Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Η ομορφιά καίει...Τί ζέστη κι αυτή...

Είπαμε να 'ρθει το καλοκαίρι, να νιώσουμε άνθρωποι, να βλέπουμε τη θάλασσα- εσείς οι υπόλοιποι να μπαίνετε κιόλας- να φάμε τα παγωτάκια μας, να βάλουμε τα ανάλαφρα ρουχαλάκια μας -και να πανικοβληθούμε που ΠΟΤΕ δεν θα χαθούν τα ρημάδια τα περιττά κιλά, γιατί είμαι φαγανό, τί να κάνω;- αλλά αυτή η ζέστη είναι ανυπόφορη! Όλη μέρα με το κλιματιστικό σε λειτουργία, γιατί πρέπει να διαβάσουμε κιόλας κι είναι που βρίσκομαι σε δύσκολη φάση και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, καθώς όλο γυρίζει αλλού το μυαλό μου, στεναχωριέμαι, θυμώνω, ταράζομαι, κάτι ταχυπαλμίες επί 24ώρου, δεν μπορώ να φάω, έχει φτάσει το στομάχι στο λαιμό, δεν μπορώ να ηρεμήσω ούτε για να κοιμηθώ και πάλι απ' την αρχή, έρχεται κι η ζέστη και κάνει την κατάσταση...αφόρητη κι απελπιστική!
Ούτε ο καιρός δεν με συμπονεί πια, άπαπα δηλαδή...
Μα τί ζέστη είναι αυτή;!Λίγη δροσιά θέλω, όχι κρύο ούτε βροχές και συννεφιές, απλώς να δροσίσει λίγο, να αναπνεύσουμε σαν άνθρωποι.Αλλά πούουουουου...;
Κι εκεί που μετά από μια εξοντωτική μέρα λες ν' ανοίξεις λίγο την τηλεόραση, να ξεχαστείς μπας και ηρεμήσεις, πέφτεις πάνω στα Καλλιστεία-στο τελευταίο μισάωρο φυσικά- και βλέπεις τον πανικό και το άγχος νέων κοριτσιών για το αν η κριτική επιτροπή και το κοινό τις ψήφισαν ως τις ωραιότερες. Τί λέτε κουκλίτσες μου; Αυτό είναι το σημαντικότερο προσόν σας, η προφανής ομορφιά που δεν είναι και πάντα αντικειμενική;
Και να σου, κατεβασμένες -καλοβαμμένες και λαμπερές πάντα- μούρες επειδή δεν πήραν τίτλο ή τον πολυπόθητο, Star, άντε για μας και Miss, Ελλάς. Η δε Καγιά να κλείνει λέγοντας το ανεπανάληπτο:μπορεί σήμερα να χάσατε το όνειρο, αλλά αύριο είναι μια καινούργια μέρα και δεν σταματάτε εδώ.
Δεν έχω υπάρξει όμορφη για να ξέρω αν αυτό αποτελεί "όνειρο" ενός κοριτσιού, αλλά με συγχωρείτε που θα το πω, όνειρο είναι να καταφέρεις να σπουδάσεις αυτό που αγαπάς, να βρεις ανθρώπους που να ομορφαίνουν τη ζωή σου με αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις, να κάνεις πραγματικότητα όσα έχεις σκεφτεί και σχεδιάσει για μια ζωή που θα σε γεμίζει ευτυχία, απλά, μικρά ή μεγαλύτερα, όμορφα και που η λάμψη τους δεν προέρχεται από 3 ώρες δουλειά του μακιγιέρ με το ρουζ και το γκλίτερ, αλλά επειδή φωτίζονται από την επιθυμία σου και κυρίως, γιατί είναι αυτόφωτα και δεν χρειάζονται προβολείς.
Μην ονειρεύεστε τεχνητά πράγματα που μπορεί να δείχνουν όμορφα μετά από ώρες προσπάθειας, αλλά χαλάνε σε δευτερόλεπτα. Να ονειρεύεστε αυτά που μπορεί να παίρνουν λίγο χρόνο παραπάνω, αλλά διαρκούν πραγματικά.

