Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Δύο σταγόνες ποίησης...

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ

Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.

Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.



ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.
Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.
Κική Δημουλά

Όπως θα μπαίνει η άνοιξη...

Θα ξεχαστούμε, θα αφεθούμε, θα διαγράψουμε ό,τι πρέπει να διαγραφεί και δεν θα κοιτάξουμε πίσω, αλλά μόνο τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας...
Αυτή είναι η άνοιξη, η ωραιότερη εποχή του χρόνου, η ρομαντική, η ελεύθερη, η ανέμελη, η αέρινη, η ηλιόλουστη, η αισθαντική, η παιχνιδιάρα, η απρόβλεπτη, η επαναστάτρια, η εφορία της ψυχής, εκεί που κάνεις και κλείνεις ανοιχτούς λογαριασμούς ή ανοίγεις νέους. Η εποχή που ξυπνά η φύση, η καρδιά, το μυαλό, όλες οι αισθήσεις, όλες οι σκέψεις, όλες οι αναμνήσεις, όλες οι προσδοκίες και τα όνειρα αφήνονται ελεύθερα να τρέχουν στους διαδρόμους του μυαλού, να χορεύουν στις αρτηρίες τις καρδιάς, να αναστατώνουν τις ήσυχες γωνιές της ψυχής, να ζωγραφίζουν τις εικόνες των ματιών με τα πιο όμορφα κι έντονα χρώματα και να παίζουν με αναίδια με τη λογική και την πραγματικότητα.
Όλο το είναι μας ανοιχτό στην ζωή και την πιθανότητα, γι' αυτό λέγεται Άνοιξη. Ανοίγει ένας νέος κύκλος ζωής και είμαστε υπεύθυνοι να τον ζήσουμε, να αισθανούμε, να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, μέχρι την επόμενη άνοιξη που θα τον κλείσουμε για ν' ανοίξει ένας καινούργιος ή να συνεχίσουμε αυτόν κάνοντας μια μικρή ή μεγάλη ανανέωση και αναπροσαρμογή. Έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη...
Κι επειδή η Άλκηστις Πρωτοψάλτη το λέει με τον καλύτερο τρόπο, την υπέροχη μελωδία του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του τελευταίου και της Λίνας Νικολακοπούλου, ας το απολαύσουμε:
http://www.youtube.com/watch?v=8XK_o9wzvH8

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Η χειρότερη φτώχεια είναι της ψυχής...

Μια βόμβα εξερράγη ένα Κυριακάτικο βράδυ σ' ένα δρόμο κάπου στα Κάτω Πατήσια, τρεις άνθρωποι περνούσαν, ο ένας σκοτώθηκε, οι άλλοι δυο τραυματίστηκαν. Αυτό θα ήταν μια πεζή αναφορά, μόνο που όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές τίποτα δεν μπορεί να είναι πεζό.
Χτες το βράδυ, Κυριακή των Βαΐων, μια οικογένεια Αφγανών, η μητέρα και τα δύο της παιδιά, ο 15χρονος γιος και η 10χρονη κόρη της, πήγαν, γύρω στις 11 παρά, στον κάδο απορριμάτων που βρισκόταν 50 μέτρα από το σπίτι στο οποίο έμεναν, για να ψάξουν στα σκουπίδια μήπως βρουν κάτι χρήσιμο. Αυτό έκαναν κάθε βράδυ τέτοια ώρα. Η ατυχία τους ήταν πως αυτή τη φορά κάποιοι είχαν τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό, μπροστά από την Εταιρεία Δημόσιας Διοίκησης, μέσα σ' ένα σακ-βουαγιαζ, το οποίο πήρε ο 15χρονος, γιατί δεν μπορούσε να το σηκώσει η αδελφή του, και καθώς περιεργάζονταν το περιεχόμενο, εξερράγη ο μηχανισμός με αποτέλεσμα ο 15χρονος, όχι απλώς να σκοτωθεί, αλλά να διαμελιστεί. Η 10χρονη αδερφή του νοσηλεύεται στο Παίδων και κινδυνεύει να χάσει την όρασή της και η μητέρα είναι ελαφρά τραυματισμένη και νοσηλεύεται στον Ερυθρό Σταυρό.
Κανείς δεν έκανε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην αστυνομία ή σε κάποιο μέσο, κανείς δεν σκέφτηκε πως θα μπορούσε σ' ένα τόσο πυκνοκατοικημένο μέρος να περνά κόσμος, κανείς δεν δίνει προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή. Δεν ξέρουμε αν ήταν τρομοκρατική οργάνωση ή ακροδεξιοί ρατσιστές που γνώριζαν τις κινήσεις της οικογένειας και αποφάσισαν να το παίξουν θεοί και να κανονίζουν ποιος πρέπει να ζει και ποιος να πεθαίνει. Ένα είναι το σίγουρο, τον τελευταίο καιρό ντρεπόμαστε όλο και πιο πολύ, όλο και συχνότερα, που είμαστε άνθρωποι, γιατί είμαστε στην ίδια κατηγορία των ειδών με όλους αυτούς τους αναίσχυντους και σιχαμερούς ανθρώπους.
Δεν υπάρχει αγωνιστικό πνεύμα, αναρχική σκέψη πια, υπάρχει τρομοκρατία. Ας το προσέξουμε λίγο: Τ-ρ-ο-μ-ο-κ-ρ-α-τ-ί-α. Τρόμος και κράτος, διπλή σημασία, τρομοκρατούν το κράτος, αλλά και διαχειρίζονται τον τρόμο, τον προκαλούν.
Ένας νοήμων και μη ψυχασθενής, δεν βάζει βόμβες όπου γουστάρει, γιατί έτσι γουστάρει. Δεν καταφεύγει καν σε τέτοιες βίαιες, επικίνδυνες, απάνθρωπες και μη πολιτισμένες μεθόδους. Η διαμαρτυρία και ο αγώνας δεν γίνεται με το να φοβίζουμε και να σκοτώνουμε κόσμο. Απ' ό,τι φαίνεται όμως, οι κρετίνοι -και με συγχωρείτε για την οργή και τους χαρακτηρισμούς- που επιδίδονται σε τέτοιες ενέργειες είναι άκρως συμπλεγματικά όντα, με τρομερά απωθημένα, έως και σχιζοφρενείς, διότι ένας κανονικός, λογικός, ισορροπημένος άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ τόσο επονείδιστες και απάνθρωπες πράξεις. Όταν αψηφάς τη λογική, το συναίσθημα, την ανθρώπινη ζωή, είσαι άρρωστος μέχρι εκεί που δεν παίρνει, δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.
Η ψυχική πενία είναι η χειρότερη μορφή φτώχειας, γιατί είναι η μόνη που είναι τόσο επικίνδυνη και κυρίως, η μοναδική μη αναστρέψιμη. Και για τον πιο φτωχό άνθρωπο υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και θ' αλλάξει, αλλά η φτώχεια της ψυχής δεν έχει ελπίδα, δεν ξέρει καν τί σημαίνει ελπίδα.
Σαν να μην έφτανε ο χθεσινοβραδινός πανικός, σήμερα το πρωί κάποιοι μπήκαν σε ένα κοσμηματοπωλείο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Σερίφου στα Πατήσια για να το ληστέψουν και τραυμάτισαν τον ιδιοκτήτη. Λίγη ώρα αργότερα, οι ίδιοι δράστες -όπως πιστεύει η αστυνομία- εισέβαλαν σε πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ στην οδό Παρασκευοπούλου και Γιάνναρη στην ίδια περιοχή και σκότωσαν τον ιδιοκτήτη έχοντας αποσπάσει άγνωστο χρηματικό ποσό.
Πότε πάψαμε να είμαστε άνθρωποι, πότε ακριβώς συνέβη; Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, αφορμή και δικαιολογία είναι, όχι αιτία. Η πραγματική κρίση είναι αυτή των ηθικών αξιών και φραγμών, της ψυχής και του μυαλού. Θα καταφέρουμε ποτέ να ξεπεράσουμε αυτές τις κρίσεις ή θα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο;
Είναι ανησυχητικό με πόση ευκολία μπορεί κάποιος να τρομοκρατεί, να ληστεύει, να σκοτώνει, χωρίς ούτε ένα αμυδρό ίχνος ενδοιασμού, ντροπής κι ανθρωπιάς. Ξαφνικά, μας πλημμύρισαν δίποδα που πιστεύουν πως ο κόσμος τους ανήκει, εξουσιομανείς που ζουν κι αναπνέουν για να επιβάλλονται. Αγανακτούμε, αλλά μάλλον δεν το δείχνουμε σωστά, καθώς συνεχίζουν να δρουν ανεξέλεγκτα. Ήρθε η ώρα να αγανακτήσουμε, δείχνοντάς το και κάνοντας πράξη πως δεν πρόκειται να ανεχθούμε κανέναν μ' αυτή τη λογική και συμπεριφορά.
Η δύναμη είναι μέσα μας, εμείς είμαστε η δύναμη. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Η βλακεία είναι ανίκητη, ναι, αλλά ειδικά όταν την αφήνεις ανεξέλεγκτη. Αυτά πρέπει να πνίγονται από μικρά, πριν να είναι πολύ αργά.
Δύο άνθρωποι από χτες το βράδυ μέχρι σήμερα το μεσημέρι έχασαν τη ζωή τους, ένας 15χρονος φτωχός Αφγανός κι ένας ενήλικας μεροκαματιάρης Έλληνας. Η ζωή κι ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις, ας μην κάνουμε κι εμείς. Οι άνθρωποι κρίνονται από αυτό που είναι, όχι από το πού κατάγονται.
Να είμαστε ρατσιστές με τους ρατσιστές, όχι με τους αποδέκτες του ρατσισμού. Και δεν το παίζω υπεράνω, γιατί πολύ απλά, δεν είμαι. Είμαι προκατειλημμένη, και τ' ομολογώ, με διάφορους λαούς, π.χ. Γερμανούς ή Τούρκους, λόγω της Ιστορίας και της μέχρι τώρα νοοτροπίας αυτών, αλλά συναντώ πάντα εξαιρέσεις και με χαροποιεί, όχι μόνο ότι υπάρχουν, αλλά ότι το μυαλό μου δεν έχει αποστειρωθεί τόσο πολύ, ώστε μπορώ ακόμη να τις βλέπω και να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κρίνουμε μόνο τους ανθρώπους. Ακριβώς όπως θέλουμε οι άλλοι να κρίνουν εμάς, όχι σαν εκπροσώπους του ελληνικού λαού, αλλά ως μεμονωμένες προσωπικότητες.
Άγιες μέρες διανύουμε, μέρες των παθών του θεανθρώπου, κανείς όμως, απ' ό,τι φαίνεται, δεν αισθάνεται την παραμικρή κατάνυξη, δεν έχει νιώσει να τον αγγίζει το πνεύμα των ημερών. Μάλλον χάθηκε ό,τι αληθινό και ανθρώπινο υπήρχε μέσα μας.
Μεγάλη φτώχεια στην ψυχή, μεγάλη...
Τελικά, η λέξη επανάσταση αποκτά μια άλλη έννοια, πολύ κατώτερη της αρχικής. Από 'δω και πέρα η πραγματική επανάσταση θα 'ναι απέναντι στους δήθεν "επαναστάτες"... Ο κόσμος δεν σώζεται με βόμβες, αλλά με ανθρωποκεντρικές προσπάθειες, αλλά και που το λέω ποιος θα τ' ακούσει;...

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

"Το ταξίδι που λέγαμε..."


"Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν. Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν. Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα... Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις. Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό. -Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! μου είπε κάποτε ένας εραστής μου. - Αμέ. Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα."
Η φίλη μου η Κλεοπάτρα μ' έβαλε, με μια ανάρτηση στο blog της, στη διαδικασία να ψάξω για την Αλκυόνη Παπαδάκη και ψάξε-ψάξε, βρήκα κάτι που ταιριάζει και στην εποχή και στην ψυχή. Το παραπάνω.
Σ' ευχαριστώ κοριτσάκι μου, που αποτελείς, εκτός όλων των άλλων φυσικά, πηγή γνώσης και -είτε άμεσα είτε έμμεσα- έμπνευσης.

Υ.Γ. Πόσο μ' αρέσουν οι πεταλούδες! Δεν φαίνεται, ε;

Επιθυμώ και ονειρεύομαι...

Θέλω μια ανάσα να 'ναι βαθιά, θέλω μια ανάσα να μην πονά, θέλω καρδιά που να μην ξεχνά, θέλω μια αγκαλιά να με κρατά τρυφερά, όταν φοβάμαι κι όταν λυπάμαι να είναι εδώ όσα αγαπώ.
Να κοιτώ τον ήλιο και να χαμογελώ, να έχω ένα λόγο να λέω τώρα ζω, να ταξιδεύει η ψυχή μακριά, να πίνει η ζωή δροσιά απ' την ματιά. Θέλω πολλά ή θέλω λίγα, θέλω μονάχα ό, τι είναι αλήθεια...
Θέλω ένα φως πάντα αναμμένο, θέλω λιμάνι εκεί να δένω, θέλω τα όνειρα να γίνονται αλήθεια, θέλω ο φόβος να ζει μόνο στα παραμύθια.
Θέλω να ξέρω όσα πρέπει να μάθω, θέλω ν' αγνοώ όσα χρειάζεται για να μην πάθω, θέλω ν' αφήνω τα λάθη να γίνονται, ν' ανοίγω καρδιές για να μην κλείνονται. Θέλω αγάπη, θέλω αλήθεια, θέλω χαμόγελο, θέλω φροντίδα. Τα θέλω όλα ή και τίποτα, φτάνει να νιώθω όσα είναι ανείπωτα.
Θέλω να βλέπω και να αισθάνομαι, όσα δεν φαίνονται, όλα όσα χάνονται. Θέλω ν' αγγίζω και να ονειρεύομαι, χάρτες να σκίζω και πάντα σ' εμένα πάλι να έρχομαι. Θέλω αυτό που μοιάζει άπιαστο, θέλω το απλό που είναι πολυδιάστατο. Θέλω την επιθυμία και το όνειρο.

