Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Τρελαθείτε ελεύθερα (από χαρά)!

Τελειώνει κι ο Ιούλιος κι έρχεται ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού που όσοι έχουν μείνει θα φύγουν κι όσοι έφυγαν νωρίτερα θα επιστρέψουν με βαριά καρδιά στην καθημερινότητά τους. Περίεργες διαθέσεις αυτό το καλοκαίρι έχουν οι άνθρωποι, σαν να μας βαραίνει κάτι, άλλα κοινά κι άλλα απολύτως προσωπικά, άλλα που μπορείς να μοιραστείς και να εξηγήσεις κι άλλα που είναι ανείπωτα, γιατί ούτε εσύ βρίσκεις λέξεις για να τα πεις.
Είναι όμως ανάμεσα στους άλλους κι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, που είναι σε αυτή τη διάθεση γιατί ονειρεύονται διακοπές, ζουν έρωτες κι αφήνουν τις αρνητικές σκέψεις για την επόμενη εποχή, τώρα είναι καλοκαίρι. Αφιερωμένο λοιπόν, σ'αυτούς που τρελαίνονται από έρωτα, αλλά και σε εμάς που τρελαινόμαστε γενικώς και θέλουμε να ξεφύγουμε λιγάκι.
Αχ, βρε Σταμάτη, πάντα οι μουσικές σου να με σαγηνεύουν πριν καν μάθω ότι είναι δημιουργίες σου, πού θα πάει πια αυτή η κατάσταση κύριε Κραουνάκη μου;;; Μ' έχετε καταστρέψει σας λέω...αλλά μ' αρέσει!(Ορίστε κατάσταση, μία στον ενικό, μία στον πληθυντικό σας απευθύνομαι, τα πρώτα σημάδια έγιναν εμφανή, πφφφ...)


                                    Τρελαίνομαι- Κώστας Μακεδόνας

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Αποχαιρετώντας στιγμές, αλλά όχι όνειρα...

"Καλή τύχη, γεια χαρά σου
μην πετάς τα όνειρά σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ"
                                            Κράτα για το τέλος- Χαρούλα Αλεξίου

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Μικρά βήματα, μεγάλοι δρόμοι...

