Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Όταν μάθαμε πως -για τον Χρ. Θηβαίο- το ραδιόφωνο δεν είναι δουλειά...

Διαφωνώ από την αρχή ως το τέλος με όσα είπε ο Χρήστος Θηβαίος στο δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος δεν ξέρω σε τί σύγχυση βρέθηκε. Ακόμη και ψήγματα δίκιου που προσπαθούσα να βρω, γιατί έως ένα σημείο υπάρχουν αυτά που ανέφερε, ο τρόπος του, η έλλειψη ειρμού, η ελιτίστικη από την αντίθετη, όμως, πλευρά στάση του, η ισοπέδωση ενός συνόλου ανθρώπων, δεν το επιτρέπει.
Το πρόβλημα είναι οι καφετέριες που είναι γεμάτες -και στις οποίες, ενημερωτικά, εργάζονται άνθρωποι!-, αλλά όχι η ανεργία και οι διαρκείς απολύσεις ή οι επιχειρήσεις που κλείνουν. Το πρόβλημα είναι όσοι απασχολούνται σε κάτι που κατ' αυτόν "δεν είναι παραγωγική εργασία", δηλαδή χειρωνακτική, γιατί ως γνωστόν η μόνη επαγγελματική ομάδα που χρειάζεται μια κοινωνία είναι οι χειρώνακτες! Δεν χρειάζονται δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, νοσοκόμοι, καλλιτέχνες -και επομένως, τραγουδοποιοί- επιχειρηματίες κλπ. Αυτό που λέω, φυσικά, δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της παραγωγικής -γεωργικής και κτηνοτροφικής- αυτάρκειας μιας χώρας, άρα και το εργατικό δυναμικό σ' αυτή, αλλά αν δεν υπάρχει ο γεωπόνος κι ο κτηνίατρος, να μας πει ο κ. Θηβαίος πώς θα υπάρξει και θα συνεχίσει να υπάρχει ελληνική παραγωγή.
Το ελληνικό δημόσιο πάσχει δεκαετίες τώρα, αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι το σύνολο των ανθρώπων που εργάζονται σ' αυτό είναι τεμπέληδες και βολεμένοι, γιατί πολύ απλά, έχω ίδιαν γνώση και έχω δει και τις δύο κατηγορίες να συνυπάρχουν, όπως ακριβώς και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί κι εκεί, αν είσαι γνωστός γνωστού και "καλοπερασάκιας", πάλι δεν θα ζοριστείς για να είσαι συνεπής στην εργασία σου.
Όσο για το πόσο παραγωγική δουλειά είναι να δουλεύεις σε ραδιόφωνο, θα έπρεπε να ξέρει, λόγω ιδιότητας, ότι η πλειονότητα δουλεύει με playlist για ψίχουλα, ενώ οι υπόλοιποι που το αντιμετωπίζουν πιο δημιουργικά και ελεύθερα με πραγματικό κόπο, δυστυχώς, δεν πληρώνονται καν, γιατί τα χρήματα έρχονται από συγκεκριμένες πηγές. Αν λοιπόν, υπήρχε λίγη δικαιοσύνη, την μερίδα του λέοντος θα την έπαιρναν οι δεύτεροι. Επομένως, παραγωγικότατη δουλειά είναι -και εξαιρετικά συμφέρουσα για τον ίδιο ως καλλιτέχνη που προβάλλεται- μόνο που γίνεται τζάμπα.
Κι επειδή εκνευρίστηκα πραγματικά, δεν είδα να κάνει τέτοια επίθεση πηγαίνοντας καλεσμένος σε εκπομπή του ANT1 και συγκεκριμένα στον Αρναούτογλου(!), λέγοντάς του να πάει να δουλέψει ως υδραυλικός, αλλά στην κυρία Αυγερίδου, κάνοντάς της μάλιστα και υποδείξεις να πάει να δουλέψει στα βιοκαύσιμα ως χημικός που έχει σπουδάσει.
Αυτή η επιλεκτική και παραληρηματική αριστεροσύνη -να μην της δώσω τον χαρακττηρισμό που θα της ταίριαζε, γιατί έχω και μια ανατροφή- προσβάλλει μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων που ανήκει στην αριστερά.
Υ.Γ. Και δεν ρίχνω καν στο τραπέζι το όνομα Θάνος Μικρούτσικος, γιατί θ' ανοίξει μια άλλη μεγάλη συζήτηση που έχει να πει πολλά για το πώς σου ανοίγονται επαγγελματικές πόρτες. Κι άλλοι έχουν (και μάλιστα πολύ) ταλέντο, αλλά τους βγαίνει η ψυχούλα να κάνουν άλλες δουλειές για να συνεχίζουν να δημιουργούν καλλιτεχνικά. Έχω πολλούς υπ' όψιν, να του τους συστήσω αν θέλει.

