Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Η ζωή συνεχίζεται...το 2011 (μας το εύχομαι)

Λίγες ώρες πριν έρθει η καινούργια χρονιά κι όχι μια οποιαδήποτε χρονιά, το 2011. Το έτος που άλλοι έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας να είναι καλύτερο από το 2010 κι άλλοι φοβούνται πως θα είναι δυσκολότερο. Εγώ το μόνο που θα ευχηθώ είναι να έχουμε όλοι υγεία, σωματική και ψυχική(μεγάλο πράγμα, αλήθεια), καρδιά γεμάτη ωραία αισθήματα, ανθρώπους που αξίζουν να βρίσκονται εκεί και μας έχουν κι εκείνοι στη δική τους, χαμόγελα, δημιουργικότητα και όλα να βρουν τη θέση τους για να είναι όπως πρέπει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Προχτές, καθώς επέστρεφα στο σπίτι, είδα μπροστά μου ένα αυτοκίνητο να χτυπάει ένα μηχανάκι που παραβίασε το κόκκινο φανάρι με δύο πιτσρίκια πάνω, λύκειο πρέπει να πήγαιναν, χωρίς κράνη, χωρίς αίσθημα ευθύνης για την ίδια τους τη ζωή. Η κοπέλα εκσφενδονίσθηκε στον αέρα και έπεσε στην άσφαλτο, ευτυχώς το αυτοκίνητο δεν έτρεχε και σταμάτησε αμέσως μετά τη σύγκρουση. Το κορίτσι σφάδαζε στον πόνο και ο πιτσιρικάς που οδηγούσε το μηχανάκι-μάλλον ο φίλος της- την αγκάλιαζε, την κουνούσε, ενώ όσοι είχαμε μαζευτεί φωνάζαμε να μην την μετακινεί, γιατί μπορεί να έχει εσωτερική αιμορραγία. Κάλεσα αμέσως μόλις είδα τη σύγκρουση το 166, το ίδιο κι ένας άλλος περαστικός. Η κοπέλα ευτυχώς είχε τις αισθήσεις της, ο πιτσιρικάς θα συνειδητοποίησε -ελπίζω- ότι με τη ζωή δεν παίζεις ούτε με τη δική σου, ούτε με των άλλων. Αυτό ευελπιστώ και για την κοπέλα, μετά από το να μην ήταν τίποτε πολύ σοβαρό και να γίνει σύντομα καλά. Στη θέση του αυτοκινήτου θα μπορούσε να έιναι ένας πεζός που θα διέσχιζε το δρόμο, καθώς το φανάρι ήταν κόκκινο για τα οχήματα και τότε δεν θα ήταν τόσο απλά τα πράγματα και μπορεί αντί για τραυματίες να είχαμε νεκρούς. Μακάρι λοιπόν, να μην ξεχάσουν τον κίνδυνο που διέτρεξαν, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες παράτολμες απερισκεψίες.
Γι' αυτό τέτοιες μέρες που είναι και όλοι λίγο-πολύ βγαίνουμε να διασκεδάσουμε και κάποιοι μπορεί να πίνουν και κάτι παραπάνω, σας παρακαλώ να θυμάστε αυτό, η ζωή είναι ένα ανεκτίμητο δώρο που αν δεν το προσέχεις και δεν το σέβεσαι μπορεί πολύ εύκολα να το χάσεις. Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις, όπως έχει πει κι ο Λέο Μπουσκάλια. Αλλά για να μαθαίνεις πρέπει να αγαπάς τη ζωή, για ν' αγαπάς πρέπει να ζεις και για να ζεις πρέπει να αγαπάς τη γνώση που μπορεί να σου προσφέρει η ίδια η ζωή. Μην αψηφάς το εφήμερο της ζωής, να το εκτιμάς για να μην το διακινδυνεύεις και για να μην χαραμίζεις στιγμές άσκοπα.
Εύχομαι το 2010 να πάρει μαζί του, πολύ μακριά, όλα τα άσχημα που έφερε, να αφήσει το 2011 να μας αποζημιώσει για όλα όσα μας χρωστάει η χρονιά που φεύγει, να διατηρήσει όλα τα ωραία που ήρθαν ή έμειναν στη ζωή μας το 2010 και να γίνει το 2011 μια ωραία κι ευχάριστα αξιομνημόνευτη χρονιά, με υγεία, αγάπη, ευτυχία, ηρεμία, δημιουργικότητα, αξιαγάπητους κι αξιόλογους ανθρώπους, πολύ φως, αισιοδοξία, όνειρα, ευκαιρίες, επιτυχίες, ειρήνη κι έναν κόσμο πιο δίκαιο και καλό.
Καλή Πρωτοχρονιά, Καλή Χρονιά και να είμαστε όλοι καλά ν' ανταμώνουμε σε στιγμές, σ' αισθήματα, σε μέρη και σε όνειρα!!!
Χρονια μας πολλά και καλά!
Κι ένας Σάκης Ρουβάς για να ξεκινήσει πανέμορφα, φωτεινά και χαρούμενα το 2011, "Χρόνια Πολλά":
http://www.youtube.com/watch?v=Pk0_zfnwtGU

Α, και που είσαι αγαπητό 2011, κοίτα να φερθείς σωστά με το δέοντα τρόπο, γιατί έχω όλη την καλή πρόθεση να σε λατρέψω, αλλά είναι δική σου ευθύνη αν θα συμβεί. Συνεννοηθήκαμε; Ναι θέλω ν' ακούω...

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Να περάσεις τέλεια!

Να περνάς ωραία, να χαμογελάς, να ταξιδεύεις με νου, ψυχή και σώμα, να απολαμβάνεις τις στιγμές(πρόσεξε να α-πο-λα-μβά-νεις!), να αγαπάς (πολύ), ν' αγαπιέσαι (πάρα πολύ), να είσαι πνεύμα ελεύθερο και τρυφερό, να εκμηδενίζεις το χρόνο, την απόσταση, τις ανασφάλειες και να είσαι πάντα εσύ, χωρίς υπόλοιπα, χωρίς αφαιρέσεις, χωρίς προσθήκες, απλώς και μόνον εσύ. Να αφήνεσαι χωρίς να αμφιβάλλεις, να μην επιτρέπεις στην αρνητική ενέργεια να σε επηρεάσει, να κάνεις τις επιλογές σου με απόλυτη συναίσθηση ευθύνης και κόστους, αλλά να μην φοβάσαι να πάρεις τις αποφάσεις σου, να είσαι πάντα ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους άλλους, να ξέρεις ποιά είναι η σχέση σου με τον κάθε άνθρωπο και να είσαι εντάξει με αυτές. Να συνεχίζεις να κάνεις τα "τουβλάκια" έξυπνα και μορφωμένα και να αναγνωρίζεται πόσο πολύτιμη είσαι!
Να περάσεις υπέροχα!
Και για να σου φτιάξω τη διάθεση, ένα χαρούμενο τραγούδι που μιλάει για ταξίδι (κι εσύ αφιέρωσέ το όπου θες, ξέρεις εσύ πού ταιριάζει!):
"Ταξίδι γύρω από σένα" Γιώργος Καραδήμος
http://www.youtube.com/watch?v=Yn2KMkaG-6Y

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα...χαρά και μελαγχολία

Πότε ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα κι ούτε το κατάλαβα;! Σαν να πέρασε ο καιρός που τα περίμενα σαν νεράκι, σαν να έχασα αυτό το χρόνο που τους δίνει υπόσταση, την προσμονή...
Αγαπώ αυτή τη γιορτή, ειλικρινά, με γεμίζει χαρά κι ας με πιάνει και μένα κάποιες στιγμές αυτή η μελαγχολία που κρύβεται κάτω από τα φώτα και τα στολίδια. Μόνο που προσπαθώ να τη διώξω και να κρατήσω τη χαρά που με γεμίζει όπως τότε που ήμουν μικρή και πίστευα στον Άγιο Βασίλη...Ε, καλά εγώ πίστευα μέχρι και β' γυμνασίου, μην γελάτε!Ακόμη θα πίστευα αν ο μπαμπάς μου δεν έπαιρνε απόφαση πως πρέπει να σκάσει την υπέροχη ροζ φουσκίτσα μου και να με προσγειώσει στις πεζές γιορτές όλης της υπόλοιπης ζωής μου! Ίσως υποσυνείδητα να επέμενα στην πεποίθησή μου πως υπάρχει ο Άγιος, ό,τι κι αν έλεγαν τα άλλα παιδιά, γιατί αν χανόταν αυτή η ψευδαίσθηση θα χανόταν μαζί κι όλη η χαρά, η αθωότητα, το νόημα των γιορτών για μένα.
Χάθηκε αρκετά είναι η αλήθεια, αποφάσισα όμως πως οι γιορτές έχουν αξία από μόνες τους, μια ιδιαίτερη αξία που δεν πρέπει να προσπερνώ. Έρχονται να ταράξουν την καθημερινότητά σου, να σπάσουν τη ρουτίνα, να αλλάξουν τους ρυθμούς σου, να σου δώσουν άλλοθι να είσαι όσο χαρούμενος, εκδηλωτικός, αγαπησιάρης ή μουντρούχος, θλιμμένος, γκρινιάρης, επιθυμείς και τα δικαιολογούν όλα "λόγω των ημερών". Η υπερβολή δεν παραξενεύει, δεν ξενίζει, δεν μοιάζει παράταιρη, αλλά ταιριαστή, γι' αυτές τις μέρες μόνο, επομένως μπορούμε να αφεθούμε για λίγο πριν γυρίσουμε στην απαιτητική καθημερινότητά μας που είναι τόσο καταιγιστική που και να θέλουμε δεν προλαβαίνουμε να βρούμε τη μαγεία που κρύβεται γύρω μας.
Μπορεί ποτέ Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά να μην κάνω κάτι ιδιαίτερο, ούτε καν να πηγαίνω σε φιλικά σπίτια ούτε και να καλούμε στο δικό μας, είμαστε πάντα εμείς οι ένοικοι του σπιτιού όπως κάθε άλλη μέρα του χρόνου, όμως παλεύω πάντα να διατηρήσω τη χαρά μου και να νιώσω εγώ εκτός ρουτίνας για να αλλάξει κι αυτή. Οι γιορτές ναι, φέρνουν και μελαγχολία, δεν το αρνούμαι, αλλά θέλω να βρίσκω την πραγματική ουσία εκεί που πρέπει και δεν είναι σε ένα ρεβεγιόν κάπου ιδιαίτερα ούτε σε μια μεγάλη συνάθροιση. Είναι στις στιγμές που ζεις όπως επιθυμείς είτε έχεις κέφι είτε όχι, με την παρέα που θες ή μόνος, κάνοντας κάτι καθημερινό με διαφορετική διάθεση ή κάνοντας κάτι πρωτότυπο. Είναι στο συναίσθημα και σ' αυτούς που σου δημιουργούν όμορφα συναισθήματα.
Μελαγχολώ, για παράδειγμα, πάντα στους αποχαιρετισμούς λόγω των γιορτών. Κάποιοι φεύγουν με προορισμό το πατρικό τους, κάποιοι με προορισμό κάποια πόλη του εξωτερικού ή του εσωτερικού, αλλά όλοι φεύγουν. Αυτό με θλίβει. Μπορεί να λείψουν μόνο πέντε μέρες, μπορεί και να ήταν εδώ να μην βρισκόμασταν για περισσότερες, αλλά αυτή η απόσταση μου δημιουργεί την αίσθηση της μοναξιάς. Αυτό με μελαγχολεί, μάλλον είναι κάτι ενδόμυχο που δεν έχω εντοπίσει ακόμη, αλλά σίγουρα δεν είναι τα φωτάκια, η χαρά, οι ετοιμασίες ή όλο το γιορτινό κλίμα. Είναι οι μικροί αποχωρισμοί που με κάνουν να νιώθω μόνη.
Η απόσταση πάντα χρειάζεται βέβαια, για να παίρνεις ανάσα από τους ανθρώπους, να μην πνίγεσαι απ' αυτούς και να μην τους πνίγεις. Πολύ συχνά την αναζητάμε κι εμείς οι ίδιοι, αλλά φέρει μια βαριά ατμόσφαιρα. Όπως στους σταθμούς τρένων και λεωφορείων. Εκεί πάντα βουρκώνω, νιώθω ένα βάρος στο στήθος κι ένα σφίξιμο στο στομάχι. Δεν ξέρω γιατί, δεν θυμάμαι να έχει φύγει κανείς για να πάει κάπου μακριά ή για καιρό, ώστε να μου δημιουργείται αυτή η αίσθηση, απλώς το νιώθω. Είναι λίγο η ιστορία του λαού μας που οι μετανάστες έμπαιναν σε πλοία και τρένα για να βρουν τη γη της επαγγελίας, αλλά δεν με στενοχωρούν τα λιμάνια. Στα πλοία παθαίνω κλειστοφοβία, αλλά δεν λυπάμαι, δεν σκέφτομαι να κουνούν μαντήλια στους ταξιδιώτες. Στα λεωφορεία και τα τρένα με πιάνει.
Ίσως είναι που πρέπει τόσοι άνθρωποι να βρίσκονται σε έναν τόσο μικρό χώρο, ξένοι μεταξύ ξένων(χειρότερο από το άγνωστοι μεταξύ αγνώστων). Η λέξη ξένος κουβαλάει πόνο και μοναξιά, γι' αυτό δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς, ειδικά όταν γίνονται στους θορυβώδεις σταθμούς με το ρολόι να γίνεται φόβητρο μην τυχόν καθυστερήσουμε και το χάσουμε, με ανθρώπους όλων των ηλικιών να κουβαλούν σακ βουαγιαζ, βαλίτσες, τσάντες με ταπεράκια, άλλοι να γελούν κι άλλοι να κλαίνε, να σκουπίζουν δάκρυα, να ρουφάνε τη μύτη τους και να καταπίνουν λυγμούς, να καθαρίζουν με μαντήλια τα γυαλιά τους, να κρέμονται στα παράθυρα και τις πόρτες, να νιώθουν αμηχανία, να βιάζονται να πουν τόσα, μα να μην ξέρουν από πού ν΄αρχίσουν και τί λέξεις να βρουν. Τα χέρια αμήχανα να προσπαθούν ν' αποφασίσουν αν πρέπει ν' αγκαλιάσουν, να χαϊδέψουν, να σφίξουν, να χτυπήσουν απαλά στον ώμο, να μπλεχτούν με τα χέρια του άλλου, να σηκώσουν βάρη ή να μείνουν αγκυλωμένα στο κορμί τους, αυτό που δεν φεύγει, αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει. Εκείνες οι στιγμές που μπροστά στον αποχωρισμό το μυαλό διαγράφει όσες λέξεις ξέρει σε όλες τς γλώσσες που έχει καταγεγραμμένες και μένει ακόμη και το βλέμμα σιωπηλό, ανήσυχο ν' αναζητά κάπου να σταθεί, από κάπου να πιαστεί και καταλήγει είτε καρφωμένο κάπου, είτε βουρκωμένο γεμάτο ντροπή γι' αυτό, είτε αεικίνητο να διερευνά τον απέναντι προσπαθώντας να αποστηθίσει την εικόνα ολόκληρη, χωρίς να χάσει ούτε χιλιοστό.
Οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, η μηχανή που ανάβει, οι ράγες που προκαλούν ένα συριστικό ήχο στην τριβή με τα βαγόνια, η επιτάχυνση όσο απομακρύνεται, η στροφή που μόλις την περάσει χάνεται η οπτική επαφή, η μοναξιά κι η ησυχία μόλις φύγει το τρένο και το λεωφορείο και πρέπει να επιστρέψεις πίσω με κάποια θλίψη, αλλά και με ανακούφιση ότι πάει, πέρασε, αλλά τώρα τί; Επιστροφή κάπως αλλιώς στα ίδια.
Μπορεί λίγες μόνο μέρες μετά να είσαι πάλι σ' ένα σταθμό για να παραλαμβάνεις όσους αποχαιρέτισες, αλλά η θλίψη στον αποχωρισμό δεν έχει να κάνει με τη χιλιομετρική ή χρονική απόσταση. Είναι κάτι πιο ευαίσθητο, πιο τρυφερό, πιο ευάλωτο, είναι ο φόβος που νιώθει κάθε άνθρωπος για τους μεγάλους αποχαιρετισμούς και αποχωρισμούς της ζωής του που έρχονται πάντα στο νου υποσυνείδητα και βασανίζουν την ψυχή. Είναι σαν να κάνει εξάσκηση στα μικρά για να αντέξει στα μεγάλα...
Εντάξει, όχι άλλη μελαγχολία και αρνητικές σκέψεις σήμερα. Ξημερώνει Χριστούγεννα! Πριν χιλιάδες χρόνια μια έγκυος γυναίκα κι ο σύζυγός της αποχαιρέτησαν την πατρίδα τους για να φέρουν στον κόσμο τον Θεάνθρωπο κι όμως σήμερα γιορτάζουμε εκείνη τη γέννηση. Αν δεν είχαν φύγει τότε, δεν θα είχαμε να συζητάμε για την μελαγχολία των Χριστουγέννων...
Χρόνια πολλά, χρόνια όμορφα, με ωραίες στιγμές, αγαπημένους ανθρώπους που να γεμίζουν την καρδιά, την αγκαλιά και τη ζωή με φως κι αγάπη. Να είναι όλα όπως ακριβώς πρέπει για να είμαστε ευτυχισμένοι, ήρεμοι και πλήρεις!
Με αγάπη και πολλές ευχές, αφιερωμένα:
"Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε" Διονύσης Σαββόπουλος:
 http://www.youtube.com/watch?v=b0BtPs4M0PU
"Χριστούγεννα" Φοίβος Δεληβοριάς:
http://www.youtube.com/watch?v=EJmGym7Ag9I
"Κάθε φορά που θα'ρθεις βρέχει" Τάνια Τσανακλίδου:
http://www.youtube.com/watch?v=u35LdGPOZmI
"Κρύβομαι στο αντίο" Ελευθερία Αρβανιτάκη:
http://www.youtube.com/watch?v=CPkWt_h4DsM&feature=related
"Τα τρένα" Μανώλης Μητσιάς:
http://www.youtube.com/watch?v=Eig3Q4dYjys
"Στον ίδιο σταθμό" Γιάννης Σαββιδάκης:
http://www.youtube.com/watch?v=-RdxCQzqtx0