Κάνεις ένα βήμα τη φορά κι αναρωτιέσαι μήπως είναι λίγο, μα αν κάνεις δέκα δεν θα είναι πολλά; Άρα; Μμμ, μάλλον πρέπει να μη φοβόμαστε τα αργά βήματα που καταλήγουν σε άλματα, να αφήνουμε τα πολλά και μαζεμένα για εκείνους που τα θέλουν, τα μπορούν ή και τ' αντέχουν.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές, δεν μπορεί να μας βάλει κάποιος στη μέγιστη ταχύτητα και να λειτουργούμε κατ' αυτό τον τρόπο. Έχουμε τους δικούς μας ρυθμούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Αναρωτιόμουν πώς μπορεί κάποιος να βιάζεται να μεγαλώσει, να περάσει από μια συγκεκριμένη περίοδο ζωής σε μια άλλη χωρίς καν να της δώσει την ευκαιρία να του δείξει τί φέρνει μαζί. Κι εγώ, δεν λέω, περίμενα με ανυπομονησία να περάσουν τα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια να φύγω από αυτό το τόσο μικρό κοινωνικό σύνολο που δεν μου πολυάρεσε ούτε η σύνθεσή του ούτε οι υποτιθέμενοι "κανόνες" του. Ωστόσο, δεν βιαζόμουν να μεγαλώσω, χαιρόμουν την ηλικία μου και υποσχέθηκα να διατηρήσω ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου: την παιδικότητα, την αθωότητα και την αισιοδοξία με την οποία έβλεπα τον κόσμο, το καλό μέσα σ' αυτόν. Κι ως ένα σημείο νομίζω πως το πέτυχα. Για όλα τα άλλα που ήθελα να διορθώσω, να βγάλω στην επιφάνεια ή να κάνω χρειάστηκε και χρειάζεται ακόμη δουλειά και δρόμος, μα αν κοιτάξω πίσω έχω διανύσει μια διαδρομή που ούτε φανταζόμουν ούτε ονειρεύτηκα ποτέ. Ίσως να υπήρξαν κι απογοητεύσεις αρκετές, δεν υπάρχει όμως σύγκριση με όλα τα ωραία πράγματα που με έφεραν στο σήμερα, στιγμές, αποφάσεις, πράξεις, ανθρώπους, σχέσεις, επιλογές που εξέπληξαν ακόμη κι εμένα.
Ήταν μικρά βήματα που έφτιαξαν αρχικά ένα μονοπάτι και τώρα πια έναν μικρό δρόμο, κάποτε ίσως γίνει μια λεωφόρος, το αν, πότε και πώς είναι κάτι που εξαρτάται από τη δική μου θέληση, προσπάθεια και ταχύτητα. Μερικά πράγματα είναι και θέμα συγκυριών, μην το ξεχνάμε.
Θέλω να καταλήξω στο ότι πολλές φορές παρέκκλινα της πορείας που είχα στο μυαλό μου κι αυτό μόνο σε καλό μου βγήκε, έμαθα για μένα πολλά που δεν είχα σκεφτεί, αντεπεξήλθα σε συνθήκες και καταστάσεις πέρα από το φαντασιακό μου κι ένιωσα πιο σίγουρη για τις δυνάμεις μου. Ήρθαν στιγμές που απελπίστηκα, πανικοβλήθηκα, ένιωσα να βρίσκομαι σε μια δίνη, αλλά τα κατάφερα, αντιμετώπισα τις δυσκολίες βγαίνοντας πιο δυνατή. Μικρά βήματα, ίσως ανεπαίσθητα για τους άλλους, αλλά σημαντικά για μένα. Συνεχίζοντας να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και να τους αγαπώ αρκεί να το νιώσω, πιστεύοντας στο καλό που διαθέτουν και αφήνοντας τις αμφιβολίες στην άκρη.
Ήρθε κάποιες φορές κι η απογοήτευση κι η αμφιταλάντευση στο πώς πρέπει πια να πορεύομαι και κατέληξα πως είμαι έτσι ακριβώς, δεν αλλάζω, μονάχα εξελίσσομαι και το μόνο που προτίθεμαι να κάνω είναι να προστατεύω τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου θέτοντας ευδιάκριτα όρια στους άλλους, να είμαι δηλαδή πιο ανθεκτική στις αναποδιές και πιο προστατευτική με μένα.
Τα βράδια είναι ωραίο να κοιμάσαι ξέροντας πως έχεις κάνει τις -σωστές δεν ξέρω, αλλά- δικές σου επιλογές και δεν έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς με τους ανθρώπους ή το υποσυνείδητό σου.
Τί μ' έπιασε καλοκαιριάτικα και τέτοια ώρα θ' αναρωτιέστε...Τίποτε συγκεκριμένο. Απλώς, θυμήθηκα -μέσα από πολλές και διαφορετικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών- πως ό,τι κι αν είμαι, πάνω απ' όλα είμαι εγώ, σκέφτομαι μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο, αισθάνομαι και το εκφράζω με τον δικό μου άμεσο κι ειλικρινή τρόπο, έχω μια κοσμοθεωρία που ίσως μοιάζει πολύ ουτοπική και ροζ, αλλά είναι αυτό που κάνει να περνάει ακόμη μια μέρα και να μην γίνεται μαύρος ο ουρανός μου, αλλά να παραμένει καταγάλανος και φωτεινός, χαμογελάω χωρίς δεύτερες σκέψεις, λέω αυτό που σκέφτομαι και δεν κρύβω υπονοούμενα, ελπίζω κι αισιοδοξώ ότι ο καθένας μας θα θέλει, προσπαθεί και θα κάνει τον εαυτό του καλύτερο για να γίνουμε μια κοινωνία αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και εξέλιξης και δεν θέλω να πάψω να το πιστεύω.
Είναι παιδιάστικο; Δεν πειράζει, αν περιμέναμε να φτιάξουν τον κόσμο οι μεγάλοι θα είχε καταστραφεί ήδη... Τα όνειρα είναι ένα κομμάτι της παιδικότητας και αθωότητάς μας, εσείς έχετε πάψει να ονειρεύεστε;
Αν πού και πού ο ορίζοντας μικραίνει, γίνεται κάπως γκρι και απελπιζόμαστε λες και το σύμπαν καταρρέει, δεν είναι τίποτε, απλές ανθρώπινες κυκλοθυμικές αντιδράσεις, αρκεί να συνερχόμαστε πολύ-πολύ γρήγορα και να κοιτάμε τα σύννεφα σαν να είμαστε εκεί. Πέφτουν οι άνθρωποι απ' τα σύννεφα, ας μην μετρήσω τις δικές μου πτώσεις, αλλά δεν θα τα βαρεθώ ποτέ, κάνω μια βόλτα από τη γη και μετά την κοιτώ ενώ παίζω σ' αυτά, αυτή η οπτική κάνει τη διαφορά...κι ας δένω με επιδέσμους τα τραύματα απ' τις πτώσεις. Αρκεί που μπορώ ν' ανέβω ξανά!
Υ.Γ. Η "επιλεκτική χρεοκοπία" έφερε τη χώρα σε μια κατάσταση που ακόμη δεν έχουμε καταλάβει αν είναι κάπως καλό ή πολύ κακό, το να χρεοκοπήσουν κι οι ελπίδες μας από επιλογή είναι αυτοκτονία. Και ξέρετε, η αυτοκτονία είναι δειλία. Ε, όχι και να 'μαστε δειλοί! Η ζωή θέλει τόλμη, ρίσκο και αποφασιστικότητα, γι' αυτό βάλτε το πιο ωραίο σας χαμόγελο και ζήστε τη, δικές σας οι επιλογές, δικά σας τα όνειρα και τα όρια για το πού φτάνουν. Μην είστε τσιγκούνηδες, έλα ν' ανοίγουμε τα όρια! Μήπως ο ουρανός είναι πολύ κοντά; Ε, τότε τι λέτε... για το σύμπαν;
Καλό ξημέρωμα Κυριακής!

