Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός...

Σε ποιον κόσμο ζούμε; Γιατί κατάντησε έτσι; Πόση θλίψη κουβαλάει, αλλά κυρίως ποιος τη φόρτωσε μ' αυτή; Μέχρι κι ο καιρός βάρυνε ξαφνικά και δεν λέει να γαληνέψει... Βαρύς, μελαγχολικός, θυμωμένος, ή μάλλον, οργισμένος. Λες και μας τιμωρεί κι αυτός, σαν να μας εκδικείται για κάτι...ή για πολλά.
Κοιτάζω τον ουρανό και βλέπω γκρίζο, ούτε φως ούτε χρώμα, μόνο γκρίζο, ψάχνω να πιαστώ από την ελπίδα, μα κι αυτή κρύβεται από την αγριότητα, προσπαθεί να προφυλαχθεί όσο αντέξει. Κι αλήθεια προσπαθεί ν' αντέξει, αλλά κανείς άλλος δεν το κάνει γι' αυτή.
Ξεχάσαμε να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να κατανοούμε, να αγγίζουμε τρυφερά, ζεστά, αληθινά κι αθώα(το πονηρό δυστυχώς επιβιώνει των πάντων και θρέφεται από αυτό), να νοιαζόμαστε, να δημιουργούμε, να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκονται εύκαιροι ώμοι... Εμείς μήπως διαθέτουμε τον δικό μας στην ανάγκη του άλλου...; Μπα, πού διάθεση κι εμπιστοσύνη.
Θεέ μου, πάψαμε να εμπιστευόμαστε, ακόμη περισσότερο, κλειστήκαμε στο καβούκι μας και απαιτούμε μόνο να μας ανήκουν. Πράγματα και άνθρωποι. Αλλά δεν μας ανήκουν κι εκεί είναι το θέμα.
Δεν υπάρχει ιδιοκτησία στο συναίσθημα ούτε στους ανθρώπους, υπάρχουν μόνο σχέσεις που χτίζονται και θωρακίζονται από τυχόν κλυδωνισμούς. Αλλά είμαστε όλοι ελεύθεροι, να ζήσουμε, να αγαπήσουμε, να μας αγαπήσουν, να αισθανθούμε, να χαρούμε, να μείνουμε ή να φύγουμε, να ξεκινήσουμε ή να τελειώσουμε κάτι, να ακολουθήσουμε μια διαδρομή ή να χαράξουμε τη δική μας, να δεχτούμε ή να αρνηθούμε, να απλώσουμε το χέρι ή να κόψουμε τα σχοινιά, να ακολουθήσουμε τον ασφαλή τρόπο ή να ρισκάρουμε αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Εμείς, εγώ για μένα, ούτε για σένα ούτε για κανέναν άλλον. Μπορώ να κάνω όσα λάθη θέλω, αρκεί να είναι δικά μου, φτάνει να μην επηρεάσω εσένα, όπως κι εσύ. Μπορείς να κάνεις αυτό που θες χωρίς να έχει αντίκτυπο σε οποιονδήποτε άλλον παρά μόνο στον εαυτό σου. Αυτό θα πει ελευθερία, ουσιαστική κι αληθινή.
Μπορώ να θέλω ένα σωρό πράγματα, να ονειρεύομαι, να θέλω δομημένες με έναν συγκεκριμένο τρόπο τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, είναι δικαίωμά μου. Αν οι άλλοι δεν συμφωνούν κι εγώ δεν προτίθεμαι να μειώσω τις ανάγκες κι επιθυμίες μου έχω επίσης το δικαίωμα να αποχωρήσω, όπως και οι άλλοι.
Σκεφτόμουν τη διαφορά στις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις αντοχές των ανθρώπων, ξεκινώντας από τους γύρω μου. Αναρωτιόμουν μήπως δεν είμαι αρκετά φιλόδοξη και ναι, μάλλον δεν είμαι. Δεν ονειρεύομαι να δουλεύω 20 ώρες τη μέρα, να μην ξέρω αν και πότε θα γυρίσω σπίτι μου και να ξεροσταλιάζω έξω από ένα πολιτικό γραφείο περιμένοντας μια δήλωση ή μια εξέλιξη. Λυπάμαι, αλλά όχι. Εγώ έχω φανταστεί αλλιώς τη ζωή μου, να κάνω μεν τη δουλειά που αγαπώ, γιατί είναι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό της ζωής μου που δεν είναι όμως η ζωή μου. Θέλω να έχω το χρόνο να κάνω μια βόλτα, έναν περίπατο, να μπορώ να χαρώ ένα ηλιόλουστο απόγευμα, να μπορώ να κανονίσω μια συνάντηση με φίλους μετά τη δουλειά, να κάνω πράγματα που τώρα ελλείψει δουλειάς άρα διάθεσης και χρημάτων δεν μπορώ να κάνω. Μαθήματα ιταλικών, ζαχαροπλαστικής, χορού, γιόγκα, ένα ενδιαφέρον(και όχι οπωσδήποτε "σημαντικό" για το βιογραφικό) μεταπτυχιακό, ταξίδια που χρόνια σκέφτομαι, αλλά δεν έχω κάνει και πολλά-πολλά ακόμη. Για τη δουλειά τώρα...