Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Ένα ουράνιο τόξο στην Πατησίων...

Παρασκευή μεσημέρι, είμαστε πια κι επισήμως στην καρδιά των γιορτών και στην καρδιά της πόλης. Το κρύο κάτι παραπάνω από τσουχτερό, τα άκρα δεν τα αισθάνεσαι ακόμη κι αν έχεις φροντίσει να φοράς γαντάκια και χοντρά χειμωνιάτικα καλτσάκια(όλα με το απαραίτητο υποκοριστικό!), το λεωφορείο έκλεισε 45 λεπτά καθυστέρησης και μέσα σ' όλα να βρέχει!
Κάποια στιγμή φτάνω στην Ομόνοια, με την ψυχή στο στόμα και τον πανικό στο βλέμμα (μα πόσο άργησα Θεέ μου!), συναντώ την φίλη-μπουκλίτσα που ανησύχησε τόση ώρα που περίμενε μήπως έπαθα τίποτε και ξεκινάμε τη συνηθισμένη διαδρομή. Με το που βγαίνουμε από τον υπόγειο σταθμό η βροχή πιο χαλαρή συνεχίζει. Περπατάμε, συζητάμε, λέμε τα νέα μας, γελάμε, θυμώνουμε με την τρέλα που επικρατεί, προσπαθούμε να διασχίσουμε το δρόμο χωρίς να μας πατήσουν τα αυτοκίνητα, προσπερνάμε και αποφεύγουμε περίεργους τύπους, γνώριμες φυσιογνωμίες της περιοχής κι αναρωτιόμαστε πώς κατάντησε έτσι αυτή η πόλη κι οι άνθρωποί της. Η Στουρνάρη γέμισε ναρκομανείς, βαποράκια, εμπόρους. Μέρα μεσημέρι φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, να πλησιάσεις, να σταθείς, έστω να πας μέχρι το περίπτερο. Γύρω από το Πολυτεχνείο μια κόλαση ναρκωτικών, φόβου, απελπισίας κι ανθρώπινης εξαθλίωσης κι είναι 23 Δεκέμβρη.
'Οσο συζητάμε αυτά και πολλά ακόμη έχουμε ήδη φτάσει στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη, παρατηρώ ότι η βροχή σταμάτησε κοιτώντας στο βάθος την Πατησίων κι ακούω την έκπληκτη κι εκστασιασμένη μπουκλίτσα να αναφωνεί: "Α, είδες;" Τί; "Κοίτα! Ουράνιο τόξο!"
Κοιτάζω και ξαφνικά, ανέλπιστα, αντικρίζω ακριβώς μπροστά μου έναν γκρι και μουντό ορίζοντα και στη μέση του οπτικού μου πεδίου... ένα μεγάλο, πολύχρωμο και φωτεινό ουράνιο τόξο... Γιατί ακόμη και η εξαθλιωμένη Αθήνα δικαιούται ένα ουράνιο τόξο. Κι έτσι, για μια στιγμή μόνο, όλα έγιναν πιο όμορφα, καθαρά, αισιόδοξα, γιορτινά, μέχρι να στρίψουμε στη Στουρνάρη, αλλά...
Εγώ είδα ένα ουράνιο τόξο στην Πατησίων!
Το είδατε κι εσείς ή ήσασταν πολύ απασχολημένοι να αναλογίζεστε τα δύσκολα, να γκρινιάζετε και να ξεφυσάτε απογοητευμένοι;
Κι όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να χάσω αυτό το θέαμα... Μα να κοιτάζω προς τα εκεί και το μόνο που παρατήρησα να είναι ότι σταμάτησε η βροχή; Τη στιγμή που ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο φώτιζε το γκρίζο;! Πφφφ...μα τί απρόσεκτη!
Εγώ πάντως το είδα, σ' ευχαριστώ καλέ μου Άγιε Βασίλη (κι εσένα παρατηρητική μου μπουκλίτσα) κι ας ήταν πρόωρο δώρο!
Όσοι το χάσατε, από 'δω και στο εξής να είστε λίγο πιο προσεκτικοί γι' αυτά τα σπάνια κι ωραία που δεν πρέπει να χάνουμε μέσα στην καθημερινότητα, της δίνουν τόσα υπέροχα χρώματα άλλωστε!
Και ξαφνικά ο κόσμος γίνεται όχι λίγο πιο υποφερτός, αλλά ωραίος...
Χρόνια μας πολλά, καλά και πολύχρωμα!

Ουράνιο τόξο- Παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Όμορφα κι ανέμελα Χριστούγεννα!

Χρόνια σας πολλά, καλά, υγιή, χαρούμενα, αισιόδοξα, κεφάτα, με πολλή αγάπη, ζεστασιά, τρυφερότητα και δημιουργικότητα!!! Για να μπούμε στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα και να πάρουμε λίγη από την αθωότητα και την τρυφερότητα των παιδιών, σας αφιερώνω μια όμορφη οπτικοποιημένη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά...

                                        "Το ποντικάκι που ήθελε ν' αγγίξει ένα αστεράκι"

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Σε μια γωνιά του κόσμου, πολύ κοντά μας...

Μια ταινία κινουμένων σχεδίων μπορεί να σε κάνει να συγκινηθείς, αυτό το γνώριζα ήδη, αλλά μια ασπρόμαυρη ταινία κινουμένων σχεδίων αυτοβιογραφική δεν περίμενα να δω και να με κάνει να προβληματιστώ, να θυμώσω, να απορήσω, να θαυμάσω και στο τέλος να αναρωτηθώ γιατί δεν την είχα δει νωρίτερα.
Αναφέρομαι στην ταινία Περσέπολις (2007) της Μαρζάν Σατραπί. Την πέτυχα τυχαία την περασμένη Κυριακή στην ΕΤ1, μόλις είχα τελειώσει τα Γαλλικά μου κι άνοιξα την τηλεόραση. Βλέπω ξαφνικά μια ασπρόμαυρη εικόνα με μορφές ντυμένες από πάνω μέχρι κάτω μαύρα ρούχα και μαντίλες και να ακούγονται Γαλλικά. Λέω ώπα, εδώ πρέπει να κάτσω να δω περί τίνος πρόκειται.
Εξαιρετική ταινία, αναφέρομαι κυρίως στην ιστορία, δεν είμαι ειδικός στα κινούμενα σχέδια και ήταν αρκετά σκοτεινή ταινία, θεώρησα όμως ότι λόγω θέματος ήταν απόλυτα ταιριαστό όλο αυτό. Η ιστορία της Μαρζάν Σατραπί ήταν συγκλονιστική, μια Ιρανή που ζει την επανάσταση στη χώρα της κι αντί να πάνε ένα βήμα μπροστά γυρίζουν πολλά πίσω. Βρίσκεται στο Παρίσι με την οικογένειά της, μετά σπουδάζει στο Βέλγιο, ζει για δύο μήνες στους δρόμους και κάποια στιγμή αποφασίζει να γυρίσει στο Ιράν, συγκεκριμένα στην Τεχεράνη. Εκεί περνά μια μακρά περίοδο κατάθλιψης που την οδηγεί στο γραφείο ενός ψυχιάτρου ο οποίος με εξαιρετική ευκολία της συνταγογραφεί αντικαταθλιπτικά λέγοντάς της πως θα την ξανακάνουν χαρούμενη. Αντ' αυτού την καθιστούν "ζόμπι" και φτάνει στο σημείο να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Είναι η στιγμή που αποφασίζει ότι πρέπει να ζήσει, ΠΡΕΠΕΙ να ζήσει.
Δίνει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο στη σχολή Καλών Τεχνών, περνάει και ξεκινάει τη φοιτητική ζωή της. Στο Ιράν όμως τα πράγματα για όλους και ιδιαίτερα τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολα. Το μοντέλο που έχουν στο μάθημα ανατομίας για να το σχεδιάσουν είναι ντυμένο με τσαντόρ και αυτά τα πάρα πολύ φαρδιά μακριά φορέματα, το μόνο που βλέπουν είναι η μύτη, από όποια γωνία και να δουν βλέπουν ένα κωνικό πράγμα, καμιά διαφορά. Άντρες και γυναίκες φοιτητές δεν βρίσκονται στον ίδιο χώρο και είναι χωρισμένοι στη μεριά των γυναικών και στη μεριά των αντρών. Η διοίκηση του Πανεπιστημίου καλεί τους φοιτητές στο αμφιθέατρο για να ανακοινώσει πως οι φοιτήτριες υποχρεούνται να φορούν πιο μακριές μαντήλες -ώστε μετά βίας να βλέπουν- και ακόμη πιο φαρδιά ρούχα.
Η Μαρζάν παίρνει το λόγο για να ρωτήσει πώς θα μπορέσει να σχεδιάσει άνετα όταν φοράει μια ακόμη πιο μακριά μαντήλα που θα δυσκολεύει τη δουλειά της και πώς θεωρείται προκλητικό το να φορά μια γυναίκα παντελόνι. Δηλαδή οι άντρες προκαλούνται, ενώ οι γυναίκες όχι; Κανείς φυσικά δεν της απαντά.
Μια από τις επόμενες μέρες τρέχει να προλάβει το λεωφορείο για τη σχολή το οποίο είναι μπροστά της. Ακούγεται από μεγάφωνο μια φωνή να λέει: η κοπέλα με την τσάντα να σταματήσει να τρέχει. Εκείνη ξαφνιάζεται, απορεί, αλλά συνεχίζει, τότε η φωνή δυναμώνει, τώρα απαιτεί να σταματήσει να τρέχει και ακούγεται σειρήνα. Ένα περιπολικό την έχει φτάσει και τη ρωτάει γιατί τρέχει, εκείνη απαντά πως έχει μάθημα και έχει ήδη αργήσει. Ο αστυνομικός την κοιτά και λέει εντάξει, αλλά μην τρέχεις. Τον ρωτά γιατί για να λάβει την απάντηση "όταν τρέχεις τα οπίσθιά σου κινούνται χυδαία". Η Μαρζάν θυμώνει, του λέει "ε, τότε σταμάτα να κοιτάς τα οπίσθιά μου!" και συνεχίζει να τρέχει.
Λίγο αργότερα γνωρίζει έναν νεαρό φοιτητή, ερωτεύονται, βγαίνουν για φαγητό και ένα βράδυ που γυρίζουν με το αυτοκίνητο δίπλα τους εμφανίζεται ένα περιπολικό, τους σταματά και βλέπουμε να έχουν συλλάβει τη νεαρή κοπέλα και να την ανακρίνουν για το είδος της σχέσης που έχει με τον νεαρό. Της ανακοινώνουν πως θα ενημερώσουν την οικογένειά της και είτε θα πληρώσουν το πρόστιμο είτε θα την τιμωρήσουν με μαστίγωμα!!! Ο πατέρας της πληρώνει το πρόστιμο και μαζί με το νεαρό αποφασίζουν να παντρευτούν για να μην είναι αναγκασμένοι να βλέπονται μόνο σε κλειστούς χώρους σαν κυνηγημένοι. Είναι μόλις 21 χρόνων.
Δεν αναφέρθηκα στη ζωή της στην Ευρώπη πριν τον επαναπατρισμό, στις σχέσεις της εκεί, στο ρατσισμό και την προκατάληψη, γιατί λίγο-πολύ αυτά και τα ξέρουμε και μπορούμε να τα φανταστούμε. Η ζωή στο Ιράν όμως είναι μια τρομακτική πραγματικότητα που κανένας δυτικός του 20ου και 21ου αιώνα δεν μπορεί να διανοηθεί.
Marjane Satrapi
Το συγκλονιστικό είναι πως αυτή η κοπέλα είχε μια εκπληκτική οικογένεια με εντελώς φρέσκες και φιλελεύθερες ιδέες. Έναν πατέρα που τη στήριζε, την αγαπούσε, δεν την έκρινε και ήθελε να είναι ανεξάρτητη, ελεύθερη κι ευτυχισμένη, να ζει τη ζωή της όπως επιθυμούσε, να απολαμβάνει τους έρωτές της, να πραγματοποιεί τα όνειρά της. Η μητέρα της τη μέρα που παντρευόταν έκλαιγε, όχι από χαρά, αλλά από λύπη, αρνιόταν να δεχτεί πως το παιδί της θα παντρευόταν στα 21 της μόλις χρόνια και θα φυλακιζόταν οικειοθελώς σε ένα γάμο, σε μια χώρα, σε έναν πνιγηρό τρόπο ζωής. Η στιγμή που της λέει κλαίγοντας "εγώ σε μεγάλωσα για να είσαι ανεξάρτητη, ελεύθερη, να σπουδάσεις, να δουλέψεις, να ζήσεις τη ζωή σου όπως θες μακριά από το Ιράν" είναι σπαραξικάρδια, όπως και όταν τελικά φεύγει οριστικά από το Ιράν και στο αεροδρόμιο της λέει "σου απαγορεύω να ξαναγυρίσεις, η ζωή σου είναι εκεί".
Η γιαγιά της μια υπέροχη μορφή, μια γυναίκα με ένα διαζύγιο, έναν δεύτερο σύζυγο που λάτρευε και ήταν επαναστάτης, καθώς πήγε για πολλά χρόνια φυλακή προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα δικαιώματα αθώων ανθρώπων, ελπίζοντας σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό Ιράν. Ένα πράγμα θεωρούσε σημαντικό δίδαγμα για την εγγονή της: ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ. Ό,τι κι αν κάνει στη ζωή της να το κάνει με ακεραιότητα. Κάποια στιγμή η Μαρζάν ξέχασε να βγάλει τη μπούργκα μόλις μπήκε στο σπίτι και της είπε αυστηρά: όταν μπαίνεις στο σπίτι αυτό θα το βγάζεις, δεν πρέπει να το συνηθίσεις και να ξεχνάς πως το φοράς, δεν πρέπει να γίνει ένα μ' εσένα. Όταν της ανακοίνωσε καταβεβλημένη ότι μάλλον θα χωρίσει, εκείνη γέλασε ανακουφισμένη και της είπε "αυτό είναι όλο; Και νόμιζα πως πέθανε κανείς! Ο πρώτος γάμος είναι η πρόβα για τον δεύτερο, το σωστό."
Αυτά είναι μόνο το ελάχιστο από το περιεχόμενο αυτής της ταινίας. Δικαιωματικά κέρδισε βραβεία, ένα εξ αυτών στο Φεστιβάλ των Καννών παρ' όλο που η ιρανική κυβέρνηση διεμήνυσε στη Γαλλική πρεσβεία στην Τεχεράνη πως πρέπει να αποσυρθεί γιατί προσβάλλει τη χώρα τους.
Ευτυχώς που ακόμη -τουλάχιστον κάποιες φορές- η τέχνη κι η αλήθεια δεν φιμώνονται...
Αν δεν την έχετε δει, ήρθε η στιγμή να το κάνετε. Αυτή η ταινία δείχνει δύο κόσμους, τον δυτικό και τον ανατολικό, με έναν άνθρωπο που και στους δύο νιώθει ξένος, την κάνουν να νιώθει ξένη, παρείσακτη.
Σας θυμίζει κάτι αυτό τώρα τελευταία;
Μια ταινία για τον άνθρωπο που ξεπερνά στερεότυπα και προκαταλήψεις λαών κι είναι απλώς ένας άνθρωπος που ψάχνει εύφορο έδαφος ν΄απλώσει ρίζες και ν' ανθίσει...

