Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

1η Δεκεμβρίου...στο κόκκινο για τον έρωτα!

AIDS, HIV...όπως κι αν το πεις είναι το ίδιο πράγμα. Η 1η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του ιού HIV. Η μάστιγα του 20ου αιώνα, έγινε και η μάστιγα του 21ου. Αύριο στο Σύνταγμα και σε κεντρικά σημεία θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ενημερώνουν για τον ιό και θα μοιράζουν κόκκινα κορδελάκια. Πάρτε τα, φορέστε τα χωρίς καμιά ντροπή, αλλά όχι μόνο αύριο. Κάθε μέρα. Εγώ από πέρυσι που το πήρα αυτό κάνω. Το έχω καρφιτσωμένο στο μπουφάν μου και γιατί μ' αρέσει, αλλά κυρίως, γιατί το AIDS δεν υπάρχει μόνο μια μέρα το χρόνο, αλλά όλο το χρόνο. Είμαστε νέοι άνθρωποι, γεμάτοι ζωή, πάθος και ορμόνες σε απίστευτο χορό, αλλά η υγεία είναι πρώτα και πάνω από όλα. Για να χαρούμε τον έρωτα, πρέπει να τον διασφαλίσουμε.
Οι τρόποι μετάδοσης του ιού είναι οι εξής: 1. Με σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις, με οροθετικό άτομο
2.Με τη μετάγγιση μολυσμένου αίματος ή παραγώγων αίματος
3. Από μητέρα που έχει μολυνθεί στο παιδί της, στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού ή του θηλασμού
4. Με τη χρήση από κοινού αιχμηρών αντικειμένων (ξυραφάκια, βελόνες, σύριγγες κ.α.)

Είναι απλό, όταν έρχεστε σε οποιασδήποτε μορφής επαφή χρησιμοποιείτε πάντα προφυλακτικό, κάντε αιματολογικές εξετάσεις για τον ιό ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φροντίστε να γνωρίζετε εάν ο ερωτικός σας σύντροφος είναι υγιής. Όταν το θέμα είναι η υγεία τίποτε δεν είναι υπερβολικό ή ντροπιαστικό. Όσο περισσότεροι και κυρίως περιστασιακοί σύντροφοι τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος μόλυνσης από τον HIV αν δεν λαμβάνονται οι απαραίτητες προφυλάξεις.
Ο έρωτας είναι κάτι υπέροχο στη ζωή, γι' αυτό ας προφυλάξουμε και τον έρωτα και τη ζωή. Μην σκεφτείτε "αποκλείεται να συμβεί σε μένα", αυτό θα σκέφτονταν και οι 8.500 (τον Νοέμβρη του 2009 και 9.229 τον Οκτώβριο του 2008) ασθενείς σε όλη την Ελλάδα. Τρομακτικός αριθμός αν το σκεφτείς, πόσο μάλλον να ανήκεις σ' αυτούς τους 8.500.
Αν νοιάζεσαι για σένα και για όποιον αγαπάς, χρησιμοποίησε προφυλακτικό. Δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα, αν είσαι ετεροφυλόφιλος, ομοφυλόφιλος ή αμφιφυλόφιλος, είσαι ένας άνθρωπος που κάνει έρωτα κι είσαι υπεύθυνος για σένα και για όποιον βάζεις στην καρδιά και την αγκαλιά σου.
Αύριο φόρα το κόκκινο κορδελάκι και σκέψου πόσο καλύτερα θα ένιωθες αν δεν χρειαζόταν να το σκέφτεσαι μια μέρα το χρόνο, γιατί θα πρόσεχες όλο τον υπόλοιπο.

Ειδικά ενημερωτικά-διαφημιστικά σποτ:
http://www.youtube.com/watch?v=VQ4P0IftHjw
http://www.youtube.com/watch?v=kx8aliX8pGo
http://www.youtube.com/watch?v=5iiR2sKOpQY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=yZpyDGS7E1o
http://www.youtube.com/watch?v=V3OnolelZnw
http://www.youtube.com/watch?v=e4ZBzMOV9Js

Για να ενημερωθείτε και να μάθετε περισσότερες πληροφορίες:
http://www.hivaids.gr/homepage.php
http://www.hivaids.gr/enghomepage.php?id=pliroforisi/deltio
http://news.ert.gr/el/ygeia/eidiseis/29775-ayksimena-ta-krousmata-tou-aids-stin-ellada

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Σκυθρωποί δρόμοι κι άνθρωποι μόνοι...

Κάνεις μια βόλτα στην Αθήνα το μεσημεράκι του Σαββάτου και παρατηρείς ανθρώπους με τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά με ένα κοινό. Χαμογελούν σπάνια κι όταν συμβαίνει μοιάζει τόσο περίεργο που σε εκπλήσσει.
Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε λεωφορεία, μετρό, τρένα, τρόλεϊ να παλεύουν με τα λεπτά που περνούν, ενώ περιμένουν είτε να φτάσει το μέσο που θα τους μεταφέρει ή να φτάσουν οι ίδιοι στον προορισμό τους. Η διάθεση τους δεν είναι ιδιαίτερα καλή, καθώς μια τέτοια αναμονή και ταλαιπωρία δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτε άλλο παρά εκνευρισμό και αγανάκτηση.
Ξαφνικά ο κόσμος γύρω κινείται σε μια δίνη άγχους, εκνευρισμού, βιασύνης, αναίτιου θυμού, απαισιοδοξίας, γκρίνιας και το χειρότερο είναι όχι μόνο πως παρασέρνει κι εσένα, αλλά ότι ακόμη κι όταν συνειδητοποιείς όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σε κουράζει συνειδητά, υποσυνείδητα της παραδίνεσαι αμαχητί.
Στην Ελλάδα νομίζω πως οι άνθρωποι ήμασταν πάντα του κεφιού και της χαράς, μεσογειακός λαός γαρ, αλλά συγχρόνως καταστροφολόγοι και ευερέθιστοι, με το ζωνάρι λυμένο για καβγά. Τον τελευταίο καιρό, όμως, η χαρά έγινε τόσο μικρή που πια δεν φαίνεται, κρύφτηκε πίσω από αμέτρητα προβλήματα κι ανησυχίες και μπήκε στον πάγο. Απ' την άλλη, η απογοήτευση και η έκρυθμη ατμόσφαιρα έχουν παγιωθεί στην καθημερινότητα κι εμείς βουλιάζουμε σ' αυτήν.
Όλα μας φταίνε. Όχι άδικα πάντα, αλλά τώρα παίρνουν άλλες διαστάσεις, διογκώνονται στο μυαλό μας κι από κει ξεκινούν τα προβλήματα.
Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η ανασφάλεια, οι συνεχείς ανακοινώσεις νέων μέτρων, η πεποίθηση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε και πως η όποια προσπάθεια από την πλευρά μας θα καταλήξει στο κενό, ο φόβος ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό και οι καθημερινές συνήθειες κι υποχρεώσεις που μοιάζουν δυσβάσταχτες, σαν να σφίγγει μια θηλιά γύρω απ' το λαιμό δημιουργούν μια πρωτοφανή ίσως -λόγω έκτασης- παθητική επιθετικότητα. Είμαστε επιρρεπείς στα άσχημα συναισθήματα και έτοιμοι για καβγά, περιμένουμε μόνο την αφορμή, για να μη σας πω ότι την αναζητούμε κιόλας. Είναι όμως ο κατάλληλος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τη ζωή;
Από τον Φεβρουάριο περιμένουμε ολοκαίνουργια οικονομικά μέτρα, ολόφρεσκα σαν φραντζολάκια που βγήκαν απ' το φούρνο, επιχειρήσεις κλείνουν, μικρά μαγαζιά, αλλά και και εταιρίες ομίλων. Η εφημερίδα Το Βήμα την Παρασκευή κυκλοφόρησε το τελευταίο καθημερινό της φύλλο, ο Freedom 88,9 κλείνει οσονούπω κι όταν το άκουσα άρχισα να σκέφτομαι με απαισιοδοξία. Πολύ εύκολα απογοητεύεσαι θα μου πείτε, αλλά λόγω επαγγέλματος με αφορούν όλες αυτές οι αλλαγές και ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του ραδιοφωνικού σταθμού, που έκλεισε ένα χρόνο ζωής και κάποιους μήνες, καθώς ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και διαφορετικός σταθμός, που πρόβαλλε καλλιτέχνες γνωστούς κι αγαπημένους, αλλά και άλλους αξιόλογους που τους ανακάλυπτε και τους πρότεινε στο κοινό. Όχι ό,τι επιβάλλουν οι εταιρείες, αλλά πραγματικά ιδιαίτερες μουσικές, ένα αληθινά ελεύθερο ραδιόφωνο που εν μέσω οικονομικών περικοπών χάνει την ευκαιρία να συνεχίσει την ελπιδοφόρα πορεία του, γιατί το κοινό του θεωρείται μικρό για το εμπορικό τμήμα. Η όαση στο ραδιόφωνο -γιατί κακά τα ψέμματα κι εγώ που αγαπώ και το λαϊκό και το ελληνικό ποπ και το ελαφρολαϊκό, νομίζω πως φτάσαμε στο αποκορύφωμα παρακμής και αηδίας σε μουσικές- θα κλείσει για να δώσει άραγε σε τί τη θέση του; Απ' ό,τι ακούγεται στον Hot Fm (Jesus!!!) που δεν θα χρειάζεται ανθρώπινο δυναμικό, άρα οι απολύσεις συνεχίζονται.
Να 'τη η απογοήτευση κι ο πεσιμισμός! Σκεφτόμουν τί να κάνω για να αντιδράσω στην αρνητική ενέργεια που με περιβάλλει και έχει γεμίσει την ψυχή και τον οργανισμό μου, νομίζω πως το βρήκα. Το πρώτο βήμα είναι ότι γράφω εδώ πως ΔΕΝ ΘΕΛΩ να κλείσει ο Freedom, γιατί καλά είναι να τα λέμε στις παρέες, αλλά να το λέμε και κάπου που μπορούν να το δουν κι όσοι δεν είναι φίλοι μας. Δεύτερον, αποφάσισα -μάλλον λίγο αργά, αλλά όπως λέει κι ο λαός ποτέ δεν είναι αργά- πως για να κερδίσεις την ελευθερία πρέπει να είσαι ελεύθερος στο μυαλό. Ελεύθερος από ό, τι μπορεί να μας κάνει να χάσουμε τη δύναμη, τη συγκέντρωση στο στόχο, την όρεξη για δημιουργία και ζωή, τη χαρά, το χαμόγελο, την επαναστατικότητα, την αγωνιστικότητα, την ικανότητα να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, την αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Πόσοι ανελεύθεροι άνθρωποι είμαστε άραγε στον κόσμο; Ας κάνουμε το Βήμα για να κερδίσουμε Freedom. Μπορεί μέσα στην κρίση να ορίζει κάποιους τομείς η οικονομική δυσπραγία, αλλά τελικά, θα διαφωνήσω ότι η ζωή είναι αγώνας και θα πω πως η ζωή είναι ένα ταξίδι που θέλοντας και μη θα περάσουμε από πολλά και διαφορετικά μέρη, υπό ποικίλες συνθήκες, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουμε μόνο αν επιλέξαμε τις διαδρομές κι αν δεν σταματήσαμε να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας.
Για τα Σάββατα που κρατούν λίγο και τις αντικειμενικές συνθήκες που τα κάνουν ακόμη μικρότερα. Για τα Σάββατα που τόσο αγαπώ και θέλω να μ' αγαπήσουν κι αυτά...ελεύθερα, παρακαλώ!