ναι, θα ήθελα να δουλεύω σε ένα ραδιόφωνο(το λατρεύω) που να με πληρώνει, γιατί εντάξει και τώρα σε ραδιόφωνο είμαι, αλλά τσάμπα, δωρεάν εργασία. Να εργάζομαι σε ένα από τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα περιοδικά των εφημερίδων που έχουν υπέροχα θέματα ή και σε μια εφημερίδα σε ένα τομέα που να μ' αρέσει και να μαθαίνω διαρκώς, να είναι μια διαδικασία διαρκούς γνώσης(τί πιο ωραίο!), αλλά με ανθρώπινα ωράρια όχι ξεχνάω πριν πόσες μέρες πήγα σπίτι μου!
Το μέτρο είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θέλω επιτέλους ν' αρχίσω να χαίρομαι τη ζωή μου, γιατί αν σκεφτώ ότι όλος ο πανικός, το άγχος και η μαύρη μελαγχολία τόσων χρόνων για να είμαι υπόδειγμα παιδιού, να μην αφήσω το χρόνο να περνά άσκοπα, να είμαι υπεύθυνη, με δομημένη και ισορροπημένη προσωπικότητα και χαρακτήρα, να μπω στη σχολή, να την τελειώσω και ν' αρχίζω να δουλεύω για να αρχίσω επιτέλους  να ζω όπως θα ήθελα, με ηρεμία, θετική ενέργεια και χαμόγελο, πήγε στράφι και πρέπει να συνεχιστεί δεν θα το αντέξω.
Ίσως τελικά αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη φιλοδοξία από τους άλλους...Ιδιαίτερα αυτή την εποχή.
Και νά σου η οικονομική κρίση, που ως γενικότερη κρίση έχει ξεκινήσει χρόνια ολόκληρα, σταματώντας τα όνειρά μας, εξοντώνοντας την ελπίδα και δημιουργώντας ένα πόλεμο εντός κι εκτός κι όχι μόνο συνόρων, αλλά και ψυχής.
Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο και για πρώτη φορά αυτός ο χειμώνας ακόμη και στην Αθήνα αποδεικνύεται ο χειρότερος. Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη, αναστολές δεν υπάρχουν, ηθική το ίδιο, ο θάνατός σου η ζωή μου καταλήξαμε... Αναλγησία παντού.
Και ξαφνικά το Σάββατο ανοίγω την τηλεόραση κι ακούω ότι κάποιος έβαλε έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε συρμό του μετρό στο Αιγάλεω. Λίγες ώρες μετά γίνεται γνωστό ότι ήταν ενεργοποιημένος κι επανέρχεται η απορία: Σε ποιον κόσμο ζούμε επιτέλους; Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην νιώθουμε πουθενά σίγουροι κι ασφαλείς, όπως ακριβώς και μες στα σπίτια μας. Την ευθύνη ανέλαβε μια οργάνωση που λέγεται Αντάρτικο Πόλεων. Γελοίοι άνθρωποι, για πολύ ξύλο... τουλάχιστον.
Δεν ξέρω τί χειρότερο από αυτό υπάρχει. Το να αισθάνεσαι ανασφάλεια και φόβο από την πόλη που ζεις μέχρι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Να φοβάσαι να μετακινηθείς, να βλέπεις ότι αυτοί που θα τους χαρακτήριζες συνανθρώπους σου μόνο αυτό δεν είναι. Θέτουν τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα χιλιάδων ανθρώπων σε κίνδυνο αψήφιστα, σαν να μην έχουν αξία οι ζωές μας, σαν να είναι προσάναμμα στο σκοπό που έχουν κατά νου. Μια νοητική αρρώστια δίχως όρια, δίχως λογική, αλλά κυρίως δίχως ανθρωπιά. Με τρομοκρατία και όλεθρο θα νικήσουν τη βαρύτητα που μας τραβά στο βυθό; Μάλλον πιο γρήγορα και με το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα θα χαθούμε στην άβυσσο.
Ένας πόλεμος με αόρατο ή καλά κρυμμένο εχθρό και κάθε μέρα ξεφυτρώνουν κι άλλοι χωρίς να ξέρεις από πού να φυλαχθείς...
Σε ποιον κόσμο ζούμε;