"Persepolis" trailer

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Για ένα τανγκό...κι ας είναι λάθος

                                   
Μ' αρέσει ο τόνος εκεί: "τανγκό". Και το "ν" που σε κάνει να στέκεσαι λίγο παραπάνω, να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή. Έχει μια άλλη σημασία, άλλο συναίσθημα, όταν ακούς τη δισύλλαβη λεξούλα με τονισμένη τη λήγουσα είναι σαν να μεγαλώνει, σαν να μακραίνει ξαφνικά στην εκφορά του λόγου. Σαν να χαμηλώνει ο τόνος της φωνής χωρίς ίχνος επιθετικότητας, αλλά με
 το πάθος και τον ερωτισμό που απαιτεί να κατεβαίνεις οκτάβες, σαν να το ψιθυρίζεις στο αφτί. Λες και φοβάσαι μην σβήσει το κερί από την ένταση της φωνής και το ημίφως που μαγεύει και μαγνητίζει γίνει ψυχρό σκοτάδι. Σαν να φλερτάρεις, διακριτικά, γλυκά, μία να προσεγγίζεις και μια ν' απομακρύνεσαι. Εκεί μ' αρέσει ο τόνος κι ας είναι λάθος, γιατί ταιριάζει στην αισθητική και τη λογική μου...


Και πόσο δίκιο είχε ο Γιάννης Ξανθούλης που έδωσε τον τίτλο Το τανγκό των Χριστουγέννων στο βιβλίο του. Με τον τόνο στη λήγουσα. Για τα οριστικά πράγματα και συναισθήματα κι όχι τα εν δυνάμει της παραλήγουσας, χωρίς ίσως, μάλλον, μπορεί. Τετελεσμένα, ξεκάθαρα, βαθιά. Για μια στιγμή που διαρκεί για μια ζωή...

Γιώργος Νταλάρας- Μια στιγμή για πάντα
από την ταινία Το τανγκό των Χριστουγέννων

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί κι ο κομμουνισμός θέλει τον Μπακού του...

Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μια ευφορία, μια χαρά, ένα κέφι που εμφανίζεται από το πουθενά... Απόψε λοιπόν στο Πάντειο διοργανώθηκε μια εκδήλωση στην οποία ομιλητές ήταν απόφοιτοι του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με θέμα την αγορά εργασίας και την εμπειρία τους σ' αυτή. Μίλησαν λοιπόν απόφοιτοι από την πρώτη χρονιά του τμήματος πριν 20 χρόνια μέχρι και προπέρσινους. Όλα ωραία και καλά. Μας μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες, μας είπαν ότι σαφώς και τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά στην κρίση υπάρχουν και ευκαιρίες, αρκεί να είσαι ευέλικτος, να έχεις στόχο και επιθυμία. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος τόνισε πως πρέπει να είσαι πεπαιδευμένος και να μην σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις, να διαβάζεις, να ασχολείσαι με τη γνώση και βέβαια να μην παίρνεις ποτέ μα ποτέ προσωπικά το καψόνι ή την ακύρωση από τον προϊστάμενό σου. Αυτό θα σήμαινε την αρχή του τέλους.
Κάποια στιγμή προς το τέλος (γιατί το τραβήξαμε κι απ΄τα μαλλιά) εκεί που πάνε να μας ευχαριστήσουν που παρευρεθήκαμε και να μας καληνυχτίσουν, τσουπ, ένας απόφοιτος που δουλεύει σε γνωστή κυριακάτικη εφημερίδα γνωστού παρουσιαστή ειδήσεων(ναι εντάξει μη βρίζετε, στη Real News, το είπα) έχοντας χάσει πάνω από τη μισή ομιλία επεμβαίνει και λέγοντας καμιά 40αριά φορές τη λέξη συνάδελφοι ξεκινάει με ύφος καταγγελτικό να λέει ότι οι ομιλητές παρουσιάζουν μια ψεύτικη πραγματικότητα και τα πράγματα είναι αλλιώς εκεί έξω κλπ. Συγχρόνως τρεις άνθρωποι λέμε ότι δεν είπαν οι άνθρωποι ότι είναι όλα τέλεια, κάθε άλλο, αλλά μας είπαν πώς πρέπει να δούμε το θέμα και πού πρέπει να επικεντρωθούμε. Ενίσταται και μας ζητά να τον αφήσουμε να τελειώσει. Τον αφήνουμε και σαφώς σε ένα μεγάλο μέρος δεν διαφωνήσαμε μαζί του, ότι δηλαδή κανείς νέος που ξεκινά να δουλεύει πια στα ΜΜΕ δεν δουλεύει με κατοχυρωμένα δικαιώματα, με μισθό που να ανταποκρίνεται και στην εργασία που προσφέρει και στις ανάγκες της καθημερινότητας. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είπαν το αντίθετο, αλλά πού να εξηγείς;!
Κι έρχεται η μαγική στιγμή, η στιγμή που οι λίγοι παρευρισκόμενοι είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε, η στιγμή που ενώ οι ομιλητές απαντούν στον νεαρό, ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος Νίκος Μπακουνάκης, μειδιώντας με έναν τρόπο που αν δεν τον έχετε δει δεν θα καταλάβετε το μεγαλείο του, απευθύνεται χαμηλόφωνα στον νεαρό και τον ρωτά με το χέρι να στηρίζει το πηγούνι σαν να ρεμβάζει:"Είσαι κομμουνιστής;" Καθόταν δύο σειρές πιο μπροστά και μ' έκανε να γελάσω τόσο αυθόρμητα, τόσο γάργαρα... Δεν ήταν μόνο η ερώτηση -εμείς στοιχηματίζαμε ότι επρόκειτο για συνδικαλιστή- η μαγεία ήταν ο τρόπος κι η στιγμή.


Γιατί ο Νίκος Μπακουνάκης είναι ιδέα, δεν είναι απλώς άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που ερχόταν στο μάθημα σετάροντας πράσινη του γρασιδιού κάλτσα με πουλόβερ και το αντίστοιχο με κόκκινο της περούκας του κλόουν. Είναι ο άνθρωπος που με μια κίνηση γκρέμισε το αυτοσχέδιο γραφείο που στήριζε τον υπολογιστή της αίθουσας. Είναι αυτός που ξεστόμισε τη μνημειώδη φράση: "τί είναι ένα ρεπορτάζ; Τσάπα-τσαπ, τσάπα-τσαπ, τελειώωωωωωωσαμε..."
Είναι εκείνος που χαμογελά (σπάνια) κοιτώντας σε, χωρίς προφανή λόγο, σε σημείο ν' αρχίσεις ν' ανησυχείς. Είναι ο εφιάλτης στο δρόμο προς το πτυχίο θα μπορούσες να πεις. Μια εργασία να πει ότι ήταν καλή δεν έχει βρει. Με εξαιρέσεις συγκεκριμένες και προφανείς αδυναμίες, εξόφθαλμες θα λέγαμε. Είναι εκείνος που έβαλε ολόκληρη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να του βρει μια συγκεκριμένη εκτέλεση με βιολί κλασικής σύνθεσης για να το βάλει ringtone στο κινητό του. Και το πέτυχε!
Είναι ο άνθρωπος που θα χαρακτήριζες εύκολα αποστειρωμένο και συγχρόνως, εκείνος που την ώρα που μπαίνει στο γραφείο του στο Βήμα τραγουδάει Hi-5 "Ξέρω τί ζητάω" εν έτει 2011. Ο άνθρωπος που θεωρεί ότι το μεγαλύτερο έτος από το δικό μας και το μικρότερο τον δοξάζουν και για το δικό μας είχε ενημερώσει τα προαναφερθέντα έτη ότι είμαστε μια απογοήτευση, με αποτέλεσμα όποτε λέγαμε πως είμαστε τεταρτοετείς να μας κοιτούν οι τριτοετείς σαν εξωγήινους και να αναφωνούν: "Α, ώστε εσείς είστε!" Δεν μπορώ να πω, νιώθαμε σαν σπάνια ζώα της ζούγκλας που μας βλέπουν οι πολιτισμένοι λαοί πρώτη φορά... Α, όλα κι όλα!
Είναι ο άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο από τη δεκαετία του '50 (αντίκα, με πολλαπλή αξία βεβαίως-βεβαίως) με το οποίο και είχε μείνει μια φορά στο δρόμο προς τη σχολή και μόλις έφτασε και είπαμε ότι περιμέναμε τόση ώρα, αναφώνησε απηυδισμένος: "Μα γιατί δεν με πήρατε ένα τηλέφωνο να σας ενημερώσω;" Μα πώς να σας τηλεφωνήσουμε, πώς θα είχαμε το τηλέφωνό σας; ""Μα παιδιά, δεν έχετε το τηλέφωνό μου; Ααααα, για σημειώστε το!"
Είναι εκείνος που φορά πάντα σακάκι και πουκάμισο-παντελόνι Tomi Hilfiger κι έρχεται με σακίδιο ώμου στο μάθημα που κανείς δεν ξέρει τί μπορεί να υπάρχει εκεί μέσα (το παγουρίνο του ίσως;)!
Τέλος, είναι ο άνθρωπος-καθηγητής που θα μείνει ως Μπακού και ως η πιο γραφική φιγούρα σ' ένα τμήμα που βρίθει τέτοιων μορφών. Και φυσικά με την ερώτηση, το ύφος, τον τόνο φωνής, το μειδίαμα συγκατάβασης-απορίας-ρεμβασμού "είσαι κομμουνιστής;"
Όχι, βασιλόφρων, δεν φάνηκε;
Έτσι, γιατί ήταν το ατού της βραδιάς, μετά από εκείνο το σημείο όλα τα άλλα ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ.
Μπακού και τα μυαλά στα... έδρανα.

