Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Η εκδίκηση της ανεργίας...

Είσαι άνεργος νέος, δεν έχεις εργαστεί ποτέ επί πληρωμή και βολοδέρνεις σε πρακτικές; Αποφάσισες ότι πρέπει να βγάλεις μία κάρτα ανεργίας, έτσι βρε αδερφέ, να σου βρίσκεται! Επίδομα δεν θα πάρεις, αλλά υποτίθεται ότι θα σε ειδοποιήσουν μόλις προκύψει μία θέση εργασίας στον τομέα σου και φυσικά, θα έχεις και κάποιες εκπτώσεις σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις.
Ωραία λοιπόν -ω, τι αφελές παιδί, ξεκινάς αισιόδοξα, ΛΑΘΟΣ!- τί χρειάζεται να κάνω, αναρωτιέσαι.  Να περάσω από την Εφορία της περιοχής μου και να πάρω μία βεβαίωση ότι δεν έχω εισόδημα. Απλό, σκέφτεσαι. Μην βιάζεσαι, όμως, να βγάλεις συμπεράσματα, μικρέ κι αθώε μου φίλε. Σηκώνεσαι ένα πρωί παίρνεις ταυτότητα, Α.Μ.Κ.Α, Α.Φ.Μ.(ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να χρειαστεί), μέχρι και βιβλιάριο υγείας, γιατί μετά από την Εφορία θα χρειαστείς μία εισαγωγή στο νοσοκομείο για παρολίγον καρδιακό επεισόδιο. Ε, και πηγαίνεις ελπίζοντας ότι δεν θα έχει πολύ κόσμο και θα ξεμπερδέψεις σχετικά σύντομα. Τς, τς, τς, ανεπίδεκτοι μαθήσεως είστε...
Περιμένεις τη σειρά σου και κάποτε έρχεται. Η υπάλληλος με το νύχι-αρχαιολογική σκαπάνη, το μπρονζέ κραγιόν και την ειρωνεία σε πρώτο πλάνο σε ρωτάει τί θέλεις. Απαντάς το απλό, μία βεβαίωση για να βγάλω κάρτα ανεργίας. Κι αρχίζει, πόσο χρονών είσαι, αν σπουδάζεις, πότε τελείωσες τις σπουδές, αν έχεις εργαστεί, αν έχεις ένσημα(αφού δεν έχω εργαστεί καλή μου πού να τα βρω;!), πως αποκλείεται να μην έχεις εισόδημα, ακόμη κι η πρακτική πληρώνεται. Τί κι αν εξηγείς πως η πρακτική δεν ήταν από τη σχολή, άρα δεν επιδοτείται, εκείνη επιμένει ότι κάτι κρύβεις ή είσαι εντελώς ηλίθιος. Να πας στο ΙΚΑ να της φέρεις βεβαίωση ενσήμου, πόσα ένσημα έχεις, διαφορετικά(διότι σου δίνει και επιλογές, εκτίμησε, μην το προσπερνάς έτσι) πήγαινε σε ένα ΚΕΠ να σου δώσουν από εκεί μία βεβαίωση ενσήμου. Κάποια στιγμή, όταν απεγνωσμένα επαναλαμβάνεις ότι ΔΕΝ έχω δουλέψει, άρα δεν έχω ένσημα και ΔΕΝ είμαι γραμμένη στα μητρώα ούτε καν ασφαλισμένη στο ΙΚΑ, ζητά και το ΑΦΜ του πατρός (όχι, του υιού δεν το ζήτησε, μάλλον γιατί δεν έχω, όπως -κατ' αυτήν- και πνεύμα), το οποίο αφού γίνει μαραθώνιος για να βρεθεί, δεν το θέλει και σε διώχνει μέχρι να φέρεις τα απαραίτητα.
Κι έτσι μια μέρα πάει στράφι τόσο ωραία! Υπάρχουν, όμως, -ευτυχώς!- φίλοι που έχουν εμπειρία και φυσικά, το διαδίκτυο-που εν τοιαύτη περιπτώσει δεν βοηθά καθόλου, καθώς αν είσαι άνεργος σκέτο κι όχι πρώην έμμισθος εργαζόμενος δεν σου εξηγεί τί χρειάζεται να κάνεις. Μαθαίνεις ότι χρειάζεται να συμπληρώσεις την υπεύθυνη δήλωση, να έχεις μαζί το ΑΦΜ, την ταυτότητά σου και τονίζεις ότι θέλεις μία βεβαίωση πως δεν έχεις εισόδημα, τα άλλα δεν τους αφορούν, τέλος. Εντάξει, λοιπόν, αλλά επειδή υπάρχει η ελπίδα να τελειώσει η δουλειά αυτή τη μέρα και να προλάβεις να πας στον ΟΑΕΔ, παίρνεις και όλα τα άλλα χαρτιά, ΑΜΚΑ, έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, ακόμη και τη βεβαίωση της πρακτικής που γράφει ξεκάθαρα "απασχολήθηκε αμισθί".