"Η μελαγχολία της ευτυχίας" Μάνος Χατζιδάκης:
 http://www.youtube.com/watch?v=7Yhr4LfmHfA
"Σάββατο", "Κι εγώ σαν πόλη","Το ξέρω πια δε μ' αγαπάς" και "Οδός Αριστοτέλους" Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=h524MezbfM0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=TmWX0E1O1sE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=A1azK5Sy_Jw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=0RwmACDCcWA
"Ο άλλος μου εαυτός" Γιώργος Νταλάρας και Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=dEh83VsWH_s&feature=related
"Οι ελεύθεροι κι ωραίοι"  και "Το πεπρωμένο" Γιώργος Νταλάρας:
http://www.youtube.com/watch?v=I9gAqx3BCdE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=sZdR-gyrT5Q&feature=related

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

I need time...

Χρόνος. Δύσκολο να ορίσεις τι είναι. Είναι εκείνες οι ατέλειωτες, άδειες και βαρετές ώρες που περιμένεις κάτι να συμβεί για να αποκτήσει νόημα η καθημερινότητά σου; Ή μήπως είναι εκείνες οι στιγμές που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ κι όμως, φεύγουν πριν καν το καταλάβεις; Είναι η αναμονή έξω από ένα χειρουργείο ή μια αίθουσα τοκετού ή στην ουρά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς και στη στάση  περιμένοντας το λεωφορείο;  Πότε περνά έχοντας εκπληρώσει το σκοπό του και πότε κυλά άσκοπα χωρίς να έχεις κάνει τίποτε από όλα όσα θα μπορούσες; Πότε ο χρόνος είναι σύμμαχος και πότε εχθρός; Μια στιγμή μπορεί να κάνει τη διαφορά κι άλλη φορά ίσως χρειάζεται να δώσεις χρόνο, περισσότερο χρόνο, σε σένα, στους άλλους, στο μυαλό, στις πράξεις, στα αισθήματα. Τώρα θα μου πείτε, μα πώς σου ήρθε τώρα αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα γύρω από το χρόνο; Ούτε γενέθλια έχω, ούτε Πρωτοχρονιά είναι, δόξα τον καλό Θεούλη όλοι μια χαρά είμαστε, άρα...; 
Σε μια συζήτηση χθες έλεγα -κάνοντας πλάκα- ότι η μακροβιότερη σχέση μου είναι με τον Νίκο Αλιάγα(χιούμορ και φαντασία). Ναι, το παραδέχομαι, τον αγαπώ!Εγώ και πόσες άλλες χιλιάδες κοριτσάκια, κοπέλες, γυναίκες σε Ελλάδα και Γαλλία (και όχι μόνον).Όταν τον είδα πρώτη φορά πήγαινα Α' Γυμνασίου, δηλαδή το 2000 και τώρα έχοντας τελειώσει το Πανεπιστήμιο αυτή η αδυναμία συνεχίζεται, 10 χρόνια μετά. Έκανα λοιπόν πλάκα, λέγοντας ότι ο Αλιάγας είναι ο μόνος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι τρελάθηκα κι έχω παραισθήσεις, εξηγούμαι. Με αφετηρία αυτό, σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων, είτε φιλικές είτε ερωτικές είτε επαγγελματικές, οικογενειακές κλπ δεν διαρκούν και πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχείς και δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Και ξέρετε πού κατέληξα; Στον χρόνο! Ή για να είμαι πιο σωστή ΚΑΙ στο χρόνο.
Κάποιες φορές συναντάμε κατάλληλους ανθρώπους τη λάθος στιγμή, είτε εμείς δεν είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι με τις κεραίες μας στραμμένες προς αυτή την κατεύθυνση, είτε εκείνοι δεν μπορούν να δουν εμάς. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως αυτή η συνάντηση ήταν μαγική. Άλλες φορές συναντάμε στην δική μας τέλεια στιγμή τον λάθος άνθρωπο κι απ΄την ανάγκη μας να πάρει σάρκα και οστά η θετική διάθεση προς μια νέα γνωριμία (φιλική ή ερωτική), βάζουμε στη ζωή μας ακατάλληλο άνθρωπο.
Υπάρχουν αγαπητοί μου, όμως, φορές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη σωστή φάση της ζωής σου και συναντάς κάποιον-α που είναι -ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι είναι- αυτό ακριβώς που έπρεπε, έψαχνες, ήθελες, χρειαζόσουν. Ξεκινάς λοιπόν, με τις καλύτερες των προθέσεων και είσαι μες στη χαρά για όσο διαρκεί η ψευδαίσθηση ότι αυτό ήταν που ζητούσες. Μια μέρα ωστόσο, συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως πίστευες, ότι καταπιέζεσαι, ότι είσαι δυστυχής, ότι υπάρχουν κενά, ότι χάνεις τον εαυτό σου για να δώσεις το χώρο που καταλαμβάνει στη ζωή σου ο/η άλλος-η, πως θες χώρο και κυρίως, χρόνο μακριά του/της. Υγιές. Όλοι το έχουμε ζήσει κι ίσως το ξαναζήσουμε.
Κάποτε βρισκόμαστε σε μια εύθραυστη συναισθηματική κατάσταση και θέλουμε διακαώς να βρούμε ανθρώπους να αγαπήσουμε, να γίνουν φίλοι μας, αλλά και να ερωτευθούμε κι έτσι προβάλλουμε σ' αυτούς που μπαίνουν τώρα στο προσκήνιο αυτή μας την επιθυμία και ανάγκη, τόσο που να μεγαλοποιούμε αυτά που αισθανόμαστε, να βλέπουμε το χάος μακριά τους και τον παράδεισο κοντά τους και βιαζόμαστε να βάλουμε ταμπέλες και ονόματα στα αισθήματα, τις σχέσεις, τους ανθρώπους. Αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε τη σχέση που θέλουμε μαζί τους, ίσως όταν έχουμε κατακτήσει το στόχο μας, καταλάβουμε ότι δώσαμε περισσότερη αξία από όση πραγματικά είχε και τα αισθήματα ήταν πλασματικά. Τότε, η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη. Αν είχαμε δώσει χρόνο στον εαυτό μας να είχαμε συνειδητοποιήσει το απατηλό του πράγματος και να είχαμε προλάβει την εμπλοκή όχι μόνο τη δική μας, αλλά και την ταλαιπωρία των άλλων. Τα αισθήματα είναι σαν πανάκριβα κρύσταλλα, ακριβά, εύθραυστα κι αναντικατάστατα.
Ξέρετε, είναι και περίοδοι που δεν θες τίποτα καινούργιο γιατί έχεις απογοητευθεί, θες ή τα παλιά και γνώριμα ή να απομονωθείς. Αυτό μπορείς να το κάνεις με τη συμπεριφορά σου, αποθαρρύνοντας κι απομακρύνοντας τους ανθρώπους γύρω σου και θέτοντας όρια, ότι δεν σου χρειάζονται νέοι άνθρωποι, σου αρκούν όσοι έχεις. Τότε, ίσως χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις όμορφες, ευχάριστες στιγμές με νέους ανθρώπους που μπορούν να σου προσφέρουν ό,τι δεν μπορούν οι παλιοί γνώριμοι. Νέο αέρα, νέες σκέψεις, νέες ανακαλύψεις, νέα αισθήματα, καινούργιες σχέσεις.
Ο χρόνος που λέτε, μαζί με τους ψυχογενείς παράγοντες, παίζει μεγάλο ρόλο στις σχέσεις και τη ζωή μας. Πόσες φορές έχετε πει "γιατί δεν το έκανα τότε αυτό;", "γιατί δεν είπα το άλλο;" ή "γιατί έκανα ή είπε αυτό κι όχι εκείνο;", "γιατί άργησα τόσο, γιατί βιάστηκα, γιατί δεν τόλμησα;". Εγώ πολλές, γι' αυτό σας λέω, ο χρόνος είναι σπουδαίο πράγμα. Μπορεί να σε κάνει πανευτυχή ή να σε ρίξει στα Τάρταρα, μπορεί να σου χαμογελά ή να γελά ειρωνικά εις βάρος σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν εν βρασμώ κι άλλοι που θέλουν το χρόνο τους να επεξεργαστούν τα γεγονότα και μετά να πράξουν. Είναι οι αυθόρμητοι, οι χειμαρρώδεις ή  και οι παρορμητικοί, οι άμυαλοι κι απ' την άλλη, οι ψύχραιμοι, συγκρατημένοι κι αυτοί που θέλουν να εξασφαλίσουν τον εγωισμό ή τα αισθήματά τους. Θα με τοποθετούσα στους αυθόρμητους (με λίγη δόση από ανάγκη να πάρω το χρόνο μου), αλλά με ενοχές, γιατί βλέπετε περιτριγυρίζομαι από πολλούς της δεύτερης κατηγορίας, αν κι αυτοί όσο κι αν δεν το παραδέχονται μπορεί να μην γίνονται αυθόρμητοι, αλλά λίγο απ' τα υπόλοιπα έχουν. Άλλοτε είναι προτέρημα κι άλλοτε ελάττωμα, όλα στη ζωή κάπως έτσι είναι κι όλοι θα περάσουμε από αυτά τα στάδια μηδενός εξαιρουμένου.