Άνοιξη... και μυαλό-ψυχή βρίσκονται σε μια αναταραχή, μια διεργασία, γενικά είναι περίεργη αυτή η φάση της ζωής μου, φαντάζομαι όχι μόνο της δικής μου. Νομίζω ότι η λέξη που ταιριάζει απόλυτα σε όλα τα συναισθήματα αυτή την περίοδο είναι το "πολύ": κούραση, άγχος, θλίψη, διχασμός, απογοήτευση, απαισιοδοξία, σκέψη και σκεπτικισμός, αρνητισμός, βάρος και κενό. Ναι, και μεγάλη αντίφαση σε όλα. Πολύ.
Η πιο ωραία εποχή του χρόνου πώς γίνεται πάντα η δυσκολότερη περίοδος, η στιγμή που αρχίζει ο απολογισμός, που σαν αλλεργίες φουντώνουν οι ανησυχίες και -τί κρίμα!- γι' αυτές τις τελευταίες δεν υπάρχουν αντιϊσταμινικά, πρέπει να το παλέψεις μόνος με ομοιοπαθητική. Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσον έχει αποτέλεσμα.
Το σημείο που η ζωή σου παίρνει μια από τις μεγαλύτερες στροφές που θα συναντήσει στο δρόμο της, αυτό που σηματοδοτεί την αλλαγή, δημιουργεί τόσο φόβο και προξενεί τέτοιο πόνο σαν να αποκολλάται ένα κομμάτι της ψυχής σου, σαν να το θυσιάζεις γι' αυτό που θα έρθει. Περιμένεις να 'ναι καλύτερο, πιο χαρούμενο, πιο κοντά στα όνειρά σου, αλλά το φοβάσαι και λυπάσαι γι' αυτό που αφήνεις, όχι γιατί είμαστε ανόητοι, απλώς άνθρωποι που το άγνωστο φοβίζει. Οι προσδοκίες συμβάλλουν στο πώς θα κρίνουμε το αποτέλεσμα, αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ' αυτές, είτε γιατί είναι μεγάλες είτε γιατί είναι υποδεέστερο της προηγούμενης κατάστασης, τότε η απογοήτευση θα είναι τεράστια κι οδυνηρή. Συνήθως, εμείς οι άνθρωποι ονειρευόμαστε τη ζωή μας και τη θέλουμε όπως ακριβώς την ονειρευτήκαμε. Όταν έρχεται η στιγμή να κάνουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, κάτι μέσα μας διχάζεται, το κομμάτι που επιθυμεί διακαώς την αλλαγή και το κομμάτι που έχει γαντζωθεί στο παρελθόν γιατί τρέμει απ' το φόβο. Είναι η στιγμή που πρέπει να νικήσουμε το φόβο και να πάρουμε το ρίσκο, αλλιώς θα μείνουμε ακίνητοι, σταθεροί και θα μεμψιμοιρούμε για όσα μπορούσαμε να τολμήσουμε, αλλά δεν τολμήσαμε.
Μόλις περάσω αυτή τη στροφή θα σας πω πώς είναι το μετά. Αν την περάσετε πριν από μένα θα ήθελα πολύ να μου πείτε πώς είναι, μήπως αναθαρρήσω. Αν, όμως, δεν είναι όπως το ονειρευόσασταν, μην μου το πείτε, είμαι επιρρεπής και μπορεί να λιποψυχήσω.
Το ξεκίνησα λίγο ποιητικά, λίγο συναισθηματικά, λίγο εξομολογητικά...Αυτές τις μέρες ξεφύγαμε λίγο από τα συνηθισμένα μας όρια ως προς το περιεχόμενο. Αλλά πάλι, ποιός είπε πως τέθηκαν όρια; Προσωπικό blog είναι, ό,τι μου κάνει εντύπωση, ό,τι θέλω να σχολιάσω, να πούμε, να μοιραστούμε, να αισθανθούμε, γράφω. Οπότε, εντάξει είμαστε. Είμαι και λίγο (λέμε τώρα) ενοχική και -πού και πού- χρειάζομαι να εξηγώ και να δικαιολογούμαι. Ανήκει κι αυτό στα προς αλλαγή που λέγαμε...
Και μην ξεχνάτε: μια σταγόνα επιθυμίες, μια σταγόνα όνειρα, μία φως και μια χρώμα μέσα σ' ένα ποτήρι νερό επιβάλλεται καθημερινά για δυνατές καρδιές, ανοιχτά μυαλά, φωτεινές ψυχές και όμορφη ζωή!

Υ.Γ.Μην ξεχάσετε ν' αλλάξετε την ώρα, πάμε στη θερινή. Μόλις οι δείκτες δείξουν 3πμ γυρίστε τους στις 4πμ.

Καλως όρισες, Άνοιξη...

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Η άνοιξη έρχεται όταν κοιτάς αλλού...

Ένιωσα μια θλίψη σήμερα. Δεν ξέρω τί ήταν αυτό που το προκάλεσε, αλλά ένιωσα μια βαθιά, σχεδόν απροσδιόριστη, τόσο ενσωματωμένη στο είναι μου και θαμπή θλίψη.
Η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας για να τραβήξουμε πλάνα από τις υποδομές των δρόμων για τους ανθρώπους με αναπηρίες (όσοι κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, οι τυφλοί που χρησιμοποιούν τα βοηθητικά μπαστούνια κλπ), παρόλο που ήμασταν μια πολύ ωραία παρέα με κέφι, μπρίο και χαρά, με έκανε να σκεφτώ πόσο αγνοούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Φανταστείτε τον εκνευρισμό που αισθανόμαστε όταν δεν υπάρχει πεζοδρόμιο ή είναι χαλασμένο, στενό ή ακόμη, υπάρχει πάνω του παρκαρισμένο όχημα, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να περάσουμε και πολλές φορές κινδυνεύουμε από τα αυτοκίνητα με αδιάφορους οδηγούς. Αυτοί οι τελευταίοι είμαστε όλοι εμείς που ξεχνάμε τον ρόλο του πεζού και γινόμαστε ένα άλλο είδος, σχεδόν πιο άγριο κι από ζώο της ζούγκλας, που το μόνο που μας οδηγεί είναι το ένστικτο της επιβολής. Σκεφτείτε όλους αυτούς τους ανθρώπους, κι είναι πολλοί, που δεν μπορούν να μετακινηθούν, γιατί γεννήθηκαν έτσι ή η ζωή το έφερε και δεν είναι αρτιμελείς ή δεν διαθέτουν όλες τις αισθήσεις τους. Προδικάζουμε όλοι μαζί πως δεν πρέπει να ζουν. Ποιοί είμαστε; Με ποιό δικαίωμα θα αφαιρέσουμε το δικαίωμα στη ζωή από έναν άνθρωπο που είναι διαφορετικός από εμάς;! Μα κανείς δεν είναι ίδιος μ' εμένα, μ' εσένα, με κανέναν! Όλοι διαφορετικοί, μοναδικοί και με την ανάγκη για ζωή είμαστε. Αλλά, όταν οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους, να αντιμετωπίσουν την καθημερινή τρέλα, να παραπονεθούν για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, να βγουν στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών, αλλά πληρώνουν ωραιότατα τους φόρους τους, το κράτος είναι χαρούμενο. Δεν χρειάζεται να νοιαστεί και μαζί με το κράτος δεν νοιαζόμαστε κι εμείς.
Προσέξαμε ότι από τη μια πλευρά του πεζοδρομίου σταματά ο βοηθητικός διάδρομος για τους τυφλούς προς τον δρόμο. Απέναντι, όμως, δεν έχει τις ίδιες κίτρινες πλάκες με τα κυκλικά εξογκώματα που οδηγούν στον διάδρομο, παρόλο που αυτός υπάρχει μισό μέτρο πιο μέσα στο πεζοδρόμιο. Όταν το σχολιάσαμε, ο εικονολήπτης παραξενεύτηκε και είπε πως μας βρίσκει πολύ αυστηρές. Μας είναι τόσο ξένες οι ανάγκες των ανθρώπων που τους δίνουμε λιγότερη σημασία απ' όση αξίζουν, κι όταν τις σημειώσουμε οι υπόλοιποι παραξενεύονται.
Αυτό είμαστε, άνθρωποι άδειοι, μόνοι, κλειστοί, αδιάφοροι κι όμως, φοβισμένοι και δυστυχείς.
Λίγες ώρες αργότερα, είχα ραντεβού με γιατρό, περίμενα μιάμιση ώρα από την ώρα που είχα ραντεβού. Στη διάρκεια αυτή μια κοπέλα περίμενε με εμφανέστατα σημάδια πόνου να μπει στη γιατρό. Όταν ήρθε η σειρά μιας άλλης κυρίας, η κοπέλα ρώτησε αν μπορεί να μπει γιατί πονούσε πάρα πολύ. Η κυρία της έκανε μια απίστευτη λεκτική επίθεση, χωρίς λόγο κι αφορμή, λέγοντας έξαλλη ότι ήρθε από την Πεντέλη με πυρετό, περιμένει μιάμιση ώρα και οδηγούσε 45 λεπτά.
Η μητέρα μου ρώτησε την κοπέλα τί έχει, γιατί φαινόταν ότι πονούσε, η οποία της απάντησε πως πήγε σε ένα μικροβιολογικό εργαστήριο, να κάνει μια εξέταση σ' ένα πολύ ευαίσθητο σημείο, κι εκεί η μικροβιολόγος έκανε τόσο άγαρμπα την εξέταση που σφαδάζει από τους πόνους. Η πρώτη της κίνηση ήταν να πάει στη γιατρό, όπου και περίμενε, όταν πήγαμε, ήδη δύο ώρες. Αφήσαμε την κοπέλα να μπει πριν από μας και, μόλις βγήκε, μας είπε ότι η μικροβιολόγος της προκάλεσε τέτοια ζημιά που θα χρειαστεί να βάλει καθετήρα! Μάλιστα, δεν γνωρίζει καν για πόσο καιρό. Πήγε να κάνει μια εξέταση για κάποιες λοιμώξεις που είχε κατά το παρελθόν και η ασχετοσύνη της "ειδικού" της δημιούργησε μεγαλύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα. Η προαναφερθείσα "ειδικός", όταν η νεαρή γυναίκα διαμαρτυρήθηκε ότι πονούσε, είχε το θράσος να της πει "μήπως θες να το κάνεις εσύ;" τόση γαϊδουριά. Αν της κάνει μια μήνυση και της κλείσει το εργαστήριο θα έχει άδικο; Δεν νοιαζόμαστε, για τους άλλους, για εμάς τους ίδιους, για την εν δυνάμει τοποθέτησή μας στη θέση τους. Πάψαμε να είμαστε αυτό που δηλώνουμε: άνθρωποι. Ξεχνάμε εύκολα, ανώδυνα, προσπερνάμε, κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε, βγάζουμε το θυμό και τα νεύρα μας σε όλους τους άλλους εκτός από αυτούς που μας τα δημιουργούν. Για όλα φταίνε όλα τα δίποδα που διαθέτουν ανεπτυγμένο εγκέφαλο και μας περιτριγυρίζουν. Μήπως φταίνε μόνο λίγα από αυτά και κυρίως -ω, Θεέ μου!- εμείς πρωτίστως;
Σκέφτηκα τις γιορτές. Το Πάσχα έφτασε κι εγώ ούτε που το κατάλαβα. Πού ήμουν εγώ όταν μπήκε η άνοιξη; Α, ναι. Έκανα εργασίες για το εργαστήριο δημοσιογραφίας, προσπαθούσα να αποφασίσω ποια μαθήματα πρέπει να διαλέξω, έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες να κοιμηθώ όταν όλη τη νύχτα το βρωμομάγαζο από κάτω έχει τέρμα τη μουσική(ναι και τώρα που γράφω), συνέδεσα εκατομμύρια φορές τα σπασμένα μου νεύρα, έκανα σκέψεις απόγνωσης, έβλεπα το τέλος της σχολής ως το τέλος της αθωότητας, γιατί μετά ξεκινά η σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα, μου έλειπαν οι όμορφες στιγμές που ονειρευόμουν με τις φίλες μου, μου έλειπαν οι φίλες μου που δεν βρίσκαμε χρόνο να ιδωθούμε κι έψαξα να με βρω τόσο πολύ, που μάλλον είχα τα αντίθετα αποτελέσματα, μ' έχασα. Κι έτσι, την περασμένη Τετάρτη έφαγα το πρώτο μου παγωτό για το 2010 σε μια ηλιόλουστη Πλάκα κι όχι μόνο, ένας μεσημεριανός ανοιξιάτικος περίπατος στο ιστορικό κέντρο είναι απαραίτητος πάντα. Γέλασα, χάρηκα ήλιο, φως, ανθρώπινη επαφή και ξαφνιάστηκα με τη ζωή. Είναι τόσο απλά αυτά που μας φτιάχνουν το κέφι, τη διάθεση, αυτά που, ναι, μας κάνουν ευτυχισμένους. Αγαπημένοι άνθρωποι, ήλιος, περίπατος, παγωτό στο χέρι με πολύχρωμα τρουφάκια να πέφτουν από παντού, δεύτερο κουταλάκι σε περίπτωση που κάποιος το χρειαστεί, γέλιο, πείραγμα, ένα χέρι προτεταμένο για να σε στηρίξει και μια βαθιά ανάσα. Ως την ψυχή.
Ήρθε το Πάσχα και μία-μία απομακρύνονται από την πόλη οι μικρές μου αγαπημένες φίλες. Το ένα κορίτσι -το ατίθασο άτι- βρίσκεται ήδη στο σπιτάκι του να φροντίζει το σπασμένο του χεράκι, το άλλο το ξανθούλι φεύγει αύριο, η φίλη-φιλόλογος δουλεύει σε ωράρια τρέλας και περιμένουμε να δούμε φως, αλλά όοοοοοχι, θα κάνει ταξιδάκι να ηρεμήσει -και καλά θα κάνει εδώ που τα λέμε- κι η μικρή μπουκλίτσα εδώ ,να μοιραζόμαστε την παράνοια, αλλά έχει μπει σε φουλ πρόγραμμα γυμναστικής και ψάχνουμε να βρούμε πότε δεν έχει γυμναστήριο για να τη δούμε.
Τί είπαμε ότι γιορτάζουμε; Τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού, ε; Ωραία, το' χω το κλίμα μέσα μου ήδη. Δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσω να μπω στην βαριά ατμόσφαιρα θλίψης. Την έχω, τί λέμε τόση ώρα;!
Η Βάσω -η ψυχοθεραπεύτριά μου, ο δικός μου ο άνθρωπος!- μου είπε ότι είναι μια φάση που όλοι οι τελειόφοιτοι περνούν και τα βλέπουν όλα μαύρα, το είπε για να ηρεμήσω ή συμβαίνει και σ' άλλους; Δεν θα μάθω ποτέ μάλλον, γιατί, όπως είπαμε, εγώ είμαι εγώ κι εσείς εσείς, ο καθένας διαφορετικός, μοναδικός, με δικές του ανάγκες και συναισθήματα.
Ξημερώνει 25η Μαρτίου κι Ευαγγελισμός, χρόνια μας πολλά και χρόνια πολλά και όμορφα στους εορτάζοντες. Και κυρίως, ελεύθερα, σε πνεύμα, καρδιά, ψυχή.
Κι όταν όλα είναι πολύ μαύρα, να κοιτάμε ψηλά, ο ήλιος θ' αφήνει ελπιδοφόρα τα σημάδια του. Για να τ' ακούω τα λέω, μην νομίζετε.
Εντάξει, έφυγε λίγη από τη θλίψη, ελπίζω, δεν απελπίζομαι.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Φτάνει που κλαίμε και που είμαστε μαζί...

