Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Το '15 που θα θυμόμαστε και το '16 με το οποίο θα πορευτούμε...


Έφτασε το τέλος κι αυτής της χρονιάς, μιας χρονιάς πολύ ψυχοφθόρας, κουραστικής, που τέθηκαν πολλά ζητήματα επί τάπητος, με αναστάτωση προσωπική, εσωτερική, αλλά και γενικότερη, με ανατροπές όσων ξέραμε και είχαμε ως δεδομένα. Στη ζωή, βέβαια, διαπιστώνουμε διαρκώς ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Άνθρωποι πέθαναν στην προσπάθειά τους να σωθούν από έναν πόλεμο, άλλοι θυσιάστηκαν για τον δήθεν "ιερό πόλεμο" κάποιων νοσηρών και φανατισμένων εγκεφάλων έναντι σε όλους τους υπόλοιπους. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όπως την ήξεραν, άφησαν σπίτια, πατρίδα και ξεκίνησαν ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι για να πραγματοποιήσουν όνειρα ή να σωθούν από εφιάλτες. Έμαθαν πως αγαπούν αυτό που αφήνουν, αλλά δεν τους χωράει πια. Έμαθαν πως οπουδήποτε αλλού, όσο καλύτερα κι αν είναι, δεν θα είναι, δεν θα γίνει, ποτέ ακριβώς "το σπίτι τους", μα δεν τα παρατούν. Έμαθαν, δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο, πως είναι πολύ δυνατοί για να αντέχουν στα δύσκολα που δεν χωράει ανθρώπινος νους.
Μέσα στο 2015, μάθαμε ως πολίτες αυτής της χώρας ότι συνεχίζουμε ακάθεκτοι να κάνουμε λάθη, ότι δεν αποκομίσαμε καμία γνώση από τα προηγούμενα πεπραγμένα, ότι είμαστε έτοιμοι να βρεθούμε στα διαδικτυακά, τηλεοπτικά και καφενειακού τύπου "ιδεολογικά χαρακώματα" μεταξύ μας, σε ένα εμφυλιακό κλίμα. Ανακαλύψαμε μικρούς φωτεινούς παντογνώστες ανάμεσά μας που κατέχουν τη μία, μοναδική και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Φοβηθήκαμε, ανησυχήσαμε, ξεβολευτήκαμε, ανακαλύψαμε με ποιους ζούμε, αλλά και ποιοι είμαστε εμείς τελικά. Κάποιοι δεν επαναλάβαμε τα λάθη, άλλοι επέμειναν. Μα, αυτά έχει η ζωή.
Είδαμε για άλλη μία χρονιά, το φασισμό και τον ρατσισμό να δια- ή και συν-τηρείται, αλλά και κοινωνικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης -σε όσους έχουν ανάγκη- να υπερβαίνουν εαυτόν και δυνάμεις και να κάνουν αυτό που αρνείται (δεν πιστεύω ότι αδυνατεί) να κάνει το ελληνικό κράτος. Πιστέψαμε ξανά στον άνθρωπο.
Μάθαμε να περπατάμε δίπλα σε άστεγους και να τους προσπερνάμε, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό, ή μάλλον, σαν να είναι κάτι που μας χαλάει την εικόνα του κόσμου που θέλουμε να έχουμε. Μόνο που αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει επειγόντως προς το καλύτερο, γιατί κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να ζει στο δρόμο, κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει ότι δεν χωρά στον κοινωνικό ιστό. Ίσως, λοιπόν, επειδή αυτός ο ιστός έχει διαρραγεί και αυτή τη χρονιά ακόμη περισσότερο, ήρθε η στιγμή να τον υφάνουμε από την αρχή, ανθεκτικότερο, για να προστατεύει τα μέλη του.
Όσον αφορά σε πιο προσωπικό επίπεδο, δεν θα μπορούσαμε να μην επηρεαστούμε απ' όλο αυτό που συμβαίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι ίσως αυτό είναι και το δυσκολότερο προς διαχείριση, καθώς η ζωή μας είναι ένα σύνολο πραγμάτων, καταστάσεων και συνθηκών. Συζητήσαμε πολύ (αλλά δραματικά πολύ) για την επαγγελματική ανομβρία και πως ό,τι υπάρχει ή δεν πληρώνει για την προσφερόμενη εργασία ή το ωράριο, οι άνθρωποι, οι απαιτήσεις, οι συνθήκες εργασίας είναι απάνθρωπα, ανυπόφορα και απελπιστικά για ένα ποσό που δεν σου φτάνει να ζήσεις. Κι έτσι, η δημιουργικότητα εξαφανίζεται. Συνειδητοποιήσαμε ότι η τραγικότητα του Έλληνα εργοδότη που θέλει να δουλεύεις τζάμπα όχι απλώς δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά πολλαπλασιάζεται και βγαίνει σε διαφόρων ειδών συσκευασίες, εναλλακτικές, ιλουστρασιόν, απολιτίκ κλπ.
Είδα πώς είναι να θέλουν να δουλεύεις σε κάτι που απεχθάνεσαι κάθε δευτερόλεπτο που το κάνεις κι αισθάνεσαι ότι χάνεις πολύτιμο χρόνο ζωής κάνοντας κάτι που μισείς -απολύτως μαζοχιστικό- χωρίς να σε ενημερώσουν ποτέ πόσο θα πληρώνεσαι εάν τελικά επιλεγείς, μετά το πέρας της "δοκιμαστικής" περιόδου και μ' ένα ωράριο που δεν σου επιτρέπει να ζεις. Κι ένιωσα περήφανη για μένα που είπα ότι εγώ δεν θέλω να το κάνω αυτό, δεν είναι αυτό που θέλω, έχω ονειρευτεί, φανταστεί, για τη ζωή μου. Από την άλλη, απογοητεύτηκα πολύ και πολλάκις στο επαγγελματικό κομμάτι, κυρίως από τη συμπεριφορά, τη στάση και τη νοοτροπία των ανθρώπων. Αλλά, όλα είναι μαθήματα, αρκεί να το θυμόμαστε και να έχουμε ευκαιρίες να θέσουμε σε πρακτική εφαρμογή τη γνώση.