Ο χρόνος...εκεί που δεν το περιμένεις βλέπεις πλευρές ανθρώπων που ξέρεις κι ούτε που τις φανταζόσουν, ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Λέμε ήταν "η κακιά η ώρα", έχουμε κακές και καλές στιγμές, τρυφερές και σκληρές, ευαίσθητες και εγωιστικές, άρα ο χρόνος  καθορίζει αναρίθμητους τομείς της ζωής μας. Και δεν γυρίζει πίσω ούτε για να αλλάξουμε αποφάσεις και πράξεις, ούτε για να διορθώσουμε, ούτε για να ξαναζήσουμε στιγμές. Γι' αυτό είναι πολύτιμος, γιατί δεν μπορείς να αποταμιεύσεις το χαμένο χρόνο, άπαξ και χαθεί, ψάξε να τον βρεις. Άσκοπα. Χάθηκε.
Μετρώ τις αδικοχαμένες μου ώρες και μέρες και στεναχωριέμαι, γιατί ξέρω πως θα έρθουν κι άλλες που θα φύγουν έτσι, δεν θέλω. Θα υπάρξουν μέρες που δεν θα τις χαίρομαι, που θα περνούν βασανιστικά αργά, ενώ θα θέλω να περάσουν σαν νεράκι κι άλλες που θα θέλω να διαρκέσουν μια αιωνιότητα και θα εξαφανισθούν σαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αμαρτία δεν είναι να περνούν βασανιστικά αργά, βαρετά και κουραστικά οι μέρες μας και να ευχόμαστε να χαθούν; Χαμένες στιγμές, τόσες στιγμές...και να' ναι χαμένες.
Ο χρόνος μάς αλλάζει, τα σημάδια του ανεξίτηλα -τί κοινοτοπία και πόσο αλήθεια!- πάνω σε πρόσωπα, κορμιά, ψυχές, καρδιές και πνεύμα. Σε ανθρώπους.
Τελικά, κατάλαβα -τουλάχιστον αυτό πιστεύω τώρα- γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, Αφιερώνουμε χρόνο αναγκαίο, δηλαδή αν μέσα σε όλη μου τη βδομάδα μπορώ να σε δω τώρα, θα σε δω κι ας μην είναι η κατάλληλη στιγμή κι ας μην είναι τώρα η επιθυμία μου να σε δω και να σ' ακούσω μεγάλη, ή η διάθεσή μου να ταυτίζεται με τη δική σου. Εν ολίγους, κι ας μην πολυθέλω να σε δω κι ας μην πολυθέλω την παρέα σου, τώρα μπορώ, άρα τώρα θα βρεθούμε. Κι εκεί είναι το λάθος. Η αγάπη και ο έρωτας δεν πρέπει να απαιτούνται απ' τις στιγμές, πρέπει να απαιτούν τις στιγμές.
Η ιδανική σχέση είναι αυτή με τον Αλιάγα που σας έλεγα νωρίτερα. Μην μου αποδίδετε το βραβείο της ανοιχτής παλάμης ακόμη, προσέξτε. Σ' αρέσει ένας άνθρωπος γι' αυτό ακριβώς που είναι, δεν θες να τον αλλάξεις, είναι τέλειος (γιατί και να ήθελες δεν μπορείς να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις). Είναι εκεί όταν το θέλεις εσύ-ανοίγεις το φάκελο με τις φωτογραφίες και τον βλέπεις, μπαίνεις στο youtube και βλέπεις εκπομπές κλπ κλπ- ή σου κάνει ευχάριστες εκπλήξεις σε ανύποπτο χρόνο (π.χ. παρουσίαση νέου αρώματος σε πολυκατάστημα στην Αθήνα). Δεν επεμβαίνει ποτέ στη ζωή σου, δεν σου κάνει έλεγχο, δεν νιώθεις ότι απαιτεί χώρο, καταλαμβάνει όσο του δώσεις. Είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να καταπιέζεσαι και να υποχωρείς,  δεν προσπαθεί να σε αλλάξει, σε θέλει όπως ακριβώς είσαι (αυτό έχεις πλάσει στο όμορφο κεφαλάκι σου για να τον μυθοποιείς ακόμη περισσότερο), σε κάνει να γελάς, ξέρει πότε να μην βρίσκεται γύρω σου (εν προκειμένω, στο μυαλό σου) όταν δεν έχεις διάθεση και αποσύρεσαι. Δεν έχεις απαιτήσεις, σε καλύπτει αυτό που έχεις, κι εκείνος δεν απαιτεί ούτε χρόνο ούτε χώρο, είναι ικανοποιημένος με όσα δίνεις, σε αφήνει ελεύθερη να αναπνέεις και να ζεις. Δεν σου λέει ψέμματα, ούτε σε έχει στην τσίτα, ξέρεις όσα χρειάζεται γι' αυτόν, αλλά συνεχίζει να διατηρεί το μυστήριο και το ενδιαφέρον και αποδέχεσαι πλήρως το γεγονός ότι έχεις από αυτόν το κομμάτι που σου αναλογεί, χωρίς πανικούς, δράματα, κλάματα, ταβανοθεραπείες και ατέλειωτες αναλύσεις τού "τί σκέφτεται, τί λάθος έχω κάνει, γιατί φέρεται έτσι, τί θέλει επιτέλους να κάνω" κλπ. Τέλος, δεν σε απογοητεύει γιατί δεν μπορεί να σε απογοητεύσει. Έχεις όσες προσδοκίες σου επιτρέπει το μυαλό και η εικόνα που έπλασες γι' αυτόν. Άρα, σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω, είναι η μόνη σχέση που δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει ή να σε προδώσει ποτέ!
Στην πραγματική ζωή, όλα γίνονται κάπως διαφορετικά. Αρχίζουμε να απαιτούμε από τους άλλους κι οι άλλοι από εμάς. Μας πνίγουν με τα "θέλω" τους κι εμείς τον εαυτό μας για να ανταποκριθούμε σ' αυτά. Υποχωρούμε και συμβιβαζόμαστε, γιατί έτσι κάνουν όλοι, αλλά επί της ουσίας είτε υποχωρούμε μόνο εμείς ή απαιτούμε να υποχωρούν πάντα οι άλλοι. Καταλαμβάνουμε όσο χώρο μας δώσουν, αν είναι λίγος, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει, τον δεχόμαστε, αν είναι πολύς τον κυριεύουμε και θεωρούμε πως μας ανήκει δικαιωματικά. Ψευδαισθήσεις και στην πραγματική ζωή υπάρχουν (εκεί κι αν υπάρχουν!).
Στις ανθρώπινες σχέσεις τίποτε δεν είναι απλό.  Πάντα υπάρχει το ποιος θα νικήσει, εγώ ή εσύ. Σχέσεις κυριαρχίας κι εγωισμού, περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους ή δίνουμε τα πάντα γιατί οι άλλοι τα ζητούν. Αποφασίζουμε αν θα δώσουμε μάχη ή αν θα σηκώσουμε λευκή σημαία. Αν είμαστε νικητές ή ηττημένοι. Ζούμε όπως θέλουμε αναλαμβάνοντας το ρίσκο και τις ευθύνες ή συμβιβαζόμαστε στα πλαίσια των υπολοίπων. Κι εκεί κάπου, στη διεκδίκηση του χώρου, του χρόνου, της αξίας και των συναισθημάτων έρχεται η απογοήτευση, γιατί προσδοκούμε τα πάντα από έναν μόνο άνθρωπο, γιατί μας έπεισε ή πιστέψαμε πως μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα, γιατί γίναμε αλαζόνες και πλεονέκτες, γιατί έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε δυνατοί με την επιρροή μας πάνω στους άλλους κι εντέλει, γιατί δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλοί άνθρωποι, όπως κι εμείς. Μπορεί να διαφέρουμε, να έχουμε διαφορετικές οπτικές και τρόπους συμπεριφοράς, αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι, θνητοί, ούτε θεοί, ούτε υπεράνθρωποι. Τότε, απομυθοποιούνται τα πάντα κι αρχίζεις να αναζητάς τον εαυτό σου που έχασες στην πορεία και να αναρωτιέσαι πώς δεν είδες όλα τα σημάδια τόσο καιρό.
Μα γιατί ο χρόνος είναι κάτι υποκειμενικό. Ο χρόνος κυλά με τον τρόπο που εμείς κάθε φορά το βλέπουμε, έχουμε βάλει 60 λεπτά σε μια ώρα κι όμως είναι φορές που μοιάζουν με δευτερόλεπτα κι άλλες με χρόνια. Ανθρώπινη εφεύρεση για να καθορίζουμε όσα έχουμε να κάνουμε και να έχουμε ένα μέτρο-πλαίσιο για τις πράξεις και τις ενέργειες μας. Εγωιστική(ή απλώς, ανθρώπινη) εφεύρεση, για να επιβληθεί, να (έχει την ψευδαίσθηση ότι) ελέγχει τη ζωή του.
Ό,τι κι αν είναι, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε πως ο χρόνος μπορεί απρόσμενα να φέρει ανατροπές κι εκπλήξεις. Και το σημαντικότερο, δεν ξέρω για σας, αλλά θέλω χρόνο, τον χρειάζομαι....
(Υ.Γ. "Το 'χαμε ανάγκη κυρα-Τένια μου" που λέει και μια ψυχή)