                                      Απόγευμα στο δέντρο- Αλκίνοος Ιωαννίδης

                                           What a wonderful world- Louis Armstrong

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Κι εμείς στα σύννεφα...

Μια μέρα ζεστή, πολύ ζεστή, Σάββατο στην καρδιά του Ιουλίου, στη μέση του καλοκαιριού κι ό,τι κι αν θες να σκεφτείς δεν μπορείς. Κάτι σε αποσυντονίζει. Η θερμοκρασία, το φεγγάρι, η θάλασσα που ενώ είναι μακριά ακούς τα κύματα στην παραλία(δεν είναι τίποτε, η Ζαν ντ'Αρκ χειρότερα άκουγε!), οι φωνές έξω από τα ανοιχτά παράθυρα, η μυρωδιά του καρπουζιού, η γεύση από το παγωτό στον ουρανίσκο, οι αναμνήσεις από περασμένα καλοκαίρια, η προσμονή των διακοπών, μια μικρή μελαγχολία που προσπαθείς να κρύψεις αφού δεν μπορείς να εξηγήσεις, ένας έρωτας που έχει καταλάβει το νου σου(αχ, εσείς οι ερωτευμένοι, αυτή είναι η εποχή σας, απολαύστε την!), όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και σε κάνουν να σκορπίζεις τη σκέψη σου στο άπειρο για να γλιτώσεις...Κάτι.
Εκεί ακριβώς, μέσα στην απόλυτη διάσπαση κοιτάς τον ουρανό και το συνειδητοποιείς: όλος ο κόσμος πατά στη γη, ζει, προβληματίζεται, αγχώνεται, ανυπομονεί, χαμογελά, δακρύζει, δυσφορεί, τρέχει, πανικοβάλλεται, ηρεμεί, περιμένει ν' ανάψει το φανάρι, προσπερνά, κοιτά την ώρα, κοιτά πίσω, δεξιά, αριστερά, μπροστά... κι από ψηλά, εσύ στα σύννεφα. Με μια στροφή κι άλλη μια να περιμένεις την ασημένια βροχή για να δροσίσει την ψυχή...

                                         Τζίλντα- Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Σπείρα-σπείρα

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Για το σήμερα και το αύριο που δεν πρέπει να χάνεται...