Φέτος, μεγάλωσα. Και δεν εννοώ μόνο σε ηλικία. Το 2015 ένιωσα ψυχικά βάρη που με εξουθένωσαν κι έπρεπε να διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα και παρόλο που τα αντιμετώπισα, με έφθειραν. Το αισθάνθηκα, το κατάλαβα, με θύμωσε. Υπήρξαν άνθρωποι που με απογοήτευσαν, με κούρασαν, μ' έκαναν να επαναπροσδιορίσω τη σχέση που είχαμε διαμορφώσει.
Με κάποιους χαθήκαμε σε αποστάσεις, προγράμματα, υποχρεώσεις, ζητήματα που δεν άπτονται της διάθεσης, αλλά των αντικειμενικών δυσκολιών και το εξέφρασα ως παράπονο, γιατί για μένα οι άνθρωποί μου είναι σημαντικοί. Με άλλους χαθήκαμε στην επικοινωνία αρκετά συχνά. Γενικά, φέτος θύμωσα, διαφώνησα, ταράχτηκα, εξουθενώθηκα, προβληματίστηκα, ανέλυσα και επανεξέτασα πολλά πράγματα σε μεγάλο βαθμό -περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Και θύμωσα, κυρίως, μ' εμένα. Για όσα δεν είπα όταν έπρεπε, για όσα δεν διεκδίκησα, για το ότι δεν ύψωσα τον τόνο σε όσα άκουσα και έπρεπε να το κάνω για την δική μου ψυχική γαλήνη. Για όσα έκανα, ενώ ενδόμυχα ήξερα ότι δεν θα εκτιμηθούν, αλλά ήλπιζα το αντίθετο, ματαίως.
Και μέσα από αυτά, κατάλαβα τί είχα ανάγκη αυτή τη χρονιά και δεν το είχα από όσους περίμενα, σε αντίθεση με ό,τι προσέφερα. Ήταν μία αφάνταστα κουραστική -ψυχικά- χρονιά. Ο οργανισμός μου αποφάσισε να μου το καταστήσει σαφές ουκ ολίγες φορές. Και τα δάκρυα, επίσης.
Δεν είναι μια χρονιά που θέλω να ξεχάσω, όχι. Θέλω να κρατήσω όσα έμαθα και να έρθουν καλύτερες χρονιές -μόνο καλύτερες και μάλιστα, πολύ- έχοντας πια τη γνώση, την εμπειρία, τη δύναμη και τη σιγουριά που σου δίνουν οι δυσκολίες όταν βγαίνεις από αυτές, ότι μπορείς να τα καταφέρεις στο τέλος.
Από το 2015, λοιπόν, θέλω να κρατήσω τους ανθρώπους που τόσα χρόνια μού επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο για ποιο λόγο έχουν μια περίοπτη, ευάερη, ευήλια και σταθερή θέση στην καρδιά και τη ζωή μου, εκείνους που ήρθαν και κέρδισαν επάξια μία, τις ωραίες και ουσιαστικές στιγμές που μοιραστήκαμε, τις αγκαλιές και τα βλέμματα που συνεννοούνται χωρίς λόγια όταν τα είχαμε ανάγκη και τα χέρια που πλέκονται την κατάλληλη στιγμή να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι μόνη-ος. Τους ανθρώπους που γνώρισα, εκτίμησα και με εκτίμησαν, τα βήματα που έκανα για μένα, την ικανοποίηση για τα όρια που έθεσα και τις αποστάσεις που πήρα από όσους έπρεπε για να καταλάβουν ότι τίποτε, όπως ανέφερα και στην αρχή, δεν είναι δεδομένο -ποσώ δε μάλλον, οι άνθρωποι. Γιατί η καλοσύνη, η ευγένεια, η δοτικότητα, το ενδιαφέρον, ο σεβασμός, η αγάπη και η στήριξη δεν είναι ανταλλακτικά στοιχεία, αλλά όταν δεν είναι αμφίδρομα, πρέπει να παύεις να τα προσφέρεις, γιατί τα σπαταλάμε σε λάθος ανθρώπους.
Θα κρατήσω το γεγονός πως πραγματοποιήθηκαν οι ευχές των αγαπημένων να βρουν αυτό που τους έλειπε, αλλά και πως αν δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη, τουλάχιστον άντεξαν όσα τους κατέβαλαν και τους πλήγωσαν και είναι εδώ για να ζήσουν τα ωραιότερα που τους αξίζουν δυνατότεροι. Θα κρατήσω την ηρεμία και τη διαλλακτικότητα που είδα σε ανθρώπους που δεν το περίμενα, την προσωπική μου συνειδητοποίηση σε διάφορα θέματα και την σταθερότητά μου (αλλά όχι στασιμότητα) σ' αυτό που είμαι, νιώθω και πιστεύω, απαρέγκλιτα, είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν.
Θα κρατήσω τα ωραία πράγματα που είδα στο θέατρο, το ταλέντο που γέμισε το βλέμμα, τη σκηνή, την καρδιά, τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις και σκέψεις, τις παραγωγικές διαφωνίες, τις βραδινές βόλτες στην πόλη με γέλια, αλλά και σοβαρές συζητήσεις. Το "μαζί" με τους άλλους που άλλοτε είχε ζεστασιά, χαρά, ουσία, μοίρασμα, εσωτερική ξεκούραση κι άλλοτε είχε σοβαρές δυσκολίες, που οδήγησαν σε εποικοδομητικές διαπιστώσεις και συμπεράσματα.
Αυτή η χρονιά μπορεί να αποχωρήσει και να μας αφήσει επιτέλους, ώστε να υποδεχτούμε το 2016 που εύχομαι, ελπίζω και επιθυμώ διακαώς να είναι μία μακράν καλύτερη, παραγωγικότερη, ευκολότερη, πιο χαρούμενη και ανάλαφρη χρονιά για όλους μας απ' ό,τι αυτή, με τη γνώση, την εμπειρία, τις συνειδητοποιήσεις, τους επαναπροσδιορισμούς και τους ανθρώπους μας για τους νέους στόχους που θέτουμε. Με υγεία πρωτίστως για εμάς, τους αγαπημένους μας και όλους, ψυχική ηρεμία, αγάπη αληθινή, ουσιαστική, υγιή και βαθιά, και πολλές χαρές, μικρές και μεγάλες με τους αγαπημένους μας.
Όσες λύπες, δυσκολίες και απώλειες έφερε το '15 να τελειώσουν μαζί του και η νέα χρονιά να μας φέρει πληρότητα και ισορροπία. Κι αν οι λύπες κι οι δυσκολίες είναι απαραίτητες, τουλάχιστον να είναι μικρές, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες, διαχειρίσιμες και χωρίς να αφήνουν σημάδια.
2016, να είσαι καλό μαζί μας, με όλους μας, γιατί ακόμη προσπαθούμε να ανασυνταχθούμε, όπως και όσο μπορούμε.


