Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Οι απεργίες μας φέρνουν...πολύ κοντά!

Τί μέρα κι αυτή! Η απεργία σε μετρό και ηλεκτρικό ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν για να κάνει τη μέρα εξουθενωτική κι ατέλειωτη. Λεωφορείο μέχρι την Ομόνοια, ψάξιμο για το πού βρίσκεται η Στουρνάρη (δεν ήξερα το στουρνάρι, αν χρησιμοποιείς μετρό βλέπετε ο προσανατολισμός εξαφανίζεται), περάσαμε ανάμεσα από δεκάδες πρεζάκια, πόρνες, αλλοδαπούς και ημεδαπούς αμφιβόλου διανοητικής ισορροπίας, ψυχικής υγείας και ηθικής ακεραιότητας, αηδιάσαμε με τη σιχαμένη βρώμα του κέντρου, το δημόσιο ουρητήριο είναι κάτι που ούτε καν πλησιάζει την πραγματικότητα, αλλάζαμε πεζοδρόμιο και πλευρά μόλις βλέπαμε την παραμικρή περίεργη κίνηση, φτάσαμε με τα πόδια μέχρι την Ακρόπολη 3 η ώρα το μεσημέρι, σε μια πόλη που ούτε πεζοδρόμια και ασφαλές πέρασμα από τη μία άκρη του δρόμου στην άλλη δεν μπορεί να σου προσφέρει και ευχαριστήσαμε τον μεγαλοδύναμο που ήμασταν σώες!
Ο καλεσμένος έρχεται, η εκπομπή πραγματοποιείται, μετά καθόμαστε σ' ένα γνωστό κι αγαπημένο μαγαζί κι απολαμβάνουμε λουκουμάδες με σοκολάτα! Όνειρο! Ο δρόμος της επιστροφής όμως, είναι μακρύς.
Φτάνουμε στο Σύνταγμα και περιμένουμε το τρόλεϊ. Έρχεται σχεδόν άδειο, μπαίνουμε, περιμένει κάμποσα λεπτά και φεύγει γεμάτο. Δύο στάσεις αργότερα δεν χωρά ούτε μύγα κι όμως, σπρώχνουν καμιά δεκαριά άνθρωποι να μπουν λέγοντας "ένα βηματάκι πιο 'κει κάντε, να μπούμε κι εμείς, χωράμε!". Πού χωράς, βρε έρμε; Έχεις αυτοκτονικές τάσεις, γιατί να σε πληροφορήσω ότι εγώ δεν έχω. 

Γέμισε ο κόσμος βλαμμένους, βρε παιδί μου... Ευτυχώς, στη γαλαρία καθόταν μια κοπέλα ευγενέστατη, της ζήτησα συγνώμη που την ακουμπούσε η τσάντα μου κι εκείνη χαμογέλασε, είπε πως δεν πειράζει, να μην το σκέφτομαι κι αν θέλουμε, να της δώσουμε να κρατήσει κάτι δικό μας! Όσο κονσερβοποιούμασταν με τη φίλη, λέγαμε διάφορα χαριτωμένα να διασκεδάσουμε την ασφυξία μας και τον προσωπικό μου πανικό, καθότι αγοραφοβική! Γελάγαμε με την τραγικότητα της κατάστασης, γέλαγε κι η κοπέλα. Ξαφνικά, ακούω τον νεαρό που καθόταν μια θέση πιο πέρα από την κοπέλα, δίπλα στο παράθυρο να ρωτά τη διπλανή του τί μουσική ακούει. Λέω, ώπα, σε... "πέφτουλα" πέσαμε που θέλει να κάνει καμάκι μες στο χαμό. Σου λέει διαφυγή δεν έχεις, πού να κουνηθείς να πας; Και να θες δεν μπορείς! Α, ρε θρασείς σ' αυτόν τον κόσμο, σωρό... Η κοπέλα απαντά κάτι γενικό. Μετά την ρωτά αν ξέρει γιατί διαλύθηκαν οι Πυξ Λαξ (χρησιμοποιήστε ελεύθερα τον χαρακτηρισμό που σας έρχεται κατά νου, το αξίζει δικαιωματικά, τί ακούμε από το ανδρικό κοινό;!), η κοπέλα προσπαθώντας να παραμείνει ευγενική απαντά πως δεν γνωρίζει κι εκείνος δίνει την απάντηση-κόλαφο και γροθιά στο στομάχι, επικαλούμενος και την πηγή του: "Για να μην φορολογηθούν, να γλιτώσουν τους φόρους, ένας ταξιτζής μου το είχε πει...(και συνεχίζει την αφήγηση)". Εν τω μεταξύ, έχω δώσει το σήμα ότι κάτι γίνεται δίπλα και ακούμε-σχολιάζουμε-γελάμε. Ξαφνικά, ενώ ερχόμαστε με τους υπόλοιπους επιβάτες όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων τόσο κοντά που σε λίγο ή για σεξουαλική παρενόχληση το πηγαίναμε ή για όργιο, ένας διοπτροφόρος νεαρός (σε λυκειακή φάση) είχε ένα απίστευτο χαμόγελο ευτυχίας κοιτώντας μας, μακάριο θα το χαρακτήριζα ή καλύτερα, το χαμόγελο που έχει ο αγνοών την πραγματικότητα.