Βρήκα τυχαία την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τη διάβασα  και τη βρήκα τόσο αισιόδοξη, τόσο γεμάτη από αγάπη και ζωή που εξεπλάγην και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα, όταν οι άλλοι σταματούσαν... θα ξυπνούσα, όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα, όταν οι άλλοι μιλούσαν, και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα, μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ, πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι, κι ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή! Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας τους ανθρώπους! Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τόπο που κατεβαίνεις στην απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάκτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα δυστυχώς θα πεθάνω. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο, για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά, για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα την φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα, μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη","συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ", κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Πράγματι, τ' ομολογώ...

...χρειάζομαι αγάπη. Το λέει κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άλλωστε. Ε, τί τώρα, παιδιά είμαστε;!
(Είμαστε, είμαστε!!!)
"Μα χρειάζομαι αγάπη, χρειάζομαι εσένα
δε σε βρίσκω ακόμα γιατί δε βρίσκω εμένα"


Χρειάζομαι αγάπη- Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Απλά πράγματα...

Ξυπνάς ένα πρωί σαν από λήθαργο και λες πρέπει να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου. Σοβαρές, δύσκολες, φοβιστικές, αλλά αναγκαίες. Κοιτάς το πριν και οραματίζεσαι το μετά συνειδητοποιώντας ότι το τώρα είναι καθοριστικό.
Αναλογίζεσαι τις στιγμές, καλές και κακές, τις πράξεις, σωστές και λαθεμένες, τα όνειρα, υλοποιήσιμα ή στη σφαίρα του απραγματοποίητου, τις επιτυχίες και αποτυχίες, τις λοξοδρομήσεις, τις αλλαγές πλεύσης, τη διαδρομή, από πού ξεκίνησες, πού ήθελες να πας και πού κατέληξες κι αρχίζεις να σε μεγαλώνεις πιο γρήγορα, να ενηλικιώνεσαι και να απογαλακτίζεσαι από το ασφαλές μέσα στην ανασφάλεια και ανασφαλές μέσα στην ασφάλεια (που λέει κι η Βάσω) παρελθόν σου.
Φοβάσαι. Πάντα θα φοβάσαι, το θέμα είναι αν σε ακινητοποιεί ή παίρνεις το ρίσκο ξέροντας όλες τις πιθανές εκβάσεις και κάνεις το άλμα μπροστά. Μπορεί να υπάρξουν και απώλειες, αλλά είναι πάντα μες στο παιχνίδι κι αυτό, αν μη τι άλλο πρέπει να μάθουμε να τις δεχόμαστε, να τις κατανοούμε και να τις ξεπερνάμε.
Έτσι, κάνεις κάτι απλό. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, καθαρίζεις το μυαλό σου, συγκεντρώνεσαι, εκπνέεις, χαμογελάς και κάνεις το βήμα. Κι αν βγεις στην απέναντι όχθη, ακόμη και με μικρές εκδορές, σώος κι αβλαβής, τότε πέτυχες το σκοπό σου. Δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια, δεν χρειάζεται άλλωστε, είμαι αντίθετη στην τελειότητα, αρκεί να είναι όπως πρέπει για να είμαστε καλά με εμάς και μετά με τους υπόλοιπους. Κάποιες φορές θα ρισκάρουμε και θα χάσουμε, δεν έγινε και τίποτε, μαθαίνουμε να αντέχουμε και να προχωρούμε μπροστά ακόμη και στα δύσκολα.
Αυτό ισχύει στις προσωπικές αναμετρήσεις, αλλά και στις συνολικές. Έβλεπα νωρίτερα ότι στις δημοσκοπήσεις  προηγείται η Ν.Δ. και απόρησα ποιοι ήταν αυτοί που συμμετείχαν; Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο δίμηνο στο Σύνταγμα, στην Ελλάδα ολόκληρη, αυτή η αγανάκτηση που ξεχειλίζει από παντού για το σαθρό πολιτικό σύστημα πού πήγε; Στα δεξιά; Γύρισε σ' αυτούς που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την σημερινή κατάσταση; Όταν βλέπουν τα λόγια που μάλλον του αέρα είναι του κ. Σαμαρά βλέπουν έναν ηγέτη που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση; Αυτοί είμαστε; Φοβισμένα όντα που όσο κι αν τους κάνει κακό θα γυρίζουν πάντα ή για την ακρίβεια, θα μένουν πάντα στην ασφάλεια του ανασφαλούς που τους παρέχεται;
Λυπάμαι που επαληθεύτηκα. Είχα πει πριν μερικές εβδομάδες σε μια φίλη ότι είμαι σίγουρη πως όσο κι αν βγαίνουν στο δρόμο κι αν διαμαρτύρονται, όταν έρθει η ώρα της κάλπης πάλι τα ίδια θα ψηφίσουν, θα ξεχαστούν όλα για εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί το δίπλωμα του φηφοδελτίου μέχρι το κλείσιμο του φακέλου και μετά πάλι στα ίδια.
Έτσι, μάθαμε. Να υπάρχουμε μαζοχιστικά, υποδουλωμένοι, υποτελείς οικειοθελώς. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε, να αλληλοκατηγορούμαστε, να βιαιοπραγούμε, να πυροδοτούμε εκρήξεις ανεξέλεγκτες, να απαιτούμε τα δίκια μας, να κάνουμε ωραία σόου επαναστατικά και σχεδόν χολιγουντιανά και μετά μπρααααααααααφ, σκάνε σαν τσιχλόφουσκες... και γυρνάμε στα γνώριμα κι απλά.
Μα δεν είναι απλά, είναι περίπλοκα, είναι σύνθετα και κυρίως, είναι μια εμμονή σ' ένα παρελθόν καθόλου ένδοξο και καθ'όλα νοσηρό. Γι' αυτό προτείνω ό,τι και σε προσωπικό επίπεδο: βαθιά εισπνοή, συγκέντρωση, χαλάρωση, εκπνοή, χαμόγελο και αποφασιστικότητα για το μεγάλο βήμα. Αξίζει το ρίσκο, όταν είσαι ήδη στο χείλος του γκρεμού, αντί να ζητήσεις να σε σπρώξουν, να πάρεις φόρα και να προσπαθήσεις να φτάσεις μόνος σου απέναντι. Όπως λέει σ' ένα ποίημα κι ο Ελύτης: "κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά", γιατί εμείς τη φθορά την υιοθετήσαμε, ώρα λοιπόν να την ξεφορτωθούμε.
Ρισκάρεις ή φοβάσαι;
Τί φοβάσαι, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, την απολαμβάνει μέχρι να βγει ο ήλιος(και δεν εννοώ ο πράσινος, ούτε η φλόγα της Ν.Δ.)!