Κι εσείς, αγαπητοί μου, να έχετε υγεία, ηρεμία, να βρείτε την ισορροπία που χρειάζεστε και κρατήστε εκείνους που το αξίζουν, δώστε ευκαιρίες σε εκείνους που τις κερδίζουν, αφιερώνετε χρόνο σε ό,τι και όποιους έχουν σημασία και ουσία και σας κάνουν να γαληνεύετε, να χαμογελάτε, να μοιράζεστε, να εξελίσσεστε και να είστε ο εαυτός σας. Ανοίξτε την καρδιά και την αγκαλιά σας στα καλά ενδεχόμενα, όχι σαν να πέφτεις δίχως αλεξίπτωτο, αλλά αφού έχει δυναμώσει η καρδιά και προσέχοντας τα αγκάθια πριν αγκαλιάσετε. Κι ό,τι μας βαραίνει, ας μείνει στη χρονιά που φεύγει. Όσα δεν μας κάνουν, να έχουμε το θάρρος, τη σοφία και την ψυχραιμία να τα αποχωριζόμαστε, χωρίς δράματα, με αποφασιστικότητα και ηρεμία. Κι όσα ονειρευόμαστε κι επιθυμούμε, να έχουμε την τόλμη να τα προσπαθούμε και να τα διεκδικούμε με σιγουριά, επιμονή και υπομονή, αλλά όχι εμμονικά. Και κυρίως να νιώθουμε ζεστασιά -αυτό που λείπει περισσότερο- να ενώνει τις καρδιές μας. Όλα αυτά είναι όσα λέω σ' εμένα πρώτα, για να μην χάσω το νόημα.
Να έχουμε μία πραγματικά καλή χρονιά, όλοι. Μια πολύ καλή χρονιά!

Υ.Γ. Και όπως λέει και ο Σαββόπουλος στο τραγούδι:
"Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς
[...] Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν,
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν."


                                 
                                        Διονύσης Σαββόπουλος- Ο χρόνος που μετράει

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Όταν η τραγωδία δεν θέλει θεατές, αλλά αποτελεσματική δράση...