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ωραίοι άνθρωποι, αληθινοί και ιδιαίτεροι

Αυτά είναι που δίνουν νόημα, αξία, μια νότα διαφορετική στη ζωή...οι στιγμές με τους ανθρώπους. Από εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί μερικοί να σε εκπλήξουν δυσάρεστα, αλλά άλλοι να σε συγκινήσουν, να σε εκπλήξουν ανέλπιστα, να σε κάνουν να αισθανθείς ασφάλεια, εμπιστοσύνη, αποδοχή, τρυφερότητα, σεβασμό, θαυμασμό, να νιώσεις πιο κοντά τους, αλλά και πιο κοντά σε κάτι επιθυμητό. Σε εκείνο το μέρος που θα 'θελες να υπάρχει και να περιλαμβάνει μόνο τέτοιες συμπεριφορές, προσωπικότητες, ψυχές, καρδιές και μυαλά. Ίσως, κάποιοι να ήθελαν και κάτι περισσότερο από αυτό, αλλά ποιός ξέρει; Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να ξέρει τί θα γίνει ή γιατί έγινε κάτι, η συνέχεια μόνο θα δείξει...
Βρίσκεσαι σ' ένα χώρο γεμάτο ανθρώπους, αγαπημένους, αγαπητούς, συμπαθείς, αδιάφορους, αλλά και αντιπαθείς, οι τελευταίοι μπορεί να σου χαλάνε λίγο και τη διάθεση, αλλά όταν υπάρχουν οι πρώτοι, ειδικά οι τρεις πρώτοι, τότε μπορεί να ισοσκελίσουν και να κερδίσουν το παιχνίδι! Εκεί είναι το θέμα, να κερδίζεις το παιχνίδι στο σύνολο, γιατί άσχημα ημίχρονα, όλοι έχουν.
Να νιώθεις ότι ανήκεις διατηρώντας και ακτινοβολώντας την ατομικότητα σου, αυτό που σε κάνει να διαφέρεις, να ξεχωρίζεις, να είσαι εσύ, ανάμεσα σε τόσους άλλους. Να έχεις δώσει κομμάτι απ' την καρδιά σου σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά να υπάρχουν κι άλλοι που το διαπραγματεύονται πολύ σωστά κι επάξια για να τους δώσεις ολόψυχα ένα, κάποια στιγμή στο μέλλον, αν οι διαπραγματεύσεις ευοδωθούν. Να αγκαλιάζεις και να τραγουδάς ψιθυριστά κάτι που καταλαβαίνεις εσύ κι ο άλλος, γιατί νιώθεις πως σε χρειάζεται, να συναντώνται τα γνώριμα βλέμματα και να επικοινωνούν, να αρχίσουν να γίνονται γνώριμα άλλα βλέμματα που κάποιες φορές συνεννοούνται κι άλλες αμήχανα ψάχνουν τη μετάφραση. Να πειράζεις και να σε πειράζουν, να γελάς και να σταματάς σ' ένα αστείο γιατί σκέφτεσαι κάποιον άλλον που μπορεί να το ακούσει, να γίνεσαι παιδί, να παίζεις σαν 5χρονο και να γίνεσαι ολίγον τι ρεζίλι, αλλά ποιός νοιάζεται; Να φροντίζεις, να δέχεσαι φιλοφρονήσεις κι ευχαριστίες από εκεί που περίμενες κι από εκεί που δεν περίμενες. Να επιμένεις να δοκιμάσουν το γλυκό σου και να λυπάσαι που δεν το κάνει κάποιος που θες πολύ, αλλά δεν πειράζει, έχει λόγους, δεν επιμένω άλλο.
Να δέχεσαι μοναδικές προτάσεις γάμου για ένα γλυκό (μα τί εύκολοι που είναι τελικά οι άντρες, τί κοιλιόδουλοι, ξεπουλούν την ελευθερία τους για ένα κομμάτι σοκολατίνα...αλλά ας το ξέρουμε για περιπτώσεις που θα μας ενδιαφέρουν στο μέλλον) και να σε πιάνουν στο φιλότιμο για να τους φτιάξεις τούρτα, αλλά τούρτα παγωτό, γιατί έχει γενέθλια Αύγουστο ο πρίτσας (κατάλαβαν όσες έπρεπε)!
Να συντροφεύεις σε μερικά σκαλιά και να εκπλήσσεται ευχάριστα που δεν ήθελες να κάνεις κάτι εσύ κι απλώς πήγες για παρέα, να σε συντροφεύουν σε πολλές και αντίθετης κατεύθυνσης στάσεις, γιατί έτσι, "θέλω να σας πάω μέχρι τον προορισμό σας". Να φωνάζεις, από την κορυφή της κυλιόμενης σκάλας που κατεβαίνει, κάνε αναπάντητη μόλις φτάσεις και ν' ακούς "ΕΣΥ κάνε αναπάντητη και πες και στην άλλη να κάνει, να ξέρω ότι είστε σπίτι σας" και μετά, δύο αναπάντητες κι ένα μήνυμα -που ποτέ δεν άκουσες τον ήχο ειδοποίησης- γιατί ανησύχησε για το αν έφτασες. Στην κλήση για να καθησυχάσεις, μια άλλη φωνή χαιρετά και δίνει εύσημα για το γλυκό κι η καθησυχασμένη φωνή να επαναλαμβάνει "σίγουρα έχει φτάσει; Είναι μέσα στο σπίτι της σίγουρα;"(εντάξει, μετά κάναμε και λίγο πλάκα)
Μια γλυκιά γραπτή κουβέντα ξημερώματα.. ή μάλλον διαπίστωση, "τελικά είσαι πάρα πολύ γλυκιά ρε...", ναι, ναι, αλλά μόνο γι' αυτούς που το αξίζουν, το κερδίζουν και μου το βγάζουν. Για τους άλλους είμαι απλώς και μόνον, ευγενική, άντε μέχρι σκέτο γλυκιά αν δεν με προκαλούν για το καθόλου.
Κι ύστερα αναλογίζεσαι στιγμές, συμπεριφορές, μικρές κινήσεις, φευγαλέες κουβέντες και βλέμματα και φτιάχνεις μια εικόνα. Για το ότι τελικά κάποιος έχει θάρρος, αλλά τελικά άδικα αγχωνόταν κι αναρωτιόταν, αλλά ανησυχείς αν στεναχωρήθηκε, αν ένιωσε άβολα, αν ένιωσε κάτι που βάρυνε την ψυχή. Κάποιος άλλος επέδειξε άξια θαυμασμού και σεβασμού συμπεριφορά και καταλήγεις ότι τελικά μπορεί κάποιος να συμπεριφερθεί ως κύριος και όχι σαν κύριος, γιατί μπορεί στη ζωή να μην έχουν όλα την κατάληξη που θα θέλαμε, αλλά το μετά και ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις είναι που ή κερδίζει τις εντυπώσεις ή τις γκρεμίζει. Κάποιος άλλος δημιούργησε την ανάγκη να πω "μου έλειψαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά σου που ομολογουμένως είναι ασύγκριτα" κι εννοώ τη διακριτικότητα, την ευγένεια και τη γλυκύτητα που επιδεικνύει. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο χαμηλών τόνων που σε ξαφνιάζει, όταν ανακαλύπτεις πτυχές τους σιγά-σιγά, πόσο πλούτο κρύβουν και πόσο μπορούν να σε κερδίσουν και να σε κάνουν να νιώσεις οικεία και ασφαλής.
Κάποια με έκανε να επαναλάβω "αχ πόσο πολύ σ' αγαπώ!Από χτες σ' αγαπώ όλο και περισσότερο!" προξενώντας το γέλιο, γιατί πρόκειται για ένα εσωτερικό αστείο που θυμίζει μια απίστευτη ατάκα με ανεπανάληπτο ύφος, την εξής :"Α..., κάνεις σεξ;;;;!!!" ισοπεδώνοντας τον άνθρωπο που ήταν ο αποδέκτης, αλλά κυρίως την ίδια την κουβέντα. Αχ πόσο σ' ευχαριστώ γι' αυτή τη φράση!Αλήθεια, σ' αγαπώωωω!
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που στα πλαίσια μιας συναναστροφής θα είναι ευχάριστοι, αλλά έχοντας πάρει απόφαση πως δεν είναι για να τους πολυπαίρνεις στα σοβαρά, είτε λόγω απόψεων, είτε λόγω ανωριμότητας, είτε γιατί απλώς δεν συγκλίνει πουθενά ο τρόπος σκέψης σας. Έτσι όμως, η ειδοποιός διαφορά γίνεται πιο έντονη ανάμεσα σε εκείνους που η επαφή κι η συναναστροφή είναι πιο στενή κι ουσιαστική και σ' εκείνους που αρκεί να λες καμιά χαζομάρα και να κρατούν τις απαραίτητες αποστάσεις από τα όρια που τους θέτεις, ώστε να μην τα παραβιάζουν. Όλοι έχουν ένα συγκεκριμένο ρόλο στη ζωή μας κι εμείς στη δική τους, μπορούμε να είμαστε τα πάντα, αλλά όχι συγχρόνως κι όχι για τον ίδιο άνθρωπο.
Βεβαίως, είναι κι οι αντιπαθητικοί, που έχουν μια μόνιμη ξινίλα-τατουάζ στο πρόσωπο, που κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω με μισό μάτι, που σε κοιτούν όταν τους απευθύνεσαι λες και είσαι Αρειανός και δεν καταλαβαίνουν τί γλώσσα μιλάς και από πού ξεφύτρωσες. Προβλήματα που έχει ο κόσμος! Κι εσύ απορείς, "τι ζόρι τραβάει με μένα συγκεκριμένα"; Αλλά δεν φταις εσύ, είναι να το έχει ο άλλος στο
DNA του, πώς με είπε ο αγαπητός φίλος γλυκιά, ε, μάλλον κάποιοι είναι γεννημένοι ξινοί! Και να φανταστείτε ότι εγώ είμαι που λατρεύω το χυμό λεμόνι(Αmita σας παρακαλώ, όχι φυσικό. Δεν θα 'θελα...).
Η αποτίμηση της βραδιάς; Ωραίοι άνθρωποι, αληθινοί, κανονικοί, ευγενικοί, αξιοπρεπείς, αξιοθαύμαστοι, αξιαγάπητοι, αξιολάτρευτοι, αγαπημένοι, αστείοι, σοβαροί, χαριτωμένοι, χαρούμενοι, μελαγχολικοί, αισιόδοξοι, προβληματισμένοι, ευαίσθητοι, πειραχτήρια, γενναιόδωροι, διακριτικοί, οικείοι, αισθαντικοί που ανοίγουν αγκαλιά για να σε κλείσουν ζεστά και τρυφερά, χαμογελαστοί, δοτικοί, αυθεντικοί και σπάνιοι. Για τους άλλους, δεν χαλάω λέξεις ούτε χρόνο.
Α! Δύο προτάσεις γάμου, εκ των οποίων η μία επαναλήφθηκε με υπόσχεση συνοδείας χρυσού δαχτυλιδιού της γιαγιάς το οποίο θα παραδοθεί μόλις φτιάξω το μιλφέϊγ... Το γλυκό θα γίνει, αλλά η πρόταση είχε αρνητική απάντηση (ναι, ναι και το δαχτυλίδι μαζί, ισοσκελίζει αξία το γλυκό με το χρυσό; Ε, όχι! Βεβαίως, καταλήξαμε ότι δεν είμαι υλίστρια. Oh mon dieu, τόσες φιλοφρονήσεις δεν θα τις αντέξω!). Πολύ εύκολο να κατακτάς το στομάχι ενός άνδρα, το θέμα είναι με την καρδιά του τί γίνεται(ειδικά, αυτού που θα σ' ενδιαφέρει, όχι γενικά ενός άνδρα)...Κι εμένα το αγαπημένο μου μέρος είναι αυτό της καρδιάς, που την νιώθεις να χτυπά όταν σε κλείνει μια αγκαλιά, όχι το στομάχι που το ακούς να γουργουρίζει και από τον απέναντι καναπέ. Ευχαριστώ.
Σε ωραίες στιγμές, λοιπόν, με ωραίους ανθρώπους και ωραία αισθήματα...Για αυτούς που ήταν κι αυτούς που έλειπαν, αλλά αγαπώ και ισχύουν τα ίδια...Και εις άλλα με υγεία!