Ξαναπάς με φόβο εφοριακού -κατά το Θεού(πού φτάσαμε!)- και ψύχραιμα έχεις συμπληρώσει την υπεύθυνη δήλωση και ζητάς τη βεβαίωση. Ξαφνικά δεν σου ζητά τίποτε άλλο, απλώς σε στέλνει να πάρεις μία υπογραφή από το απέναντι γραφείο και μετά κατευθείαν στο Πρωτόκολλο, θα τα ξαναπείτε, όμως, σε λίγο. Και παίρνεις τις υπογραφές και περιμένεις στην ουρά για να την ξαναδείς(σού έλειψε, γιατί δεν το παραδέχεσαι;). Τί μου έφερες, σε ρωτά; Τί σας έφερα, ρωτάς με τη σειρά σου. Μία βεβαίωση ενσήμου απ' το ΙΚΑ, ή βεβαίωση σπουδών, ή κάτι άλλο; Σιωπή κι απορία. Δηλαδή αν έφερνα τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς μου θα ήταν χρήσιμη, αφού θέλετε ό,τι έχω φέρει;
Τελοσπάντων.
Τα ίδια απ' την αρχή. Δεν ανήκω στο ΙΚΑ, δεν έχω αριθμό μητρώου στο ΙΚΑ, γιατί δεν έχω ένσημα, καθώς δεν έχω εργαστεί και από τον ΟΑΕΔ δεν θέλω επίδομα, γιατί δεν το δικαιούμαι κιόλας, κάρτα ανεργίας θέλω να βγάλω. Πότε τελείωσες τη σχολή, δεν έχεις δουλέψει ούτε μία μέρα από τότε που τελείωσες(πώωωως, πώωωωως, έχω δουλέψει κανονικότατα με μισθό, αλλά σας το κρύβω, γιατί δεν θέλω ένσημα, ούτε ασφάλιση, ούτε επίδομα ανεργίας, είμαι τόσο υπεράνω!), μου έχεις φέρει βεβαίωση σπουδών; Όχι, γιατί έχω τελειώσει εδώ και δύο χρόνια. Μήπως μπορείς να πας να μου τη φέρεις; Και το πρωτότυπο και μία φωτοτυπία και το ίδιο με τη βεβαίωση της πρακτικής.
Ααααα, δεν υπάρχει συνεννόηση και κυρίως η τύπισσα δεν ξέρει τη δουλειά της -τί πρωτότυπο! Γι' αυτό και λες ναι, πας στο σπίτι, γιατί τα άσκοπα δρομολόγια δεν σε κουράζουν καθόλου(να 'ναι καλά ο ρούλης μου που με πήγε με το αυτοκίνητο, γιατί δεν θα τελειώναμε ποτέ), παίρνεις όλο το ντοσιέ με τα επίσημα προσωπικά σου έγγραφα, μην σου ζητήσει και τίποτε άλλο άσχετο, και βγάζεις φωτοτυπία το αντίγραφο πτυχίου, διότι βεβαίωση σπουδών όταν είσαι πτυχιούχος είναι δύσκολο να βρεις, n' est-ce pas? Και τα δέχεται -φυσικά περίμενες άλλα 20 λεπτά να εξυπηρετηθείς- χωρίς να βγάλει άχνα, γιατί είναι και ζώον που ζητούσε βεβαίωση σπουδών, άρα δεν τη συμφέρει να μιλήσει και περίεργη που στάθηκε να δει το βαθμό. Λίαν καλώς, γλυκιά μου, η ανεργία βλέπεις δεν είναι ίδιον των άχρηστων του κόσμου τούτου, τρανό παράδειγμα ότι εσύ εργάζεσαι χωρίς να έχεις ιδέα τί πρέπει να κάνεις και ταλαιπωρείς τους υπόλοιπους πολίτες και πάρα πολλούς εξ αυτών άνεργους που έχουν περισσότερη λογική και ευφυΐα. Για να μη μιλήσω για ευγένεια και υπομονή.
Και έρχεται η ώρα εκείνη η άγια που φεύγεις με το πολυπόθητο χαρτί της ελληνικής γραφειοκρατίας για τον ΟΑΕΔ. Παίρνεις αριθμό, κάθεσαι και περιμένεις. Ευτυχώς, η υπάλληλος εδώ είναι μία κοπελίτσα γλυκύτατη, ευγενική και άκρως εξυπηρετική, πήρε την ταυτότητα, το ΑΜΚΑ, το λογαριασμό της ΔΕΗ και τη βεβαίωση από την Εφορία(ανέβηκε στο 20 η πίεση!) και σου δίνει την καρτούλα, μια μινιατούρα από γυαλιστερό χαρτάκι, υπενθυμίζοντάς σου ότι ανά τρίμηνο πρέπει να την ανανεώνεις και μπορείς να περάσεις από τους εργασιακούς συμβούλους για ενημέρωση κλπ.
Και φεύγεις με μία αίσθηση ανακούφισης, σαν νικητής μαραθωνίου, σαν να γύρισες από τον πόλεμο. Γιατί στην χώρα της γραφειοκρατίας το να τελειώσεις επιτυχώς κι εγκαίρως τη δουλειά σου είναι άθλος!
Σ' αυτή τη χώρα και σε καθιστούν άνεργο και σε υποβάλλουν σε μαρτύρια επειδή είσαι άνεργος, παρόλο που δεν θα τους βάλεις σε έξοδα, μιας και δεν θα πάρεις επίδομα. Αντιμετωπίζουν την ανεργία σαν ελίτ, αν ανήκεις σ' αυτήν πρέπει να το πληρώσεις...
Ελλάδα, χώρα του φωτός  και της γραφειοκρατίας!