   
Τηλεφωνική συνέντευξη-παραλήρημα Χρήστου Θηβαίου στον FM 100 και την Δέσποινα Αυγερίδου

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Ο Δον Κιχώτης συναντά τον Τσε Γκεβάρα...


Η φόρτιση, η απογοήτευση, ο σκεπτικισμός που υπάρχει τον τελευταίο καιρό και οι στιγμές που η αισιοδοξία δεν επαρκεί για να εξισορροπήσει την βαριά ατμόσφαιρα κάνουν κείμενα αιώνων να μοιάζουν σαν να γράφτηκαν χθες, σήμερα, τώρα και να γεννούν ολοκαίνουργια. Κι είναι λυπηρό να συνειδητοποιείς πως σε κάθε εποχή οι άνθρωποι ζητούν επίμονα, παθιασμένα, ακόμη κι απελπισμένα, τα ίδια πράγματα. Κι είναι ακόμη πιο λυπηρό να συνειδητοποιείς πως ποτέ δεν κερδίζουν ολοκληρωτικά, ακόμη κι όταν νικούν έχουν χάσει κάτι σημαντικό, ακόμη κι όταν νικούν, η Ιστορία θα θέσει εκ νέου το κεκτημένο ως διακύβευμα. Αυτές ήταν οι σκέψεις που γεννήθηκαν παρακολουθώντας την παράσταση Ο Δον Κιχώτης των Φαναριών: Μεταμορφώσεις του περιπλανώμενου από τον Θερβάντες στον Γκεβάρα, σε κείμενα και σκηνοθεσία του Γιάγκου Ανδρέαδη.


Ο Σάντσο μέσα στην αθωότητα και την αφέλειά του κάνει το σφάλμα να ζητά δικαιοσύνη και προάσπιση των φτωχών κι αδύναμων, μα κανείς δυνατός δεν θα του επιτρέψει να το πραγματοποιήσει. Ο Δον Κιχώτης μαθαίνει, έστω κι αργά, πως όσα ονειρευόταν δεν ανήκαν παρά στη σφαίρα της φαντασίας, μα πώς να αντέξεις να είσαι μέρος ενός κόσμου ξένου; Ο Τσε παλεύει ελπίζοντας, ή μάλλον πιστεύοντας ακράδαντα, πως ο κόσμος θ' αλλάξει κι από μια χούφτα ανθρώπους, για να μάθει με τον σκληρότερο τρόπο πως ακόμη κι οι δίκαιες νίκες τιμωρούνται, καταδικάζονται να λερωθούν από την ανάγκη επιβολής εξουσίας των άλλων, από την παράνοια της απολυταρχίας, από το αίμα των πολεμιστών της...
Γιατί πώς ν' αλλάξεις τον τρόπο που γυρίζει η Γη, όταν το μόνο που σου επιτρέπουν να κινήσεις -κι αυτό με φειδώ- είναι τα πτερύγια ενός ανεμόμυλου;
Αξίζει να τη δείτε.
Απόψε είναι η τελευταία πράσταση στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων 101).

 Κείμενο – σκηνοθεσία: Γιάγκος Ανδρεάδης
Διδασκαλία Φλαμένκο, χορογραφία: Νατάσα Ντέκα
Κιθάρα, μουσική επιμέλεια: Σπύρος Καρβέλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Κώστας Μητράκας
Φωτογραφίες: Αντρέας Σιμόπουλος
Παίζουν: Ευτυχία Βαϊμάκη, Μίμης Καπέρδος, Τζωρτζίνα Κώνστα, Αργυρώ Λογαρά, Εβίτα Λύκου, Κώστας Μητράκας, Διονύσης Χριστόπουλος

Στο κινηματοθέατρο ΤΡΙΑΝΟΝ, Κοδριγκτώνος 21 Πατησίων 101 – πλησίον ΗΣΑΠ «Βικτώρια»
Είσοδος: 7 ευρώ
τηλ επικοινωνίας: 2108215469


Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Δεν ξεχνιέται, βρε Σάκη...