Αναρωτηθήκαμε αν βλέπει κάτι και γελάει, αλλά η χαρά ήταν διαρκής, 40 λεπτά στο τρόλεϊ, να μας λιώνουν, να κοντεύουμε να πεθάνουμε από τις αναθυμιάσεις ιδρώτα και κρεμμυδιού (λίγο έλεος, πουθενά!), αυτός πανευτυχής και να μας κοιτάει. Μου λέει η κοπέλα που καθόταν "πολύ του αρέσει αυτή η κατάσταση", λέω "δεν πρέπει να έχει ξαναβρεθεί σε τόσο στενή επαφή με άνθρωπο και το καταχαίρεται", η κοπέλα γελάει και μου λέει "προφανώς αυτό συμβαίνει! Να θυμάσαι πάντως τί φοράς, γιατί θα δεις την επόμενη βδομάδα στην Athens Voice στο Σε είδα να αναφέρεται σ' εσένα".
Κάποια στιγμή που απελπισμένοι, αλλά ωστόσο ανεγκέφαλοι, άνθρωποι προσπαθούν ματαίως να μπουν, σε σημείο να μην μπορώ να σταθώ όρθια, βάζω τις φωνές, ε, δεν θα μας λιώσουν! Ας είμαστε τουλάχιστον αξιοπρεπείς, τί άλλο μας απέμεινε;
Ευτυχώς, που ήμασταν πλάτη με πλάτη, ή για την ακρίβεια πωπό με πωπό, γιατί αλλιώς την στενή επαφή τρίτου τύπου δεν τη γλιτώναμε και δεν θα το ήθελα καθόλου (τη γλιτώσαμε, ωχ Θεέ μου, σ' ευχαριστώ). Η φίλη, που την έχουν στριμώξει, κάνει το άλμα, ανεβαίνει σ' αυτό το μέρος πάνω από την πίσω ρόδα που δεν έχει κάθισμα και κάθεται, ωστόσο ένας κύριος θεωρεί πώς το ωραιότατο ποδαράκι της είναι ή στήριγμα ή μαξιλάρι και στηρίζει όλο του το βάρος. Τον σπρώχνει και κάθεται οκλαδόν, ήτο η μόνη λύση σωτηρίας!
Ο νεαρός διοπτροφόρος συνεχίζει να μας κοιτά και να χαμογελά κι ένας μελαμψός αλλοδαπός κοιτάζει τη φίλη με γουρλωμένα μάτια πίσω από το γυάλινο διαχωριστικό που στεκόταν -σωτήριο- εμπόδιο σε μια περαιτέρω επαφή πέραν της οπτικής.
Όχι, δεν σκοτώσαμε κανέναν, ζουν όλοι, φανήκαμε ψύχραιμες καθότι ήμασταν μαζί, γελάγαμε διακωμωδώντας την παράνοια, είχαμε και την κοπέλα που πραγματικά ήταν εξαιρετικά ευγενική και γλυκιά και ανταλλάσσαμε ματιές και λόγια κατανόησης και φτάσαμε εξαντλημένες στον προορισμό μας. Τα ρούχα θα έπρεπε να καούν, αλλά λόγω οικονομικής κρίσης κι επειδή είναι κι ωραία θα μπουν απλώς για πλύσιμο, το δέρμα θέλει πολύ τρίψιμο για να φύγει η μυρωδιά κι ο ιδρώτας όλων όσοι κόλλησαν πάνω μας, αλλά αφού γλιτώσαμε τη σεξουαλική αναγκαστική επαφή, όλα καλά.
Ο νεαρός συνέχισε να χαμογελά, η κοπέλα που δέχτηκε το φλερτ λίγο πριν κατέβει του είπε "μην περιμένεις να τηλεφωνήσω, άδικα θα περιμένεις"(δικαίως), ο εν λόγω δεν είδα πώς το πήρε, η ευγενική κοπέλα μας καληνύχτισε λέγοντας "να είστε καλά και πάντα κεφάτες!", τα νεύρα μας έγιναν κλωστές, πάλι καλά που γελάγαμε (νευρικό ήταν; το γέλιο του τρελού ήταν; τρόπος άμυνας; Τί να σας πω, πάντως δούλεψε) και έτσι ήρθαμε όλοι πιο κοντά. Θέλαμε-δεν θέλαμε!
Αν είμαστε ευρωπαϊκή χώρα, με έναν πολύ περίεργο τρόπο το αποδεικνύουμε!
Εννοείται ότι συμφωνώ να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, να μην επιτρέπουμε τον εξευτελισμό, να θέτουμε όρια και να λέμε ως εδώ, δεν μπορείς αγαπητό κράτος να με υπονομεύεις, να με υποβαθμίζεις, να μηδενίζεις την αξία μου, να πληρώνω κερατιάτικα και να μην μου παρέχεις τα απαραίτητα. Με μια υποσημείωση: αυτή η ταλαιπωρία εξαφανίζει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας, γινόμαστε ζώα και σίγουρα όχι έλλογα. Κι επειδή τέτοιες καταστάσεις λαμβάνουν χώρα και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, που τα μέσα λειτουργούν κανονικά, το μόνο που θα πω είναι να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια μας, τη δική μου, αλλά και τη δική σου, την αξιοπρέπειά ΜΑΣ!
Αλλιώς, ας μην λέγονται Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά "Μέσα οργιαστικών πρακτικών, γιατί νοιαζόμαστε για τη δική σας ευχαρίστηση, χρησιμοποιήστε τρόλεϊ και λεωφορεία για την εκτόνωση σας, εμείς είμαστε εδώ, πάντα με εχεμύθεια και προφύλαξη!"
Ορέ πού πάμε, ορέ...!