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Αυθυποβολή μετά μουσικής!

Για να ξορκίσουμε τις αρνητικές σκέψεις και την απελπιστική πραγματικότητα -από την αποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει(ανάθεμά τη για πραγματικότητα!) χρειαζόμαστε  λίγη προσωπική προσπάθεια, ένα μέσο αναπαραγωγής ήχου και κεφάτη, δροσερή μουσική.
Όλη μέρα το παρακάτω λειτουργεί ως εξορκισμός απέναντι στις ειδήσεις, στα νέα μέτρα, στην σπιτική(σαν αυτή δεν έχει!) γκρίνια, στην εφορία που μας κατατρύχει και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που έχει αρκετές δόσεις απαισιοδοξίας.
Πάμε όλοι μαζί!
"I will never know, 'cause you will never show. Come on and love me now..."

The Cardigans- Carnival

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Η φωτιά που μας καίει...

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε ως εδώ και δεν εννοώ ούτε την οικονομική κρίση ούτε μια προσωπική πορεία. Αναφέρομαι στο είδος μας, στους ανθρώπους.
Θυμάμαι τον μύθο του Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τους Ολύμπιους θεούς για να τη δώσει στους ανθρώπους και οι θεοί -τόσο φιλεύσπλαχνοι και ηθικοί, όπως τους είχε φτιάξει στο μυαλό του ο αρχαίος άνθρωπος- τον τιμώρησαν κι έχουμε ξαφνικά τον Προμηθέα δεμένο σ' ένα βράχο να του τρώει το ήπαρ ένας αετός.  Ο Δίας ήθελε να μην δοθεί αυτό το "μυστικό δώρο" στους θνητούς με σκοπό να εξοντώσει το γένος (όλα αυτά στη φαντασία των ανθρώπων χιλιάδες χρόνια πριν, τελικά ο ανθρώπινος νους περισσότερο ή λιγότερο εξελιγμένος κάνει πάντα τις ίδιες σκέψεις), ο Προμηθέας όμως του χάλασε τα σχέδια κι έπρεπε να τιμωρηθεί γι' αυτό.
Πριν φτάσουμε σ' αυτό το σημείο, όμως, οι άνθρωποι -όσοι υπήρχαν τότε- τρόμαζαν με τους κεραυνούς που κατέληγαν να καίνε δέντρα, αδυνατώντας να κατανοήσουν τί συνέβαινε. Πίστευαν πως πρόκειται για μεγάλη απειλή, σαν τιμωρία από το άγνωστο.
Με το πέρασμα των ετών άρχισαν να εξοικειώνονται με το παράξενο αυτό φαινόμενο, έμαθαν πώς να το προκαλούν και να το χρησιμοποιούν για να μαγειρεύουν, να ζεσταίνονται και να φωτίζουν το χώρο τους. Έμαθαν ακόμη πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι, διότι μπορεί να καταλήξει εξαιρετικά επικίνδυνο. Κατανόησαν την λειτουργία της φύσης που το δημιουργεί, το πώς προκαλείται εξαιτίας της θερμότητας κι έμαθαν πώς να την δημιουργούν με άλλους τρόπους και υλικά.
Μετατράπηκε σε όπλο κι όχι πια σε εργαλείο.
Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες χρήσεις της φωτιάς. "Μάγισσες" που καίγονται, βιβλία που θεωρήθηκαν ανίερα και κάηκαν σύμφωνα με τις βουλές της Ιεράς Εξέτασης, ολοκαυτώματα σε μια Ευρώπη που θεωρούσε εαυτόν ανώτερο όλων, ολόκληρα χωριά και πόλεις γίνονταν στάχτες για κάποιο σκοπό, ας μην ξεχνάμε και τη θρησκευτική ιστορία με τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Η φωτιά ξεπλένει τη βρωμιά, την ανηθικότητα, την αμαρτία.