"Αργούσε πάντα από αρχή. Η αρχή του ήταν πώς η συνέπεια είναι ο κλέφτης του χρόνου."
"Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα."
"Τα περισσότερα σύγχρονα ημερολόγια χαλούν τη γλυκιά απλότητα των ζωών μας με την υπενθύμιση ότι κάθε ημέρα που περνά είναι η επέτειος κάποιου εντελώς αδιάφορου γεγονότος."
"Τριάντα πέντε είναι μια πολύ ελκυστική ηλικία. Η κοινωνία του Λονδίνου είναι πλήρης γυναικών πολύ μεγαλύτερης ηλικίας που με ελεύθερη επιλογή τους, έχουν παραμείνει τριάντα πέντε για χρόνια."
"Το γέλιο δεν είναι κακή αρχή για μια φιλία, και είναι ό,τι καλύτερο για τέλος."
 Όσκαρ Ουάιλντ

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Καμίνης και Μπουτάρης...δώστε και σώστε!

Το παραδέχομαι! Το πόσο το καταχάρηκα που βγήκε Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο Μπουτάρης δεν λέγεται, το πόσο χάρηκα που βγήκε στην Αθήνα ο Καμίνης κι όχι πάλι ο Κακλαμάνης, δεν περιγράφεται!
Νιώθω σαν τον Χελάκη στο Euro 2004 να λέει εκείνο τα ανεπανάληπτο: "Δεν περιγράφω άλλο!"
Μετά την τραγελαφική εκλογή του Π. Ψωμιάδη ως Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας -που μου γεννά την απορία αν οι πολυαγαπημένοι μου Βορειοελλαδίτες το έχουν χάσει ή αν πάνε να ψηφίσουν για χαβαλέ- και μετά την είσοδο ακροδεξιού-χρυσαυγίτη στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, έπρεπε να γίνει κάτι που να μας δώσει λίγη αισιοδοξία και να δείξει ότι τα μυαλά ούτε καμμένα είναι ούτε στα κάγκελα!
Ο κ. Γιώργος Καμίνης με κάνει να ελπίζω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός και έχει διατελέσει συνήγορος του πολίτη, αλλά που ήταν αθόρυβος, μίλαγαν γι' αυτόν χωρίς να μιλάει ο ίδιος κι έτσι πιστεύω -χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά- ότι μπορεί να κάνει κάτι πολύ καλό αν έχει και τη στήριξη του συμβουλίου. Ένα συμβούλιο που, αν εξαιρέσουμε τον Μιχαλολιάκο, περιλαμβάνει νέους ανθρώπους που αγαπάνε την Αθήνα κι όχι την πολιτική, τρανό παράδειγμα ο κατ' εμέ συμπαθέστατος Γιώργος Αμυράς. Η Αθήνα πρέπει να γίνει μια πόλη που δεν φοβίζει τους κατοίκους της, που δεν έχει φοβικά και κλειστοφοβικά σύνδρομα και κάνει τους ανθρώπους της να νιώθουν ασφαλείς. Μια πόλη που προσφέρει όλα αυτά που μπορεί και επιβάλλεται να δώσει. Συνθήκες μιας πραγματικά καλής ζωής σε Έλληνες και ξένους. Όχι στα γκέτο, όχι στις γωνίες, τους δρόμους και πλατείες που κυριαρχούν τα ναρκωτικά, η παρακμή και η εγκληματικότητα, όχι σε μια πόλη που σε διώχνει και δεν σε προσελκύει αν δεν ανήκεις σε μια περιθωριακή κάστα ανθρώπων. Μακάρι να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων των Αθηναίων, και όχι μόνο, ο Γιώργος Καμίνης. Πρέπει.
Όσο για τον Γιάννη Μπουτάρη τί να πεις;! Και μόνο το γεγονός πως ο Άνθιμος τον πολέμησε τόσο και είχε πει εκείνο το υπερφίαλο -ακόμη και για τα δεδομένα του εν λόγω ανθρώπου- "όσο υπάρχει Άνθιμος, Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη δεν βγαίνει", αρκεί για να γουστάρω με τρέλα που βγήκε (ζητώ ταπεινά συγνώμη για την αργκό, αλλά δεν βρίσκω πιο αντιπροσωπευτική φράση γι' αυτό που αισθάνθηκα)! Ναι, είναι ένας άνθρωπος με ψεγάδια, πολλά, έχει παραδεχτεί ότι υπήρξε αλκοολικός, κλίνει προς την αριστερά -ε, για τον Άνθιμο, αν αυτό δεν είναι πρόβλημα και αμαρτία τί είναι;- φοράει σκουλαρίκι, απάντησε χιουμοριστικά (δυστυχώς, πολλοί, όπως και η μανούλα μου δεν το αντελήφθη έτσι, γιατί βλέπετε μερικές φορές η προσήλωση στην πίστη, στην Εκκλησία και όχι στον ίδιο το Θεό ως κάτι διαφορετικό-γιατί σήμερα είναι δύο διαφορετικά πράγματα ως επί το πλείστον- οδηγούν σε απενεργοποίηση της κριτικής σκέψης) πως θα προβάλλει η τοπική τηλεόραση προνοταινίες -ενώ και τώρα πορνό δεν προβάλλει;- και είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Γι' αυτό το καταχάρηκα που βγήκε!
Ο Μπουτάρης δεν θα ζήταγε ποτέ -νομίζω- επανακαταμέτρηση, κάτι που ζητά αυτή τη στιγμή ο Κώστας Γκιουλέκας. Θα έδινε τα συγχαρητήριά του και θα έφευγε αξιοπρεπώς. Αυτή την εντύπωση μού έχει δώσει, γιατί δεν τρέχει σε εκπομπές και σταθμούς, σε αντίθεση με τον κ. Γκιουλέκα. Θα ευχηθώ η επανακαταμέτρηση να αποδείξει την περίτρανη νίκη του Γιάννη Μπουτάρη κι εκείνος να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Γιατί ναι, καλός ο χαβαλές, καλή η πολιτική μαγκιά και το κίτρινο χρώμα για να έχουμε κάτι να λέμε, αλλά μετά τον Παπαγεωργόπουλο και τα εκατιμμύρια που χάθηκαν στη δημαρχία, χρειάζεται κάποιος που να πράξει τα δέοντα για μια χαλαρή, όμορφη, καθαρή, φροντισμένη και ανθρώπινη Θεσσαλονίκη. Έτσι, κύριε Μπουτάρη μου που τόσο σας υποστηριζα όλον αυτό τον καιρό; Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι από τα αγαπημένα μου, άλλοι όμως υποστηρικτές σας κι εσείς μου εμπνέετε κάτι ιδιαίτερο, μην απογοητεύεσετε όλους εμάς που το νιώσαμε αυτό.
Γιατί εδώ θα είμαστε κυρ- Γιάννη μου κι αν μας απογοητεύσετε, όσο καλά λόγια κι αν γράφτηκαν, έτσι θα γραφτούν και τα άλλα, τα κακά, εφόσον θα είναι αλήθεια.
Δεν θα αναφερθώ και πάλι στην αποχή που ήταν τεράστια. Δεν θα ξαναπώ ότι δεν αποτελεί πολιτική πράξη, αλλά περίτρανο δείγμα αδιαφορίας και αποποίησης πολιτικών και κοινωνικών ευθυνών. Τα έχω ήδη επαναλάβει πολλάκις. Το μόνο που θα πω είναι το εξής: Αν δεν ψηφίζετε δεν έχετε κανένα δικαίωμα να απαιτείτε, να παραπονιέστε, να διαμαρτύρεστε για το παραμικρό. Όσο αδιαφορείτε, τόσο θα αδιαφορούν. Εγώ ήμουν χάλια κι όμως πήγα, όχι για να ψηφίσω κάποιον για περιφερειάρχη, αλλά για να ρίξω το άκυρο, δηλώνοντας ότι κανένας από τους δύο δεν είναι για μένα άξιος να διοικήσει αυτή την περιφέρεια. Σηκώθηκα να πάω για να ψηφίσω ένα χ, όχι κάποιον, ένα χ. Και όλοι οι υπόλοιποι γιατί δεν μπορούσαν να πάνε; Είναι πολλά 10-15 λεπτά από τη ζωή σου που θα καθορίσουν τις συνθήκες αυτής;
Προσωπικά, νομίζω πως όχι, αλλά πάλι, τί ξέρω κι εγώ, ε;

Υ.Γ. Με Καμίνη και Μπουτάρη η Αθήνα μεθυσμένη για Σαλονίκη θα σαλπάρει!
Γλιτώσαμε τον Κικίλια βρε παιδιά! Τον Σγουρό όμως, όχι.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Και στη ζωή και στη σκηνή...Φουρκέτα!