Γιατί δεν πιστεύω να έχουν την εντύπωση ότι η ομορφιά που έχουν στα 20 θα είναι ίδια και στα 40 και τα 45, άρα κάτι άλλο θα πρέπει να κάνουν για να ζήσουν. Αχ μωρέ ξέχασα, όσο προσπαθούν να κάνουν καριέρα στο μόντελινγκ, θα αναζητούν και έναν καλό γαμπρό, δηλαδή έναν ανόητο, εύπιστο και όχι με πολύ γρήγορες εγκεφαλικές ταχύτητες, με πολλά λεφτά- που θα έχει ή πρόκειται να κληρονομήσει- να τους κάνει από μια παραμυθένια και ονειρεμένη πρόταση γάμου με μια κοτρόνα 24 καρατίων(και λίγα λέω) και ν' ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας...Τί κλισέ, πόση κοινοτοπία και υποκρισία πια!
Υπάρχει όμως κι η εναλλακτική, γιατί δεν είναι όλες οι ιδανικές νύφες για το καμάρι της πλούσιας μανούλας. Άρα προσπαθούν να γίνουν παρουσιάστριες, ηθοποιοί ή τραγουδίστριες, ακόμη και όλα μαζί. Αυτό άλλωστε κάνει η -ομολογουμένως πανέμορφη, αλλά από μυαλό και κρίση δεν ξέρω τί γίνεται- Κατερίνα Στικούδη, που και παρουσιάστρια του Mega Star είναι και τραγούδια με ράπερς κάνει και περάσματα από σειρές και σε πασαρέλες ανεβαίνει άμα λάχει κι απ' όλα. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.
Δε λέω, την κίνηση την έχει, την εμφάνιση επίσης, για αυτά που τραγουδάει καλή η φωνή, αλλά ουσιαστικά είναι ανεπάγγελτη... Αυτό το κορίτσι τί να ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει από όταν ήταν μικρή, γιατί κι αυτή πριν 3-4 χρόνια στα Καλλιστεία τη θυμάμαι να βγαίνει Miss Ελλάς. Ε, απόψε πήγε να τους χορέψει και να τους τραγουδήσει.
Πώς μπορείς όμως, να ονειρεύεσαι να κάνεις αποκαλυπτικές φωτογραφήσεις σε ανδρικά περιοδικά, να φοράς τα απολύτως απαραίτητα και να κινείσαι αισθησιακά δίπλα σε άντρες ράπερς που σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω, σαν αρνάκι μόλις βγήκε απ' το φούρνο -το λέω κομψά- άντε και το λιγότερο σαν ξερολούκουμο; Ωραίος ο θαυμασμός κι η κοπέλα κούκλα, αλλά κάπου -και δεν μιλάω μόνο για την συγκεκριμένη, αλλά γενικά- γίνεται φτηνό και δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτε άλλο, πέρα απ' τον τίτλο "η σέξι τάδε". Ένα ακόμη όνομα δίπλα από τον χαρακτηρισμό σέξι, αλλά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα είναι. Ετοιμάζονται κατά εκατοντάδες οι νέες φουρνιές, γιατί ζούμε στη χώρα που αν είσαι όμορφη, είσαι ή πρέπει οπωσδήποτε να είσαι χαζή, καθώς σου μαθαίνουν ότι η εμφάνιση αρκεί, διαφορετικά κάτι πρέπει να κάνεις με τη ζωή σου. Αυτό για όλες τις υπόλοιπες που γεννήθηκαν λιγότερο όμορφες, ώστε αποκλείονται από μια θέση στους διαγωνισμούς ομορφιάς.
Μόνο που το φαίνεσθαι κάποια στιγμή αλλάζει ή ξεθωριάζει κι η αξία του χάνεται, ενώ το είναι μένει αναλλοίωτο και σταθερό.

Αν στους ανθρώπους μένεις σ' αυτό που βλέπεις, τότε σίγουρα έχεις χάσει τους σημαντικότερους ανθρώπους και τις ωραιότερες στιγμές της ζωής σου, γιατί στάθηκες στο εντυπωσιακό, σ' αυτό που κάνει μπαμ με την πρώτη ματιά, στην επιφάνεια, σ' αυτό που μαγνητίζει το βλέμμα κι έχασες την ουσία στη σκιά πίσω απ' το υποκείμενο που με τη λάμψη του σε τύφλωσε.
Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο μια εικόνα, είναι όλα όσα χρειάζεται χρόνος και προσοχή για να δεις, να μάθεις και να εκτιμήσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως ένας όμορφος άνθρωπος δεν έχει και όλα τα υπόλοιπα, αλλά μερικές φορές και σ' αυτούς ακόμη, δεν μπαίνεις καν στον κόπο να τα αναζητήσεις. Μόνο που το προφανές δεν είναι πάντα αρκετό ούτε αληθές.
Κοίτα προβληματισμούς βραδιάτικα με τέτοια ζέστη!Αλλά είπαμε, είχα ανάγκη να ξεχαστώ.
Κι επειδή μου' χει κολλήσει εδώ και μια βδομάδα το καινούργιο τραγούδι του Μιχάλη Χατζηγιάννη σας το αφιερώνω με πολλή αγάπη και δροσιά. Ν' ανέβουμε και λίγο...
http://www.youtube.com/watch?v=VQT4TjSKkTw&feature=related

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Σήμερα μπορώ...