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Νοσταλγία και λαχτάρα...

Στην καρδιά του καλοκαιριού ξυπνούν άλλα αισθήματα, άλλες διαθέσεις, πιο χαλαρές, τρυφερές, νοσταλγικές και αναζητώνται μελωδίες που ταξιδεύουν σε μέρη, σκέψεις, μνήμες. Έτσι, το Sodade της Cesaria Evora στην εκδοχή με τη συνοδεία της φωνής της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, έχει την αλήθεια της ψυχής που σε ταξιδεύει στα πιο μύχια κομμάτια σου. Στα πορτογαλικά η λέξη είναι saudade και σημαίνει νοσταλγία και λαχτάρα, χρησιμοποιείται για να δείξει με έντονο και βαθύ τρόπο τη συναισθηματική κατάσταση της νοσταλγίας για κάποιον που έχασες και μπορεί να μην επιστρέψει ποτέ. Το μέγεθος της απουσίας και του πόσο σου λείπει κάποιος ή κάτι που έχασες οριστικά, αλλά θα ήθελες πάρα πολύ να είναι εκεί, κοντά σου, δίπλα σου, να είσαι εκεί και δεν πρόκειται να το ξεχάσεις... Απλώς, υπέροχο.

(Νοσταλγία
 Και όχι ένα σημείο,
Ένα κόμμα)


"Κοίτα τ' αστέρι που κοιτώ
στα μάτια σου να κοιταχτώ
που έχω χρόνια να τα φιλήσω.
Το βλέμμα σου το καστανό
το δάκρυ σου το γαλανό
πάλι να πιω και να μεθύσω

Μη μ' αγαπάς για μια ζωή
ξέρω κανένας δεν μπορεί
εύκολα φως μου να το κάνει.
Να μ' αγαπάς και να με θες
για δεκατέσσερις ζωές
και πάλι εμένα δε μου φτάνει "


Sodade-Cesaria Evora και Ελευθερία Αρβανιτάκη

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Η Άννα της Παιδείας και της οικονομίας...

Το ελληνικό Πανεπιστήμιο χρόνια τώρα νοσεί, για πολλούς και διαφόρους λόγους, μόνο που η κα Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας αποφάσισε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Η ανάγκη για μια ουσιαστική και δραστική αλλαγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν επιβεβλημένη, μια αλλαγή που θα βελτιώσει τα Πανεπιστήμια της χώρας και δεν θα τα οδηγήσει στην ολοκληρωτική απαξίωση.
Οι πρυτάνεις διαφωνούν με το σχέδιο νόμου και πρόκειται να προχωρήσουν σε συναντήσεις με πολιτικά πρόσωπα για να συζητήσουν το θέμα.
Τριετής είναι πια η φοίτηση για απόκτηση πτυχίου σύμφωνα με τις αλλαγές που προτείνει η υπουργός. Αυτό που φαίνεται να δημιουργεί αντιδράσεις είναι τα συμβούλια με μέλη έσω και έξω-Πανεπιστημιακούς που θα αναλάβουν τη διοίκηση των ιδρυμάτων και η αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης αυτών. Βέβαια, σημαντικότερο ζήτημα είναι αυτό του ασύλου και των "αιώνιων φοιτητών".
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο νομοσχέδιο, υπεύθυνος για την ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία, την έρευνα, για την ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών στα ΑΕΙ, όπως και για την ασφάλεια του προσωπικού και της περιουσίας των ιδρυμάτων, είναι ο πρύτανης. Εν ολίγοις, αγνοώντας των παλαιότερο νόμο που επέτρεπε την παρέμβαση της Αστυνομίας σε περίπτωση κακουργηματικών πράξεων, ο νέος καταργεί ουσιαστικά το άσυλο του Πανεπιστημίου καθώς δεν οριοθετούνται οι χώροι στους οποίους ισχύει και αφήνει την ευθύνη των αποφάσεων και της εφαρμογής τους στους υπεύθυνους των ιδρυμάτων.