Οι τραγωδίες που συμβαίνουν στην πραγματικότητα και δεν αποτελούν μέρος ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου, δημιουργούν διαφόρων ειδών αντιδράσεις και συναισθήματα, αλλά κυρίως, ένα μούδιασμα.
Η είδηση του θανάτου των δύο νηπίων και η φωτογραφία του άψυχου σώματος του τρίχρονου Aylan έκαναν τον γύρο του κόσμου και προκάλεσαν από συναισθήματα απίστευτης θλίψης μέχρι ανείπωτης οργής. Υπήρξαν, βέβαια, και όλοι αυτοί που θεωρούν "λαθραίους" τους πρόσφυγες και επομένως, άξιους της μοίρας τους, ή θεωρούν εαυτούς άξιους να κρίνουν και να κατακρίνουν τους γονείς των παιδιών που τα "καταδίκασαν σε βέβαιο θάνατο".
Πριν, λοιπόν, συγκινηθούμε ως ευαίσθητοι άνθρωποι ή κάνουμε τους δικαστές όλοι μας, πίσω από την ευκολία και την άνεση που μας παρέχει μια οθόνη υπολογιστή, θα ήταν καλό να σκεφτούμε ποια είναι η κατάσταση και τί συμβαίνει στ' αλήθεια.
Αν η επιλογή ενός ανθρώπου είναι να μείνει στην χώρα του η οποία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και να περιμένει να πεθάνει αυτός και η οικογένειά του ή να προσπαθήσει να φύγει παίρνοντας το ρίσκο της πιθανότητας πάλι να χάσουν τη ζωή τους, αλλά έχοντας και την ελπίδα ότι μπορεί να σωθούν, ποια θα ήταν η πιο σωστή;
Η ζωή μας ολόκληρη είναι γεμάτη με επιλογές που δεν ξέρουμε αν θα μας δικαιώσουν, αλλά τη δεδομένη στιγμή είναι οι καλύτερες που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Το να ψέγεις τον πατέρα (και πρόσφυγα) που έχασε τα παιδιά και τη σύζυγό του, επειδή πήρε το ρίσκο να προσπαθήσει να τους σώσει από τον πόλεμο, είναι σαν να λέμε τρελούς και εγκληματικά ανόητους τους ανθρώπους που το '22 στην καταστροφή της Σμύρνης έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν από τις φλόγες και προσπαθούσαν να πιαστούν από τις βάρκες, τα κουπιά ή τα "συμμαχικά" πλοία που τους έσπρωχναν να βυθιστούν στο νερό.
Δεν έχεις την πολυτέλεια να διαλέξεις κάτι καλύτερο, αλλά έχεις ένστικτο επιβίωσης που σου επιβάλλει να προσπαθήσεις ανάμεσα στο να μείνεις και να καείς ζωντανός ή να πέσεις στο νερό και να προσπαθήσεις για τη ζωή σου μ' αυτή τη μία παραπάνω πιθανότητα επιβίωσης που σου δίνεται. Όλοι αυτό θα κάναμε, αν δεν είχαμε την πολυτέλεια να κρίνουμε, όπως κι εγώ τώρα, από το πληκτρολόγιο μας.
Μας ενοχλούν οι πρόσφυγες που δεν επέλεξαν να αφήσουν τη ζωή στη χώρα τους για να έρθουν να αναστατώσουν τη δική μας, αλλά γιατί έχουν πόλεμο, κινδυνεύουν και τους απαγορεύουμε να μπουν στη χώρα (εν προκειμένω, οι άνθρωποι ήθελαν να πάνε σε συγγενείς τους, στον Καναδά, ούτε καν απλώς σε άλλη χώρα, αλλά σε άλλη ήπειρο, που τους αρνήθηκε το αίτημα επειδή το κατέθεσαν από την Τουρκία). Δεν μας ενοχλεί, όμως, η εισροή δεκάδων χιλιάδων θυμάτων σεξουαλικού trafficking -ακόμη και κάτω των 10 ετών!- από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ή της Αφρικής που κακοποιούνται διαρκώς και δουλεύουν ως σκλάβες και σκλάβοι του σεξ σε κάθε ελληνική πόλη, στην ελληνική περιφέρεια και το ξέρουμε όλοι, ακόμη και οι πελάτες τους, αλλά σιωπούμε.
Είναι περίεργο πράγμα, τελικά, σε τί είμαστε ευαίσθητοι, τί ανεχόμαστε και τί απεχθανόμαστε. Τον άνθρωπο που μας έχει ανάγκη και πρέπει να τον βοηθήσουμε τον διώχνουμε, γιατί μας βαραίνει, αλλά τον άνθρωπο που μας έχει, επίσης, ανάγκη και μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε παντοιοτρόπως, τον δεχόμαστε γι' αυτό ακριβώς, μα δεν τον συμπονούμε...
Είχα την μεγάλη τύχη (και το εννοώ, γιατί ευτυχώς δεν το έζησα εγώ, αλλά εκείνοι που το έζησαν δεν βυθίστηκαν στη μιζέρια ή την μισανθρωπιά) να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με ανθρώπους, τις πολυλατρεμένες μου γιαγιάδες, που έζησαν πολέμους, διωγμούς, που ανήκαν σε διαφορετικά γεωγραφικά τμήματα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά στρώματα και μου έμαθαν αυτοί οι διαφορετικών καταβολών άνθρωποι ένα μόνο πράγμα: δεν είμαι καλύτερη από κανέναν, δεν είμαι χειρότερη από κανέναν, δεν έχω το δικαίωμα να λυπάμαι κάποιον ούτε να επιτρέψω να με λυπούνται, αλλά μόνο να λυπάμαι για τη δυσκολία του άλλου, ποτέ αυτόν. Γιατί πίσω από τραπεζικούς λογαριασμούς, χρώμα, φυλή, φύλο, θρησκεία, εθνικότητα, μόρφωση, ευκαιρίες, γεωπολιτική κατάσταση, υπάρχει κάτι που μας ενώνει, το ότι είμαστε άνθρωποι.
Όσο για την ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, να θυμίσω μόνο ότι τη δεκαετία του 2000 ο Μπερλουσκόνι βύθιζε πλοία ως λύση για να μην δέχεται η Ιταλία μετανάστες. Ζούμε ΚΑΙ σ' αυτή την Ευρώπη, για να μη μιλάμε μόνο για την Ευρώπη του Διαφωτισμού. Υπάρχει κι η πλευρά του σκότους, η Ευρώπη του φασισμού, του ναζισμού, των ηγεμονιών, που πάνω από τον άνθρωπο βάζει μικρο- και μεγαλο-συμφέροντα. 
Όταν ευρωπαϊκοί όμιλοι, επί παραδείγματι, εκμεταλλεύονται, καταστρέφουν (μιλάμε για τεράστια και μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική καταστροφή) και απομυζούν τη γη της Αφρικής και εκτοπίζουν τους πληθυσμούς από τη γη τους δεν υπάρχει πρόβλημα, όταν όμως, αυτοί οι εκτοπισμένοι άνθρωποι έρχονται να ζητήσουν άσυλο ή δικαίωμα εργασίας στην Ευρώπη, η Γηραιά ήπειρος τους κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Κι εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης, συγκινούμαστε μπροστά σε μια οθόνη ή κρίνουμε. Μόνο που δεν είναι μυθοπλασία, δεν είναι σαπουνόπερα ή η αγαπημένη μας δραματική σειρά, είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα.
Κάτι κάνουμε πολύ λάθος.

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Οι μέρες του Αυγούστου...

Αυτός ο μήνας θέλει να διαλέξεις τη μουσική που θα σηματοδοτήσει το soundtrack του καλοκαιριού -χωρίς περιορισμούς, όποιο αρέσει σε καθεμία/καθένα. Να δεις οπωσδήποτε μια γαλλική ταινία (κατά προτίμηση κωμωδία με μερικές ρομαντικές πινελιές και σουρεαλιστικούς διαλόγους), ακόμη καλύτερα, σε θερινό σινεμά και να γελάσεις βροντερά, αλλά και να δακρύσεις από συγκίνηση ανερυθρίαστα παρακολουθώντας την.
Να διαβάσεις βιβλία-έρωτες από συγγραφείς* που θα είναι έρωτες ζωής κι όχι απλώς του καλοκαιριού. Να δοκιμάσεις φαγητά και γλυκά που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, αλλά θα ξετρελαθείς μαζί τους. Ν' ανακαλύψεις νέες γωνιές του κόσμου γενικά, ή έστω της πόλης και να δεις ένα ηλιοβασίλεμα σε μια σχεδόν άδεια μικρή παραλία διαβάζοντας το βιβλίο-έρωτα που λέγαμε.
Να σκεφτείς μέσα στη ραστώνη του Αυγούστου όσους αγαπάς και σου λείπουν (αλλιώς μάλλον από Σεπτέμβρη πρέπει να αναθεωρηθούν κάποια πράγματα). Να περπατήσεις στην εκπληκτικά ήσυχη και με πιο αργούς ρυθμούς πόλη, χωρίς να υπάρχει λόγος -κρατώντας ένα παγωτό χωνάκι, γίνεται ακόμη καλύτερο.  
                           
Να τραγουδήσεις, έστω μία φορά, δυνατά περπατώντας στο δρόμο ενώ ακούς ένα αγαπημένο τραγούδι στο mp3 player σου, γιατί πιστεύεις ότι τα σπίτια είναι άδεια και όμως, να σε κοιτά απορημένος άνθρωπος από μπαλκόνι κι εσύ να του χαμογελάς και να συνεχίζεις, ενώ μέσα σου η ντροπή έχει χτυπήσει κόκκινο.
Να φας καρπούζι σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί σε λίγο θα αντικατασταθεί από τα φθινοπωρινά σταφύλια (δεν συγκρίνονται).
Να παρατηρήσεις ότι αρχίζει να μικραίνει η μέρα και κάτι μέσα σου να επιστρέφει στη σχολική περίοδο που σκεφτόσουν τον Σεπτέμβρη και μουρτζούφλιαζες.
Να σου έχουν λείψει οι δικοί σου, επειδή κάνετε ξεχωριστά διακοπές, και μόλις ξαναβρεθείτε να ρίξετε έναν μεγαλειώδη καβγά, έτσι για το καλό.
Να περάσεις μια ολόκληρη μέρα χωρίς να κάνεις απολύτως τί-πο-τα.
Να σου λείψουν όσα -υπό κανονικές συνθήκες- δεν αντέχεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο.