Τί μπορεί να πάθεις αν ξυπνήσεις ένα πρωί να πας για μάθημα στη σχολή...Σηκώθηκα, με βαριά καρδιά ομολογουμένως, να πάω να παρακολουθήσω ένα μάθημα, που αναγκαστικά επέλεξα-κατ' ευφημισμόν το ρήμα επιλέγω, καθώς συνήθως δεν συνοδεύεται απ' το αναγκαστικά-, καθώς στα προηγούμενα δεν παραβρέθηκα και ενημερώθηκα τελευταία στιγμή ότι έχει υποχρεωτική απαλλακτική εργασία. Άρα, τρεχάτε ποδαράκια μου και η ψυχή στο στόμα.
Αυτό είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Αντί να νιώθεις περηφάνια που, μετά από τόσα χρόνια άγχους, κόπου, διαβάσματος, εξόδων κλπ, κατάφερες να περάσεις στη σχολή που επιθυμούσες και, αισίως, διανύεις το τελευταίο έτος σπουδών, ντρέπεσαι και εξοργίζεσαι που αποτελείς μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας. Τουλάχιστον έτσι όπως κατάντησε να είναι. Το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Πάντειου Πανεπιστημίου έχει τρεις κατευθύνσεις: δημοσιογραφική, πολιτισμού και διαφήμισης. Πολύ ωραία. Ναι, πολύ ωραία θα ήταν αν υπήρχαν μαθήματα για τη δημοσιογραφία πέραν των δύο εργαστηρίων, διότι τα μαθήματα πολιτισμού και διαφήμισης απαρτίζουν ολόκληρο το πρόγραμμα. Αυτομάτως, κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν έχουμε ουσιαστικά επιλογή, απλώς μαθήματα δυο κατευθύνσεων που μας επιβάλλουν να παρακολουθήσουμε. Τώρα έρχονται τα καλύτερα. Υποτίθεται πως σ' αυτό το εξάμηνο πρέπει να κάνουμε πρακτική, η οποία συγκαταλέγεται στα μαθήματα επιλογής. Διαλέγουμε ένα μάθημα επιλογής και πρακτική. Τέλεια. Όχι, γιατί φέτος πρακτική δεν θα γίνει. Άρα, πρέπει να πάρουμε ένα άσχετο επιπλέον μάθημα και να ψάχνουμε πού μπορεί να έχουν θέσεις για να κάνουμε την πρακτική μας.
Αθάνατο ελληνικό Πανεπιστήμιο! Κάτι σαν τον Απέθαντο ένα πράγμα!
Ενημέρωση σαν να παίζουμε το χαλασμένο τηλέφωνο. Ρωτάμε τις υπαλλήλους στην Γραμματεία του Τμήματος, οι οποίες μας λένε ότι δεν θα υπάρξει πρόγραμμα πρακτικής, ρωτάμε μετά τον υπεύθυνο καθηγητή μας, ο οποίος απορεί με την επιμονή μας να ρωτάμε την Γραμματεία, αφού "η Γραμματεία δεν ξέρει τίποτα ποτέ", και μας ενημερώνει πως θα βγει μέχρι τον Μάιο. Πάμε να κάνουμε τις δηλώσεις και δηλώνω πρακτική, κάτι που αναστατώνει τις υπαλλήλους, καθώς δεν θα υπάρξει φέτος. Δίπλα βρίσκεται ο υπεύθυνος καθηγητής που στην ερώτηση "κ. Μπακουνάκη, έχουμε πρακτική;" απαντά "όχι" αφήνοντάς με αποσβολωμένη. Πλησιάζω και πολύ ευγενικά -έως και με τρόμο- του λέω πως προ δύο εβδομάδων μας είχε πει πως θα γίνει, για να ακούσω την ερώτηση "πότε σας είπα κάτι τέτοιο;" και, αφού του επαναλαμβάνω το χρονικό πλαίσιο, απαντά "είπα ότι την ετοιμάζουμε", άρα δεν μπορούμε να τη δηλώσουμε, "προφανώς!". Έτσι, η γραμματέας μού ζητά να διαλέξω ακόμη ένα μάθημα που ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ Σ' ΑΥΤΟ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ, ΝΑ ΔΩΣΩ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, ΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ. Κι όμως, διάλεξα. Το μη χείρον, αλλά όχι το βέλτιστον.
Έτσι, είμαι αναγκασμένη να κάνω απαλλακτική εργασία με παρουσίασή της σ' ένα μάθημα που δεν με ενδιαφέρει έστω και λίγο και να χάσω πολύτιμο χρόνο από ο,τιδήποτε ενδιαφέρον και χρήσιμο -κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα- με το οποίο θα μπορούσα να ασχοληθώ. Ακόμη μια καθηγήτρια έχει βάλει υποχρεωτική -αλλά όχι απαλλακτική- εργασία σ' ένα μάθημα που, πάλι δια της ατόπου επαγωγής, "επέλεξα" και ο χρόνος για την δήλωση εργασίας έληξε χθες. Οι δηλώσεις μαθημάτων -άρα το ποια θα παρακολουθήσουμε αυτό το εξάμηνο σήμερα καθοριζόταν οριστικά- έληξαν σήμερα κι όμως, οι καθηγητές έγιναν έξαλλοι που μέσα σε τρεις βδομάδες μαθημάτων(κι αυτά μισά) δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη και να δώσουμε εξετάσεις. Σε κανενός το μυαλό δεν περνά η ιδέα ότι μπορεί σ' αυτές τις 3 βδομάδες, άρα 3 μαθήματα, να θέλουμε να δούμε ποιες επιλογές έχουμε και τι είναι καλύτερο.
Κατά τα άλλα, οι φοιτητές έχουν το πρόβλημα στον τρόπο που αντιμετωπίζουν το Πανεπιστήμιο και όχι οι καθηγητές που απαιτούν να δεσμεύεσαι, θες δεν θες, με το μάθημά τους.
Γυρίζοντας, ψυχικά κουρασμένη, στο σπίτι, τηλεφώνησα για όλες τις εξελίξεις στην αγαπημένη φίλη και συμφοιτήτρια, την οποία όχι μόνο έριξα ψυχολογικά, αλλά νομίζω πως από εδώ και πέρα όταν βλέπει τον αριθμό του τηλεφώνου μου δεν θα απαντά. Πέσαμε μαζί σε μαύρη κατάθλιψη και ξεκινήσαμε τις γνωστές μας τρελο-ανοησίες για να αποφορτιστεί η ατμόσφαιρα. "Η ζωή είναι...πού κοιτάς; κέντραρε... -Περίμενε, κάτσε θα το βρω... - Κέντραρες; -Περίμενε να κεντράρω, ναι! -Ε, εκεί που κοιτάς... από πίσω είναι η ζωή, μη σε νοιάζει που δεν τη βλέπεις, υπάρχει. Απλώς, πρέπει να περάσεις πάνω από εκεί που κοιτάς. -Σώπα! - Κι όμως! Κι εγώ δεν το 'ξερα, κι εμένα πρόσφατα μου το 'πανε. -Έλα..." και συνεχίσαμε έτσι, συνειδητοποιώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα ότι δεν είμαστε καθόλου καλά. Κι όλα αυτά εξαιτίας μιας δήλωσης μαθημάτων.
Εμείς παίρνουμε πολύ σοβαρά τη ζωή, τη σχολή, τα προβλήματα, την παράνοια ή η ζωή παίρνει πολύ σοβαρά εμάς κι όλα όσα συνεπάγονται; Εκτός κι αν μας κάνει χοντρή πλάκα και γελάει πολύυυυ μαζί μας...
Πάλι καλά που έχουμε και πέντε ανθρώπους να καταλαβαινόμαστε, να αλληλοσυμπαραστεκόμαστε, να πουλάμε τρέλα παρέα, γιατί και στην τρέλα τον θες τον συνοδοιπόρο. Και στα όνειρα ακόμη, θες κάποιον να συμμετέχει, να πρωταγωνιστεί, έστω και κομπάρσο.
Μόνος δεν είναι κανείς, έχουμε πρώτα απ' όλα πάντα τον εαυτό μας. Αρκεί να τον βρούμε. Τότε κι οι άλλοι θα έχουν τη σωστή θέση στη ζωή μας.
Τέλοσπάντων, το θέμα είναι ότι μέσα στο χάος που αντικρύζουμε καθημερινά χιλιάδες Έλληνες φοιτητές, είναι αισιόδοξο να μοιράζεσαι ακόμη και τον πανικό σου με αγαπημένους ανθρώπους που μπορείς να αποτανθείς, να αισθανθείς, να αφεθείς, να κανιβαλίσεις και να είσαι πάνω απ' όλα εσύ. Ξαφνικά, όλα μοιάζουν λιγότερο τραγικά ή έστω, λιγότερο βαριά. Κι αυτό είναι κάτι.
Κι όπως λένε οι στίχοι αγαπημένων τραγουδιών:"Εμείς οι δυο πιο δυνατοί. Εμείς οι δυο ρωτάμε τι. Εμείς οι δυο τόσο κουτοί σταθερά. Θα ευχαριστιόμαστε που γινόμαστε κάτι αντίθετο απ' την απάτη κι αυτό είναι κάτι.Μετά θα βάλω το καλό μου παλτό. Κι ό,τι γύρω είναι βαλτό... Έτσι απλά, μες τα σκουπίδια θα πετώ."
"Να μ'αγκαλιάζεις για να σ'αισθάνομαι κι αν δεις να χάνομαι, να μ'ανεβάζεις. Να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι, να με χρειάζεσαι όπως κι εγώ."

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Έεεελα, δεν το πιστεύω!

Η γνωστή ξανθιά πορνο-πρωταγωνίστρια σε συνέντευξη -πού οδεύει η δουλίτσα μας;- στην καστανή Τατιάνα Στεφανίδου παραδέχτηκε ότι το περιεχόμενο του dvd που κυκλοφόρησε ήταν επαγγελματική δουλειά για την οποία προπληρώθηκε. Πως να διαχειριστώ αυτή την "αναπάντεχη" πληροφορία; Μας είπε ψέματα αυτό το κορίτσι; Μας εμπαίζει εδώ και 15 μέρες; Όχι, δεν το πιστεύω, δεν είναι δυνατόν! Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό.
Οκ, κάναμε πλάκα, αλλά σας προτρέπω και σας θερμοπαρακαλώ: ελάτε να μετρήσουμε μαζί πόσα εγκεφαλικά κύτταρα μάς έκαψαν και πόσα διασώθηκαν από αυτό το ολοκαύτωμα. Πολύ φοβάμαι ότι ο αριθμός των εγκεφαλικών μου κυττάρων μειώνεται δραματικά με όλα όσα συμβαίνουν και ανησυχώ. Σοβαρά.
Για να συνειδητοποιήσουμε τί έχει συμβεί, σας παραθέτω τα γεγονότα. Η γνωστή πορνο-ξανθιά, αφού γύρισε την αισθησιακή -κομψός χαρακτηρισμός- ταινία με τον διεθνούς φήμης Γάλλο πορνοστάρ Ίαν Σκοτ, έβγαινε σε παράθυρα συντετριμμένη (μετά την κυκλοφορία) δηλώνοντας πως ήταν μια προσωπική της στιγμή, η οποία αποτελεί προϊόν υποκλοπής και νιώθει ντροπή. Μετά από αυτά, ανακοίνωσε το γάμο της με επιχειρηματία, βγήκε σε εκπομπή στο tv Μακεδονία, επίσης συντετριμμένη, όπου, για κακή της τύχη, κρυφή κάμερα κατέγραφε τις αντιδράσεις της μετά τη συνέντευξη:"Βγήκα όμορφη; Έπρεπε να κλάψω, ε;"κλπ, ζήτησε να αναλάβει την υπόθεσή της ο Α. Κούγιας - ω, Θέε μου, Θε μου!- και αφού το ΣΔΟΕ έκανε φύλλο και φτερό τα οικονομικά της, αλλά και της εταιρείας παραγωγής, βγήκε στην εκπομπή της Τ. Στεφανίδου να πει την αλήθεια, να απολογηθεί και να μας ζητήσει συγνώμη για τα ψέμματα, γιατί δεν θέλει να μας κοροϊδεύει. Τί ακούμε ρε παιδιά και δεν πέφτουν τα υπέροχα ροζ αυτάκια μας;!
Να πεις εκείνη την ώρα, βάλε ό,τι έχεις από εγκέφαλο να δουλέψει, καλή μου- πού τί να έχει, είναι που 'ναι καμμένο, βάλε και τόσο ντεκαπάζ, πολύ θέλει; Διότι, αν δεν μου το έλεγε, εγώ κι εσείς θα πιστεύαμε ότι την εξαπάτησαν πρώτον, και δεύτερον, είναι κι αυτό που ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την έννοια της, που έχει συνδεθεί άρρηκτα η ζωή μας με εκείνη, που έχω έναν καημό τί κάνει η Τζ., κοιμάται, ξυπνάει, "καλοπερνάει"(στη θέση του -α- μπορείτε να βάλετε όποιο φωνήεν σας αρέσει), μου λέει αλήθεια, ψέματα, έχει δουλειά, έχει σύντροφο, την αγαπάνε, της φέρονται όπως της αξίζει και πολλά τέτοια φιλοσοφικού περιεχομένου ερωτήματα που με ταλανίζουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Φαντάζομαι κι εσάς. Επομένως, ήταν επιβεβλημένη η ανάγκη να βγει μπροστά στον ελληνικό λαό, να απολογηθεί, να ζητήσει ταπεινά συγνώμη, να αποκαταστήσει την αλήθεια και να δηλώσει πως δεν θέλει να αποτελεί πρότυπο για τα νέα παιδιά. Όχι, μην μας το κάνεις αυτό, ξανθιά μου πορνοκριθάρ'. Αν εσύ δεν αποτελείς, δεν είσαι, ΤΟ πρότυπο, ποιός είναι; Κανείς, έρχομαι να απαντήσω. Σήμερα, η Ελλάδα, όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί δεχθήκαμε ένα γιγάντιο πλήγμα. Μείναμε χωρίς πρότυπο. Κλάψτε μαζί μου. Μπορείτε, μην συγκρατείτε άλλο τα καυτά σας δάκρυα που θέλουν να χαρακώσουν κυλώντας τα αλαβάστρινα μάγουλά σας.
Ξαφνικά, μια κοπέλα, που στα 24 είναι λες και έβγαλε μια ζωή στο πεζοδρόμιο, νομίζει ότι είναι κάτι τρομερά σημαντικό, ασχολούνται μαζί της όλα τα κανάλια κι οι εκπομπές, που είτε την αντιμετωπίζουν όπως της αξίζει είτε σοβαρά, συμβάλλουν σ' αυτή της την πεποίθηση. Κι εγώ το κάνω αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα της κάνω τη χάρη να βάλω και το όνομα, ώστε ψάχνοντας πόσοι ασχολήθηκαν μαζί της να προσθέσω άλλον έναν αριθμό και ένα τεράστιο στήριγμα στο υπερεγώ της. Ένα πρωί θα ξυπνήσει και η όποια ομορφιά -που μόνη της καταστρέφει- θα έχει εξαφανιστεί, δεν θα "πουλάει" -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- με αποτέλεσμα να μείνει μόνη, για τους άλλους είναι ακόμη ένα προϊόν και στα προϊόντα πάντα βγαίνει ένα καλύτερο, νεότερο και βελτιωμένο. Τότε, όταν για όσους τη θυμούνται θα είναι ανέκδοτο, μπορεί να έχει κάνει οικονομίες από τα υπέρογκα ποσά που έχει ως απολαβές τώρα, ώστε να μην έχει πρόβλημα διαβίωσης, αλλά δεν θα έχει κάτι πολύ σημαντικό. Αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια και σεβασμό. Δεν είναι νεανική επιπολαιότητα η όλη της συμπεριφορά, είναι έλλειψη αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Η ελευθερία δεν ταυτίζεται με την ελευθεριότητα, όπως ο κεραυνός με την αστραπή. Ο ήχος μπορεί να αργεί, αλλά σε κάνει να σείεσαι και να φοβάσαι, η λάμψη έρχεται γρήγορα, μοιάζει εντυπωσιακή, αλλά σε καίει επίσης γρήγορα. Ανάλογα με το πώς αποφασίζεις να ζήσεις και το πού δίνεις βάρος, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να δεχθείς τα αποτελέσματα ή τις συνέπειες.
Ο φόβος, άλλωστε, φυλάει τα έρμα, γιατί αν φύγεις απ' το κοπάδι ή θα σε φάνε οι λύκοι ή θα πρέπει να γίνεις εσύ τσακάλι. Το θέμα είναι...Μπορείς και θα το κάνεις;
Το πρόβλημά μας δεν είναι καμιά και κανένας που αποφάσισε να εξευτελίσει τον εαυτό του και τη ζωή του. Πρόβλημα είναι να νομίζει εκείνος-η ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, ότι μας αφορά κι έχει σημασία για μας. Γιατί πολύ απλά, δεν έχει. Το βασικότερο, όλη μέρα τα μέσα προβάλλουν αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους δεν δίνει δεκάρα κανείς. Ε, εντάξει 19,90 ευρώ τα έδωσαν κάποιες χιλιάδες για να δουν, λίγο από χαβαλέ, λίγο από την περιέργεια που είναι στη φύση του ανθρώπου, λίγο γιατί κι οι λάτρεις του πορνό ουκ ολίγοι είναι, να το το ξεπούλημα. Αλλά αυτά υπάρχουν για να γελάμε, να κουτσομπολεύουμε και να ξεχνάμε την πίκρα μας με τον ΟΟΣΑ που πιέζει για μείωση του βασικού μισθού και το πώς θα πληρώσουμε τους λογαριασμούς, τα έξοδα που τρέχουν, το σούπερ μάρκετ, τις δόσεις των δανείων, τα ενοίκια, πώς θα ζήσουμε εν ολίγοις, που και τη ζωή ξεφτίλα την έκαναν, πολλοί, γνωστοί, διάφοροι. Λίγο την κατάθλιψη πάμε να γλιτώσουμε και πέφτουμε πάνω στην πετριά του άλλου.
Καθόμαστε μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης να ακούσουμε τη δημόσια απολογία και συγνώμη μιας ξανθιάς κοπέλας, που θεωρεί υποχρέωση για τις δημόσιες σχέσεις της να το κάνει, την ώρα που ακόμη κι ο πρωθυπουργός κάνει ασύστολα απάνθρωπες περικοπές κι όχι μόνο δεν μας ζητάει συγνώμη, αλλά σε λίγο θα του λέμε κι ευχαριστώ.
Όχι, δεν έγινε το μυαλό μας ακόμη φλαμπέ, ούτε κουρκούτι, ούτε αφρόγαλα, όσο κι αν προσπαθούν παραμένει μετά δυσκολίας μυαλό. Η ζωή εξευτελίζεται, όταν εξευτελίζουμε την αξιοπρέπεια και το πνεύμα μας. Ακόμη, δεν το έχουμε κάνει. Ας μην αφήσουμε να συμβεί. Επειδή κάποιοι πιστεύουν πως είμαστε ανόητοι δεν σημαίνει πως είμαστε κιόλας.
Τα μυαλά είναι σαν τις λάμπες, όταν είναι αναμμένα δίνουν φως, αλλά αν παίζεις συνέχεια μαζί τους καίγονται εύκολα. Με μια μικρή διαφορά, μπορεί μυαλό κυριολεκτικά να μην αλλάζεις, αλλά έχει δικλείδες ασφαλείας, να επαναλειτουργεί και να επαναπρογραμματίζεται.
Μυαλά αναμμένα, ποτέ νικημένα, αγαπητοί μου!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