Ο Σάκης ό,τι ζημιά αποσοβήθηκε τότε με τη συναυλία στην Πράσινη γραμμή, την επανέφερε πολλαπλασιασμένη δεκάκις, με το βίντεο της περασμένης εβδομάδας στο οποίο υποστήριζε ενθέρμως και με δραματικό τόνο την επιλογή του "Ναι" στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Όχι για την επιλογή της ψήφου του, αυτό δεν έχει κανείς δικαίωμα να το κρίνει (και δεν μας αφορά, όπως ακριβώς δεν μας απασχόλησε και καλλιτεχνικά το ότι τραγούδησε προ δύο μηνών το "Άξιον εστί" από τη στιγμή που ήταν επιλογή του Μίκη Θεοδωράκη), αλλά για το ότι μπήκε στη διαδικασία για δικούς του -και όχι μόνο- λόγους να κάνει ένα βίντεο προσπαθώντας από τη μία να πείσει προς μία κατεύθυνση και από την άλλη, ότι είναι στην ίδια δεινή θέση με τον μέσο πολίτη της χώρας.
Ενώ προφανώς και δεν είναι. Δεν έχει ούτε τα ίδια εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία, ούτε τα ίδια οικονομικά προβλήματα, που για την πλειονότητα είναι ζήτημα επιβίωσης και βεβαίως, ούτε το ίδιο βιοτικό επίπεδο. Καλό θα ήταν λοιπόν, όλα αυτά να τα έχει σκεφτεί επισταμένως πριν προβεί στη δημιουργία ενός τέτοιου βίντεο που τον εκθέτει ανεπανόρθωτα και δίνει αφορμή για διαφόρων ειδών επικριτικά σχόλια -και όχι άδικα.
Η προσωπική του ιστορία, καθώς φαίνεται, δεν του έμαθε ότι η πολιτική δεν είναι το δυνατό του σημείο, ακόμη κι αν οι "φίλοι" του έχουν άμεση εμπλοκή στο πολιτικό σύστημα της χώρας, καθώς οι μεγάλοι επιχειρηματίες/εφοπλιστές κλπ πάντα εμπλέκονται με τον έναν ή άλλο τρόπο στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Τώρα, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν έχει τον Ηλία Ψινάκη μάνατζερ για να σώσει ό,τι μπορεί από την εικόνα του.
Κρίμα για τον -κατά τα λοιπά, χάρμα οφθαλμών- Σάκη.

Να, ένα επίκαιρο τραγούδι του προ ετών, τον τίτλο του οποίου θα θέλει να κάνει πράξη σ' εμάς, αλλά δεν γίνεται.


        
Σάκης Ρουβάς- Ξέχασέ το

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Οι μέρες της κρίσεως…

Σε δύο ημέρες θα έχουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όποιο κι αν είναι αυτό. Σε δύο ημέρες όλη αυτή η ένταση θα κορυφωθεί. Τότε, θα πρέπει να αφήσουμε τη σιωπή να καθαρίσει όλη τη βουή, να απολυμάνει τα αφτιά μας από την ηχορύπανση του παραλογισμού και της πόλωσης. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Γιατί από τη Δευτέρα θα ζούμε και πάλι μαζί σ’ αυτή τη χώρα και θα ‘ναι πιο δύσκολα απ’ όσα ζούμε σήμερα -όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Ο Σεφέρης στην ομιλία του παραλαμβάνοντας το Νόμπελ, το 1963, είχε πει το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχει λεχθεί στην ανθρώπινη Ιστορία: «Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».