Τώρα, όσον αφορά το "να ερωτευθείτε", όποια-ος το πράξει καλώς, αλλιώς, όλος ο χρόνος προσφέρεται για κάτι τέτοιο. :-)

*Μάτεσις, Κούντερα, Κορτώ, Καρυστιάνη, Καμύ, Σάλιντζερ, Ζατέλη...
                        
                        
          Marvin Gaye and the Grant Lazlo orchestra - I heard it through the grapevine

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Όταν μάθαμε πως -για τον Χρ. Θηβαίο- το ραδιόφωνο δεν είναι δουλειά...

Διαφωνώ από την αρχή ως το τέλος με όσα είπε ο Χρήστος Θηβαίος στο δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος δεν ξέρω σε τί σύγχυση βρέθηκε. Ακόμη και ψήγματα δίκιου που προσπαθούσα να βρω, γιατί έως ένα σημείο υπάρχουν αυτά που ανέφερε, ο τρόπος του, η έλλειψη ειρμού, η ελιτίστικη από την αντίθετη, όμως, πλευρά στάση του, η ισοπέδωση ενός συνόλου ανθρώπων, δεν το επιτρέπει.
Το πρόβλημα είναι οι καφετέριες που είναι γεμάτες -και στις οποίες, ενημερωτικά, εργάζονται άνθρωποι!-, αλλά όχι η ανεργία και οι διαρκείς απολύσεις ή οι επιχειρήσεις που κλείνουν. Το πρόβλημα είναι όσοι απασχολούνται σε κάτι που κατ' αυτόν "δεν είναι παραγωγική εργασία", δηλαδή χειρωνακτική, γιατί ως γνωστόν η μόνη επαγγελματική ομάδα που χρειάζεται μια κοινωνία είναι οι χειρώνακτες! Δεν χρειάζονται δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, νοσοκόμοι, καλλιτέχνες -και επομένως, τραγουδοποιοί- επιχειρηματίες κλπ. Αυτό που λέω, φυσικά, δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της παραγωγικής -γεωργικής και κτηνοτροφικής- αυτάρκειας μιας χώρας, άρα και το εργατικό δυναμικό σ' αυτή, αλλά αν δεν υπάρχει ο γεωπόνος κι ο κτηνίατρος, να μας πει ο κ. Θηβαίος πώς θα υπάρξει και θα συνεχίσει να υπάρχει ελληνική παραγωγή.
Το ελληνικό δημόσιο πάσχει δεκαετίες τώρα, αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι το σύνολο των ανθρώπων που εργάζονται σ' αυτό είναι τεμπέληδες και βολεμένοι, γιατί πολύ απλά, έχω ίδιαν γνώση και έχω δει και τις δύο κατηγορίες να συνυπάρχουν, όπως ακριβώς και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί κι εκεί, αν είσαι γνωστός γνωστού και "καλοπερασάκιας", πάλι δεν θα ζοριστείς για να είσαι συνεπής στην εργασία σου.
Όσο για το πόσο παραγωγική δουλειά είναι να δουλεύεις σε ραδιόφωνο, θα έπρεπε να ξέρει, λόγω ιδιότητας, ότι η πλειονότητα δουλεύει με playlist για ψίχουλα, ενώ οι υπόλοιποι που το αντιμετωπίζουν πιο δημιουργικά και ελεύθερα με πραγματικό κόπο, δυστυχώς, δεν πληρώνονται καν, γιατί τα χρήματα έρχονται από συγκεκριμένες πηγές. Αν λοιπόν, υπήρχε λίγη δικαιοσύνη, την μερίδα του λέοντος θα την έπαιρναν οι δεύτεροι. Επομένως, παραγωγικότατη δουλειά είναι -και εξαιρετικά συμφέρουσα για τον ίδιο ως καλλιτέχνη που προβάλλεται- μόνο που γίνεται τζάμπα.
Κι επειδή εκνευρίστηκα πραγματικά, δεν είδα να κάνει τέτοια επίθεση πηγαίνοντας καλεσμένος σε εκπομπή του ANT1 και συγκεκριμένα στον Αρναούτογλου(!), λέγοντάς του να πάει να δουλέψει ως υδραυλικός, αλλά στην κυρία Αυγερίδου, κάνοντάς της μάλιστα και υποδείξεις να πάει να δουλέψει στα βιοκαύσιμα ως χημικός που έχει σπουδάσει.
Αυτή η επιλεκτική και παραληρηματική αριστεροσύνη -να μην της δώσω τον χαρακττηρισμό που θα της ταίριαζε, γιατί έχω και μια ανατροφή- προσβάλλει μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων που ανήκει στην αριστερά.
Υ.Γ. Και δεν ρίχνω καν στο τραπέζι το όνομα Θάνος Μικρούτσικος, γιατί θ' ανοίξει μια άλλη μεγάλη συζήτηση που έχει να πει πολλά για το πώς σου ανοίγονται επαγγελματικές πόρτες. Κι άλλοι έχουν (και μάλιστα πολύ) ταλέντο, αλλά τους βγαίνει η ψυχούλα να κάνουν άλλες δουλειές για να συνεχίζουν να δημιουργούν καλλιτεχνικά. Έχω πολλούς υπ' όψιν, να του τους συστήσω αν θέλει.

   
Τηλεφωνική συνέντευξη-παραλήρημα Χρήστου Θηβαίου στον FM 100 και την Δέσποινα Αυγερίδου

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Ο Δον Κιχώτης συναντά τον Τσε Γκεβάρα...