Το θέατρο είναι μαγικό. Σου φτιάχνει κόσμους, σε βάζει σ' αυτούς, σε ταξιδεύει, σε κάνει να νιώθεις τόσο μέσα σ' αυτούς, αλλά και τόσο προστατευμένος από ό,τι θα μπορούσε να σε πληγώσει. Σου δίνει μαθήματα ζωής, σε συγκινεί και σε κάνει να γελάς, σε λυτρώνει. Αυτό ένιωσα το Σάββατο το βράδυ στην παράσταση "Φουρκέτα" της Ελένης Γκασούκα στο θέατρο Εμπορικόν.
Η Μαρία Καβογιάννη σε μια μοναδική ερμηνεία σ' ένα έργο που η συγγραφέας του αξίζει συγχαρητήρια, καθώς με έναν αριστοτεχνικό τρόπο περνά σε κλάσματα δευτερολέπτου από τη συγκίνηση στο γέλιο και το αντίστροφο. Η Αλίκη (Μαρία Καβογιάννη) είναι μια γυναίκα που εργάζεται ως λογίστρια, μητέρα ενός χρήστη ναρκωτικών, σύζυγος ενός δικηγόρου, κόρη ενός πρώην κομμουνιστή μέθυσου που έχει άνοια και τον φροντίζει, αδελφή μιας κομμουνίστριας δημοσιογράφου που γράφει στο Άστρα και Όραμα και το αντικείμενο του πόθου ενός νεαρού γείτονα και φίλου του γιου της.
Μια γυναίκα που όλοι οι άλλοι είναι η προτεραιότητά της εκτός από τον εαυτό της. Άφησε το όνειρο να γίνει τραγουδίστρια της Λυρικής μόνο και μόνο γιατί της το είπε ο πατέρας της. Μια μάνα, σαν κάθε μάνα, που κάνει όνειρα, τα καθρεφτίζει στα παιδιά της, απογοητεύεται, θυμώνει, εθελοτυφλεί γιατί θέλει να πιστέψει πως θα απεξαρτηθεί κι ας ξέρει ότι κρύβει τα ναρκωτικά κάτω απ' το κρεβάτι. Μια μάνα που απ' τη μια θέλει να απογαλακτιστεί ο γιος της, αλλά δεν θέλει να πάει στο στρατό και γι' αυτό σκαρφίζεται και οργανώνει ολόκληρη επιχείρηση. Νοικοκυρά που κάνει τα πάντα για να είναι όλα στην εντέλεια, το φαγητό, το σπίτι, τα πουκάμισα και τα σακάκια του συζύγου. Κόρη ενός βίαιου πατέρα που όμως, τον θαύμαζε και τον λάτρευε και τώρα τον φροντίζει. Με υπομονή κι απέραντη αγάπη. Έχει το νου της σ' αυτόν, τον ταΐζει τον αλλάζει, τον πηγαίνει στην τουαλέτα, τον χτενίζει, μαζεύει τα μανταρίνια που του δίνει κι εκείνος τα πετά κάτω, τον σταματά για να μην βγει έξω, ξέρει τί εννοεί ακόμη και τώρα που έχει άνοια κι ανησυχεί.
Αδελφή μιας ελεύθερης και πολύ μοντέρνας γυναίκας που καταλήγει να γίνει η ερωμένη του συζύγου της. Σύζυγος ενός δικηγόρου που τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με διαζύγια και παρόλο που την αγαπάει, είναι άλλωστε από παιδιά μαζί, έχει ξεχάσει πως δεν είναι μια νοικοκυρά, αλλά η γυναίκα του.
Η φαντασίωση κι ο κρυφός πόθος του νεαρού (και ωραιότατου) γείτονα, που ενώ έχει καταλάβει τί αισθάνεται εκείνος, αποφεύγει να το συζητήσει, αλλάζει την κουβέντα και κάνει ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Α, και το αποκούμπι μιας νεαρής και ταλαιπωρημένης γειτόνισσας που αποφάσισε μετά από πολλές περιπέτειες να δώσει εξετάσεις για τη Λυρική. Η φωνή μαγική, η ερμηνεία συγκινητική, τα τραγούδια ένα κι ένα, δημιουργώντας μια ακόμη πιο επιβλητική ατμόσφαιρα.
Κάποτε, όταν όλη της η ζωή θα γυρίσει ανάποδα -όχι ότι δεν ήταν- αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια χωρίς να εθελοτυφλεί, θα πάρει δραστικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Θα διαγράψει απ' τη ζωή της την αδελφή της, θα εξομολογηθεί την αγάπη και τον έρωτά της στον άντρα της, αλλά θα του ανακοινώσει ότι δεν θέλει να τον ξέρει. Θα πει στο γιο της να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να απεξαρτηθεί μια για πάντα και θα ζητήσει απ' τον πατέρα της να μην βγάζει ακατανόητους φθόγγους όταν θέλει να πάει τουαλέτα, αλλά να της λέει wc κι εκείνη θα καταλαβαίνει. Τέλος, τους ανακοινώνει ότι έχει καρκίνο και της απομένουν δύο μήνες ζωής, τους οποίους έχει αποφασίσει να περάσει με το να ασχοληθεί επιτέλους και με τον εαυτό της.
Η σκηνή μπροστά στον στρατιωτικό γιατρό για να πάρει ο γιος το απαλλακτικό στράτευσης είναι απολαυστική, γελάς αβίαστα, οι διάλογοι ολοζώντανοι, σαν να ακούς τί θα μπορούσε να πει σε αντίστοιχη περίπτωση η δική σου μητέρα. Οι σκηνές με τον παππού γεμάτες χιούμορ και συγκίνηση. Ο νεαρός γείτονας που θέλει να ζήσει τον έρωτά του γλυκός, χαριτωμένος, αστείος. Ο γιος σε μια εκπληκτική ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.  Ο Θανάσης Αλευράς σ' αυτόν το ρόλο κάνει τη διαφορά, μαζί με την υπέροχη Μαρία Καβογιάννη σ ένα ρόλο ζωής που αποδεικνύει έμπρακτα το ταλέντο αυτής της ηθοποιού. Ο Κώστας Κόκλας, όπως ακριβώς έπρεπε, μετρημένος, σ΄εκείνη την ουδέτερη ζώνη που μπορεί να φωτίσει το συναίσθημα. Ο Μπάμπης Γιωτόπουλος ως παππούς με άνοια λέγοντας μόλις 3-4 λέξεις σε όλο το έργο καταφέρνει να παίζει με το πρόσωπο και τις κινήσεις, ταλέντο. Όλοι μαζί χορεύουν είτε υπό τις μουσικές και τη φωνή της Βικτώριας Ταγκούλη που τραγουδά ζωντανά, είτε σε σημεία όπου η ένταση κορυφώνεται.
Τα σκηνικά λιτά, σημασία έχει το έργο και οι ερμηνείες, αυτές γεμίζουν τη σκηνή.
Όλο το έργο είναι μια διαρκής εναλλαγή συγκίνησης και γέλιου, όμως η στιγμή που με συγκίνησε περισσότερο ήταν όταν ο γιος ανεβαίνει στην ταράτσα να βρει τον Θεό για να προσευχηθεί για τη μητέρα του και λέει: "τώρα κατάλαβα γιατί μας έδωσες τις μάνες, γιατί εκείνες είναι πάντα εκεί όταν Εσύ δεν είσαι...Από όλες τις μάνες του κόσμου τη δική μου βρήκες να πάρεις;" Αυτή η φράση αν σκεφτείτε ότι έπεται από το: "Άφησες το γιο σου να πεθάνει για μας τους μαλ...ες και αφού πέθανε, μετά ούτε ξαναφάνηκες κι ο πατέρας μου το ίδιο..." και προηγείται του:" Εσύ, ο Υιός Σου κι η μπεκάτσα που όλα μαζί είστε Θεός...", νομίζω καταλαβαίνετε ότι οι εναλλαγές στο συναίσθημα είναι καταιγιστικές.
Όταν πια φτάνει στο τέλος η παράσταση η Αλίκη λέει την πιο ουσιαστική φράση: "Η ζωή κάνει ξαφνικά μια κίνηση και σε πετάει, φουρκέτα. Η οικογένειά μου έγινε περήφανη με αυτό που φοβήθηκα να τολμήσω (με το τραγούδι, όταν η νεαρή γειτόνισσα περνάει στις εξετάσεις της Λυρικής)...Πέταξαν όλες μου τις φωτογραφίες και κράτησαν μόνο μία, αυτή που τραγουδάω. Δεν ήξεραν πως έτσι με ήθελαν. Ούτε κι εγώ το ήξερα." Γιατί για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να κάνεις αυτό που επιθυμείς και αγαπάς για να έχει νόημα η ζωή.
Όπως είπε κι η Μαρία Καβογιάννη, εκεί που πας χωρίς αναταράξεις, η ζωή κάνει μια κίνηση και σε ταρακουνά, σε βγάζει από το δρόμο...φουρκέτα! Όσα σχέδια και συμβιβασμούς κι αν κάνουμε, αν δεν αποφασίσουμε να ρισκάρουμε για τα όνειρά μας θα έρθει αργά ή γρήγορα η στιγμή που θα καταλάβουμε πως αυτά είμαστε εμείς, αυτά μας κάνουν ευτυχισμένους, ώστε ό,τι κι αν συμβεί να μην μετανιώσουμε ποτέ και για τίποτε. Είναι η δικιά μας δικλείδα ασφαλείας.
Μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να αφήσετε να περάσει έτσι. Έχει κοινωνικά μηνύματα, βάζει την καθημερινή ζωή στο μικροσκόπιο με χιούμορ, λυρισμό, αλλά και ρεαλισμό. Όταν βγαίνεις από την αίθουσα δεν νιώθεις ότι είδες κάτι ακόμη, αλλά ότι είδες κάτι πραγματικά δυνατό κι έντονο. Κάτι που σου πρόσφερε τη δυνατότητα για ένα βήμα παραπάνω στο πνεύμα και την ψυχή.
Γιατί τελικά η ζωή είναι γυναίκα, είναι μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά, κόρη, αδελφή, φίλη, έρωτας, αγάπη, φροντίδα, όνειρα, δάκρυ, χαμόγελο, αγκαλιά, μουσική, χορός, συναίσθημα.

Πρωταγωνιστούν:
Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κόκλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Ματίνα Νικολάου.
Τραγουδάει η Βικτώρια Ταγκούλη.
Σκηνοθεσία Ελένη Γκασούκα

"Φουρκέτα" της Ελένης Γκασούκα
Θέατρο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ
Σαρρή 11, Ψυρρή
Τηλ.: 2103211750

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Αποχή κι επιλογές-καταστροφές (στις εκλογές) είναι πολλές...