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

I will survive χορεύοντας λοιπόν στην Αθήνα του 2012!

Άλλο ένα πάρτι του Spam Radio πέρασε, αυτή τη φορά με θέμα την δεκαετία του '80 και μουσικά, αλλά και ως προς την αμφίεση. Αυτή τη φορά είχε λιγότερο κόσμο από το περασμένο για ευνόητους λόγους: πρώτον, το πάρτι ανακοινώθηκε ακριβώς μια εβδομάδα πριν γίνει, δεύτερον, οι περισσότεροι θα έφευγαν για τριήμερο και τρίτον, οι υπόλοιποι είτε νόμιζαν ότι θα γίνεται πάλι πανικός και θα σκάσουμε ή διάβαζαν καθώς υπάρχει και μια εξεταστική που τρέχει.
Εγώ πάντως πέρασα πολύ ωραία, αν και ξεκίνησα με μισή καρδιά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά οι περισσότεροι φίλοι δεν θα έρχονταν και επίσης, ένιωθα μια απέραντη κούραση. Κι όμως, πήγαμε με την αγαπημένη φίλη και συμπαραγωγό τα δυο μας να υποστηρίξουμε το σταθμό.
Θα πω μόνο ότι ξεσαλώσαμε με την καλύτερη των εννοιών, χορέψαμε ό,τι ντίσκο υπήρχε και δεν υπήρχε, βάλαμε σερπαντίνες ως βραχιόλια, κορδέλες για τα μαλλιά, κολιέ μέχρι και ως εσάρπες(με λίγη καλή θέληση και φαντασία όλα γίνονται!), φορέσαμε τα υπέροχα ροζ υπερμεγέθη γυαλιά μας και κάναμε φοβερά χορευτικά -το ανυπέρβλητο "τρενάκι" με το οποίο και γελάσαμε απίστευτα- και φυσικά με τους γνωστούς και φίλους που ήρθαν και διασκεδάσαμε ιδιαιτέρως. Ήρθε ο ένας ντυμένος πουλί με λαμέ φτερά, οι άλλοι δύο ντυμένοι φαντάροι, ο αργοπορημένος ντύθηκε μόνιμος θαμώνας σκυλάδικου -που εν συνεχεία έμαθα ότι κατά βάση ντύθηκε Michael Jackson (για να καταλάβετε)-και πάει λέγοντας. Καμία σχέση με ντίσκο η πλειοψηφία, αλλά ποιος νοιάζεται;! Μοναδικές στιγμές υπό  ντίσκο ήχους.
Ε, η αλήθεια είναι ότι σαν τις δεκαετίες '70-'80 για να διασκεδάσεις σε πάρτι δεν έχει! Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, οι μουσικές εκείνης της εποχής έχουν αφήσει ιστορία και ήξεραν να σου φτιάχνουν τη διάθεση και να σου δίνουν ρυθμό, ακόμη κι αν το σώμα σου αρνείται να αντιληφθεί τί σημαίνει ρυθμός(καλή ώρα -εγώ κι ο ρυθμός, δύο έννοιες αντίθετες, πφφ...) .
Βέβαια, υπήρχαν και εμβόλιμα τραγούδια από άλλες δεκαετίες (Hit the road Jack), αλλά ήταν όπως έπρεπε, μέχρι που κατά τη 1πμ έκαναν την εμφάνισή τους οι τελευταίας κυκλοφορίας ψευτοεπιτυχιούλες, με τραγουδιστές(;) που σε 2-3 χρόνια θα έχουν ξεχαστεί. Και να' ταν μόνο αυτό; Πώς να χορέψεις με τραγούδια που δεν χορεύονται και είναι κυρίως ρυθμικά μόνο για να χτυπάς αργάααα το πόδι στο πάτωμα; Ευτυχώς, αλλάξαμε γρήγορα μουσικό είδος και dj ανέλαβε ο αγαπημένος φίλος Κώστας ο οποίος έβαλε μεν r'n'b, αλλά πράγματι είχαν περισσότερο ρυθμό και κίνηση από τα pop (ας το παραδεχτούμε: αξιολύπητο).
Το τι σερπαντίνα και κομφετί πετάχτηκε κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει, ωστόσο γελάσαμε τόσο, χορέψαμε ακόμη περισσότερο, νιώσαμε ξέγνοιαστα, είχαμε χώρο να κινηθούμε(σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά) και περάσαμε καλά ουσιαστικά δύο φίλες μεταξύ τους, με έναν ακόμη φίλο να πηγαινοέρχεται και καλούς γνωστούς που μπορείς να περάσεις πολύ-πολύ ευχάριστα. Αν μη τι άλλο είναι μια πολύ ευχάριστη κι αναπάντεχη διαπίστωση... Γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση, ευχάριστους και θετικούς ανθρώπους και ναι, έστω έναν-δύο δικούς σου αγαπημένους ανθρώπους να νιώσεις πιο άνετα. Και περνάς καλά, πολύ καλά, μ' αυτά.
Βεβαίως, θα ήθελα να ήταν κι άλλοι αρκετοί εκεί, αλλά κι αυτή τη φορά ένιωσα ότι ήμασταν αρκετοί, δεν έλειπε κάτι. Η αίσθηση πληρότητας είναι σπουδαίο πράγμα.
Κάθε φορά είναι μια νέα ανακάλυψη που εκπλήσσει, αλλά δίνει και την αίσθηση της σιγουριάς και ανεξαρτησίας ότι εσύ φτιάχνεις τις συνθήκες για να νιώσεις όμορφα και να διασκεδάσεις, δεν εξαρτάται πάντα από τους άλλους, αλλά ούτε κι η χαρά σου από αυτό. Εννοώ πως δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα, έτσι δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε πως όλοι περνάμε καλά με τον ίδιο τρόπο. Με κάποιους περνάμε καλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες και με κάποιους υπό άλλες, όπως κι εκείνοι μ' εμάς. Τα πάντα βασίζονται στο συνδυασμό, στη χημεία, στη συγκυρία, αναλόγως τους ανθρώπους και τα στοιχεία που τους συνδέουν οδηγούμαστε στο τί είναι αυτό που κάνουμε μαζί και περνάμε καλά.
Αλλά το πιο ουσιαστικό είναι πως από εμάς ξεκινάει το πώς ή αν θα διασκεδάσουμε και καταλήγει στο αν υπάρχει ο σωστός συνδυασμός, το κατάλληλο ταίριασμα για να επιτευχθεί.
Όχι, για να δείτε ότι ακόμη και σ' ένα πάρτι μασκέ βρήκα βαθύτερο νόημα και υπαρξιακό προβληματισμό! Ε, τί έτσι θα το πέρναγα, μα σας παρακαλώ!
Σας παραθέτω ένα από τα τραγούδια που μας έκαναν να χορεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, κάντε το ελεύθερα κι εσείς:
Gloria Gaynor- I will survive