« Ο έρωτας είναι σαν ένα καινούριο σαμπουάν, που μόλις λουστείς δύο-τρεις φορές με αυτό, το μαλλί σου λάμπει…»


«Αγάπη είναι το ενδιαφέρον για τον άλλον, η ανάγκη να βρίσκεσαι μαζί του και η επιθυμία να βλέπεις τον άλλο ευτυχισμένο», λέει ο 20χρονος Ηλίας. Η Σοφία δίνει τον δικό της ορισμό: «Αγάπη είναι αυτό που ένιωσα ξαπλωμένη δίπλα του. Αν ήμουν σκύλος θα κουνούσα την ουρά μου από ευτυχία. Η αγάπη είναι ηλιόλουστη.»
Η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο έννοιες συνυφασμένες στη ζωή του ανθρώπου, ωστόσο πολλές έρευνες έχουν ως στόχο την ανακάλυψη του μυστηρίου γύρω από την ύπαρξή τους.
Οι περισσότερες έρευνες ασχολούνται με τις αντιδράσεις του εγκεφάλου κατά την περίοδο που ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος ή όταν βλέπει κάποιον που αγαπάει.
Στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ερευνητές επέλεξαν νέους που βρίσκονταν στα πρώτα στάδια του έρωτα, τους έβαλαν στον τομογράφο και φωτογράφισαν τον εγκέφαλό τους τη στιγμή που έβλεπαν εικόνες των αγαπημένων τους. Τα τμήματα που ενεργοποιήθηκαν ήταν αυτά που περιέχουν μεγάλες ποσότητες ντοπαμίνης, μιας ορμόνης που μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα και σχετίζεται με την ευχαρίστηση και τον εθισμό.
«Η ντοπαμίνη παράγεται όταν κάνεις κάτι πολύ ευχάριστο, όπως είναι το σεξ, τα ναρκωτικά ή όταν τρως σοκολάτα», εξηγεί ο Λάρι Γιανγκ, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Έμορι της Ατλάντας. Η ενεργοποίηση αυτού του μέρους του εγκεφάλου ευθύνεται για την περίεργη, μερικές φορές, συμπεριφορά ζευγαριών που βρίσκονται ακόμα στο πρώτο στάδιο του έρωτά τους. Χαρακτηρίζεται από ανεξάντλητη ενέργεια, αϋπνία, συναισθήματα ευφορίας, αλλά και νευρικότητας και ταραχής, όταν δεν είναι μαζί με τον άνθρωπο που είναι ερωτευμένοι.
«Η ένταση της αντίδρασης του εγκεφάλου όταν είμαστε ερωτευμένοι δεν μοιάζει απλά με ένα συναίσθημα, αλλά με το κυνήγι ενός στόχου, όπως η ανάγκη για νερό ή τροφή», εξηγεί η νευρολόγος Λούζι Μπράουν, μέλος της ερευνητικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. «Όταν ερωτευόμαστε ενεργοποιούνται οι ίδιοι ακριβώς μηχανισμοί με αυτούς κατά την χρήση κοκαΐνης. Ο ερωτοχτυπημένος κυνηγά τον υπέρτατο στόχο: έναν σύντροφο για το υπόλοιπο της ζωής του», τονίζει η Έλεν Φίσερ, ανθρωπολόγος που έχει κάνει έρευνες στο θέμα του έρωτα.
Η ίδια έρευνα (του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης) διεξήχθη με μεγαλύτερους ηλικιακά εθελοντές που, όπως διαπιστώθηκε, παραμένουν ερωτευμένοι μετά από είκοσι χρόνια γάμου. Ενεργοποιήθηκαν οι ίδιες περιοχές του εγκεφάλου μόλις είδαν φωτογραφίες των συζύγων τους, αλλά και τμήματα που περιέχουν σε μεγάλη ποσότητα την ορμόνη ωκυτοκίνη, γνωστή ως ορμόνη της αγκαλιάς και παρουσίασαν αυξημένη σεροτονίνη, την ορμόνη της ηρεμίας.
Όσον αφορά την εγκεφαλική δραστηριότητα ανδρών και γυναικών, η Έλεν Φίσερ αναφέρει πως «οι άντρες παρουσιάζουν ελαφρώς περισσότερη δραστηριότητα στην περιοχή του εγκεφάλου, η οποία συντελεί στην διέγερση μέσω της οπτικής επαφής.»
Οι επιστήμονες, ωστόσο, ανακάλυψαν ότι οι ερωτευμένες γυναίκες παρουσίαζαν μεγαλύτερη δραστηριότητα απ’ ό, τι οι άνδρες, σε περιοχές του εγκεφάλου όπου ελέγχονται οι αναμνήσεις. Γι’ αυτό μια γυναίκα μπορεί να θυμάται τα πάντα από μια σχέση, όμορφα και άσχημα.
«Πιστεύω ότι οι γυναίκες ζουν πιο φαντασιωτικά και εξιδανικευμένα την αγάπη και τον έρωτα σε σύγκριση με τους άνδρες οι οποίοι, επηρεασμένοι και από τα κοινωνικά πρότυπα του φύλου τους, εκφράζουν τα συναισθήματα τους με περισσότερο πρακτικούς τρόπους. Αυτή η διαφορά, ορισμένες φορές, θεωρώ ότι αποτελεί και μια από τις πηγές σύγκρουσης των ζευγαριών» τονίζει η Β. Παπαστεφανίδου.
Η γνώμη των ανθρώπων που αγαπάμε ή μας αρέσουν έχει μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία μας, αυτό υποστηρίζει και η ψυχολόγος. «Γενικά, όχι μόνο μας επηρεάζει ο τρόπος που μας βλέπουν οι σημαντικοί άλλοι, αλλά η εικόνα που έχουν για μας διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτήσουμε την ταυτότητα μας».
«Η γυναίκα έχει ερωτική δεκτικότητα οποτεδήποτε υπάρχουν οι κατάλληλες τοποχρονικές προϋποθέσεις και συναισθηματικές συνθήκες. Και αυτό την αντιδιαστέλλει απ’ όλα τα άλλα θηλαστικά που είναι αιχμάλωτα της περιοδικότητας του οίστρου. Στον άνδρα, η διαμόρφωση και η λειτουργικότητα των γεννητικών οργάνων παρέχει μια προτεραιότητα στη γενετήσια λειτουργία, που δεν απαντάται στα άλλα ανθρωποειδή», υποστηρίζει σε συνέντευξή του στην Απογευματινή, ο Δημήτρης Τριχόπουλος, καθηγητής στο Χάρβαρντ και την Ιατρική Σχολή Αθηνών.

«Θεωρώ ότι ο ερωτισμός-έρωτας εκφράζεται μέσα από την σωματική επικοινωνία (σεξ). Ωστόσο, νομίζω ότι συχνά οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν σεξ χωρίς να αισθάνονται αυτή την αρμονία στη ροή της ενέργειας μεταξύ των κορμιών τους. Μπορεί, δηλαδή, να είναι απλά μια πράξη διεκπεραίωσης. Τώρα, το τι δηλώνει αυτός ο διαχωρισμός, νομίζω εξαρτάται από τη μονιμότητα του, δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος που για κάποιους λόγους δεν έχει ανακαλύψει ποτέ τη μαγεία του ερωτισμού του ή κάποιος που, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, μπορεί να έχει παγωμένο το συναίσθημα του ή καλύτερα να μην αισθάνεται συναισθηματική σύνδεση, αλλά να κάνει απλά σεξ» διευκρινίζει η Β. Παπαστεφανίδου.
«Σε μια σχέση πρέπει απαραίτητα να υπάρχει συναίσθημα, αλλά και στο σεξ θεωρώ ότι, αν δεν αισθάνεσαι κάτι για τον άλλον, δεν υπάρχει λόγος να γίνεται» πιστεύει ο 20χρονος Ηλίας, αποδεικνύοντας πως το φεμινιστικό «όλοι οι άντρες, ένα πράγμα έχουν μόνο στο μυαλό τους» μπορεί να συναντά και εξαιρέσεις.
«Ο έρωτας συνδέεται συνειρμικά με τη γενετήσια λειτουργία, αλλά δεν είναι πάντα ικανή και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν είναι καν αναγκαία για τον έρωτα» υποστηρίζει ο Δ. Τριχόπουλος.
«Ο τρόπος που ερωτευόμαστε», εξηγεί η Β. Παπαστεφανίδου, «αλλά και το ποιόν ερωτευόμαστε σχετίζεται, πέρα από τα κοινωνικά πρότυπα από τα οποία κανένας δεν γλιτώνει(!), με την ιστορία που φέρουμε από την οικογένεια καταγωγής μας. Και αν το δούμε φροϋδικά, συνδέεται με την σχέση μας τόσο με τον ομόφυλο όσο και με τον ετερόφυλο γονέα μας».

«Ο έρωτας» για τον Ηλία, «είναι πολύ δυνατό συναίσθημα, σου δημιουργεί μια σφοδρή επιθυμία για τον άλλον και νιώθεις ότι θέλεις να αφιερωθείς σ' αυτόν. Είναι τόσο ισχυρό που μπορεί να αλλάξει και την προσωπικότητά σου».
«Ο έρωτας είναι μια ξαφνική ανατροπή της καθημερινότητας, που από τη μία αρέσει στους ανθρώπους, γιατί τους ανανεώνει και τους αναζωογονεί, από την άλλη όμως, συνταράσσει όλο τους το είναι και τους αποσυντονίζει. Κι έπειτα, δεν διαρκεί για πολύ. Ο έρωτας είναι σαν ένα καινούριο σαμπουάν, που μόλις λουστείς δύο-τρεις φορές με αυτό, το μαλλί σου λάμπει, μέχρι να λανσαριστεί, το άλλο, το καλύτερο, που θα κάνει το μαλλί σου πιο λαμπερό και θα πετάξεις το προηγούμενο...Παρόλα αυτά είναι τόσο ωραίο, που παραμυθιάζεσαι με κάθε καινούριο σαμπουάν...» Αυτό είναι ο έρωτας για την Δήμητρα.
Για την Χρυσάνθη είναι «ανεξέλεγκτος, θύελλα, με πάθος, δεν αντέχεται να κρυφτεί και να θαφτεί… Ομορφιά και ζωντάνια».
Η Κλεοπάτρα δανείζεται «κάτι που με αντιπροσωπεύει απόλυτα: ‘‘Έρωτας είναι να τρέμω από χαρά επειδή δίπλα μου απλώς ανασαίνει’’». Για τη Σοφία έρωτας είναι «να φτάνεις στα άκρα».
Αναφερόμενος στη σημασία του έρωτα για τη ζωή και την υγεία του ανθρώπου, ο Γάλλος ψυχίατρος Nταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ υποστηρίζει ότι «δεν μπορούμε να πεθάνουμε από την έλλειψη έρωτα και τρυφερότητας, όπως πεθαίνουμε από την έλλειψη τροφής. H έλλειψη αγάπης, όμως, μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο».
«Νομίζω ότι η αγάπη και ο έρωτας συνδέονται άμεσα με το ευ ζην των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, κατεξοχήν κοινωνικά όντα, έχουν μεγάλη ανάγκη να αγαπούν και να αγαπιούνται. Ειδικά, η αγάπη θεωρώ ότι συνδέεται με το αίσθημα ικανοποίησης και πληρότητας των ανθρώπων και, ως εκ τούτου, διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας τους» αναφέρει η Β. Παπαστεφανίδου.
Μια καναδική, του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ, και μια αμερικανική, του πανεπιστημίου του Λος Άντζελες, έρευνα διαπίστωσαν ότι η αγάπη που νιώθει ένας άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει, ώστε να αντέχει περισσότερο τον πόνο. Όταν οι εθελοντές, κατά τη διάρκεια της έρευνας, έβλεπαν φωτογραφίες ή άγγιζαν τους αγαπημένους τους, είχαν μειωμένη την αίσθηση του πόνου, σε αντίθεση με τις στιγμές που έβλεπαν ή άγγιζαν αγνώστους.
«Στον έρωτα», λέει η ψυχολόγος, «η συνάντηση με τον άλλο είναι παθιασμένη, ενθουσιώδης, παράλογη. Τα συναισθήματα εισβάλλουν, μας κυριεύουν και για ένα χρονικό διάστημα δεν μπορούμε να επικεντρώσουμε τη σκέψη μας, σχεδόν σε τίποτε άλλο, από το πρόσωπο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε τον άλλο στην ολότητα του. Ουσιαστικά, προβάλλουμε στον άλλο τις εξιδανικευμένες μας πλευρές. Με άλλα λόγια, ο έρωτας είναι μια σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αντίθετα, η αγάπη αρχίζει να χτίζεται όταν μπορέσουμε να δούμε τον άλλο που έχουμε μπροστά μας, όταν αρχίζουμε να τον ανακαλύπτουμε και να ερχόμαστε σε πραγματική επαφή μαζί του. Αγάπη σημαίνει να μπορούμε να βλέπουμε κάθε στιγμή τι είναι αυτό που επιθυμεί ή έχει ανάγκη ο άλλος.»
Έρευνες στο Ινστιτούτο για τα Μαθηματικά της Καρδιάς (Institute for HeartMath) στην Καλιφόρνια, αποκάλυψαν ότι όταν νιώθουμε αγάπη, ή άλλα θετικά συναισθήματα, όπως συμπόνια ή ευγνωμοσύνη, η καρδιά μας στέλνει μηνύματα στον εγκέφαλο που προκαλούν την έκκριση ορμονών, οι οποίες επιδρούν θετικά στην υγεία μας και στη συναισθηματική μας κατάσταση, γράφει ο Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ στο «Η αγάπη είναι επιλογή».
Ανάμεσα στην έλλειψη αγάπης και έρωτα, αυτή που «στοιχίζει» περισσότερο «νομίζω είναι η αγάπη και αυτό γιατί έχει αποδειχτεί ζωτικής σημασίας για την εξελικτική ανάπτυξη του ανθρώπου» μας λέει η Β. Παπαστεφανίδου. «Άνθρωποι, οι οποίοι μεγάλωσαν σε «στερημένα» από αγάπη περιβάλλοντα δεν κατάφεραν, χωρίς «δουλειά» με τον εαυτό τους, να αναπτύξουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Να αγαπήσουν, δηλαδή, πρώτα από όλα τον εαυτό τους, να αγαπούν και να αγαπιούνται».
«Όταν αγαπάς, παύεις να βρίσκεσαι στο έλεος ανεξέλεγκτων δυνάμεων, γίνεσαι εσύ ο ίδιος μια πανίσχυρη δύναμη» διδάσκει επί δεκαετίες ο Λέο Μπουσκάλια.
Η αγάπη μπορεί να είναι γαλάζια, μωβ, κίτρινη, ροζ, πολύχρωμη, στα χρώματα του ουρανού όταν δύει ο ήλιος, ηλιόλουστη, ακόμη και χωρίς συγκεκριμένο χρώμα, γιατί για τον καθένα η αγάπη έχει διαφορετικές πτυχές και μορφή, αλλά είναι πάντα ΑΓΑΠΗ.
Χωρίς αυτή, η ζωή είναι λιγότερο όμορφη, περισσότερο άδεια και λέγεται ζωή κατ' ευφημισμόν, η καρδιά χρησιμεύει μόνο ως αντλία αίματος, αλλά είναι φτιαγμένη για πολύ ωραιότερα και σημανικότερα πράγματα. Να αισθάνεται. Να αγαπά.
Όπως έχει πει, άλλωστε, κι ο Λέο Μπουσκάλια "η ζωή είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο τρόπος που θα τη ζήσουμε όμως, είναι το δικό μας δώρο σ' Εκείνον. Ας το κάνουμε υπέροχο!"
Τα απόλυτα ερωτικά soundtracks σύμφωνα με τους ερωτηθέντες ήταν πολύ διαφορετικά:
1. I just called to say I love you- Stevie Wonder
http://www.youtube.com/watch?v=suRSfHiI7d4
2. I feel love- Diana Ross
http://www.youtube.com/watch?v=Z-iQlC-HVs4
3. El Corazon- Arno Elias
http://www.youtube.com/watch?v=hj4fXcPKDjs
4. Still loving you- Scorpions
http://www.youtube.com/watch?v=SUMcA--ejOc
5.Hay Amores(Love in the time of holera)- Shakira
http://www.youtube.com/watch?v=kE7QgPS9vZs&feature=related
6. Surround me with your love- 3-11 Porter
http://www.youtube.com/watch?v=B8PR5SxFGwY
7.Wicked Game- Chris Isaak
http://www.youtube.com/watch?v=ACTZNFt7dQI&NR=1