*Καμία σχέση με την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Ένας Νίκος Μπακουνάκης άλλωστε θα ήταν σαν σε άλλο πλανήτη στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Παραμυθιαστείτε απενεχοποιημένα!

Σήμερα γιορτάζουν άνθρωποι, πάρα πολλοί, χρόνια πολλά, λοιπόν και κυρίως να είστε πάντα καλά, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι!
Πλησιάζουν οι γιορτές κι εγώ θυμάμαι μια ταινία κινουμένων σχεδίων, συγκεκριμένα ένα παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά που έγινε ταινία και το είχα δει το απόγευμα την παραμονή Πρωτοχρονιάς πριν δύο χρόνια στην ΕΡΤ. Έκλαψα πολύ, πολύ όμως, αλλά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή βλέποντάς το κατάλαβα αυτή την αντίφαση που έχουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και σκέφτηκα πως στον κόσμο κανείς δεν πρέπει να νιώθει μόνος, αλλά ούτε υποχρεούται να πετάει στα σύννεφα από ευτυχία.
Είναι μια γιορτή της αγάπης, της αθωότητας, της πίστης στο καλό, της ελπίδας στο θαύμα, αξίζει να χαιρόμαστε χωρίς ενοχές, αλλά δεν θα έπρεπε κανείς να μας το επιβάλλει. Υπάρχουν άλλωστε κι άνθρωποι που δεν χαμογελούν είτε γιατί έχουν σοβαρά και πρακτικά προβλήματα, είτε γιατί ψυχολογικά ή συναισθηματικά δεν είναι στην καλύτερή τους φάση. Κάθε μέρα όλο το χρόνο πρέπει να νοιαζόμαστε να είμαστε εμείς και οι άλλοι καλά, να δεχόμαστε ότι υπάρχουν και δυσκολίες, αλλά ως επί το πλείστον να είμαστε καλά και μαζί σ' αυτό.
Με αυτή την ευχή και την ταινία "Ένα δέντρο μια φορά", σας ή μάλλον μας εύχομαι από τώρα και καλές γιορτές με όλη μου την καρδιά για να πιάσει...

"Ένα δέντρο μια φορά" του Ευγένιου Τριβιζά
(ακούγεται και ο Διονύσης Σαββόπουλος ως χιονάνθρωπος)

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Μικροί, αλλά οχι ασήμαντοι...

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι από την ιδιαίτερη φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου, που μάλλον αντιπροσωπεύει πολλούς, εμένα πάντως σίγουρα!
                                                     "Για δε μ' αφήνετε ήσυχο,
                                                          άστε με ήσυχο όλοι,
                                                     θέλω να ζήσω ελεύθερος
                                                       δίχως ταυτότητα πια"

Τάνια Τσανακλίδου- Ο ανθρωπάκος

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε 1013...Αναμνήσεις ενός πάρτι



Τί Παρασκευή κι αυτή;! Όλη μέρα στο τρέξιμο και στους δρόμους και το βράδυ ένα πάρτι που ομολογώ πως δεν περίμενα να είναι καλό, είχα πάει με τις λιγότερο-εάν όχι καθόλου- δυνατές προσδοκίες για να μην πω μετά πόσο χάλια ήταν! Τελικά, αν εξαιρέσουμε το πόσο μικρός ήταν ο χώρος, το πόσο στριμωγμένοι ήμασταν έως εγκλωβισμένοι κάποιες φορές(κι έχω και μια κλειστοφοβία σε συνδυασμό με αγοραφοβία, μην το ξεχνάμε!), ότι ήταν τόσο γεμάτο που κανείς δεν το περίμενε και πως δυστυχώς, ο εξαερισμός δεν ήταν όπως θα έπρεπε, ήταν ένα μάλλον καλό πάρτι.
Εντάξει, όλες οι μουσικές επιλογές δεν με τρέλαναν (λυπάμαι, αλλά δεν συναντώνται οι μουσικές μας επιλογές με όλους, ούτε καν πλησιάζουν), αλλά κάπου εκεί στις mainstream επιλογές, στη disco και μετά στην r'n'b του πολυαγαπημένου φίλου που ήταν ο "yo" dj της βραδιάς (11 ήταν ζωή να 'χουν)  ανεβήκαμε και ω του θαύματος χόρεψα κι εγώ και μάλιστα αυτοβούλως! Όχι ότι δεν υπήρξαν και περίεργες συναντήσεις (μα ελάτε αγαπητοί μου, σε κάθε συνάθροιση που σέβεται τον εαυτό της υπάρχουν!), αλλά κάποιες ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συμπεριλάβουν ούτε ανταλλαγή βλεμμάτων ούτε λόγων, κάποιες αντιμετωπίστηκαν -επιτέλους!- με τον δέοντα πολιτισμό και αξιοπρέπεια (καλά, όσο μπορεί ο καθένας, θαύματα δεν γίνονται), κάποιες έγιναν σε τυπικό από μέρους μου και ψεύτικα εγκάρδιο κλίμα από τον άλλο και απλώς το πήρα χαλαρά και γέλασα μετά.
Υπήρξαν κι αυτές που ενώ χάρηκες πολύ που έγιναν και εξέφρασες την επιθυμία να επαναληφθούν σε πιο νορμάλ πλαίσιο -για να υπάρξει και μια συζήτηση βρε αδερφέ!- ο άλλος έδειξε μια άνευ λόγου αμηχανία και προσπάθησε (άτσαλα κατ' εμέ) να το βάλει σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια ή να το αποφύγει. Εκεί απόρησα είναι η αλήθεια κι αναρωτήθηκα τί θα μπορούσε να έχει περάσει αστραπιαία από το μυαλό του και έπαθε τέτοιο μπλακ άουτ: πιθανότητα να θέλω να φλερτάρω το συγκεκριμένο πρόσωπο, όοοοοχι λυπάμαι που δεν θα το τιμήσω με τον έρωτα μου, αλλά δεν υπάρχει (εμ, έτσι είναι η ζωή, σκληρή κι αδυσώπητη, μερικές φορές κι εγώ, αλλά τί να κάνω που είμαι;). Να θέλω να κάνω παράπονα και σχόλια σ' εκείνο ή "σπάσιμο" με αποδέκτη άλλο πρόσωπο όχι δεν θα 'θελα, δεν με αφορά, δεν μου πάει, δεν αναλώνω χρόνο και φαιά ουσία για πράγματα στα οποία έχω βάλει χι με απόλυτη συνείδηση, άρα; Τί άλλο θα μπορούσα να εννοώ από το απολύτως λογικό και ξεκάθαρο "έχουμε καιρό να ιδωθούμε, αν υπάρχει έστω και λίγη συμπάθεια(κι εδώ δείχνω με τα δαχτυλάκια το λίγο, γιατί είμαι κι εκφραστική η άτιμη!), θα σε παρακαλούσα αν θέλεις να το κανονίσουμε κάποια στιγμή, αν πάλι όχι, άσ'το";
Μήπως τελικά οι άνθρωποι αναίτια και με δική τους ευθύνη ψάχνουν πίσω από τις λέξεις κρυφά νοήματα; Μήπως επειδή έχουν συνηθίσει να κάνουν αυτοί ή να δέχονται από άλλους τέτοιου είδους διφορούμενες κουβέντες αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν ότι υπάρχουν κι αυτοί που εννοούν ακριβώς αυτό που λένε, όπως το λένε, χωρίς να υπαινίσσονται τίποτε πέραν του πρώτου επιπέδου ανάγνωσης; Προτιμώ την απλότητα (όχι απλοϊκότητα) στην έκφραση, είτε στα συναισθήματα είτε στα λόγια, καθαρά πράγματα. Όπως δεν μπορώ τις περίπλοκες καταστάσεις και τους ανθρώπους που τις δημιουργούν, έτσι ακριβώς τις αποφεύγω. Όταν συμπαθώ κάποιον το λέω, όταν αγαπώ το ίδιο, όταν δεν νιώθω άνετα φαίνεται και γίνεται γνωστό σ' αυτούς που πρέπει, όταν δεν περνάω καλά το λέω και δεν κάνω προσπάθεια να το κρύψω, όταν χαίρομαι φαίνεται γιατί λάμπω, όταν θέλω να δω κάποιον το επιδιώκω, όταν δεν θέλω, δεν ασχολούμαι. Πάντα πολιτισμένα εννοείται και αξιοπρεπώς, αλλά απλά και καθαρά, διατηρώντας ή μειώνοντας αποστάσεις αναλόγως την περίσταση. Γενικά πάντως εννοώ αυτό που λέω σε σημείο που αν δεν θέλω να πω κάτι αρνητικό δεν λέω απολύτως τίποτε και διαλέγω την οδό της σιωπής. Θα μου πείτε τώρα, βρήκες κι εσύ να κολλήσεις, για πάρτι μιλάς! Συμφωνώ, μόνο που ως υπεραναλυτικός άνθρωπος που τα παίρνω πολύ σοβαρά και προσωπικά όλα, θέλω να τα βάζω στις σωστές τους διαστάσεις για να γειώνονται. Συνεχίζω λοιπόν...
Μετά βέβαια ήρθαν δυο θεότρελα και ζαλισμένα -όσο χρειάζεται για να το καταλαβαίνεις από απόσταση- πλάσματα και μου έκαναν κεφαλοκλείδωμα(ότι είμαι σώα, αβλαβής και γύρισα σπίτι μου όπως έφυγα είναι πολύ θετικό) διερωτώμενοι μα πώς γίνεται να μην πίνω και να μην καπνίζω, πώς θα κάνω κέφι έτσι και μου πρότειναν να λέω ότι είναι ιδεολογία, το Straight Edge, μέχρι και μαρκαδόρο έψαχναν να μου κάνουν ένα Χ στο χέρι (όπως καταλαβαίνετε είχαν πιει πολύυυυυυ) και αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν "δεν θέλω καλέ!" και δεν είναι καλά (η μαύρη αλήθεια). Το τί άκουσαν τα αυτάκια μου, τι φτύσιμο -ενώ μιλούσαν σε μεθυσμένη φάση- δέχθηκα (πού να συγκρατήσεις τους σιελογόνους αδένες αν έχεις πιει από 6 μπύρες και πάνω), τι άντρας κατινέρ (ο κουτσομπόλης της γειτονιάς μας) ήρθε να κάνει τα κοινωνικά του σχόλια και να ψαρέψει "ειδήσεις" (έλεος κανένα και πουθενά), τι ψώνιο να υπάρχει παντού γύρω απερίγραπτο...αλλά μ' έκανε και γέλασα.
Υπήρχαν όμως οι αγαπημένοι άνθρωποι που έδωσαν άλλη χαρά, από τη φίλη την πολυαγαπημένη που αυτή τη μέρα τη δύσκολη  μαζί την περάσαμε, το φίλο-dj-αδυναμία, τα κορίτσια τα αγαπημένα, τον ξάδερφο-λατρεία, το τρελό αγόρι που είναι τόσο τρελό όσο φαίνεται, τα μεθυσμένα αγόρια που σε μικρές δόσεις ήταν ξεκαρδιστικά μέχρι τα παιδιά που είχα καιρό να δω και ήταν ευχάριστο που τα είδα και φυσικά η τρέλα που έχουμε κι είναι αστείρευτη!
Το πόσο απόλαυσα να βλέπω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, που δεν έχει κανένα λόγο να με αποφεύγει (γιατί δεν έχουμε συναναστραφεί και ποτέ ιδιαίτερα), να νιώθει αμήχανα όταν τύχαινε να συναντηθούμε δεν περιγράφεται, μέχρι που για να το οξύνω ή να το εξαλείψω οριστικά, του απηύθυνα το λόγο με αποτέλεσμα να πρέπει οπωσδήποτε να μου μιλήσει και κατάλαβε νομίζω ότι μπορεί μεν να μην τον συμπαθώ καθόλου, αλλά δεν συντρέχει λόγος να φοβάται (ότι υπάρχει και άνθρωπος που με φοβάται ε, δεν το περίμενα, τ' ομολογώ). Δεν είναι ανάγκη άλλωστε να κάνουμε παρέα με όλο τον κόσμο, αλλά θα γίνω γραφική λέγοντας πως μπορούμε να είμαστε έστω πολιτισμένοι ενήλικες.
Γενικά ήταν μια ευχάριστη βραδιά μπορώ να πω, ένιωθα μια πληρότητα, το κορίτσι-λατρεία-αγάπη-φίλη μου αν ήταν εκεί θα ήταν βεβαίως πάρα πολύ ωραίο, αλλά και πάλι θα το χαρακτήριζα -με τα όσα αρνητικά είχε- ευχάριστο πάρτι. Γι' αυτό δεν περίμενα τίποτε καλό, για να εκτιμήσω αυτό που ήταν τελικά.
Πάντως κάναμε με την παρέα και τα χορευτικά μας και όλο το μαγαζί μαζί, ειδικά σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Σας το αφιερώνω καθώς σημάδεψε τη χθεσινή βραδιά...


