Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Καμένες ελπίδες και πτωχευμένα όνειρα

Δεν είχα καμία απολύτως διάθεση όλον αυτό τον καιρό να ασχοληθώ με την τρέχουσα πραγματικότητα, είναι τόσο απογοητευτική, τόσο απελπιστική, τόσο έξω από τα όσα χωρούσε η φαντασία μου που δεν έβρισκα λόγια και διάθεση.
Απόψε, με βαριά καρδιά, νιώθω την ανάγκη να πω όσα σκέφτομαι και συζητώ πια σε καθημερινή βάση επί αμέτρητες φορές.
Η Αθήνα έγινε ακόμη ασχημότερη από χθες, οι άνθρωποι που βρίσκονταν στο κέντρο θα έζησαν έναν εφιάλτη, εμείς οι υπόλοιποι θεατές μπροστά σε μια οθόνη πότε να μένουμε άναυδοι και πότε να εξοργιζόμαστε και να φωνάζουμε...στην οθόνη απέναντί μας.
Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν να διαδηλώσουν, να διαμαρτυρηθούν για τον εξευτελισμό, για το παζάρι που μας έχουν βγάλει προς πώληση, για την εξαθλίωση στην οποία μας εξαναγκάζουν. Κι όμως το μνημόνιο ψηφίστηκε, η Αθήνα κάηκε, οι άνθρωποι ένιωσαν να τους παίρνουν κάθε εναπομείναν εκατοστό ελπίδας, δύναμης, πίστης πως θα αλλάξει κάτι...Ξανά.
Αλλά όλοι σκεφτόμαστε το πόσο πιο ανυπόφορη έγινε αυτή η πόλη, πόσο ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές κρίσεις και τους πραγματικούς εγκληματίες και ταραχοποιούς η ΕΛ.ΑΣ. και πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά και περιουσία ξημερώματα Δευτέρας εξαιτίας μερικών αρρωστημένων, ανεγκέφαλων, γελοίων όντων(μην επαναλαμβάνομαι για τα περί ανθρώπων και μη)και που χρήζουν όχι μόνο ψυχιατρικής βοήθειας, αλλά μπροστά τους τα φιλειρηνικά και ενάντια στη βία αισθήματά μου εξαφανίζονται. Αξίζουν όσο ξύλο αντέχουν. Αυτοί ναι, αυτοί το αξίζουν (αυτό προς τα ΜΑΤ που βαράνε αδιακρίτως, έτσι γιατί μπορεί και να πιάσει τόπο σού λέει και με τα χημικά που τα πετάνε λες και κερνάνε γκαζόζα τη γειτονιά κόντεψαν να στείλουν στο νοσοκομείο τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη).
Στη Γερμανία πρωτοσέλιδα μιλάνε ειρωνικά για την αντι-γερμανική στάση των Ελλήνων και τα συνθήματα στις διαδηλώσεις, δεν θα διαφωνήσω εντελώς ως προς το ότι βεβαίως εμείς έπρεπε να έχουμε φροντίσει πολύ νωρίτερα να μην φτάσουμε εδώ επιλέγοντας καλύτερα τους πολιτικούς μας, αλλά κι η Γερμανία να μην βγάζει την ουρά της απ' έξω. Το πλεόνασμα που διατείνεται πως έχει, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει λόγω της υπόλοιπης Ευρώπης που αγοράζει τα εξαγώγιμα προϊόντα της και ότι η κυβέρνησή τους ασκεί επίσης μια ανθελληνική πολιτική(θα αυξήσουμε τη φορολογία για να δανείσουμε στην Ελλάδα) ό, τι κι αν λένε.
Το θέμα όμως είμαστε εμείς. Οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί αποδείχτηκαν έτι μία φορά ανεπαρκείς και λίγοι μπροστά στον όγκο των ευθυνών και των περιστάσεων. Τέθηκε το οικτρό δίλημμα χρεοκοπία ή δεύτερο μνημόνιο με μέτρα που οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στο απόλυτο μηδέν, στην εξαθλίωση, στην ταπείνωση, στο φόβο, στο διαρκές άγχος για το πώς θα μπορέσει να επιβιώσει ακόμη κι αν εξαλείψει κάθε έξοδο(οι περισσότεροι αυτό έχουν κάνει κι ας μην υπάρχουν περιθώρια για κάτι παραπάνω) τη στιγμή που έσοδα δεν υπάρχουν.
Άκουγα την Πέμπτη αργά τη νύχτα τον Βενιζέλο από το Eurogroup να μιλάει με τη γνωστή ρητορική(σχεδόν σε ζαλίζει) δεινότητά του για τις θυσίες ή τις ακόμη μεγαλύτερες θυσίες που θα κάνουν οι Έλληνες πολίτες, γιατί αυτοί(δηλαδή εμείς: εγώ, εσύ κι εσύ, ναι, ναι, κι εσύ) θα το αποφασίσουν. Τελικά ποιός αποφάσισε και τί ακριβώς;
Ποιος νοήμων άνθρωπος θα επέλεγε χρεοκοπία; Να μην υπάρχουν χρήματα, να καταρρεύσει το ήδη υπό διάλυση σύστημα υγείας, να υπάρξει έλλειψη φαρμάκων, βασικών προϊόντων, να έχουμε ρεύμα 3 ώρες την ημέρα, να μην έχουμε πετρέλαιο θέρμανσης και πολλά ακόμη δεινά(ακόμη μεγαλύτερα τέλος πάντων, ωχ Θεέ μου πού φτάσαμε;!)