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Δύσκολο πράγμα η σχέση τη σήμερον ημέρα...

Μ' έχεις κουράσει! Ναι, ναι, σ' εσένα απευθύνομαι, τί με κοιτάς έτσι; Μ' έχεις κουράσει, πώς το λένε, δεν σε μπορώ άλλο, δεν σε αντέχω, πνί-γο-μαι!Όοοοοοοχι, για την ακρίβεια ΕΣΥ με πνίγεις. Ναι, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, ότι έχεις εκπλαγεί, τί μας λες καλέ; Δεν το 'ξερες, τώρα το ακούς πρώτη φορά; Είσαι σε απελπιστικό σημείο και μ' έχεις φέρει κι εμένα. Αρνούμαι. Νομίζω ότι ή θα αλλάξεις ή θα πορευτούμε χωριστά στη ζωή. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Τί κουνάς το κεφάλι, λέω κάτι παράλογο; Τί πώς θα χωρίσουμε και δεν γίνεται; Μια χαρά γίνεται! Τώρα που πήρα την απόφαση δεν αλλάζω γνώμη, λυπάμαι, αλλά αφού δεν θες ν' αλλάξεις, ως εδώ ήταν η σχέση μας. Τέλος.
Ούτε εσύ θες;! "Μ' έχουν κουράσει οι ανασφάλειες σου. οι φοβίες σου, τα άγχη σου, ο ενθουσιασμός σου που αν τελικά δεν ανταποκρίνονται οι άλλοι στις προσδοκίες σου μετατρέπεται σε απογοήτευση, στεναχωριέσαι κι αρρωσταίνεις, που δεν έχεις αυτοπεποίθηση, που όλο αγαπάς κι όλο θες ν' αγαπιέσαι κι αν δεν σ'το λένε συχνά ανησυχείς μήπως κάτι δεν πάει καλά! Ε, ναι ρε κορίτσι μου δεν πας εσύ καλά και να σου πω γιατί; Γιατί εμένα πρώτα-πρώτα που σ' αγαπάω όσο κανείς δεν μ' αγαπάς. Άρα δεν ξέρεις τί θέλεις!"
Εγώ δεν σ' αγαπάω; Αν δεν σ' αγαπάω εγώ, ποιος σ' αγαπάει;! Ζήσαμε να τ' ακούσουμε κι αυτό, αχάριστο πλάσμα...! Ακούς εκεί, δεν σ' αγαπάω...
"Γιατί μ' αγαπάς; Μου το δείχνεις; Κάνεις κάτι για να καταλάβω ότι νιώθεις έτσι για μένα; Ε, λοιπόν, σου απαντώ: ΌΧΙ. Όλοι οι άλλοι τα κάνουν όλα τέλεια, μόνο εγώ δεν μπορώ να καταφέρω, μόνο εγώ δεν είναι σίγουρο αν μπορώ να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις και την υπευθυνότητα μιας υποχρέωσης. Πότε έδειξα ανευθυνότητα και φάνηκα ασυνεπής; Αλλά εσύ εκεί, οι άλλοι πιο έξυπνοι, εγώ πάντα λιγότερο, οι άλλοι πιο όμορφοι, εγώ τα μαύρα μου τα χάλια, οι άλλοι πιο δυνατοί εγώ μες στην αδυναμία, οι άλλοι αξίζουν και να ζουν, να χαίρονται, να τους συμβαίνουν ωραία πράγματα, να τους δίνονται ευκαιρίες, εγώ τίποτα. Γιατί κοριτσάκι μου, εγώ όχι; Περάσαμε μαζί τόσα χρόνια κι ακόμα δεν μ' εκτιμάς, ακόμα δεν μ' αγαπάς..." Μα τί είναι αυτά που λες τώρα; Εγώ; Πότε τα έκανα όλα αυτά; Μην πας να βγεις από πάνω τώρα.
"Όχι, ξέρω, πάντα από κάτω είμαι, κάτω απ' όλους, όλοι οι άλλοι πάνω, μετά ο τελευταίος και ακόμη πιο κάτω για σένα εγώ. Την αλήθεια λέω κι εσύ την ξέρεις αυτή την αλήθεια, παραδέξου το επιτέλους! Ας είμαστε ειλικρινείς."
Με αδικείς. Σε ξαναρωτάω, ποιος σ' αγαπάει αν όχι εγώ;
"Κάποιος ή κάποιοι άλλοι, που βλέπουν αυτά που δεν βλέπεις εσύ." Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί κι αυτοί να κουράζονται μαζί σου όμως όπως κι εγώ;  "Το έχεις σκεφτεί εσύ για μένα, γλυκειά μου κι αυτό αρκεί! Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι με κάνεις να νιώθω ελλιπής, ενώ προσπαθώ, σ' αγαπάω, σε νοιάζομαι, θέλω να λάμψεις επιτέλους από ευτυχία, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ -μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα για να 'σαι εσύ καλά- πιστεύω σ' εσένα, ξέρω ότι αξίζεις, ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να ηρεμήσεις, να πάψεις να φοβάσαι και να αποφασίσεις να ζήσεις τη ζωή σου, όπως νιώθεις, όπως επιθυμείς, αλλά εσύ πάντα με απορρίπτεις, με μειώνεις, με κάνεις να νιώθω το ηλιθιότερο και πιο άχρηστο πλάσμα στο σύμπαν! Εγώ δεν σε αντέχω άλλο, λοιπόν, εγώ!"
Αν αισθάνεσαι έτσι γιατί δεν μου το είχες πει τόσο καιρό; " Γιατί, ακούς; Και δεν μιλάω για τους άλλους, αυτό το ξέρω, για μένα λέω, μ' ακούς ποτέ, τί θέλω εγώ, τί χρειάζομαι εγώ, τι νιώθω, πόσα μπορώ να ανεχθώ;"
Τότε γιατί συνεχίζουμε αυτή τη σχέση; Ας την τελειώσουμε όπως σου είπα, ούτε εσύ μπορείς κι απορώ που έμενες! Χωρίζουμε κι αυτή η σχέση αποτελεί παρελθόν, οριστικά. "Όχι, κάνεις μεγάλο λάθος, η σχέση για να υπάρξει θέλει δύο, εμείς δεν είχαμε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αυτό που έχουμε ό,τι κι αν είναι δεν μπορεί να τελειώσει, γιατί ό,τι κι αν λες, ό,τι κι αν κάνεις, ακόμη κι όταν δεν κοιτάς τον καθρέφτη σου, είμαστε μαζί και μου μιλάς, γιατί δεν υπάρχει εσύ κι εγώ, υπάρχει μόνο το εγώ. Είμαι εσύ κι όταν καταφέρουμε, λάθος... όταν καταφέρω να με αντέχω και να με αγαπώ, θα πάψω να μπαίνω σε παιχνίδια κυριαρχίας με τον ίδιο μου τον εαυτό. Γίνε πρώτα το ένα, το ολόκληρο, το μοναδικό κι άσε τα άλλα, γιατί...
...οι σχέσεις θέλουν δύο, να το θυμάσαι."


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Για τους ανθρώπους του σήμερα, ερχόμενο από μια άλλη εποχή...

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.

Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
 Τάσος Λειβαδίτης

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Μια (σο)κολασμένη ομολογεί...

Μα και να θέλω να πείσω ότι εγώ τη σοκολάτα ούτε να τη δω δεν θέλω, δεν μπορώ! Ακόμη και τραγούδι με τίτλο και θέμα τη σοκολάτα βρήκα, μέχρι αυτού του σημείου ο εθισμός μου στη σοκολατένια και καταστροφική θεά...
Τώρα αν συνδυαστεί και με το γεγονός ότι είναι δημιούργημα του Σταμάτη Κραουνάκη και πολύ-πολύ τρελούτσικο και χαρούμενο, δεν θέλει πολύ, αγαπιέται. Ειδικά από μένα!
Γλυκό σαββατοκύριακο!!!


Η δημιουργία του Σταμάτη Κραουνάκη(τί πρωτότυπο, ε;!) "Σοκολάτα" ερμηνευμένη από μία ομάδα ηθοποιών-τραγουδιστών

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Η ελπίδα ζει σε μια χώρα που καταρρέει...