                                    
                                                    The Village People- Y.M.C.A.

Υ.Γ. Και εξαιρετικά αφιερωμένο στο κορίτσι μου που έλειπε, γιατί διάβαζε κι έχασε αυτές τις ανυπέρβλητες στιγμές -καθώς ανεπανάληπτες δεν είναι, γιατί σε κάθε πάρτι του σταθμού (ένας είναι ο σταθμός παιδιά μου, http://www.spamradio.gr/) τα βασικά συστατικά επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια!
Στο επόμενο ελάτε κι εσείς να δείτε από κοντά αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, σε ένα χώρο που να μας χωράει ελπίζω :-)

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Μην θυμάσαι αυτή τη μέρα, να θυμάσαι και τις 365...

Καλό μήνα!
Μα μην ξεχνάς όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα πως πρέπει να φροντίζεις εσένα κι όποιον βάζεις στην αγκαλιά σου. Γιατί ο έρωτας είναι υπέροχο πράγμα-συναίσθημα-κατάσταση- πράξη και πρέπει να μπορείς να τον χαρείς όπως του αρμόζει, όντας υγιής, δείχνοντας φροντίδα και προστατευτικότητα στο πρόσωπο που αγαπάς ή με το οποίο συνευρίσκεσαι ερωτικά. Γι' αυτό ενημερώσου, πάρε προφυλάξεις και μην ξεχνάς:μιλάμε για τη ζωή, τη ζωή σου. Αν δεν έχεις σκοπό να αυτοκτονήσεις ή να γίνεις δολοφόνος, να χρησιμοποιείς πάντα προφυλακτικό, να κάνεις εξετάσεις αίματος για τον ιό και να σέβεσαι το σώμα σου και το σώμα που επιθυμείς.
Το προφυλακτικό δεν πρέπει να είναι ταμπού για άντρες και γυναίκες, είναι ο πιο υπεύθυνος τρόπος να φερθείς στα πλαίσια του σεξ. Η ζωή δεν γυρίζει πίσω και δεν την ξαναζείς απ' την αρχή, φρόντισε να μην την δυσκολέψεις και να μην επιταχύνεις τον τερματισμό της.
Το 2011 η αύξηση νέων κρουσμάτων AIDS στον πληθυσμό των ναρκομανών άγγιξε το 1.250 %... και γενικά τα 803 νέα κρούσματα.
Ο έρωτας είναι μια πράξη αγάπης προς τον άλλον και τον εαυτό μας, προστατεύσου και προστάτεψε.

Και φέτος διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις για την ενημέρωση όσον αφορά το AIDS, αλλά και τη στήριξη οργανισμών που ασχολούνται με νοσούντες και οροθετικούς, μην φοβάσαι να συμμετάσχεις, δεν "κολλάς" τίποτε(όλοι έχουμε πολλές προκαταλήψεις που ακόμη δεν έχουν εξαλειφθεί), απλώς βοηθάς ανθρώπους που πίστευαν πως αποκλείεται να τους συμβεί κάτι τέτοιο και μαθαίνεις πόσο σημαντικό είναι να προφυλάσσεσαι. Οι εκδηλώσεις στην Αθήνα είναι οι κάτωθι:

Μουσικό φεστιβάλ


Χριστουγεννιάτικο Μπαζάρ 2 και 3 Δεκεμβρίου 2011

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Μου μάθατε ν' αγαπώ...*

Στους ανθρώπους δεν ψάχνω ελαφρυντικά, ψάχνω αιτίες...θα 'πρεπε, τουλάχιστον. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να λειτουργείς σ' ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που άλλοτε σου ταιριάζει αρκετά κι άλλοτε σου πέφτει ή πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο, εν ολίγοις το νιώθεις ξένο. Το να σου ταιριάζει γάντι είναι πολύ δύσκολο, αλλά και ευλογία, σπάνιο δώρο, τόσο που μένεις εκστατικός μπροστά στην τύχη σου.
Συζητώντας με έναν πολύ γλυκό κι αγαπημένο άνθρωπο, συνειδητοποίησα ότι προσπαθούμε όλοι να φτιάξουμε τον χώρο στον οποίο μπορούμε να χωρέσουμε και να λειτουργήσουμε σωστά και το προσπαθούμε εφ' όρου ζωής.
Για έξι ολόκληρα χρόνια είχα την απέραντη αγάπη και τoυς καταλληλότερους να μου διδάξουν βιωματικά το πώς αγαπούν οι άνθρωποι. Δεν ήταν αρκετό, γιατί ήταν τα έξι πρώτα χρόνια της ζωής μου, μετά έφυγαν κι οι δυο κι όχι μόνο απ' τη δική μου ζωή. Αυτή η σχεδόν εξωπραγματική αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας, θαλπωρής, ότι ποτέ κανείς δεν θα σε πληγώσει, ότι δεν θα μπορέσει να προσπεράσει την αξία σου, την ποιότητά σου, ότι θα ζεις βυθισμένη στην αγάπη ήταν ο λόγος που η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν απότομη και απογοητευτική. Βέβαια, οι γονείς μου έκαναν κι εξακολουθούν το καλύτερο που μπορούν, μόνο που εκείνες οι δύο υπέροχες μορφές ήταν κάτι παραπάνω, κάτι που για να το καταλάβεις πρέπει να πολλαπλασιάσεις τα πιο γλυκά αισθήματα επί 100. Κι εκείνοι σίγουρα καταλαβαίνουν, τις λάτρευαν κι αυτοί άλλωστε.
Αν με ρωτήσει κάποιος τί είναι αγάπη θα απαντήσω δυο μάτια υγρά που σ' αγκαλιάζει η ζεστασιά τους, που κοιτώντας μέσα τους είσαι εσύ. Μια ανοιχτή αγκαλιά κι ένα πλατύ, γεμάτο γλύκα, χαμόγελο στο πρόσωπο. Είναι η φροντίδα, το χάδι, το νοιάξιμο. Είναι το βλέμμα όλο αγωνία που παρατηρεί την αναπνοή σου όσο κοιμάσαι για να ξέρει ότι είσαι καλά. Είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη, η τυφλή, που θα μπορούσες να κάνεις οτιδήποτε έχοντας την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτε κακό. Είναι τα δάκρυα που διασχίζουν ένα πρόσωπο που τρέχει για να έρθει προς εσένα, γιατί δεν πιστεύει ότι μπόρεσε να ξεχαστεί και να σ' απογοητεύσει (και δεν σ' απογοητεύει ποτέ τελικά). Είναι η προσμονή κι η λαχτάρα τη στιγμή που γίνεται ανακούφιση μόλις μπαίνεις σ' ένα δωμάτιο. Είναι η σχέση που χτίζεται μέρα με τη μέρα και δημιουργεί έναν κόσμο μόνο για σένα όπου εσύ είσαι πάντα η προτεραιότητα, που είσαι ασφαλής, ήρεμος-η, χαρούμενος-η, πανευτυχής, ανέμελος-η και  πιστεύεις ακράδαντα ότι κι ο υπόλοιπος κόσμος εκεί έξω είναι έτσι ακριβώς. Είναι η φροντίδα που δεν σε κακομαθαίνει, αλλά σε καλομαθαίνει και σου μεταδίδει τη λογική πως έτσι πρέπει να αγαπάς, να ανοίγεις την αγκαλιά, την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή και τη ζωή σου και να βάζεις τον άλλον μέσα χωρίς δεύτερες σκέψεις και κρατήματα, γιατί αποκλείεται να σε προδώσει ποτέ, αποκλείεται να σε πληγώσει κι είναι αδύνατον να μην αξίζει την εμπιστοσύνη και την αγάπη σου. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως οι άλλοι σκέφτονται όπως εσύ, χωρίς να θέλουν να σ' εκμεταλλευτούν, να επωφεληθούν, να σε μειώσουν, να σε παραμερίσουν ή να σε βάζουν σε δοκιμασίες ώσπου να πεισθούν για το αν τους κάνεις. Αγάπη είναι δύο ζευγάρια μάτια που δεν μπορώ να ξεχάσω 16 χρόνια μετά την τελευταία φορά που τα είδα, είναι η αίσθηση που μου αφήνει η ανάμνησή τους και είναι σαν άρωμα που δεν φεύγει από τα υφάσματα. Αυτό είναι αγάπη, να σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι, να σε βάζουν μέσα στη ζωή τους με τα μπούνια χωρίς ενστάσεις, πρέπει και τεστ, να σου δίνουν χώρο ν' αναπνέεις και να ανθίσεις, να επιτρέπουν στην προσωπικότητά σου να εκφράζεται όπως θέλει και να σε σέβονται δείχνοντάς το με κάθε δυνατό τρόπο, ακόμη κι όταν διαφωνούν με τη σκέψη, τις πράξεις ή τις αποφάσεις σου, γιατί επί της ουσίας συμφωνείτε σε ένα, το πιο σημαντικό: σ' εσένα, ότι σ' αγαπούν, ότι σ' εμπιστεύονται, ότι είσαι κάτι που δεν θα άλλαζαν ποτέ, για τίποτε, γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος κι απ' τα μαλλιά ως τα νύχια είσαι μοναδικός κι ασύγκριτος!
Για όλους όσοι δεν αγαπούν έτσι, δεν αφήνουν τους ανθρώπους να μπουν ολόκληροι και απόλυτα, χωρίς να τους κρατούν στον προθάλαμο περιμένοντας να αποδείξουν -αν αντέχουν - αν αξίζουν μια θέση στην καρδιά και τη ζωή τους, για εκείνους που έχουν διόδια στην καρδιά και δεν ανήκουν στο κίνημα "δεν πληρώνω", είτε γιατί φοβούνται μην πληγωθούν, είτε γιατί υπερτερεί ο εγωισμός τους και πιστεύουν πως η καρδιά τους είναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη, ένα έχω να πω. Αν είναι να πληγωθείς θα πληγωθείς, θα απογοητευθείς, θα προδοθείς όσο κι αν προσπαθήσεις να το αποφύγεις. Μα είναι τόσο ωραίο να γεμίζεις την καρδιά σου ωραία αισθήματα και να μην είσαι καχύποπτος με τους ανθρώπους, κάνοντας την αρχή, ώστε να μην είναι καχύποπτοι κι εκείνοι μαζί σου! Στο κάτω-κάτω, όσες φορές και να πέσεις, κάτι θα μάθεις κι όσο περνάει ο καιρός μαθαίνεις να έχεις λιγότερες απώλειες και να σηκώνεσαι γρηγορότερα. Την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους αρνούμαι να τη χάσω, προτιμώ να εμπιστευθώ το ένστικτό μου κι ας βγω και λάθος, όπως έχουμε ξαναπεί, μυς είναι κι η καρδιά, θέλει λίγη άσκηση, μπορεί να τραυματίζεται, αλλά γίνεται πιο δυνατή ;-)
Γι' αυτό δεν ψάχνω ελαφρυντικά για όσους τραβούν γραμμές και φτιάχνουν αναχώματα, ψάχνω αιτίες που να το δικαιολογούν. Μήπως δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν και να μεγαλώσουν με την προσωποποίηση της αγάπης; Ωραία, αλλά τότε πώς δεν θέλησαν να γίνουν οι ίδιοι αυτό; Ναι, τελικά δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, το "συμπεριφέρομαι όπως θα' θελα να μου συμπεριφέρονται" δεν είναι για όλους τρόπος ζωής.
Μην ρωτήσετε γιατί, νοσταλγία, υπαρξιακά, αναμνήσεις και δύο απουσίες που δεν σταματούν να λείπουν, γιατί όπου κι αν είναι, είναι στον δικό μου -πολλάκις- τραυματισμένο και δυνατό μυ... Το 'φερε η μέρα, μάλλον κι ο καιρός.
Υ.Γ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω... είμαι πολύ τυχερή που πήρα τόση αγάπη και ξέρω πώς είναι (ακόμη κι αν πονάει που δεν την έχω γύρω μου πια)! Και κάτι που θυμίζει στιγμές κατευθείαν από εκείνη την εποχή...
Στους πέντε ανέμους- Στέφανος Κορκολής και Κωνσταντίνα


*με το να μ' αγαπάτε, ευχαριστώ.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Εκφυλισμός ή εκπολιτισμός: ιδού η απορία...