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Νέες αφίξεις!

Ήρθε η στιγμή να σας συστήσω ένα καινούργιο(ολοκαίνουργιο), πολύ ενδιαφέρον και με εξαιρετικά θέματα blog από μία επίσης εξαιρετική κάτοχο, το Lost Dreamland...
Μια επίσκεψη θα σας πείσει ;-)
http://seekingoutfordreams.blogspot.com/

 Καλώς ήρθες και καλή αρχή!

Τραγουδάκι απαραίτητο:
                                                    Laura Pausini - It's Not Goodbye

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Έχεις 4 λεπτά να πεταχτούμε στον κόσμο;

Ένα βιντεάκι που μου έστειλε μια φίλη και συμφώνησα ότι είναι πολύ όμορφο. Εκπληκτικές εικόνες του κόσμου που δεν μοιάζουν καθόλου με αυτές που παρακολουθούμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεως (και τρόμου). Εικόνες που σε ταξιδεύουν, σε ξεκουράζουν και σε κάνουν να χαμογελάς, ξεχνώντας για λίγο όσα δεν γίνεται δυστυχώς να ξεχάσεις...
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το Wolf από τις First aid kit.
Δώστε 4 λεπτά στον εαυτό σας να κάνει ένα ανέξοδο και μοναδικό ταξίδι, γιατί εν προκειμένω δεν υπάρχει χρόνος, χώρος, όρια, σύνορα, φόβοι, κίνδυνοι.
Καλό βράδυ!