Τρίτη και 13, πόσες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες κουβαλάει αυτή η μέρα και πόσοι άνθρωποι αυθυποβάλλονται περιμένοντας να συμβεί το χειρότερο μέχρι και η συντέλεια του μάταιου τούτου κόσμου. Σαν σήμερα, όχι λάθος, σαν χθες(έχουμε πια περάσει στην Τετάρτη) πριν κάποια χρόνια γεννήθηκαν δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα κι ο ένας όντως γεννήθηκε Τρίτη και 13! Μην τρομάζετε-αν είστε προληπτικοί- τίποτε το τρομερό δεν τον κατατρέχει, ούτε γκαντεμιά, ούτε καμιά κατάρα(καμία σχέση με τον εικονιζόμενο παραπάνω), μια ελαφρά μουρτζουφλιά μόνο, αλλά κατά τα άλλα χαίρει άκρας υγείας. Αν και υποψιάζομαι, τώρα που το σκέφτομαι, ότι μπορεί λόγω αυτής της συγκυρίας, να γεννηθεί δηλαδή Τρίτη και 13, δεν τον επηρεάζει η αρνητική ενέργεια γνωστών πομπών τσουνάμι κακίας(όχι απλά κύματα) και δηλητηρίου, ούτε καν γίνεται στόχος αυτών. Πωπω, από εκεί που ξεκίνησα ότι αυτά είναι αστεία πράγματα με βλέπω να καταλήγω να υπερθεματίζω. Όχι, όχι, χαστουκάκια, σύνελθε!
Ωραίαιαιαιαιαιααααααααααααα... Τί έλεγα; Α, ναι! Που λέτε τίποτε το κακό δεν έχει αυτή η μέρα! Θα σας πω απλώς ότι σε όλο το γυμνάσιο, το λύκειο και το Πανεπιστήμιο ο αριθμός 13 ήταν αυτός στον οποίο κατέληγε ο αριθμός μητρώου μου. Κι είμαι ακόμα εδώ, αλώβητη έχοντας περάσει 10 χρόνια μ' αυτό το νούμερο να με ακολουθεί. Όσο για την Τρίτη τί έχει μια χαρά μέρα είναι; Επειδή έχει κι αυτή τον αριθμό 3; Ε, και; Τί να κάνουμε τώρα;
Εγώ σήμερα ξύπνησα, έκανα τις δουλίτσες μου, μαγείρεψα το ωραίο μου φαγάκι το οποίο βγήκε και νοστιμότατο (φιογκάκια -τα ζυμαρικά, ντε!- με κόκκινη σάλτσα και γαρίδες), πήγα μια βόλτα στα μαγαζιά να πάρω δώρο για τον ένα εορτάζοντα, χάθηκα μέσα στα βιβλία, μετά μπήκα σε ένα μεγάλο κατάστημα με είδη τεχνολογίας και γραφικής ύλης και είδα ένα πανικόβλητο πλήθος γονέων με τα παιδάκια τους που πήγαν με τη λίστα της δασκάλας ανά χείρας να αγοράσουν τα απαραίτητα για τη νέα σχολική χρονιά (ορίστε! να άνοιγε Τρίτη και 13 το σχολείο να το δεχτώ υπάρχει λόγος να σε τρομάζει, αλλά έλα που δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οπότε χαλάρωσε), άλλος μπαμπάς πήγε μόνος και τον ρωτά η πωλήτρια αν το παιδάκι του είναι κοριτσάκι να του δώσει ροζ τετράδιο, άλλοι έχουν έρθει σύσσωμη η οικογένεια, με ένα νήπιο στην αγκαλιά κι ένα μωρό στο καρότσι που κλείνει το δρόμο-το μεγάλο παιδάκι ποτέ δεν το είδα εκεί γύρω, μωρέ λες να το ξέχασαν στη φούρια μην ξεχάσουν τα μωρά;απαπα!-τέλος  περίμενα λιγότερο από 1 λεπτό το λεωφορείο(συνήθως έρχεται ανά 40 λεπτά και περισσότερο) το οποίο με άφησε έξω από το σπίτι μου και πρόλαβα να πάω και σουπερμάρκετ. Και τώρα, έχοντας μπει στην 14η του Σεπτέμβρη  γράφω, άρα καλά πέρασε η χθεσινή μέρα.
Αν το καλοσκεφτείς, αν δεν κοιτάγαμε ημερολόγιο ή δεν γινόταν τόσο μεγάλο θέμα απ' όλους ποιός θα πρόσεχε τί μέρα συνδυαστικά με πόσο του μήνα έχουμε; Μάλλον κανείς, μικρό το κακό, αλλά το μεγαλοποιούμε.
Άλλα πράγματα είναι αυτά που πρέπει να μας τρομάζουν, όχι μια μέρα. Το απόγευμα επιστρέφοντας πέρασα μπροστά από έναν ηλικιωμένο κύριο, γύρω στα 80 πρέπει να ήταν, κρατούσε ένα μπαστούνι στο οποίο στηριζόταν, ακουμπούσε λίγο στον τοίχο ενός μαγαζιού και καμπουριάζοντας είχε απλώσει την παλάμη και ψέλλιζε "σας παρακαλώ, να πάρω ένα γάλα, ένα γιαούρτι να φάω, σας παρακαλώ...". Δεν σταμάτησα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, ίσα-ίσα που μέσα μου στα επόμενα 4 βήματα ήθελα να γυρίσω δέκα φορές να του δώσω  κάτι ό,τι μπορούσα τελοσπάντων, σκέφτηκα έστω να πεταγόμουν μέχρι το σούπερ μάρκετ να του πάρω κάτι να φάει, αλλά δεν το έκανα, μπήκε μπροστά εκείνη η αγωνία κάθε κατοίκου μεγαλούπολης, να προλάβω το λεωφορείο, αλλιώς θα περιμένω ώρες ατέλειωτες. Σ' αυτό το σημείο φτάσαμε, να χάνουμε την ανθρωπιά μας για να μη χάσουμε το λεωφορείο. Κι ακόμη, να αναγκάζονται άνθρωποι κάποιας ηλικίας να πατήσουν την αξιοπρέπειά τους και να επαιτούν για τα αυτονόητα, να έχουν κάτι να φάνε...
Άνεργοι, αμέτρητοι άνεργοι, νέοι ή μεγαλύτεροι άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα, άνθρωποι στη ζητιανιά κι ας μην έχουν βγει ακόμη με το χέρι απλωμένο στους δρόμους. Επαιτεία... Κι εγώ ως άνεργη μιλώ, φτάσαμε το να ζητάμε δουλειά να είναι μάταιος κόπος κι αν κανείς μας δεχτεί απλήρωτους, δηλαδή θα δουλεύουμε μεν κανονικά, αλλά δεν θα πληρωνόμαστε, θα είναι όμως μια προϋπηρεσία βρε παιδί μου, να είναι λες και μας κάνουν χάρη, θα λέμε κι ευχαριστώ! Μα ούτε αυτό βρίσκεται, δύσκολος καιρός για να ονειρεύεσαι με την ελπίδα να τα πραγματοποιήσεις, πολύ δύσκολος, σκληρός.
Κι έχουμε τον πρωθυπουργό να μας λέει πως τη χαίρεται αυτή την κυβέρνηση. Γιατί; Επειδή πήρε αποφάσεις και εφαρμόζει κανόνες που κάθε σοσιαλιστική, αλλά για να σοβαρευτούμε, κάθε ανθρώπινη κυβέρνηση δεν θα σκεφτόταν καν να εφαρμόσει λιώνοντας μια ολόκληρη κοινωνία, διαλύοντας κάθε ίχνος ανάπτυξης και βυθίζοντας δεκαετίες πίσω ολόκληρη τη χώρα; Κι αν δεχθούμε ότι φταίει η κυβέρνηση της Ν.Δ. για την τωρινή κατάσταση, το ΠαΣοκ γιατί ήταν στη Βουλή; Για να κάνει μπούγιο, μην πουν ότι δεν γεμίζουμε την αίθουσα ή μήπως για να ασκεί αντιπολίτευση, να ελέγχει τις κινήσεις της κυβέρνησης και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών που τους ψήφισαν; Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη ψηφοφόρος επίτηδες, έχει μια περίεργη φόρτιση όταν συνδυάζεται με το κόμμα και τα δικαιώματα αυτών, παραπέμπει στο ρουσφέτι. Πολίτες λοιπόν, πολίτες αυτού τοι κόσμου, της χώρας. Άνθρωποι με δικαιώματα και υποχρεώσεις, πάντα άνισα, μόνο που τελευταία τα δικαιώματα εξαφανίστηκαν και πλήθυναν οι υποχρεώσεις.
Ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια, είναι ο στόχος του κ. Παπανδρέου, ένας... Με απολύσεις, κλείσιμο μικρών και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, απουσία ευκαιριών για εύρεση εργασίας, αύξηση φόρων σε όλα τα αγαθά, 10% στο ΦΠΑ, φορολόγηση των σπιτιών στους λογαριασμούς ΔΕΗ, ακόμη και στην πρώτη κατοικία -ωχ Θεέ μου σε τι παράνοια ζούμε!-, μείωση μισθών, κατάργηση επιδομάτων,  αυξήσεις στις τιμές ακόμη και ειδών πρώτης ανάγκης, πάγια έξοδα που συνεχίζουν να τρέχουν ακόμη κι αν οι πληρωμές κάνουν στάση και σ' αυτόν τον ένα πετσοκομμένο μισθό αν και όποτε υπάρχει θα βασιστούν πόσες ζωές, τέσσερις, πέντε;! Με τί θα ζήσουν, θα τρώνε, θα πίνουν, θα κάνουν μπάνιο, θα έχουν κάπου να μείνουν, θα έχουν να ντυθούν, να μετακινηθούν έξω από το σπίτι;
Άκου ένας εργαζόμενος! Δηλαδή εμείς που είμαστε τέσσερις ενήλικοι εκ των οποίων οι δύο συνταξιούχοι, ο ένας μεταπτυχιακός φοιτητής κι εγώ σκέτο άνεργη, καθώς το φοιτήτρια μάς τέλειωσε πέρυσι, θα πρέπει να ευχαριστούμε την καλή κυβέρνηση που ως οικογένεια δεν μένουμε στο δρόμο; Οικογενειάρχες θα μείνουν χωρίς δουλειά, πλεόνασμα εργατικού δυναμικού σου λέει, πόσες χιλιάδες άνθρωποι που δεν χρειάζονται. Και τώρα καφνικά κατάλαβες ότι σου περισσεύουν; Όταν γίνονταν οι προσλήψεις νόμιζες ότι έχεις ανύπαρκτες ανάγκες; Μα πόσο εκπλήσσονται οι Έλληνες πολιτικοί ειδικά όταν τα λόγια έχουν συνέπειες κι απαιτούν πράξεις.
Ανύπαρκτη ανάγκη και οι οδηγοί του ΗΣΑΠ ε; Δεν φτάνει που τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι από μόνα τους σε μια παρακμή θα έλεγα, ήρθε να προστεθεί και αυτό των δρομολογίων το ΗΣΑΠ, κάθε 20 λεπτά από Κηφισιά προς Ομόνοια κι ανά μισή ώρα από Ομόνοια για Πειραιά. Περίμενα στην Αττική αυτά τα βασανιστικά είκοσι λεπτά το τρένο, έρχεται, κατεβαίνει αρκετός κόσμος, αλλά δεν αδειάζει, πώς να γίνει άλλωστε κάτι τέτοιο, 20 λεπτά είναι πολύς χρόνος για να συγκεντρωθεί ένα πλήθος δύσκολα διαχειρίσιμο. Προσπαθούμε να μπούμε και γινόμαστε μια μάζα, αηδιαστικό, αλλά κανείς δεν αντέχει άλλα 20 λεπτά, πόσο μάλλον όταν ξέρει πως αυτή η αναμονή θα έχει ακριβώς την ίδια κατάληξη, μια μ'αχη να μπεις στο βαγόνι ευχόμενος να φτάσεις στον προορισμό σου. Η τιμή των εισιτηρίων αυξάνεται διαρκώς, οι υπηρεσίες που προσφέρουν τα ΜΜΜ ωστόσο γίνονται όλο και ποιο ελλιπείς, όλο και χειρότερες. Καλωσορίσαμε στην τριτοκοσμική Ελλάδα, δεν είναι υπέροχη;
Κι ο κ. Παπανδρέου χαίρεται την κυβέρνηση και τονίζει όλο υπερηφάνεια ότι πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ σε χώρα! Ε, ωραία τότε να μπούμε στο Γκίνες, όχι στο ΔΝΤ, γιατί δεν ξέρω για εσάς, εμείς πάντως οι υπόλοιποι Έλληνες και κάτοικοι της χώρας αυτής στο δεύτερο κλαμπ μπήκαμε κι ήταν οικειοθελής είσοδος στα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια τους. Εσείς θελήσατε να μπούμε, εμείς είχαμε πιεί, δεν ξέραμε τί κάναμε, μας τα είπατε έτσι ωραία, τρομακτικά, αλλά και ευοίωνα μελλοντικά, με το πολύ το πίτσι-πίτσι πέσαμε...στο λάκκο με τα φίδια. Εσείς όμως προς τί τόση χαρά, από εσάς δεν είναι μεταδοτική!
Όλα αυτά σίγουρα κάνουν την καθημερινότητα δυασβάσταχτη, το μέλλον θολό και τις ανησυχίες διαρκώς να αυξάνουν σε αριθμό και ένταση, αλλά δικαιούμαστε να χαιρόμαστε ακόμη και σ' αυτές τις συνθήκες. Δικαιούμαστε να ελπίζουμε κι ας μοιάζει με ουτοπία, να ονειρευόμαστε κι ας φαίνεται ψευδαίσθηση, να χαμογελάμε κι ας μοιάζει τρελό, να αγαπάμε κι ας θεωρείται πολυτέλεια μες στην αναταραχή.
Ένας κύριος στην αποβάθρα που περιμέναμε το τρένο φώναζε:"Καθίστε, μην μιλάτε, μην λέτε τίποτε και θα το κάνουν να έρχεται κάθε μία ώρα, συνεχίστε να μένετε αμίλητοι"
Αυτό πάθαμε, πάψαμε να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να δρούμε, αρχίσαμε να φωνάζουμε ανερμάτιστα, να προβληματιζόμαστε, να αγγίζουμε την τρέλα και μένουμε απαθείς, σαν να είμαστε σε κώμα. Ή μάλλον, είμαστε σε κώμα και περιμένουμε ή κάποιος να μας ξυπνήσει απ' αυτό ή να πάρει την ευθύνη να τραβήξει τα καλώδια.
Αναρωτιέμαι όμως, δηλαδή όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση θα πάψουμε να ζούμε, πραγματικά, ουσιαστικά, όχι απλώς να επιβιώνουμε,εννοώ να ζούμε; Να χαμογελάμε, να νιώθουμε κάποιες στιγμές ξέγνοιαστα, να χαιρόμαστε, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε, να ανασαίνουμε βαθιά, να μοιραζόμαστε στιγμές και συναισθήματα, να δημιουργούμε;
Και για έρωτες που λέγαμε με την αγαπημένη-δικό μου άνθρωπο δεν είναι καιρός, το εξηγεί και η επιστήμη, όταν έχεις α σε απασχολούν θέματα επιβίωσης χάνεις την διάθεση να ερωτευτείς, το θερείς περιττό. Πώς θα βγεις αν δεν έχεις έσοδα, πώς θα πας μια εκδρομή, πώς θα μιλάς ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο, θα τα πληρώνει η μαμά κι ο μπαμπάς, μα δεν πας πια σχολείο, τέλειωσες και με τις σπουδές, πώς μπορείς να το δεχθείς(αν έχεις λίγη συνείδηση, γιατί αν δεν έχεις δεν είσαι στην  κατηγορία στην οποία αναφέρομαι); Κι όμως η επίστήμων- άνθρωπός μου λέει πως έχει λογική αυτή η γενική μείωση του ερωτικού ενδιαφέροντος σε τέτοιες περιόδους κρίσης, αλλά παράλληλα ίσως να έφερνε και μια ισορροπία και να μας έκανε να βλέπουμε τη ζωή πιο αισιόδοξα. Εσείς αγαπητοί ερωτευμένοι τί λέτε; Να μάθουμε από τους ειδήμονες.
Εγώ πάντως λέω μόνο: Είναι απλώς ζωή, θα περάσει γρήγορα η άτιμη αν την αφήσεις να σου ξεφύγει ή βασανιστικά αργά να σε σέρνει με το ζόρι. Η καλύτερη επιλογή είναι να τη ζήσουμε, να τη διεκδικήσουμε, να την κερδίσουμε, να θέσουμε τους κανόνες, να τη φτιάξουμε όπως νοίζουμε ότι θα είναι καλύτερα, αλλά να τη ζήσουμε!
Καλό ξημέρωμα!
Υ.Γ. Ο blogger συνεχίζει να μη μου επιτρέπει να κάνω σχόλια(εδώ και τρεις μήνες, κλαψ, κλαψ) ούτε καν στο δικό μου blog, τον επηρέασε κι αυτόν η κρίση, οπότε συγχωρείστε με, δεν ήτο αγένεια, ανωτέρα βία γαρ!