Τα πράσινα παπάκια στη σειρά- κοίτα χαρά!

Ο Γ.Παπανδρέου πήγε στο συνέδριο των "πράσινων" της Ευρώπης και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις όπως τουλάχιστον καταγράφουν τα ξένα ΜΜΕ. Ε, κι επί τη ευκαιρία είπε να παίξει και με ένα πράσινο παπάκι κάτι που οι φωτογράφοι δεν θα άφηναν να περάσει χωρίς να απαθανατιστεί!
Πάντως, όσο και να διαφωνώ με την πολιτική του, όσο και να με εξοργίζουν τα μέτρα που επί δύο χρόνια έπαιρνε αδιάκοπα και τα φόρτωνε στην πλάτη μας, όσο κι αν θεωρώ ότι το κόμμα του μόνο κατ' ευφημισμόν θεωρείται σοσιαλιστικό, τον ίδιο -όχι ως πολιτικό, αλλά ως άνθρωπο- τον συμπαθώ.
Κι όμως, είναι μια συμπαθής παρουσία, ένας πολιτισμένος άνθρωπος. Δεν αναφέρομαι στις πολιτικές του πράξεις κι αποφάσεις, ούτε στον δείκτη ευφυίας ή το κατά πόσον αποφάσισε να μας οδηγήσει εδώ που φτάσαμε. Δεν θέλω να μιλήσω για πολιτικές πρακτικές, αλλά για συμπεριφορές.
Αυτός ο άνθρωπος -απεκδυόμενος το όνομα και την ιδιότητά του- έχει πολιτισμό. Πραγματικό πολιτισμό. Από αυτόν που οι περισσότεροι και όχι μόνο στη Βουλή δεν διαθέτουν. Όχι, δεν λέω για το χαμόγελο με το οποίο βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο σαν να μην έχει καταλάβει σε τί κρίσιμο σημείο βρισκόμαστε, εκεί στο χείλος του γκρεμού. Αλλά για κάτι που ειλικρινά χρειάζονται οι άνθρωποι σήμερα σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη χώρα μας: Πολιτισμό.
Να ανοίγεις την τηλεόραση και να μην βλέπεις βουλευτές, πολιτικούς αρχηγούς, υπουργούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους να σκοτώνονται στα κανάλια και νόημα να μην βγαίνει. Εσύ ο έρμος τηλεθεατής μένεις σαστισμένος μπροστά στην παράνοια των όσων εκτυλίσσονται.
Θέλω να περνάω το δρόμο και το αυτοκίνητο που είναι αρκετά μακριά να μην γκαζώνει για να περάσει πρώτο και να μην μ' αφήσει να διασχίσω το δρόμο-Γολγοθά ή να με βλέπει σαν κινούμενο στόχο που πρέπει να πετύχει.
Θέλω να περιμένω το λεωφορείο πάνω στο πεζοδρόμιο κι όχι στη μέση του δρόμου, επειδή οδηγοί αυτοκινήτων, φορτηγών και πούλμαν αποφάσισαν ότι η καλύτερη θέση πάρκινγκ είναι μπροστά στη στάση, πάνω στο πεζοδρόμιο ή παραλλήλως σε όοοοολο το πεζοδρόμιο ώστε ούτε ορατότητα από σένα ούτε τον οδηγό του λεωφορείου υπάρχει. Και σταθερά οι οδηγοί περνούν δίπλα σου ξυστά λες και αποφάσισες μόνος σου ν' αυτοκτονήσεις, όχι ότι σ' ανάγκασαν να βγεις στη μέση του δρόμου.
Θέλω να μην γίνομαι σαρδέλα στα ΜΜΜ, ούτε να περιμένω 40 λεπτά ή μία ώρα και όταν έρχονται να είναι γεμάτα με αποτέλεσμα και να πηγαίνω αργοπορημένη στον προορισμό μου και ή να παίρνω ταξί(3,40 ευρώ χαλαρά!) ή να στριμώχνομαι λες και συμμετέχω σε όργιο!
Θέλω να μπαίνω σε ένα μαγαζί, να λέω καλημέρα με χαμόγελο και να μου απαντάνε έτσι ακριβώς. Να ζητάω ευγενικά μια πληροφορία και να ασχολούνται με αυτό που ρωτώ απαντώντας μου με την ίδια ευγένεια. Να μιλάει ο καθένας με τη σειρά του, να δίνει ο ένας τον λόγο στον άλλο κι όχι να το παίρνει μονότερμα λες και όλος ο κόσμος θέλει ν' ακούσει εσένα μόνο(γιατί πολύ απλά ΔΕΝ θέλει).
Να μην απαιτούν πράγματα που δεν δικαιούνται και που δεν μπορούν καν να προσφέρουν. Να μην είναι δογματικοί, να μην επιμένουν να επιβάλλουν (ακόμη και με το ύφος κι ας λένε στα λόγια πως δεν θέλουν να το κάνουν) την άποψή τους. Θέλω διαλλακτικότητα, να μπορείς να συνεννοείσαι. Να μην βιάζονται όλοι να σε ακυρώσουν στην πρώτη φράση που θα πεις ή να γίνονται μηδενιστές. Να δείχνουμε όλοι εμπιστοσύνη και να την κερδίζουμε. Να υπάρχει ειλικρίνεια, σεβασμός, ευγένεια, αξιοπρέπεια.
Να χαμογελάμε, αθώα, καθαρά, χωρίς υπονοούμενα, με την καρδιά μας, γιατί έτσι, είμαστε άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνίας.
Να μην ανταλλάσσουμε ύβρεις, να μην οδηγούμαστε λόγω συνθηκών με το ξεκίνημα της μέρας μας να έχουμε ήδη βρίσει από μέσα μας ή και μεγαλόφωνα τουλάχιστον δέκα ανθρώπους. Να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Να μην εξαπατά ο ένας τον άλλο.
Να σεβόμαστε το συνάνθρωπο, τον συμπολίτη, την κοινωνία, το περιβάλλον. Θέλω να μην λερώνεις τη σκάλα της πολυκατοικίας και να την αφήνεις έτσι. Αν την λερώσεις να την καθαρίσεις άμεσα, όχι να περιμένεις πότε θα το κάνει άλλος. Να μην επιτρέπεις στο κατοικίδιό σου να κάνει τις βιολογικές του ανάγκες μέσα στην πολυκατοικία(ΕΛΕΟΣ!) και όταν το βγάζεις βόλτα να έχεις μια πλαστική σακούλα και να μαζεύεις τις ακαθαρσίες του ώστε να καταλήξουν στα σκουπίδια. Δεν είναι πολιτισμός να περπατάς ανάμεσα σε σκατούλες (συγνώμη κιόλας) σε κάθε πεζοδρόμιο και δρόμο. Είναι και θέμα υγείας στο κάτω-κάτω, αλλά εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και η υγεία θέμα πολιτισμού είναι, πού να εξηγώ τώρα σε κάθε μη δεκτικό προς αποτελεσματική επικοινωνία;! Αν δεν μπορείς να φροντίσεις όπως πρέπει το κατοικίδιό σου, μην παίρνεις καν ένα!
Θέλω να μπορώ να περπατάω χωρίς να αναρωτιέμαι αν θα φτάσω σώα στο σπίτι μου ή όχι κι αυτό θέμα πολιτισμού είναι. Ρίξτε μια ματιά στις χώρες με τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας και θα καταλάβετε ότι ο πολιτισμός είναι που κάνει τη διαφορά. Μια πολιτισμένη (ουσιαστικά, όχι τύποις) κοινωνία διέπεται από κανόνες που διαφυλάσσουν αυτή την ισορροπία και ηρεμία κι εφαρμόζονται επί του πρακτέου, καθώς είναι εμποτισμένο στην κουλτούρα τους.
Θέλω να αφήνω το βιογραφικό μου και να μην αντιμετωπίζομαι λες και πάω να τους σκοτώσω μάνα, πατέρα, αδελφό, παππού, γιαγιά και θείο(πώς το' χω όμως το δεκαπεντασύλλαβο! συγκινούμαι). Δουλειά ζητάμε μαντάμ, όχι δανεικά! Αν χρειαστείς νέους εργαζόμενους παίρνεις τηλέφωνο για συνέντευξη, αν όχι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Προς τί λοιπόν η αγένεια; Είμαστε από τους λίγους λαούς(αν όχι ο μόνος) που το να ζητάς δουλειά ισοδυναμεί με ζητιανιά στα μάτια πολλών εργοδοτών(;) κι εργαζομένων που νομίζουν πως είναι εργοδότες(;). Ε, λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω, αλλά δεν είναι επαιτεία, είναι το πλέον λογικό. Μπορεί εσύ έχοντας το ύφος δέκα καρδιναλίων να μην χρειάστηκε να δώσεις ποτέ σου ένα βιογραφικό, γιατί είχες γνωστό ή μέσον. Ο υπόλοιπος όμως κόσμος που δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη και θειά στο Κορωπί (καλά, συγκινούμαι δις, έχω χάρισμα άμα φουντώσω τελικά!) είτε τα στέλνει είτε τα πηγαίνει μα τα χεράκια του και λιώνει στο περπάτημα αφήνοντάς τα σε πιθανούς εργοδότες. Συμπεριφέρσου επομένως ως έλλογο ον κι όχι σαν... ας μην πω καλύτερα!
Στα πλαίσια της δουλειάς ειλικρινά δεν είναι ανάγκη να με συμπαθείς και να σε συμπαθώ, μπορούμε ωστόσο να είμαστε ευγενικοί, πολιτισμένοι, να λέμε μια καλημέρα, όταν καταστεί απαραίτητο να συνεργαζόμαστε ομαλά και αποτελεσματικά, να μην μ' ενοχλείς, να μη σ' ενοχλώ και να μην γινόμαστε κουραστικοί(δεν θέλω να μάθω την ιστορία της ζωής σου, γιατί δεν μ' ενδιαφέρει, το κατάλαβες ή να στο στείλω σε e-card;). Καλό είναι να μην παραγνωριζόμαστε κάνοντας έως και χυδαία αστεία στα πλαίσια του "τόσες ώρες μαζί, δεν υπάρχουν πια όρια". Λάθος, πάντα υπάρχουν όρια και διαμορφώνονται ανάλογα με τον εκάστοτε άνθρωπο και τη σχέση που φτιάχνουμε μαζί του.
Θέλω πολιτική με πολιτισμό. Δυστυχώς, αυτές οι δύο λέξεις που έχουν κοινή ρίζα, δεν έχουν τίποτε άλλο πια κοινό. Γιατί η πολιτική που βλέπουμε δεν έχει πολιτισμό και το έχουμε διαπιστώσει ουκ ολίγες φορές εντός κι εκτός Βουλής.
Θέλω να μην βλέπω και ακούω άντρες-γυναίκες, νέους-μεσήλικες-ηλικιωμένους να φτύνουν στη μέση του δρόμου εκεί που περπατάς αμέριμνα. Αν είναι τόσο αναγκαίο να το κάνεις υπάρχουν κάτι μακρόστενα μικρά σακουλάκια που μέσα έχουν κάτι διπλωμένα λευκά βαμβακερά μαντιλάκια μιας χρήσης, χαρτομάντιλα θαρρώ τα λένε...ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΑ!!! Χωρίς ηχητικά εφέ! Και μετά πέτα τα στα σκουπίδια. Είδες πόσο απλό είναι;
Θέλω να κατανοείς τη διαφορά του κάδου απορριμάτων και του κάδου ανακύκλωσης: το δεύτερο είναι μπλε και ΔΕΝ δέχεται σκουπίδια, κατανοητό;!
Θέλω να μην περνάει ο κάθε τρελός με το αυτοκίνητο και τη μουσική σε φάση που το επόμενο βήμα είναι η κώφωση(αν δεν έχει ήδη επέλθει) με αποτέλεσμα να τραντάζονται 5 οικοδομικά τετράγωνα ανά 10 δευτερόλεπτα και να μην κυκλοφορούν κάγκουρες με μηχανάκια στα οποία για έναν περίεργο και ανεξήγητο λόγο η εξάτμιση είναι κομμένη επίτηδες(πόση βλακεία πια;!)
Όπως νομίζω έγινε κατανοητό έχω φτάσει στα όριά μου. Απαιτώ πολιτισμό. Δεν το εύχομαι, δεν το ζητώ, απαιτώ να έχουμε πολιτισμό, το προσφέρω και το απαιτώ δικαιωματικά.
Αρνούμαι να ζω σε μια χαώδη κατάσταση, με ανθρώπους που ως επί το πλείστον χρήζουν το λιγότερο ψυχιατρικής βοήθειας(η ψυχολογική ήταν δέκα χρόνια πριν φτάσουν σ' αυτή την κατάσταση, τώρα πια είναι αργά, θεωρείται σ' αυτή τη φάση ημίμετρο!).
Κι όταν λέω πολιτισμό δεν εννοώ να γίνουμε άνθρωποι που περιφέρονται μιλώντας αργόσυρτα για τις ιδέες του Πλάτωνα ή για πολύ πειραματικές θεατρικές παραστάσεις. Έχουμε κι ένα ταμπεραμέντο, δεν είπαμε να πεθάνουμε από βαρεμάρα. Αλλά ο πολιτισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ζωντανό, γιατί είναι στην καθημερινότητά μας, στη συμπεριφορά, στη ζωή μας.
Γι΄ αυτό λοιπόν συμπαθώ τον Γ. Παπανδρέου, γιατί φαίνεται ότι έχει μεγαλώσει σε άλλες κοινωνίες κι έχει άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Για χιλιοστή φορά θα επαναλάβω αυτή τη λέξη. Είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, δεν ωρύεται, δεν φωνάζει, δεν είναι απελπισμένος να τον ακολουθούν τα φώτα, δεν ξεκατινιάζεται σε σημείο να νομίζουμε ότι δεν έχει συναίσθηση(για το αν έχει όρκο δεν παίρνω), δεν είναι αγενής και προκλητικός και σε αντίθεση με άλλους από το κόμμα του, αλλά και τον προηγούμενο πρωθυπουργό ανέλαβε τις συνέπειες των αποφάσεων και πράξεων όλων των συμμετεχόντων στην κυβέρνηση. Θα κουβαλάει για πάντα τη μήνιν που επέσυρε για τα μέτρα που υπερψήφισε και εφάρμοσε η κυβέρνησή του και για την κατάσταση της χώρας(να σας θυμίσω ότι ο Καραμανλής βαριόταν αφάνταστα να είναι πρωθυπουργός και άφησε όλους τους υπόλοιπους να κυβερνήσουν, να εξαπατήσουν κι ύστερα εξαφανίστηκε από προσώπου γης αφήνοντας να βρουν λύση οι άλλοι).
Δεν τον θέλω ξανά πρωθυπουργό, φτάνει, ας δείξουμε λίγο έλεος στον έρμο πολίτη. Εκτιμώ ωστόσο αφάνταστα το ότι μαζί με τον Κωστή Στεφανόπουλου και δυο-τρεις ακόμη μου δίνουν την εντύπωση πως πολιτισμός υπάρχει ακόμη σ' αυτή τη χώρα ως στάση ζωής και συμπεριφορά, πόσω δε μάλλον στην πολιτική που είναι απαραίτητη. Γιατί ο Άδωνις που μιλάει για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό είναι κατ' ουσίαν απολίτιστος, αυτό είναι έως και χυδαίο.
Αυτά...καθώς έρχονται Χριστούγεννα κι οι δρόμοι θα γεμίσουν λαμπάκια, αλλά κι άστεγους κι εγώ δεν νιώθω καν ότι πλησιάζουν οι γιορτές και στεναχωριέμαι. Μα περισσότερο θυμώνω που πίσω από αστραφτερά στολίδια και πολύχρωμα λαμπιόνια θα κρύψουμε για λίγο τόση μαυρίλα και βρωμιά κι από 3 Γενάρη πάλι μαζί μας θα είναι, γιατί ποτέ δεν έφυγαν.
Ο Άγιος Βασίλης φέτος θέλω να μου φέρει ένα πράσινο παπάκι σαν του Παπανδρέου (αν το έχετε σε ένα κουφετί χρωματάκι ή φούξια ή έστω το κλασικό κίτρινο, θα το προτιμούσα, ευχαριστώ). Ε,  για να χαίρεται τόσο μ' αυτό κάτι καλό θα έχει...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Δεν θα περάσει ο φασισμός(;)

