Τα πράσινα παπάκια στη σειρά- κοίτα χαρά!
Πάντως, όσο και να διαφωνώ με την πολιτική του, όσο και να με εξοργίζουν τα μέτρα που επί δύο χρόνια έπαιρνε αδιάκοπα και τα φόρτωνε στην πλάτη μας, όσο κι αν θεωρώ ότι το κόμμα του μόνο κατ' ευφημισμόν θεωρείται σοσιαλιστικό, τον ίδιο -όχι ως πολιτικό, αλλά ως άνθρωπο- τον συμπαθώ.
Κι όμως, είναι μια συμπαθής παρουσία, ένας πολιτισμένος άνθρωπος. Δεν αναφέρομαι στις πολιτικές του πράξεις κι αποφάσεις, ούτε στον δείκτη ευφυίας ή το κατά πόσον αποφάσισε να μας οδηγήσει εδώ που φτάσαμε. Δεν θέλω να μιλήσω για πολιτικές πρακτικές, αλλά για συμπεριφορές.
Αυτός ο άνθρωπος -απεκδυόμενος το όνομα και την ιδιότητά του- έχει πολιτισμό. Πραγματικό πολιτισμό. Από αυτόν που οι περισσότεροι και όχι μόνο στη Βουλή δεν διαθέτουν. Όχι, δεν λέω για το χαμόγελο με το οποίο βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο σαν να μην έχει καταλάβει σε τί κρίσιμο σημείο βρισκόμαστε, εκεί στο χείλος του γκρεμού. Αλλά για κάτι που ειλικρινά χρειάζονται οι άνθρωποι σήμερα σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη χώρα μας: Πολιτισμό.
Να ανοίγεις την τηλεόραση και να μην βλέπεις βουλευτές, πολιτικούς αρχηγούς, υπουργούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους να σκοτώνονται στα κανάλια και νόημα να μην βγαίνει. Εσύ ο έρμος τηλεθεατής μένεις σαστισμένος μπροστά στην παράνοια των όσων εκτυλίσσονται.
Θέλω να περνάω το δρόμο και το αυτοκίνητο που είναι αρκετά μακριά να μην γκαζώνει για να περάσει πρώτο και να μην μ' αφήσει να διασχίσω το δρόμο-Γολγοθά ή να με βλέπει σαν κινούμενο στόχο που πρέπει να πετύχει.
Θέλω να περιμένω το λεωφορείο πάνω στο πεζοδρόμιο κι όχι στη μέση του δρόμου, επειδή οδηγοί αυτοκινήτων, φορτηγών και πούλμαν αποφάσισαν ότι η καλύτερη θέση πάρκινγκ είναι μπροστά στη στάση, πάνω στο πεζοδρόμιο ή παραλλήλως σε όοοοολο το πεζοδρόμιο ώστε ούτε ορατότητα από σένα ούτε τον οδηγό του λεωφορείου υπάρχει. Και σταθερά οι οδηγοί περνούν δίπλα σου ξυστά λες και αποφάσισες μόνος σου ν' αυτοκτονήσεις, όχι ότι σ' ανάγκασαν να βγεις στη μέση του δρόμου.
Θέλω να μην γίνομαι σαρδέλα στα ΜΜΜ, ούτε να περιμένω 40 λεπτά ή μία ώρα και όταν έρχονται να είναι γεμάτα με αποτέλεσμα και να πηγαίνω αργοπορημένη στον προορισμό μου και ή να παίρνω ταξί(3,40 ευρώ χαλαρά!) ή να στριμώχνομαι λες και συμμετέχω σε όργιο!
Θέλω να μπαίνω σε ένα μαγαζί, να λέω καλημέρα με χαμόγελο και να μου απαντάνε έτσι ακριβώς. Να ζητάω ευγενικά μια πληροφορία και να ασχολούνται με αυτό που ρωτώ απαντώντας μου με την ίδια ευγένεια. Να μιλάει ο καθένας με τη σειρά του, να δίνει ο ένας τον λόγο στον άλλο κι όχι να το παίρνει μονότερμα λες και όλος ο κόσμος θέλει ν' ακούσει εσένα μόνο(γιατί πολύ απλά ΔΕΝ θέλει).