Βάλτε τις δικές σας μελωδίες στις στιγμές σας και αφεθείτε στην αγάπη, ό, τι κι αν είναι. Από χημικές διεργασίες του εγκεφάλου και του οργανισμού μέχρι μαγεία του συναισθήματος. Αξίζει τον κόπο.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Γέλασα...

Αγαπώ τον Αντώνη Κανάκη...και τον Γιάννη Σερβετά και γενικά όλο το Ράδιο Αρβύλα. Πολύ όμως, σε βαθμό παρεξήγησης και...κακουργήματος, μη σας πω. Δεν ξέρω πού οφείλεται, στο ότι έχω μια αδυναμία στη Βόρεια Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη ιδιαιτέρως -χρόνια τώρα-, στις ρίζες της μανούλας, στο ότι μ' αρέσουν οι ρυθμοί των ανθρώπων, η ιδιοσυγκρασία; Κάπου, σίγουρα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μ' αρέσει που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που κάνουν τηλεόραση με το πάθος ερασιτέχνη και την συνέπεια καρδιοχειρουργού, που δεν ακολουθούν γραμμές καναλιών, που δεν φοβούνται να πουν αυτό που θέλουν, άρα δεν είναι τρωτοί και δεν χειραγωγούνται. Μ' αρέσει πολύ, γιατί είναι σπάνιο. Άλλοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο Λάκης Λαζόπουλος και ως ένα βαθμό, ο Θέμος Αναστασιάδης. Άνθρωποι που κάνουν σάτιρα, κάτι που από μόνο του απαιτεί οξύνοια και ευρύτητα πνεύματος.
Η ομάδα του Ράδιο Αρβύλα, όμως, έχει κάτι ιδιαίτερο, φαίνεται να μην πολυνοιάζεται που είσαι εκεί, αν μπορείς τότε γίνεσαι μέλος της παρέας τους -για λίγο, αυτό είναι καθημερινή πρόκληση- αλλιώς, δεν πολυσκάνε κιόλας. Σ' όποιον αρέσουν, όχι από σνομπισμό, αλλά από έλλειψη συμπλεγμάτων. Δεν ζουν για να έχουν μια κάμερα μπροστά τους, η ζωή συμβαίνει χωρίς αυτήν. Ξέρω, φαίνεται σαν αφιέρωμα, σαν ύμνος προς την εκπομπή και τους παρουσιαστές αλλά.... είναι αλήθεια, με κάνουν να γελάω ακόμη κι όταν έχω νεύρα ή είμαι μες στην κατήφεια. Ξαφνικά, όλες οι ειδήσεις, που μας ρίχνουν ψυχολογικά, γίνονται ανάλαφρες, χαριτωμένες, ξεκαρδιστικές. Οι ατάκες, τα αστεία, οι κορυφαίες στιγμές γέλιου γίνονται τσίχλα. Επικοινωνείς με τους φίλους σου με "γεια χαρρραααά", "σκίιιιιστε", "wipe out", "θα πηδηχτώ απ' το παράθυρο", "φιλάκια ρουφηχτά-ρουφηχτά φιλάκια", "σμουτς" κλπ Η Μαρία Μπεκατώρου γίνεται και δικός σου άνθρωπος μέσα από την εκπομπή κι ας μην έχεις δει ποτέ τη δική της. Αλλά ποιός δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες;!
Τη στιγμή που η μισή Ελλάδα περνάει τα βράδια της με τον Αντώνη, τον Γιάννη, τον Στάθη, τον Χρήστο και την Σαρδέλα βεβαίως-βεβαίως -σαν να έχεις καλέσει τους κολλητούς σπίτι-γελώντας μέχρι δακρύων, ο Άνθιμος και το ΕΣΡ ενοχλείται. Έχει πολλά προβλήματα ο κόσμος αγαπητοί μου.
Διότι ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος αισθάνθηκε βαθύτατα θιγμένος και προσβεβλημένος με το βίντεο που τον παρουσίαζε ως BatmAnthimo, γι' αυτό έστειλε εξώδικο. Όταν εκπρόσωπος της Εκκλησίας, του Θεού, λέει "μαύρισε ο τόπος -και δεν το λέω ρατσιστικά" τί να πεις; Τη θέλει τη διακωμώδηση, δεν τη θέλει; Εμ, την παραθέλει!
Το δε ΕΣΡ θεώρησε τα αποσπάσματα του καυτού dvd της Τζ. Α. -όχι, είπαμε, το όνομα της εν λόγω δεν το γράφω!- ότι υποβαθμίζουν την ποιότητα του τηλεοπτικού προγράμματος. Εντάξει λοιπόν, το εν λόγω θέαμα, να το δεχτώ και να υπερθεματίσω, είναι και χυδαίο και απεχθές, με μια τεράστια διαφορά: παίχτηκε μετά τις 12μμ, με καλυμμένα όσα απ' τα επίμαχα μπορούσαν να καλυφθούν με "μωσαϊκό", με ηχητική κάλυψη στους επιθετικούς προσδιορισμούς της πρωταγωνίστριας προς διάφορα μέλη του σώματος του παρτενέρ, πρόβαλαν μερικά δευτερόλεπτα απ' το υλικό και κυρίως, το θέμα δεν ήταν το εν λόγω βίντεο, αλλά η καυστική ματιά για τα μέτρα της κυβέρνησης και ότι ξαφνικά όλοι οι Έλληνες έτρεξαν να αγοράσουν το πορνογραφικού περιεχομένου dvd της (και;) "διάσημης" (και;) "πολυτάλαντης". Άρα, ποια ποιότητα υποβάθμισε;
Το ΕΣΡ δεν ενοχλείται όταν, όλη την ημέρα, οι εκπομπές και συγκεκριμένα δελτία, ασχολούνται με την εν λόγω κυρία και με άλλες της ίδιας περίπου τάξης, με τα οπίσθια και το σιλικονάτο μπούστο τους σε κοντινά πλάνα και ρεπόρτερ τρέχουν ζητώντας μια δήλωση; Αυτό δεν υποβαθμίζει την ποιότητα του τηλεοπτικού περιεχομένου; Εκεί όμως, το ΕΣΡ σιωπά, γιατί; Φαίνεται ότι για έναν περίεργο λόγο αντιπαθεί τη σάτιρα και τον Παπακαλιάτη -που χρέωσέ του ότι αντιγράφει, ότι οι ερωτικές σκηνές είναι τα 3/4 κάθε επεισοδίου, ότι οι διάλογοι πάσχουν, αλλά ο άνθρωπος κάνει τηλεόραση καλύτερα κι από κινηματογράφο, σκηνοθετικά άψογος, μοντάζ και φωτογραφία εξαιρετικά, όσο για μουσική επιμέλεια...υπέροχη και με ηθοποιούς που μετράνε χρόνια ή είναι ελπιδοφόροι και έχουν μεγάλη αξία στο θέατρο. Αλέκος Αλεξανδράκης, Νίκος Γαλανός, Πέμυ Ζούνη, Θέμις Μπαζάκα, Νένα Μεντή, Αιμίλιος Χειλάκης, Κωνσταντίνος Κάππας, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, είναι μερικοί.
Έλα όμως που το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ενοχλείται και θίγεται από ένα φιλί μεταξύ δυο ανδρών, από μια λέξη ή κίνηση του Λάκη Λαζόπουλου και από την προβολή για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός καλυμμένου αποσπάσματος από το ροζ βίντεο μετά τις 12μμ. Οι διαφημίσεις ροζ γραμμών στα κανάλια το βράδυ δεν υποβαθμίζει την ποιότητα του τηλεοπτικού περιεχομένου;Και πώς τόσο άμεση αντίδραση; Για να ασχοληθούν με το πώς προβάλλεται ο καιρός στο κανάλι του Star έπρεπε να περάσει ένας χρόνος, για τη Στιγμή της Αλήθειας έπρεπε να τελειώσει η τηλεοπτική σεζόν, για το Ράδιο Αρβύλα, πάντως, αστραπή!
Για όσα λέει ο Κούγιας στα κανάλια, δεν έχει επέμβει το ΕΣΡ, για το Next Top Model που παρουσιάζει κοριτσάκια που δεν έχουν μάθει καν να μιλάνε σωστά, αλλά βρίζονται και αποκαλεί η μία την άλλη "μπάζο" και άλλα τέτοια κομψά, με μια κριτική επιτροπή να τους λέει ότι στα 55 κιλά είναι χοντρές, ότι ως μοντέλα μπορούν να βγάλουν πολλά λεφτά κι εκείνες να απαντούν "για τόσα λεφτά μπορώ να κάνω τα πάντα, ό,τι μου πουν", επίσης σιωπή. Αυτά προβάλλονται στις 9μμ το βράδυ, αλλά δεν συμβάλλουν στην υποβάθμιση, προφανώς, για το ΕΣΡ.
Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει ό,τι δεν αρέσει στο αρμόδιο όργανο να σταματά να προβάλλεται, απλώς, η προσωπική μου άποψη είναι πως, τα κριτήρια θα έπρεπε να είναι σαφή, λογικά και δικαιολογημένα, ώστε η όποια σύσταση να μην επιδέχεται αντιρρήσεων.
Τελικά, κάτα πόσον το ΕΣΡ είναι ανεξάρτητο, ποιοι αποτελούν μέλη του και κυρίως, ποιές αρχές το διέπουν;
Οι συστάσεις και αποφάσεις του Συμβουλίου έχουν καταντήσει ανέκδοτο, όπως και το εξώδικο του Άνθιμου. Πόσο ελεύθερο χρόνο έχουν πια, που ασχολούνται με τέτοια πράγματα κι όχι με τα ουσιαστικά και σημαντικά!
Γέλασα πολύ με την τραγικότητα της ανθρώπινης νόησης...είναι ομολογουμένως, τραγελαφική!
Να γελάμε, να γελάμε για να μην κινδυνεύουμε να "κολλήσουμε" οξεία γεροντοκορίτιδα...τη γνωστή και μη εξαιρετέα.
Το χιούμορ στη ζωή είναι απέναντι στα απαρχαιωμένα μυαλά, ό,τι και τα μήλα για το γιατρό: ισχυρά απωθητικά, τα κρατούν σε απόσταση ασφαλείας.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Οικονομική έρευνα.«Παλιός γάιδαρος -που λέγανε και στο χωριό μου- καινούργια περπατησιά δεν κάνει»