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι εγώ κι ο κόσμος γύρω μου κινούμαστε σε εντελώς διαφορετικές τροχιές. Άλλες φορές είναι καλό, γιατί αποδέχεσαι και χαίρεσαι το γεγονός ότι είσαι διαφορετικός, άλλες πάλι απορείς πώς είναι δυνατόν να σκέφτεσαι με τόσο διαφορετικό τρόπο απ' τους άλλους. Παράξενο.
Κυριακή 7 Νοεμβρίου και η Ελλάδα βρισκόταν σε εκλογικό αναβρασμό, αυτοδιοικητικές εκλογές με άρωμα πολιτικού εκβιασμού.Ω, μα πόση υποκρισία χωρά σε μια μικρή χώρα;
Ξύπνησα μια λογική ώρα για τα δικά μου δεδομένα, πήρα το χρόνο που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω, να μπω σε διάθεση να βγω να περπατήσω μέχρι το εκλογικό κέντρο (το οποίο για έναν ανεξήγητο λόγο δεν είναι κανένα από όλα τα σχολεία-εκλογικά κέντρα που περνάω μέχρι να φτάσω στο δικό μου), ετοιμάστηκα και πήγα, κατά τις 2:30-3 παρά, να ρίξω με δόξα και τιμή την ψήφο μου. Η ζέστη ανυπόφορη, λίγο η υγρασία, λίγο το τόσο περπάτημα, λίγο ο μικρός χώρος του παραβάν, δεν θέλει πολύ. Η αίθουσα σχεδόν άδεια, ένας κύριος ήταν μόνο που ψήφιζε πίσω απ' το παραβάν. Ένας δικαστικός αντιπρόσωπος μιλούσε στο κινητό, οι δύο έφοροι δίπλα σημείωναν τα στοιχεία μου και τα συνέκριναν με τις λίστες τους. Ένας κύριος αυστηρός κι αμίλητος -μάλλον κακοδιάθετος που του έμελλε να περάσει μια τόσο όμορφη μέρα σε μια σχολική αίθουσα- μου έδειχνε επίμονα να περάσω στο παραβάν. Στην απορία μου για το αν θα μου δώσουν και τα ψηφοδέλτια για την περιφέρεια -πρώτη φορά σε εκλογές αυτοδιοίκησης βλέπετε- δεν μου απάντησε, αλλά μου ξαναέδειξε επίμονα και νευρικά με το χέρι να περάσω στο μπλε παραβάν να ψηφίσω.
Κοιτούσα τα ψηφοδέλτια με μια βαθιά ελπίδα να βρω σύντομα κάποιον που να ξέρω και να θέλω να ψηφίσω ή κάτι που να με κάνει να το ψηφίσω. Αυτά δεν ήταν ψηφοδέλτια, η καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου ήταν, η οικολογική συνείδηση άφησε την τελευταία της πνοή! Σε μήκος παπύρου μια σειρά από ονοματεπώνυμα που λέρωναν το κάτασπρο χαρτί δήλωναν την υποψηφιότητά τους και την ανάγκη της ψήφου μου, του σταυρού μου. Μέσα σ' αυτό το χαρτομάνι ένα πολύ μικρότερο, σχεδόν φοβισμένο κι αδιάφορο λευκό, χωρίς σημάδια και μαύρα τραύματα κρυμμένο μέσα στα άλλα ή στο τέλος.