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Αναζητώντας την ουσία (ατελέσφορη αναζήτηση)...

Σκέφτομαι πως αν ζούσε σήμερα θα απολάμβανε με ένα μειδίαμα σαρκασμού τη διαχρονικότητα των όσων σατίριζε πριν εκατό περίπου χρόνια. Η ποίηση του να κρύβεται, να παραγκωνίζεται και οι ποιητικές του συλλογές να μην βρίσκουν εκδότη να τις επανεκδώσει, γιατί είναι επιζήμιο κι όχι επικερδές. Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων να κοιτούν τον αναγνώστη -και πιθανό αγοραστή- μια σειρά ογκωδέστατων βιβλίων με γυαλιστερά εξώφυλλα, φωτογραφίες που είτε δείχνουν δύο κατακόκκινα γυναικεία χείλη, είτε μια πλάτη, ένα μαχαίρι, ένα ζευγάρι ν' απομακρύνεται, ένα γυμνό κορμί και στην ουσία τους είναι κενά. Κενά περιεχομένου. Χαραμίζεται τόσο χαρτί για το απόλυτο κενό, το απόλυτο τίποτε που όλως περιέργως ζυγίζει πάνω από 1,5 κιλό και φυλλομετρώνται άνω των 500 σελίδων. Το ακόμη πιο παράδοξο είναι πως αυτές οι ιλουστρασιόν εκδόσεις των εύπεπτων (πόσο ειρωνικό!) βιβλίων βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα πολύ μεγάλο αναγνωστικό κοινό αριθμώντας πωλήσεις 70.000 και ακόμη περισσότερο. Αν σκεφτεί κανείς πως οι συγγραφείς τέτοιων βιβλίων παράγουν ένα τέτοιου μεγέθους κάθε χρόνο, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως δεν μιλάμε για αστείρευτη έμπνευση, αλλά για καθαρή εμπορευματοποίηση μιας από τις πιο ωραίες, δύσκολες και σαγηνευτικές τέχνες, της λογοτεχνίας.
Με το λόγο πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να τον αντιμετωπίζουμε με σεβασμό, όπως και τον αναγνώστη. Δεν χρειάζονται "δύσκολες", σπάνιες και λόγιες λέξεις, το ταλέντο είναι να μπορείς με τις πιο απλές και καθαρές λέξεις να φτιάξεις έναν κόσμο. Να ξέρεις πότε, πού και γιατί χρησιμοποιείς την οποιαδήποτε λέξη και έννοια.
Γεώργιος Σουρής. Δεν ξέρω αν σας λέει κάτι το όνομα, υπήρξε ένας μοναδικός και ιδιαίτερος ποιητής και συγκαταλέγεται σε μια πολύ μικρή και όχι ιδιαίτερα προβεβλημένη ομάδα ποιητών, των σατιρικών. Ο λόγος του ευφυής, ρέει μέσα στο πολιτικό σχόλιο, την ειρωνεία, τη σάτιρα, η πιο εύστοχη πολιτική κριτική συμπτυγμένη σε μερικές στροφές.
Η ποίηση του καθαρή, ο λυρισμός απέχει χωρίς να ξενίζει, γελάς! Κι όμως, μπορεί η ποίηση να σε κάνει να γελάσεις κι όχι λόγω έλλειψης ταλέντου ή έμπνευσης του ποιητή, αλλά επειδή καταφέρνει μέσα στο έμμετρο της ποίησης να ξεφύγει από τα στεγανά και να στηλίτευση την επικαιρότητα και την πραγματικότητά του με έναν τόσο έξυπνο, καυστικό κι απολαυστικό τρόπο που δεν μπορείς να αντισταθείς.
Πριν μερικές μέρες θέλησα να αναζητήσω μια ποιητική συλλογή, την πιο πρόσφατη ανθολογία και έκδοση με τίτλο " Άπαντα τα καλύτερα ποιήματα" του Γεώργιου Σουρή που κυκλοφόρησε το 2002. Πήγα σε μια μεγάλη αλυσίδα βιβλιοπωλείων και μου είπαν ότι δεν κυκλοφορεί πια. Στην ερώτηση μήπως -καθώς είναι ο χώρος τους- ξέρουν πότε και αν θα κυκλοφορήσει, έλαβα την απάντηση "αυτό είναι θέμα εκδότη, αν δεν πουλάει, δεν θα το ξαναβγάλει''. Και έφυγα κοιτώντας στη βιτρίνα τρία σταντ με τα βιβλία της Λένας Μαντά κι ένιωσα μια βαθιά απογοήτευση για το πού έχουμε καταντήσει. "Αν δεν πουλάει..." αυτή η φράση για τον Σουρή! Ακούς εκεί αν δεν πουλάει!
Αλλά ξέχασα, οι εκδότες προτιμούν βιβλία τύπου Μαντά, Δημουλίδου κλπ που "πουλάνε" κι αφήνουν να χαθούν έργα ανθρώπων που στην πάροδο των ετών μοιάζουν πιο φρέσκα από ποτέ και τόσο μα τόσο ενδιαφέροντα ώστε επανέρχεσαι διαρκώς. Δεν έχω πρόβλημα με τις εν λόγω κυρίες, άλλωστε δεν έχω διαβάσει ποτέ έργα τους κι ούτε θα 'θελα για να είμαι ειλικρινής.
Όταν έχεις να διαβάσεις ακόμη άπειρα έργα που σημάδεψαν τη λογοτεχνία, συγγραφείς αναγνωρισμένους ή λιγότερο γνωστούς που η γραφή τους έχει κάτι ουσιαστικό να σου πει και μια καινούργια οπτική να σου δείξει, θεωρώ χάσιμο πολύτιμου χρόνου και κατασπατάληση φαιάς ουσίας να αφιερώσω χρόνο και προσοχή σε κάτι τέτοιο. Κι έγω έχω όντως άπειρα λογοτεχνικά και όχι μόνο έργα που πρέπει να συναντήσω και να μελετήσω, αρνούμαι να τα παραγκωνίσω για έργα 500 και πλέον σελίδων που δεν έχουν τίποτε να μου πουν και να μου δείξουν. Πεντακόσιες σελίδες για ερωτικά δράματα κακής ποιότητας, για ερωτικό πόνο, για σεξουαλικές επαφές κάθε είδους (με ή χωρίς βιαιότητα, γιατί αν δεν έχει και το στοιχείο της επιβολής τί να το κάνεις;! ωχ, Παναγία μου!) και για το μαύρο ριζικό των πρωταγωνιστών που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει. Βλέπετε, πρώτον ξέρω κάποιους που τα διάβασαν να δουν τί γραφουν πια κι αυτοί οι άνθρωποι και ... κόντεψαν ν' αυτοκτονήσουν από το περιεχόμενο. Δεύτερον, η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει και καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία σ' αυτού του είδους τη μυθοπλασία για να είμαστε κι ειλικρινείς, όχι τίποτε άλλο.
Αυτό με θύμωσε πιο πολύ, τα άπαντα του Σουρή 192 σελίδες όλες κι όλες, 8 ευρώ και κάτι ψιλά η τιμή, διαχρονικές οι σκέψεις και οι πολιτικές απόψεις-κρίσεις, ευφάνταστος, πρωτότυπος, ευφυέστατος, με ένα απλό γαλάζιο μαλακό χαρτί για εξώφυλλο και καμιά ιδιαίτερη γραμματοσειρά. Κι όμως, δεν πουλάει, δεν τον αναζητούν, δεν τον αγοράζουν. Ενώ το "Χωρίς χειροκρότημα" που μας έχουν πνίξει οι αφίσες του, μεγαλύτερο σε όγκο κι από το λεξικό του Μπαμπινιώτη (που αυτό όσο να πεις χρειάζεται να είναι έτσι κι είναι κι επένδυση, όχι αστείο) κατά πολύ ακριβότερο (λες και είναι Όσκαρ Ουάϊλντ, Σαίξπηρ, και Ντοστογιέφσκι, μαζί. Λίγη σοβαρότητα, σας παρακαλώ!), με το μικρόφωνο δεκαετίας '50 και μια κόκκινη κουρτίνα στο εξώφυλλο, που του χρόνου όταν κυκλοφορήσει το καινούργιο βιβλίο δεν θα το θυμάται κανείς, πουλάει δεκάδες χιλιάδες...
Πότε πάψαμε ν' αναζητάμε την ουσία; Όχι, δεν θέλω να αρχίσουμε να το παίζουμε όλοι ψευτοκουλτουριάρηδες, δεν είναι ούτε φυσιολογικό ούτε υγιές. Άλλα θα 'θελα να μπορούμε να ξεχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιώδες από το επουσιώδες, το αυθεντικό από το κακέκτυπο, το αυθόρμητο από το προσχεδιασμένο με συνταγές και "βασικά συστατικά". Δεν έχω διαβάσει το Δόκτωρ Ζιβάγκο κι ας το έχω στη βιβλιοθήκη, ούτε την Άννα Κρένινα, είχα πάντα την αίσθηση δυσφορίας όταν τα κοίταζα και δεν με προκαλούσαν να τα διαβάσω. Το παράδοξο είναι πως τα Χριστούγεννα της Α' Γυμνασίου στη βιβλιοθήκη του θείου μου βρήκα το "Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί" του Ερρίκου Ίψεν, ένα μικρό σε έκταση έργο, αλλά που σ' έκανε να νιώθεις λες και από πάνω σου έχουν συγκεντρωθεί κατάμαυρα σύννεφα έτοιμα να σε πνίξουν στη βροχή. Δεν είναι ένα από τα γνωστά έργα του και δεν μ' ένοιαξε, βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω κάτι που μου τράβηξε την προσοχή από έναν συγγραφέα που ήξερα πως είναι αξιόλογος. Τότε αυτό που μουέμεινε ήταν μια θλίψη, σήμερα αναγνωρίζω πως ήταν ένα άνοιγμα σε κάτι ξένο μέχρι εκείνη τη στιγμή, έμαθα να εκτιμώ την αξία και την ποιότητα ακόμη και στο έργο που σου αφήνει μια πικρή και δυσάρεστη γεύση, αλλά που σ' έχει βάλει μέσα σ' αυτό χωρίς την παραμικρή αντίσταση.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι... μα γίνονται εξαιτίας τους κι άλλοι πτωχοί και στο πνεύμα και στην ψυχή. Κι αυτοί μακάριοι ουτε είναι ούτε αισθάνονται...
Ένα ιδιαίτερο ποίημα του Γ. Σουρή από περασμένο αιώνα που θα καταλάβετε διαβάζοντάς το πόσο διαχρονικό κι επίκαιρο είναι:

Ὁ σκαρτάδος

Ἕνας σκαρτάδος Βρεττανός προχθές ανέβη μόνος
απάνω ᾿στήν Ἀκρόπολι τη δόξα μας νά ᾿δη,
κι όσο τάς στήλας ἔβλεπε τού θείου Παρθενώνος,
εσυγκινείτο κι  έκλαιε σάν τό μωρό παιδί.

Τόν έπιασε ντελίριο, τόν έσφιξ᾿ η καρδιά του,
κι εστάλαζαν στά μάρμαρα ζεστά τά δάκρυά του.
Κι αμέσως τότε έγραψε μέ φούρκα στό Λονδίνο
῾στήν Ἄνασσα Βικτώρια οπίσω νά μάς δώση
τά όσα εσουφρώθησαν απ᾿ τόν γνωστό Ἐλγίνο,
γιατί αργά ή γρήγορα θέ νά τό μετανιώση.

Αυτά καί άλλα έγραψε ό κύριος σκαρτάδος,
χωρίς γι' αυτό τήν άδεια νά πάρη τής Ἑλλάδος.
Τί διάβολο;... κάθε τρελλός σ' εμάς θά ξεθυμαίνη;
ποιός τούπε τούτου του μουρλού γιά μάρμαρα νά γράψη;
καί άν γυμνός ό Παρθενών κι᾿ ερημωμένος μένη,
θαρρώ κανένας Ἕλληνας γι'  αυτό πώς δέ θά κλάψη.

Εμείς εσυνειθίσαμε σέ τέτοια καί δέν κλαῖμε,
κι εκείνα πού  μάς έκλεψαν οπίσω δεν τά θέμε.

Κι  άν θές ν' ακούσης, Ἄνασσα τών Βρεττανών, κι  εμένα,
τό λάμπον Μεγαλείόν σου θερμώς παρακαλώ,
νά μή μάς στείλη τίποτε απ᾿ όλα τά κλεμμένα,
καί νά βουλώση τό αυτί γιά τούτο τόν τρελλό.

Σέ βεβαιώ, Παντάνασσα, πώς διόλου δέ μάς μέλλει,
κανεὶς δέν τούπε τίποτα, κανένας δέν τά θέλει.

Ὦ Βρεττανέ, τούς Ἕλληνας μήν κλαίς γιά Παρθενώνες,
καί ούτε γράμματα πικρά στήν Ἄνασσα νά στέλλης,
πέρνε σάν τόν Παράσχο μας από τή γη κοτρώνες,
καί στοίβαζε κι ασβέστωνε καί κάνε όσους θέλεις.

Ὅπου πατήσης μάρμαρα, όπου σταθής μνημεῖα,
καί από αρχαιότητας παντού ἐπιδημία.

Κι άν έχης όρεξι νά κλαῖς μέ  όλη τήν καρδιά σου,
γι'  άψυχα μάρμαρα μήν κλαίς καί γιά παληά κεφάλια,
τά ζωντανά αγάλματα γιά κύτταξε μπροστά σου,
κι εμάς νά κλάψης, Βρεττανέ, καί τά κακά μας χάλια.