Μία μέρα πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου μίλησαν ο Ζέεφ Στέρνχελ (καθηγητής και συγγραφέας του "Αντι-Διαφωτισμού") και η Βασιλική Γεωργιάδου(καθηγήτρια και συγγραφέας του "Η Ακρα Δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης") -στα πλάσια των εκδηλώσεων "Εμείς και οι Άλλοι- Εμείς ως Άλλοι" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών- για τον φασισμό και τη ροπή προς την άκρα δεξιά που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Τα όσα ειπώθηκαν ήταν πολύ ενδιαφέροντα και μας βάζουν σε σκέψεις, ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο που οι εξελίξεις μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Μια συζήτηση που έγινε παραμονή του Πολυτεχνείου, πόσο επίκαιρη, αλλά συνάμα και διαχρονική δυστυχώς, αφού ακόμη δεν καταφέραμε να εξαλείψουμε τα πιο ταπεινά, άρρωστα και ακραία ένστικτα.
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=430660&wordsinarticle
Το ρεπορτάζ είναι του Γρηγόρη Μπέκου για το http://www.tovima.gr/

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

"...Θέλω να 'μαι καλά"

Ένα πάρα πολύ όμορφο τραγούδι σε εξαιρετικούς και αληθινούς στίχους της Ρεβέκκας Ρούσση, μουσική του Στέφανου Κορκολή και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη χαρίζει τη φωνή της. Πόση αλήθεια, βάθος, συναίσθημα...
"Σουπερμάρκετ, ζωές και χαμένες στιγμές
μ' αγαπάς, θέλεις να 'μαι καλά.
Με κοιτάς και δεν βλέπεις ποια είμαι,
μου μιλάς και μιλάς στη σκιά,
μοναξιά μου, ζωή μου,
δύναμή μου, ψυχή μου,
μ' αγαπάς, θέλω να'σαι καλά .
Και για χρόνια στην ίδια κολώνια
στη συνήθεια που αφήνει κενά
μοναξιά μου, ζωή μου,
δύναμή μου, ψυχή μου
μ' αγαπάς μα δεν είμαι καλά"

Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Θέλεις να 'μαι καλά

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Στην Ελλάδα έχουμε -διεστραμμένο- χιούμορ...

Ούτε να το ΄ξερα, στοίχημα έπρεπε να βάλω να κερδίσω και τίποτε σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Το έλεγα, να δείτε που ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης κι ο Πλεύρης θα πάρουν υπουργεία και θα κλάψουνε μανούλες!Ε, κλάψτε, γιατί εκτός από τον ΟΥΚά Πλεύρη οι έτεροι δύο πήραν υπουργείο!
Βέβαια, εγώ στοιχημάτιζα ότι ο Γεωργιάδης θα μπει στο Παιδείας, έτσι για να μην αφήσει τίποτε όρθιο, ο Βορίδης στο Δικαιοσύνης και ο Πλεύρης στο Εθνικής Άμυνας.
Παραδεχτείτε το, τόσο σωστός συνδυασμός αντικειμένου και προσωπικότητας δεν θα μπορούσε να γίνει. Ευτυχώς, όμως που και η Παιδεία γλίτωσε και η Άμυνα και η Δικαιοσύνη. Δυστυχώς, δεν τη γλίτωσαν την κατραπακιά το Υπουργείο Ανάπτυξης στο οποίο υφυπουργός (αχ, θα τρελαθώ...) είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης σε θέματα ναυτιλίας (για να σωθεί η υπόλοιπη ανάπτυξη και να ζήσει δραματικές στιγμές η ναυτιλία για την οποία τόσο φημιζόμαστε οι Έλληνες), ούτε το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στο οποίο υπουργός από τη σήμερον αναλαμβάνει ο Μάκης Βορίδης (τον κάνανε και υπουργό, τον κάνανε και υ-πουρ-γό!!!ε, όχι αρκετά χτυπήματα δέχτηκα) και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης με υφυπουργό τον Αστέριο Ροντούλη(τρομακτική φιγούρα, παέι η αγροτιά, πάει η αγροτιά!).
Θα κάνω την πρότασή μου έστω και κατόπιν εορτής και θα πω ότι αν σώνει και καλά έπρεπε να συμμετάσχει βουλευτής του ΛΑΟΣ ας ήταν ο Βαϊτσης Αποστολάτος, που θα μπορούσε να μπει είτε στο Υγείας (σεξολόγος είναι ο άνθρωπος, ξεεέρει), είτε στο Εργασίας (σεξολόγος είναι ο άνθρωπος, ξεεεέρει, ξαναλέω).Θα κάνει ατμόσφαιρα, θα ασχοληθεί με την ψυχική και σεξουαλική υγεία των πολιτών και μετά κανείς άρρωστος, όλοι υγιείς και ευτυχισμένοι! Για να μην πω για τη σύσφιξη -εργασιακών- σχέσεων και τί ωραία που θα λύνονταν όλα. Αλλά δεν με ρώτησε κανείς να κάνω την πρότασή μου, να δεις τί ωραία! Τώρα, καθίστε με τον μπουμπούκο που έκανε επιτέλους τη μπουμπούκα του κυρία υφυπουργού, τον Βορίδη που και κρύος είναι(βορί-δης γαρ) και αντιερωτικός και τον Ροντούλη που κοιτώντας τον ξέρεις πώς μοιάζει ο ιός της γρίπης! Αν ήταν βουλευτής κι ο Ψινάκης, θα είχα δύο προτάσεις να κάνω, αλλά είναι μόνο ένας απλός δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων. Κι έτσι χάνονται λαμπρές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας. Άμα δεν είναι ευφάνταστος ο άνθρωπος, δεν σκέφτεται ανοιχτόμυαλα!