Η φόρτιση, η απογοήτευση, ο σκεπτικισμός που υπάρχει τον τελευταίο καιρό και οι στιγμές που η αισιοδοξία δεν επαρκεί για να εξισορροπήσει την βαριά ατμόσφαιρα κάνουν κείμενα αιώνων να μοιάζουν σαν να γράφτηκαν χθες, σήμερα, τώρα και να γεννούν ολοκαίνουργια. Κι είναι λυπηρό να συνειδητοποιείς πως σε κάθε εποχή οι άνθρωποι ζητούν επίμονα, παθιασμένα, ακόμη κι απελπισμένα, τα ίδια πράγματα. Κι είναι ακόμη πιο λυπηρό να συνειδητοποιείς πως ποτέ δεν κερδίζουν ολοκληρωτικά, ακόμη κι όταν νικούν έχουν χάσει κάτι σημαντικό, ακόμη κι όταν νικούν, η Ιστορία θα θέσει εκ νέου το κεκτημένο ως διακύβευμα. Αυτές ήταν οι σκέψεις που γεννήθηκαν παρακολουθώντας την παράσταση Ο Δον Κιχώτης των Φαναριών: Μεταμορφώσεις του περιπλανώμενου από τον Θερβάντες στον Γκεβάρα, σε κείμενα και σκηνοθεσία του Γιάγκου Ανδρέαδη.


Ο Σάντσο μέσα στην αθωότητα και την αφέλειά του κάνει το σφάλμα να ζητά δικαιοσύνη και προάσπιση των φτωχών κι αδύναμων, μα κανείς δυνατός δεν θα του επιτρέψει να το πραγματοποιήσει. Ο Δον Κιχώτης μαθαίνει, έστω κι αργά, πως όσα ονειρευόταν δεν ανήκαν παρά στη σφαίρα της φαντασίας, μα πώς να αντέξεις να είσαι μέρος ενός κόσμου ξένου; Ο Τσε παλεύει ελπίζοντας, ή μάλλον πιστεύοντας ακράδαντα, πως ο κόσμος θ' αλλάξει κι από μια χούφτα ανθρώπους, για να μάθει με τον σκληρότερο τρόπο πως ακόμη κι οι δίκαιες νίκες τιμωρούνται, καταδικάζονται να λερωθούν από την ανάγκη επιβολής εξουσίας των άλλων, από την παράνοια της απολυταρχίας, από το αίμα των πολεμιστών της...
Γιατί πώς ν' αλλάξεις τον τρόπο που γυρίζει η Γη, όταν το μόνο που σου επιτρέπουν να κινήσεις -κι αυτό με φειδώ- είναι τα πτερύγια ενός ανεμόμυλου;
Αξίζει να τη δείτε.
Απόψε είναι η τελευταία πράσταση στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων 101).

 Κείμενο – σκηνοθεσία: Γιάγκος Ανδρεάδης
Διδασκαλία Φλαμένκο, χορογραφία: Νατάσα Ντέκα
Κιθάρα, μουσική επιμέλεια: Σπύρος Καρβέλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Κώστας Μητράκας
Φωτογραφίες: Αντρέας Σιμόπουλος
Παίζουν: Ευτυχία Βαϊμάκη, Μίμης Καπέρδος, Τζωρτζίνα Κώνστα, Αργυρώ Λογαρά, Εβίτα Λύκου, Κώστας Μητράκας, Διονύσης Χριστόπουλος

Στο κινηματοθέατρο ΤΡΙΑΝΟΝ, Κοδριγκτώνος 21 Πατησίων 101 – πλησίον ΗΣΑΠ «Βικτώρια»
Είσοδος: 7 ευρώ
τηλ επικοινωνίας: 2108215469


Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Δεν ξεχνιέται, βρε Σάκη...

Ο Σάκης ό,τι ζημιά αποσοβήθηκε τότε με τη συναυλία στην Πράσινη γραμμή, την επανέφερε πολλαπλασιασμένη δεκάκις, με το βίντεο της περασμένης εβδομάδας στο οποίο υποστήριζε ενθέρμως και με δραματικό τόνο την επιλογή του "Ναι" στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Όχι για την επιλογή της ψήφου του, αυτό δεν έχει κανείς δικαίωμα να το κρίνει (και δεν μας αφορά, όπως ακριβώς δεν μας απασχόλησε και καλλιτεχνικά το ότι τραγούδησε προ δύο μηνών το "Άξιον εστί" από τη στιγμή που ήταν επιλογή του Μίκη Θεοδωράκη), αλλά για το ότι μπήκε στη διαδικασία για δικούς του -και όχι μόνο- λόγους να κάνει ένα βίντεο προσπαθώντας από τη μία να πείσει προς μία κατεύθυνση και από την άλλη, ότι είναι στην ίδια δεινή θέση με τον μέσο πολίτη της χώρας.
Ενώ προφανώς και δεν είναι. Δεν έχει ούτε τα ίδια εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία, ούτε τα ίδια οικονομικά προβλήματα, που για την πλειονότητα είναι ζήτημα επιβίωσης και βεβαίως, ούτε το ίδιο βιοτικό επίπεδο. Καλό θα ήταν λοιπόν, όλα αυτά να τα έχει σκεφτεί επισταμένως πριν προβεί στη δημιουργία ενός τέτοιου βίντεο που τον εκθέτει ανεπανόρθωτα και δίνει αφορμή για διαφόρων ειδών επικριτικά σχόλια -και όχι άδικα.
Η προσωπική του ιστορία, καθώς φαίνεται, δεν του έμαθε ότι η πολιτική δεν είναι το δυνατό του σημείο, ακόμη κι αν οι "φίλοι" του έχουν άμεση εμπλοκή στο πολιτικό σύστημα της χώρας, καθώς οι μεγάλοι επιχειρηματίες/εφοπλιστές κλπ πάντα εμπλέκονται με τον έναν ή άλλο τρόπο στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Τώρα, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν έχει τον Ηλία Ψινάκη μάνατζερ για να σώσει ό,τι μπορεί από την εικόνα του.
Κρίμα για τον -κατά τα λοιπά, χάρμα οφθαλμών- Σάκη.

Να, ένα επίκαιρο τραγούδι του προ ετών, τον τίτλο του οποίου θα θέλει να κάνει πράξη σ' εμάς, αλλά δεν γίνεται.