«Με την κρίση έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα έξοδά μου. Παίρνουμε το μισθό κι εξαφανίζεται, παίρνουμε τη σύνταξή μας κι εξαφανίζεται. Δεν προλαβαίνω να κάνω αυτά που θέλω, έχω αφήσει πάρα πολλά πράγματα που έπρεπε να κάνω και δεν τα έχω κάνει. Βλέπω ότι όπως παίρνω τον μισθό, φεύγει. Από το σούπερ μάρκετ μέχρι το φούρνο της γειτονιάς. Έχω μειώσει τις αγορές μου τουλάχιστον κατά 30%. Έχω ελαττώσει τις επισκέψεις στο σούπερ μάρκετ.» Ο κύριος Θωμάς είναι 60 ετών, από το περασμένο καλοκαίρι είναι συνταξιούχος. Είναι παντρεμένος κι έχει δύο παιδιά που φοιτούν στο πανεπιστήμιο. Η καθημερινότητα του έχει αλλάξει κατά πολύ, όπως παραδέχεται..«Η οικονομική κρίση μου ’χει αλλάξει τα φώτα, την ψυχολογία μου πρώτα απ’ όλα. Και μ’ αυτά που ακούμε κάθε μέρα, όχι θα μας κόψουν τον δέκατο τέταρτο (μισθό), θα μας κόψουν τον δέκατο τρίτο… Στο τέλος θα μας ακρωτηριάσουν. Αυτό βλέπω και δεν βλέπω καθόλου φως.»
Ανησυχεί με όσα ακούει καθημερινά, ωστόσο για το πόσο θα διαρκέσει η κρίση είναι αισιόδοξος. «Θέλω να πιστεύω ότι θα ξεπεραστεί σύντομα.» Τα μέτρα που προανήγγειλε η κυβέρνηση τον διχάζουν: «Ότι είναι σωστά, είναι. Το πόσο θα αποδώσουν αυτά… γιατί το να του κόψεις τον έναν μισθό, τον δέκατο τέταρτο μισθό, ενός συνταξιούχου ή ενός εργαζόμενου μισθωτού, εντάξει. Τι αποδόσεις θα έχουν, μήπως πάνε σε τρύπιο βαρέλι αυτά; Δηλαδή, είναι μεγάλη η χοάνη και δεν γεμίζουν;» Προσωπικά, αναμένει τις εξελίξεις. «Δεν ξέρουμε ακόμα αν θα μας επηρεάσει. Πότε βγαίνει το ένα κανάλι και λέει ότι θα κοπούν, θα μειωθούν 20% οι συντάξεις, οι μισθοί, πότε λέει δεν θα πειράξει τους συνταξιούχους κοκ. Δεν ξέρουμε, ακόμη είμαστε… Να δούμε τι θα πει ο Λοβέρδος, τι θα πει η κυβέρνηση… Είμαστε όλοι στην πρίζα.»
Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπύρος Παπασπύρου, σε συνέντευξή του στην «Οικονομία», δήλωσε σχετικά με τις επιπτώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων: «Οι χαμηλόμισθοι, και σε αυτή την κατηγορία ανήκουν περίπου 370.000 υπάλληλοι, θα χάσουν μισό μισθό. Οι υψηλόμισθοι, περίπου 40.000 άτομα, θα κληθούν να θυσιάσουν έως και δύο μισθούς, αν ληφθεί υπόψη και η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης. Σημειωτέον ότι, περίπου 280.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο, έχουν μέσο επίπεδο αποδοχών 1.350 ευρώ τον μήνα.»
Ο κ. Θωμάς αμφιβάλλει για τα μέτρα που προτείνει η Ε.Ε. «Δεν νομίζω ότι αντέχει ο Έλληνας πολίτης τα μέτρα που προτείνει η Ε.Ε., τα έχει εξαντλήσει όλα, αλλά, όπως βλέπουμε, ο κόσμος στηρίζει αυτά τα μέτρα, γιατί βλέπει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις. Αλλά πόσο θα στηρίξει; Είναι χαμηλές οι συντάξεις, οι μισθοί είναι χαμηλοί. Δεν είμαστε πλούσιοι, δεν είμαστε όπως στην Ευρώπη που έχουν κατά 30-40% μεγαλύτερους μισθούς από μας. Έχουμε τέτοιες συγκρίσεις από τα Ευρωπαϊκά κράτη. Είμαστε οι πιο χαμηλοί στην Ευρώπη και φωνάζουν για δώρο, για δέκατο τρίτο και δέκατο τέταρτο. Ναι, εμείς όμως, δεν έχουμε μεγάλους μισθούς και μεγάλες συντάξεις. Στην Ευρώπη έχουν πιο μεγάλους.»
Όσο για το θέμα με τη Γερμανία και την κρίση της σχέσης μας με την Ευρώπη γενικά πιστεύει πως «δεν είναι θέμα Ελλάδος. Αν μειωθεί η δυναμική της Ελλάδος, είναι σαν να μειώνει και τη δυναμική της Ευρώπης. Γιατί έχει αντίκτυπο σε όλη την Ευρώπη. Κι εξάλλου δεν είναι μόνο η Ελλάδα που πτώχευσε, που είναι σ’ αυτή την κατάσταση. Έχει περάσει η Γερμανία πρώτη, πριν από μας, πριν δυο-τρία χρόνια. Έκανε κι αυτή τις αλχημείες της και να μην μας λένε τώρα ιστορίες. Δεν συμφωνώ μ’ αυτά που κάνουν τώρα, που κάναμε κι εμείς εδώ, το ελληνικό κράτος. Αλλά δεν μπορείς να μας έχεις συνέχεια στον τοίχο εδώ και τέσσερις μήνες συνέχεια, να μας λένε, να μας κολλάνε στον τοίχο. Στο τέλος, θα μας πάρουν και τα σώβρακα, με συγχωρείτε δηλαδή για τη φράση μου.»
Η Γερμανία, πέρυσι, εμφάνισε πλεόνασμα 80 δισεκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων τα μισά προήλθαν από τις εμπορικές συναλλαγές της με Ευρωπαίους εταίρους, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Το ενδεχόμενο να αποχωρήσει η Ελλάδα από την ευρωζώνη «σαν χώρα, μπορεί να έχει επιπτώσεις, αλλά πιστεύω ότι θα είναι γενικά για την Ευρώπη αυτό. Και δεν πιστεύω ότι θα αφήσουν να γίνει αυτό το πράγμα. Αλλά, εάν το κάνουνε, θα είναι για την Ευρώπη ολόκληρη οι επιπτώσεις, το να αφήσουν την Ελλάδα να πτωχεύσει.»
«Δεν τίθεται θέμα εξόδου της Ελλάδας. Υπάρχει ένα πολύ ισχυρό δέσιμο ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ζώνης ευρώ για να σκεφτεί κανείς, έστω και για μια στιγμή κάτι τέτοιο. Σε καμία περίπτωση δεν τίθεται τέτοιο θέμα», δήλωσε σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό Europe 1, απαντώντας σε αυτό το ενδεχόμενο, η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Κριστίν Λαγκάρντ.
Μετά την κρίση –αναφέρει ο κύριος Θωμάς- όταν ξεπεραστεί το πρόβλημα, «αν συνεχίσουν τα μέτρα έτσι, δεν θα υπάρχει ανάπτυξη. Δεν θα έχει ο κόσμος χρήματα να πάει να ψωνίσει, να δουλέψουν τα μαγαζιά, να δουλέψουν οι επιχειρήσεις. Όταν χάσει ο άλλος το μισθό του, μειωθεί ο μισθός του, δεν γίνεται, δεν μπορεί να υπάρχει, να γίνεται τζίρος στην αγορά, να μπορεί ο άλλος να πάει. Όταν δεν υπάρχει χρήμα, δεν μπορεί να έχει ανάπτυξη η χώρα. Όταν σου μειώνει το μισθό, σου μειώνει τη σύνταξη, πώς θα πας να ψωνίσεις; Ωραία, τα παγώνεις όλα, ανάπτυξη πού; Για να ξεπληρώσουμε το χρέος. Όμως, μέσα τι θα είναι η χώρα;» αναρωτιέται ο κύριος Θωμάς. «Καταρχήν, μέχρι το καλοκαίρι πρέπει να δούμε αν υπάρχει κάποια ανάπτυξη, ν’ αλλάξουν λίγο τα πράγματα. Πιστεύω από Ιούνιο-Ιούλιο πρέπει οπωσδήποτε να φανεί ότι κάτι γίνεται, αν παγώσουν έτσι…ότι δεν θα περάσει τόσο εύκολα…είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά ότι πρέπει να υπάρχει ανάκαμψη από αρχές ... Ιούνιο-Ιούλιο, οπωσδήποτε πρέπει ν’ αρχίσει ανάκαμψη. Έστω δειλά-δειλά. Τα δικά μου οικονομικά πάντως, δεν τα βλέπω να ανθίζουν μες στο καλοκαίρι.»
Εντοπίζει τις διαφορές πριν την κρίση και κατά τη διάρκεια αυτής.«Καταρχήν, εδώ και ένα χρόνο έχουμε μπει…είμαστε σε μια κατάσταση, αυτή της αμφιβολίας τι θα γίνει. Έχουμε κάθε μέρα νέες ανακοινώσεις από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικών Ασφαλίσεων κλπ, πώς θα καλύψουμε τις συντάξεις, πώς θα καλύψουμε τους μισθούς. Βγαίνει ο Λοβέρδος και λέει έχουμε μέχρι τον Ιούνιο, ως τότε φτάνουν τα λεφτά. Μετά πρέπει να βρούμε άλλα για να πάμε…Πηγαίνουμε δηλαδή, από δανεικό σε δανεικό. Μαζεύουμε λίγα, δίνουμε. Πόσο θα συνεχιστεί αυτό; Και όλα αυτά, γιατί οι πολιτικές δεν ήταν σωστές για το ασφαλιστικό και όλα αυτά.»
Η ουσιαστικότερη διαφορά είναι στη δική του καθημερινότητα. «Βλέπω ότι έχει αδειάσει το πορτοφόλι μου. Δεν σταυρώνω δραχμή -μάλλον ευρώ- στην τσέπη μου. Μέχρι να τα πάρω έχουν εξαφανιστεί. Παίρνω 1.500 ευρώ σύνταξη, λέω και το ποσό, είμαι στους υψηλόμισθους, και χαλάω 2.000. Εάν συνεχιστεί αυτό που θα βγει; Έχω φάει ήδη τα 2/3 απ’ το εφάπαξ που πήρα. Τι θα γίνει, πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Ήδη φουλάρω το αυτοκίνητο με 12-13 ευρώ παραπάνω, γιατί ανέβηκε η βενζίνη, 25, 28, 30 λεπτά το λίτρο. Αυτό σημαίνει ότι θα δίνω 12 με 13 ευρώ παραπάνω όταν το γεμίζω, που σημαίνει ότι όταν πριν είχα τρία ρεζερβουάρ με τα ίδια λεφτά, θα γεμίζω δύο φορές το ρεζερβουάρ τώρα. Συνήθως χρησιμοποιώ συγκοινωνίες, όχι ταξί, όταν θέλω να κάνω τη δουλειά μου στο κέντρο. Στο κέντρο δεν πάω ποτέ με το αυτοκίνητο. Αλλά, όταν είναι να πάω κάπου εκτός κέντρου, θα πάρω το αυτοκίνητό μου. Όχι ότι με συμφέρει καλύτερα, τώρα είπαμε ότι η βενζίνη έχει ακριβύνει, σε συμφέρει οπότε να πάρεις ταξί. Αν και το ταξί είναι ακριβό. Είναι. Και τι να κάνεις; Η καθημερινότητα είναι πιο δύσκολη. Τρέμουμε, λέμε πού θα φτάσουμε;»
Νέα επίσημα μέτρα έχουμε και για τα καύσιμα. Αύξηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα, με αποτέλεσμα επιβάρυνση της τιμής της βενζίνης κατά 8 λεπτά το λίτρο και του πετρελαίου κίνησης κατά 3 λεπτά.
Η αρχή του προβλήματος, κατά τον κύριο Θωμά, ξεκίνησε επί κυβέρνησης Καραμανλή. «Η προηγούμενη κυβέρνηση καταρχήν, θα πω γιατί ξέρω από μέσα κάποια πράγματα, δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει το συμμάζεμα του κράτους, να μαζέψει έσοδα να τα έχει. Έρχονταν οι εκλογές και έβαζε τους ελέγχους στο περιθώριο για σαράντα μέρες. Από όταν προκηρύσσονταν οι εκλογές δεν γίνονταν έλεγχοι. Το 2007 είχε γίνει το εξής. Έδωσε σε όλους τους υπαλλήλους, τους ελεγκτές, 40 μέρες άδεια, να πάρουν όλη την άδεια για να μην κάνουν ελέγχους. Αυτό τι σημαίνει; Ότι είμαστε δικοί σας, δεν σας πειράζουμε. Πώς περιμένεις να έχεις έσοδα τότε; Και με τόσο λίγο προσωπικό -γιατί δεν υπάρχει και αρκετό προσωπικό για να γίνουν οι απαιτούμενοι έλεγχοι. Φυσικά, υπάρχει διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Με όλα αυτά τα σκάνδαλα δεν είδαμε τίποτα, έστω ένας υπουργός να φύγει. Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου, άφηνε, γιατί ήταν οριακή λέει και μπορούσε να πέσει ανά πάσα στιγμή. Ε, πώς θα κυβερνήσεις έτσι; Γίνονταν σκάνδαλα τα άφηνε, όλα, το ένα μετά το άλλο που έρχονταν τα σκάνδαλα, δεν έγινε τίποτα. Δεν πήρε μέτρα και ήξερε την κατάσταση, τους είχαν προειδοποιήσει από την Ε.Ε.»
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης μπορεί να ξεκίνησε με άλλο πρόγραμμα, κατέληξε όμως, στο ίδιο λόγω συνθηκών, σύμφωνα με τον κ. Θωμά. «Πίστευαν ότι δεν θα είναι τόσο τραγική η κατάσταση, γι’ αυτό έλεγε το ΠΑΣΟΚ ότι θα… Σίγουρα, ένα από τα ίδια είναι έτσι όπως πάμε. Γιατί βλέπουμε ό, τι είπε ο Καραμανλής όταν προκήρυξε τις εκλογές, θα παγώσω τους μισθούς, τις συντάξεις και τι άλλο είπε, κι έρχονται από την Ε.Ε. ‘‘παγώστε τους μισθούς, κόψτε τα επιδόματα’’. Στην ουσία το ίδιο πράγμα είναι. Όμως, λέει ότι δεν βρήκε τίποτα (ο Παπανδρέου) και δεν νομίζω ότι είναι ψέμα αυτό. Έτσι είναι. Η προηγούμενη κυβέρνηση όμως, ήξερε από το 2007, τους είχαν προειδοποιήσει από την Ε.Ε.»
Το 52,3% των ερωτηθέντων αξιολογεί θετικά τους κυβερνητικούς χειρισμούς στον τομέα της οικονομίας, ενώ το 45,2% δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην εξωτερική πολιτική, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της εταιρείας ‘‘To the point’’ για λογαριασμό της εφημερίδας Τα Νέα.
«Δεν με έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση. Βγαίνω το ίδιο συχνά όπως έβγαινα και τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί να σκέφτομαι περισσότερο την κρίση, αλλά ουσιαστικά δεν με έχει επηρεάσει.» Ο Θανάσης είναι 23 ετών, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μένει μόνιμα στην Αθήνα με την οικογένειά του, ο πατέρας του είναι συνταξιούχος και η μητέρα του δημόσιος υπάλληλος. Βλέπει ότι στην οικογένεια υπάρχει μια γενικότερη δυσκολία, ωστόσο ο ίδιος δεν νιώθει μεγάλη διαφορά. «Αν, ας πούμε, χρειάζεται να πάρω ταξί, είτε είναι ακριβό είτε φθηνό, αναγκαστικά θα το πάρω, αφού δεν έχω άλλη λύση. Τα εισιτήρια των μέσων μεταφοράς και των ΚΤΕΛ είναι όμως, ακριβά. Αν η οικονομική κρίση επηρεάζει την τιμή ορισμένων προϊόντων, τότε αυτό οδηγεί στο να σκέφτεσαι περισσότερο το αν και τι θα αγοράσεις.» Ο ψυχολογικός τομέας είναι αυτός που επηρεάζεται περισσότερο και κυρίως στο θέμα της εργασίας. Τον επηρεάζουν, άραγε, τα μέτρα για το πώς βλέπει το επαγγελματικό του μέλλον; «Όχι απαραίτητα, μπορώ να κάνω κάτι παράνομο (κάνοντας χιούμορ). Σοβαρά τώρα, ναι. Αλλά μόνο όταν βρω, γιατί ο κύριος λόγος ανησυχίας είναι να βρω πρώτα δουλειά. Άμα βρεις δουλειά, μετά σ’ ανησυχούν όλα. Αλλά στο βάθος υπάρχει ο φόβος, το άγχος αυτό.»