Δύο τρυφερά τραγούδια, για να σας γλυκάνω έστω κι έτσι.
"Love you till the end" από The Pogues:
http://www.youtube.com/watch?v=8mwEdSZZG6E
"Something stupid" από τον υπέροχο Frank Sinatra:
http://www.youtube.com/watch?v=PoSbnAFvqfA

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Όταν οι άνθρωποι παύουν να υποστηρίζουν τη φύση τους...

Χθες Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010 έλαβε χώρα η πανελλαδική απεργία ενάντια στις αλλαγές που επίκεινται το νέο έτος. Μια μέρα που χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, που δεν μάθαμε τίποτε γιατί στην απεργία συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί, μια μέρα που όσα συνέβησαν έκαναν το γύρο του κόσμου.
Κατά τη διάρκεια της πορείας ο πρώην υπουργός Ανάπτυξης, Κωστής Χατζηδάκης, δέχθηκε επίθεση από έναν πολύ μικρό αριθμό αγανακτισμένων πολιτών. Ο βουλευτής κατέληξε στο νοσοκομείο για να εξεταστεί με αίματα στο πρόσωπο και σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι. Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές έσπευσαν να τον βοηθήσουν.
Οι πολίτες έχουν απογοητευτεί κι εξαγριωθεί δικαίως. Η κυβέρνηση δεν συμμερίζεται τις δυσκολίες τους, βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν πως δεν αντέχουν, πως δεν μπορούν να ζήσουν, όχι αξιοπρεπώς, ούτε καν να επιβιώσουν. Κι όμως, αδιάφορη κι επίμονη η στάση των κυβερνώντων. Μόνο που στη βία και την αδιαφορία, δεν απαντάς με βία και εγκληματικότητα.
Φταίει κι ο κ. Χατζηδάκης και μάλιστα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης κι αυτός, αλλά δεν είναι ούτε λογικό ούτε λύση να γρονθοκοπούμε έναν άνθρωπο. Γιατί;
Βάλτε τους εαυτούς σας στη θέση του, να περπατάτε μέρα μεσημέρι σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας με προσωπική φρουρά, αστυνομικούς τριγύρω, συνεργεία τηλεοπτικών σταθμών, δημοσιογράφους που καλύπτουν την πορεία, ειρηνικούς διαδηλωτές(ειρηνικοί ήταν οι περισσότεροι για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι) και ξαφνικά να ορμάνε κατά πάνω σου 10 άνθρωποι να σε κολλήσουν σε μια γωνία και ν' αρχίσουν να σε χτυπούν χωρίς δισταγμό. Νιώστε τον τρόμο αυτού του ανθρώπου εκείνη τη στιγμή.
Αυτό είμαστε; Αποκτηνωμένα όντα; Τότε τί ξεχωρίζει την ανθρώπινη κοινωνία από τη ζούγκλα;
Δεν αντιλέγω ότι οι πολιτικοί μας μάς οδήγησαν προς αυτή την κατεύθυνση, επιδεικνύοντας πρωτοφανή αδιαφορία και σκληρότητα, αλλά όταν αγωνίζεσαι για το δίκιο σου, φροντίζεις να το τιμάς για να μην το χάσεις.
Όλοι έχουμε δίκιο κι εμείς οι νέοι έχουμε αγανακτήσει που ξεπουλάνε τη ζωή μας, το μέλλον μας, που καίνε τα όνειρά μας σαν χαρτοπόλεμο στο τζάκι, όμως δεν είναι λύση η βία. Υπήρχαν οι διαδηλωτές που τίμησαν με σεβασμό και αξιοπρέπεια τον αγώνα τους, αλλά υπήρξαν κι αυτοί που τον υποβάθμισαν...
Το να πετάξεις ένα γιαούρτι (προϋπόθεση χωρίς το κεσεδάκι μαζί) είναι μια πράξη που θίγει μεν τον εγωισμό του "δέκτη" και δείχνει την οργή του "πομπού", αλλά δεν σε κάνει έναν κοινό τραμπούκο κι εγκληματία. Το να επιτεθείς σε έναν άνθρωπο τηρώντας εν συγχύσει με αγελαία συμπεριφορά είναι κάτι πέραν του λογικού, άρα αγγίζει τα όρια του κτηνώδους.
Αν φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε λογικό το να ξυλοφορτώνουμε κάποιον που θεωρούμε ότι έχει ευθύνη για τα δεινά μας, τότε το μέτρο, η λογική και η ανθρώπινη φύση έχει εξανεμιστεί κι εξαλειφθεί.
Η ευαισθησία και η ανθρωπιά είναι ότι έχει απομείνει σε μια κοινωνία που έχει χάσει τόσα πολλά, αν απολέσει κι αυτά τότε οι μόνοι νόμοι που θα ισχύουν είναι της ζούγκλας. Εκεί όπου τα πάντα είναι θέμα επιβίωσης, επιβολής εξουσίας και άγριων ενστίκτων.
Λυπάμαι πολύ, δεν θέλω να ζήσω σε έναν τέτοιο κόσμο που οι υπεύθυνοι δεν νοιάζονται και δεν με λαμβάνουν υπόψη, αλλά και σ' έναν κόσμο που οι άνθρωποι παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται θηρία. Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός...φοβάμαι...
"Φοβάμαι" από Ρόδες και Ελευθερία Αρβανιτάκη:
http://www.youtube.com/watch?v=BoVWhZ9q5aA&feature=related

Μη με κοιτάς, δες με...

Κοιτάς; Τί κοιτάς; Ή μάλλον, τί βλέπεις; Πόσες εικόνες περνούν χωρίς να αφήσουν κάτι στο μυαλό ή την καρδιά και πόσες κάνουν ένα ηρωικό πέρασμα που αφήνει χρώμα;
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή παρατηρούσα τα βράδια στις βόλτες με το αυτοκίνητο τον ουρανό με τα αστέρια και τα σύννεφα. Δημιουργούσαν σχήματα, έφταχναν εικόνες και πάντα κατά έναν περίεργο τρόπο μού θύμιζαν κάτι γνώριμο. Μεγαλώνοντας κράτησα τη συνήθεια να κοιτάζω τον ουρανό, αλλά σε μικρότερη συχνότητα και σχεδόν απομόνωσα τα σχήματα, σαν να μην θέλω να φέρνουν αναμνήσεις. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Είναι φορές που από το μυαλό ξεφεύγουν και έρχονται μπροστά στα μάτια σου και το πιο παράξενο είναι πως σχεδόν ποτέ αυτό που βλέπεις εσύ δεν είναι αυτό που βλέπει κι ο άλλος κι ας κοιτάτε το ίδιο πράγμα.
Γι' αυτό σας ρωτάω. Τί βλέπετε;
Έτσι συμβαίνει και με τις πράξεις, τις συμπεριφορές, την ίδια τη ζωή. Όλα είναι θέμα οπτικής!Αυτό που πιστεύω εγώ από τη δική μου πλευρά, μπορεί να διαφέρει από τη δική σου. Κι ίσως η οπτική ενός τρίτου παρατηρητή μας βοηθήσει να δούμε ξεκάθαρα, να θέσουμε στα δεδομένα ακόμη έναν παράγοντα, να λύσουμε, να ξεμπερδέψουμε μια κατάσταση ή απ' την άλλη, να την μπερδέψουμε ακόμη περισσότερο.
Ξέρετε κάτι; Δεν φοβάμαι την εξέλιξη, την θέλω, την αγαπώ. Φοβάμαι την μη εξέλιξη, όταν όλα μένουν στάσιμα, γιατί αναπόφευκτα θ' αρχίσουν να βαλτώνουν. Η εξέλιξη δεν είναι κακό πράγμα, σου δίνει προοπτικές, ανοίγει ορίζοντες, σε τεστάρει, σου δίνει εφόδια και πολύτιμη γνώση. Οι σχέσεις εξελίσσονται όπως κι οι άνθρωποι, γι' αυτό όταν εξελίσσονται μαζί με έναν αρμονικό τρόπο οδηγούνται προς μια κοινή πορεία και συνέχεια. Όταν εξελίσσονται με διαφορετικό τρόπο, έτσι ώστε η συνύπαρξη είναι ανυπόφορη, αλλάζει η ρότα και χαράζεις νέα πορεία, γιατί αυτή είναι η ζωή. Κερδίζεις και χάνεις, μπορεί από αυτό που θα χάσεις να έχεις κέρδος κι απ' αυτό που θα κερδίσεις  κόστος. Αλλά είναι η ζωή, είναι για να τη ζούμε όχι να επαιτούμε κάτι περίσσιο να μας το πετάξει σαν ξεροκόμματο.
Φοβάμαι πραγματικά, τη λαθεμένη εκτίμηση, την ανάγκη που σε κάνει να φτιάχνεις μια εικόνα για κάποιον που δεν υπάρχει (η εικόνα, όχι ο κάποιος, είπαμε είμαι, αλλά όχι και τόσο!), που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σαν τα σχήματα που έχουν τα αστέρια και τα σύννεφα, σαν τα σχήματα πάνω στην πανσέληνο...Για μένα πάντα ήταν ένα θλιμμένο πρόσωπο που με κοίταζε κι εγώ βούρκωνα, δεν ξέρω γιατί, με γέμιζε θλίψη, συμπόνοια, ήθελα για μια φορά να υπάρχει εκεί ένα χαμόγελο, να κάνω κάτι για να πάψει να είναι λυπημένο και θαμπό. Λέτε να μου έμεινε από τότε αυτή η ανάγκη; Να θέλω να χαμογελούν οι θλιμμένοι και να με "βαραίνει" η λύπη τους; Ποιος ξέρει, θα μας το πει κι αυτό ο δικός μου ο άνθρωπος!
Έτσι που λέτε, η λαθεμένη εκτίμηση. Να έρθει η στιγμή που να συνειδητοποιήσεις πως ό,τι είχες στο μυαλό σου για έναν άνθρωπο ή μια σχέση καταρρέει, αλλά κυρίως δεν υπήρξε ποτέ όπως την φανταζόσουν. Αυτό με πληγώνει και με τρομάζει. Η αλλαγή είναι κάτι ευχάριστο, αναγκαίο, ό,τι δεν αλλάζει και δεν εξελίσσεται είναι νεκρό! Νόμος της φύσης. Μόνο που καμιά φορά αυτή η αλλαγή μπορεί να μην είναι και πολύ ευχάριστη, αλλά κι οι δικές μας αλλαγές μπορεί να μην είναι ευχάριστες για τους γύρω μας. Καταλήγουμε λοιπόν, στο εξής συμπέρασμα: οι αλλαγές είναι ευπρόσδεκτες και απαραίτητες όταν αυτό που παίρνουν δεν αξίζει περισσότερο από αυτό που φέρνουν. Όταν αυτό που φεύγει δεν είναι πολυτιμότερο αυτού που έρχεται.
Στις φιγούρες των δικών μας ανθρώπων βλέπουμε πράγματα που οι περαστικοί δεν βλέπουν, όπως κι εμείς δεν βλέπουμε σ' εκείνους. Θέλει διάθεση, όρεξη, αγάπη, χρόνο και χώρο για να βρεις όλα όσα βλέπεις σ' αυτούς κι είναι πράγματα που τα ανακαλύπτεις μόνος. Αρκεί να είναι η ωραιότερη εκδοχή της πραγματικότητας κι όχι μια ωραία εκδοχή σκέτο, που δεν έχει σχέση με την αλήθεια.
Την επόμενη φορά που θα κοιτάξω το ολόγιομο φεγγάρι θέλω να μου χαμογελάσει. Λέτε να μου κάνει τη χάρη αυτή τη φορά; Ή μήπως έχασα την αθωότητα που μ' έκανε να βλέπω την εικόνα του;
Μπα, όχι. Έχω ακόμη κι εύχομαι να έχω πάντα, για να κοιτώ αυτό που κοιτούν όλοι κι εγώ να βλέπω... ελπίζω την ομορφιά της αλήθειας.
Για τα βλέμματα που δεν προσπερνούν, αλλά που διαπερνούν και στέκονται...