        
Σάκης Ρουβάς- Ξέχασέ το

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Οι μέρες της κρίσεως…

Σε δύο ημέρες θα έχουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όποιο κι αν είναι αυτό. Σε δύο ημέρες όλη αυτή η ένταση θα κορυφωθεί. Τότε, θα πρέπει να αφήσουμε τη σιωπή να καθαρίσει όλη τη βουή, να απολυμάνει τα αφτιά μας από την ηχορύπανση του παραλογισμού και της πόλωσης. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Γιατί από τη Δευτέρα θα ζούμε και πάλι μαζί σ’ αυτή τη χώρα και θα ‘ναι πιο δύσκολα απ’ όσα ζούμε σήμερα -όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Ο Σεφέρης στην ομιλία του παραλαμβάνοντας το Νόμπελ, το 1963, είχε πει το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχει λεχθεί στην ανθρώπινη Ιστορία: «Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».


Τη Δευτέρα, λοιπόν, θα είμαι εδώ για να σου απλώσω το χέρι και θέλω να το κάνεις κι εσύ. Όχι, δεν θα το κάνω για σένα, ούτε εσύ για μένα. Θα το κάνω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό θέλω να το κάνεις κι εσύ. Γιατί όσο κι αν δεν το πιστεύεις μέσα στην ένταση, την πόλωση, τις πληροφορίες που σε βομβαρδίζουν τόσες μέρες, με χρειάζεσαι, όπως κι εγώ χρειάζομαι εσένα. Θα ζήσουμε δυσκολότερα απ’ ό, τι έχουμε ζήσει οι άνθρωποι της γενιάς μου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε βάθος χρόνου δεν θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες) και με φοβίζει, όσο φοβίζει κι εσένα. Αισθάνομαι ότι δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε επτά χρόνια τώρα και με κάνει να αγανακτώ, όσο κι εσένα. Μόνο που σέβομαι τον φόβο σου, σέβομαι την αγανάκτησή σου, ακόμη κι αν διαφωνώ με κάποιο από αυτά ή την έκφρασή τους. Μα περισσότερο σέβομαι εσένα, πίσω από κάθε φόβο και κάθε αγανάκτηση, γιατί όταν όλα αυτά καταλαγιάσουν θα μείνεις μόνο εσύ, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, και θα σου απλώσω το χέρι για να μη νιώσεις μόνος μέσα στον νέο κόσμο που θα δεις -γιατί με ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι», ο κόσμος μας θα αλλάξει άρδην. Θα τον δούμε μαζί.
Όποιον απειλεί, λοιδορεί και επιτίθεται χυδαία και φανατισμένα ή ασχολείται αυτιστικά και με κραυγές μόνο με τα μεγαλοσυμφέροντά του έναντι μιας ολόκληρης κοινωνίας, δεν δύναμαι να σεβαστώ, γιατί ξεχνά την ανθρώπινη ιδιότητα που όλοι φέρουμε. Όπως και όλους τους "συναδέλφους" μου δημοσιογράφους που μπροστά στα συμφέροντα του καναλάρχη ή εκδότη τους καταπατούν την αλήθεια σαν σκουπίδι.
Μα σου υπόσχομαι πως αν καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, να δείξεις σεβασμό απέναντι στη διαφορετική άποψη, να δεις τα πράγματα σφαιρικά, χωρίς διθυράμβους ή αναθέματα, θα έχεις βγει κερδισμένος. Περισσότερο απ’ όσο θα σου πει με αριθμούς μια τράπεζα ή το ΔΝΤ.
Η εθνική μας Ιστορία έχει αποδείξει πως ο διχασμός είναι περασμένος στο DNA μας, αλλά αυτή τη φορά δεν έχουμε δικαιολογία. Δεν μπορούμε να πούμε «δεν ήξερα», γιατί ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το αύριο δεν ξέρουμε τί θα φέρει στην οικονομική μας ζωή μόνο, γιατί στην κοινωνική εμείς θα το επιλέξουμε.
Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο τέλος του Εμφυλίου, μεγαλώνοντας είχε ζωντανές μνήμες από τις πληγές που άφησε πίσω του. Τα τραύματα στις ψυχές και τις σχέσεις των ανθρώπων. Σε μια συζήτηση νωρίτερα τον άκουσα πολύ αγχωμένο και τον ρώτησα αν μεταξύ αυτών που έχει ζήσει μεγαλώνοντας και αυτής της επταετίας της κρίσης φοβάται κάτι περισσότερο. Με ξάφνιασε όταν μου είπε ότι αυτή η επταετία τον τρομάζει. Του είπα, λοιπόν, πως έχοντας ζήσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια, με φτώχεια πραγματική, σοβαρή, με δυσκολίες επιβίωσης, με πολιτικές διώξεις, με μια δικτατορία στη συνέχεια, το να τον φοβίζει αυτό μου φαίνεται παράλογο. Εγώ και οι άνθρωποι της γενιάς μου, που χάρις στους γονείς μας ζήσαμε μια παιδική ηλικία πραγματικά καλή, όχι πλούσια, αλλά χωρίς στερήσεις, ανήκαμε στη μεσαία τάξη, αυτή που πια δεν υπάρχει. Εμείς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως δικαιούμαστε να φοβόμαστε τα χειρότερα, γιατί εκεί που θα ξεκινούσε η ζωή μας, μπήκε στον πάγο και επλήγη από την ύφεση, αλλά δεν πρέπει να μας υποκινεί ο φόβος.
Και τότε μου ανέφερε πόσο τoν ανησυχούν όσα λέγονται στην τηλεόραση και ότι τον τρομάζει ότι οι περισσότεροι γεμίζουν τις πλατείες για το «ναι». Το μόνο που του πρότεινα είναι να ακούει, να βλέπει, αλλά να μην τα κουβαλάει μέσα του άκριτα, σαν την απόλυτη αλήθεια. Αυτή, άλλωστε, δεν θα την μάθουμε ποτέ, μόνο πτυχές της. Τα κανάλια, άλλωστε, έχουν συμφέροντα, που σε μεγάλο βαθμό καλούνται να εξυπηρετήσουν, είναι γνωστό. Δεν είναι πρωτόφαντο.
Δεν θέλω να μας βλέπω φοβισμένους, ούτε διαρκώς θυμωμένους, έτοιμους για καβγά και ανθρωποφαγία. Θα πω, λοιπόν, και σ’ εσένα, αυτό που είπα στον μπαμπά μου: την Κυριακή δεν θέλω να είσαι φοβισμένος, αλλά δεν θέλω να γίνεις ήρωας, δεν μας χρειάζονται ήρωες, άνθρωποι ψύχραιμοι, συνειδητοποιημένοι, με λογική και συναίσθηση της πραγματικότητας μάς χρειάζονται, όχι "εύφλεκτοι" και φανατισμένοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Θέλω να μην φοβάσαι και να μην βλέπεις τον εαυτό σου σαν σωτήρα. Θέλω να είσαι υπεύθυνος πολίτης. Να μη φοβάσαι την ευθύνη που σου αναλογεί.
Τη Δευτέρα θα είμαστε πάλι μαζί. (Θα είμαστε;)