Κι ύστερα, αρχίζει να χρησιμοποιείται για τους επεκτατικούς σκοπούς των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, αλλά και για να πλήξει και να αποδυναμώσει την οικονομία και τον τουρισμό ολόκληρων κρατών.
Όταν η ψυχιατρική και η επιστήμη της ψυχολογίας αναπτύχθηκε ικανοποιητικά εφευρέθηκε ένας νέος όρος: πυρομανής.  Έτσι, εκτός από τους φυσικούς νόμους, στους οποίους δεν μπορούμε να πάμε κόντρα, παρά μόνο να είμαστε σε εγρήγορση για να το αντιμετωπίσουμε, έχουμε μία μερίδα άρρωστων ψυχικά ανθρώπων που δεν κατανοούν, αλλά κυρίως δεν ελέγχουν την παρόρμησή τους να τα κάνουν όλα αποκαΐδια. Ακόμη, τους ασυνείδητους που δεν σκέφτονται ότι η δική τους ανευθυνότητα μπορεί να καταστρέψει το πολύτιμο για όλους μας περιβάλλον, αλλά και όλους αυτούς που μπροστά στο κέρδος ή το μίσος και τα συμφέροντα καταστρέφουν ό,τι ωραιότερο έφτιαξε η φύση ή ο Θεός (ό,τι σας αρέσει καλύτερα) και σίγουρα δεν μπορεί να δημιουργήσει ο άνθρωπος, όσο απαραίτητο κι αν είναι για να συνεχίσει να ζει...
Χτες κάηκε η Χίος -και συνεχίζεται ακόμη- ένα νησί που τα τελευταία χρόνια γνώριζε μια πρωτοφανή οικονομική άνθηση λόγω της διάδοσης της μαστίχας σε όλο τον κόσμο με πολλές και διαφορετικές χρήσεις. Από τους κρυστάλλους μαστίχας μέχρι τσίχλες, ποτά και καλλυντικά με γεύση, βάση και άρωμα μαστίχας. Ένα νησί με σπουδαία ναυτική παράδοση και σημαντική αγροτική παραγωγή.
Άλλοι μιλούν για αναμμένο τσιγάρο, άλλοι για οικοπεδοποίηση, άλλοι για τουρκικό δάκτυλο, όπως και πολλές άλλες φωτιές στις περιοχές πλησίον της γείτονος χώρας.
Εικόνα από την παραλία της Χίου, χθες 18-8-2012
Το σημαντικό, όμως, είναι ότι συνέβη, πως δεν υπήρχε η σωστή πρόληψη, αλλά ούτε και τα σωστά μέτρα αντιμετώπισης, πόσω δε μάλλον όταν λόγω των ανέμων τα αεροπλάνα δεν μπορούσαν να κάνουν ρίψεις νερού και δεν έστελναν άμεσα τα ελικόπτερα να βοηθήσουν. Ένα νησί, χωριά, σπίτια, καλλιέργειες, ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία, στη ζωή των ανθρώπων, αλλά κυρίως στη φύση που συνεχίζουμε να την αντιμετωπίζουμε σαν να μας χρωστά κάτι κι όχι σαν να της χρωστάμε τα πάντα.
Ο Δίας δεν ήθελε να δώσει τη φωτιά στους ανθρώπους για να τους αφανίσει και τιμωρούσε για αιώνες τον Προμηθέα που τους την έδωσε κι έπαψαν πια να τον φοβούνται. Τί ειρωνεία! Εξαιτίας της φωτιάς και με μέσο αυτή την ίδια ο αφανισμός της ανθρωπότητας επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα και πολύ πιο αποτελεσματικά. Όσο για τον φόβο, εκείνος είναι που μας παραλύει μπροστά στην εικόνα της πύρινης λαίλαπας.
Θα αρχίσουμε άραγε ποτέ και έγκαιρα(αν δεν το έχουμε περάσει αυτό το στάδιο προ πολλού) να σκεφτόμαστε και να δρούμε λογικά, με ευαισθησία και υπευθυνότητα, ή θα συνεχίσει να μας ορίζει το συμφέρον, ο ωφελιμισμός και το μίσος;
Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι αυτά τα τελευταία μας ωφέλησαν σε ο,τιδήποτε όλους αυτούς τους αιώνες που καταγράφεται η ιστορική πραγματικότητα; Γιατί εγώ όχι...
Κι έτσι αρχίζεις να αμφιβάλλεις έντονα αν υπάρχει ελπίδα στον κόσμο...