Υ.Γ. Όλο και κάπου αφιερώνω τις αναρτήσεις μου τελευταία, μάλλον μ' έχει πιάσει η γλυκιά νοσταλγική διάθεση των γιορτών. Αλλά όπως τα Σάββατα, όπως το πιο αγαπημένο Ε, έτσι και τα διαπεραστικά και διορατικά βλέμματα το αξίζουν, n'est pas mes amis;
"Sous le ciel de Paris" Edith Piaf, γιατί αυτή η μουσική δεν θα πάψει ποτέ να συνοδεύει τα ταξίδια στον ουρανό:
http://www.youtube.com/watch?v=uOXzGtlLGgw

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Κάηκαν τα λαμπάκια μου...αλλά θα τα ανάψω ξανά!

Καμιά φορά, εκεί που αρχίζει το κρύο να σε διαπερνά και να κάνει τη σπονδυλική σου στήλη να αναριγεί είναι που νιώθεις ξαφνικά πως άλλαξες εποχή και δεν εννοώ μόνο ότι μπήκε ο χειμώνας, αλλά ότι εσύ έχεις αλλάξει πράγματα, ανάγκες, επιθυμίες, όνειρα και συνήθειες.
Σ' εκείνη τη στιγμή που το ρίγος διαπερνά λάγνα και βιαστικά τη ραχοκοκκαλιά, περνούν εξίσου στιγμιαία και όλα όσα επαναπροσδιορίζονται, γιατί η ζωή έχει κι εκείνη εποχές, όπως εναλλάσσονται αυτές, αλλάζει και το περιεχόμενο στις ντουλάπες του μυαλού. Λίγο πριν τις γιορτές και την αλλαγή του χρόνου φτάνει η ώρα του απολογισμού, δύσκολη στιγμή, σ' απογυμνώνει. Άλλοτε σε βρίσκει να χαμογελάς για όσα έκανες κι έζησες κι άλλοτε σε βρίσκει να αφαιρείς και να προσθέτεις, να "περνάς" στην επόμενη τάξη ή να "κόβεις" αυτούς που δεν σου χρειάζονται.
Γιατί;
Γιατί όπως λέω τους τελευταίους πολλούς μήνες (γιατί τώρα το συνειδητοποιώ) δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να μείνουν στη ζωή μας κι εμείς στη δική τους. Εξελισσόμαστε, άρα αλλάζουμε, μετατρέπονται κι οι δεσμοί και τα αισθήματα, αλλά κυρίως οι ανάγκες κι οι επιθυμίες. Δεν υπογράφουμε συμβόλαιο εφ' όρου ζωής, εις την αιωνιότητα, να είναι ο ένας κομμάτι της ζωής του άλλου. Αυτά συμβαίνουν, προκύπτουν, δεν απαιτούνται, ούτε συμφωνούνται ες αεί.
Ως απόλυτα συναισθηματικός άνθρωπος που έχει βαθιά ανάγκη να αγαπά και ν' αγαπιέται πολύ, αυθόρμητα, ανενδοίαστα και απενεχοποιημένα, με αίσθηση σταθερότητας, εμπιστοσύνης και αφοσίωσης, ανακάλυψα για μένα κάτι τρομερό. Είμαι όλα αυτά, αλλά με τρεις όρους. Θέλω αμοιβαιότητα, που σημαίνει να με εμπιστεύονται όπως εγώ, να με αγαπούν όπως αγαπώ και να μου το εκφράζουν για να το νιώθω, χαρά, που σημαίνει να με γεμίζει η σχέση μου με τους ανθρώπους χαρά, κέφι, χαμόγελα, δροσιά, ανάσα, τέλος, ελευθερία, να μην με καταπιέζουν, να μην με κάνουν να απολογούμαι για το πώς νιώθω και πώς δρω, να μην απαιτούν να κινείται η ζωή μου γύρω από τις ανάγκες και τις διαθέσεις των άλλων. Εγωισμός είναι να νοιάζεσαι μόνο για σένα, αλλά το να νοιάζεσαι πρώτα για τις δικές σου ανάγκες κι επιθυμίες νομίζω πως είναι υγιές.
Σαφέστατα, θα είμαστε εκεί όταν μας χρειαστεί κάποιος κι ας μην το ζητήσει, αλλά δεν θα τον κάνουμε προτεραιότητα μας. Η αγάπη δεν χάνεται ούτε εξαφανίζεται έτσι απλά, μόνο που μερικές φορές όταν την παρακουράσεις, την παραφορτώσεις κι αρχίζεις να απαιτείς κι όχι απλώς να τη ζεις και να τη χαίρεσαι, εμφανίζεται ν' ασθενεί. Κι ίσως πρέπει να αξιολογήσεις πόσο αξίζει να την κρατήσεις και πόσο καλό θα σου κάνει να την τελειώσεις. Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τη δυσκολία. τότε θα ξέρεις αν πραγματικά άξιζε ή αν έδωσες μια παράταση ζωής. Αν όχι, θα μάθεις πόση δύναμη έχεις για τα ξεκινήματα και το κλείσιμο κύκλων, διαδρομών κλπ.
Αν καθίσεις να δεις τα πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα χριστουγεννιάτικα δέντρα θα παρατηρήσεις πως το ένα ακολουθεί ρυθμικά το άλλο, με μια αρμονική ροή φωτός, χωρίς να πέφτει το ένα πάνω στο φως του επόμενου. Έτσι είναι κι οι σχέσεις των ανθρώπων. Πρέπει να αφήνεις το φως του άλλου να λάμψει στο χώρο και το χρόνο του κι εσύ στο δικό σου. Όλοι θα βρεθούμε έστω για λίγο στο σκοτάδι, αλλά το σημαντικό είναι ότι αυτή η αρμονία στη διαδικασία επιτρέπει την ισορροπία, την ισοτιμία, αλλά κυρίως, την αγάπη να κυλά χωρίς "βραχυκύκλωμα".
Έκπληκτη έλεγα σε μια φίλη πόσο με χαροποίησε η φράση δύο προσώπων -που δεν προλάβαμε να πούμε κάτι ιδιαίτερο- "από τώρα φεύγεις, γιατί; Πραγματικά, χαρήκαμε πολύ που σε είδαμε, να είσαι καλά!" με δύο διάπλατα χαμόγελα και απόρησα: "Μα είναι δυνατόν; Δεν προλάβαμε να μιλήσουμε!" Τότε μου απαντά, "μα βέβαια και είναι! Και μόνο που σε βλέπει κάποιος χαίρεται κι εγώ χαίρομαι πάντα όταν σε βλέπω" με ένα πάρα πολύ γλυκό και τρυφερό χαμόγελο. Σ' αυτή τη σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ισχύει αυτό που ανέφερα. Μου δίνει το χώρο και το χρόνο να μοιράσω το φως μου, γιατί ξέρει πως τώρα είναι η ώρα που θέλω και μπορώ να το κάνω. Παρατήρησα λοιπόν, ότι τον τελευταίο καιρό μιλάω πολύ για τη χαρά που χρειάζομαι και για όσα με στεναχωρούν και μου την παίρνουν, αφήνοντας στην αγαπημένη φίλη λιγότερο από όσο χρόνο και χώρο αξίζει. Ωστόσο, παρόλο που το ξέρει, χαίρεται με τη δική μου χαρά κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει την ισορροπία, τί σχέση έχουμε, τί αγάπη και ότι είμαστε δύο διαφορετικοί κι ελεύθεροι άνθρωποι που δεν δεσμεύουμε, αλλά μοιραζόμαστε συναισθήματα και στιγμές...Σπουδαίο πράγμα. Ειδικά, όταν αναγνωρίζει τη σημασία του να είσαι ευτυχισμένος και να κάνεις ό,τι μπορείς για να το πραγματώσεις.
Στο πιο αγαπημένο μου Ε, λοιπόν, που ξέρει να φωτίζει, αλλά και να περιμένει όταν είναι η σειρά σου για το φωτισμό, χωρίς να σε "βραχυκυκλώνει"...
Στις γιορτές που θέλω να αξίζουν πιο πολλά από όσα προσδοκώ και στους ανθρώπους...το ίδιο.

Υ.Γ. "Και του χρόνου" Φοίβος Δεληβοριάς(Προσέξτε τους στίχους..."γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει, γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι..."):
http://www.youtube.com/watch?v=M7Oz38cJGdw
"Τα Χριστούγεννα με σένα" Θάνος Καλλίρης:
http://www.youtube.com/watch?v=nJN-HKUi2wk&feature=related