Να μην απαιτούν πράγματα που δεν δικαιούνται και που δεν μπορούν καν να προσφέρουν. Να μην είναι δογματικοί, να μην επιμένουν να επιβάλλουν (ακόμη και με το ύφος κι ας λένε στα λόγια πως δεν θέλουν να το κάνουν) την άποψή τους. Θέλω διαλλακτικότητα, να μπορείς να συνεννοείσαι. Να μην βιάζονται όλοι να σε ακυρώσουν στην πρώτη φράση που θα πεις ή να γίνονται μηδενιστές. Να δείχνουμε όλοι εμπιστοσύνη και να την κερδίζουμε. Να υπάρχει ειλικρίνεια, σεβασμός, ευγένεια, αξιοπρέπεια.
Να χαμογελάμε, αθώα, καθαρά, χωρίς υπονοούμενα, με την καρδιά μας, γιατί έτσι, είμαστε άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνίας.
Να μην ανταλλάσσουμε ύβρεις, να μην οδηγούμαστε λόγω συνθηκών με το ξεκίνημα της μέρας μας να έχουμε ήδη βρίσει από μέσα μας ή και μεγαλόφωνα τουλάχιστον δέκα ανθρώπους. Να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Να μην εξαπατά ο ένας τον άλλο.
Να σεβόμαστε το συνάνθρωπο, τον συμπολίτη, την κοινωνία, το περιβάλλον. Θέλω να μην λερώνεις τη σκάλα της πολυκατοικίας και να την αφήνεις έτσι. Αν την λερώσεις να την καθαρίσεις άμεσα, όχι να περιμένεις πότε θα το κάνει άλλος. Να μην επιτρέπεις στο κατοικίδιό σου να κάνει τις βιολογικές του ανάγκες μέσα στην πολυκατοικία(ΕΛΕΟΣ!) και όταν το βγάζεις βόλτα να έχεις μια πλαστική σακούλα και να μαζεύεις τις ακαθαρσίες του ώστε να καταλήξουν στα σκουπίδια. Δεν είναι πολιτισμός να περπατάς ανάμεσα σε σκατούλες (συγνώμη κιόλας) σε κάθε πεζοδρόμιο και δρόμο. Είναι και θέμα υγείας στο κάτω-κάτω, αλλά εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και η υγεία θέμα πολιτισμού είναι, πού να εξηγώ τώρα σε κάθε μη δεκτικό προς αποτελεσματική επικοινωνία;! Αν δεν μπορείς να φροντίσεις όπως πρέπει το κατοικίδιό σου, μην παίρνεις καν ένα!
Θέλω να μπορώ να περπατάω χωρίς να αναρωτιέμαι αν θα φτάσω σώα στο σπίτι μου ή όχι κι αυτό θέμα πολιτισμού είναι. Ρίξτε μια ματιά στις χώρες με τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας και θα καταλάβετε ότι ο πολιτισμός είναι που κάνει τη διαφορά. Μια πολιτισμένη (ουσιαστικά, όχι τύποις) κοινωνία διέπεται από κανόνες που διαφυλάσσουν αυτή την ισορροπία και ηρεμία κι εφαρμόζονται επί του πρακτέου, καθώς είναι εμποτισμένο στην κουλτούρα τους.