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Αυτό θα πει αυτάρκεια!

Επειδή σήμερα γιορτάζω και θέλω να μου το αφιερώσω, ορίστε σε δύο εκδοχές για να το εμπεδώσουμε!
Κάποιος γιορτάζει...είμαι εγώ!
                                                           Χρόνια μου πολλά!
Και χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες και όλες τις εορτάζουσες, να μας χαιρόμαστε και να μας χαίρονται όσοι μας αγαπούν κι αγαπάμε.

                                    
Γιώργος Ζωγράφος & Διονύσης Σαββόπουλος- Κάποιος γιορτάζει

Κλειώ Δενάρδου- Κάποιος γιορτάζει



Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Βαρετά στην πόλη το καλοκαίρι; Νομίζεις!


Μπήκε ο Αύγουστος κι είσαι ακόμη στην πόλη; Μην μιζεριάζεις και μην απογοητεύεσαι. Αρχικά, σκέψου ότι αυτό το καλοκαίρι θα μείνουν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά στην πρωτεύουσα που μόνο έρημη πόλη δεν θα είναι.
Οι ρυθμοί, βέβαια, έχουν ήδη πέσει, αλλά εδώ που τα λέμε η καλοκαιρινή ραστώνη είναι εκ των ων ουκ άνευ, επομένως, καλοδεχούμενο γεγονός.
Αξιοποίησε το χρόνο και την ράθυμη πόλη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απόλαυσε απογευματινές -ε, μην πάθουμε και ηλίαση στα καλά καθούμενα- βόλτες στο κέντρο και στις ιστορικές γειτονιές, τις καθ’ όλα τουριστικές.
Εν ολίγοις, σου προτείνω να γίνεις τουρίστας στην πόλη σου -μήπως έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις; Πήγαινε σε όλα αυτά τα μέρη που όλο τον υπόλοιπο χρόνο αμελείς, είτε γιατί δεν ευκαιρείς είτε γιατί είσαι πεπεισμένος-η πως θα υπάρχει συνωστισμός. Επισκέψου μουσεία και γκαλερί, αφού πρώτα σιγουρευτείς ότι είναι ανοιχτά. Ε, στην Ελλάδα ζεις, τη χώρα του καλοκαιριού, τίποτε δεν είναι σίγουρο αυτή την εποχή (ενώ τις υπόλοιπες…τέλος πάντων). Κάνε έναν έλεγχο πριν κινήσεις σαν τη Γερακίνα(άσχετο, το ξέρω).
Διάβασε όσα βιβλία δεν είχες διαβάσει το προηγούμενο διάστημα, αντάλλαξε ιδέες για βιβλία –ακόμη και τα ίδια- με άλλους κι απόλαυσε τους μαγικούς χάρτινους κόσμους που ανοίγονται μπροστά σου. Επειδή είμαι καλός άνθρωπος και θέλω να σε βοηθήσω να κάνεις την αρχή, σου προτείνω για ανάλαφρες διαθέσεις με συνδυασμό σουρεαλισμού και σύγχρονης πραγματικότητας το «Graffito» του μοναδικού Παύλου Μάτεσι. Από τον ίδιο συγγραφέα για κάτι πιο νατουραλιστικό θα πρότεινα το –κατ’ εμέ- εκπληκτικό «Μύρτος». Ο Αύγουστος Κορτώ θα είναι η καλύτερη και πιο ευχάριστη παρέα σου με το «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» και το «Αυτοκτονώντας ασύστολα»(ο γυναικείος πληθυσμός το λατρεύει, αν το διαβάσει κι ο ανδρικός θα το λατρέψει ακόμη περισσότερο, γιατί θα νιώσει μία κάποια δικαίωση). Όσο για κάτι πιο ψυχοθεραπευτικό που θα σε γεμίσει αισιοδοξία και θετική ματιά για τη ζωή χωρίς επιστημονικούς όρους και φανφάρες ένα όνομα υπάρχει: Λέο Μπουσκάλια, διάλεξε όποιον τίτλο θέλεις από τα βιβλία του, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Από εκεί και πέρα, το προσωπικό γούστο θα κάνει τα υπόλοιπα.
Μην χάσεις την ευκαιρία να πας σε θερινό σινεμά, είναι μια ανεκτίμητης αξίας εμπειρία που μόνο αν τη βιώσεις θα το καταλάβεις. Προσοχή: μην επιλέξεις καμιά "αμερικανιά" ή κάτι βαρύ κι ασήκωτο, διάλεξε κάτι ατμοσφαιρικό, φωτεινό, ρομαντικό, νοσταλγικό, αλλιώς πήγαινε σε μία από τις γνωστές αλυσίδες κινηματογράφου, δεν θα έχει διαφορά. Επίσης, μην ξεχάσεις να έχεις μαζί σου απωθητικό υγρό για τα κουνούπια (θα με θυμηθείς) και πάρε οπωσδήποτε κάτι γλυκό να φας. Ει δυνατόν, γρανίτα από το μπαρ του κινηματογράφου -οι παιδικές μας αναμνήσεις και η νοσταλγία σε όλο τους το μεγαλείο. Φρόντισε η παρέα σας να έχει όσο το δυνατόν πιο συμβατές προτιμήσεις για να μην καταλήξει η βραδιά μία αποτυχία. Αν πάλι πας μόνος-η, κανένα πρόβλημα, θα διαπιστώσεις ότι στα θερινά οι άνθρωποι γίνονται για κάποιον ανεξήγητο λόγο μία παρέα, αν και άγνωστοι μεταξύ τους. Είναι η άτυπη σύμβαση όσο διαρκεί η προβολή της ταινίας.