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

...Για μένα

 Είναι στιγμές που όλα γύρω σου νομίζεις πως είναι εντελώς λάθος, σε άλλη κατάσταση, σε άλλη λογική, σε άλλο γαλαξία. Είναι όμως και περίοδοι που όσα θες είναι όπως πρέπει, αλλά ίσως όχι οι άλλοι. Μεγαλώνοντας και περνώντας από τη μετεφηβική εποχή στην ενηλικίωση της νεότητας συνειδητοποιώ κάτι εκπληκτικό, το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει για τον εαυτό μου είναι η ψυχοθεραπεία, γιατί είναι το μοναδικό πραγματικό και ανεκτίμητο δώρο στον εαυτό μου. Βλέπω  όσα οι άλλοι δεν μπορούν (ή συνειδητά δεν θέλουν) να δουν, αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο χωρίς όμως να πληγώνω ή να υποτιμώ τους άλλους και δίνω τα θετικότερα συναισθήματα που έχω πρώτον, γιατί τα διαθέτω και δεύτερον, γιατί το νιώθω χωρίς να απαιτώ να μου επιστραφεί. Χαίρομαι αφάνταστα όταν εκτιμάται, σημειώνεται και επιστρέφεται αυτή η αυθόρμητη δοτικότητα, αλλά η χαρά είναι εξαρχής στην επιθυμία να μεταδώσω όμορφα αισθήματα. Στο γεγονός και μόνο ότι θα χαμογελάσουν και θα φτιάξει η μέρα μερικών ανθρώπων και δεν είναι λίγο. Σκεφτείτε τί ωραίο που είναι να το έκανε κάποιος για εσάς! Εγώ θα ένιωθα και νιώθω όταν συμβαίνει υπέροχα.
Όταν φτάνεις στο σημείο να απομυθοποιείς όσους είχες με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο μυαλό σου, δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί μπορεί να σημαίνει πως επιτέλους βρήκες τον εαυτό σου, τη θέση σου, την αξία σου και έφτασες πολύ κοντά σ' αυτό που πάντα ήθελες να είσαι. Πάντα κάνεις λάθη, αρκεί να μαθαίνεις απ' αυτά για να μην τα επαναλάβεις με τον ίδιο τρόπο. ότι θα τα ξανακάνεις, θα τα ξανακάνεις, αλλά αν επαναλαμβάνονται αυτούσια τότε δεν κάνεις κάτι σωστά. Αυτό έμαθα στην διαδικασία των συνεδριών. Δεν μπορείς να αποφύγεις ούτε την παλινδρόμηση, ούτε κάποια λάθη που σχετίζονται με την ουσία του χαρακτήρα και το περιβάλλον σου, μπορείς πάντα όμως να τα προλαβαίνεις, να τα διαφοροποιείς, να τα διορθώνεις, να τα υπογραμμίζεις, να τα αναλύεις, να τα αντιμετωπίζεις πιο αποτελεσματικά και να θέτεις τα όριά σου.
Φαντάζομαι ότι όλοι σχεδόν έχουμε βρεθεί σε φάσεις που νομίζουμε πως ό,τι συμβαίνει, γίνεται ή λέγεται μας αφορά. Να σας πω ένα μυστικό; Κάποιες φορές ισχύει, κάποιες άλλες πάλι κάνουμε ό,τι μπορούμε -μάταια- για να ισχύσει. Τελικά όμως, συνειδητοποιείς ότι όταν πάψεις να δίνεις τόση αξία σε αυτά που πιστεύει, για σένα ή γενικά, κάποιος κι έχεις διαφοροποιηθεί από αυτόν, τότε είναι που σε κάνει το κέντρο της προσοχής ή του αρνητισμού του ή ακόμη, προσπαθεί να επιτύχει την απόλυτη ταύτιση προσωπικοτήτων. Είτε απ' την άλλη χαίρεται βαθιά κι ειλικρινά για σένα και προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Στην πρώτη περίπτωση  είναι που πρέπει να πεις, όοοοοοοοοοοοχι, λυπάμαι πολύ, εγώ τώρα είμαι πάρα πολύ κοντά σ' αυτό που θέλω, μ' αρέσω, με χαίρομαι, ΧΑΙΡΟΜΑΙ, αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο και απολαμβάνω την εκτίμηση, το σεβασμό, τη συμπάθεια, την αγάπη γι' αυτό που είμαι αποκτώντας αυτοπεποίθηση και πατάω γερά στα πόδια μου. Δεν είμαστε ένα, δεν θέλω να είμαστε ένα, θέλω να είμαστε εγώ κι εσύ, όχι εμείς. Το εμείς είναι ωραίο όταν δηλώνει οικειότητα και συναισθηματικό δεσμό, όχι ταύτιση και δεσμά. Το εμείς φτιάχνεται από το εγώ και το εσύ, αλλά πρέπει να ξέρουμε πώς, πότε και γιατί το χρησιμοποιούμε.
Δημιουργούμε δεσμούς και σχέσεις με τους ανθρώπους, όχι ισόβια δεσμά, σκεφτόμαστε με διαφορετικό τρόπο και λειτουργούμε αυτόνομα. Λειτουργούμε για το "εγώ" μας, όχι για τους άλλους. Η ζωή είναι μία για τον καθένα, όχι μία που τη μοιραζόμαστε καμιά δεκαριά άνθρωποι. Βάζουμε ανθρώπους στη ζωή μας και μοιραζόμαστε στιγμές μ' αυτούς, αλλά δεν είναι η ζωή "μας", είναι η ζωή ΜΟΥ που σε συμπεριλαμβάνει κι η δική σου που περιλαμβάνει ΚΑΙ εμένα μαζί με τόσους άλλους. Δημιουργούμε το χώρο που θέλουμε στη ζωή κάποιου, αν όμως δεν θέλει, δεν μπορεί να μας τον δώσει και μας αδικεί, τότε απλώς δίνουμε κι εμείς το χώρο που νομίζουμε πως αξίζει και μόνο τόσο και κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας. Άλλωστε όλοι περνούν δύσκολες περιόδους, πιο απόμακρες, πιο κλειστοφοβικές, πιο επιθετικές, αγχογόνες, ναι, ναι ακόμη και περιόδους που γινόμαστε μισάνθρωποι, αλλά όταν εντέχνως προσπαθούν να μας μειώσουν ή να μας φορτώσουν ενοχές για αυτό που είμαστε, επειδή δεν είναι στα καλύτερα τους, τότε απομακρύνεσαι, κατεβάζεις ρολά στον αρνητισμό κι αναζητάς τις όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές.
Ειλικρινά το λέω, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να είσαι με ανθρώπους που έχεις να συζητήσεις άπειρα πράγματα, σοβαρά κι αστεία, να ανταλλάξεις απόψεις, να κάνεις πλάκα, να γελάσεις, να ανακαλύψεις άλλους ανθρώπους, να αισθανθείς οικεία, να αφεθείς, να ενθουσιαστείς, να χτίσεις ζεστές, ανθρώπινες, τρυφερές, αληθινές και χαρούμενες σχέσεις που δεν απαιτούν τίποτε, δεν οριοθετούν και δεν θέτουν όρους, σου δημιουργούν τη διάθεση να δώσεις, το κερδίζουν. Είναι όπως και όταν έχεις χτίσει ήδη μια σχέση με έναν άνθρωπο που σ' αγαπάει, σε νοιάζεται και εκτιμά αυτό που είσαι εσύ μεμονωμένα -όχι σε σχέση με τον ίδιο- και δεν διεκδικεί ούτε απαιτεί, έχει κερδίσει όσα πράγματι αξίζει και δεν σε κρίνει, σε αφήνει ελεύθερο να χαίρεσαι. Σε μια τέτοια σχέση είναι κρίμα να ασχολείσαι και να αναλώνεσαι σε αναλύσεις για το πόσο οι άλλοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη μοναδικότητα και αυτονομία ενός προσώπου, γιατί τότε χάνεται λόγω φθοράς και η όμορφη ατμόσφαιρα που υπάρχει. Οι άνθρωποι που μας δίνουν ασφάλεια, χαρά και ελευθερία πρέπει να μην "γκριζάρουν" με τέτοια, γιατί είναι πολύχρωμοι. Έχω κάνει κι εγώ τέτοια λάθη, αλλά μόλις αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω να μην το επαναλάβω. Να ένα παράδειγμα λάθους που δεν πρέπει να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο. Η χαρά πρέπει να διαφυλάσσεται, γιατί μέσα σε τόση λύπη μπορεί να πνιγεί κι η χαρά κι η αγάπη...
Ξέρετε κάτι; Τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή γίνονται φυσικά κι αυθόρμητα, ούτε σε συναισθηματικά κρεσέντα, ούτε με υπερβολική δεξιοτεχνία. Ο καθένας κερδίζει τη θέση στην καρδιά και τη ζωή μας, γιατί δημιουργεί με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του το χώρο που του αξίζει και του αναλογεί.
Ό,τι κι αν κάνουν, πιστεύουν ή επιθυμούν οι γύρω μας, ένα είναι το σημαντικότερο όλων: Να κάνουμε πάντα με όλη μας την καρδιά αυτό που θέλουμε εμείς για να είμαστε καλά. Να το κάνουμε για εμάς, ή μάλλον να το κάνω για μένα...
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, οι πιο αγαπημένες μου γιορτές (Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά), που σκορπίζουν αγάπη, φως, χαρά, αισιοδοξία, δοτικότητα. Πολύ δύσκολος καιρός για αισιοδοξία, αλλά αν δώσεις λίγη θετική ενέργεια, θα γίνουν λίγοι περισσότεροι άνθρωποι χαρούμενοι, αλλά θα γίνεις κι εσύ. Εγώ είμαι αυτής της νοοτροπίας. Βάλε την αγάπη και τη χαρά στη ζωή σου και χάρισε παντού, ακόμη κι οι πιο απαισιόδοξοι θα χαμογελάσουν.
Δεν μπορεί, αν στείλεις τόσα ωραία συναισθήματα στο σύμπαν θα στα επιστρέψει, αλλά ακόμη κι αν δεν γίνει, εσύ έκανες κάτι σημαντικό. Έγινες πηγή και πομπός χαράς, αγάπης και τρυφερότητας. Δεν είναι λίγο.
Αρκεί να αγαπάς εσένα...για σένα!

Υ.Γ. Ένα πολυαγαπημένο τραγούδι από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη,"Post love":
http://www.youtube.com/watch?v=jwezC5QmJmk
Για τις ελεύθερες ψυχές "Alma Libre" από Γιάννη Κότσιρα:
http://www.youtube.com/watch?v=HhSG1Qs1psY
"Ολόκληρος" από Νίκο Πορτοκάλογλου, γιατί αυτό είναι ευλογία κι ευτυχία, να νιώθουμε ολόκληροι:
http://www.youtube.com/watch?v=IRzPrKbHoKs

Καλό μας ξημέρωμα και καλή αρχή σε ό,τι ξεκινάμε!

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

1η Δεκεμβρίου...στο κόκκινο για τον έρωτα!

AIDS, HIV...όπως κι αν το πεις είναι το ίδιο πράγμα. Η 1η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του ιού HIV. Η μάστιγα του 20ου αιώνα, έγινε και η μάστιγα του 21ου. Αύριο στο Σύνταγμα και σε κεντρικά σημεία θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ενημερώνουν για τον ιό και θα μοιράζουν κόκκινα κορδελάκια. Πάρτε τα, φορέστε τα χωρίς καμιά ντροπή, αλλά όχι μόνο αύριο. Κάθε μέρα. Εγώ από πέρυσι που το πήρα αυτό κάνω. Το έχω καρφιτσωμένο στο μπουφάν μου και γιατί μ' αρέσει, αλλά κυρίως, γιατί το AIDS δεν υπάρχει μόνο μια μέρα το χρόνο, αλλά όλο το χρόνο. Είμαστε νέοι άνθρωποι, γεμάτοι ζωή, πάθος και ορμόνες σε απίστευτο χορό, αλλά η υγεία είναι πρώτα και πάνω από όλα. Για να χαρούμε τον έρωτα, πρέπει να τον διασφαλίσουμε.
Οι τρόποι μετάδοσης του ιού είναι οι εξής: 1. Με σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις, με οροθετικό άτομο
2.Με τη μετάγγιση μολυσμένου αίματος ή παραγώγων αίματος
3. Από μητέρα που έχει μολυνθεί στο παιδί της, στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού ή του θηλασμού
4. Με τη χρήση από κοινού αιχμηρών αντικειμένων (ξυραφάκια, βελόνες, σύριγγες κ.α.)

Είναι απλό, όταν έρχεστε σε οποιασδήποτε μορφής επαφή χρησιμοποιείτε πάντα προφυλακτικό, κάντε αιματολογικές εξετάσεις για τον ιό ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φροντίστε να γνωρίζετε εάν ο ερωτικός σας σύντροφος είναι υγιής. Όταν το θέμα είναι η υγεία τίποτε δεν είναι υπερβολικό ή ντροπιαστικό. Όσο περισσότεροι και κυρίως περιστασιακοί σύντροφοι τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος μόλυνσης από τον HIV αν δεν λαμβάνονται οι απαραίτητες προφυλάξεις.
Ο έρωτας είναι κάτι υπέροχο στη ζωή, γι' αυτό ας προφυλάξουμε και τον έρωτα και τη ζωή. Μην σκεφτείτε "αποκλείεται να συμβεί σε μένα", αυτό θα σκέφτονταν και οι 8.500 (τον Νοέμβρη του 2009 και 9.229 τον Οκτώβριο του 2008) ασθενείς σε όλη την Ελλάδα. Τρομακτικός αριθμός αν το σκεφτείς, πόσο μάλλον να ανήκεις σ' αυτούς τους 8.500.
Αν νοιάζεσαι για σένα και για όποιον αγαπάς, χρησιμοποίησε προφυλακτικό. Δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα, αν είσαι ετεροφυλόφιλος, ομοφυλόφιλος ή αμφιφυλόφιλος, είσαι ένας άνθρωπος που κάνει έρωτα κι είσαι υπεύθυνος για σένα και για όποιον βάζεις στην καρδιά και την αγκαλιά σου.
Αύριο φόρα το κόκκινο κορδελάκι και σκέψου πόσο καλύτερα θα ένιωθες αν δεν χρειαζόταν να το σκέφτεσαι μια μέρα το χρόνο, γιατί θα πρόσεχες όλο τον υπόλοιπο.

Ειδικά ενημερωτικά-διαφημιστικά σποτ:
http://www.youtube.com/watch?v=VQ4P0IftHjw
http://www.youtube.com/watch?v=kx8aliX8pGo
http://www.youtube.com/watch?v=5iiR2sKOpQY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=yZpyDGS7E1o
http://www.youtube.com/watch?v=V3OnolelZnw
http://www.youtube.com/watch?v=e4ZBzMOV9Js

Για να ενημερωθείτε και να μάθετε περισσότερες πληροφορίες:
http://www.hivaids.gr/homepage.php
http://www.hivaids.gr/enghomepage.php?id=pliroforisi/deltio
http://news.ert.gr/el/ygeia/eidiseis/29775-ayksimena-ta-krousmata-tou-aids-stin-ellada

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Σκυθρωποί δρόμοι κι άνθρωποι μόνοι...