Για να δείτε τί πήραμε και τί χάσαμε!
Και για σοβαρευτώ λίγο (που λόγω της τραγελαφικής κατάστασης μού είναι ομολογουμένως αρκετά δύσκολο) δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα υπάρξει κυβέρνηση με συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ. και μάλιστα ότι θα έχουμε και υπουργό από το κόμμα αυτό (τί άλλο θα ζήσουμε πια!). Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα συζητήσεων επί συζητήσεων, από μια σωρεία γεγονότων απόλυτης γελοιοποίησης εντός(κυρίως) κι εκτός χώρας, από έναν διαρκή πόλεμο νεύρων, από την απόλυτη κατάντια να μην μπορούν οι πολιτικοί άνδρες (κατ' ευφημισμόν) του τόπου να παραμερίσουν τον εγωισμό και τα κομματικά τους συμφέροντα και να βρουν μια λύση, την όσο το δυνατόν καλύτερη, για να βοηθήσουμε τη χώρα και τους ανθρώπους της, το λαό της έχουμε μια "κυβέρνηση ενότητας", αυτή την κυβέρνηση τέλος πάντων. Δημοσιογράφοι 5 μέρες δεν κοιμήθηκαν, επι εικοσιτετραώρου βάσεως ήταν έξω από τη Βουλή, το Μέγαρο Μαξίμου, το Προεδρικό Μέγαρο και τα γραφεία των κομμάτων. Έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι ήταν αγκαλιά με ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και υπολογιστές για να μαθαίνουν τί γίνεται διαρκώς. Κάπου ανάμεσα στην εθνική μας παράνοια, στην ψυχική μας εξόντωση, βρίσκονταν και η διεθνής κατακραυγή και γελοιοποίηση. Οι Έλληνες δεν μπορούν να αποφασίσουν, δεν καταλαβαίνουν τί γίνεται, μας κοροϊδεύουν, εμείς τους δίνουμε οικονομική βοήθεια από τους φόρους των Ευρωπαίων πολιτών κι αυτοί χρονοτριβούν σαν να ζουν σε άλλο πλανήτη, χάος επικρατεί σ' αυτή τη χώρα, θα τους διώξουμε από το ευρώ αν δεν αποφασίσουν κι άλλα πολλά. Μέχρι που γίναμε και ριάλιτι στη Βρετανία, καθώς είμαστε η χώρα της διαφθοράς, της τεμπελιάς, της καλοπέρασης, της απάτης, της κλεψιάς. Αυτά είμαστε; Όχι, εγώ πιστεύω πως έχουμε μια δόση από όλα αυτά και κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει αδιανόητες καταστάσεις, αλλά δεν είμαστε αυτά. Είμαστε μια χώρα με πολίτες που δουλεύουν περισσότερες ώρες, σε δυσκολότερες συνθήκες και με λιγότερα μέσα απ' ό,τι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, πληρωνόμαστε λιγότερο για τις υπηρεσίες που προσφέρουμε και τα προϊόντα είναι ακριβότερα σε σχέση με άλλων χωρών όπου οι μισθοί είναι πολύ υψηλότεροι. Ο Έλληνας ευθύνεται για την ψήφο του τα τελευταία τριάντα χρόνια, για τις επιλογές του και τη νοοτροπία του "να βολευτώ κάπου", μια νοοτροπία όμως που προέρχεται από την ανασφάλεια που αισθανόταν στις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσε. Ένιωσε δυσκολίες που πολλοί άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί δεν ένιωσαν, εξαντλήθηκαν τα αποθέματά του και ζήτησε μια ζωή ήρεμη, σταθερή και με όση ευημερία του χρωστούσε η Ιστορία. Αυτό ήταν το σφάλμα, η Ιστορία δεν μας χρωστά, την Ιστορία τη γράφουμε και τη διαμορφώνουμε εμείς. Άλλες φορές σταθήκαμε αφελείς κι άλλες κωφεύαμε, γιατί ήταν βολικό, αυτό είναι ένα από τα χρέη που δημιουργήσαμε κι αυτό πληρώνουμε τώρα.
Μόνο που πια είναι αργά για να ξεφύγουμε από τον τοκογλύφο...
Ο κ. Παπαδήμος είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και επαγγελματίας, είναι κι ένα πρόσωπο που συνεργάστηκε με την ολέθρια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα με το κ. Σημίτη όταν μπήκαμε στην ευρωζώνη. Είναι υπεύθυνος να υλοποιήσει όλα τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα που συμφωνήθηκαν την 26η Οκτωβρίου στη Σύνοδο Κορυφής και αυτό θα κάνει.
Γενικά πιστεύω στα θαύματα, εν προκειμένω εκτιμώ τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά του σε σχέση με την παντελή έλλειψη αυτής από τους πολιτικούς μας, αλλά δεν προσδοκώ τίποτε περισσότερο. Θα φέρει εις πέρας την αποστολή του, να πιει εκ μέρους τον Ευρωπαίων κι άλλο ελληνικό οικονομικό αίμα.
Έστω και τώρα, ας ενηλικιωθούμε ως χώρα. Σας το ζητώ ειλικρινά, ας αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη, ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ας επιδείξουμε σοβαρότητα, ψυχραιμία, καθαρότητα σκέψης και αξιοπρέπεια κι ας αλλάξουμε την κοινωνία για να αλλάξουμε και το πολιτικό σύστημα. Εμείς το επιλέξαμε, ας του δώσουμε αυτή τη φορά την...αρνητική μας ψήφο για να αποχωρήσει.
Τρία πράγματα έδωσε ο ελληνικός λαός στον υπόλοιπο κόσμο: τη δημοκρατία, την υπερηφάνεια-ανάληψη ευθύνης και την απόλυτη απαίτηση για ελευθερία. Φτάσαμε στο σημείο να γκρεμίζονται σταδιακά και τα τρία. Είμαστε μια κατ' ευφημισμόν δημοκρατία, έχουμε πάψει να είμαστε περήφανοι, υπεύθυνοι, γίναμε περίγελος, αρνούμαστε την ευθύνη που μας αναλογεί και δώσαμε αμαχητί την ελευθερία μας σε χώρες που θεωρούν(και μάλλον έχουν δίκιο) ότι μπορούν να διαχειριστούν τα οικονομικά και πολιτικά μας ζητήματα καλύτερα από εμάς.
Στις επόμενες εκλογές θυμηθείτε τις τρεις αυτές αξίες κι όχι το μπαμπά ή τον παππού σας που έλεγε "βρες κάπου να βολευτείς". Το ξεβόλεμα είναι το θέμα, σας το λέει μια άνεργη με πολλές-πολλές ανασφάλειες κι άγχη.
Καλό σαββατοκύριακο!

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως, κρίμα που είμαστε ανεπίδεκτοι...

Από το 1975 στο 2011, η μουσική αποδεικνύει πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται αενάως ή και μένει απλώς αμετάβλητη, χωρίς καμία απολύτως εξέλιξη. Α, ρε Ελλάδα με τις πρωτοτυπίες σου!
Απόψε γλιτώσαμε την έξοδο από την ευρωζώνη με ένα σωρό παρελκόμενα προβλήματα υψίστης σημασίας και σοβαρότητας, αλλά η παραμονή μας σ' αυτή δίνει μια μικρή κοφτή ανάσα που ωστόσο δεν είναι και πάλι σωτηρία. Τα υπόλοιπα από αύριο, με καθαρό μυαλό, γατί μια βδομάδα τώρα τόσες εξελίξεις και τέτοιο καρδιοχτύπι ήταν εξουθενωτικό. Γι' απόψε ακούστε τον Λουκιανό Κηλαηδόνη 36 χρόνια πριν να τραγουδά πράγματα σύγχρονα, επίκαιρα και όπως αποδεικνύεται διαχρονικά...
Να πιστεύετε στα θαύματα, ακούτε που σας λέω και να γίνεστε κάθε μέρα ένα θαύμα εσείς, τότε θα γίνει και το μεγάλο για όλους μας.

Λουκιανός Κηλαηδόνης- Οι συμβάσεις

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Στερέψανε τα όχι, στέρεψαν και τα ναι;

Διάβασα σήμερα ξανά την ομιλία του Γιώργου Σεφέρη στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το Δεκέμβρη του 1963. Ο Έλληνας ποιητής βραβεύτηκε και στην ομιλία του είπε τόσα ωραία, βαθιά κι ουσιαστικά πράγματα για τη χώρα μας, για τους ανθρώπους της, που συγκινείσαι, νιώθεις το μεγαλείο του πνεύματος και της ψυχής ενός ανθρώπου και μένεις έκθαμβος να αναλογίζεσαι. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι σχεδόν 50 χρόνια μετά τα ίδια ζητούμενα έχουμε κι αλλαγή δεν υπάρχει.
Ο Σεφέρης, ένας ποιητής με μια βαθιά ψυχή, ο άνθρωπος που έγραψε το "όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει", ύμνησε όσο λίγοι αυτή τη χώρα και μίλησε αληθινά για τον κόσμο και την πραγματική δύναμη μέσα σ' αυτόν: τον άνθρωπο.
Η δικαιοσύνη λέει είναι ποτισμένη στην ελληνική ψυχή τόσο που έγινε πια κανόνας του φυσικού κόσμου. Μίλησε για την ήττα και την διάλυση όταν αδικούμε και κατέληξε πως χρειαζόμαστε τους άλλους, όλοι μας, πρέπει να ψάξουμε να τους βρούμε όπου κι αν είναι αυτή είναι η μόνη δύναμη.
Αυτή τη μέρα που γιορτάζουμε ως έθνος το ΌΧΙ που είπε ο (δικτάτορας, ας μην το ξεχνάμε μες στη χαρά για τη μέρα, ήταν δικτάτορας) Ιωάννης Μεταξάς -ο λαός βέβαια είπε το όχι για να είμαστε και σωστοί, όχι μόνο ένας άνθρωπος- νομίζω ότι τα λόγια του αείμνηστου ποιητή μας είναι πιο επίκαιρα και αναγκαία από ποτέ.
Μετά το περίφημο "κούρεμα" μουδιασμένοι είμαστε, όχι δεν είναι για να πέσουμε να πλαντάξουμε στα πατώματα, όχι, έχουν γίνει μέσα στην χώρα μας, στην ίδια μας τη ζωή πολύ πιο οδυνηρά και τραγικά πράγματα για να μας καταβάλουν, όχι αυτό. Ούτε να πετάμε απ' τη χαρά μας, γιατί δεν σωθήκαμε, απλώς παράταση ζωής και μια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε να υπάρξουμε χωρίς απατεωνιές, χωρίς ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, χωρίς εκμετάλλευση και κοροϊδία, χωρίς τον εξευτελισμό της ύπαρξής μας. Ήρθε η ώρα να ενηλικιωθούμε και να πούμε ότι ένας τεράστιος φαύλος κύκλος έκλεισε κι ήρθε η ώρα να χτίσουμε την εμπιστοσύνη, τη δικαιοσύνη, την κοινωνία και την πολιτική απ' την αρχή, όχι με τα ήδη υπάρχοντα υλικά, αλλά με καινούργια, τα παλιά ήταν ελαττωματικά και χωρίς εγγύηση βλέπετε.
Θα μας επιτηρούν για αρκετά χρόνια ακόμη, εκτός αν δείξουμε καλή διαγωγή και τους αποπληρώσουμε νωρίτερα. Ωραία, λοιπόν, ας κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, ας αποδείξουν ότι μπορούν να είναι έντιμοι και με κοινωνικές ευαισθησίες, ας μην διαλύσουν τον λαό με τα συνεχόμενα μέτρα και ας φανούν για πρώτη φορά αντάξιοι των προσδοκιών και των συνθηκών. Τη μόνη ιστορία που θα μπορούσαν να αφήσουν είναι για την αναλγησία, την αδράνεια και τη σκληρότητά τους.

Όσο για τις παρελάσεις που δεν έγιναν με τον συνηθισμένο τρόπο και κυρίως για την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη όπου ο Κάρολος Παπούλιας έφυγε προσβεβλημένος, γιατί τον είπαν προδότη να του υπενθυμίσουμε ότι είναι Πρόεδρος μιας δημοκρατίας που πια μόνο κατ' ευφημισμόν χρησιμοποιεί αυτόν το χαρακτηρισμό. Ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας φροντίζει να διαφυλάσσει την Δημοκρατία. Λυπάμαι που το λέω, αλλά κυρίως που είναι αλήθεια, αλλά ο ο κ. Παπούλιας δεν μπόρεσε να τη διαφυλάξει κι αυτό είναι άσχετο με τον αγώνα του κατά των Γερμανών το 1940, γι' αυτό συγχαρητήρια, αλλά το '40 είναι 71 χρόνια μακριά από το σήμερα...
Ας θυμηθούμε μαζί λοιπόν την ομιλία του Γ. Σεφέρη εκείνο το Δεκέμβρη του 1963 στην Στοκχόλμη κι ας μάθουμε ποια είναι η ουσία από τα λόγια του λέγοντας ένα μεγάλο ναι σ' αυτή:

"Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μία αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία, έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μία γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να- ἐκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγνώμη ποὺ ζητώ πρώτα -πρώτα από τον εαυτό μου.
Ανήκω σε μία χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη μὲ τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες.
Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «... θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε ...». Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος. Είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ᾿ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα - και τί θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μία πράξη εμπιστοσύνης - κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις τής σύγχρονης ἐπιστήμης και στη λογοτεχνία. Παρατήρησαν πως ανάμεσα σ᾿ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δὲ μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν᾿ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή η φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει που να ῾βρει καταφύγιο, απαρνημένη, έχει τὸ ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν᾿ αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα, που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς, που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής, για να θυμηθώ τον Σέλεϊ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να ἐξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.
Σ᾿ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν᾿ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ὁ άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα."

Χρόνια μας πολλά, καλά, αξιοπρεπή κι ελεύθερα!