Η επανέκδοση της γαλλικής ερωτικής ταινίας του 1990 «Ο εραστής της κομμώτριας» είναι μία πολύ καλή επιλογή, από άποψη ατμόσφαιρας, φωτισμού, ισορροπίας γέλιου-συγκίνησης και χρονικής διάρκειας. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Επίσης, η ταινία του 1950 "'Ολα για την Εύα" διαρκεί 138 λεπτά που κυλούν απολαυστικά σαν νεράκι, χωρίς να βαρεθείς, να κουραστείς ή να δυσανασχετήσεις στο ελάχιστο. Επανεκδίδεται και αυτή. Εκπληκτική.
Κάνε τις βουτιές σου σε παραλίες του λεκανοπεδίου που το προηγούμενο διάστημα χρειαζόσουν τουλάχιστον 2 με 3 ώρες για να φτάσεις και βούλιαζαν από κόσμο. Δεν είχε χώρο να απλώσεις την πετσετούλα σου και είχες μονίμως μπροστά σου έναν φουσκωτό αλειμμένο με λάδι, σαν μπακαλιαράκι έτοιμο για τηγάνι και τα οπίσθια της Μiss Plastic is fantastic of the year, αλλά τώρα επιτέλους λίγος χώρος για σένα!
Δοκίμασε να φτιάξεις γλυκά και φαγητά που για κανέναν λόγο δεν θα δοκίμαζες να φτιάξεις άλλη στιγμή. Αφού χρόνος υπάρχει, η κουζίνα είναι εύκαιρη και σε περιμένει, κάνε τα μαγικά σου. Ε, κι αν αποτύχεις, δεν έγινε και τίποτα, μια προσπάθεια ήταν!
Κάνε βραδινές βόλτες στην πόλη, το καλοκαίρι κυκλοφορεί περισσότερος κόσμος ως αργά, υπάρχει περισσότερη ζωή και ανεξήγητα νιώθουμε πιο ασφαλείς. Να θυμάσαι, ακόμη και τον Αύγουστο στην πόλη δεν είσαι μόνος.
Δες, χωρίς ενοχές, αμερικάνικες σειρές σε σημείο κορεσμού –και πίστεψέ με, δεν θα κορεσθείς όσο γρήγορα νομίζεις. Δες, ακόμη, ταινίες που υπό κανονικές συνθήκες και λόγω παρέας δεν θα έβλεπες. Για παράδειγμα, ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Σου προτείνω «Calmo chaos», ωραία και γλυκιά ιταλική ταινία με bonus τα υπέροχα τοπία. «Μια πορνογραφική σχέση», γαλλική, γνωστή και μη εξαιρετέα, «Φεύγω», γαλλο-βρετανική με πρωταγωνίστρια την Κρίστιν Σκοτ Τόμας και τον ισπανό πρωταγωνιστή της προηγούμενης ταινίας, Σερζί Λοπέζ. «Το ξέσπασμα της βίας», σουηδική και ταιριάζει στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αλλά και τις πλέον κλασικές όπως «Νύχτα αγωνίας» και «Ρεβέκκα» του Χίτσκοκ, αλλά και «Καζαμπλάνκα». Τώρα μην με ρωτήσετε γιατί, αλλά επιβάλλεται να δείτε το «Love actually». Καλοκαίρι το είδα πρώτη φορά και συνδέθηκε μ’ αυτή την εποχή -αλλά παίζει κι ο αγαπημένος Collin Firth.
Πήγαινε σε παραστάσεις και συναυλίες που σ' αρέσουν και απόλαυσε μικρές μονοήμερες αποδράσεις σε κοντινούς προορισμούς γι’ αυτές. Για παράδειγμα στην Επίδαυρο, θα σ' αρέσει. Αν πάλι δεν μπορείς να το κάνεις, υπάρχουν τόσα ανοιχτά θέατρα και συναυλιακοί χώροι στην Αθήνα και εκδηλώσεις -πολλές εκ των οποίων είτε με πολύ χαμηλό αντίτιμο είτε δωρεάν- που δεν θα προλαβαίνεις πού να πρωτοπάς.
Και κάτι τελευταίο. Ερωτευθείτε άφοβα, εντοπίζετε πιο εύκολα το πρόσωπο που σας ενδιαφέρει και όλοι είναι σε πιο χαλαρή και χαρούμενη διάθεση που σημαίνει ότι ακόμη και στην χειρότερη περίπτωση, μια απόρριψη θα είναι πιο γλυκιά και διακριτική.
Στην περίπτωση που είστε ερωτευμένοι και έχετε ξεμείνει εδώ με το ταίρι σας, μάλλον κατά λάθος διαβάσατε το παραπάνω κείμενο να φανταστώ…