Στο 9,8% διαμορφώθηκε η ανεργία τον Οκτώβριο, αρκετά υψηλότερο ποσοστό σε σχέση με το 7,4% του ίδιου μήνα το 2008. Ο αριθμός των ανέργων τον Οκτώβριο του 2009, ανήλθε στους 491.139, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός, σε 4.282.772 ανθρώπους. Οι απασχολούμενοι, σε σχέση με τον Οκτώβρη του 2008, μειώθηκαν κατά 2,4%, δηλαδή κατά 110.708 άτομα. Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 33,8%, δηλαδή κατά 123.935 άτομα, σε σχέση με τον Οκτώβρη του 2008, και 7,5%, δηλαδή 34.336 άτομα σε σχέση με τον Σεπτέμβρη του 2009.
Κατά τη γνώμη του, λόγω της κρίσης η ανεργία «Θα αυξηθεί λογικά. Να βγουν νέοι κλάδοι στην Ελλάδα μέσα στην κρίση; Δεν ξέρω. Πολύ μικρή πιθανότητα.»
Έχουν ήδη απομακρυνθεί από το δημόσιο 11.000 απασχολούμενοι στα stage (συμβάσεις μαθητείας). Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, κ. Σπύρος Παπασπύρος, στη συνέντευξή του είπε: «Είναι προφανές ότι περίπου 80.000 εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου θα μπουν στο στόχαστρο. Πρόκειται όμως, για εργαζομένους που καλύπτουν οργανικές θέσεις και σε περίοδο κρίσης είναι αδιανόητο να συζητήσουμε για περικοπή. Το αντίθετο έπρεπε να συμβαίνει. Να ομιλούμε για σύστημα ικανό να απορροφήσει νέους, γυναίκες ή ανέργους.»
Τα υψηλά δίδακτρα για το μεταπτυχιακό προβληματίζουν τον Θανάση, ειδικά σε μια οικονομικά δύσκολη περίοδο. «Ο καθένας σκέφτεται τα δίδακτρα, γιατί μπορεί να πάει να το κάνει στο εξωτερικό μ’ αυτά τα χρήματα. Υπάρχουν αντίστοιχα μεταπτυχιακά που είναι δωρεάν, πληρώνεις μόνο για το σπίτι, εκτός αν μένεις σε εστία. Αν το μεταπτυχιακό είναι δωρεάν και μένει σε εστία τα μόνα έξοδα θα είναι όταν βγαίνει έξω και τα εισιτήρια. Αναλόγως πόσες φορές θα πηγαινοέρχεται. Στην Ελλάδα, πάντως, είναι ανασταλτικός παράγοντας το κόστος του μεταπτυχιακού.»
Μείωση κατά 5% (500 εκατ. ευρώ) του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και κατά 100 εκατ. ευρώ του αντίστοιχου Προγράμματος στο υπουργείο Παιδείας και, κατά επιπλέον 100 εκατ. ευρώ, των πιστώσεων νέων προγραμμάτων του υπουργείου Παιδείας, ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
«Έχω περιορίσει τα πάντα, στα πολύ-πολύ απαραίτητα. Πριν πηγαίναμε δύο και τρεις φορές στο σούπερ μάρκετ τη βδομάδα, τώρα μία με το ζόρι, ούτε μία. Κάθε δεκαπέντε. Παίρνω τα πλέον αναγκαία, γάλα, τυρί, απορρυπαντικά.» Η κυρία Ντίνα είναι 53 ετών, δημόσιος υπάλληλος, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών που φοιτούν στο πανεπιστήμιο. Η κρίση έχει επηρεάσει την ψυχολογία και την καθημερινότητά της. Τα νέα μέτρα «με επηρεάζουν. Αυξάνουν τα όρια ηλικίας, γι’ αυτό κι εγώ έχω φύγει πριν την ώρα μου, μειώνει τις αποδοχές, το μισθό. Γύρω στα 300 ευρώ που ήταν οι υπερωρίες, έχουν κοπεί».
Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ τοποθετήθηκε σχετικά με τα όρια ηλικίας. «Το μέσο πραγματικό όριο συνταξιοδότησης στο Δημόσιο ήταν στο 61ο έτος. Όμως, με τον νόμο Γιαννίτση, αυξήθηκαν οι αιτήσεις συνταξιοδότησης κατά 55% και με τον νόμο Πετραλιά κατά 105%. Προκλήθηκε έτσι, το κραχ στο Ταμείο Πρόνοιας, αλλά και μείωση του πραγματικού ορίου συνταξιοδότησης στα 59 έτη. Τουλάχιστον 50.000 γυναίκες, που έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, δεν θέλουν να το ασκήσουν. Όμως, η Βαβέλ των ρυθμίσεων τις φοβίζει και τις οδηγεί στην έξοδο. Αν εξασφαλίσουν ότι θα μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με τους ισχύοντες σήμερα όρους, δεν θα υπάρχει πρόβλημα.»
«Τώρα δεν μου κάνει αίσθηση να μετακινηθώ, να βγω έξω απ’ το σπίτι» συνεχίζει η κυρία Ντίνα. «Κοντεύω να πάθω κατάθλιψη, γιατί σκέφτομαι… Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον, αλλά…η τηλεόραση μας έχει απελπίσει.»
Δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη για την ανάκαμψη της οικονομίας. «Πιστεύω ότι θα πάρει πολύ καιρό, δεν θα βγούμε σύντομα απ’ την κρίση. Θα διαρκέσει ακόμη πέντε χρόνια, το λιγότερο. Με αυτά τα μέτρα, μήπως πάρουν και σκληρότερα απ’ αυτά. Θα γυρίσουμε στη φτώχεια. Θα δημιουργηθεί πρόβλημα. Αφού, αυξάνεται το όριο ηλικίας και θα πάει, απ’ ό, τι φαίνεται, στα 70, θα υπάρχει ανεργία στους νέους, δεν θα υπάρχουν θέσεις εργασίας γι’ αυτούς. Θα αυξηθεί η ανεργία. Δεν θα υπάρχουν εισφορές, γιατί δεν θα υπάρχουν καινούργιοι, θα υπάρχουν μόνο οι μεγάλοι σε ηλικία και δεν θα υπάρχει απόδοση στην εργασία.
Ουσιαστικά, δεν νομίζω να βοηθήσουν τα μέτρα για την οικονομία. Η πορεία της οικονομίας θα είναι αυτή που ήταν λογικό και προγραμματισμένο να υπάρξει. Δεν θα προσφέρουν κάτι τα μέτρα σ’ αυτό. Απλώς, το κράτος τα θέτει για να βουλώσει τρύπες με τα χρήματα μας, προς το παρόν.
Αν πάρουμε κι άλλα δάνεια με υψηλά επιτόκια, δεν θα τα ξεχρεώσουμε ποτέ, μια ζωή θα είμαστε χρεωμένοι, οπότε όλα αυτά είναι εις βάρος μας. Και να βγούμε από την κρίση, θα έχει επιπτώσεις στην οικονομία μας. Θα μαζεύονται, θα μαζεύονται και κάποια στιγμή, θα γίνει αυτό που έγινε τώρα. Πάλι μέτρα. Όσο θα δανειζόμαστε, τόσο χειρότερα θα ‘ναι. Αν δεν αναπτυχθούν βιομηχανίες, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.»
Μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας σημειώνουν ότι «το κράτος, ουσιαστικά, έχει κηρύξει παύση πληρωμών. Καταβάλλει τους μισθούς και τις συντάξεις και, πέραν αυτών, ουδέν. Δεν πληρώνει τα οφειλόμενα για τα έργα που έχουν παραδοθεί, δεν επιστρέφει τον ΦΠΑ, δεν πληρώνει τις νομοθετημένες επιδοτήσεις για επενδύσεις που έχουν γίνει, με αποτέλεσμα υγιείς επιχειρήσεις να μην μπορούν να σταθούν, χωρίς να προχωρήσουν σε απολύσεις».
Τον Ιανουάριο, τα έσοδα του δημοσίου είχαν καλή πορεία, κάτι όμως, που δεν αποτελεί απόδειξη της ορθής λειτουργίας των εισπρακτικών φορέων, καθώς το συγκεκριμένο μήνα έγιναν οι προσθήκες της έκτακτης εισφοράς και των τελών κυκλοφορίας. Η αύξηση των εσόδων θα ήταν στο 2,4% έναντι του επιθυμητού 10,5%, εάν δεν είχαν γίνει αυτές οι μη επαναλαμβανόμενες εισπράξεις..
Πότε πιστεύει η κυρία Ντίνα ότι θα βελτιωθούν τα δικά της οικονομικά;«Δεν νομίζω να βελτιωθούν. Έτσι θα είναι μια ζωή. Τα πάντα έχουν αυξηθεί. Το ρεύμα -η ΔΕΗ- ο ΟΤΕ… Ειδικά, η ΔΕΗ είναι δυσβάσταχτη. Τα εισιτήρια για τις μετακινήσεις που αυξάνονται συνέχεια, τα απορρυπαντικά, ακόμη και τα ζυμαρικά έχουν αυξηθεί. Όσο πέφτουν οι μισθοί, τα προϊόντα αυξάνονται και προσπαθούν τώρα οι μεγάλες εταιρείες να βγάζουν δικά τους προϊόντα, δεύτερης ποιότητας και να τα πλασάρουν πανάκριβα.»
Για την περίπτωση που ο χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ (9%) αυξανόταν ακόμη και κατά μία ποσοστιαία μονάδα, όπως, δηλαδή, έγινε (10%), υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει το 5% η επιβάρυνση στην τελική τιμή ειδών καθημερινής χρήσης, μη αλκοολούχων ποτών, τροφίμων, φαρμάκων, εστιατορίων, καφενείων, εισιτηρίων μεταφορικών μέσων, φυσικού αερίου και ηλεκτρικού ρεύματος. Το 2005, με υπουργό Οικονομίας τον Γ. Αλογοσκούφη, έγινε η τελευταία αύξηση του ΦΠΑ, κατά μια ποσοστιαία μονάδα. Αποτέλεσμα όμως, είχε, αντί να μεγαλώσουν τα δημοσιονομικά οφέλη, να περιοριστούν, καθώς υποχώρησε η ζήτηση-κατανάλωση. Τα εκτιμώμενα έσοδα ήταν 15,43 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ στην πράξη, στα ταμεία μπήκαν 10% λιγότερα, περίπου 13,9 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιώργος Πεταλωτής, ανακοίνωσε στα μέτρα για την στήριξη της Οικονομίας, την περικοπή του δώρου Χριστουγέννων, Πάσχα και του επιδόματος αδείας κατά 30% για τους δημόσιους υπαλλήλους.
«Αυτές οι γιορτές είχαν και θα έχουν μεγάλη διαφορά.» Η οικονομική κρίση άλλαξε και τις γιορτινές συνήθειες. «Περιορισμός στα ψώνια, ρούχα, παπούτσια, περιορισμός στο φαγητό, στις εξόδους. Επηρεάζονται, βέβαια, και οι κοινωνικές σχέσεις, όταν χρειάζεσαι λεφτά να πας κάπου να μετακινηθείς και το σκέφτεσαι και δεν έχεις, πώς θα πας; Και τα ταξί είναι πανάκριβα.»
Η αύξηση του ΦΠΑ το 2005, έγινε τους πρώτους τρεις μήνες του έτους και στην αγορά πέρασε την 1η Απριλίου. Αυτό το διάστημα φέτος, συμπίπτει με την περίοδο του Πάσχα, κάτι που θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους καταναλωτές.
Η κυρία Ντίνα δεν πιστεύει ότι οι οικονομικές πολιτικές της προηγούμενης και της παρούσας κυβέρνησης διαφέρουν. «Ουσιαστική διαφορά…σχεδόν η ίδια είναι. Αυτή πήρε μέτρα, που την ανάγκασαν απ’ έξω να πάρει αυστηρά οικονομικά μέτρα. για να μπορέσουμε να μειώσουμε το έλλειμμα.»
Η αντιμετώπιση της Γερμανίας, αλλά και κάποιων άλλων χωρών απέναντι στη χώρα μας «είναι σαν να μας πολεμάνε, χωρίς όπλα. Το εάν θα επηρεαστεί απ’ αυτό η στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα, θα εξαρτηθεί από το τι σκέφτονται οι άλλες χώρες.»
Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, το 67% των Γερμανών διαφωνεί με την παροχή δανείου στο ελληνικό κράτος. Σημαντικό ρόλο στην βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών διαδραματίζουν τα πρόσθετα οικονομικά μέτρα, ύψους 5 δισεκατομμυρίων ευρώ, που κλήθηκε να πάρει η ελληνική κυβέρνηση, καθώς αμετακίνητη είναι η θέση των Γερμανών για εφαρμογή αυστηρότερων μέτρων λιτότητας..
Η κυρία Ντίνα θεωρεί θετικό το ενδεχόμενο να φύγουμε από την ευρωζώνη. «Δεν νομίζω να έχουμε επιπτώσεις αν φύγουμε απ’ την ευρωζώνη. Θα βοηθήσει περισσότερο στην ανάκαμψη, γιατί θα αναπτύξουμε μόνοι μας βιομηχανίες. Γιατί όχι, να μην γυρίσουμε στη δραχμή; Θα βοηθούσε. Άκουγα που το έλεγε και ο Βγενόπουλος ότι δεν θα ήταν άσχημα να γυρίσουμε ακόμη και στη δραχμή, ίσως ήταν καλύτερα. Γιατί αυτή τη στιγμή πολεμούν το ευρώ. Η Αμερική πολεμάει το ευρώ και πιο αδύναμη βρίσκει την Ελλάδα και τους έχει βάλει να χτυπάνε την Ελλάδα.»
«Πάρα πολύ μας έχει επηρεάσει η κρίση, δεν έχουμε καθόλου δουλειά, αλλά περισσότερο έχει φοβηθεί ο κόσμος», λέει η Ελένη, 34 ετών, έμπορος οπωροκηπευτικών στη λαϊκή. «Δεν ψωνίζει, δεν κάνει, δεν ράνει, δεν κάνει τίποτα, τίποτα. Κι αυτοί που έχουν κάποια χρήματα, τα κρατάνε, υποτίθεται, για την κρίση. Βέβαια, τέτοια ώρα πριν την κρίση θα είχαμε ξεπουλήσει. Εμάς δεν μας επηρέασε τόσο η κρίση, όσο μας έχει επηρεάσει η τηλεόραση. Αυτός είναι ο μεγάλος μας βραχνάς. Η τηλεόραση, που πληρώνονται, παίρνουν ποσοστά από τα σούπερ μάρκετ και κάνουν σ’ εμάς ζημιά.»
Όσο για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης: «Δεν πιστεύω ότι τα νέα μέτρα θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Πιστεύω ότι, επιτέλους, ήρθε κάποιος που θα κάνει κάτι, το οτιδήποτε, αλλά κάτι. Όλοι οι άλλοι δεν έκαναν τίποτα. Μακροπρόθεσμα, πιστεύω ότι… δεν αλλάζει ο Έλληνας για να αλλάξει η Ελλάδα. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Έτσι πιστεύω. Αν δεν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία, πώς θα αλλάξει η χώρα μας; Μας έχει φάει η ξενομανία. Θέλουμε να φερόμαστε όπως φέρονται οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι Γάλλοι, αλλά δεν παίρνουμε τους ίδιους μισθούς. Δεν ξέρω, πιστεύω ότι παλιός γάιδαρος, που λέγανε και στο χωριό μου, καινούργια περπατησιά δεν κάνει.»