Welcome to Earth - Universal Time-lapse

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Καμένες ελπίδες και πτωχευμένα όνειρα

Δεν είχα καμία απολύτως διάθεση όλον αυτό τον καιρό να ασχοληθώ με την τρέχουσα πραγματικότητα, είναι τόσο απογοητευτική, τόσο απελπιστική, τόσο έξω από τα όσα χωρούσε η φαντασία μου που δεν έβρισκα λόγια και διάθεση.
Απόψε, με βαριά καρδιά, νιώθω την ανάγκη να πω όσα σκέφτομαι και συζητώ πια σε καθημερινή βάση επί αμέτρητες φορές.
Η Αθήνα έγινε ακόμη ασχημότερη από χθες, οι άνθρωποι που βρίσκονταν στο κέντρο θα έζησαν έναν εφιάλτη, εμείς οι υπόλοιποι θεατές μπροστά σε μια οθόνη πότε να μένουμε άναυδοι και πότε να εξοργιζόμαστε και να φωνάζουμε...στην οθόνη απέναντί μας.
Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν να διαδηλώσουν, να διαμαρτυρηθούν για τον εξευτελισμό, για το παζάρι που μας έχουν βγάλει προς πώληση, για την εξαθλίωση στην οποία μας εξαναγκάζουν. Κι όμως το μνημόνιο ψηφίστηκε, η Αθήνα κάηκε, οι άνθρωποι ένιωσαν να τους παίρνουν κάθε εναπομείναν εκατοστό ελπίδας, δύναμης, πίστης πως θα αλλάξει κάτι...Ξανά.
Αλλά όλοι σκεφτόμαστε το πόσο πιο ανυπόφορη έγινε αυτή η πόλη, πόσο ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές κρίσεις και τους πραγματικούς εγκληματίες και ταραχοποιούς η ΕΛ.ΑΣ. και πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά και περιουσία ξημερώματα Δευτέρας εξαιτίας μερικών αρρωστημένων, ανεγκέφαλων, γελοίων όντων(μην επαναλαμβάνομαι για τα περί ανθρώπων και μη)και που χρήζουν όχι μόνο ψυχιατρικής βοήθειας, αλλά μπροστά τους τα φιλειρηνικά και ενάντια στη βία αισθήματά μου εξαφανίζονται. Αξίζουν όσο ξύλο αντέχουν. Αυτοί ναι, αυτοί το αξίζουν (αυτό προς τα ΜΑΤ που βαράνε αδιακρίτως, έτσι γιατί μπορεί και να πιάσει τόπο σού λέει και με τα χημικά που τα πετάνε λες και κερνάνε γκαζόζα τη γειτονιά κόντεψαν να στείλουν στο νοσοκομείο τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη).
Στη Γερμανία πρωτοσέλιδα μιλάνε ειρωνικά για την αντι-γερμανική στάση των Ελλήνων και τα συνθήματα στις διαδηλώσεις, δεν θα διαφωνήσω εντελώς ως προς το ότι βεβαίως εμείς έπρεπε να έχουμε φροντίσει πολύ νωρίτερα να μην φτάσουμε εδώ επιλέγοντας καλύτερα τους πολιτικούς μας, αλλά κι η Γερμανία να μην βγάζει την ουρά της απ' έξω. Το πλεόνασμα που διατείνεται πως έχει, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει λόγω της υπόλοιπης Ευρώπης που αγοράζει τα εξαγώγιμα προϊόντα της και ότι η κυβέρνησή τους ασκεί επίσης μια ανθελληνική πολιτική(θα αυξήσουμε τη φορολογία για να δανείσουμε στην Ελλάδα) ό, τι κι αν λένε.
Το θέμα όμως είμαστε εμείς. Οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί αποδείχτηκαν έτι μία φορά ανεπαρκείς και λίγοι μπροστά στον όγκο των ευθυνών και των περιστάσεων. Τέθηκε το οικτρό δίλημμα χρεοκοπία ή δεύτερο μνημόνιο με μέτρα που οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στο απόλυτο μηδέν, στην εξαθλίωση, στην ταπείνωση, στο φόβο, στο διαρκές άγχος για το πώς θα μπορέσει να επιβιώσει ακόμη κι αν εξαλείψει κάθε έξοδο(οι περισσότεροι αυτό έχουν κάνει κι ας μην υπάρχουν περιθώρια για κάτι παραπάνω) τη στιγμή που έσοδα δεν υπάρχουν.