Μια βδομάδα πριν είχα αποφασίσει να ψάξω για τους υποψήφιους της περιοχής μου, ώστε να αποφασίσω με απόλυτη βεβαιότητα και σιγουριά αυτόν που μου φαίνεται πιο ειλικρινής και άξιος. Δυστυχώς, βρήκα μόνο τα ονόματα των υποψηφίων δημάρχων των τριών από τις 6 ή 7 παρατάξεις που υπήρχαν κανονικά, όπως διαπίστωσα το μεσημέρι της Κυριακής. Μην φανταστείτε ότι βρήκα βιογραφικό, πολιτικό πρόγραμμα ή κάτι σχετικό, μόνο μερικές συνεντεύξεις που δεν πολυέβγαζαν και νόημα ή το προφίλ τους στο facebook που ενημέρωναν για τις ομιλίες και για άλλους πάλι, μόνο το όνομα, τίποτε άλλο. Τελικά, αν δεν είσαι κομματόσκυλο, δεν έχεις κολλητούς και γνωριμίες σε στρατηγικές θέσεις και δεν θες να ψηφίζεις σαν τυφλός που αφήνει να τον καθοδηγούν, δεν έχεις τύχη στην εκλογική ενημέρωση.
Ψήφισα όμως, υπερήφανα, δυναμικά, δηλώνοντας με την ψήφο μου, με το αναφαίρετο δικαίωμά μου, ότι δεν θέλω τον κόσμο και τον τόπο που μου δείχνουν, θέλω έναν πολύ καλύτερο, γιατί το αξίζω. Κι εγώ κι εσύ κι όλοι.
Φεύγοντας από το εκλογικό κέντρο είδα μια κοπέλα κι έναν άντρα να προσπαθούν να φέρουν έναν ηλικιωμένο -και μάλιστα πολύ καταβεβλημένο- κύριο, ο οποίος με το ζόρι στεκόταν όρθιος και, υποβασταζόμενος, μετά βίας έκανε αργά και μικρά βήματα. Τότε, αφού ξαφνιάστηκα κι απόρησα, αναρωτήθηκα αν πρέπει να συγκινηθώ που ο άνθρωπος αυτός θέλει, έστω και σ' αυτή την κατάσταση να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα ή να θυμώσω, γιατί ίσως τον ταλαιπωρούν γιατί έχουν "υποχρέωση" σε κάποιον να ρίξουν τόσες ψήφους, άρα ας ξεσηκώσουμε και τον παππού μην χάσουμε το ψηφαλάκι. Δεν ξέρω, δεν μπήκα στον κόπο να ρωτήσω, ντράπηκα κιόλας να το κάνω κι έφυγα, αλλά δεν έφυγε από το νου μου. Να συγκινηθώ ή να θυμώσω;
Το 40% των Ελλήνων πολιτών απείχε από την εκλογική διαδικασία. Αυτό το 40% θεωρεί ότι οι εκλογές δεν τους αφορά ή ότι η αποχή είναι επαναστατική πράξη; Ας γελάσω πικρά. Όλους μας αφορά, αυτοί που είτε έχουν εξουσία στις περιοχές που ζούμε είτε στη χώρα μας, επηρεάζουν και καθορίζουν καλώς ή κακώς τη ζωή μας, αν θεωρούμε ότι ΔΕΝ μας αφορά ΠΟΙΟΣ καθορίζει τη ζωή μας, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Είναι ντροπή να ξεστομίζει κάποιος τη φράση "δεν θα πάω να ψηφίσω, γιατί έχω απογοητευτεί". Με δουλεύεις; Γι' αυτό πρέπει να πας να ψηφίσεις, για να δηλώσεις την απογοήτευσή σου και να κάνεις κάτι να αλλάξεις το σκηνικό που σου χαλάει την εικόνα!
Όχι σε μυαλά κολλημένα, κλεισμένα σε κουτιά, βουτηγμένα στη φορμόλη, η ζωή θέλει αέρα, φως, θέλει ν' ανοίγεις τα μάτια και να βλέπεις όχι απλώς να κοιτάς, να παίρνεις βαθιά ανάσα κι όχι μόνο ν' αναπνέεις. Πες το, μίλα με πράξεις, Απέχεις από τί; Από τη ζωή σου; Είναι δυνατόν; Με το να "ψηφίζεις αποχή"(τί κλισέ;!) είναι σαν να παραιτείσαι από την ίδια τη ζωή, από το δικαίωμά σου να επιλέγεις τον τρόπο που θα ζεις, να γυρίζεις την πλάτη στη δημοκρατία που χύθηκε αίμα για να την απολαμβάνουμε, στο δικαίωμα ψήφου που εμείς οι γυναίκες παλέψαμε αιώνες να το κατακτήσουμε και μόλις τον 20ο αιώνα επετεύχθη.
Η Αθήνα μαζοχιστικά ξαναψήφισε Κακλαμάνη, ωστόσο πάει και σε δεύτερο γύρο, όπως και πολλοί δήμοι και περιφέρειες. Ίδωμεν. Η τροχαία ήδη απ' το μεσημέρι της Κυριακής βγήκε στους δρόμους μπροστά στα εκλογικά κέντρα να κόβει κλήσεις στους εκλογείς. Διπλώματα και πινακίδες δεν παίρνουν, εκλογές και την άλλη Κυριακή βλέπετε, αλλά οι κλήσεις κλήσεις. Ε, να μην πάρει κάτι φεύγοντας ο προηγούμενος δήμαρχος, ή να μην βγάλει τα προεκλογικά του έξοδα ο νέος; Τίποτε δεν αλλάζει όσο δεν αλλάζουμε εμείς.
Ο σουρεαλισμός συνεχίζεται και γιγαντώνεται αγαπητοί μου φίλοι! Σίγουρα είδατε -δεν μπορεί!- τις δηλώσεις Παπανδρέου για το εκλογικό αποτέλεσμα, όταν ευχαρίστησε τους πολίτες που "ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ψήφισαν ΠΑΣΟΚ". Εντάξει, είπαμε, υπάρχουν κομματόσκυλα, βαμμένα στα χρώματα του πολέμου, του κόμματος εννοούσα, με συγχωρείτε, αλλά τόσοι πρασινοφρουροί υπό τις παρούσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δεν το πιστεύω πως βρέθηκαν. Εσύ, Γεώργιε -του Ανδρέα- Παπανδρέου δεν ήσουν, τέκνο μου, που την περασμένη Δευτέρα στη διακαναλική συνέντευξη έλεγες πως αν ο λαός δεν στηρίξει έμπρακτα τους υποψηφίους που στέλνεις στις εκλογές, θα πάμε σε εθνικές για να πάρεις την ψήφο εμπιστοσύνης των πολιτών; Εεεεεεεεεεεεεεεεεεε; Γιώργο ξεχνάαααααααααααααας και μας δουλεύεις μες στα μούτρα μας και μου βγάζεις τα πιο βίαια και αρχέγονα ένστικτά μου!Και πίστεψέ με, ΔΕΝ το θες!