Σήμερα μπορώ να συνειδητοποιώ την τρέλα της εποχής, μπορώ να κάνω το βήμα μπροστά χωρίς να διστάσω, σήμερα μπορώ να πω "ως εδώ", σήμερα μπορώ να κατανοήσω, αλλά και ν' απορρίψω ό,τι δεν αξίζει τον κόπο, να γελάσω με το πόσο παράλογη χώρα είμαστε που κάναμε το γάμο Πατίτσα- Χρουσαλά μείζον θέμα, που ολόκληρο θωρηκτό Αβέρωφ και δη, ναυτικό μουσείο έγινε το προσωπικό τους Island ή Ποσειδώνιο -ό,τι ήθελαν τέλος πάντων- και ο Βενιζέλος βγήκε να στηλιτεύσει την πράξη και να μιλήσει για πατριωτισμό.
Κύριε υπουργέ μου, το πρόβλημα στην, κατά τα άλλα ωραιότατη, Ελλαδίτσα μας είναι ότι πρώτα υπογράφετε, δίνετε άδειες, αφήνετε να συμβούν όσα είναι να γίνουν και μετά ζητάτε τα ρέστα, συγγνώμη και βγάζετε αγανακτισμένος λόγους περί ηθικής, συνείδησης, ιστορικής πορείας και πατριωτισμού.
Γιατί έχω την αμυδρά υποψία πως, αν το Πρώτο Θέμα δεν έβγαζε τις φωτογραφίες του γάμου στηλιτεύοντας την όλη πράξη και την ανεκτικότητα των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, θα μένατε σιωπηλός, αδιάφορος στο θέμα, γιατί δεν θα εθεωρείτο θέμα εφόσον δεν θα είχε γίνει ευρέως γνωστό;
Το θέμα γενικά είναι ότι πρόβλημα αποτελεί ό, τι παίζεται στις ειδήσεις των 8 και βγαίνει στις μεγάλες πολιτικές εφημερίδες, αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχουν προβλήματα. Κι ύστερα απορούν και εκνευρίζονται με τη δύναμη των Μέσων. Μα αφού τη δουλειά που έπρεπε να κάνουν οι υπάλληλοι στις αρμόδιες υπηρεσίες την κάνουν οι δημοσιογράφοι, που και πάλι ανάλογα με τα συμφέροντα των εργοδοτών κινούνται, τότε μπορούν να σε χειριστούν και όπως επιθυμούν.
Δυστυχώς, ακόμη κι η δημοσιογραφία  είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με κανόνες που δεν τους επιλέγει πάντα ο δημοσιογράφος, αλλά ο εργοδότης, ή απ' την άλλη, κανόνες που τους επιτάσσει το προσωπικό συμφέρον κι αυτό είναι συχνό φαινόμενο.
Όσον αφορά το γάμο της Μαριέττας και του Λέοντα και όσα προκάλεσε έχω να πω το εξής: χ...ε η φοράδα στ' αλώνι. Συγγνώμη κιόλας. Αλλά έχω την πρώην μοντέλο-παρουσιάστρια, νυν σύζυγο υιού εφοπλιστή μαζί με τον υιό εφοπλιστή να κάνουν site για το γάμο και τον έρωτά τους -πού τί άλλο θα δουν τα δόλια μυωπικά και με αστιγματισμό καστανά μου ματάκια;!-με πλούσιο φωτογραφικό υλικό από διακοπές και ζουζουνιές- ωχ Θε μου, Θεέ μου!- να αποφασίζουν ότι είναι πιο μοδάτο, πιο ιδιαίτερο, πρωτότυπο και ανεπανάληπτο (όπως απεδείχθη), καθώς και δείγμα πολιτισμού και κατοχής πολλών εκατομμυρίων ευρώ, να κάνουν το πάρτι τους στο Θωρηκτό Αβέρωφ. Ο συλλογισμός απόλυτα λογικός: Υιός εφοπλιστή, άρα ο μπαμπάκας έχει πλοία, η Μαριέττα έχει ρίζες από Μυτιλήνη, άρα κατά ένα -μικροσκοπικό- μέρος νησιώτισσα, πού θα γίνει η δεξίωση; Σε πλοίο, αλλά όχι στου μπαμπάκα, είναι passe, σε κάτι ιστορικό σαν τη στιγμή της ένωσής τους, άρα στο Θωρηκτό Αβέρωφ, νά 'τος ο συνειρμός!
Όταν λέω ότι τα πράγματα είναι απλά, δεν με ακούτε καθόλου, δεν με ακούτε.
Τί έκαναν τα παιδιά; Παντρεύτηκαν, κακό είναι; Ε, εντάξει, έκαναν το μουσειακό πλοίο πίστα μπουζουκιών, τί να κάνουν οι άνθρωποι; Γάμο είχαν, χαρά! Εδώ το παραδοσιακό άσμα λέει "στου παιδιού μου τη χαρά έσφαξε έναν κόκκορα", εκείνοι δεν έφτασαν σε τέτοιες ακρότητες. Απλώς σκόρπισαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, φώναξαν και καμιά χιλιάδα φίλους-συγγενείς-γνωστούς-συνεργάτες-υπαλλήλους κλπ, άναψε το κέφι, ξέφυγε το γλέντι και το κάναμε το Αβέρωφ, όχι αμέρικαν μπαρ, αλλά τα "13 Φεγγάρια" ανοικτά κάθε μέρα, εκτός Δευτέρας και Τρίτης, όπα!
Είμαστε όμως, ώρες-ώρες κάτι άνθρωποι...υπερβολικοί! Χαλάσαμε άνευ λόγου και αιτίας την ωραιότερη στιγμή της ζωής τους -που αν η ωραιότερη στιγμή της ζωής ενός ανθρώπου είναι το μυστήριο του γάμου, τότε οι επόμενες είναι οι χειρότερες; Απορία, απλή.
Άντε βρε να ζήσετε, να σκορπάτε σε γελοιότητες το χρήμα που άλλοι ούτε το εν χιλιοστό δεν έχουν, ούτε για τα βασικά, να ξεφτιλίζετε και τα μνημεία, γιατί όλα ξεπουλιούνται και να απολαμβάνετε τα ταξίδια και τις ζουζουνιές σας!
Μεγάλη Ελλάδα, γιατί το παν είναι στην ερώτηση: Άμα το θες τόσο κοστίζει, μπορείς να τα δώσεις; Η απάντηση να είναι: Μπορώ.