Ας πάμε τώρα στην καθημερινότητα των φοιτητών που αλλάζει και μάλιστα σε μια περίοδο που οι μεταρρυθμίσεις μόνο επιβαρύνουν και σε καμία περίπτωση δεν διευκολύνουν τον εκάστοτε φοιτητή και την οικογένειά του. Καταργούνται σταδιακά τα δωρεάν συγγράμματα που σημαίνει ότι για έναν αριθμό-στην καλύτερη περίπτωση- έξι μαθημάτων το εξάμηνο θα πρέπει ο φοιτητής να αγοράζει τουλάχιστον 12 βιβλία των οποίων η τιμή είναι ιδιαιτέρως υψηλή. Αν προσθέσουμε ότι κάθε ακαδημαϊκό έτος έχει 2 εξάμηνα, ο οικογενειακός προϋπολογισμός εκτινάσσεται στα ύψη για μια "δωρεάν" εκπαίδευση που μόνο δωρεάν δεν είναι. Από τη στιγμή που το παιδί ξεκινά το Λύκειο το φροντιστήριο είναι ένα έξοδο παγιωμένο με σκοπό την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο η υποτιθέμενη δωρεάν παιδεία πεθαίνει και επισήμως, με αποτέλεσμα ακόμη δυσκολότερη την απόφαση των σπουδών έστω κι αν πρόκειται για την ίδια χώρα.
Ένα ακόμη πλήγμα οικονομικής φύσεως είναι και η σίτιση, καθώς θα παρέχεται μόνο εάν η σχολή διαθέτει τα χρήματα. Τελικά, ίσως δεν μάθουμε ποτέ ότι η παιδεία είναι το Α και το Ω μιας κοινωνίας, ξεκινώντας από τα πρακτικά και συνεχίζοντας στα ουσιώδη.
Αν δεν αλλάξει η παραδεδεγμένη νοοτροπία που δεκαετίες τώρα στηλιτεύεται γύρω από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα την Παιδεία, σαν μια επιχείρηση ή σαν δημόσια υπηρεσία με την ολιγωρία της γραφειοκρατίας δηλαδή, θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μαζί θα παρασύρει χιλιάδες νέους ανθρώπους, πολίτες του σήμερα και του αύριο που ελπίζουν, ονειρεύονται και πρέπει να βγουν πιο συνειδητοποιημένοι, καταρτισμένοι, κοινωνικά κι ακαδημαϊκά μορφωμένοι για την πρόοδο που όλοι απαιτούμε και περιμένουμε.
Δυστυχώς, μπροστά στην μείωση κρατικών εξόδων, το εξιλαστήριο θύμα είναι ξανά η Παιδεία και οι πολίτες που θα την πληρώσουν ακόμη πιο ακριβά. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε πού πήγαν τα κονδύλια που δόθηκαν στα ιδρύματα, αλλά δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ γι' αυτά, ούτε βέβαια και αναζητήθηκαν οι υπεύθυνοι για αυτές τις...παράπλευρες οικονομικές απώλειες των ΑΕΙ.
Τα κόμματα χρηματοδοτούν τις φοιτητικές τους παρατάξεις, οι οποίες στην πλειοψηφία διοργανώνουν βραδιές σε μπουζούκια, νυχτερινά κέντρα και κλαμπ και τις υπόλοιπες ώρες της μέρας κάθονται στο τραπεζάκι της παράταξης τους, πίνουν καφέ, βρίζουν τις άλλες παρατάξεις, μοιράζουν φυλλάδια και κάθε άλλο παρά βοηθούν στα σοβαρά προβλήματα των σχολών. Βλέπετε, έμαθαν από τους καλύτερους στην απραξία και αναλγησία, από τα κόμματα που υποστηρίζουν σθεναρά, χορεύοντας το τελευταίο beatάκι και το σουξέ της εκάστοτε περιόδου.
Άννα, δεν ήσουνα εσύ ούτε για αεροπλάνα ούτε για τα ΑΕΙ. Για την Οικονομία ήσουν, χαραμίζεσαι... Και μ' εσένα χαραμίζεται κι η πολύπαθη Παιδεία μας. Οι προκάτοχοί σου έκαναν μπόλικη ζημιά, αλλά αντί να την διορθώσεις της δίνεις τη χαριστική βολή (γιατί οι καλές προθέσεις ποτέ δεν αρκούν).
Καλό ξημέρωμα και... καλή μας πρόοδο!