Τά πύρινά σου δάκρυα γιά μάς δέν πάν χαμένα...
ώ! κλάψε γιά τούς Ἕλληνας, μά κλάψε καί γιά μένα.
Καί στείλε στή Βικτώρια άλλο καινούριο γράμμα,
καί πές της γιά τό χάλι μας καί τήν κακή μας μοίρα,
καί παρακάλει την καί σύ μέ πόνο καί μέ κλάμμα
να στείλη αντί μάρμαρα κανένα κιούπι λίρα,
κανένα παληοκάνονο, κανένα παληοστόλο,
κι᾿αν το θέλη, της χαρίζουμε τόν Παρθενώνα όλο.


Καλή μας εβδομάδα!

Υ.Γ. Κι επιτέλους ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο όποιος γράφει κάτι που μπορεί  να μην είναι τίποτε το ιδιαίτερο να προσπαθεί να το εκδώσει κιόλας! Λίγο έλεος στον φτωχό αναγνώστη που μπαίνει σ' ένα βιβλιοπωλείο και τον βομβαρδίζει το ατάλαντο, ανέμπνευστο, κοινότοπο! Αν έχεις σκέψεις, μια δική σου ιστορία κλπ γράψ' τη στον υπολογιστή σου ή φτιάξε ένα blog, μην απαιτείς να χαρακτηριστείς και συγγραφέας. Ας έχουμε έστω λίγη οικολογική συνείδηση, τόσο χαρτί πάει χαμένο! Ουφφφφφφφφ, είπα να παραμείνω ψύχραιμη, αλλά δεν γινόταν να μην το πω.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Καλό μήνα και καλή σεζόν!(τη λεξη από χ δεν τη λέω από τώρα)


Καλό μήνα λοιπόν σε όλους! Μπήκε κι ο Σεπτέμβρης, πότε έφτασε πάλι; Τι περίεργο πράγμα ο χρόνος, ενώ έχει μια απόλυτη αριθμητική σταθερότητα φτιαγμένη εξολοκλήρου από την ανθρώπινη νόηση, καθένας από εμάς τον αντιλαμβάνεται με έναν εντελώς προσωπικό και επομένως μοναδικό τρόπο!
Πρωτομηνιά σήμερα και δεν θέλω ν' ακούω κανέναν να πει καλό χειμώνα, σας παρακαλώ πολύ δηλαδή! Ακούς εκεί! Με την εν λόγω εποχή δεν έχω κανένα πρόβλημα, πέραν του ότι ξεπαγιάζω και με μελαγχολεί η συννεφιά, αλλά και το καλοκαίρι δεν αντέχω το συνδυασμό υπερβολικής ζέστης και υγρασίας(για να μην αναφέρω τον εφιάλτη που με κυνηγά κι έχει όνομα: κατσαρίδες). Επομένως, δεν την μισώ, ίσα-ίσα χειμώνα είναι τα γενέθλιά μου, οι γιορτές των Χριστουγέννων που λατρεύω, απλώς νυχτώνει νωρίς κι είναι ένα μειονέκτημα, αλλά δεν πειράζει. Ό,τι δεν μου άρεσε στο χειμώνα ήταν παρόμοιο με αυτά του καλοκαιριού. Ότι πέρναγα τις γιορτές των Χριστουγέννων διαβάζοντας και κάνοντας εργασίες στα σχολικά μου χρόνια και διαβάζοντας για την εξεταστική στα φοιτητικά, πέρυσι δουλεύοντας(αμισθί) σε ένα χώρο και τομέα που σιχαινόμουν. Το καλοκαίρι πάλι είχα ή εξετάσεις στο σχολείο ή εξεταστική στο Πανεπιστήμιο, καλό Ιούλιο δηλαδή και μετά η επαναληπτική με διάβασμα από μέσα Αυγούστου μέχρι τέλη Σεπτέμβρη. Άρα, μάλλον ισοπαλία έχουν οι εποχές.
Αυτός ο Σεπτέμβρης διαφέρει γιατί δεν έχω διάβασμα, ούτε εξετάσεις, ούτε είμαι φοιτήτρια πια, αλλά φέρνει μαζί του μια μικρή αγωνία καθώς ήρθε η ώρα της σοβαρής και εντατικής προσπάθειας αναζήτησης δουλειάς. Δεν θα φοβηθώ όμως, ούτε θα είμαι απαισιόδοξη κόντρα στο κλίμα που επικρατεί θα παραμείνω ο εαυτός μου. Θ' ανησυχώ και θα νοιάζομαι για το ΦΠΑ που από 13% από σήμερα γίνεται 23% στην εστίαση, θα ψάξω για δουλειά μέσα στις φωνές που μιλούν για αύξηση της ανεργίας σε πρωτόγνωρα ύψη συνεχίζοντας να ελπίζω, θα κάνω ό,τι μπορώ για ό,τι κι όποιον αγαπώ, θα χαμογελάω γιατί είμαστε υγιείς, γιατί τα προβλήματα μας δεν είναι δραματικά, αλλά καθημερινά και όμοια με χιλιάδες άλλων ανθρώπων, γιατί μπορώ να θυμώνω με τη γκρίνια, να μην την αντέχω και να αρνούμαι να τη συνηθίσω, όπως ακριβώς και τη μιζέρια, γιατί μπορώ να περάσω καλά κάνοντας μια βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με αγαπημένους φίλους και συζητήσεις(σοβαρές και αστείες) ή μόνη να περπατώ μέχρι το πάρκο Τρίτση ακούγοντας μουσική στο ροζ mp3 player μου. Γιατί μπορώ να αγαπώ, να χαμογελώ, να γελώ και να είμαι ευτυχισμένη, ακόμη και μέσα σ' αυτή την ανασφάλεια και την κρίση. Δεν έχω παιδιά, ενοίκιο, δάνεια, είμαστε όλοι καλά(τα όποια προβλήματα είναι μηδαμινά μπροστά στα σοβαρά), άρα δεν έχω λόγο να μην είμαι αισιόδοξη και να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γκριζάρει τον ουρανό μου.
Αντιεπαγγελματικό αυτό που θα πω, αλλά δεν αντέχω να κάτσω να παρακολουθήσω ειδήσεις. Είναι λες και συμμετέχω σε σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, μόνο που δεν αντλώ καμιά ηδονή από τον όλεθρο που βλέπω να μεταδίδουν τα μέσα.
Έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που βρήκα κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο:
                                 http://www.polispress.gr/lang/gr/archives/81131
Αισιόδοξο, χαρούμενο, αυθόρμητο κι ελληνικό. Γιατί ο Έλληνας όπου κι αν βρίσκεται θέλει να νιώθει σαν το σπίτι του, ίσως γιατί το κουβαλάει πάντα μέσα του, και καλεί κι άλλους σ' αυτό, καθώς είναι αλήθεια πως σαν την ελληνική φιλοξενία δεν έχει.
Κουβαλάμε πολλή τρέλα, αυτή είναι μια από τις φορές που η ελληνική τρέλα είναι υπέροχη!
Πώς μπορείς μετά να πάψεις να χαμογελάς;
Καλό μήνα σε όλους!

                               
                                             Κάθε Σεπτέμβρη- Φοίβος Δεληβοριάς