Κι εγώ σήμερα μπορώ να μοιράζω ανοιχτές παλάμες, τις θες;

"Σήμερα μπορώ", Κόμης Χ και Ασπασία Θεοφίλου:
http://www.youtube.com/watch?v=x0yHe111ZDA

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Όσο έχεις τον εαυτό σου, μην φοβάσαι τίποτα...


Βαθιά ανάσα να ξεχνιέσαι, να ηρεμείς, να μην φοβάσαι, να πιστεύεις σ' εσένα, να πατάς γερά στη γη και ν' ανοίγεις φτερά στον ουρανό για να πετάς ψηλά!
Να λες μπορώ, αντέχω, θέλω, νιώθω, χρειάζομαι, αξίζω, προσπαθώ, θα τα καταφέρω, είμαι εγώ πάνω απ' όλα κι αν λυγίσω κι αν δω τα δεδομένα να ανατρέπονται και τη ζωή μου ν' αλλάζει τροχιά, θα πω εντάξει, δεν έγινε και τίποτε. Είμαι καλά, έχω εμένα, έτσι είναι η ζωή, αλλά όπως απρόσμενα και δυσάρεστα ανατρέπει τα δεδομένα, μπορεί να το κάνει και ανέλπιστα ευχάριστα. Κι έτσι διαλέγω την τροχιά κι αλλάζω πορεία ή απλώς αφήνω να δω πού θα με βγάλει.
Ειδικά, τώρα που σαν χώρα όλα τα προβλήματα μοιάζουν να μας πνίγουν, τώρα που στα προσωπικά προβλήματα του καθένα μπήκαν και ολόκληρης της Ελλάδας, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να πεις αλλάζω τη ζωή μου γιατί έτσι θέλω, γιατί μπορώ, γιατί δεν θέλω ό,τι περισσεύει, ό,τι βαραίνει κι ό,τι δεν χρειάζεται. Δύσκολη και επώδυνη απόφαση, αλλά αναγκαία.
Και στη ζωή μας και όσον αφορά την γενικότερη κατάσταση, ό,τι δεν μας κάνει και δεν λειτουργεί, αλλάξτε το!
Και όπως έλεγα νωρίτερα σε μια συζήτηση:Το "πάντα" είναι πολύ και το "ποτέ" ψέμα... Γι' αυτό ας αρκεστούμε σε όσο μας κάνει ευτυχισμένους και ας μην αφορίζουμε τίποτε απ' τη ζωή μας.
Ποτέ δεν ξέρεις τί θα συμβεί και τί θα φέρει...