Κάνεις μια βόλτα στην Αθήνα το μεσημεράκι του Σαββάτου και παρατηρείς ανθρώπους με τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά με ένα κοινό. Χαμογελούν σπάνια κι όταν συμβαίνει μοιάζει τόσο περίεργο που σε εκπλήσσει.
Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε λεωφορεία, μετρό, τρένα, τρόλεϊ να παλεύουν με τα λεπτά που περνούν, ενώ περιμένουν είτε να φτάσει το μέσο που θα τους μεταφέρει ή να φτάσουν οι ίδιοι στον προορισμό τους. Η διάθεση τους δεν είναι ιδιαίτερα καλή, καθώς μια τέτοια αναμονή και ταλαιπωρία δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτε άλλο παρά εκνευρισμό και αγανάκτηση.
Ξαφνικά ο κόσμος γύρω κινείται σε μια δίνη άγχους, εκνευρισμού, βιασύνης, αναίτιου θυμού, απαισιοδοξίας, γκρίνιας και το χειρότερο είναι όχι μόνο πως παρασέρνει κι εσένα, αλλά ότι ακόμη κι όταν συνειδητοποιείς όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σε κουράζει συνειδητά, υποσυνείδητα της παραδίνεσαι αμαχητί.
Στην Ελλάδα νομίζω πως οι άνθρωποι ήμασταν πάντα του κεφιού και της χαράς, μεσογειακός λαός γαρ, αλλά συγχρόνως καταστροφολόγοι και ευερέθιστοι, με το ζωνάρι λυμένο για καβγά. Τον τελευταίο καιρό, όμως, η χαρά έγινε τόσο μικρή που πια δεν φαίνεται, κρύφτηκε πίσω από αμέτρητα προβλήματα κι ανησυχίες και μπήκε στον πάγο. Απ' την άλλη, η απογοήτευση και η έκρυθμη ατμόσφαιρα έχουν παγιωθεί στην καθημερινότητα κι εμείς βουλιάζουμε σ' αυτήν.
Όλα μας φταίνε. Όχι άδικα πάντα, αλλά τώρα παίρνουν άλλες διαστάσεις, διογκώνονται στο μυαλό μας κι από κει ξεκινούν τα προβλήματα.
Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η ανασφάλεια, οι συνεχείς ανακοινώσεις νέων μέτρων, η πεποίθηση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε και πως η όποια προσπάθεια από την πλευρά μας θα καταλήξει στο κενό, ο φόβος ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό και οι καθημερινές συνήθειες κι υποχρεώσεις που μοιάζουν δυσβάσταχτες, σαν να σφίγγει μια θηλιά γύρω απ' το λαιμό δημιουργούν μια πρωτοφανή ίσως -λόγω έκτασης- παθητική επιθετικότητα. Είμαστε επιρρεπείς στα άσχημα συναισθήματα και έτοιμοι για καβγά, περιμένουμε μόνο την αφορμή, για να μη σας πω ότι την αναζητούμε κιόλας. Είναι όμως ο κατάλληλος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τη ζωή;
Από τον Φεβρουάριο περιμένουμε ολοκαίνουργια οικονομικά μέτρα, ολόφρεσκα σαν φραντζολάκια που βγήκαν απ' το φούρνο, επιχειρήσεις κλείνουν, μικρά μαγαζιά, αλλά και και εταιρίες ομίλων. Η εφημερίδα Το Βήμα την Παρασκευή κυκλοφόρησε το τελευταίο καθημερινό της φύλλο, ο Freedom 88,9 κλείνει οσονούπω κι όταν το άκουσα άρχισα να σκέφτομαι με απαισιοδοξία. Πολύ εύκολα απογοητεύεσαι θα μου πείτε, αλλά λόγω επαγγέλματος με αφορούν όλες αυτές οι αλλαγές και ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του ραδιοφωνικού σταθμού, που έκλεισε ένα χρόνο ζωής και κάποιους μήνες, καθώς ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και διαφορετικός σταθμός, που πρόβαλλε καλλιτέχνες γνωστούς κι αγαπημένους, αλλά και άλλους αξιόλογους που τους ανακάλυπτε και τους πρότεινε στο κοινό. Όχι ό,τι επιβάλλουν οι εταιρείες, αλλά πραγματικά ιδιαίτερες μουσικές, ένα αληθινά ελεύθερο ραδιόφωνο που εν μέσω οικονομικών περικοπών χάνει την ευκαιρία να συνεχίσει την ελπιδοφόρα πορεία του, γιατί το κοινό του θεωρείται μικρό για το εμπορικό τμήμα. Η όαση στο ραδιόφωνο -γιατί κακά τα ψέμματα κι εγώ που αγαπώ και το λαϊκό και το ελληνικό ποπ και το ελαφρολαϊκό, νομίζω πως φτάσαμε στο αποκορύφωμα παρακμής και αηδίας σε μουσικές- θα κλείσει για να δώσει άραγε σε τί τη θέση του; Απ' ό,τι ακούγεται στον Hot Fm (Jesus!!!) που δεν θα χρειάζεται ανθρώπινο δυναμικό, άρα οι απολύσεις συνεχίζονται.
Να 'τη η απογοήτευση κι ο πεσιμισμός! Σκεφτόμουν τί να κάνω για να αντιδράσω στην αρνητική ενέργεια που με περιβάλλει και έχει γεμίσει την ψυχή και τον οργανισμό μου, νομίζω πως το βρήκα. Το πρώτο βήμα είναι ότι γράφω εδώ πως ΔΕΝ ΘΕΛΩ να κλείσει ο Freedom, γιατί καλά είναι να τα λέμε στις παρέες, αλλά να το λέμε και κάπου που μπορούν να το δουν κι όσοι δεν είναι φίλοι μας. Δεύτερον, αποφάσισα -μάλλον λίγο αργά, αλλά όπως λέει κι ο λαός ποτέ δεν είναι αργά- πως για να κερδίσεις την ελευθερία πρέπει να είσαι ελεύθερος στο μυαλό. Ελεύθερος από ό, τι μπορεί να μας κάνει να χάσουμε τη δύναμη, τη συγκέντρωση στο στόχο, την όρεξη για δημιουργία και ζωή, τη χαρά, το χαμόγελο, την επαναστατικότητα, την αγωνιστικότητα, την ικανότητα να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, την αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Πόσοι ανελεύθεροι άνθρωποι είμαστε άραγε στον κόσμο; Ας κάνουμε το Βήμα για να κερδίσουμε Freedom. Μπορεί μέσα στην κρίση να ορίζει κάποιους τομείς η οικονομική δυσπραγία, αλλά τελικά, θα διαφωνήσω ότι η ζωή είναι αγώνας και θα πω πως η ζωή είναι ένα ταξίδι που θέλοντας και μη θα περάσουμε από πολλά και διαφορετικά μέρη, υπό ποικίλες συνθήκες, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουμε μόνο αν επιλέξαμε τις διαδρομές κι αν δεν σταματήσαμε να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας.
Για τα Σάββατα που κρατούν λίγο και τις αντικειμενικές συνθήκες που τα κάνουν ακόμη μικρότερα. Για τα Σάββατα που τόσο αγαπώ και θέλω να μ' αγαπήσουν κι αυτά...ελεύθερα, παρακαλώ!

"Η μελαγχολία της ευτυχίας" Μάνος Χατζιδάκης:
 http://www.youtube.com/watch?v=7Yhr4LfmHfA
"Σάββατο", "Κι εγώ σαν πόλη","Το ξέρω πια δε μ' αγαπάς" και "Οδός Αριστοτέλους" Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=h524MezbfM0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=TmWX0E1O1sE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=A1azK5Sy_Jw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=0RwmACDCcWA
"Ο άλλος μου εαυτός" Γιώργος Νταλάρας και Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=dEh83VsWH_s&feature=related
"Οι ελεύθεροι κι ωραίοι"  και "Το πεπρωμένο" Γιώργος Νταλάρας:
http://www.youtube.com/watch?v=I9gAqx3BCdE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=sZdR-gyrT5Q&feature=related

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

I need time...

Χρόνος. Δύσκολο να ορίσεις τι είναι. Είναι εκείνες οι ατέλειωτες, άδειες και βαρετές ώρες που περιμένεις κάτι να συμβεί για να αποκτήσει νόημα η καθημερινότητά σου; Ή μήπως είναι εκείνες οι στιγμές που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ κι όμως, φεύγουν πριν καν το καταλάβεις; Είναι η αναμονή έξω από ένα χειρουργείο ή μια αίθουσα τοκετού ή στην ουρά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς και στη στάση  περιμένοντας το λεωφορείο;  Πότε περνά έχοντας εκπληρώσει το σκοπό του και πότε κυλά άσκοπα χωρίς να έχεις κάνει τίποτε από όλα όσα θα μπορούσες; Πότε ο χρόνος είναι σύμμαχος και πότε εχθρός; Μια στιγμή μπορεί να κάνει τη διαφορά κι άλλη φορά ίσως χρειάζεται να δώσεις χρόνο, περισσότερο χρόνο, σε σένα, στους άλλους, στο μυαλό, στις πράξεις, στα αισθήματα. Τώρα θα μου πείτε, μα πώς σου ήρθε τώρα αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα γύρω από το χρόνο; Ούτε γενέθλια έχω, ούτε Πρωτοχρονιά είναι, δόξα τον καλό Θεούλη όλοι μια χαρά είμαστε, άρα...; 
Σε μια συζήτηση χθες έλεγα -κάνοντας πλάκα- ότι η μακροβιότερη σχέση μου είναι με τον Νίκο Αλιάγα(χιούμορ και φαντασία). Ναι, το παραδέχομαι, τον αγαπώ!Εγώ και πόσες άλλες χιλιάδες κοριτσάκια, κοπέλες, γυναίκες σε Ελλάδα και Γαλλία (και όχι μόνον).Όταν τον είδα πρώτη φορά πήγαινα Α' Γυμνασίου, δηλαδή το 2000 και τώρα έχοντας τελειώσει το Πανεπιστήμιο αυτή η αδυναμία συνεχίζεται, 10 χρόνια μετά. Έκανα λοιπόν πλάκα, λέγοντας ότι ο Αλιάγας είναι ο μόνος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι τρελάθηκα κι έχω παραισθήσεις, εξηγούμαι. Με αφετηρία αυτό, σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων, είτε φιλικές είτε ερωτικές είτε επαγγελματικές, οικογενειακές κλπ δεν διαρκούν και πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχείς και δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Και ξέρετε πού κατέληξα; Στον χρόνο! Ή για να είμαι πιο σωστή ΚΑΙ στο χρόνο.
Κάποιες φορές συναντάμε κατάλληλους ανθρώπους τη λάθος στιγμή, είτε εμείς δεν είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι με τις κεραίες μας στραμμένες προς αυτή την κατεύθυνση, είτε εκείνοι δεν μπορούν να δουν εμάς. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως αυτή η συνάντηση ήταν μαγική. Άλλες φορές συναντάμε στην δική μας τέλεια στιγμή τον λάθος άνθρωπο κι απ΄την ανάγκη μας να πάρει σάρκα και οστά η θετική διάθεση προς μια νέα γνωριμία (φιλική ή ερωτική), βάζουμε στη ζωή μας ακατάλληλο άνθρωπο.
Υπάρχουν αγαπητοί μου, όμως, φορές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη σωστή φάση της ζωής σου και συναντάς κάποιον-α που είναι -ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι είναι- αυτό ακριβώς που έπρεπε, έψαχνες, ήθελες, χρειαζόσουν. Ξεκινάς λοιπόν, με τις καλύτερες των προθέσεων και είσαι μες στη χαρά για όσο διαρκεί η ψευδαίσθηση ότι αυτό ήταν που ζητούσες. Μια μέρα ωστόσο, συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως πίστευες, ότι καταπιέζεσαι, ότι είσαι δυστυχής, ότι υπάρχουν κενά, ότι χάνεις τον εαυτό σου για να δώσεις το χώρο που καταλαμβάνει στη ζωή σου ο/η άλλος-η, πως θες χώρο και κυρίως, χρόνο μακριά του/της. Υγιές. Όλοι το έχουμε ζήσει κι ίσως το ξαναζήσουμε.
Κάποτε βρισκόμαστε σε μια εύθραυστη συναισθηματική κατάσταση και θέλουμε διακαώς να βρούμε ανθρώπους να αγαπήσουμε, να γίνουν φίλοι μας, αλλά και να ερωτευθούμε κι έτσι προβάλλουμε σ' αυτούς που μπαίνουν τώρα στο προσκήνιο αυτή μας την επιθυμία και ανάγκη, τόσο που να μεγαλοποιούμε αυτά που αισθανόμαστε, να βλέπουμε το χάος μακριά τους και τον παράδεισο κοντά τους και βιαζόμαστε να βάλουμε ταμπέλες και ονόματα στα αισθήματα, τις σχέσεις, τους ανθρώπους. Αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε τη σχέση που θέλουμε μαζί τους, ίσως όταν έχουμε κατακτήσει το στόχο μας, καταλάβουμε ότι δώσαμε περισσότερη αξία από όση πραγματικά είχε και τα αισθήματα ήταν πλασματικά. Τότε, η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη. Αν είχαμε δώσει χρόνο στον εαυτό μας να είχαμε συνειδητοποιήσει το απατηλό του πράγματος και να είχαμε προλάβει την εμπλοκή όχι μόνο τη δική μας, αλλά και την ταλαιπωρία των άλλων. Τα αισθήματα είναι σαν πανάκριβα κρύσταλλα, ακριβά, εύθραυστα κι αναντικατάστατα.
Ξέρετε, είναι και περίοδοι που δεν θες τίποτα καινούργιο γιατί έχεις απογοητευθεί, θες ή τα παλιά και γνώριμα ή να απομονωθείς. Αυτό μπορείς να το κάνεις με τη συμπεριφορά σου, αποθαρρύνοντας κι απομακρύνοντας τους ανθρώπους γύρω σου και θέτοντας όρια, ότι δεν σου χρειάζονται νέοι άνθρωποι, σου αρκούν όσοι έχεις. Τότε, ίσως χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις όμορφες, ευχάριστες στιγμές με νέους ανθρώπους που μπορούν να σου προσφέρουν ό,τι δεν μπορούν οι παλιοί γνώριμοι. Νέο αέρα, νέες σκέψεις, νέες ανακαλύψεις, νέα αισθήματα, καινούργιες σχέσεις.
Ο χρόνος που λέτε, μαζί με τους ψυχογενείς παράγοντες, παίζει μεγάλο ρόλο στις σχέσεις και τη ζωή μας. Πόσες φορές έχετε πει "γιατί δεν το έκανα τότε αυτό;", "γιατί δεν είπα το άλλο;" ή "γιατί έκανα ή είπε αυτό κι όχι εκείνο;", "γιατί άργησα τόσο, γιατί βιάστηκα, γιατί δεν τόλμησα;". Εγώ πολλές, γι' αυτό σας λέω, ο χρόνος είναι σπουδαίο πράγμα. Μπορεί να σε κάνει πανευτυχή ή να σε ρίξει στα Τάρταρα, μπορεί να σου χαμογελά ή να γελά ειρωνικά εις βάρος σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν εν βρασμώ κι άλλοι που θέλουν το χρόνο τους να επεξεργαστούν τα γεγονότα και μετά να πράξουν. Είναι οι αυθόρμητοι, οι χειμαρρώδεις ή  και οι παρορμητικοί, οι άμυαλοι κι απ' την άλλη, οι ψύχραιμοι, συγκρατημένοι κι αυτοί που θέλουν να εξασφαλίσουν τον εγωισμό ή τα αισθήματά τους. Θα με τοποθετούσα στους αυθόρμητους (με λίγη δόση από ανάγκη να πάρω το χρόνο μου), αλλά με ενοχές, γιατί βλέπετε περιτριγυρίζομαι από πολλούς της δεύτερης κατηγορίας, αν κι αυτοί όσο κι αν δεν το παραδέχονται μπορεί να μην γίνονται αυθόρμητοι, αλλά λίγο απ' τα υπόλοιπα έχουν. Άλλοτε είναι προτέρημα κι άλλοτε ελάττωμα, όλα στη ζωή κάπως έτσι είναι κι όλοι θα περάσουμε από αυτά τα στάδια μηδενός εξαιρουμένου.
Ο χρόνος...εκεί που δεν το περιμένεις βλέπεις πλευρές ανθρώπων που ξέρεις κι ούτε που τις φανταζόσουν, ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Λέμε ήταν "η κακιά η ώρα", έχουμε κακές και καλές στιγμές, τρυφερές και σκληρές, ευαίσθητες και εγωιστικές, άρα ο χρόνος  καθορίζει αναρίθμητους τομείς της ζωής μας. Και δεν γυρίζει πίσω ούτε για να αλλάξουμε αποφάσεις και πράξεις, ούτε για να διορθώσουμε, ούτε για να ξαναζήσουμε στιγμές. Γι' αυτό είναι πολύτιμος, γιατί δεν μπορείς να αποταμιεύσεις το χαμένο χρόνο, άπαξ και χαθεί, ψάξε να τον βρεις. Άσκοπα. Χάθηκε.
Μετρώ τις αδικοχαμένες μου ώρες και μέρες και στεναχωριέμαι, γιατί ξέρω πως θα έρθουν κι άλλες που θα φύγουν έτσι, δεν θέλω. Θα υπάρξουν μέρες που δεν θα τις χαίρομαι, που θα περνούν βασανιστικά αργά, ενώ θα θέλω να περάσουν σαν νεράκι κι άλλες που θα θέλω να διαρκέσουν μια αιωνιότητα και θα εξαφανισθούν σαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αμαρτία δεν είναι να περνούν βασανιστικά αργά, βαρετά και κουραστικά οι μέρες μας και να ευχόμαστε να χαθούν; Χαμένες στιγμές, τόσες στιγμές...και να' ναι χαμένες.
Ο χρόνος μάς αλλάζει, τα σημάδια του ανεξίτηλα -τί κοινοτοπία και πόσο αλήθεια!- πάνω σε πρόσωπα, κορμιά, ψυχές, καρδιές και πνεύμα. Σε ανθρώπους.
Τελικά, κατάλαβα -τουλάχιστον αυτό πιστεύω τώρα- γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, Αφιερώνουμε χρόνο αναγκαίο, δηλαδή αν μέσα σε όλη μου τη βδομάδα μπορώ να σε δω τώρα, θα σε δω κι ας μην είναι η κατάλληλη στιγμή κι ας μην είναι τώρα η επιθυμία μου να σε δω και να σ' ακούσω μεγάλη, ή η διάθεσή μου να ταυτίζεται με τη δική σου. Εν ολίγους, κι ας μην πολυθέλω να σε δω κι ας μην πολυθέλω την παρέα σου, τώρα μπορώ, άρα τώρα θα βρεθούμε. Κι εκεί είναι το λάθος. Η αγάπη και ο έρωτας δεν πρέπει να απαιτούνται απ' τις στιγμές, πρέπει να απαιτούν τις στιγμές.
Η ιδανική σχέση είναι αυτή με τον Αλιάγα που σας έλεγα νωρίτερα. Μην μου αποδίδετε το βραβείο της ανοιχτής παλάμης ακόμη, προσέξτε. Σ' αρέσει ένας άνθρωπος γι' αυτό ακριβώς που είναι, δεν θες να τον αλλάξεις, είναι τέλειος (γιατί και να ήθελες δεν μπορείς να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις). Είναι εκεί όταν το θέλεις εσύ-ανοίγεις το φάκελο με τις φωτογραφίες και τον βλέπεις, μπαίνεις στο youtube και βλέπεις εκπομπές κλπ κλπ- ή σου κάνει ευχάριστες εκπλήξεις σε ανύποπτο χρόνο (π.χ. παρουσίαση νέου αρώματος σε πολυκατάστημα στην Αθήνα). Δεν επεμβαίνει ποτέ στη ζωή σου, δεν σου κάνει έλεγχο, δεν νιώθεις ότι απαιτεί χώρο, καταλαμβάνει όσο του δώσεις. Είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να καταπιέζεσαι και να υποχωρείς,  δεν προσπαθεί να σε αλλάξει, σε θέλει όπως ακριβώς είσαι (αυτό έχεις πλάσει στο όμορφο κεφαλάκι σου για να τον μυθοποιείς ακόμη περισσότερο), σε κάνει να γελάς, ξέρει πότε να μην βρίσκεται γύρω σου (εν προκειμένω, στο μυαλό σου) όταν δεν έχεις διάθεση και αποσύρεσαι. Δεν έχεις απαιτήσεις, σε καλύπτει αυτό που έχεις, κι εκείνος δεν απαιτεί ούτε χρόνο ούτε χώρο, είναι ικανοποιημένος με όσα δίνεις, σε αφήνει ελεύθερη να αναπνέεις και να ζεις. Δεν σου λέει ψέμματα, ούτε σε έχει στην τσίτα, ξέρεις όσα χρειάζεται γι' αυτόν, αλλά συνεχίζει να διατηρεί το μυστήριο και το ενδιαφέρον και αποδέχεσαι πλήρως το γεγονός ότι έχεις από αυτόν το κομμάτι που σου αναλογεί, χωρίς πανικούς, δράματα, κλάματα, ταβανοθεραπείες και ατέλειωτες αναλύσεις τού "τί σκέφτεται, τί λάθος έχω κάνει, γιατί φέρεται έτσι, τί θέλει επιτέλους να κάνω" κλπ. Τέλος, δεν σε απογοητεύει γιατί δεν μπορεί να σε απογοητεύσει. Έχεις όσες προσδοκίες σου επιτρέπει το μυαλό και η εικόνα που έπλασες γι' αυτόν. Άρα, σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω, είναι η μόνη σχέση που δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει ή να σε προδώσει ποτέ!
Στην πραγματική ζωή, όλα γίνονται κάπως διαφορετικά. Αρχίζουμε να απαιτούμε από τους άλλους κι οι άλλοι από εμάς. Μας πνίγουν με τα "θέλω" τους κι εμείς τον εαυτό μας για να ανταποκριθούμε σ' αυτά. Υποχωρούμε και συμβιβαζόμαστε, γιατί έτσι κάνουν όλοι, αλλά επί της ουσίας είτε υποχωρούμε μόνο εμείς ή απαιτούμε να υποχωρούν πάντα οι άλλοι. Καταλαμβάνουμε όσο χώρο μας δώσουν, αν είναι λίγος, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει, τον δεχόμαστε, αν είναι πολύς τον κυριεύουμε και θεωρούμε πως μας ανήκει δικαιωματικά. Ψευδαισθήσεις και στην πραγματική ζωή υπάρχουν (εκεί κι αν υπάρχουν!).
Στις ανθρώπινες σχέσεις τίποτε δεν είναι απλό.  Πάντα υπάρχει το ποιος θα νικήσει, εγώ ή εσύ. Σχέσεις κυριαρχίας κι εγωισμού, περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους ή δίνουμε τα πάντα γιατί οι άλλοι τα ζητούν. Αποφασίζουμε αν θα δώσουμε μάχη ή αν θα σηκώσουμε λευκή σημαία. Αν είμαστε νικητές ή ηττημένοι. Ζούμε όπως θέλουμε αναλαμβάνοντας το ρίσκο και τις ευθύνες ή συμβιβαζόμαστε στα πλαίσια των υπολοίπων. Κι εκεί κάπου, στη διεκδίκηση του χώρου, του χρόνου, της αξίας και των συναισθημάτων έρχεται η απογοήτευση, γιατί προσδοκούμε τα πάντα από έναν μόνο άνθρωπο, γιατί μας έπεισε ή πιστέψαμε πως μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα, γιατί γίναμε αλαζόνες και πλεονέκτες, γιατί έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε δυνατοί με την επιρροή μας πάνω στους άλλους κι εντέλει, γιατί δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλοί άνθρωποι, όπως κι εμείς. Μπορεί να διαφέρουμε, να έχουμε διαφορετικές οπτικές και τρόπους συμπεριφοράς, αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι, θνητοί, ούτε θεοί, ούτε υπεράνθρωποι. Τότε, απομυθοποιούνται τα πάντα κι αρχίζεις να αναζητάς τον εαυτό σου που έχασες στην πορεία και να αναρωτιέσαι πώς δεν είδες όλα τα σημάδια τόσο καιρό.
Μα γιατί ο χρόνος είναι κάτι υποκειμενικό. Ο χρόνος κυλά με τον τρόπο που εμείς κάθε φορά το βλέπουμε, έχουμε βάλει 60 λεπτά σε μια ώρα κι όμως είναι φορές που μοιάζουν με δευτερόλεπτα κι άλλες με χρόνια. Ανθρώπινη εφεύρεση για να καθορίζουμε όσα έχουμε να κάνουμε και να έχουμε ένα μέτρο-πλαίσιο για τις πράξεις και τις ενέργειες μας. Εγωιστική(ή απλώς, ανθρώπινη) εφεύρεση, για να επιβληθεί, να (έχει την ψευδαίσθηση ότι) ελέγχει τη ζωή του.
Ό,τι κι αν είναι, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε πως ο χρόνος μπορεί απρόσμενα να φέρει ανατροπές κι εκπλήξεις. Και το σημαντικότερο, δεν ξέρω για σας, αλλά θέλω χρόνο, τον χρειάζομαι....
(Υ.Γ. "Το 'χαμε ανάγκη κυρα-Τένια μου" που λέει και μια ψυχή)