Η Ελλάδα, μαζί με χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, είχαν συνολικό έλλειμμα 102 δισεκατομμύρια ευρώ, την περασμένη χρονιά, στο ισοζύγιο πληρωμών. Κατά το ήμισυ οφείλονταν στις εμπορικές συναλλαγές, κυρίως με τη Γερμανία, αλλά και με άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Τον Ιανουάριο του 2010, το ταμειακό έλλειμμα (καθαρές δανειακές ανάγκες) της Κεντρικής Κυβέρνησης μειώθηκε σε 818 εκατ. ευρώ έναντι ελλείμματος 1.342 εκατ. ευρώ τον Ιανουάριο του 2009. Τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού αυξήθηκαν σε 4.276 εκατ. ευρώ από 3.995 εκατ. ευρώ πέρυσι, ενώ οι δαπάνες μειώθηκαν σε 4.379 εκατ. ευρώ από 4.740 εκατ. ευρώ αντίστοιχα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ως επαγγελματίας, εν μέσω κρίσης, είναι το σούπερ μάρκετ. «Καλά, το σούπερ μάρκετ είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία, πολύ μεγάλη ιστορία. Απλά, κοροϊδεύουν τον κόσμο τα σούπερ μάρκετ. Έχουν πολύ χαμηλή ποιότητα, βάζουν κάποια πράγματα για κράχτη και όλα τα υπόλοιπα τα σηκώνουν σε απίστευτα υψηλές τιμές. Και να σου πω και κάτι; Άμα βάλουν τις μελιτζάνες π.χ. 2 ευρώ, ενώ εμείς τις έχουμε αγοράσει 3, ένα λεπτό να σου σηκώσουν τον καφέ, ένα τη ζάχαρη κι ένα το χαρτί υγείας, δεν θέλουν τίποτε άλλο, έχουν βγάλει τη ζημιά απ’ αυτά. Έχουν 1.500 είδη κι εμείς φέρνουμε πέντε, δέκα άντε –που δεν φέρνουμε και δέκα είδη. Οπότε καταλαβαίνεις ότι έρχεται μία η άλλη.»
«Όσο για το αν προτιμάνε τα σούπερ μάρκετ ή τη λαϊκή, είναι μοιρασμένος ο κόσμος. Δηλαδή, ξέρουν, στο σούπερ μάρκετ θα πάει αυτός που δεν θα προλάβει, αυτός που του έχει πιπιλίσει το μυαλό η τηλεόραση, όπου μας πλασάρει ό, τι θέλει, κι αυτός που θέλει να πληρώσει με πιστωτική κάρτα. Συν, τώρα, τη φρενίτιδα που κυκλοφορεί με τις αποδείξεις, γιατί εμάς δεν μας έχουν περάσει ακόμα το νόμο για τις αποδείξεις και δεν κόβουμε. Και νομίζουν σαφώς, ότι φοροδιαφεύγουμε και τέτοια, που δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Πληρώνουμε πολύ περισσότερη εφορία απ’ ό, τι μπορείς να φανταστείς. Η κρίση δεν μας έχει επηρεάσει τόσο, όσο η ζημιά που μας έχει κάνει μακροπρόθεσμα το σούπερ μάρκετ. Και ήρθε τώρα να μας αποτελειώσει, γιατί όταν δεν έχει λεφτά ο κόσμος να κινηθεί και πάει με την πιστωτική κάρτα, εμείς δεν έχουμε εδώ πιστωτικές. Και τι θα πάρουν; Θα πάρουν 2 ευρώ και θα τους βγάλω πιστωτική; Δεν γίνεται. Μερικά εμπορικά μαγαζιά, που κάνουν τζίρο μεγάλο, έχουν μηχανάκια, δηλαδή εμείς έχουμε δυο-τρεις που πουλάνε χαλιά, πουλάνε τέτοια, ας πούμε, που έχουνε μηχάνημα για πιστωτικές κάρτες. Τους έχουν εγκρίνει, σ’ εμάς τι θα βάλουμε; Θα πάρουν πενήντα λεπτά δυο πιπέρια και θα τους βγάλουμε πιστωτική κάρτα; Δεν γίνεται.»
Η κινητοποίηση των αγροτών τον περασμένο μήνα «δεν επηρέασε καθόλου την κίνηση. Έγινε αυτό με τα μπλόκα πριν ένα μήνα, έτσι; Τώρα πού είναι οι αγρότες; Ξέρεις πού είναι; Σπέρνουνε. Γιατί δεν βγαίνουν τώρα στους δρόμους; Γιατί δεν είχαν τι να κάνουνε. Κι όταν κάνανε τα μπλόκα, ο Πύργος, που εκείνη την εποχή έκοβε όλα του τα προϊόντα, γιατί δεν είχε κατέβει στο μπλόκο; Γιατί; Καταλαβαίνεις γιατί. Γιατί έστελνε κάθε μέρα προϊόντα στην λαχαναγορά. Άρα, αυτοί που δεν είχαν τί να κάνουν… προβοκάτσια είναι αυτό πιστεύω. Δηλαδή, εντάξει. Τώρα γιατί δεν είναι στα μπλόκα; Φύγανε, τους λύσανε όλα τους τα προβλήματα; Σπέρνουν, δε σπέρνουν; Βαμβάκια, σπέρνουνε σιτάρια, σπέρνουνε τα πάντα. Όταν δεν έχουν τι να κάνουν…κάθε χρόνο την ίδια εποχή κατεβαίνουν, δεν αναρωτήθηκε κανείς γιατί κατεβαίνουν Φλεβάρη, Γενάρη και Δεκέμβρη; Γιατί δεν έχουν τι να κάνουν και σου λέει από το να κάθομαι στο καφενείο, ας δείχνω ότι κάνω κάτι. Αλλά δεν μας επηρέασε καθόλου αυτό.»
«Το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού μειώθηκε από 17% σε σχεδόν 11%», ανέφερε σε ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας. «Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ, οι άνεργοι στις αγροτικές περιοχές, μόνο μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2009 είναι 84,5 χιλιάδες. Αυξήθηκε η ανεργία κατά 26,8% μέσα σε μόλις τρεις μήνες.(…)το 23% των αγροτών ζει πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας.» Η Μαρία είναι 26 ετών και εργάζεται ως υπάλληλος σε ψιλικατζίδικο, δεν αισθάνεται ότι η κρίση έχει αλλάξει πολύ την κατάσταση. «Έχει κόσμο, ότι έχουμε δουλίτσα, έχουμε, κανονικά. Δεν υπάρχει απαραίτητα διαφορά με το πώς ήταν πριν την οικονομική κρίση. Οι τακτικοί πελάτες συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες συνήθειες που είχαν και πριν. Σε ψιλικατζίδικο, περίπτερο και λοιπά δεν νομίζω να πάψουν να ψωνίζουν οι άνθρωποι. Τα τσιγάρα, δηλαδή του καθενός και λοιπά, είναι σταθερά.» Οι εξαιρέσεις είναι λίγες και μικρής σημασίας. «Μερικοί, ίσως να τα έχουν μειώσει, να το έχουν δει κάπως έτσι, οι υπόλοιποι τα συνηθισμένα. Λογικά, έχουν φοβηθεί λίγο απ’ αυτά που ακούνε, πιστεύω, αλλά κυρίως στις μεγαλύτερες αγορές τους.»
Μέσα στα οικονομικά μέτρα είναι και η αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τσιγάρα και ποτά. Η αύξηση του υψηλού συντελεστή του ΦΠΑ, που μέχρι σήμερα ήταν 19%, υπόκειται σε αλλαγή, με αύξηση κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες που φτάνει το 21%.
Ο κύριος Χρήστος είναι 57 ετών, έμπορος οπωροκηπευτικών. Βλέπει μεγάλη διαφορά λόγω της κρίσης. «Έχει πτώση μεγάλη η λαϊκή. Δεν ψωνίζει πια ο κόσμος, γεμάτοι όλοι οι πάγκοι.» Θεωρεί κι αυτός πως το σούπερ μάρκετ είναι ο μεγάλος ‘‘εχθρός’’. «Ο κόσμος προτιμάει το σούπερ μάρκετ, σίγουρα. Ο κόσμος πάει στο σούπερ μάρκετ, τελείωσε. Πιο ακριβά είναι απ’ ό, τι η λαϊκή. Εμείς πουλάμε ένα ευρώ και δεν αγοράζουν και δίνουν 1,50 ευρώ παραπάνω στο σούπερ μάρκετ για κακής ποιότητας ντομάτες. Εδώ, πουλάει πορτοκάλια το σούπερ μάρκετ 0,70 λεπτά και άμα τα δεις…τι να πω, εδώ δεν μπορώ να πω και τίποτα. Εδώ, πουλάμε 1 ευρώ και δεν τα παίρνουνε. Χόρτα; Εδώ βρίσκουνε και χόρτα φρέσκα, τα πάντα. Όλα».
«Εγώ βλέπω ότι η κίνηση στην αγορά δεν έχει πέσει. Άμα, σαν παραγωγοί που είμαστε, προσέξουμε λίγο τα προϊόντα μας, δίνουμε καλή ποιότητα στον κόσμο, δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα, κανένα απολύτως πρόβλημα» μας λέει ο κύριος Μιχάλης, 55 ετών, παραγωγός και έμπορος ντομάτας. «Στο είδος μου, που πουλάω τις ντομάτες μου, βλέπετε τέτοια ώρα έχει αδειάσει. Έναν πάγκο έχω τον οποίο δεν τον φτιάχνω και μπορώ να πω, για τον κόσμο, ψωνίζουν ευχάριστα. Ειδικά, οι ντομάτες, που είναι δικές μου και φέρνω καλά πράγματα.» Δεν αντιμετωπίζει την κρίση όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του. «Τώρα, απ’ ό, τι βλέπω τους συναδέλφους, τους άλλους, έχει κάποια πτώση.»
Επιχειρηματίες παραγωγικών μονάδων, σχετικά με το ενδεχόμενο αύξησης του χαμηλού συντελεστή του ΦΠΑ κατά 1% ή 2%, κάνουν λόγο για δυσανάλογη επιβάρυνση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου. Αυτό όμως, έχει ήδη συμβεί με την επιβολή φόρου στα καύσιμα. Σε σύγκριση με τους χαμηλούς συντελεστές ΦΠΑ στην Ευρώπη, η Ελλάδα έχει από τους υψηλότερους. Σε 13 χώρες κυμαίνεται από 5% έως 8,5%. Η Κύπρος έχει 5%, η Δανία έχει ενιαίο συντελεστή (25%), ενώ Ρουμανία, Εσθονία και Λιθουανία 9%.
Μεγάλη ευθύνη για την κρίση στην λαϊκή αγορά, κατά τον κύριο Μιχάλη, φέρει η τηλεόραση. «Η τηλεόραση έχει δυσφημίσει πάρα πολύ τη δουλειά τη δική μας και γενικά, έχει χαλάσει και την ψυχολογία του ανθρώπου. Δηλαδή, η τηλεόραση αναγγέλλει κακοκαιρία σήμερα, την άλλη μέρα δεν έχει κόσμο στη λαϊκή και είναι ο καιρός καλός, άνθρωπος στη λαϊκή, γιατί το ‘πε η τηλεόραση. Πολλές φορές.»
Οι καταναλωτές «προτιμούν το σούπερ μάρκετ παρ’ όλο που είναι πιο ακριβό.» Γνωρίζοντας πως η ποιότητα δεν είναι συγκρίσιμη. «Αυτό που βλέπω στο σούπερ μάρκετ, εδώ πιο κάτω άμα πάω στο Σκλαβενίτη στην Αχαρνών, πουλάει ντομάτες 2,38 και καμία σχέση η ντομάτα του σούπερ μάρκετ, κανενός σούπερ μάρκετ, με τη ντομάτα της λαϊκής. Η χειρότερη ντομάτα της λαϊκής είναι η καλύτερη του σούπερ μάρκετ, με φωτισμό κατάλληλο, ανάλογο φωτισμό, και παίρνεις τη ντομάτα και πας σπίτι κι έχει άλλο χρώμα. Άλλο χρωματισμό μες στο σούπερ μάρκετ κι άλλο μετά. Στην ποιότητα των προϊόντων της λαϊκής δεν μπορεί κανείς να τα ανταγωνιστεί. Κανένα σούπερ μάρκετ. Τα φρέσκα προϊόντα που έχουμε εμείς.»
Ωστόσο, «οι καταναλωτές εμπιστεύονται την ποιότητα της λαϊκής, εγώ δεν έχω παράπονο. Εγώ προσωπικά, με τις ντομάτες που διαθέτω, σαν παραγωγός, που καλλιεργώ εννοείται ο ίδιος, δεν έχω κανένα πρόβλημα, κανένα απολύτως.» Είναι ευχαριστημένος από την ανταπόκριση των καταναλωτών στα προϊόντα του.
Η ΚΟΕ σε ανακοίνωσή της, στις 22/1/2010, ανέφερε: «Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχουμε σημαντική συρρίκνωση των εισοδημάτων, ραγδαία μείωση της απασχόλησης στον γεωργικό τομέα, εκτίναξη των τιμών των αγροτικών εφοδίων με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους παραγωγής, συρρίκνωση του όγκου και της αξία της παραγωγής, τεράστιο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων που αυξάνουν τα ελλείμματα και τα χρέος της ελληνικής οικονομίας. Την ίδια στιγμή αυξάνονται οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Μικροί και μεσαίοι αγρότες, οι εργαζόμενοι της πόλης, πληρώνουν βαρύ τίμημα για τις επιλογές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της ΕΕ, για την αύξηση των κερδών ιδιωτικών εταιρειών και μεσαζόντων που λυμαίνονται την αγροτική παραγωγή.»
Οι πελάτες διαμαρτύρονται για τις τιμές, λέει ο κύριος Μιχάλης, αλλά σημειώνει τις αντιθέσεις. «Όλοι λένε να κάνουμε κάτι για τις τιμές και κάνουν παράπονα, αλλά εγώ δεν βλέπω και μια κυρία να ‘ναι κακοντυμένη στη λαϊκή, όλες στο grand ντυμένες, τα νυχάκια τα βαμμένα και βλέπω ότι κάπου υπάρχουν ορισμένες αντιθέσεις. Δηλαδή, υπάρχει κρίση, αλλά το μαλλάκι χορού χτενισμένο, βαμμένο, σενιαρισμένο, καταλάβατε; Τι να πούμε κι εμείς; Είναι μπερδεμένα τα πράγματα. Είναι βέβαια, ο κόσμος λίγο τρομοκρατημένος, αλλά δεν ξέρω γιατί. Η τηλεόραση, πιστεύω.»
«Τα νέα μέτρα θα επηρεάσουν οπωσδήποτε όλο τον κόσμο. Όλους τους Έλληνες, όλη την Ελλάδα. Είναι όμως, ορισμένα μέτρα που είναι σωστά. Δεν γίνεται ο υπάλληλος, ας πούμε, να παίρνει 3-4 χιλιάρικα μισθό και ο άλλος ο φουκαράς που ξεκινά, καινούργιος δικηγόρος, να παίρνει 800 ευρώ σ’ ένα γραφείο που δουλεύει. Νομίζω είναι λίγο άδικα να γίνονται αυτά τα πράγματα, οι μισθοί αυτοί.»
Η συγκέντρωση αποδείξεων από τους καταναλωτές δεν θα του δημιουργήσει πρόβλημα. «Εμένα θα με βοηθήσει πάρα πολύ να κόβω αποδείξεις, γιατί όταν, φερ’ ειπείν, οι ντομάτες μου κάνουν 5,30 σ’ ένα πελάτη, του χαρίζω τα 30 λεπτά και τα 40 και τα 50 πολλές φορές και τα 60 και τα 70. Πάνω από το τάλιρο τους τα χαρίζω σχεδόν πάντα. Σκέφτομαι τους ανθρώπους τους υπόλοιπους, τους καταναλωτές. Έχει καταναλωτές που θα καταφύγουνε στο σούπερ μάρκετ, έχει όμως σ’ άλλα που λέει ότι εγώ την ποιότητα της λαϊκής στα προϊόντα που παίρνω δεν θα την εγκαταλείψω, δεν θα πάω στο σούπερ μάρκετ, γιατί ξέρω ότι αγοράζω καλά πράγματα και ας χάσω 5 δραχμές από την όλη διαδικασία. Δεν έχουν αρχίσει ακόμη να μου ζητάνε αποδείξεις. Ελάχιστοι, κι αυτοί το λένε μια φορά και δεν το ξαναλένε, και ξανάρχονται οι ίδιοι. Δεν ζητάνε, σχεδόν κανείς.»
Ο Γενικός Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (πληθωρισμός), σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, αυξήθηκε κατά 2,4% τον Ιανουάριο 2010, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2009. Την ίδια περίοδο το 2009, σημειώθηκε αύξηση 1,8% σε σχέση με το 2008. Ωστόσο, κατά τον Ιανουάριου 2010, ο Γενικός Δείκτης σε σύγκριση με τον Δεκέμβριο 2009, παρουσίασε μείωση 0,7%, έναντι μείωσης 0,5% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.
Παράγοντες της μείωσης κατά 0,7% του πληθωρισμού, είναι οι μεταβολές των δεικτών, όπως η αύξηση κατά 0,6% της ομάδας «Διατροφή και μη αλκοολούχα ποτά», λόγω αύξησης των τιμών, κυρίως, στα είδη: ψάρια νωπά, φρούτα νωπά, λαχανικά νωπά, αλλά και η μείωση κατά 9,6% της ομάδας «Ένδυση και υπόδηση», λόγω των γενικών χειμερινών εκπτώσεων.
Ακόμη, το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, παρουσίασε μείωση και διαμορφώθηκε σε 200 εκατ. ευρώ έναντι 452 εκατ. ευρώ τον Ιανουάριο του 2009.