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Η αγάπη αν είναι αυτό...

"Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά...μπορώ να μη βυθίζομαι αργά...κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο...λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο...έχω κοντά μου έναν άνθρωπο τα χρόνια μου να ενώσω...δε φοβού κανέναν, εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο...όταν έχω εσένα..."
Τίποτε πιο αληθινό, πιο βαθύ, πιο τρυφερό, πιο ουσιαστικό. Αυτό είναι η αγάπη σε όλες τις μορφές και τα είδη της. Και δεν το λέω εγώ. Τους παραπάνω στίχους τους έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης... κι εγώ τον Σταμάτη σ' αυτά τον εμπιστεύομαι.
Άνθρωποι είμαστε, με μια τεράστια ανάγκη για αγάπη, αληθινή, βαθιά, απόλυτη, που κατανοεί, αποδέχεται, συγχωρεί, επιτρέπει, σέβεται, χαμογελά, στηρίζει, πιστεύει, εμπιστεύεται, δεν μαλώνει, δεν πληγώνει, δεν πονά, αλλά γιατρεύει και λυτρώνει, παίρνει βάρη και δεν τα δημιουργεί, που σκουπίζει το δάκρυ, αλλά δεν το προκαλεί, που ηρεμεί, αλλά δεν θυμώνει, που αγκαλιάζει, αλλά δεν πνίγει. Σωστά;
Η αγάπη είναι το παν. Τουλάχιστον για μένα. Τα πάντα έχουν αγάπη. Η μουσική, το φαγητό που φτιάχνεις ή γεύεσαι, τα γλυκά, η δουλειά, το μάθημα όταν διδάσκεται με αγάπη, η γνώση, τα χαμόγελα, οι άνθρωποι που συναντάς, μια παράσταση, το πώς φροντίζεις το σπίτι, το αυτοκίνητο, το γραφείο, τους δικούς σου ανθρώπους, το βλέμμα, η σιωπή, το κεφάλι που γέρνει σ' έναν ώμο, το χέρι που τρυπώνει να κρυφτεί σε μια παλάμη, το δάκρυ που κυλά, η αγκαλιά που ανοίγει αυθόρμητα και κλείνει τρυφερά και σφιχτά, η ανάσα κοιτώντας τον ουρανό, ο ήλιος που ανατέλλει, η θάλασσα που γυαλίζει, η βόλτα που σε κάνει να ξεχνιέσαι, ένα τραπέζι με την οικογένεια, ένα καφεδάκι -ή ένας χυμούλης για μένα- με φίλους, ένα φιλί που σε κάνει να ξεχνάς και τ' όνομά σου και την παλιά ζωή σου (όπως άκουσα πρόσφατα σ' ένα τραγούδι και πολύ μ' άρεσε) γιατί αν δεν έχει αυτή την ένταση τότε δεν αξίζει,αφού δεν έχει αγάπη!
Με το πέρασμα των ετών και βλέποντας το πόσο αλλάζω εγώ, αλλά και οι άλλοι γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι αναπόφευκτα αυτά που θεωρούσες δεδομένα ανατρέπονται κι ακόμη κι αν πίστευες πως θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, εκπλήσσοντάς σε, το αποδέχεσαι και λες "μ' αρέσει δε μ' αρέσει έτσι είναι η ζωή", κυλάει κι αλλάζουν πολλά. Ε, και; Δεν θα πεθάνουμε κιόλας!
'Αλλωστε, υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που συμβιβάζονται με το μέτριο κι ας αφήνουν την ευτυχία να χάνεται. Αυτοί που αναζητούν διαρκώς το τέλειο και δεν συμβιβάζονται μέχρι να το βρουν, αν και όποτε το βρουν. Αυτοί που αναζητούν το ιδανικό, είναι πανευτυχείς όσο το έχουν και δεν μπορούν να φανταστούν πως θα ζήσουν αλλιώς, αλλά όταν πάψει να είναι ιδανικό καταλαβαίνουν πως έτσι είναι η ζωή και πάνε παρακάτω, σ΄αυτό που θα έρθει -για όσο- και θα' ναι το ιδανικό. Οι περισσότεροι ξεκινάμε με το "πάντα" και το "ποτέ", απλώς στην πλειοψηφία δεν υπάρχουν, ίσως και να μην είναι κακό αυτό. Άλλοι πάλι βάζουν ημερομηνία λήξης, γιατί τόσο μπορούν, τόσο διαθέτουν, τόσο αντέχουν και πάνε αλλού μόλις φτάσει η ώρα να φύγουν. Κι άλλοι θέλουν το τέλειο απαιτώντας το απ' τους άλλους χωρίς να το προσφέρουν, μάλλον όχι γιατί δεν θέλουν, απλώς έτσι είναι κι όταν δεν το έχουν γυρνούν την πλάτη και φεύγουν. Άλλοι πάλι είναι φτιαγμένοι να μην φεύγουν, να μην αποχωρούν, να περιμένουν ό,τι τους δώσουν οι άλλοι, αν ποτέ θελήσουν και να μην είναι ευτυχισμένοι ποτέ όπως θα έπρεπε.Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι, αλλά δεν τους έχω συναντήσει. Άλλωστε, είμαστε τόσοι πολλοί και διαφορετικοί που δεν θα συμπεριληφθούμε ποτέ όλοι σε καμιά κατηγοριοποίηση.
Ένα κομμάτι του εαυτού μας θα είναι πάντα και μόνο δικό μας, δεν θα το ξέρει και δεν θα το δει ποτέ κανείς, όχι γιατί έχουμε κάτι να κρύψουμε, αλλά να, χρειαζόμαστε ένα μέρος του εαυτού μας μόνο για μας, για να ισορροπούμε μέσα μας, για να έχουμε πάντα κάπου να γυρνάμε και να ξαναβρίσκουμε εμάς, με τόση τρέλα και βιασύνη χάνουμε την αλήθεια και αυτό που είμαστε. Γι' αυτό πάντα πρέπει να κρατάμε κάτι μικρό μόνο δικό μας, ανέγγιχτο, κρυφό, μυστικό, προστατευμένο. Θα ' ναι το μόνο που θα μας ανήκει πραγματικά.
Έτσι η αγάπη θα υπάρχει πάντα μέσα μας, σ' αυτό το μικρό μέρος που κρατήσαμε μακριά απ' τους άλλους, σ' αυτό που φτιάξαμε για την καρδιά και το μυαλό μας, για κανέναν άλλον.
Κι αν έρθει η στιγμή να χαμογελάσεις και να πεις "λυπάμαι, δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν είμαι πια ευτυχισμένος-η, δεν μου αρκεί αυτό, δεν είναι ό,τι χρειάζομαι, ό,τι ήταν, ό,τι πίστευα, ό,τι ένιωθα, γι' αυτό προχωράω σε άλλη κατεύθυνση. Αντίο, να 'σαι καλά."Δεν πειράζει, θα έχεις εσένα και θα καταφέρεις να βρεις το δρόμο σου και την ελπίδα να βρεις αυτό που χρειάζεσαι, που σου αξίζει.Την αγάπη όπως ακριβώς τη θέλεις, ή μάλλον, όπως τη χρειάζεσαι.
Η διαφορετικότητα έχει να κάνει με τα πάντα και με όσα χρειαζόμαστε, όσα επιθυμούμε, όσα νιωθουμε και με όσα δεν θέλουμε. Δεν είναι κακό, το ωραίο στη ζωή είναι ότι όλοι διαφέρουμε, αλλά και το ότι δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους κι έτσι η ουσία κι η ποιότητα αποκτούν βαρύνουσα σημασία στις σχέσεις με τους φίλους, τους γονείς, τα αδέρφια, τους συντρόφους, τους συναδέλφους κλπ.
Αυτή την περίοδο, προτιμώ να μιλώ και να γράφω για την αγάπη, παρά ν' ασχολούμαι με τη μιζέρια και την καταστροφολογία των ειδήσεων, της επικαιρότητας, με τον Όλι Ρεν, τον Παπακωνσταντίνου, τον Παπανδρέου, την Μέρκελ, το Μουντιάλ που ξεκίνησε με ήττα η Εθνική μας(0-2 το σκορ με την Κορέα), την πιθανότητα να γυρίσουμε (και καλά) στη δραχμή και τις εκπληκτικές κραυγές: "Μέχρι και τα σπίτια θα μας πάρουν". Τουλάχιστον να μας αφήσουν τα εσώρουχα, γιατί άμα μας πάρουν και τα σώβρακα ν' ανησυχήσουμε.
Η αγάπη είναι μεγάλο πακέτο, που έγραψε κι η Μυρτώ Κοντοβά, στα σπίτια βάζει λουκέτο, στις λεωφόρους φωτιά!
Αν δεν σε κάνει ευτυχισμένο, ανέμελο, ασφαλή και ήρεμο, άαααααααααασ΄το...! Μαζί και τους ανθρώπους που δεν σε καλύπτουν, μια ζωή έχουμε, μην το ξεχνάμε ;-)
Α!Και να μην ξεχάσω να σας πω ότι η αγάπη όταν φεύγει, πάει απλώς παρακάτω, κάπου αλλού. Όχι τίποτε άλλο, για να μην αναρωτιόμαστε όλοι τσάμπα!

