Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Μαθαίνοντας να βαδίζεις σε μια νέα εποχή...

                          
Συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά πρέπει να καταλάβεις έναν κόσμο που στα μάτια σου μοιάζει ολοκαίνουργιος, γκρεμίζοντας παλιά στερεότυπα, πρότυπα, παλιές αξίες που ίσως τελικά να αποδεικνύονται ανάξιες...
Κι αρχίζεις να μαθαίνεις έναν ολόκληρο κόσμο απ' την αρχή, να αποκαθηλώνεις, να απομυθοποιείς, να αναθεωρείς το άξιον θαυμασμού και το παρωχημένο, το ξεφτισμένο, το επίπλαστο απ' το αυθεντικό. Δηλαδή, αλλάζεις εποχή, κλείνεις κύκλους, ανοίγεις νέους, ενηλικιώνεσαι. Κι όποιος πει ότι είναι εύκολο ή έχει τρομερή προσαρμοστικότητα και ικανότητα να διαχωρίζει το συναίσθημα από τη λογική χωρίς κόστος, ή λέει αναίσχυντα ψέματα.
Αυτό μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη αλλαγές, αποχωρισμούς, νέες αποφάσεις, αντιμετώπιση κρίσεων εσωτερικών και εξωτερικών, συνειδητοποίηση ότι ήρθε η ώρα να κλείσουν κύκλοι για ν' ανοίξουν νέοι. Όχι χωρίς κόστος, βέβαια, αλλά θέλω και ξέρω ότι πρέπει να γίνει.
Έβγαλα από τη ζωή μου όσους και ό,τι τη βάραιναν, έληξα σχέσεις που δεν υπήρχε λόγος να τραβιούνται από τα μαλλιά, επαναπροσδιόρισα εμένα, τον τρόπο που θέλω να σχετίζομαι με τους ανθρώπους και τις σχέσεις μου μαζί τους, είπα σε καθέναν τί θέλω από τη σχέση μας και τί χρειάζομαι απ' αυτή, ξεκαθάρισα μέσα μου τί δεν θέλω να επαναλάβω ως μοτίβο και τί πρέπει να προσέξω. Άρχισα να δείχνω την αλλαγή, χωρίς να αυτοπεριορίζομαι και μένοντας σταθερή σ' αυτά που χρειάζομαι και επιθυμώ.
Αποχαιρέτησα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και ανησυχώ μήπως ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έφυγε και ότι πια μας χωρίζουν δεκάδες χιλιάδες μίλια, έτσι ώστε όταν το συνειδητοποιήσω δεν θα ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Προβληματίζομαι ότι ίσως βρίσκομαι σε άρνηση, ότι προσπαθώντας να με προφυλάξω πάγωσα τα αισθήματά μου κι αυτό δεν θέλω σε καμία περίπτωση να συμβεί.
Απ΄την άλλη, μου συμβαίνει ό,τι και σε κάθε άλλον ενήλικα. Σκέφτομαι τις υποχρεώσεις, όσα θέλω, αλλά πρακτικώς δεν γίνονται, τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνω νιώθοντας ότι ασφυκτιώ. Κι όλα αυτά μες στο καλοκαίρι. Γιατί από Σεπτέμβρη θα είναι πια γεγονός οι κύκλοι που έκλεισαν και θα πρέπει να ανοίξω νέους, με τη θλίψη του αποχωρισμού και την αγωνία του καινούργιου ξεκινήματος. Μα ήρθε η ώρα. Το ξέρω. Και δεν είμαι η μόνη, είμαστε πολλοί που αυτό το καλοκαίρι καταλάβαμε ότι αλλάζουμε εποχή και φάση ζωής, ότι θέλουμε άλλα πράγματα απ' αυτά που είχαμε, ότι χρειαζόμαστε μια εξέλιξη κι ότι αναπόφευκτα κάποια πράγματα πρέπει να τελειώσουν.
Μουδιασμένο το καλοκαίρι του 2013, αλλά και αναπάντεχα θετικό. Από εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να κάνει την ανατροπή κι εκεί που νιώθεις ότι μια θηλιά είναι δεμένη γύρω απ' το λαιμό σου και σε πνίγει, γίνεται κάτι και παίρνεις μια βαθιά ανάσα, ίσα να πεις ότι υπάρχει ελπίδα. Σαν μια τυχαία συνάντηση με φίλους που αλλιώς την έχεις κανονίσει κι αλλιώς καταλήγει. Προστίθενται κι άλλοι που δεν είχες σκεφτεί αρχικά, όλοι αγαπημένοι, και περνάς ένα από τα ωραιότερα καλοκαιρινά μεσημέρια σου, χωρίς τίποτε το εντυπωσιακό ή το πρωτότυπο, απλώς με τους ανθρώπους που αγαπάς και σ' αγαπάνε, την οικειότητα που ξαναθυμάσαι ότι έχετε, τις σοβαρές κι αστείες κουβέντες, το μοίρασμα των προβληματισμών και σκέψεων για το μέλλον, τα πειράγματα και την ελεύθερη διατύπωση παραπόνων και γκρίνιας σε ένα ασφαλές περιβάλλον.
Ωραίο πράγμα όταν αλλάζουν όλα να έχεις κάποιους ανθρώπους ως σταθερές που μπορείς πάντα να είσαι ο εαυτός σου όσο κι αν αλλάζεις κι ο ίδιος -όπως κι εσύ για εκείνους- και να μην νιώθεις μόνος. Ή καλύτερα, όταν νιώθεις μόνος να εμφανίζονται για να σου υπενθυμίσουν πως κάνεις ένα τεράστιο λάθος, γιατί δεν θα σ' αφήσουν μόνο... Κι εσύ το ελπίζεις και το πιστεύεις, γιατί το έχεις ανάγκη κι έτσι συνεχίζεις. Τις συνειδητοποιήσεις, την ενηλικίωση, τις αλλαγές, τη ζωή.
Καλό μας καλοκαίρι! Δεν έχει τελειώσει ακόμη, μέχρι να συμβεί οι θετικές ανατροπές συνεχίζουν να είναι καλοδεχούμενες -αν ακούει κανείς εκεί πάνω!