Θέλω να αφήνω το βιογραφικό μου και να μην αντιμετωπίζομαι λες και πάω να τους σκοτώσω μάνα, πατέρα, αδελφό, παππού, γιαγιά και θείο(πώς το' χω όμως το δεκαπεντασύλλαβο! συγκινούμαι). Δουλειά ζητάμε μαντάμ, όχι δανεικά! Αν χρειαστείς νέους εργαζόμενους παίρνεις τηλέφωνο για συνέντευξη, αν όχι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Προς τί λοιπόν η αγένεια; Είμαστε από τους λίγους λαούς(αν όχι ο μόνος) που το να ζητάς δουλειά ισοδυναμεί με ζητιανιά στα μάτια πολλών εργοδοτών(;) κι εργαζομένων που νομίζουν πως είναι εργοδότες(;). Ε, λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω, αλλά δεν είναι επαιτεία, είναι το πλέον λογικό. Μπορεί εσύ έχοντας το ύφος δέκα καρδιναλίων να μην χρειάστηκε να δώσεις ποτέ σου ένα βιογραφικό, γιατί είχες γνωστό ή μέσον. Ο υπόλοιπος όμως κόσμος που δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη και θειά στο Κορωπί (καλά, συγκινούμαι δις, έχω χάρισμα άμα φουντώσω τελικά!) είτε τα στέλνει είτε τα πηγαίνει μα τα χεράκια του και λιώνει στο περπάτημα αφήνοντάς τα σε πιθανούς εργοδότες. Συμπεριφέρσου επομένως ως έλλογο ον κι όχι σαν... ας μην πω καλύτερα!
Στα πλαίσια της δουλειάς ειλικρινά δεν είναι ανάγκη να με συμπαθείς και να σε συμπαθώ, μπορούμε ωστόσο να είμαστε ευγενικοί, πολιτισμένοι, να λέμε μια καλημέρα, όταν καταστεί απαραίτητο να συνεργαζόμαστε ομαλά και αποτελεσματικά, να μην μ' ενοχλείς, να μη σ' ενοχλώ και να μην γινόμαστε κουραστικοί(δεν θέλω να μάθω την ιστορία της ζωής σου, γιατί δεν μ' ενδιαφέρει, το κατάλαβες ή να στο στείλω σε e-card;). Καλό είναι να μην παραγνωριζόμαστε κάνοντας έως και χυδαία αστεία στα πλαίσια του "τόσες ώρες μαζί, δεν υπάρχουν πια όρια". Λάθος, πάντα υπάρχουν όρια και διαμορφώνονται ανάλογα με τον εκάστοτε άνθρωπο και τη σχέση που φτιάχνουμε μαζί του.
Θέλω πολιτική με πολιτισμό. Δυστυχώς, αυτές οι δύο λέξεις που έχουν κοινή ρίζα, δεν έχουν τίποτε άλλο πια κοινό. Γιατί η πολιτική που βλέπουμε δεν έχει πολιτισμό και το έχουμε διαπιστώσει ουκ ολίγες φορές εντός κι εκτός Βουλής.
Θέλω να μην βλέπω και ακούω άντρες-γυναίκες, νέους-μεσήλικες-ηλικιωμένους να φτύνουν στη μέση του δρόμου εκεί που περπατάς αμέριμνα. Αν είναι τόσο αναγκαίο να το κάνεις υπάρχουν κάτι μακρόστενα μικρά σακουλάκια που μέσα έχουν κάτι διπλωμένα λευκά βαμβακερά μαντιλάκια μιας χρήσης, χαρτομάντιλα θαρρώ τα λένε...ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΑ!!! Χωρίς ηχητικά εφέ! Και μετά πέτα τα στα σκουπίδια. Είδες πόσο απλό είναι;
Θέλω να κατανοείς τη διαφορά του κάδου απορριμάτων και του κάδου ανακύκλωσης: το δεύτερο είναι μπλε και ΔΕΝ δέχεται σκουπίδια, κατανοητό;!
Θέλω να μην περνάει ο κάθε τρελός με το αυτοκίνητο και τη μουσική σε φάση που το επόμενο βήμα είναι η κώφωση(αν δεν έχει ήδη επέλθει) με αποτέλεσμα να τραντάζονται 5 οικοδομικά τετράγωνα ανά 10 δευτερόλεπτα και να μην κυκλοφορούν κάγκουρες με μηχανάκια στα οποία για έναν περίεργο και ανεξήγητο λόγο η εξάτμιση είναι κομμένη επίτηδες(πόση βλακεία πια;!)
Όπως νομίζω έγινε κατανοητό έχω φτάσει στα όριά μου. Απαιτώ πολιτισμό. Δεν το εύχομαι, δεν το ζητώ, απαιτώ να έχουμε πολιτισμό, το προσφέρω και το απαιτώ δικαιωματικά.