Υ.Γ. Και μια και δανείστηκα τον τίτλο, ας το απολαύσουμε από την Ελένη Τσαλιγοπούλου:
http://www.youtube.com/watch?v=jIIjcuxrCLI

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Συμπλήρωμα της προηγούμενης...

Πάντα κάτι θα γίνεται η αφορμή για ένα ξέσπασμα, μια αλλαγή ή ένα κείμενο που συμπεριλαμβάνει το άπαν σύμπαν. Επειδή η προηγούμενη ανάρτηση είχε ως αφορμή ένα συμβάν με έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, που εννόησε αυτά που έπρεπε να εννοηθούν και έκανε το βήμα να λυθεί το όποιο θέμα, θέλω να διευκρινίσω - όχι για να δικαιολογήσω τα γραφόμενα, αλλά γιατί είναι άδικο για την συγκεκριμένη σχέση με τον άνθρωπο- πως η αφορμή και ένα μεγάλο μέρος των συναισθημάτων που αποτυπώθηκαν αφορούσαν σ' αυτόν, αλλά μέσα σ' αυτές τις παραγράφους χώρεσαν χρόνια ολόκληρα, άνθρωποι με τους οποίους με συνδέουν διάφορες σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, συναδελφικές κλπ και κυρίως εγώ που πνίγομαι κι ασφυκτιώ.
Είπαμε, δεν μπορώ να νιώθω ότι δεν αντιμετωπίζω και αντιμετωπίζομαι όπως θα ήθελα. Αλλά όπως είπε ο συγκεκριμένος άνθρωπος: "καμιά σχέση δεν είναι τέλεια και δεν πρέπει να υπάρχουν σκιές στις σχέσεις".
Ωραίο είναι να συζητάς και να λύνεις ό,τι σε απασχολεί, αλλά ποτέ δεν παύει να μην σ' αρέσει το συναίσθημα όταν το θέμα δημιουργείται, ειδικά με όσους αγαπάς...
Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, το θέμα είναι πώς θα τις αντιμετωπίσεις και με ποιούς.

...Κι εγώ θέλω πάντα να γελάς... και όλοι να γελάμε και να είμαστε ευτυχισμένοι κι αληθινοί.


Υ.Γ. Την πήρα την βαθιά ανάσα κι ήταν ανακούφισης...Αλλά ίσως και να μην λύνονται πάντα όλα έτσι απλά.

Καλό απόγευμα Κυριακής!

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Μάθε να σέβεσαι και να εκτιμάς, αν λες πως αγαπάς...

