη), αλλά ότι είναι ένα κομμάτι μου μέσα σ' αυτή την εκπομπή (δεν είναι μόνο εκπομπή, αλλά πολλά περισσότερα), μια πτυχή αυτής που είμαι, που έπρεπε να το αναγνωρίσω και να το βάλω σε ένα πλαίσιο που θα το ξεχωρίζει, ώστε να μην μπλέκεται με τις υπόλοιπες υπαρξιακές μου ανησυχίες. Δεν ξέρω αν το πέτυχα πλήρως, σίγουρα χρειάζεται κι άλλη δουλειά, αλλά αισθάνθηκα πιο ήρεμη, η οργάνωση έγινε καλύτερη, ευκολότερη και με βοήθησε να χαίρομαι και να απολαμβάνω πολύ περισσότερο αυτό το δίωρο κάθε εβδομάδα. Το αγάπησα λίγο πιο σωστά. Είναι κάτι που θα ήθελα να συνεχίσει να συμβαίνει και τη νέα χρονιά, και μάλιστα, σε περισσότερους τομείς. Να ξέρω τί είναι εκείνο που αγαπώ, γιατί, πόσο/πού πρέπει να συνδεθώ και να μπορώ να ξεχωρίζω/διαχωρίζω όσα πρέπει να είναι διακριτά.

Αυτή τη χρονιά μέσα σε όλους τους λόγους που μας κάνουν να τρομάζουμε για την χώρα, τον κόσμο, την εποχή που ζούμε, είχαμε μερικά πράγματα ανεκτίμητης αξίας -μέσα σε όλα τα λάθη, τους παραλογισμούς και τις αδικίες. 
Έχουμε ειρήνη, ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα (ναι, με όοολα τα σοβαρότατα λάθη και τα θλιβερά γεγονότα που περάσαμε και συνεχίζουν να συμβαίνουν), έχουμε ελευθερία και οι περισσότεροι από εμάς ένα σπίτι, μια οικογένεια που μας στηρίζει όσο μπορεί και δεν μας αφήνει επί ξύλου κρεμάμενους, υγεία -τουλάχιστον τόση ώστε να μην πρέπει να αντιμετωπίσουμε το αλγεινό πρόσωπο της κρατικής πρόνοιας και των νοσοκομείων- και ανθρώπους που κάνουν την αβάσταχτη μοναξιά των υπαρξιακών μας προβληματισμών μικρότερη, λίγο πιο ήπια, θέτοντάς την σε κατάσταση ύπνωσης, έστω για λίγο μέσα στην ημέρα. 
Η νέα χρονιά να συνεχίσει να έχει αυτά τα καλά δεδομένα, ει δυνατόν σε ακόμη καλύτερη εκδοχή και φυσικά, να τα έχουν όλοι, όπου γης, για να μπορούμε να προσπαθούμε και να επιδιώκουμε το "και λίγο καλύτερα" έχοντας εξασφαλίσει τα αυτονόητα.

Υπήρξαν αρκετές φορές μέσα στο '17, που ένιωσα δημιουργική, το χάρηκα, ένιωσα τόσο περήφανη για μένα, πλήρης και χαρούμενη, που η επιβράβευση των άλλων, απλώς ενέτεινε και επιβεβαίωσε αυτό το συναίσθημα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το επετειακό έντυπο για τα 10 χρόνια του Bob Theatre Festival (ευτυχώς, υπήρξαν/υπάρχουν κι άλλα) που, ενώ είχε μεγάλο όγκο δουλειάς, ήταν το ωραιότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Ένα συνονθύλευμα βαθιάς συγκίνησης και χαράς από τις συζητήσεις για τον σχεδιασμό μέχρι την εβδομάδα του ίδιου του φεστιβάλ, γιατί είχαμε να συνεννοηθούμε με ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει εδώ και χρόνια αληθινή αγάπη, ζεστασιά, σεβασμός, κατανόηση, εκτίμηση και εμπιστοσύνη, τα οποία ανέβηκαν κλίμακα (πόσο πια;!). Όλα λειτουργούν πιο εύκολα, ήρεμα, αποτελεσματικά και χωρίς ψυχική φθορά σε ένα τέτοιο πλαίσιο και αυτό θα έπρεπε να ισχύει πάντα και παντού. Το 2018, λοιπόν, θέλω αυτό το ωραίο συναίσθημα να κατακλύσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και να περιλαμβάνει πάντα τόσο ωραίες, δημιουργικές συναντήσεις. 

Μου φάνηκε πολύ μεγαλύτερη αυτή η χρονιά, σαν να ήταν δύο-τρία χρόνια σε ένα, είχε άλλωστε και μεγάλη ψυχική κούραση, αλλά τώρα που τελειώνει -όχι, δεν λυπάμαι, καθόλου!- νομίζω ότι το αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ψυχραιμία, απ' ό,τι προηγούμενες χρονιές που ήταν ψιλοδύσκολες και ήθελα διακαώς και με λύσσα να φύγουν. Μπορεί, τελικά, όσα έμαθα αυτή την τόσο γεμάτη, απαιτητική, κουραστική χρονιά, που έπαιξε λίγο έως πολύ με τα νεύρα και την αντοχή μου, να άρχισαν ήδη να πιάνουν τόπο, ποιος ξέρει; Οψόμεθα...

Το 2018 μακάρι να είναι -ας είναι- μια καλή, μια πολύ καλή χρονιά για όλους μας, με υγεία (σωματική, ψυχική, πνευματική), εσωτερική γαλήνη και ισορροπία, αγάπη αληθινή, ουσιαστική, γενναιόδωρη (και αμοιβαία), ευτυχία από τα μικρά, τις λεπτομέρειες, μέχρι τα μεγάλα, δημιουργικότητα και δημιουργική χαρά, όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν (την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους, όσους μας νοιάζονται πραγματικά κι ας μην χωρούν σε κατηγοριοποίηση), αισιοδοξία, επιμονή, πίστη στο καλό, δύναμη και ευκαιρίες, καλοτυχία, πολλά εγκάρδια γέλια και αγκαλιές· ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ελευθερία, ειρήνη, δημοκρατία, να νιώθουμε και να είμαστε ασφαλείς, αλλά ελεύθεροι· να έχουμε τα αυτονόητα, που ίσως πια και να μην είναι τόσο, αλλά πρέπει να ξαναγίνουν· και να δείχνουμε έμπρακτα περισσότερο σεβασμό στα σημαντικά, στο περιβάλλον, στον συνάνθρωπο, στον εαυτό μας, στη δικαιοσύνη (ως έννοια), στη ζωή. Μια χρονιά με καλύτερες, πιο αισιόδοξες ειδήσεις και καθημερινότητα, αλλά με λιγότερες και ήσσονος σημασίας άσχημες. Το 2018, να φροντίσουμε ο κόσμος να μην γίνει χειρότερος, αλλά λίγο καλύτερος και να μας βρει όλους εδώ.

Και ό,τι δεν μας άρεσε το 2017, σε εμάς ή στον κόσμο, να είμαστε ορεξάτοι, αποφασισμένοι και έτοιμοι να το αλλάξουμε. Αν το να αλλάξουμε τον κόσμο φαντάζει δύσκολο, ε, ξεκινάμε από εμάς και θα φτάσουμε κι εκεί! 😉


                                     Sma Rag Da - 2017 Was Such A F*cking Crappy Year