Άκουγα την Πέμπτη αργά τη νύχτα τον Βενιζέλο από το Eurogroup να μιλάει με τη γνωστή ρητορική(σχεδόν σε ζαλίζει) δεινότητά του για τις θυσίες ή τις ακόμη μεγαλύτερες θυσίες που θα κάνουν οι Έλληνες πολίτες, γιατί αυτοί(δηλαδή εμείς: εγώ, εσύ κι εσύ, ναι, ναι, κι εσύ) θα το αποφασίσουν. Τελικά ποιός αποφάσισε και τί ακριβώς;
Ποιος νοήμων άνθρωπος θα επέλεγε χρεοκοπία; Να μην υπάρχουν χρήματα, να καταρρεύσει το ήδη υπό διάλυση σύστημα υγείας, να υπάρξει έλλειψη φαρμάκων, βασικών προϊόντων, να έχουμε ρεύμα 3 ώρες την ημέρα, να μην έχουμε πετρέλαιο θέρμανσης και πολλά ακόμη δεινά(ακόμη μεγαλύτερα τέλος πάντων, ωχ Θεέ μου πού φτάσαμε;!)
Κι από τη Σκύλα στη Χάρυβδη... Το δεύτερο μνημόνιο-ελπίζω αυτή τη φορά να το διάβασαν, έστω!- που περιχαρείς και γεμάτοι περηφάνια οι πολιτικοί αρχηγοί έλεγαν πώς πάλεψαν και έσωσαν τον 13ο και14ο μισθό. Τί άθλος, τί Ηρακλείδες ήταν όλοι τους;! Μας κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα και θρασύτατα. Η μείωση του κατώτατου βασικού μισθού σε αριθμούς που ντρέπεσαι να ξεστομίσεις από το πόσο σε εξευτελίζουν, η κατάργηση του δικαιώματος έπειτα από ένα χρονικό διάστημα να γίνεται μια αύξηση στον μισθό σου-κι ας δουλεύεις χρόνια ολόκληρα- και πόσα μέτρα ακόμη, οι απολύσεις στο δημόσιο που επανέρχονται με τη μορφή επέλασης, οι αυξήσεις σε είδη και οι νέες φορολογικές αυξήσεις... Και περηφανεύονται και ζητούν την ψήφο των πολιτών. Ασχολίαστο.
Μόνο μια εύλογη απορία: πού είναι η διαπραγμάτευση; Σαφέστατα δεν θέλουμε χρεοκοπία, την βγάζουμε λοιπόν εκτός εξαρχής, αλλά υπάρχει το μνημόνιο 2 και τα σκληρά μέτρα που απαιτεί. Αυτά οι πολιτικοί μας αρχηγοί και ο πρωθυπουργός δεν όφειλαν ως εκπρόσωποι του ελληνικού λαού που ζει τραγικές στιγμές και καλείται να ζήσει ακόμη τραγικότερες να τα διαπραγματευτεί; Τόσο εύκολα λένε ναι σε όλα; Κανένας σεβασμός στον λαό και στη θέση που έχουν; Κανένα αίσθημα ευθύνης απέναντι σε 11 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν, αναπνέουν, έχουν ψυχή και τους τη μαυρίζουν μέχρι να τους την βγάλουν οριστικά;
Τα "δημοκρατικά" μας κόμματα που θέλουν να σώσουν την "πατρίδα"(τί επιλεκτική χρήση της λέξης) ανακοινώνουν πως όποιος βουλευτής δεν υπερψηφίσει το μνημόνιο θα διαγραφεί και 44 περίπου διαγράφηκαν, κάποιοι βέβαια πρόλαβαν να παραιτηθούν. Δεν νομίζω πως πρόκειται για καθυστερημένη ευσυνειδησία, αλλά για μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν ό, τι σώζεται από την πολύτιμη πολιτική τους εικόνα.