Κι από τη Σκύλα στη Χάρυβδη... Το δεύτερο μνημόνιο-ελπίζω αυτή τη φορά να το διάβασαν, έστω!- που περιχαρείς και γεμάτοι περηφάνια οι πολιτικοί αρχηγοί έλεγαν πώς πάλεψαν και έσωσαν τον 13ο και14ο μισθό. Τί άθλος, τί Ηρακλείδες ήταν όλοι τους;! Μας κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα και θρασύτατα. Η μείωση του κατώτατου βασικού μισθού σε αριθμούς που ντρέπεσαι να ξεστομίσεις από το πόσο σε εξευτελίζουν, η κατάργηση του δικαιώματος έπειτα από ένα χρονικό διάστημα να γίνεται μια αύξηση στον μισθό σου-κι ας δουλεύεις χρόνια ολόκληρα- και πόσα μέτρα ακόμη, οι απολύσεις στο δημόσιο που επανέρχονται με τη μορφή επέλασης, οι αυξήσεις σε είδη και οι νέες φορολογικές αυξήσεις... Και περηφανεύονται και ζητούν την ψήφο των πολιτών. Ασχολίαστο.
Μόνο μια εύλογη απορία: πού είναι η διαπραγμάτευση; Σαφέστατα δεν θέλουμε χρεοκοπία, την βγάζουμε λοιπόν εκτός εξαρχής, αλλά υπάρχει το μνημόνιο 2 και τα σκληρά μέτρα που απαιτεί. Αυτά οι πολιτικοί μας αρχηγοί και ο πρωθυπουργός δεν όφειλαν ως εκπρόσωποι του ελληνικού λαού που ζει τραγικές στιγμές και καλείται να ζήσει ακόμη τραγικότερες να τα διαπραγματευτεί; Τόσο εύκολα λένε ναι σε όλα; Κανένας σεβασμός στον λαό και στη θέση που έχουν; Κανένα αίσθημα ευθύνης απέναντι σε 11 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν, αναπνέουν, έχουν ψυχή και τους τη μαυρίζουν μέχρι να τους την βγάλουν οριστικά;
Τα "δημοκρατικά" μας κόμματα που θέλουν να σώσουν την "πατρίδα"(τί επιλεκτική χρήση της λέξης) ανακοινώνουν πως όποιος βουλευτής δεν υπερψηφίσει το μνημόνιο θα διαγραφεί και 44 περίπου διαγράφηκαν, κάποιοι βέβαια πρόλαβαν να παραιτηθούν. Δεν νομίζω πως πρόκειται για καθυστερημένη ευσυνειδησία, αλλά για μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν ό, τι σώζεται από την πολύτιμη πολιτική τους εικόνα.
Κι όση ώρα στη Βουλή παιζόταν για πολλοστή φορά το δημοκρατικότατο καθ' όλα θέατρο του παραλόγου, έξω στο κέντρο της πόλης ένας πόλεμος μαινόταν. Ένα πλήθος διαδηλωτών ήταν εκεί ειρηνικά ενάντια στην παράνοια και την εξαθλίωση που ζούμε, τα ΜΑΤ πάντα παρόντα και διάσπαρτοι στο κέντρο κουκουλοφόροι να πετούν μολότοφ και να καίνε μερικά από τα ιστορικά και ωραιότερα κτήρια της πόλης. Ο ιστορικός κινηματογράφος Αττικόν καταστράφηκε ολοσχερώς, το κτήριο δημιούργημα του Ερνέστου Τσίλερ που χτίστηκε το 1870 άντεξε ενάμιση αιώνα αμέτρητα γεγονότα για να παραδοθεί και να κλείσει την ιστορία του στο έλεος του παραλογισμού βίας και -μάλλον- υποκινούμενης οργής.
Είναι άλλο πράγμα να διαμαρτύρομαι απαιτώντας αυτά που δικαιούμαι και εντελώς διαφορετικό να δημιουργώ ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στους συμπολίτες μου που περνάμε το ίδιο δύσκολα, στους εργαζόμενους και τους ιδιοκτήτες που είχαν υπολογίσει τη ζωή και τα έξοδά τους με το μισθό  ή τα έσοδα από αυτή την επιχείρηση-κατάστημα, αλλά και να καταστρέφω αντί να καλυτερεύω την πόλη που ζω, αφήνοντας αποκαΐδια, αμέτρητες ζημιές και περισσότερους έκτακτους φόρους για να διορθωθούν.
Εδώ και κάποιους μήνες έχω παρατηρήσει τα σκαλιά στο μετρό του Συντάγματος από την έξοδο προς Σταδίου από τα οποία έχει μείνει μόνο το τσιμέντο. Μάρμαρο και πλάκα δεν έμεινε. Έπρεπε βλέπεις να χρησιμοποιηθούν ως όπλα, γιατί και από ποιον  όμως; Σε ποια μάχη;
Η ευκαιρία για μερικούς βάνδαλους -ή υποκινούμενους λόγο συμφερόντων- να δημιουργήσουν χάος και συνεχείς καταστροφές.
Ξημέρωσε Δευτέρα κι η χώρα μουδιασμένη προσπαθεί να καταλάβει τί έγινε, ψάχνει να δει τί είναι χειρότερο, πώς να αντιμετωπίσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα μιας κοινωνίας που νοσεί χρόνια τώρα και μάλιστα πολύ βαριά. Άνθρωποι με κεριά έξω από τα αποκαΐδια του Αττικόν ως ένδειξη μιας αντίστασης στην βία, στην οργή προς πάσα κατεύθυνση, μια πράξη πένθους για τη λογική, την ανθρωπιά, τον πολιτισμό που χάνουμε- ή μήπως χάσαμε;
Καλό ξημέρωμα Τρίτης...
Ελπίζω σήμερα να γίνει μια νέα αρχή, δική μας ως κοινωνία, μια καλύτερη κι ας είναι δύσκολη.