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Σαν παλιό σινεμά...

Λίγες ώρες πριν μπει ο Αύγουστος ένα ελαφρύ αεράκι φυσά, οι ρυθμοί της πόλης μια ιδέα πιο αργοί, στο κέντρο κόσμος περιφέρεται και περιμένει, συρμούς μετρό, λεωφορεία ή κάποιον που άργησε στο ραντεβού. Ανηφορίζουμε με χάρτη στα χέρια σαν τουρίστες και τη διαδρομή σχεδιασμένη για σιγουριά. Αυτή η ανηφόρα επιδεινώνει το αίσθημα της ζέστης, αλλά ξέρουμε ότι φτάνουμε.
Τέλος του δρόμου, αλλά πού είναι; Ρωτάμε, μας δείχνουν μία πλατεία, ανεβαίνουμε τα σκαλάκια και θα το βρούμε.
Κολωνάκι, πλατεία Δεξαμενής, παιδικές φωνές, πιτσιρίκια που τρέχουν, παίζουν, ζουν την παιδική τους ανεμελιά στην καρδιά της πόλης. Εκεί και ο θερινός κινηματογράφος με τη μυρωδιά από το ποπκόρν στον αέρα, τις γρανίτες από το μπαρ, τη σιτρονέλα να γεμίζει το χώρο για να διώχνει τα κουνούπια και το μικρό γραφείο που λειτουργεί ως ταμείο του σινεμά.
Τελικά και το Κολωνάκι μια γειτονιά είναι όπως όλες οι άλλες, ειδικά το καλοκαίρι.
Καθόμαστε στις πτυσσόμενες καρέκλες -πράσινες στο χρώμα- ανάμεσα στις οποίες ανά 4-5 θέσεις βρίσκονται κυπαρισσί σιδερένια στρογγυλά τραπεζάκια. Από τα μεγάφωνα παίζει ο "Αθήνα 98,4" και λίγο μετά τις 9μμ τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική σταματά και ξεκινούν τα "Προσεχώς" με τις απαραίτητες διαφημίσεις διαφόρων προϊόντων που καταντούν εκνευριστικές. Μα μετά έρχεται η μαγική στιγμή που "πέφτει" το σήμα της εταιρείας παραγωγής  και περιμένεις να ξεκινήσει η ταινία.
Η σιτρονέλα συνεχίζει να μυρίζει, αλλά τα κουνούπια ακάθεκτα τσιμπούν αδιακρίτως με αποτέλεσμα να αποσπούν σποραδικά την προσοχή από την ταινία. Είναι κι αυτό στο τελετουργικό του θερινού σινεμά.
Εκεί κάπου περνά φευγαλέα η σκέψη "λες να είναι από αυτά τα μολυσμένα με τον ιό του Νείλου;" αλλά μετά το ξεχνάς, γιατί η ταινία ρέει.
Για έναν ανεξήγητο λόγο οι άνθρωποι γελούν όλοι μαζί δυνατά, ανταλλάσσουν ματιές, δεν φοβούνται να σχολιάσουν, σαν να έχουμε αποδεχθεί συνωμοτικά άλλους κανόνες, καλοκαιρινούς.
Κοιτάς τριγύρω και βλέπεις καταπράσινα δέντρα(θα ήθελα να υπάρχει και γιασεμί για καλύτερη ατμόσφαιρα, αλλά...), αναρριχητικά φυτά, λίγο πιο μακριά μπαλκόνια και ταράτσες και ψηλά τον ουρανό, χωρίς όρια, χωρίς να σε πνίγει, αφήνοντάς σε να ανασαίνεις ελεύθερα κι ας ακούγεται το σκουπιδιάρικο που περνά...
Πρώτη φορά πήγα σε θερινό κινηματογράφο, παρόλο που έχω προ ετών παρακολουθήσει παράσταση σε θερινό θέατρο. Όνειρο ήταν! Στο "Παρκ", στην λεωφόρο Αλεξάνδρας με την παράσταση "Τα κίτρινα γάντια", δίπλα σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας κι όμως, ήταν λες κι είχαμε μεταφερθεί σ' άλλη εποχή...