Αρνούμαι να ζω σε μια χαώδη κατάσταση, με ανθρώπους που ως επί το πλείστον χρήζουν το λιγότερο ψυχιατρικής βοήθειας(η ψυχολογική ήταν δέκα χρόνια πριν φτάσουν σ' αυτή την κατάσταση, τώρα πια είναι αργά, θεωρείται σ' αυτή τη φάση ημίμετρο!).
Κι όταν λέω πολιτισμό δεν εννοώ να γίνουμε άνθρωποι που περιφέρονται μιλώντας αργόσυρτα για τις ιδέες του Πλάτωνα ή για πολύ πειραματικές θεατρικές παραστάσεις. Έχουμε κι ένα ταμπεραμέντο, δεν είπαμε να πεθάνουμε από βαρεμάρα. Αλλά ο πολιτισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ζωντανό, γιατί είναι στην καθημερινότητά μας, στη συμπεριφορά, στη ζωή μας.
Γι΄ αυτό λοιπόν συμπαθώ τον Γ. Παπανδρέου, γιατί φαίνεται ότι έχει μεγαλώσει σε άλλες κοινωνίες κι έχει άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Για χιλιοστή φορά θα επαναλάβω αυτή τη λέξη. Είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, δεν ωρύεται, δεν φωνάζει, δεν είναι απελπισμένος να τον ακολουθούν τα φώτα, δεν ξεκατινιάζεται σε σημείο να νομίζουμε ότι δεν έχει συναίσθηση(για το αν έχει όρκο δεν παίρνω), δεν είναι αγενής και προκλητικός και σε αντίθεση με άλλους από το κόμμα του, αλλά και τον προηγούμενο πρωθυπουργό ανέλαβε τις συνέπειες των αποφάσεων και πράξεων όλων των συμμετεχόντων στην κυβέρνηση. Θα κουβαλάει για πάντα τη μήνιν που επέσυρε για τα μέτρα που υπερψήφισε και εφάρμοσε η κυβέρνησή του και για την κατάσταση της χώρας(να σας θυμίσω ότι ο Καραμανλής βαριόταν αφάνταστα να είναι πρωθυπουργός και άφησε όλους τους υπόλοιπους να κυβερνήσουν, να εξαπατήσουν κι ύστερα εξαφανίστηκε από προσώπου γης αφήνοντας να βρουν λύση οι άλλοι).
Δεν τον θέλω ξανά πρωθυπουργό, φτάνει, ας δείξουμε λίγο έλεος στον έρμο πολίτη. Εκτιμώ ωστόσο αφάνταστα το ότι μαζί με τον Κωστή Στεφανόπουλου και δυο-τρεις ακόμη μου δίνουν την εντύπωση πως πολιτισμός υπάρχει ακόμη σ' αυτή τη χώρα ως στάση ζωής και συμπεριφορά, πόσω δε μάλλον στην πολιτική που είναι απαραίτητη. Γιατί ο Άδωνις που μιλάει για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό είναι κατ' ουσίαν απολίτιστος, αυτό είναι έως και χυδαίο.
Αυτά...καθώς έρχονται Χριστούγεννα κι οι δρόμοι θα γεμίσουν λαμπάκια, αλλά κι άστεγους κι εγώ δεν νιώθω καν ότι πλησιάζουν οι γιορτές και στεναχωριέμαι. Μα περισσότερο θυμώνω που πίσω από αστραφτερά στολίδια και πολύχρωμα λαμπιόνια θα κρύψουμε για λίγο τόση μαυρίλα και βρωμιά κι από 3 Γενάρη πάλι μαζί μας θα είναι, γιατί ποτέ δεν έφυγαν.
Ο Άγιος Βασίλης φέτος θέλω να μου φέρει ένα πράσινο παπάκι σαν του Παπανδρέου (αν το έχετε σε ένα κουφετί χρωματάκι ή φούξια ή έστω το κλασικό κίτρινο, θα το προτιμούσα, ευχαριστώ). Ε, για να χαίρεται τόσο μ' αυτό κάτι καλό θα έχει...