"Αργούσε πάντα από αρχή. Η αρχή του ήταν πώς η συνέπεια είναι ο κλέφτης του χρόνου."
"Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα."
"Τα περισσότερα σύγχρονα ημερολόγια χαλούν τη γλυκιά απλότητα των ζωών μας με την υπενθύμιση ότι κάθε ημέρα που περνά είναι η επέτειος κάποιου εντελώς αδιάφορου γεγονότος."
"Τριάντα πέντε είναι μια πολύ ελκυστική ηλικία. Η κοινωνία του Λονδίνου είναι πλήρης γυναικών πολύ μεγαλύτερης ηλικίας που με ελεύθερη επιλογή τους, έχουν παραμείνει τριάντα πέντε για χρόνια."
"Το γέλιο δεν είναι κακή αρχή για μια φιλία, και είναι ό,τι καλύτερο για τέλος."
 Όσκαρ Ουάιλντ

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Καμίνης και Μπουτάρης...δώστε και σώστε!

Το παραδέχομαι! Το πόσο το καταχάρηκα που βγήκε Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο Μπουτάρης δεν λέγεται, το πόσο χάρηκα που βγήκε στην Αθήνα ο Καμίνης κι όχι πάλι ο Κακλαμάνης, δεν περιγράφεται!
Νιώθω σαν τον Χελάκη στο Euro 2004 να λέει εκείνο τα ανεπανάληπτο: "Δεν περιγράφω άλλο!"
Μετά την τραγελαφική εκλογή του Π. Ψωμιάδη ως Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας -που μου γεννά την απορία αν οι πολυαγαπημένοι μου Βορειοελλαδίτες το έχουν χάσει ή αν πάνε να ψηφίσουν για χαβαλέ- και μετά την είσοδο ακροδεξιού-χρυσαυγίτη στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, έπρεπε να γίνει κάτι που να μας δώσει λίγη αισιοδοξία και να δείξει ότι τα μυαλά ούτε καμμένα είναι ούτε στα κάγκελα!
Ο κ. Γιώργος Καμίνης με κάνει να ελπίζω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός και έχει διατελέσει συνήγορος του πολίτη, αλλά που ήταν αθόρυβος, μίλαγαν γι' αυτόν χωρίς να μιλάει ο ίδιος κι έτσι πιστεύω -χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά- ότι μπορεί να κάνει κάτι πολύ καλό αν έχει και τη στήριξη του συμβουλίου. Ένα συμβούλιο που, αν εξαιρέσουμε τον Μιχαλολιάκο, περιλαμβάνει νέους ανθρώπους που αγαπάνε την Αθήνα κι όχι την πολιτική, τρανό παράδειγμα ο κατ' εμέ συμπαθέστατος Γιώργος Αμυράς. Η Αθήνα πρέπει να γίνει μια πόλη που δεν φοβίζει τους κατοίκους της, που δεν έχει φοβικά και κλειστοφοβικά σύνδρομα και κάνει τους ανθρώπους της να νιώθουν ασφαλείς. Μια πόλη που προσφέρει όλα αυτά που μπορεί και επιβάλλεται να δώσει. Συνθήκες μιας πραγματικά καλής ζωής σε Έλληνες και ξένους. Όχι στα γκέτο, όχι στις γωνίες, τους δρόμους και πλατείες που κυριαρχούν τα ναρκωτικά, η παρακμή και η εγκληματικότητα, όχι σε μια πόλη που σε διώχνει και δεν σε προσελκύει αν δεν ανήκεις σε μια περιθωριακή κάστα ανθρώπων. Μακάρι να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων των Αθηναίων, και όχι μόνο, ο Γιώργος Καμίνης. Πρέπει.
Όσο για τον Γιάννη Μπουτάρη τί να πεις;! Και μόνο το γεγονός πως ο Άνθιμος τον πολέμησε τόσο και είχε πει εκείνο το υπερφίαλο -ακόμη και για τα δεδομένα του εν λόγω ανθρώπου- "όσο υπάρχει Άνθιμος, Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη δεν βγαίνει", αρκεί για να γουστάρω με τρέλα που βγήκε (ζητώ ταπεινά συγνώμη για την αργκό, αλλά δεν βρίσκω πιο αντιπροσωπευτική φράση γι' αυτό που αισθάνθηκα)! Ναι, είναι ένας άνθρωπος με ψεγάδια, πολλά, έχει παραδεχτεί ότι υπήρξε αλκοολικός, κλίνει προς την αριστερά -ε, για τον Άνθιμο, αν αυτό δεν είναι πρόβλημα και αμαρτία τί είναι;- φοράει σκουλαρίκι, απάντησε χιουμοριστικά (δυστυχώς, πολλοί, όπως και η μανούλα μου δεν το αντελήφθη έτσι, γιατί βλέπετε μερικές φορές η προσήλωση στην πίστη, στην Εκκλησία και όχι στον ίδιο το Θεό ως κάτι διαφορετικό-γιατί σήμερα είναι δύο διαφορετικά πράγματα ως επί το πλείστον- οδηγούν σε απενεργοποίηση της κριτικής σκέψης) πως θα προβάλλει η τοπική τηλεόραση προνοταινίες -ενώ και τώρα πορνό δεν προβάλλει;- και είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Γι' αυτό το καταχάρηκα που βγήκε!
Ο Μπουτάρης δεν θα ζήταγε ποτέ -νομίζω- επανακαταμέτρηση, κάτι που ζητά αυτή τη στιγμή ο Κώστας Γκιουλέκας. Θα έδινε τα συγχαρητήριά του και θα έφευγε αξιοπρεπώς. Αυτή την εντύπωση μού έχει δώσει, γιατί δεν τρέχει σε εκπομπές και σταθμούς, σε αντίθεση με τον κ. Γκιουλέκα. Θα ευχηθώ η επανακαταμέτρηση να αποδείξει την περίτρανη νίκη του Γιάννη Μπουτάρη κι εκείνος να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Γιατί ναι, καλός ο χαβαλές, καλή η πολιτική μαγκιά και το κίτρινο χρώμα για να έχουμε κάτι να λέμε, αλλά μετά τον Παπαγεωργόπουλο και τα εκατιμμύρια που χάθηκαν στη δημαρχία, χρειάζεται κάποιος που να πράξει τα δέοντα για μια χαλαρή, όμορφη, καθαρή, φροντισμένη και ανθρώπινη Θεσσαλονίκη. Έτσι, κύριε Μπουτάρη μου που τόσο σας υποστηριζα όλον αυτό τον καιρό; Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι από τα αγαπημένα μου, άλλοι όμως υποστηρικτές σας κι εσείς μου εμπνέετε κάτι ιδιαίτερο, μην απογοητεύεσετε όλους εμάς που το νιώσαμε αυτό.
Γιατί εδώ θα είμαστε κυρ- Γιάννη μου κι αν μας απογοητεύσετε, όσο καλά λόγια κι αν γράφτηκαν, έτσι θα γραφτούν και τα άλλα, τα κακά, εφόσον θα είναι αλήθεια.
Δεν θα αναφερθώ και πάλι στην αποχή που ήταν τεράστια. Δεν θα ξαναπώ ότι δεν αποτελεί πολιτική πράξη, αλλά περίτρανο δείγμα αδιαφορίας και αποποίησης πολιτικών και κοινωνικών ευθυνών. Τα έχω ήδη επαναλάβει πολλάκις. Το μόνο που θα πω είναι το εξής: Αν δεν ψηφίζετε δεν έχετε κανένα δικαίωμα να απαιτείτε, να παραπονιέστε, να διαμαρτύρεστε για το παραμικρό. Όσο αδιαφορείτε, τόσο θα αδιαφορούν. Εγώ ήμουν χάλια κι όμως πήγα, όχι για να ψηφίσω κάποιον για περιφερειάρχη, αλλά για να ρίξω το άκυρο, δηλώνοντας ότι κανένας από τους δύο δεν είναι για μένα άξιος να διοικήσει αυτή την περιφέρεια. Σηκώθηκα να πάω για να ψηφίσω ένα χ, όχι κάποιον, ένα χ. Και όλοι οι υπόλοιποι γιατί δεν μπορούσαν να πάνε; Είναι πολλά 10-15 λεπτά από τη ζωή σου που θα καθορίσουν τις συνθήκες αυτής;
Προσωπικά, νομίζω πως όχι, αλλά πάλι, τί ξέρω κι εγώ, ε;