Μας δουλεύει κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου!Και μας δουλεύει ποιός; Ο Γιώργος Παπανδρέου!Άκουσον-άκουσον, κόσμε! Ξυπνήστε βρε, ξημέρωσε κι όχι μια νέα μέρα φωτεινή, αλλά μέρα με νέα μέτρα βαριά κι ασήκωτα. Μπράβο! Δώστε την εμπιστοσύνη σας σε ανάξιους κι αφήστε το τιμόνι σε τυφλό να μας πάει ντουγρού στο γκρεμό, τρίτο βραχάκι δεξιά μετά το θάμνο. Συνεχίστε να απέχετε απ' τις εκλογές, γιατί προφανώς απέχετε απ' τη ζωή. Μην χαραμίζετε το δικαίωμά μας στη ζωή, στην αξιοπρέπεια, στο σεβασμό, στην ίση μεταχείριση, στη δουλειά, στη χαρά, στον ύπνο που ξεκουράζει το σώμα και το πνεύμα κι όχι αυτόν που αποβλακώνει.
Το 2010 σε μια έκρυθμη κατάσταση ή κάνε κάτι εφευρετικό να την εκτονώσεις ή άναψε το φιτίλι να γίνει ο κόσμος καινούργιος, αλλά μην κάθεσαι να κοιτάς τη ζωή να περνά μίζερα. Όχι, ούτε συμβουλές δίνω, ούτε μάθημα κάνω, με τί προσόντα άλλωστε; Απλώς, με πνίγει η απορία: Δεν ξέρω σε τί πιστεύεις, αλλά κάπου πρέπει να πιστεύεις, έτσι δεν είναι; Κάνε κάτι γι' αυτό, στήριξε την επιλογή σου, όποια κι αν είναι κι ας διαφωνώ μ' αυτήν, αλλά μην μένεις αδρανής κι αμέτοχος. Μην δίνεις το ελεύθερο να σ' εκμεταλλεύονται και να σε υπονομεύουν.
Μακάρι να ξέραμε πόση δύναμη έχουμε όλοι μας! Η ψήφος μας είναι δύναμη, μια μεγάλη δύναμη να αλλάξεις ό,τι δεν σου αρέσει. Γιατί δεν το κάνεις; Κι ας ρίξεις άκυρο, αλλά κάνε το! Βγες απ' το σπίτι σου κι αφιέρωσε 10 λεπτά απ' το χρόνο σου σε κάτι που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα λεπτά σου. Δεν είναι πολύ, είναι όμως αρκετό για να κάνεις αυτό που πρέπει για σένα.
Συζητούσα νωρίτερα με τη μητέρα μου κι έλεγα με πάθος πόσο θέλω να βγει ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, όχι λόγω ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο και μόνο για να σπάσουν τα νεύρα του Άνθιμου που νομίζει ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα και έχει τέτοια εξουσία που μπορεί και να τα καθορίζει. Η απάντηση της μητέρας μου με άφησε άναυδη με μια τεράστια αναρώτηση "είναι δυνατόν να με έχει φέρει στον κόσμο και να είμαστε τόσο μα τόσο διαφορετικές;" Η Ελληνίδα μάνα λοιπόν, ξεστόμισε ΤΗΝ κουβέντα: Εσύ όμως, επειδή δεν πιστεύεις, ενώ ο Άνθιμος πιστεύει, δεν θα βγει ο Μπουτάρης. Τί εννοείς, ρώτησα. "Ότι ο Άνθιμος πιστεύει, ενώ εσύ όχι, άρα..." μου απαντά. Δηλαδή, εγώ μητέρα τί είμαι, άθεη; "Α, δεν ξέρω, πάντως εκείνος πιστεύει περισσότερο από σένα!" Ο σουρεαλισμός όπως αντιλαμβάνεστε είναι στοιχείο της καθημερινότητάς μου. Αν ήταν έτσι οι καλοί Χριστιανοί, νομίζω πως ο καλός Θεούλης θα είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιούμε το όνομα του παιδιού του για να αυτοχαρακτηριζόμαστε και αυτοπροσδιοριζόμαστε!
Κι εκεί είναι που κάνω την κίνηση ματ: "Όταν λέει ότι οι μαύροι  και όσοι δεν είναι Έλληνες δεν είναι άνθρωποι είναι χριστιανικό, αυτό μας δίδαξε ο Χριστός;" Με ένα μειδίαμα σχεδόν δηκτικό μου λέει: "Ναι." Ε, εκεί ήταν που σταμάτησα την κουβέντα και αποχώρησα αγανακτισμένη και σοκαρισμένη μεν, με το κεφάλι ψηλά δε, έχοντας πει την τελευταία λέξη: Λυπάμαι βαθύτατα που σκέφτεσαι έτσι, τόσο στενόμυαλα, ειδικά σ' αυτήν την ηλικία, γιατί δεν είσαι 80 χρονών. Το να σκέφτεσαι έτσι είναι ανεπίτρεπτο..." Το σκωτσέζικο ντους της μητέρας είναι πράγματι σοκαριστικό, από κει που λέγαμε ότι επιβάλλεται να πας να ψηφίσεις και να βγάλεις τα κομματικά απ' το μυαλό σου και τα κολλήματα που φέρεις ως κληρονομιά για να κάνεις τη διαφορά, μου πετάει μετά αυτό και μου γειώνει το πολύπριζο, ελληνιστί έκαψε όλα μου τα εγκεφαλικά κύτταρα μονομιάς.

Μην είμαστε άνθρωποι με στενά όρια και ορίζοντες, μην γίνουμε αδιάφοροι για να είμαστε mainstream, η μόδα κι οι εποχές αλλάζουν κι ανακυκλώνονται, μόνο που η ζωή τελειώνει πριν καν το καταλάβεις κι έχεις μόνο μία. Δεν θα υπάρξει επανάληψη, άρα φρόντισε τη μία φορά να τη ζήσεις όπως της αξίζει.
Καλό μας ξημέρωμα, έκλεισα δίωρο να γράφω. Και χρόνια πολλά, όμορφα και δημιουργικά στην Αγγελική, τον Άγγελο, τον Μιχάλη, τη Μιχαέλα, τον Γαβριήλ, τη Γαβριέλλα, τον Ραφαήλ, το Σταμάτη και σε όποιον άλλον ξεχνώ.
Υ.Γ. Κι επειδή αγαπώ πολύ τον Διονύση Σαββόπουλου και έχει γράψει κι ερμηνεύσει πολλά τραγούδια που ταιριάζουν στην περίσταση μας αφιερώνω μερικά: Ο πολιτευτής, Τον χειμώνα ετούτο και Άγγελος Εξάγγελος.
http://www.youtube.com/watch?v=GnI072W9g0g
http://www.youtube.com/watch?v=vN9i4FkiNww&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=cUxUPtUalEQ&feature=related