Ώρες-ώρες απορώ με τον εαυτό μου. Με την υπομονή, την ανεκτικότητα, την ψυχραιμία, αλλά και την μη αντίδρασή μου. Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να επιβληθώ, να αρχίζω να φωνάζω, να γίνω έξαλλη, να μαλώσω, γιατί προφανώς οι υπόλοιποι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την ευγένεια και την καλοσύνη μου, να χτυπήσω το χέρι και να διαφωνήσω έντονα, μένω άναυδη και σαστισμένη, απορημένη για το πόσο απόλυτος μπορεί να είναι κάποιος που κατά το παρελθόν έχει χαρακτηρίσει εμένα έτσι και να διερωτώμαι: τελικά, αν θεωρεί πως είμαι τόσο "γεια σου, χαρά σου Παναή"(=δική μου επινόηση για τους ανθρώπους που δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον) και ότι εγώ μονίμως είμαι λάθος, γιατί με συμπεριλαμβάνει ενεργά στη ζωή του;
Γενικά, ως άνθρωπος θεωρώ ότι δεν επιβαρύνω τους άλλους, αντιθέτως προσπαθώ να τους διευκολύνω με αποτέλεσμα να επιβαρύνω τον εαυτό μου, γι' αυτό και με απογοητεύει οικτρά όταν κάποιος άνθρωπος που αγαπώ συμπεριφέρεται με τόση...ναι, θα τη χαρακτήριζα αλαζονεία. Όπως και όταν κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ, τη στιγμή που οι άλλοι δεν πολυνοιάζονται και στο τέλος, ακούω απαιτήσεις, διορθώσεις, παράπονα, επεμβάσεις και διδάγματα λες κι είμαι μαθητούδι μπροστά στο δάσκαλο. Μπορεί να μην το λέω ότι με θυμώνει και με βγάζει εκτός εαυτού, γιατί δεν μ' αρέσει να τσακώνομαι και δεν μπορώ να διαπληκτίζομαι με δικούς μου ανθρώπους, αλλά πραγματικά έρχονται στιγμές που θα μπορούσα να λέω όσα με πνίγουν χωρίς σταματημό και για 3 ώρες. Και να χτυπήσω και την πόρτα φεύγοντας τόσο δυνατά που να κατεδαφιστεί όλο το κτίριο!
Το γεγονός πως είμαστε υπεύθυνοι, νοιαζόμαστε ή θέλουμε να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για μας, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι πρέπει να το εκμεταλλεύονται. Βεβαίως και είναι δική μου ευθύνη να νοιαστώ για μένα και να θέσω ως προτεραιότητα εμένα, όπως κάθε άνθρωπος άλλωστε (εντάξει κι εμένα θα μπορούσε ο καθένας να βάλει προτεραιότητα, αλλά εννοώ τον εαυτό του- για να το ελαφρύνω λιγάκι), αλλά είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις ότι και άνθρωποι που αγαπάς και σ' αγαπάνε συμπεριφέρονται έτσι.
Όλοι έχουμε κακές στιγμές και ελαττώματα, τα οποία αποδεχόμαστε, αλλά θα ήταν καλό να μην υπογραμμίζουμε τις κακές στιγμές ή τα ελαττώματα των άλλων μόνο, αλλά και τα δικά μας και πού και πού να ζητάμε και μια ειλικρινή συγνώμη. Όχι τυπικά, αλλά για την ουσία, επειδή φέρθηκες άσχημα, άδικα ή απότομα και δεν είναι θέμα ότι πιάνομαι από τα μικρά, είναι ότι στις διαπροσωπικές σχέσεις οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και δίνουν την αξία.

Τελικά, αυτή την περίοδο όλων των ειδών οι σχέσεις περνούν κρίση, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, γιατί η άλλη πλευρά μπορεί να πιστεύει το αντίθετο.Ο καθένας όπως το βλέπει ή όπως τον συμφέρει. Τί να πω;
Είναι μια περίοδος -μακρά- που η κούραση, ψυχική και σωματική, έχει χτυπήσει κόκκινο, έρχεται από Δευτέρα κι η εξεταστική... Τέλεια!
Θα συμπληρώσω την προηγούμενη ανάρτηση ως εξής: Σ' όποιον αρέσουμε, γιατί όποιος μας αγαπάει πρέπει να μας αγαπάει ολόκληρους με τα θετικά και τα αρνητικά μας, να μας σέβεται, να μας εκτιμά και να νοιάζεται για τις ανάγκες μας, όπως κι εμείς. Επειδή όμως, κάποιοι από μας παρανοιαζόμαστε για τις ανάγκες και τα αισθήματα των άλλων, θα ήταν καλό να κάνουν το ίδιο κι εκείνοι. Έτσι, για το γα...το!

Υ.Γ. Γι' αυτό μ' αρέσει το ιστολόγιο, γιατί ό,τι δεν μπορείς να πεις, μπορείς πάντα να το γράψεις...κι ο νοών, νοείτω!