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

"Το μόνο πράγμα που θα απομείνει"

Όταν τελειώσει η ύλη
όταν τελειώσει ο χρόνος
όταν όλα τελειώσουν

το μόνο πράγμα που θα απομείνει
στο απέραντο τίποτα που κάποτε
φιλοξενούσε το αχανές σύμπαν

θα είναι η αγάπη
η απέραντη αγάπη

που είχα δει
εκείνη τη μέρα

στο χαμόγελό σου

Phlip Larkin

Υ.Γ. Τελικά, όταν δεν έχεις διάθεση να αναλύσεις την παράνοια του κόσμου που μας περιβάλλει, γιατί τα λόγια δεν αρκούν, μόνο η ποίηση μπορεί να δώσει τη λύση. Την αγάπη...

"Η τρέλα η πολλή"

Η τρέλα η πολλή είναι η πιο θεάρεστη λογική
Στο μάτι του ειδήμονα·
Πολλή λογική ίσον σκέτη παραφροσύνη.
Σε αυτό, όπως και σ’ όλα
Η πλειοψηφία επικρατεί.
Συναίνεσε, κ’ είσαι συνετός·
Αρνήσου – γίνεσαι αμέσως επικίνδυνος,
Και χαλκά θα σου περάσουν με βιασύνη.


Έμιλι Ντίκινσον (μετάφραση: Σπύρος Δόικας)