Αυτή τη φορά η σχέση μου με τον θερινό κινηματογράφο σηματοδοτήθηκε με την γαλλική ερωτική ταινία του 1990 "Ο εραστής της κομμώτριας". Μια έξοχη γαλλική παραγωγή με τρυφερότητα, έρωτα, πάθος, μια γλυκόπικρη γεύση, γέλιο και μια φωτεινή, όσο και δροσερή, ατμόσφαιρα.
Η νοσταλγική διάθεση της όλης εμπειρίας δεν θα ήταν ίδια αν η ταινία δεν πληρούσε τις ανάλογες προϋποθέσεις.
Όπως μου επανέλαβε χαριτολογώντας αρκετές φορές κάποιος πρόσφατα, έχω κάτι από τη δεκαετία του '50, μάλλον έχει δίκιο, όσον αφορά τη σχέση μου με το σινεμά τουλάχιστον.
Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που ο κινηματογράφος είναι μέσα στα σχέδια για τις εξόδους τους. Δεν μ' αρέσει να κλείνομαι με τόσους άσχετους ανθρώπους σε μια σκοτεινή αίθουσα με τα ηχεία στο τέρμα και να δυσκολεύομαι να δω εξαιτίας του μπροστινού μου. Προτιμώ την ησυχία του σπιτιού μου, ώστε να απολαμβάνω την ταινία όπως επιθυμώ.
Το θέατρο απο την άλλη το λατρεύω -αν και το πρόβλημα με την έλλειψη πολιτισμού πολλών θεατών παραμένει- γιατί βλέπεις ανθρώπους στις πραγματικές τους διαστάσεις, ολοζώντανα, να καταθέτουν κάτι από την ψυχή τους μπροστά στα μάτια σου, χωρίς να ακουστεί από κάπου "στοπ, το ξαναπάμε". Αυτό εμπεριέχει κάτι μυστηριακό, το σέβομαι και το θαυμάζω απεριόριστα.
Το θερινό, λοιπόν, δεν θα με ενδιέφερε για μία καινούργια ταινία με γραφικά κι εφέ, αλλά για κάτι παλιό, νοσταλγικό, γλυκό και φωτεινό, ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Να μας γυρνά σε εποχές που δεν ζήσαμε ή στην εποχή της δικής μας αθωότητας, στην Αθήνα που νομίζαμε πως πια δεν υπάρχει, σε μυρωδιές γνώριμες, σε αισθήσεις καταγεγραμμένες στη μνήμη, σε αισθήματα αναγκαία και λυτρωτικά.
Στο παλιό που δίνει το φιλί της ζωής στο φτιαχτό νέο. Και το κατάφερε. Για μία ώρα και 20 λεπτά μπορεί να ήμουν στην Αθήνα, μπορεί και σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, μπορεί στο 2012 ή στο 1990 ή και πιο πίσω ακόμη, ποιος να ξέρει τελικά; Αλλά ήταν μια βραδιά όμορφη, αληθινή, γλυκιά, καλοκαιρινή, με ανοιχτό ορίζοντα και γεύση από γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου τα οποία έφερε η Κλεώ να τρώμε. Γυρίσαμε στα παιδικά μας χρόνια μήπως; Μάλλον...
Ωραία ήταν.
Y.Γ. Η ταινία είναι πολύ ωραία και με εξαιρετική καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, απλώς προνοήστε, δεν είναι για πιτσιρίκια -"ερωτική" χαρακτηρίζεται! Μην κάνετε το λάθος που έκαναν άλλοι κι έφεραν τα επτάχρονα παιδιά ή εγγόνια τους. Δεν πάμε ποτέ παιδάκια σε ταινία που δεν έχουμε δει πριν και σιγουρευτεί ότι μπορούν να τη δουν, ε,  δηλαδή βασικά πράγματα.