Τη Δευτέρα, λοιπόν, θα είμαι εδώ για να σου απλώσω το χέρι και θέλω να το κάνεις κι εσύ. Όχι, δεν θα το κάνω για σένα, ούτε εσύ για μένα. Θα το κάνω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό θέλω να το κάνεις κι εσύ. Γιατί όσο κι αν δεν το πιστεύεις μέσα στην ένταση, την πόλωση, τις πληροφορίες που σε βομβαρδίζουν τόσες μέρες, με χρειάζεσαι, όπως κι εγώ χρειάζομαι εσένα. Θα ζήσουμε δυσκολότερα απ’ ό, τι έχουμε ζήσει οι άνθρωποι της γενιάς μου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε βάθος χρόνου δεν θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες) και με φοβίζει, όσο φοβίζει κι εσένα. Αισθάνομαι ότι δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε επτά χρόνια τώρα και με κάνει να αγανακτώ, όσο κι εσένα. Μόνο που σέβομαι τον φόβο σου, σέβομαι την αγανάκτησή σου, ακόμη κι αν διαφωνώ με κάποιο από αυτά ή την έκφρασή τους. Μα περισσότερο σέβομαι εσένα, πίσω από κάθε φόβο και κάθε αγανάκτηση, γιατί όταν όλα αυτά καταλαγιάσουν θα μείνεις μόνο εσύ, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, και θα σου απλώσω το χέρι για να μη νιώσεις μόνος μέσα στον νέο κόσμο που θα δεις -γιατί με ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι», ο κόσμος μας θα αλλάξει άρδην. Θα τον δούμε μαζί.
Όποιον απειλεί, λοιδορεί και επιτίθεται χυδαία και φανατισμένα ή ασχολείται αυτιστικά και με κραυγές μόνο με τα μεγαλοσυμφέροντά του έναντι μιας ολόκληρης κοινωνίας, δεν δύναμαι να σεβαστώ, γιατί ξεχνά την ανθρώπινη ιδιότητα που όλοι φέρουμε. Όπως και όλους τους "συναδέλφους" μου δημοσιογράφους που μπροστά στα συμφέροντα του καναλάρχη ή εκδότη τους καταπατούν την αλήθεια σαν σκουπίδι.
Μα σου υπόσχομαι πως αν καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, να δείξεις σεβασμό απέναντι στη διαφορετική άποψη, να δεις τα πράγματα σφαιρικά, χωρίς διθυράμβους ή αναθέματα, θα έχεις βγει κερδισμένος. Περισσότερο απ’ όσο θα σου πει με αριθμούς μια τράπεζα ή το ΔΝΤ.
Η εθνική μας Ιστορία έχει αποδείξει πως ο διχασμός είναι περασμένος στο DNA μας, αλλά αυτή τη φορά δεν έχουμε δικαιολογία. Δεν μπορούμε να πούμε «δεν ήξερα», γιατί ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το αύριο δεν ξέρουμε τί θα φέρει στην οικονομική μας ζωή μόνο, γιατί στην κοινωνική εμείς θα το επιλέξουμε.
Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο τέλος του Εμφυλίου, μεγαλώνοντας είχε ζωντανές μνήμες από τις πληγές που άφησε πίσω του. Τα τραύματα στις ψυχές και τις σχέσεις των ανθρώπων. Σε μια συζήτηση νωρίτερα τον άκουσα πολύ αγχωμένο και τον ρώτησα αν μεταξύ αυτών που έχει ζήσει μεγαλώνοντας και αυτής της επταετίας της κρίσης φοβάται κάτι περισσότερο. Με ξάφνιασε όταν μου είπε ότι αυτή η επταετία τον τρομάζει. Του είπα, λοιπόν, πως έχοντας ζήσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια, με φτώχεια πραγματική, σοβαρή, με δυσκολίες επιβίωσης, με πολιτικές διώξεις, με μια δικτατορία στη συνέχεια, το να τον φοβίζει αυτό μου φαίνεται παράλογο. Εγώ και οι άνθρωποι της γενιάς μου, που χάρις στους γονείς μας ζήσαμε μια παιδική ηλικία πραγματικά καλή, όχι πλούσια, αλλά χωρίς στερήσεις, ανήκαμε στη μεσαία τάξη, αυτή που πια δεν υπάρχει. Εμείς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως δικαιούμαστε να φοβόμαστε τα χειρότερα, γιατί εκεί που θα ξεκινούσε η ζωή μας, μπήκε στον πάγο και επλήγη από την ύφεση, αλλά δεν πρέπει να μας υποκινεί ο φόβος.
Και τότε μου ανέφερε πόσο τoν ανησυχούν όσα λέγονται στην τηλεόραση και ότι τον τρομάζει ότι οι περισσότεροι γεμίζουν τις πλατείες για το «ναι». Το μόνο που του πρότεινα είναι να ακούει, να βλέπει, αλλά να μην τα κουβαλάει μέσα του άκριτα, σαν την απόλυτη αλήθεια. Αυτή, άλλωστε, δεν θα την μάθουμε ποτέ, μόνο πτυχές της. Τα κανάλια, άλλωστε, έχουν συμφέροντα, που σε μεγάλο βαθμό καλούνται να εξυπηρετήσουν, είναι γνωστό. Δεν είναι πρωτόφαντο.
Δεν θέλω να μας βλέπω φοβισμένους, ούτε διαρκώς θυμωμένους, έτοιμους για καβγά και ανθρωποφαγία. Θα πω, λοιπόν, και σ’ εσένα, αυτό που είπα στον μπαμπά μου: την Κυριακή δεν θέλω να είσαι φοβισμένος, αλλά δεν θέλω να γίνεις ήρωας, δεν μας χρειάζονται ήρωες, άνθρωποι ψύχραιμοι, συνειδητοποιημένοι, με λογική και συναίσθηση της πραγματικότητας μάς χρειάζονται, όχι "εύφλεκτοι" και φανατισμένοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Θέλω να μην φοβάσαι και να μην βλέπεις τον εαυτό σου σαν σωτήρα. Θέλω να είσαι υπεύθυνος πολίτης. Να μη φοβάσαι την ευθύνη που σου αναλογεί.
Τη Δευτέρα θα είμαστε πάλι μαζί. (Θα είμαστε;)