Υ.Γ. Με Καμίνη και Μπουτάρη η Αθήνα μεθυσμένη για Σαλονίκη θα σαλπάρει!
Γλιτώσαμε τον Κικίλια βρε παιδιά! Τον Σγουρό όμως, όχι.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Και στη ζωή και στη σκηνή...Φουρκέτα!

Το θέατρο είναι μαγικό. Σου φτιάχνει κόσμους, σε βάζει σ' αυτούς, σε ταξιδεύει, σε κάνει να νιώθεις τόσο μέσα σ' αυτούς, αλλά και τόσο προστατευμένος από ό,τι θα μπορούσε να σε πληγώσει. Σου δίνει μαθήματα ζωής, σε συγκινεί και σε κάνει να γελάς, σε λυτρώνει. Αυτό ένιωσα το Σάββατο το βράδυ στην παράσταση "Φουρκέτα" της Ελένης Γκασούκα στο θέατρο Εμπορικόν.
Η Μαρία Καβογιάννη σε μια μοναδική ερμηνεία σ' ένα έργο που η συγγραφέας του αξίζει συγχαρητήρια, καθώς με έναν αριστοτεχνικό τρόπο περνά σε κλάσματα δευτερολέπτου από τη συγκίνηση στο γέλιο και το αντίστροφο. Η Αλίκη (Μαρία Καβογιάννη) είναι μια γυναίκα που εργάζεται ως λογίστρια, μητέρα ενός χρήστη ναρκωτικών, σύζυγος ενός δικηγόρου, κόρη ενός πρώην κομμουνιστή μέθυσου που έχει άνοια και τον φροντίζει, αδελφή μιας κομμουνίστριας δημοσιογράφου που γράφει στο Άστρα και Όραμα και το αντικείμενο του πόθου ενός νεαρού γείτονα και φίλου του γιου της.
Μια γυναίκα που όλοι οι άλλοι είναι η προτεραιότητά της εκτός από τον εαυτό της. Άφησε το όνειρο να γίνει τραγουδίστρια της Λυρικής μόνο και μόνο γιατί της το είπε ο πατέρας της. Μια μάνα, σαν κάθε μάνα, που κάνει όνειρα, τα καθρεφτίζει στα παιδιά της, απογοητεύεται, θυμώνει, εθελοτυφλεί γιατί θέλει να πιστέψει πως θα απεξαρτηθεί κι ας ξέρει ότι κρύβει τα ναρκωτικά κάτω απ' το κρεβάτι. Μια μάνα που απ' τη μια θέλει να απογαλακτιστεί ο γιος της, αλλά δεν θέλει να πάει στο στρατό και γι' αυτό σκαρφίζεται και οργανώνει ολόκληρη επιχείρηση. Νοικοκυρά που κάνει τα πάντα για να είναι όλα στην εντέλεια, το φαγητό, το σπίτι, τα πουκάμισα και τα σακάκια του συζύγου. Κόρη ενός βίαιου πατέρα που όμως, τον θαύμαζε και τον λάτρευε και τώρα τον φροντίζει. Με υπομονή κι απέραντη αγάπη. Έχει το νου της σ' αυτόν, τον ταΐζει τον αλλάζει, τον πηγαίνει στην τουαλέτα, τον χτενίζει, μαζεύει τα μανταρίνια που του δίνει κι εκείνος τα πετά κάτω, τον σταματά για να μην βγει έξω, ξέρει τί εννοεί ακόμη και τώρα που έχει άνοια κι ανησυχεί.
Αδελφή μιας ελεύθερης και πολύ μοντέρνας γυναίκας που καταλήγει να γίνει η ερωμένη του συζύγου της. Σύζυγος ενός δικηγόρου που τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με διαζύγια και παρόλο που την αγαπάει, είναι άλλωστε από παιδιά μαζί, έχει ξεχάσει πως δεν είναι μια νοικοκυρά, αλλά η γυναίκα του.
Η φαντασίωση κι ο κρυφός πόθος του νεαρού (και ωραιότατου) γείτονα, που ενώ έχει καταλάβει τί αισθάνεται εκείνος, αποφεύγει να το συζητήσει, αλλάζει την κουβέντα και κάνει ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Α, και το αποκούμπι μιας νεαρής και ταλαιπωρημένης γειτόνισσας που αποφάσισε μετά από πολλές περιπέτειες να δώσει εξετάσεις για τη Λυρική. Η φωνή μαγική, η ερμηνεία συγκινητική, τα τραγούδια ένα κι ένα, δημιουργώντας μια ακόμη πιο επιβλητική ατμόσφαιρα.
Κάποτε, όταν όλη της η ζωή θα γυρίσει ανάποδα -όχι ότι δεν ήταν- αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια χωρίς να εθελοτυφλεί, θα πάρει δραστικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Θα διαγράψει απ' τη ζωή της την αδελφή της, θα εξομολογηθεί την αγάπη και τον έρωτά της στον άντρα της, αλλά θα του ανακοινώσει ότι δεν θέλει να τον ξέρει. Θα πει στο γιο της να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να απεξαρτηθεί μια για πάντα και θα ζητήσει απ' τον πατέρα της να μην βγάζει ακατανόητους φθόγγους όταν θέλει να πάει τουαλέτα, αλλά να της λέει wc κι εκείνη θα καταλαβαίνει. Τέλος, τους ανακοινώνει ότι έχει καρκίνο και της απομένουν δύο μήνες ζωής, τους οποίους έχει αποφασίσει να περάσει με το να ασχοληθεί επιτέλους και με τον εαυτό της.
Η σκηνή μπροστά στον στρατιωτικό γιατρό για να πάρει ο γιος το απαλλακτικό στράτευσης είναι απολαυστική, γελάς αβίαστα, οι διάλογοι ολοζώντανοι, σαν να ακούς τί θα μπορούσε να πει σε αντίστοιχη περίπτωση η δική σου μητέρα. Οι σκηνές με τον παππού γεμάτες χιούμορ και συγκίνηση. Ο νεαρός γείτονας που θέλει να ζήσει τον έρωτά του γλυκός, χαριτωμένος, αστείος. Ο γιος σε μια εκπληκτική ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.  Ο Θανάσης Αλευράς σ' αυτόν το ρόλο κάνει τη διαφορά, μαζί με την υπέροχη Μαρία Καβογιάννη σ ένα ρόλο ζωής που αποδεικνύει έμπρακτα το ταλέντο αυτής της ηθοποιού. Ο Κώστας Κόκλας, όπως ακριβώς έπρεπε, μετρημένος, σ΄εκείνη την ουδέτερη ζώνη που μπορεί να φωτίσει το συναίσθημα. Ο Μπάμπης Γιωτόπουλος ως παππούς με άνοια λέγοντας μόλις 3-4 λέξεις σε όλο το έργο καταφέρνει να παίζει με το πρόσωπο και τις κινήσεις, ταλέντο. Όλοι μαζί χορεύουν είτε υπό τις μουσικές και τη φωνή της Βικτώριας Ταγκούλη που τραγουδά ζωντανά, είτε σε σημεία όπου η ένταση κορυφώνεται.
Τα σκηνικά λιτά, σημασία έχει το έργο και οι ερμηνείες, αυτές γεμίζουν τη σκηνή.
Όλο το έργο είναι μια διαρκής εναλλαγή συγκίνησης και γέλιου, όμως η στιγμή που με συγκίνησε περισσότερο ήταν όταν ο γιος ανεβαίνει στην ταράτσα να βρει τον Θεό για να προσευχηθεί για τη μητέρα του και λέει: "τώρα κατάλαβα γιατί μας έδωσες τις μάνες, γιατί εκείνες είναι πάντα εκεί όταν Εσύ δεν είσαι...Από όλες τις μάνες του κόσμου τη δική μου βρήκες να πάρεις;" Αυτή η φράση αν σκεφτείτε ότι έπεται από το: "Άφησες το γιο σου να πεθάνει για μας τους μαλ...ες και αφού πέθανε, μετά ούτε ξαναφάνηκες κι ο πατέρας μου το ίδιο..." και προηγείται του:" Εσύ, ο Υιός Σου κι η μπεκάτσα που όλα μαζί είστε Θεός...", νομίζω καταλαβαίνετε ότι οι εναλλαγές στο συναίσθημα είναι καταιγιστικές.
Όταν πια φτάνει στο τέλος η παράσταση η Αλίκη λέει την πιο ουσιαστική φράση: "Η ζωή κάνει ξαφνικά μια κίνηση και σε πετάει, φουρκέτα. Η οικογένειά μου έγινε περήφανη με αυτό που φοβήθηκα να τολμήσω (με το τραγούδι, όταν η νεαρή γειτόνισσα περνάει στις εξετάσεις της Λυρικής)...Πέταξαν όλες μου τις φωτογραφίες και κράτησαν μόνο μία, αυτή που τραγουδάω. Δεν ήξεραν πως έτσι με ήθελαν. Ούτε κι εγώ το ήξερα." Γιατί για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να κάνεις αυτό που επιθυμείς και αγαπάς για να έχει νόημα η ζωή.
Όπως είπε κι η Μαρία Καβογιάννη, εκεί που πας χωρίς αναταράξεις, η ζωή κάνει μια κίνηση και σε ταρακουνά, σε βγάζει από το δρόμο...φουρκέτα! Όσα σχέδια και συμβιβασμούς κι αν κάνουμε, αν δεν αποφασίσουμε να ρισκάρουμε για τα όνειρά μας θα έρθει αργά ή γρήγορα η στιγμή που θα καταλάβουμε πως αυτά είμαστε εμείς, αυτά μας κάνουν ευτυχισμένους, ώστε ό,τι κι αν συμβεί να μην μετανιώσουμε ποτέ και για τίποτε. Είναι η δικιά μας δικλείδα ασφαλείας.
Μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να αφήσετε να περάσει έτσι. Έχει κοινωνικά μηνύματα, βάζει την καθημερινή ζωή στο μικροσκόπιο με χιούμορ, λυρισμό, αλλά και ρεαλισμό. Όταν βγαίνεις από την αίθουσα δεν νιώθεις ότι είδες κάτι ακόμη, αλλά ότι είδες κάτι πραγματικά δυνατό κι έντονο. Κάτι που σου πρόσφερε τη δυνατότητα για ένα βήμα παραπάνω στο πνεύμα και την ψυχή.
Γιατί τελικά η ζωή είναι γυναίκα, είναι μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά, κόρη, αδελφή, φίλη, έρωτας, αγάπη, φροντίδα, όνειρα, δάκρυ, χαμόγελο, αγκαλιά, μουσική, χορός, συναίσθημα.

Πρωταγωνιστούν:
Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κόκλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Ματίνα Νικολάου.
Τραγουδάει η Βικτώρια Ταγκούλη.
Σκηνοθεσία Ελένη Γκασούκα

"Φουρκέτα" της Ελένης Γκασούκα
Θέατρο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ
Σαρρή 11, Ψυρρή
Τηλ.: 2103211750