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Ένα αφιέρωμα στις γυναίκες της τέχνης που δίνουν ρυθμό και έμπνευση



Τη Δευτέρα 9/3, η εκπομπή Culturίστριες ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες. Την πρώτη ώρα φιλοξενήσαμε δύο υπέροχες γυναίκες και καλλιτέχνιδες, την Γιούλα Μπούνταλη που υπογράφει τα κείμενα και τη σκηνοθεσία, και την Ευγενία Δελιαλή, που αυτή τη φορά είχε τον ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη στην παράσταση "Χορός Ξανά" που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Bios.
Μας μίλησαν για την αγάπη τους για το χορό, τη γνωριμία με τις έξι πρώην χορεύτριες που συμμετέχουν στην παράσταση, τα όρια που επί της ουσίας δεν υπάρχουν στη σχέση τους με την τέχνη, αλλά και τις γυναίκες που αποτέλεσαν πρότυπα για εκείνες.
Τη δεύτερη ώρα, μιλήσαμε για γυναίκες που άφησαν το σημάδι τους στην καλλιτεχνική ιστορία διεθνώς με την αντισυμβατική ζωή και στάση τους, με το ταλέντο, την επιμονή και το θάρρος των επιλογών, αλλά και την ανάληψη της ευθύνης των λαθών τους: Σοφία Βέμπο, Άλκη Ζέη, Ingrid Bergman και Billie Holiday.

Μπορείτε να απολαύστε το αφιέρωμά μας στις γυναίκες εδώ.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Δύο γυναίκες μάς βάζουν στο «Χορό Ξανά» και στο κέντρο έχουν πάντα… τη γυναίκα



Τη Δευτέρα 9/3, την επομένη της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στις 6μμ, υποδεχόμαστε δύο γυναίκες με πολλούς ρόλους -ηθοποιοί, χορεύτριες, σκηνοθέτιδες- που ισορροπούν με χάρη και δεξιοτεχνία στις πουέντ και τα όνειρά τους.
Η Γιούλα Μπούνταλη συνέλαβε την ιδέα, έγραψε το κείμενο και σκηνοθετεί έξι πρώην χορεύτριες στην περφόρμανς «Χορός Ξανά» που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Bios και η Ευγενία Δελιαλή είναι η βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης, οι οποίες θα μας μιλήσουν γι’ αυτή την ιδιαίτερη δουλειά.
«Ο Χορός Ξανά είναι ένα ιμπρεσιονιστικό ντοκιμαντέρ για την τέχνη του χορού που βυθίζεται στο σώμα και συνεχίζει να το ορίζει ακόμα και όταν αυτό σταματήσει να χορεύει και θέλει να μείνει ακίνητο από την κούραση, την ανεργία, την ακηδία, τους τραυματισμούς, τον έρωτα, τη μητρότητα, την ηλικία. Είναι μια παράσταση για κάθε όνειρο που είχες από παιδί και κανένας δεν πίστευε ότι θα κρατήσει μια ζωή».
Οι Culturίστριες αγαπούν τις γυναίκες, όχι μόνο γιατί είναι και οι ίδιες, αλλά γιατί η γυναίκα είναι ένα αξιοθαύμαστο πλάσμα. Καταφέρνει να ισορροπεί σε εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους, ανταποκρίνεται με θαυμαστό τρόπο στις προσδοκίες που έχει εκείνη, αλλά και οι άλλοι από αυτήν και τέλος, διαψεύδει τις Κασσάνδρες σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο που έχει συνηθίσει να τρέφεται από αυτές.
Για τις γυναίκες, λοιπόν, θα μιλήσουμε αυτή τη Δευτέρα.
Συντονιστείτε στο www.radioreboot.gr
Σας περιμένουμε στις 6μμ!

Η δύναμη των γυναικών...

Σήμερα γιορτάζουμε, για την ακρίβεια σήμερα οι γυναίκες τιμούν τις άλλες γυναίκες για τους αγώνες και τις προσπάθειες που κατέβαλλαν, ώστε να απολαμβάνουμε κάποια -δεδομένα πλέον- κεκτημένα. Και θυμόμαστε ότι -δυστυχώς- είναι ένας διαρκής αγώνας, μια συνεχής μάχη σ' έναν κόσμο που στο μεγαλύτερο μέρος του αντιμετωπίζει τη γυναίκα σαν άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας (στην καλύτερη περίπτωση) ή απλώς, άψυχο αντικείμενο.
Χρόνια μας πολλά λοιπόν, ελεύθερα, δημιουργικά, με σεβασμό, αξιοπρέπεια, δικαιώματα, άπλετο χώρο και βαθιές ανάσες ελευθερίας!
Να χαμογελάμε περισσότερο, να διεκδικούμε με λιγότερη συστολή και περισσότερο πάθος ό,τι αξίζουμε, να μην φοβόμαστε ούτε λίγο, να ζούμε σ' έναν κόσμο -και γι' αυτό να τον φτιάξουμε εμείς- που θα μας χωρά χωρίς προσθαφαιρέσεις, καλούπια, δάχτυλα προτεταμένα να ψέξουν, να στηλιτεύσουν, να κατηγορήσουν, να φοβίσουν, να ενοχοποιήσουν, να τιμωρήσουν. Σ' έναν κόσμο που η γυναίκα είναι ένας άνθρωπος με όλα όσα δικαιούται κάθε άνθρωπος, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Το δικαιούμαστε, το αξίζουμε, δεν χρειάζεται καν να το κερδίσουμε, είναι κερδισμένο, γιατί είμαστε άνθρωποι!