Κι όση ώρα στη Βουλή παιζόταν για πολλοστή φορά το δημοκρατικότατο καθ' όλα θέατρο του παραλόγου, έξω στο κέντρο της πόλης ένας πόλεμος μαινόταν. Ένα πλήθος διαδηλωτών ήταν εκεί ειρηνικά ενάντια στην παράνοια και την εξαθλίωση που ζούμε, τα ΜΑΤ πάντα παρόντα και διάσπαρτοι στο κέντρο κουκουλοφόροι να πετούν μολότοφ και να καίνε μερικά από τα ιστορικά και ωραιότερα κτήρια της πόλης. Ο ιστορικός κινηματογράφος Αττικόν καταστράφηκε ολοσχερώς, το κτήριο δημιούργημα του Ερνέστου Τσίλερ που χτίστηκε το 1870 άντεξε ενάμιση αιώνα αμέτρητα γεγονότα για να παραδοθεί και να κλείσει την ιστορία του στο έλεος του παραλογισμού βίας και -μάλλον- υποκινούμενης οργής.
Είναι άλλο πράγμα να διαμαρτύρομαι απαιτώντας αυτά που δικαιούμαι και εντελώς διαφορετικό να δημιουργώ ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στους συμπολίτες μου που περνάμε το ίδιο δύσκολα, στους εργαζόμενους και τους ιδιοκτήτες που είχαν υπολογίσει τη ζωή και τα έξοδά τους με το μισθό  ή τα έσοδα από αυτή την επιχείρηση-κατάστημα, αλλά και να καταστρέφω αντί να καλυτερεύω την πόλη που ζω, αφήνοντας αποκαΐδια, αμέτρητες ζημιές και περισσότερους έκτακτους φόρους για να διορθωθούν.
Εδώ και κάποιους μήνες έχω παρατηρήσει τα σκαλιά στο μετρό του Συντάγματος από την έξοδο προς Σταδίου από τα οποία έχει μείνει μόνο το τσιμέντο. Μάρμαρο και πλάκα δεν έμεινε. Έπρεπε βλέπεις να χρησιμοποιηθούν ως όπλα, γιατί και από ποιον  όμως; Σε ποια μάχη;
Η ευκαιρία για μερικούς βάνδαλους -ή υποκινούμενους λόγο συμφερόντων- να δημιουργήσουν χάος και συνεχείς καταστροφές.
Ξημέρωσε Δευτέρα κι η χώρα μουδιασμένη προσπαθεί να καταλάβει τί έγινε, ψάχνει να δει τί είναι χειρότερο, πώς να αντιμετωπίσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα μιας κοινωνίας που νοσεί χρόνια τώρα και μάλιστα πολύ βαριά. Άνθρωποι με κεριά έξω από τα αποκαΐδια του Αττικόν ως ένδειξη μιας αντίστασης στην βία, στην οργή προς πάσα κατεύθυνση, μια πράξη πένθους για τη λογική, την ανθρωπιά, τον πολιτισμό που χάνουμε- ή μήπως χάσαμε;
Καλό ξημέρωμα Τρίτης...
Ελπίζω σήμερα να γίνει μια νέα αρχή, δική μας ως κοινωνία, μια καλύτερη κι ας είναι δύσκολη.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Μονάδα όπως λέμε μόνος...;


Μια ιδιαίτερη ταινία μικρού μήκους που αναφέρεται στον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις σε έναν κόσμο αποκομμένο από την πραγματικότητα και προσδιοριζόμενο από την τεχνολογία και τις ψυχρές επιταγές της. Όταν η ζωή δεν λειτουργεί ως τέτοια, όταν οι επιθυμίες, οι ανάγκες, τα αισθήματα, ό,τι μας καθιστά ανθρώπινα όντα μηδενίζεται για να μετατραπούμε σε ρομπότ.
Πάντα όμως υπάρχει μια στιγμή συνειδητοποίησης που σε φέρνει ένα βήμα πριν το μεγάλο άλμα, αλλά πόσο δύσκολο είναι τελικά να το κάνεις και πόσο να φοβηθείς και να μείνεις στην ασφάλεια του κενού σου;
Μια ταινία της Αμέρισσα Μπάστα ως εργασία στο μάθημα του κ. Γιάγκου Ανδρεάδη και παραγωγή του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Δείτε τη, αξίζει το χρόνο σας.
Πρωταγωνιστούν: Ελένη Αποστολοπούλου και Πυγμαλίων Δαδακαρίδης



"Μονάδα"