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Διαφάνεια... Τί είναι αυτό;

Μέσω ενός mail έλαβα το παρακάτω βίντεο και το μόνο μου σχόλιο είναι πως ή είμαστε πολύ εύπιστοι και κορόιδα ή μεγάλοι μαζοχιστές. Αναφέρεται πως τον Δεκέμβρη του 2009 ο κ. Παπανδρέου πούλησε ασφάλιστρα κινδύνου χρεωκοπίας ύψους 1,3 δις τα οποία με τα σημερινά δεδομένα αξίζουν 27 δις ευρώ. Δείτε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Κοσμικά φαινόμενα...


Καμιά φορά αναρωτιέμαι πόσα παράλληλα σύμπαντα υπάρχουν -και πριν αρχίσετε να υποψιάζεστε ότι παρακολουθώ Χαρδαβέλλα κάνω την απαραίτητη επεξήγηση.
Φτιάχνουμε κόσμους και ζούμε σ' αυτούς, δικούς μας, αφήνουμε τους άλλους και ο,τιδήποτε συμβαίνει εκτός. Σηκώνουμε τείχη, άλλες φορές είναι μια διάφανη φούσκα(εύκολα σκάει και να 'σαι ξανά στην κοινή πραγματικότητα), άλλοτε είναι ένας ηλιόλουστος ροζ κόσμος, γεμάτος ροζ συννεφάκια, συντριβάνια σοκολάτας, δέντρα που καρποφορούν ζαχαρωτά, πολύχρωμες πεταλουδίτσες που πετούν χαρωπά, καρδούλες που γεμίζουν τον ουρανό και γλυκιές μουσικές(ναι, εντάξει αυτόν τον κόσμο θέλω, μην βρίζετε!) κι άλλες πρόκειται για φυλακές που δεν μπορείς να ξεφύγεις, είσαι εσύ που πρέπει να αναμετρηθείς με τον ίδιο σου τον εαυτό, με ό,τι κουβαλάς και πρέπει να νικήσεις. Κι είναι κι εκείνες οι φορές που ο κόσμος σου κι η πραγματικότητα βρίσκουν σημείο επαφής και μολύνεται ο κόσμος σου και γίνεται γκρι και ξαφνικά γεμίζει βαβούρα. Μα είναι κάποτε μαγικό που η πραγματικότητα έχει τόσο ωραία πράγματα να σου δώσει που ενσωματώνει τον κόσμο σου και μοιάζει όνειρο, αλλά είναι όντως αληθινό!
Εδώ ο κόσμος(ο πραγματικός, ο κοινός) καίγεται κι εσύ το χαβά σου θα μου πεις εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και θα σου έδινα δίκιο αν δεν κατέληγα σε κάτι άμεσα σχετικό. Σήμερα η Αθήνα έζησε μεγάλες στιγμές, μια πρωτοφανούς συμμετοχής πορεία στο κέντρο της πόλης για να διαμαρτυρηθούν οι πολίτες για τον εξευτελισμό, για την εργασιακή εκμετάλλευση και εξαθλίωση, για το ξεπούλημα των ανθρώπων που έπαψαν να μετρούν ως τέτοιοι κι έγιναν ξαφνικά αναλώσιμα προϊόντα που μπορείς να τα ρίξεις στο τζάκι σου για να ζεσταθείς. Κάπου εκεί βρέθηκαν αυτοί που μια ολόκληρη ζωή δεν καταλαβαίνουν, εκείνα τα ανθρωποειδή που δεν μπορούν να μάθουν πως ο άνθρωπος περπατά στα δύο πόδια εδώ και αιώνες και πως η βασική του διαφορά από τα τετράποδα είναι η λογική. Υπήρξαν λοιπόν αυτοί οι κακομοίρηδες-απεχθείς-γελοίοι-δήθεν επαναστάτες(χάνει κι η λέξη το νόημά της γι' αυτούς) που έκαψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, έσπασαν μάρμαρα από προσόψεις κτιρίων και τα εκσφενδόνιζαν προς πάσα κατεύθυνση με κύριο στόχο της αστυνομικές δυνάμεις που πρώτη φορά κάθονταν αμέτοχες. Φοβήθηκαν τόσο λαό ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει και δεν προέβησαν ούτε σε συλλήψεις των συγκεκριμένων ούτε σε συνήθεις και σχεδόν εθιμοτυπικούς θα χαρακτήριζα ξυλοδαρμούς; Εδώ, την προηγούμενη φορά έβγαλαν όλο τους το μένος σε μια γυναίκα ρεπόρτερ, αλλά τώρα που καιγόταν η πόλη ούτε καν να τους συλλάβουν!
Πόσο περίεργη χώρα είμαστε, περίεργοι άνθρωποι... Κατάφεραν μια μεγαλειώδη μαζική πράξη διαμαρτυρίας μερικές δεκάδες κουκουλοφόροι-επαγγελματίες αλήτες να την κάνουν εμπόλεμη ζώνη.
Αυτό όμως δεν είναι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια -και όσο περνάει ο καιρός οι εχθροπραξίες κλιμακώνονται; Σε πόλεμο είμαστε, στα χαρακώματα, να σώσουμε ό,τι σώζεται ή έστω να μην παραδοθούμε αμαχητί στον εχθρό. Κι αν με ρωτάτε δεν ξέρω αν ο εχθρός είναι ένας ή πολλοί, αν είναι η Ευρώπη και το ΔΝΤ ή οι πολιτικοί μας κι εμείς οι ίδιοι. Φοβόμαστε να περπατήσουμε στους δρόμους, να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μας, να περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου γιατί είναι κάποιος ή μια ομάδα περίεργων τύπων εκεί, να βγούμε το βράδυ, να κάνουμε παρατήρηση στον τρελό που έχει τη μουσική στη διαπασών με αποτέλεσμα να ακούγεται τρία τετράγωνα πιο πέρα μην τυχόν είναι όντως ψυχοπαθής και συμβεί κάτι από αυτά που φέρνει η ώρα εκεί που δεν το περιμένεις. Φοβόμαστε να μιλήσουμε και καταλήγουμε να ουρλιάζουμε σε άλλους που δεν φταίνε, φοβόμαστε να πούμε όχι και αρνούμαστε αναίτια εκεί που μπορούμε να το πούμε, φοβόμαστε να πούμε το όνομά μας και κρυβόμαστε στην αφάνεια, εκεί που η ανωνυμία μερικές φορές γίνεται θάλαμος αποσυμπίεσης, αλλά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: την ασυδοσία.
Ζούμε ανάμεσα σε άλλα κατ' ευφημισμόν ανθρώπινα όντα -γιατί μόνο αυτό δεν είναι πραγματικά- που δεν σέβονται τον συνάνθρωπό τους, δεν νοιάζονται, νομίζουν πως είναι μόνοι στον κόσμο και μάλιστα πως τους ανήκει. Μερικοί έχουν μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση, αυτό-ορίζονται ανώτεροι όλων και καταπατούν ένα-ένα τα δικαιώματα των άλλων κι είναι οι ίδιοι που θα πουν πως δεν υπάρχει κράτος και δεν σέβεται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας!
Και μέσα σ' αυτούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι, αποκτηνωμένοι, θρασείς, επιθετικοί καλούμαστε να ζήσουμε και να διεκδικήσουμε το ζωτικό μας χώρο και τη δικαιοσύνη της δημοκρατίας που θεσπίσαμε. Κάθε μέρα απογοητευόμαστε, κάθε μέρα πολεμάμε να νικήσουμε δαίμονες, μικρούς και μεγάλους, τον τραμπούκο της γειτονιάς, τον κλέφτη έμπορο ή την αλυσίδα καταστημάτων, την τράπεζα και τους τόκους των δανείων, τον οδηγό στο δρόμο που νομίζει πως είναι στη Formula 1 και από θαύμα δεν δημιουργεί καραμπόλα, τη γραφειοκρατία που ρουφάει τη ζωή μας, τη ΔΕΗ που πληρώνουμε τα πάντα στο λογαριασμό της(μόνο το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουμε δεν μας έχουν χρεώσει ακόμη), τα ΜΜΜ που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους τη στιγμή που πληρώνουμε τα αυξημένα εισιτήρια και είναι πάντα γεμάτα, ενώ μας αντιμετωπίζουν σαν τσουβάλια με πατάτες και κάνουν συχνότατες απεργίες(γιατί μπορούν να καθηλώσουν τη χώρα, ταλαιπωρώντας όμως χιλιάδες ανθρώπους- η κυβέρνηση τίποτε δεν παθαίνει), τους όγκους σκουπιδιών που μας πνίγουν, τη βροχή που παραλύει τα πάντα και μετατρέπει τους δρόμους σε χείμαρρους, γιατί οι ιθύνοντες δεν φρόντισαν να κάνουν αυτά για τα οποία πληρώθηκαν. Τον απαιτητικό και περίεργο εργοδότη που ανέχεσαι για να έχεις δουλειά, τις περικοπές στον μισθό που είναι ανάλογες με την αύξηση της πίεσης στο πιεσόμετρο, τις υποχρεώσεις που τρέχουν και τέλος, τους πολιτικούς που αποφασίζουν να απομυζήσουν και την τελευταία σταγόνα απ' το αίμα σου και στο λένε μες στα μούτρα σου. Πάνω απ' όλα όμως με τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τις πράξεις σου, τί κάνεις εσύ για όλα αυτά ώστε να πάψουν να λειτουργούν έτσι; Εδώ σε θέλω.
Εδώ είναι που φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο για να μην τρελαθείς, για να μην πεις πως η ζωή σου δεν έχει νόημα. Το τραγικό είναι να σε κάνουν να πιστεύεις πως η ίδια η ζωή σου είναι ανυπόφορη. Τίποτε χειρότερο δεν μπορούν να κάνουν όταν έχουν πετύχει να μετατρέψουν τη ΖΩΗ -το δώρο που χάρη σ' αυτό όλα τα άλλα παίρνουν νόημα, που εξαιτίας του όλα τα άλλα έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης- σε βάρος, σε βάσανο, σε κάτι ανυπόφορο. Όταν σε αναγκάζουν να γκρεμίσεις ο ίδιος τα όνειρά σου πριν καν το κάνουν εκείνοι. Σ' αυτό είναι που πρέπει να αντισταθούμε, να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε τη ζωή μας, να κάνουμε όνειρα για αυτή.
Πολλοί κόσμοι, άλλοι φτιαγμένοι για να μας ισοπεδώνουν κι άλλοι για να μας σώζουν και να μας λυτρώνουν. Φτιάξτε το δικό σας κι ελάτε όλοι μαζί να φτιάξουμε αυτόν στον οποίο ζούμε μαζί, ξεκινώντας ο καθένας απ' τον εαυτό του και καταλήγοντας στο σύνολο.
Κοινωνική αλληλεγγύη το λένε θαρρώ, αλλά πολλοί την ξέχασαν, ας την ξαναθυμίσουμε όλοι μαζί κι ας την ξαναθυμηθούμε!

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Χειμερινές διαχρονικές μελωδίες...

Κρύο, πολύ κρύο, ξαφνικό, απότομο, αλλά είναι κι Οκτώβρης. Τώρα, μην με πείτε ολότρελη, αλλά εγώ αυτό τον καιρό τον έχω συνδυάσει με μερικά τραγούδια πολύ συγκεκριμένα, πάνε στο χειμώνα, του ταιριάζουν πολύ -τουλάχιστον κατ' εμέ. Ακούστε τα κι αποφασίστε μόνοι σας! Αν θέλετε φτιάξτε και τις δικές σας χειμωνιάτικες λίστες. Ωραία τραγούδια, ωραίες μελωδίες, φωνές, γενικά ό,τι πρέπει για να ζεσταθούμε εντός!

Η αγάπη είναι ζάλη- Χάρις Αλεξίου


Χίλιες σιωπές- Ελένη Τσαλιγοπούλου


3ος όροφος- Γλυκερία



Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε- Λαυρέντης Μαχαιρίτσας


Surround me with your love- 3-11 Porter


Sous le ciel de Paris- Edith Piaf (μαγικόοοοο!)


Something stupid- Frank Sinatra & Nancy Sinatra


Κάθε φορά που θα'ρθεις βρέχεις- Τάνια Τσανακλίδου


Ίσως φταίνε τα φεγγάρια- Ελένη Βιτάλη

 
Έκανες το λάθος- Κώστας Μακεδόνας
Δίδυμα φεγγάρια- Αλέκα Κανελλίδου & Δημήτρης Μητροπάνος

Killing me softly- Roberta Flack